ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (Του ανταποκριτή μας Βησ. ΓΚΙΝΙΑ).-

Οι ΗΠΑ εκβιάζουν από χτες και στο ΝΑΤΟ τη Γαλλία, τη Γερμανία και το Βέλγιο, να υποκύψουν πολιτικά στη «λογική του πολέμου» κατά του Ιράκ, με ΝΑΤΟικό «προληπτικό σχεδιασμό διευκολύνσεων» προς τις ΗΠΑ και «προστασία» της Τουρκίας, αλλά οι τρεις ευρωπαϊκές χώρες αντέδρασαν στο έκτακτο ΝΑΤΟικό Συμβούλιο (NAC) σε επίπεδο πρέσβεων μονίμων αντιπροσώπων, με προεξέχουσα τη Γαλλία, και η απόφαση αναβλήθηκε για την ερχόμενη Δευτέρα, με τη λεγόμενη «διαδικασία σιωπηλής αποδοχής».

Ο ΓΓ του ΝΑΤΟ λόρδος Ρόμπερτσον δήλωσε χτες το απόγευμα ότι κατά την έκτακτη σύγκληση του NAC δεν υπήρξε «συνολική συμφωνία» στο σχετικό αμερικανικό αίτημα, που έχει υποβληθεί από την 16η Γενάρη 2003. Πρόκειται για την τρίτη φορά που το αμερικανικό «αίτημα» δεν κρίνεται στο Ατλαντικό Συμβούλιο, γεγονός που έχει δημιουργήσει πολιτική κρίση στην έδρα του ΝΑΤΟ. Αν μέχρι την 11η πρωινή της Δευτέρας δεν υπάρξει συμφωνία διά επιστολών («σιωπηλή αποδοχή»), τότε το NAC θα συγκληθεί εκ νέου. Ο αμερικανικός εκβιασμός έγκειται στο γεγονός ότι ενδεχόμενο γραπτό «όχι», απ' όπου και αν προέλθει, θα πρέπει να «δικαιολογηθεί». Κατά συνέπεια, στην περίπτωση ενός γαλλικού «όχι» μέχρι τη Δευτέρα, το Παρίσι εκτίθεται και γραπτώς γεγονός το οποίο θα δυσχεράνει τη γαλλική διπλωματία στην προσπάθεια μεγιστοποίησης των μεταπολεμικών ανταλλαγμάτων, στην οποία έχει επιδοθεί εδώ και καιρό. Εντύπωση προκαλεί η στάση της ελληνικής πλευράς, η οποία, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, όχι μόνο υπερασπίστηκε τον αμερικανικό εκβιασμό, αλλά εξέφρασε, δήθεν, και έκπληξη για το γεγονός ότι «ένα τεχνικό θέμα έλαβε τέτοια πολιτική διάσταση» (!!!) Η Αθήνα, στο ΝΑΤΟ, χαρακτηρίζει «τεχνικό θέμα» τις «διευκολύνσεις» προς τις ΗΠΑ και την Τουρκία, αποδεχόμενη πλήρως τη «λογική του πολέμου», όταν στις δημόσιες δηλώσεις και, εν μέρει, στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), εμφανίζεται «υπέρμαχος της ειρήνης».

Οι ΗΠΑ έχουν απαιτήσει, από τις 10/1/2003, τη σύμπλευση όλων των ΝΑΤΟικών «συμμάχων» στη «λογιστική υποστήριξη» και στην προετοιμασία των ΝΑΤΟικών μηχανισμών «ενόψει πολέμου κατά του Ιράκ». Η αμερικανική πλευρά παρουσίασε στο ΝΑΤΟ «προς έγκριση» ένα «πακέτο αιτημάτων» που αφορά τη χρήση των στρατιωτικών βάσεων, χρήση του εναερίου χώρου, διευκολύνσεις στον ανεφοδιασμό και μια σειρά «προληπτικών» μέτρων για την «προστασία» της Τουρκίας ενόψει πολέμου. Πρόκειται για άσκηση πίεσης εκ μέρους των ΗΠΑ, αφού έτσι και αλλιώς μπορεί να «διευκολύνει» τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στα πλαίσια των διμερών συμφωνιών. Αλλά οι ΗΠΑ απαιτώντας εκ των προτέρων τη «σύμπραξη» του ΝΑΤΟ, προσπάθησαν να εξουδετερώσουν προκαταβολικά οποιεσδήποτε διπλωματικές «αναδιπλώσεις» των Ευρωπαίων «συμμάχων» που στα πλαίσια της πολεμικής προετοιμασίας προσπαθούν να ανταλλάξουν τη συμμετοχή στον πόλεμο με μεταπολεμικά «αντισταθμίσματα». Γίνεται φανερό ότι οποτεδήποτε το ΝΑΤΟ λάμβανε τη συνολική απόφαση «υποστήριξης» προς τις ΗΠΑ, θα σήμαινε αυτόματα και την πολιτική αποδοχή άνευ όρων της «προετοιμασίας» του Αμερικανού ηγεμόνα. Οπως δήλωσε χτες ο ΥΠΕΞ του Βελγίου Λ. Μισέλ, προσερχόμενος προς την έκτακτη ΝΑΤΟική σύνοδο, «είναι πρόωρο να εκφραστούμε σήμερα για το ζήτημα ενδεχόμενης εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην ιρακινή κρίση». Πρόκειται για δήλωση αποκαλυπτική των αμερικανικών πιέσεων, και δεν είναι σύμπτωση ότι το χτεσινό NAC συγκαλείται «εκτάκτως» την επομένη της τραγελαφικής «κατάθεσης» του Αμερικανού ΥΠΕΞ Κ. Πάουελ στον ΟΗΕ. Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, στο χτεσινό NAC, το Λουξεμβούργο ήρε τις «επιφυλάξεις» που είχε διατυπώσει στο αμερικανικό «αίτημα» μετά τις 16/1/2003, η Γαλλία πρόβαλε εκ νέου «όχι», ενώ η Γερμανία και το Βέλγιο, καλυπτόμενοι πίσω από το γαλλικό «όχι», εξέφρασαν «επιφύλαξη επί του παρόντος». Πρόκειται για μια ακόμη ένδειξη, ότι οι «αντιρρήσεις» των τριών ευρωπαϊκών κρατών - μελών δεν αποτελούν ένα σθεναρό αντι-αμερικανικό «μέτωπο», αλλά, μάλλον, μια ύστατη προσπάθεια να διατηρήσουν μια ελάχιστη πολιτική διαπραγματευτική ισχύ, για μεταπολεμικά ανταλλάγματα στον τωρινό πόλεμο κατά του Ιράκ και κυρίως, να διασώσουν ό,τι έχει απομείνει από το «γόητρό» τους, όχι τόσο εντός της παγκόσμιας αμερικανικής «αυτοκρατορίας», όσο κυρίως στη διαφύλαξη της κυριαρχίας τους στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα. Με δεδομένο ότι ο πόλεμος έχει προαποφασιστεί, Γαλλία και Γερμανία «διαμαρτύρονται», αλλά δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε και μεταξύ τους, για το ποιος θα αποσπάσει την περισσότερη λεία από το αμερικανικό «αφεντικό». Οπωσδήποτε, το «πώς» θα υποκύψουν στην αμερικανική εντολή, θα καθορίσει και τις μετέπειτα εξελίξεις εντός της πολυδιασπασμένης ΕΕ. Υποτίθεται ότι «εκκρεμεί» και μια έκτακτη, ευρωπαϊκή σύνοδος κορυφής σχετικά με τον πόλεμο κατά του Ιράκ (...) Για το επόμενο τριήμερο, πάντως, η Γαλλία φαίνεται «να κερδίζει τις εντυπώσεις». Γιατί, βέβαια, δεν πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά γίνονται «περί δικαίου».

Στοιχισμένη πίσω από το άρμα της Ουάσιγκτον η Ελληνική Προεδρία της ΕΕ εμφανίζεται να ανησυχεί για το οπλοστάσιο του Ιράκ και εκ μέρους των εταίρων προχώρησε σε διάβημα προς τις διπλωματικές αποστολές που διατηρεί το Ιράκ στην Αθήνα, ζητώντας του να αφοπλιστεί.

«Η Ευρωπαϊκή Ενωση, αναφέρει η σχετική ανακοίνωση της Προεδρίας, ανησυχεί βαθιά για την ιρακινή κρίση. Το χρονικό περιθώριο εξαντλείται. Η απόφαση 1441 του ΣΑ ΟΗΕ προσέφερε στο Ιράκ μια τελευταία ευκαιρία ειρηνικού αφοπλισμού. Εάν δεν επωφεληθεί της ευκαιρίας αυτής, θα φέρει την ευθύνη για όλες τις συνέπειες».

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Προεδρίας, «το Ιράκ πρέπει να προβεί στον πλήρη αφοπλισμό του όσον αφορά τα όπλα μαζικής καταστροφής. Επιθυμούμε να το πράξει ειρηνικά. Αυτό είναι δυνατόν μόνον εάν το Ιράκ συμμορφωθεί πλήρως, άνευ όρων και αμέσως προς όλες τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, και ιδίως προς την απόφαση 1441 του ΣΑ της 8ης Νοεμβρίου 2002. Το Ιράκ πρέπει, επομένως, να συμμορφωθεί πλήρως και αμέσως προς τις υποχρεώσεις του στον τομέα του αφοπλισμού».

Η ανακοίνωση της Ελληνικής Προεδρίας καταλήγει σημειώνοντας την πλήρη υποστήριξη των εταίρων «στον δρα Blix (Μπλιξ) και τον δρα El Baradei (Ελ Μπαραντέι) στην αποστολή τους σύμφωνα με την απόφαση 1441 του ΣΑ. Είναι απόλυτη ανάγκη να παράσχουν πάραυτα οι ιρακινές αρχές στους επιθεωρητές όλες τις πρόσθετες και πλήρεις πληροφορίες σχετικά με τα ζητήματα που έθεσε η διεθνής κοινότητα, καθώς και σχετικά με τα ζητήματα που θέτουν οι ίδιοι οι επιθεωρητές στην έκθεσή τους προς το Συμβούλιο Ασφαλείας στις 27 Ιανουαρίου, και να συνεργαστούν πρωτόβουλα».

Αξίζει να σημειωθεί ότι την ανακοίνωση αυτή προσυπέγραψαν και οι προσχωρούσες χώρες Κύπρος, Τσέχικη Δημοκρατία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Δημοκρατία της Σλοβακίας και Σλοβενία, οι συνδεδεμένες χώρες Βουλγαρία, Ρουμανία και Τουρκία προσυπογράφουν το διάβημα που πραγματοποίησε η Προεδρία της ΕΕ στις 4 Φλεβάρη.

Στο μεταξύ ο υπουργός Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου, αν και οικειοθελώς δεμένος πισθάγκωνα στο αμερικανικό άρμα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να δηλώνει ότι εργάζεται για την ειρήνη. Ετσι λοιπόν σε συνέντευξή του στο CNN δήλωσε ότι ελπίζει σε «νίκη της διπλωματίας»... Ο Γ. Παπανδρέου υποστήριξε ότι «η κατάθεση στοιχείων που διαθέτουν οι ΗΠΑ, από μέρους του κ. Πάουελ, αποτελεί μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, την οποία υποστηρίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση». Ο υπουργός Εξωτερικών τόνισε όμως ότι «το Ιράκ θα πρέπει να αντιληφθεί ότι τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και θα πρέπει να συνεργαστεί πλήρως με τους επιθεωρητές, διευκολύνοντας το έργο τους. Το μήνυμα της ΕΕ είναι σαφές. Επιθυμούμε μια διπλωματική λύση, αλλά δε θα μπορέσουμε να την έχουμε παρά μόνον εφόσον υπάρξει πλήρης συμμόρφωση του Ιράκ. Διαφορετικά, θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τις άμεσες συνέπειες της στάσης του».

ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ.--

Καταδικαστική για τα «στοιχεία» που παρουσίασε στο Συμβούλιο Ασφαλείας ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Κόλιν Πάουελ, είναι η κρίση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνας για την Ειρήνη (SIPRI), που εδρεύει στην πρωτεύουσα της Σουηδίας, Στοκχόλμη, και ειδικεύεται σε έρευνες σχετικές με την επίλυση κρίσεων και τον αφοπλισμό. Σύμφωνα με εμπειρογνώμονα του Ινστιτούτου, ο Πάουελ έδωσε αποδείξεις για ιρακινά εξοπλιστικά προγράμματα της δεκαετίας του 1990 και όχι για ενδεχόμενες πρόσφατες εξελίξεις.

Χαρακτηριστικά ο Ζαν-Πασκάλ Ζαντέρ, εμπειρογνώμονας του SIPRI, μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο δήλωσε: «Οσον αφορά στα στοιχεία που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν έναν πόλεμο, δεν πιστεύω πως ο κ. Πάουελ έδωσε αποδείξεις γι' αυτά που έγιναν ανάμεσα στη δεκαετία του 1990 και σήμερα» και αναρωτήθηκε αν «η απειλή είναι σήμερα πιο σημαντική απ' ό,τι πριν από πέντε ή δέκα χρόνια».

Ο Ζαντέρ υποστήριξε ότι η ταινία που έδειχνε ένα ιρακινό αεροπλάνο, την οποία παρουσίασε ο Αμερικανός υπουργός, χρονολογείται, από το 1991, ενώ αμφισβήτησε τον ισχυρισμό των Αμερικανών ότι το Ιράκ ανέπτυξε μηχανές και επανδρωμένα αεροπλάνα, αφού όπως είπε «αν έκαναν δοκιμές, πιστεύω ότι οι δορυφόροι των ΗΠΑ ή άλλων χωρών θα τα είχαν δει».

Τέλος, σύμφωνα με τον Ζαντέρ: «Το σημαντικότερο θα είναι τώρα η νέα έκθεση του Χανς Μπλιξ στις 14 Φεβρουαρίου (στο Συμβούλιο Ασφαλείας). Αν το περιεχόμενο είναι το ίδιο με την τελευταία φορά, τότε θα είναι πολύ δύσκολο να αποφευχθεί ο πόλεμος. Επειδή πολλές χώρες θα πειστούν ότι οι επιθεωρήσεις δε χρησιμεύουν σε τίποτε και πως χρειάζονται άλλα μέσα για να αφοπλιστεί το Ιράκ και οι Ηνωμένες Πολιτείες το έχουν καταλάβει αυτό καλά».

«Η Γαλλία επισήμως εμφανίζεται ουδέτερη και μη δεσμευτική, όσον αφορά την υποστήριξή της στον πόλεμο κατά του Ιράκ υπό τις ΗΠΑ, αλλά σιωπηλώς ήδη έχουν αρχίσει τις στρατιωτικές προετοιμασίες, ώστε να πολεμήσουν μαζί με τους Αμερικανούς», σύμφωνα με τη χτεσινή «International Herald Tribune», που σημειώνει πολύ χαρακτηριστικά ότι οι προετοιμασίες άρχισαν κάπως αργά, ώστε να παίξει σημαντικό ρόλο στον πόλεμο υπερασπίζοντας τα συμφέροντα της Γαλλίας... παρά το γεγονός ότι «ύπατοι Γάλλοι στρατιωτικοί αξιωματούχοι έσπευσαν στην Τάμπα της Φλόριδα, για διαβουλεύσεις με το Κεντρικό Στρατηγείο, αρχηγείο των στρατιωτικών επιχειρήσεων στον Κόλπο».

ΛΟΝΔΙΝΟ, ΚΑΝΜΠΕΡΑ.-

Τις συνέπειες των αποφάσεών του, άρχισε να δέχεται ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας, κ. Χάουαρντ, μετά την πρόταση μομφής, που κατέθεσε εναντίον του, για το χειρισμό της κυβέρνησης, όσον αφορά τον πόλεμο στο Ιράκ, η Γερουσία της χώρας. Η Αυστραλία, μαζί με τη Βρετανία, είναι οι πρώτες χώρες, εκτός από τις ΗΠΑ, που ξεκίνησαν την αποστολή στρατιωτικής δύναμης στο Ιράκ.

Σύμφωνα με τη Γερουσία της Αυστραλίας, η απόφαση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, ήταν μία μονόπλευρη και αυθαίρετη κίνηση, αφού αγνόησαν παντελώς το κοινοβούλιο και την κοινή γνώμη. Το γεγονός αυτό, οδήγησε στην ένωση των δυνάμεων του Εργατικού κόμματος, των Δημοκρατικών, των Πράσινων, αλλά και των ανεξάρτητων, με αποτέλεσμα να ψηφιστεί η πρόταση μομφής με 33 ψήφους έναντι 31. Παρά το ότι, η πρόταση δεν έχει νομική ισχύ, είναι σοβαρό «χαστούκι» στην κυβέρνηση, σαν πράξη ιστορικής σημασίας, αφού είναι η πρώτη φορά τέτοιας απόφασης, στα 102 χρόνια ύπαρξης του θεσμού.

Εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης, σε δηλώσεις τους, χαρακτήρισαν την απόφαση της αποστολής 2.000 στρατιωτών στο Ιράκ, χωρίς την έγκριση των πολιτειακών οργάνων, πρωτοφανή και θα 'πρεπε να τύχει σοβαρής επίπληξης, από το κοινοβούλιο. Ο κ. Χάουαρντ σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει τις πράξεις του, δήλωσε ότι «αποστολή δύναμης δε σημαίνει απαραίτητα συμμετοχή στον πόλεμο»...