Φαίνεται πως πάμε προς άρση μιας από τις «μεγάλες εκκρεμότητες» που απασχολεί την Ελλάδα τα τελευταία 28 χρόνια, καθώς η κυβέρνηση Σημίτη φέρεται αποφασισμένη ν' αποδεχτεί τη «λύση» στο «Κυπριακό», που προωθούν, μέσω του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Μια «λύση», όμως, που δεν αίρει τα «δεδομένα» της τουρκικής εισβολής και κατοχής στο νησί και δεν κατοχυρώνει το παρόν και το μέλλον της Κύπρου, αφού δε διασφαλίζει την ενιαία κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία, την ασφάλεια και τη δημοκρατία του κυπριακού κράτους. Δεν ικανοποιείται, δηλαδή, το πάγιο αίτημα του κυπριακού και του ελληνικού λαού για «Κύπρο Ενιαία, Κυρίαρχη, Ανεξάρτητη και Δημοκρατική», που αποτελούσε τη μόνη δίκαιη και, επομένως, αποδεκτή και βιώσιμη λύση.

Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι «ψιλά γράμματα» αυτές οι «απαιτήσεις», στη σημερινή εποχή της παντοκρατορίας του ιμπεριαλισμού και της «ρεαλιστικής πολιτικής», που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση Σημίτη, προσθέτοντας ότι ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος ν' αποδεχτεί κι αυτήν τη «λύση», καθώς έχει κουραστεί ν' ασχολείται με το «Κυπριακό» και να ζει υπό το βάρος της μόνιμης τουρκικής απειλής. Θα έκανε, όμως, λάθος στη διάγνωση, αφού μπορεί μεν το «Κυπριακό» να «τράβηξε πολύ», αλλά ουδέποτε ο λαός μας ξέχασε ποιος και γιατί ευθύνεται γι' αυτό. Και να το ήθελε δε θα μπορούσε, αφού υπάρχουν ακόμα οι μαυροφόρες που θρηνούν τους σκοτωμένους της εισβολής κι αναζητούν τους αγνοουμένους, υπάρχουν οι ξεριζωμένοι και οι ανέστιοι.

Ποιος, λοιπόν, έδωσε το δικαίωμα στον Σημίτη να «κλείσει» το «Κυπριακό» κατά πώς βολεύει τους Τούρκους, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ; Ποιος είπε στον Γιωργάκη Παπανδρέου ότι οι Ελληνες συντάσσονται με την κυβερνητική λογική και πρακτική του «μικρότερου κακού», που αναδεικνύει το φόβο, τη δειλία και τη διάθεση πλήρους υπακοής και υποταγής των σημερινών κυβερνώντων στα μεγάλα αφεντικά; Ποιος επιτρέπει στην ελληνική κυβέρνηση να «σβήσει» με μια μονοκονδυλιά το θρήνο, την απόγνωση, την οργή, την αγωνία, τον αγώνα, αλλά και την προσμονή, την ελπίδα, την αισιοδοξία, την πίστη των Κυπρίων για μια πατρίδα πραγματικά ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική; Ποιος δέχεται, όσοι άλλοτε θα κατηγορούνταν σαν προδότες, να εμφανίζονται τώρα σαν ρεαλιστές;

Αυτού του είδους ο «ρεαλισμός» δεν αποτελεί παρά το άλλοθι των υποτακτικών. Οι σημερινοί κυβερνώντες - αλλά και οι «αντιπολιτευόμενοι» της ΝΔ κι όλοι όσοι, επί της ουσίας, συμφωνούν με την προτεινόμενη από τους ιμπεριαλιστές «λύση» του «Κυπριακού» - ως υποτακτικοί της «νέας τάξης» είναι ανίκανοι να υπερασπιστούν το δίκιο της Κύπρου. Είναι, όμως, ικανοί να «κλείσουν» κι αυτήν την «εκκρεμότητα», όπως έκλεισαν κι άλλες - ένταξη στην ΟΝΕ, «εργασιακό», «συνταξιοδοτικό», «τρομοκρατία» κ.ά. - και γι' αυτό επιλέχτηκαν και στηρίζονται από τους ξένους «προστάτες» της χώρας μας. Στο χέρι του ελληνικού λαού είναι να τους αφαιρέσει την εξουσία, στερώντας τους τη δυνατότητα να κάνουν κακό στην Ελλάδα και στο λαό της...