Είχα την ευκαιρία να διαβάσω και να τελειώσω ένα μεγάλο βιβλίο. Ενα μεγάλο πραγματικά έργο. Προϊόν εργασίας πολλών πατριωτών - συντρόφων. Το βιβλίο «ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ». Επιβεβαίωσα στη συνείδησή μου μια σειρά γεγονότα που ζήσαμε την εποχή του 1945 - 1950 αλλά και όσο μου διηγήθηκε ο θείος μου, Κομμουνιστής Χρήστος θ. Κατσίνας, που "εφοίτησε" στα αναμορφωτικά σχολεία της ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ. Ολα μου τα μετέφερε ο μπάρμπα Χρήστος. Με τον ερχομό του από την εξορία Ικαρίας - Μακρονήσου και μέχρι που πέθανε επί ώρες ολόκληρες μου διηγιόταν. Ο μπάρμπα Χρήστος ήταν ένα δυναμικό στέλεχος της Εθνικής Αντίστασης και στη συνέχεια του αγώνα. Ηρεμος και νηφάλιος τύπος, αλλά Αγωνιστής - Παλικάρι.

Δυστυχώς το επίσημο κράτος τον συνέλαβε, τον έστειλε εξορία. Τον χτύπησαν άνανδρα και τον κατάντησαν να σύρεται κυριολεκτικά. Παρ' όλα αυτά ο μπάρμπα Χρήστος Κατσίνας, άνθρωπος βαθιά προοδευτικός, δεν έκανε πίσω. Επικεφαλής του αγροτικού συνεταιρισμού επί σειρά ετών διέπρεψε. Παράδειγμα προς μίμηση, στα χρόνια της βαριάς παρανομίας, πήγαινε με τα πόδια από το χωριό στην Αγία Τριάδα Μεσολογγίου (30 χιλιόμετρα περίπου) για κομματική δουλιά. Πραγματικός λεβέντης που αχρήστεψε ο βρώμικος ξυλοδαρμός.

Μια ατελείωτη διήγηση, μια τεράστια ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Την είδα ολοζώντανη μέσα στο «ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ». Θα είναι σοβαρή παράλειψη να μην το κάνει κάθε σύντροφος και προ παντός κάθε νέος σύντροφος, να γνωρίσει πώς αγωνίστηκαν, πάλεψαν και ΑΝΤΕΞΑΝ χιλιάδες αγωνιστές μέσα στις φυλακές και τις εξορίες και στη ΒΑΡΙΑ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ. Μέσα στα πέτρινα χρόνια, τα λεγόμενα, ξυλοδαρμοί μέχρι θανάτου μου έλεγε ο μπάρμπα Χρήστος.

Υπήρχαν και καλά παιδιά διηγιόταν: «Μπάρμπα το βράδυ θα 'ρθω να σε δείρω εγώ», «εγώ θα χτυπάω το στρώμα και συ θα φωνάζεις Ωχ.. Ωχ... Ενα βράδυ του Μάρτη του '48 έριξαν στο ψαχνό και σκότωσαν αρκετούς πατριώτες. Και βέβαια αρκετοί από αυτούς πετάχτηκαν στη θάλασσα χωρίς να γνωρίζει κανείς ονόματα. Δεν έμαθαν ποτέ οι συναγωνιστές τους και οι οικογένειες τους, που τους περίμεναν. Πόσα οικογενειακά δράματα δημιουργήθηκαν από το βρώμικο καθεστώς! Ενα σύστημα που και σήμερα συνεχίζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εφαρμόζεται το καπιταλιστικό σύστημα στη χώρα μας, πάντα υπό την αυστηρή επίβλεψη Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.

Διαβάζοντας το παραπάνω βιβλίο ενημερώνεσαι πλήρως για «Δημοκρατικές» προθέσεις του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Βλέπεις την αγωνιστικότητα, το θάρρος του ανθρώπου της εποχής εκείνης και οπλίζεσαι πνευματικά για τη συνέχιση στο παρόν και το μέλλον. Υπήρξαν χιλιάδες αγωνιστές, που παρά τις αντίξοες συνθήκες τότε δεν έκαναν πίσω, στη μεγάλη τους πλειοψηφία.

Συναγωνιστές και σύντροφοι, δύσκολος και επώδυνος ο αγώνας αλλά ωραίος. Παλεύεις για μια καλύτερη ζωή για ανώτερα ιδανικά. Αξίζει πραγματικά να πλουτίσει ο καθένας μας το πνευματικό του είναι με το βιβλίο ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ. Πάνω από όλα τιμάμε τους χιλιάδες συναγωνιστές μας που έπεσαν θύμα αυτής της κατάστασης.

Θεώρησα υποχρέωσή μου, με την ευκαιρία αυτή να αναφερθώ στην περίπτωση του Αγωνιστή - Κομμουνιστή Χρήστο θ. Κατσίνα και θα παρακαλούσα, όχι ασφαλώς για προσωπικούς λόγους αλλά για λόγους αντικειμενικούς και ιστορικής τάξης, σε δεύτερη έκδοση να μη συνεχίσει να είναι αφανής ήρωας. Οχι γιατί δεν τιμούμε τους αφανείς ήρωες του αγώνα του λαού μας. Είναι χιλιάδες. Η αναφορά όμως στο μπάρμπα Χρήστο Κατσίνα είναι, θα έλεγα, ιστορική πολιτική ανάγκη για την περιοχή του Μεσολογγίου.

Θεόδωρος Α. Κατσίνας

Το τελευταίο καιρό, με αιχμή του δόρατος τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κούβα, έχει ξεκινήσει ένας νέος γύρος επιθέσεων των Αμερικανών ιμπεριαλιστών κατά της επαναστατικής κυβέρνησης της Κούβας. Δυστυχώς, σ' αυτόν το χορό, έχει μπει και η «δημοκρατική» ΕΕ, αλλά και «αριστερά» κόμματα, όπως ο ΣΥΝ και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Είναι λυπηρό, άθλιο και ελεεινό, αυτοί που δεν υπάρχει σημείο του πλανήτη που να μην έχουν διαπράξει σωρεία εγκλημάτων, με πιο πρόσφατο την εισβολή και κατοχή του Ιράκ, να μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα. Και ποια είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα κατά τους Αμερικάνους; Είναι το δικαίωμα στη στέγη, στην εργασία, στην αξιοπρεπή ζωή, στην υγεία, την παιδεία, στον πολιτισμό; Οχι! Θεωρούν σαν κύριο ανθρώπινο δικαίωμα την ελευθερία, όπως αυτοί την εννοούν. Δηλαδή, την ελευθερία να είσαι άστεγος, άνεργος, πεινασμένος, ολοκληρωτικά υποταγμένος στην οικονομική και πολιτική εξουσία και κάθε τέσσερα χρόνια να σε καλούν να «εκλέγεις» τους εξουσιαστές σου, οι οποίοι είναι πιστά όργανα του κεφαλαίου.

Δε μιλούν για τα εκατομμύρια των άστεγων, των εξαθλιωμένων, των πεινασμένων της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας, της Αφρικής, των ανέργων και των «αναπτυγμένων» καπιταλιστικών χωρών τους. Δεν έχουν δικαίωμα αυτοί οι άνθρωποι;

Δεν έχουν δικαιώματα τα εκατομμύρια των ανέργων, των φτωχών και των αστέγων του παγκόσμιου καπιταλισμού; Γιατί δεν επιδιώκουν να καταδικάσουν χώρες, όπως η Νικαράγουα, η Γουατεμάλα, η Κολομβία κ.ά., των οποίων οι λαοί ζουν στη φτώχεια, στην πείνα και την εξαθλίωση; Εκεί δε βρίσκονται οι κομμουνιστές στην εξουσία, βέβαια.

Ας σταματήσουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας οι δήθεν υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αργά ή γρήγορα, θα έχουν την τύχη του Χίτλερ και του Μουσολίνι, στην προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν μια παγκόσμια δικτατορία με κυβερνήσεις μαριονέτες, απόλυτα ελεγμένες απ' αυτούς. NO PASARAN. Οι λαοί, αργά ή γρήγορα, θα τους χαλάσουν τα σχέδια.

Λέγομαι Δέσποινα Ρήτα του Λαζάρου. Γεννήθηκα στο Παλαιογυναικόκαστρο Κιλκίς. Στα χρόνια της Κατοχής έλαβα μέρος στη θρυλική ΕΠΟΝ, στον εφεδρικό ΕΛΑΣ και από το Γενάρη του 1944 στο μόνιμο ΕΛΑΣ, μαχήτρια, παίρνοντας μέρος στις περισσότερες μάχες στη Μακεδονία. Στο ΔΣΕ βγήκα εθελόντρια το Νοέμβρη 1946. Από τότε έγινα και μέλος του ΚΚΕ. Και για τις ανδραγαθίες μου προήχθην σε ανθυπολοχαγό.

Στη μάχη της Θεσσαλονίκης, στον Κάμπο, τραυματίστηκα βαριά στα δυο μου πόδια. Μετά δέκα μέρες βρέθηκα σε Νοσοκομείο της Βουλγαρίας. Νοσηλεύτηκα μετά πολλών εγχειρήσεων. Και στην αρχή με πατερίτσες στάλθηκα σε ελληνοβουλγαρικά φροντιστήρια όπου εργάστηκα δασκάλα στα Ελληνόπουλα, όλα τα χρόνια μέχρι τον επαναπατρισμό μου στην Ελλάδα, το 1983.

Σαν ανάπηρη πολέμου, στη Βουλγαρία έπαιρνα σύνταξη. Εδώ, στην Ελλάδα, από το 1985 πέρασα δύο φορές από ειδική Επιτροπή αναπήρων. Την πρώτη, μου έβγαλαν 60% αναπηρία. Τη δεύτερη, 35%!

Βάσει νόμου του κράτους, όπως διάβασα στην εφημερίδα της Εθνικής Αντίστασης, άλλοι αγωνιστές, εκτός των μεταλλίων και επαίνων, απολαμβάνουν από ένα περίπτερο, πολλοί μάλιστα και κάρτα κυκλοφορίας στην πόλη.

Δυστυχώς στην πόλη των Ιωαννίνων, όπου διαμένω, τα περίπτερα η Νομαρχία τα διανέμει σε αρρώστους ή σε πολίτες τροχαίων, που δεν έχουν σχέση με αναπήρους πολέμου Εθνικής Αντίστασης. Μάλιστα, όπως λένε, έχουν μεγάλο βαθμό αναπηρίας. Αυτό γίνεται από τις εκλογές της Αυτοδιοίκησης στα Γιάννενα.

Ετσι, εμείς, σε ηλικία 77 ετών σαν εμένα, δεν πρόκειται να προτιμηθούμε ποτέ! Φαίνεται, μας θεωρούν ζητιάνους και όχι αγωνιστές. Παρακαλώ, αν όντως υπάρχει νομική διαταγή, ας επιβληθεί και στην ενταύθα Νομαρχία.