Τα ερωτήματα από την υπόθεση «11η Σεπτέμβρη» είναι υπερβολικά πολλά και πιθανόν δε θα απαντηθούν ποτέ. Πάντως, αξίζει ειδικής μνείας η δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Αμύνης Πολ Γούλφοβιτς ότι «η 11η Σεπτέμβρη ήταν η χρυσή ευκαιρία, για να τεθεί σε εφαρμογή το πλήρες σχέδιο "νέος αμερικανικός αιώνας"». `Η καλύτερα, το σχέδιο για την επέκταση της παγκόσμιας κυριαρχίας και επιβολής της Pax Americana. Ηγέτιδας δύναμης διά της βίας και της στρατιωτικής υπεροπλίας, ώστε να αποτραπούν αμφισβητήσεις, αλλά και να προληφθεί η ανάδυση ενός «αντίπαλου δέους».

Ενα σχέδιο που εκπονήθηκε σε αρχικό στάδιο το 1992, επί Προεδρίας του πατρός, Τζορτζ Χέρμπερτ Μπους, από τον τότε υπουργό Αμύνης, Ντικ Τσένεϊ. Πιο ολοκληρωμένο είδε το φως της δημοσιότητας στις 3 του Ιούνη του 1997, όπου ο νεοσυσταθείς μη κυβερνητικός οργανισμός «Σχέδιο για το Νέο Αμερικανικό Αιώνα»,-(PNAC) ζητούσε από την κυβέρνηση Κλίντον να το υιοθετήσει, προκειμένου να αλλάξει ριζικά η αμυντική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, που δεν προωθούσε και εξασφάλιζε τη στρατηγική επιλογή του κυρίαρχου ρόλου των ΗΠΑ παγκοσμίως. Το σχέδιο και τις αρχές υπέγραφαν η ιδρυτική ομάδα, δηλαδή, ο Ελιοτ Αμπραμς, σύμβουλος για θέματα Μέσης Ανατολής σήμερα και πρώην υφυπουργός για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις Διεθνείς Σχέσεις επί Ρίγκαν, ο Γκάρι Μπάουερ, ο Γουίλιαμ Τζ. Μπένετ, ο Τζεμπ Μπους, αδελφός του Προέδρου και κυβερνήτης της πολιτείας της Φλόριντα, όπου κρίθηκαν οι εκλογές του 2000, ο Ντικ Τσένεϊ, ο αντιπρόεδρος και ο άνθρωπος που ηγήθηκε των δύο μεγαλύτερων μέχρι σήμερα στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ (τον Πόλεμο του Κόλπου αλλά και την επιχείρηση Just Cause, δηλαδή, η εισβολή στον Παναμά), οι Ελιοτ Α. Κοέν, Μιτζ Ντέκτερ Φορμπς, Πόλα Ντομπριάνσκι, Ααρόν Φρίντμπεργκ, ο Φράνσις Φουκουγιάμα ο γνωστός καθηγητής Πανεπιστημίου και θεωρητικός του «τέλους της ιστορίας», οι Φρανκ Γκάφνι, Φρεντ Σ. Ικλ, ο Ντόναλντ Κάγκαν, καθηγητής του Πανεπιστημίου Γέιλ, ο Ζαλμάι Κχαλιλζάντ, σύμβουλος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ επί κυβέρνησης Ρίγκαν για τον πόλεμο του Ιράν - Ιράκ, αλλά και του πολέμου στο Αφγανιστάν, υφυπουργός Αμύνης επί Μπους πατρός από τον Πόλεμο του Κόλπου, απεσταλμένος της αμερικανικής κυβέρνησης στο Αφγανιστάν το 2001 και τώρα μέλος της ιρακινής αντιπολίτευσης, που αναμένεται να έχει κυρίαρχο πολιτικό ρόλο στο «μεταπολεμικό» Ιράκ, οι Ι. Λούις Λίμπι, Νόρμαν Πόντοχορτζ, Νταν Κουέιλ, ο περίφημος υποψήφιος αντιπρόεδρος, επίσης γκροτέσκα φιγούρα, οι Πίτερ Ρόντμαν, Στίβεν Π. Ρόσεν, Χένρι Σ. Ρόουεν, Ντόναλντ Ράμσφελντ, Βιν Βέμπερ, Τζορτζ Βάιγκελ και φυσικά ο Πολ Γούλφοβιτς.

Τελικά, το οριστικό και ολοκληρωμένο σχέδιο, το οποίο εμπλουτίστηκε με τη διεύρυνση της ομάδας που εκπόνησε το σχέδιο κυριαρχίας καθορίζεται «μια δεκαετία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, (που) τα πάντα έχουν αλλάξει», ήταν έτοιμο το Σεπτέμβρη του 2000 και εν αναμονή να τεθεί σε εφαρμογή μετά τις ύποπτες εκλογές, ώστε: «Ο 21ος αιώνας πρέπει να χαρακτηριστεί από το υπάρχουν μονοπολικό σύστημα ασφαλείας, με τις ΗΠΑ μοναδική υπερδύναμη. Εάν στο παρελθόν στρατηγικός στόχος ήταν ο περιορισμός της ΕΣΣΔ, σήμερα είναι η διατήρηση του περιβάλλοντος διεθνούς ασφάλειας, έτσι ώστε να συμβάλει στην εδραίωση των αμερικανικών συμφερόντων και ιδανικών. Ο ρόλος του Στρατού κατά τον Ψυχρό πόλεμο ήταν να περιορίζει τις επεκτατικές τάσεις της ΕΣΣΔ, σήμερα είναι να διασφαλίζει τις "ζώνες δημοκρατικής ειρήνης", να περιορίζει ή ν' αποτρέπει τις πιθανότητες δημιουργίας μιας νέας μεγάλης ανταγωνίστριας δύναμης, να προασπίζεται τις περιοχές - κλειδιά της Ευρώπης, της Ανατολικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής και να διατηρεί την αμερικανική υπεροχή, μέσω του επερχόμενου πολεμικού μετασχηματισμού, όσον αφορά στον πόλεμο που επιβάλλουν οι τεχνολογίες. Αν από το 1945 οι αμερικανικές δυνάμεις προετοιμάζονται για έναν δυνητικά ενιαίο παγκόσμιο πόλεμο που μπορεί να δοθεί σε πολλά διαφορετικά πεδία μαχών, στο νέο αιώνα οι ΗΠΑ πρέπει να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν τα δυνητικά ποικίλα πεδία μαχών παγκοσμίως, εναντίον διαφορετικών αντιπάλων που επιδιώκουν διαφορετικούς σκοπούς. Τέλος, αν η περιοχή όπου επικεντρωνόταν η αντιπαλότητα κατά τις 5 δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου ήταν η Ευρώπη, σήμερα η περιοχή βρίσκεται σε σχετική ειρήνη και το κέντρο βάρους μετατίθεται στην Ανατολική Ασία».

Ομως, για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, όρος αναγκαίος και απαραίτητος είναι η επίτευξη των τεσσάρων κυρίων αποστολών της παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ:

• Προστασία της αμερικανικής επικράτειας, που, εκτός του ανασχεδιασμού σε νέα βάση της πυρηνικής της δύναμης, προβλέπει και την αποτροπή πιθανόν με βαλλιστικούς πυραύλους που οι ίδιες οι ΗΠΑ εισήγαγαν και προμήθευσαν με τον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, και τώρα θεωρούν ότι βρίσκονται στην κατοχή κρατών - παριών που συνιστούν απειλή για την εθνική τους ασφάλεια. Απαραίτητη η ανάπτυξη της αντιπυραυλικής ασπίδας.
• Νικηφόρα εμπλοκή σε πολλαπλούς και ταυτόχρονους πολέμους. Οι ΗΠΑ πρέπει να είναι ικανές να δρουν άμεσα και να κερδίζουν μεγάλης κλίμακας πολλαπλούς πολέμους, ενώ οι δυνάμεις πρέπει να είναι έτοιμες να αντιδρούν σε απρόοπτα ενδεχόμενα σε περιοχές όπου δε διατηρούν βάσεις.
• Καθήκοντα επιτήρησης, διαμορφώνοντας περιβάλλον ασφαλείας σε σημαντικές περιοχές. Το Πεντάγωνο πρέπει να συντηρεί δυνάμεις που θα διατηρούν ή θα επιβάλλουν την ειρήνη με κάθε δυνατό τρόπο και μέσο. Οι δυνάμεις πρέπει να αυξηθούν (ήδη από 1,4 σε 1,6 εκατομμύρια στρατιώτες), ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες της νέας μακροπρόθεσμης αποστολής του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, στη βορειοδυτική Ασία και σε άλλες ζωτικές περιοχές στη νοτιοανατολική Ασία.
• Μετασχηματισμός των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, ώστε να αντεπεξέλθουν και να εκμεταλλευτούν στο έπακρο την «επανάσταση στις στρατιωτικές υποθέσεις» που χαρακτηρίζεται από την εισαγωγή υψηλών τεχνολογιών στα στρατιωτικά συστήματα.

Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο για την εγκατάσταση δύο αμερικανικών βάσεων, στο Μπαγκράμ και το Κανταχάρ, αλλά και στις γειτονικές πρώην Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες στην Κεντρική Ασία, στο Πακιστάν και στις Φιλιππίνες, εξ αφορμής του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

Το τρέχον σχέδιο προβλέπει παρουσία τουλάχιστον 100.000 ανδρών στην Ασία, ενώ τη στιγμή που συντασσόταν το εν λόγω πόνημα υπήρχε μόνο η δύναμη των 37.000 ανδρών στη Νότια Κορέα και στην Οκινάουα, εξαιτίας της απειλής της ΛΔ Κορέας. Δυνάμεις που ήδη πληθαίνουν εξαιτίας της κρίσης με τη ΛΔ Κορέας.

Στη Νοτιοανατολική Ασία, όπως τονίζεται, οι αμερικανικές δυνάμεις είναι τόσο διασπαρμένες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις αυξανόμενες απαιτήσεις ασφάλειας. Συνεπώς στόχος είναι η «αύξηση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην περιοχή που θα αποτρέψει την Κίνα να αποκτήσει στάτους υπερδύναμης». «Στη Νοτιοανατολική Ασία μόνο οι ΗΠΑ μπορούν να έρθουν σε επαφή με τις περιφερειακές δυνάμεις όπως η Αυστραλία, η Ινδονησία και η Μαλαισία. Παρέχοντας ασφάλεια στους συμμάχους θα διασφαλίσουμε ότι η ανάπτυξη της Κίνας θα είναι ειρηνική»!

Δεν είναι λίγοι, ειδικά η «μπλε ομάδα των ιθυνόντων» που είναι υπεύθυνη για τις σινοαμερικανικές σχέσεις, οι οποίοι ανακράζουν εδώ και μήνες να ενταχθεί και η Κίνα και η Ρωσία στον άξονα του κακού», όπως τον προσδιόρισε την 1 του Ιούνη του 2002, ο πρόεδρος Μπους κατά την ομιλία του στη στρατιωτική σχολή του Γουέστ Πόιντ... «Ιράκ, Ιράν, Συρία, Λιβύη, ΛΔ Κορέας και Κούβα». Για άλλη μία φορά, καθώς φαίνεται, η κλασική ρήση για την κατάκτηση της Ευρασίας, ως μέσο κυριαρχίας του πλανήτη από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου επιβεβαιώνεται. Απώτερος στόχος δεν είναι άλλος από το στραγγαλισμό και φονικό εναγκαλισμό της Ρωσίας και της Κίνας μέχρι να υποκύψουν...

Συνεπώς είναι μάλλον προφανές ότι η ευκαιρία της 11ης Σεπτέμβρη ήταν «πρωτοφανής», καθώς η απειλή πραγματοποιήθηκε και το σχέδιο, αν και αποτελεί άξονα της αμερικανικής πολιτικής, εξαρχής παρουσιάστηκε ως «αμυντικό μέσο».

Ετσι, μέχρι στιγμής έχουμε παρατηρήσει ότι αναφορικά στην Ευρώπη, οι κύριες αμερικανικές δυνάμεις που παραμένουν ακόμη στο βορρά και ειδικά στη Γερμανία, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζει εξαιρετική σταθερότητα, θα πρέπει να διατηρηθούν, αλλά να έχουν μειωμένη ισχύ εν αντιθέσει με το κέντρο βάρους που μετατοπίζεται στη βάση του Αβιάνο στην Ιταλία, του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία και στη δημιουργία μεγάλη βάσης στην Ουγγαρία, τη στιγμή που θα εξερευνάται η υπόθεση δημιουργίας μιας βάσης στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Πάντως, σύμφωνα με το σκεπτικό του σχεδίου «οι μετατοπίσεις προς το Νότο και την Ανατολή είναι αναγκαίες αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να διατηρηθεί η παρουσία στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, ώστε οι Ευρωπαίοι να καταλαβαίνουν ότι οι ΗΠΑ έχουν συμφέροντα στην περιοχή τη στιγμή που η Ευρώπη θα προσπαθήσει να εγκαταστήσει μια ανεξάρτητη αμυντική πολιτική. Το ΝΑΤΟ δεν πρέπει να αντικατασταθεί από την ΕΕ, αφήνοντας τις ΗΠΑ χωρίς ουσιαστική φωνή στις αμυντικές υποθέσεις στην Ευρώπη».

Ενα ακόμη παράδοξο... ελάχιστες οι αναφορές για τη Λατινική Αμερική. Μόνο τείνουν προς αναζήτηση νέας βάσης μετά το κλείσιμο της βάσης Χάουαρντ στον Παναμά και δεδομένης της άρνησης της Βενεζουέλας... Το Εκουαδόρ ως εναλλακτική λύση που τονίζεται αποτελεί πια και αυτό ένα πρόβλημα, καθώς η κυβέρνηση του Λούσιο Γκουτιέρες, έχει δεσμευτεί και είναι το μεγάλο στοίχημα για την απομάκρυνσή της... Αραγε, η αποκάλυψη του σχεδίου δολοφονίας έχει κάποια σχέση;