«Θα βάλω ορισμένες πλευρές σε ό,τι αφορά τις Νομαρχιακές και Δημοτικές εκλογές. Πρώτον, υπήρξε ένας άλλος πόλος, καινούριος, απ' την άποψη ότι δεν ήταν μόνο του το ΚΚΕ, ήταν και το ΔΗΚΚΙ και η Κομμουνιστική Ανανέωση και προσωπικότητες και από άλλους χώρους οι οποίοι συσπειρώθηκαν. Αυτό ήταν καινούριο και αυτή η παρουσία ενοχλούσε.

Δεύτερον, ήταν ένας πόλος ο οποίος είχε καθαρό λόγο. Και ρωτάω: Ποιος άλλος έβαλε τα πραγματικά προβλήματα και τα πολιτικά αλλά και τα θέματα της Αυτοδιοίκησης; Ποιος μίλησε για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου μέσα στην Αυτοδιοίκηση; Ποιος μίλησε για τα τρισεκατομμύρια που παίρνονται και που θα αλλάξουν χέρια; Ποιος μίλησε για τον ρόλο του "σερβιτόρου" της Αυτοδιοίκησης στο μεγάλο τραπέζι που στήνεται, για τις αναδιαρθρώσεις και τις εργασιακές σχέσεις; Κανένας! Ο μόνος πόλος ο οποίος άρθρωσε καθαρό λόγο και έβαλε τα πραγματικά προβλήματα τα οποία θα αντιμετωπίσει σήμερα ο εργαζόμενος κόσμος, τα λαϊκά στρώματα και από την Αυτοδιοίκηση, ήταν η Νομαρχιακή Αγωνιστική Συνεργασία και οι άλλοι οι συνδυασμοί οι δικοί μας...».

«Τρίτον. Δεχτήκαμε μεγάλη επίθεση - εγώ θα πάω από την άλλη πλευρά από αυτήν που είπε ένας συναγωνιστής πριν - γιατί ήταν αποτέλεσμα συμπόρευσης στο κίνημα το προηγούμενο διάστημα. Δεν ήρθε με μια πολιτική συμφωνία από «πάνω», γιατί είχε γίνει το "ΠΑΜΕ", το αντιπολεμικό κίνημα, οι αγώνες στην Παιδεία, στην Υγεία. Αρα αυτό το σχήμα το καινούριο, είχε πιο σταθερά πόδια από άλλα σχήματα που γνωρίσαμε στο παρελθόν, γιατί βασίστηκε σε κοινή συμπόρευση, ζύμωση, αγώνα. Αρα είχε οικοδομηθεί σε πιο γερές βάσεις και γι' αυτό το φοβούνταν και μας έκαναν τέτοια επίθεση.

Και τέταρτον γιατί δε σταματούσε μόνο στα θέματα της Αυτοδιοίκησης αλλά έγινε και με μια γενικότερη διάσταση. Και από αυτήν την άποψη πιστεύουμε ότι το αποτέλεσμα είναι θετικό, παίρνοντας υπόψη ακριβώς γιατί μας πολέμησαν. Αυτά είναι τα τέσσερα σημεία και μερικά άλλα που μπορεί να πει κανένας.

Ασφαλώς δεν μπορούμε να κάνουμε σύγκριση με το παρελθόν, με τις δεκαετίες του '60 και του '70. Δεν είναι ίδια η κατάσταση, ούτε ο κόσμος είναι ίδιος μετά το 1990. Στην πραγματικότητα είναι μια νέα αρχή που έγινε μετά το '90, η οποία αρχή, τμηματικά εκφράζεται και σε διάφορα κινήματα. Είναι το αντιιμπεριαλιστικό - φιλειρηνικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, σήμερα διαμορφώνεται στην Αυτοδιοίκηση ο διαφορετικός πόλος, και μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να το δούμε και μέσα από τις σημερινές δυσκολίες.

Τίθεται φυσικά ένα ερώτημα και πρέπει να το δούμε στα πλαίσια της επίθεσης που μας γίνεται και η οποία είναι μεγαλύτερη μετά τις εκλογές. Αν δει κανένας όλες τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, αυτό που προσπαθούν να περάσουν είναι μια ηττοπάθεια σε όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες συμπαρατάχτηκαν και αγωνίστηκαν και έδωσαν αυτήν τη μεγάλη και δύσκολη πολιτική μάχη και ξέρανε γιατί το κάναν αυτό».

«Το ερώτημα που μπαίνει, λοιπόν, είναι το εξής: Θα μπορούσαμε να πάμε και με άλλους; Και νομίζω ότι πρέπει να απαντήσουμε κάπως συγκεκριμένα. Δεν είναι θέμα ηθικό ή συναισθηματικό, αν και ηθική και πολιτική πάνε μαζί, δεν μπορεί να είναι ξεχωριστά. Ούτε μπορούμε να μην παίρνουμε υπόψη ορισμένα πράγματα που αφορούν την πολιτική ηθική. Ωστόσο όμως, πολιτικά θα μπορούσαμε; Παραδείγματος χάριν: Το ΠΑΜΕ το προηγούμενο διάστημα, όταν καλούσε σε κοινωνικό διάλογο η ΓΣΕΕ, όλες οι δυνάμεις που συμμετείχαν στο ΠΑΜΕ είπαν όχι. Και έκαναν αγώνες. Τι είπαν οι δυνάμεις που υποτίθεται ότι είναι αριστερές; Είπαν ότι αυτό ήταν επαναστατική γυμναστική. Τα ίδια είπαν και για τους αγώνες για την Παιδεία, δηλαδή όχι μόνο διαφώνησαν, αλλά αντιπαρατέθηκαν και συκοφάντησαν. Αρα δεν μπορείς, χωρίς να υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής, να γίνεις ένα πλυντήριο μιας τυχοδιωκτικής πολιτικής η οποία εξυπηρετεί το σύστημα στις δύσκολες καταστάσεις τις οποίες περνάει.

Θα μπορούσαμε, άραγε, να πάμε μαζί στην Αυτοδιοίκηση; Τι θα λέγαμε στον κόσμο δηλαδή, ότι ο Νομάρχης του Βόλου που ήταν στέλεχος του Συνασπισμού και ήταν πρωταγωνιστής στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και στο σπάσιμο των αγροτικών αγώνων, θα μπορούσε να είμαστε μαζί σε αυτήν τη μάχη; Με ποιο πρόγραμμα; Τι θα μπορούσαμε να πούμε όταν δήμαρχοι στο Λεκανοπέδιο, εδώ, κρατούσαν στάση ΠΑΣΟΚικότερη του ΠΑΣΟΚ και στα συνέδρια της ΚΕΔΚΕ και στα καθημερινά προβλήματα; Τι θα λέγαμε στον κόσμο; Τι αλήθεια θα μπορούσαμε να πούμε στον κόσμο αν πηγαίναμε σε ένα σχήμα που κεντρικά θα συγκρούονταν με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και τον δικομματισμό και, π.χ. στην Καλλιθέα θα ήταν με το ΠΑΣΟΚ, ή στον Εβρο και οπουδήποτε αλλού; Με ποια αξιοπιστία θα μπορούσαμε να σταθούμε, εάν συνεργαζόμαστε, χωρίς αρχές, γιατί τέτοια συνεργασία θα ήταν κυριολεκτικά χωρίς αρχές».

«Ας δει κανείς το πρόγραμμα στην υπερνομαρχία, του Γλέζου, και ας δει το πρόγραμμα το δικό μας. Είναι μέρα με τη νύχτα. Είναι ένα διαχειριστικό καθαρά πρόγραμμα (σ.σ. του Γλέζου), και αυτό είναι φυσικό γιατί ο Συνασπισμός είχε συμφωνήσει το προηγούμενο διάστημα (με το ΠΑΣΟΚ) σε όλες αυτές τις αντιδραστικές αλλαγές που έγιναν. Θα πει κανένας, να συζητήσουμε. Καμιά φορά η διαπραγμάτευση στα προγράμματα κρατάει τριάντα δευτερόλεπτα. Τα υπογράφουν όλα και την άλλη μέρα κάνουν τα αντίθετα. Θα μπορούσαμε λοιπόν εμείς έχοντας αυτήν την πρακτική να πάμε σε μια τέτοια συζήτηση και συνεργασία; Αυτό θα υπονόμευε την ίδια την αξιοπιστία της προσπάθειας που γίνεται να διαμορφωθεί ένας αγωνιστικός πόλος. Επομένως δε ζητάμε πιστοποιητικά, αλλά ο καθένας είναι υποχρεωμένος να δίνει πιστοποιητικά καθημερινά και πρακτικά πιστοποιητικά. Και τα πιστοποιητικά που έχουν δοθεί και θα πω τώρα, ιδιαίτερα στην Αυτοδιοίκηση, από τον συγκεκριμένο χώρο, είναι πιστοποιητικά που έχουν υπογραφή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Και για να μην πω περισσότερα, ακόμα και για το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα μερικές φορές θα πρέπει να είμαστε πιο ανοιχτοί στον κόσμο και πιο προβληματισμένοι σε διάφορες πολιτικές δυνάμεις. Και να μην παθαίνουμε αμνησία.

Στις 11 Σεπτέμβρη πέρυσι, ας θυμηθούμε τι έγινε στα κανάλια. Η σύγκρουση η μεγάλη ήταν να πούμε "όχι" στην τρομοκρατία και όχι να αντισταθούμε στον πόλεμο, στη νέα τάξη πραγμάτων, στους τρομονόμους και σε όλα τα υπόλοιπα. Αυτά δεν μπαίνουν δηλαδή; Είναι θέμα πιστοποιητικών; Σήμερα (πριν λίγες μέρες), έγινε το αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο, πόσο κόσμο έφερε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ; Αυτό καταντάει υποκρισία. Να βγαίνεις και να λες κατά του πολέμου και να μη βγάζεις ούτε μία προκήρυξη, να μη πηγαίνεις σε κανένα εργοστάσιο. Να βάζουν την υπογραφή τους αλλά από τους 10.000 διαδηλωτές, οι 8.000 να είναι από τον χώρο που βρίσκεται εδώ μέσα και οι υπόλοιποι μόνον... από κάπου αλλού.

Αρα όλα αυτά πρέπει να τα παίρνουμε υπόψη και για να μπορέσει ένα κίνημα να προχωρήσει, όπως αυτή η προσπάθεια η σοβαρή που έγινε και στις δημοτικές εκλογές, πρέπει να πάει με βήμα στέρεο με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά. Γιατί διαφορετικά κινδυνεύει στο πρώτο ταρακούνημα να διαλυθεί στα "εξ ων συνετέθη". Και ακριβώς, αν δει κανείς και παρακολουθήσει όλη την αρθρογραφία του Τύπου πώς εξελίσσεται, εκεί επιδιώκει να το οδηγήσει, προς τα εκεί στρέφει τις προσπάθειές του. Αφού δεν μπορεί να το πολεμήσει σε αυτές τις εκλογές και βγήκε με αυτό το ποσοστό, που είναι σημαντικό, προσπαθεί να το υπονομεύσει, και από μέσα και πολιτικά δηλαδή, να αρχίζει να βάζει νερό στο κρασί του και, τελικά, να το απομονώσει.

Εμείς ωστόσο παίρνοντας υπόψη την όξυνση που θα υπάρξει και ιδιαίτερα στην Αυτοδιοίκηση, την οξύτητα των προβλημάτων που θα αντιμετωπίσει ο κόσμος, έχουμε μια μεγάλη παρακαταθήκη για το επόμενο διάστημα ώστε να αναπτυχθούν αγώνες για να δυναμώσουν αυτήν τη συμπαράταξη την οποία πετύχαμε».