Εκείνο το ψήφισμα, το 3212, υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ την 1η Νοέμβρη του 1974, με 117 ψήφους υπέρ, καμία εναντίον και καμία αποχή. Προέβλεπε τα εξής:

« 1. (Ο ΟΗΕ) Καλεί όλα τα Κράτη να σεβαστούν την κυριαρχία, ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα και το αδέσμευτο της Δημοκρατίας της Κύπρου και να απέχουν από οποιαδήποτε πράξη και επέμβαση που στρέφονται εναντίον της.

» 2. Προτρέπει την ταχεία αποχώρηση όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και της ξένης στρατιωτικής παρουσίας και προσωπικού από τη Δημοκρατία της Κύπρου και τον τερματισμό οποιασδήποτε ξένης επέμβασης στις υποθέσεις της.

» 3. Θεωρεί ότι το συνταγματικό σύστημα της Δημοκρατίας της Κύπρου αφορά την ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή κοινότητα.

» 4. (...) ζητεί τη συνέχιση (των διαπραγματεύσεων) προς τον σκοπό της επίτευξης ελεύθερα μιας αμοιβαίας αποδεκτής πολιτικής διευθέτησης που να εδράζεται στα βασικά και απαράγραπτα δικαιώματα των δύο κοινοτήτων.

» 5. Θεωρεί ότι όλοι οι πρόσφυγες πρέπει να επιστρέψουν στις εστίες τους σε συνθήκες ασφάλειας...

» 6. (ζητά) να διασφαλιστεί το βασικό δικαίωμα της Δημοκρατίας της Κύπρου για ανεξαρτησία, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα (...)».

Δεν έχει παρά να αντιπαραβάλει κανείς εκείνη την απόφαση του ΟΗΕ με τα σημερινά προβλεπόμενα στο σχέδιο του Ανάν. Αυτό που θα προκύψει θα είναι μια ακτινογραφία του Διεθνούς «Δικαίου». Ενός «Δικαίου» που, μετά την πτώση του «σιδηρούν παραπετάσματος» (σ.σ.: κατά την προσφιλή ορολογία του κ. Σημίτη) οδηγεί λαούς και κράτη στην προκρούστεια ιμπεριαλιστική κλίνη.