Associated Press

Σύσσωμες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συμμετείχαν στην καταστροφή και κατοχή του Αφγανιστάν

Την επομένη κιόλας και ενώ η Νέα Υόρκη πνιγόταν από τον καπνό και τη μυρωδιά της καμένης σάρκας, ανακατεμένη και αξεχώριστη από ό,τι φλεγόμενο υλικό συνιστούσε και περιείχε το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Ουόκερ Μπους δήλωνε στη σαστισμένη οικουμένη ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο». Μέχρι και τον πόλεμο του Αφγανιστάν, όμως, η πλειοψηφία δεν είχε κατανοήσει τι ουσιαστικά εννοούσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ με το βρισκόμαστε σε πόλεμο. Εξάλλου, η παρουσία των πολέμαρχων του Αφγανιστάν, οι μπούργκες, οι Ταλιμπάν και το καθεστώς τους και γενικά όλες αυτές οι μικρές αναγκαίες λεπτομέρειες που συμπλήρωναν την, κατασκευασμένη ουσιαστικά από τη μηχανή προπαγάνδας, εικόνα του Αφγανιστάν - σε συνδυασμό με μία ψυχολογική αντίδραση ικανοποίησης του αισθήματος αδικίας και πόνου που προκαλούσε η εικόνα της κατεστραμμένης Νέας Υόρκης -έριχναν ένα βαρύ πέπλο που σκέπαζε τους πραγματικούς λόγους για την «κήρυξη πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

Η κατοχή στο Ιράκ επιβάλλεται συνεχίζοντας καθημερινά τα ιμπεριαλιστικά δολοφονικά εγκλήματα

Ομως ο στόχος, που δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία πρόσβασης και κυρίως βάσεων τόσο στο Αφγανιστάν, όσο και στην ευρύτερη περιοχή, δηλαδή τις γειτονικές πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες αλλά και το Πακιστάν, επετεύχθη.

Φυσικά, ο στόχος σε ένα κοινό, που ίσως είχε παρασυρθεί, έγινε κατανοητός πολύ αργότερα. Οταν οι αποκαλύψεις και τα ερωτήματα για το τι πραγματικά συνέβη την 11^η Σεπτεμβρίου πλήθαιναν ολοένα και εξελίσσονταν σε σκάνδαλο και οι προετοιμασίες για τον πόλεμο στο Ιράκ βρίσκονταν σε εξέλιξη.

Φάνηκαν με τον προσδιορισμό των επομένων στόχων - κατ' αρχήν οι χώρες που συνιστούν τον «άξονα του κακού», όπως η Κούβα, η ΛΔ Κορέας, το Ιράν, η Κίνα, το Ιράκ, η Συρία, η Λιβύη, κατά τη σημαδιακή πια ομιλία του Αμερικανού Προέδρου στη στρατιωτική Ακαδημία του Γουέστ Πόιντ τον Ιούνιο του 2002. Από την προώθηση και την υλοποίηση του σχεδίου «υιός του πολέμου των άστρων». Από τη στρατηγική για την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Από την εφαρμογή στις ΗΠΑ των νόμων «Patriot» I και II, που στραγγαλίζει όλα τα ατομικά, δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Από την προώθηση και ενίσχυση ολοένα και περισσότερων ολοκληρωτικών μέτρων πρωτίστως στις ΗΠΑ και κατόπιν στην Ευρώπη και διά της μεθόδου της επιβολής στον υπόλοιπο κόσμο, με την αναγωγή σε «τρομοκράτες» ακόμη και των διαδηλωτών. Επίσης από την επαναλειτουργία των μυστικών στρατοδικείων, από τη μετατροπή του ΟΗΕ σε όργανο εφαρμογής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, που επιτάσσουν οι ΗΠΑ και κυρίως από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε το σχέδιο για το «νέο αμερικανικό αιώνα».

Με τη συμπλήρωση των δύο ετών από την 11^η Σεπτεμβρίου του 2001, οι πρότερες αναλύσεις, που είχαν ως σημείο αναφοράς την «ηγεμονία», έχουν προσπεραστεί, καθώς αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για να ερμηνεύσουν την οικοδόμηση της αμερικανικής «αυτοκρατορίας», με νέα έμφαση στη στρατιωτική καταπίεση, τον πόλεμο, την εισβολή και επιβολή διά της βίας. Μισό αιώνα πριν οι οικονομολόγοι περιέγραφαν την παγκόσμια οικονομία κάνοντας χρήση των όρων «κέντρου» και «περιφέρειας». Είκοσι χρόνια μετά οι «θεωρητικοί» του παγκόσμιου συστήματος πρόσθεσαν και τον όρο «ημιπεριφέρεια». Οροι μακράν κενοί οιουδήποτε ιστορικού, ταξικού ή εθνικού έστω προσδιορισμού, μη χρήσιμοι πλέον στους περισσότερους κριτικούς ή σοβαρούς αναλυτές, πετάχτηκαν ως άδεια κελύφη... Η έννοια του ιμπεριαλισμού επαναεισάγεται στις αναλύσεις τουλάχιστον εκείνων που δεν έχουν επιλέξει το ρόλο του απολογητή του συστήματος για την κατανόηση των εξελίξεων.

Ολα τα ερωτήματα πια που αντιμετωπίζει η υφήλιος αφορούν στη φύση και την πορεία των σχέσεων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών διεθνών δυνάμεων, στη φύση των πολλαπλασιαζόμενων σημείων σύγκρουσης, στις κατακτήσεις και κατοχές, στην αντίσταση. Ερωτήματα που περιστρέφονται γύρω από τη φύση και τη δυναμική του ιμπεριαλισμού και κυρίως της πιο ισχυρής και επιθετικής ιμπεριαλιστικής δύναμης, των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οπως πολύ κυνικά δηλώνουν τα γεράκια του Πενταγώνου και του Λευκού Οίκου, ακόμη και εάν δεν ελάμβανε χώρα η 11η του Σεπτέμβρη θα χρειαζόταν να τη δημιουργήσουμε. Στη δήλωση αυτή αποτυπώνεται με απόλυτη σαφήνεια το κύριο αντικείμενο της προπαγάνδας του πολέμου, η «κατασκευή του εχθρού».

Τις πρώτες ημέρες που ακολούθησαν την 11η του Σεπτέμβρη ένα εκτεταμένο πογκρόμ κατά των Μουσουλμάνων και αραβικής καταγωγής Αμερικανών και πολύ περισσότερο μεταναστών αποφεύχθηκε ίσως την τελευταία στιγμή. Οι αδαείς μεν «υπερπατριώτες» δε Αμερικανοί αμέσως υπάκουσαν στις διαταγές των «αρχόντων» και διατήρησαν το δυνατόν την ψυχραιμία τους, αφήνοντας το «πογκρόμ» στα κυβερνητικά χέρια.

Οι «αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις» εντός των τειχών των πρώτων μηνών συνεχίζονται και έχουν ως αποτέλεσμα μαζικές συλλήψεις. Δεκάδες, μετανάστες κυρίως, στοιβάζονται σε κρατητήρια και τις εγκαταστάσεις των μεταναστευτικών υπηρεσιών χωρίς πολλές φορές να γνωρίζει κανείς πού βρίσκονται. Χωρίς δικαιώματα, στο έλεος των αμερικανικών αρχών. Την ίδια στιγμή, για την υπεράσπιση της πατρίδας, τίθεται σε ισχύ ο νόμος PATRIOT I, όπου πλέον όλοι βρίσκονται υπό παρακολούθηση. Ακόμη και η σκέψη. Θα ακολουθήσει πια και ο PATRIOT II, που ενισχύει ακόμη περισσότερο τις εξουσίες των αρχών και εξαφανίζει σχεδόν τις πολιτικές και ατομικές ελευθερίες.

Δημιουργείται το υπουργείο για την Αμυνα της Πατρίδας, «που στόχος του είναι να περιφρουρήσει το έθνος από τρομοκρατικές ενέργειες», παρέχοντάς του την εξουσία «να αναλάβει τον έλεγχο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης», δηλαδή ντε φάκτο στρατιωτικό νόμο. Ιδρύεται το Βόρειο Στρατηγείο όπου αναλαμβάνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εντός του αμερικανικού εδάφους στο πλαίσιο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Ειδικά μέτρα λαμβάνονται, υπάρχουν συνεχώς προειδοποιήσεις του FBI για επικείμενες τρομοκρατικές ενέργειες είτε εντός των ΗΠΑ είτε σε στόχους αμερικανικών συμφερόντων στο εξωτερικό. Τα ΜΜΕ προετοιμάζουν μόνιμα την κοινή γνώμη, καλλιεργώντας τεχνηέντως το κλίμα τρομολαγνείας, αφού «η Αμερική δέχεται επίθεση».

Οι Αμερικανοί ανοίγουν τις πύλες της βάσης τους στο Γκουαντάναμο για τους συλληφθέντες στο Αφγανιστάν. Ενα κολαστήριο στην καρδιά της Καραϊβικής και στο δυτικό άκρο της Κούβας, όπου κρατούνται άγνωστο πόσοι «μαχητές». Τους ονομάζουν έτσι για τυπικούς λόγους μόνο, αφού ελάχιστοι τόλμησαν να υψώσουν τη φωνή για τις παράνομες κρατήσεις εκατοντάδων ανθρώπων που δε χαίρουν και των πιο βασικών δικαιωμάτων, ούτε καν αυτών που επιβάλλει η Συνθήκη της Γενεύης για τους «αιχμάλωτους πολέμου». Δε φτάνει αυτό... Με τον πλέον επίσημο τρόπο, η αμερικανική ηγεσία ανακοίνωσε και την έναρξη των έκτακτων στρατοδικείων. Τι ακριβώς συμβαίνει; Ουδείς γνωρίζει, αφού συνεδριάζουν μυστικά, παίρνουν αποφάσεις χωρίς φυσικά να γνωστοποιούνται. Ούτε καν γνωστοποιούνται τα ονόματα... όσο για την επιβολή της ποινής, που μπορεί να είναι και εκτέλεση φυσικά και πάλι ουδείς γνωρίζει.

Προωθείται το σύστημα ΤΙΑ, όπου πλέον θα καταγράφονται όλες οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις που γίνονται, οι τραπεζιτικές συναλλαγές, οι αγορές με πιστωτικές κάρτες, τα μηνύματα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και αυτά ανά την υφήλιο, ενώ το σύστημα CAPPS εφαρμόζεται για τον έλεγχο των επιβατών των αεροσκαφών.

Ανάλογα μέτρα λαμβάνονται από τις κυβερνήσεις των περισσοτέρων χωρών του πλανήτη, είτε γιατί οι ΗΠΑ επιβάλλουν διά των απειλών τους δικούς τους ολοκληρωτικούς νόμους, είτε γιατί κάποιες εξ αυτών το θεώρησαν ως ευκαιρία να στριμώξουν τα δικαιώματα των λαών, προκειμένου να επιβιώσουν, είτε γιατί κάποιες εξ αυτών βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία να προωθήσουν το «ίδιο όραμα» που μοιράζονται με τις ΗΠΑ, στα όρια των εθνικών κρατών τους και όχι μόνο. Σε αυτές τις τελευταίες συγκαταλέγονται πρώτα και κύρια οι ευρωπαϊκές χώρες, με πρωτοπόρες την Ισπανία και τη Βρετανία.

Εντούτοις, για να είναι «αποτελεσματικός και αποδοτικός» ο φόβος που καλλιεργείται δεν μπορεί αενάως να στηρίζεται σε «προειδοποιήσεις» επικείμενων επιθέσεων, αλλά απαιτεί και «πραγματικές» τρομοκρατικές ενέργειες ή «περιστατικά», τα οποία παρέχουν την αναγκαία αξιοπιστία στα πολεμικά σχέδια. Η προπαγάνδα του πολέμου υποστηρίζει την ανάγκη για την εφαρμογή «μέτρων έκτακτης ανάγκης», όπως και την υλοποίηση στρατιωτικών ενεργειών και αντιποίνων.

Εκτός της 11ης του Σεπτέμβρη, υπήρξε μια σειρά «τρομοκρατικών ενεργειών», όπως η βομβιστική επίθεση στο Μπαλί, στη Σαουδική Αραβία, στην Τυνησία, στο Μαρόκο, πυραυλική επίθεση κατά ισραηλινού αεροσκάφους στην Κένια, με ενόχους πάντα κάποιες ισλαμιστικές εξτρεμιστικές οργανώσεις με έμμεσες ή άμεσες διασυνδέσεις με την «Αλ Κάιντα» και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Αυτές οι «τρομοκρατικές ενέργειες» εκτός της πρόσθεσης αξιοπιστίας και νομιμοποίησης του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» έχουν προκαλέσει την επέμβαση έμμεση ή άμεση των ΗΠΑ σε διάφορα σημεία της υφηλίου, όπως τις Φιλιππίνες. Κορυφαία, όμως, στιγμή, μέχρι σήμερα πάντα, είναι ο πόλεμος κατά του Ιράκ, που εάν και επισήμως οι πολεμικές επιχειρήσεις έχουν λάβει τέλος, δεν έχει τελειώσει.

Η «σύγκρουση Ισλάμ - Δύσης» έχει στηριχτεί σε ένα όχι μόνο κατασκευασμένο εχθρό, αλλά και σε έναν εχθρό που θεωρείται «ζωτικό στοιχείο των μυστικών υπηρεσιών», όπως αναφέρεται στην ακαταλαβίστικη επαγγελματική διάλεκτο της CIA, τουλάχιστον όσον αφορά στην «Αλ Κάιντα» και τις «Ισλαμιστικές Ταξιαρχίες», που ήταν δημιουργήματα της CIA. Ερευνες του αμερικανικού Κογκρέσου αναφορικά με την 11η του Σεπτέμβρη, εκτός των ευθυνών που καταλογίζουν στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ «για αδράνεια και ανικανότητα στην αξιολόγηση των στοιχείων και των προειδοποιήσεων των ξένων μυστικών υπηρεσιών που θα μπορούσαν να έχουν αποτρέψει το τρομοκρατικό χτύπημα στις ΗΠΑ» έχουν καταγράψει λεπτομερώς τις διασυνδέσεις της «Αλ Κάιντα» με υπηρεσίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία, καθώς και στο Κοσσυφοπέδιο και την ΠΓΔΜ. Τα στοιχεία, επίσης, επιβεβαιώνουν ότι η «Αλ Κάιντα», ο Νο1 εχθρός, υποστηρίχτηκε από τις πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες, την ISI. Υπηρεσία που θεωρείται ότι έπαιξε υπόγειο ρόλο ως προς τη χρηματοδότηση των επιθέσεων της 11ης του Σεπτέμβρη. Η ISI έχει εξαιρετικά στενές σχέσεις με τη CIA, ενώ εξακολουθεί να διατηρεί έστω και χαλαρούς δεσμούς ή να υποστηρίζει διάφορες ισλαμιστικές εξτρεμιστικές ομάδες, όπως την Jaish-e-Muhammad, που έκανε τη βομβιστική επίθεση κατά του Ινδικού Κοινοβουλίου, επίθεση που έφερε στα πρόθυρα του πολέμου την Ινδία και το Πακιστάν.

Ανάλογες διασυνδέσεις έχει και η Jemaah al Islamiah, οργάνωση που φέρεται ότι ευθύνεται για τη βομβιστική επίθεση κατά του ξενοδοχείου Κούτα στο Μπαλί. Ο φερόμενος ως εγκέφαλος της επίθεσης και «επιχειρησιακός αρχηγός» της Jemaah al Islamiah, Ριντουάν Ισαμούντιν εκπαιδεύτηκε μαζί με πολλούς μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Μια πρωτοβουλία της CIA υπό την αιγίδα του Προέδρου Τζίμι Κάρτερ, με τη διαμεσολαβητή για την υλοποίησή της, την ISI. Ολες αυτές οι οργανώσεις που έχουν σχέση με την ISI, αλλά και άλλες φερόμενες ως τρομοκρατικές οργανώσεις που θεωρούνται «ζωτικά στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών», μπορεί να δρουν με ένα βαθμό αυτονομίας, αλλά τελικά εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο πόλεμος κατά του Ιράκ ήταν αναμενόμενος.

Από την επομένη της 11^ης Σεπτεμβρίου, ένας πόλεμος κατά του Ιράκ φερόταν ως ενδεχόμενο και δεν ήταν λίγα τα δημοσιεύματα που αργά, αλλά μεθοδικά έχτιζαν την «υπόθεση». Τελικά, στις αρχές του διανυόμενου χρόνου φτάσαμε στο σημείο το Ιράκ να θεωρείται «καταφύγιο, αλλά και τροφοδότης του δικτύου της παγκόσμιας τρομοκρατίας»! Φυσικά, πάντα υπήρχε και το χαρτί των «όπλων μαζικής καταστροφής» και το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, που συμπλήρωναν επαρκώς το «φάκελο Ιράκ».

Ο πόλεμος έγινε, οι πολεμικές επιχειρήσεις έχουν λήξει, ωστόσο τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει «επιτευχθεί». Εντούτοις, παρά την αντίσταση των Ιρακινών, που έχουν μετατρέψει τη χώρα τους σε κόλαση για τους κατακτητές, η κατοχή είναι γεγονός, ενώ τα συνολικά κέρδη από τον πόλεμο είναι πολύ μεγαλύτερα από τα αναμενόμενα, δεδομένων των αντιθέσεων που είχαν εκδηλωθεί κυρίως εντός του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Οι κατακτητές κατόρθωσαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για τη μετατροπή του Ιράκ σε επιχειρησιακό κέντρο ενός αυξανόμενου δικτύου βάσεων, ενώ οι απειλές προς Ιράν και Συρία ενδεχομένως να σημάνουν την περαιτέρω διεύρυνση των πολεμικών επιχειρήσεων. Συνεπώς, οι ΗΠΑ κατόρθωσαν να έχουν τον έλεγχο όχι μόνο του πετρελαίου του Ιράκ, αλλά και δυνητικά όλης της περιοχής - μιας περιοχής εξαιρετικά ζωτικής σημασίας για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο - που ποτέ πριν δεν είχαν ολοκληρωτικά. Παράλληλα, η απόλυτη στήριξη της φονικής πολιτικής του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων, η εκπόνηση του σχεδίου για τη δημιουργία «ελεύθερης ζώνης εμπορίου για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής», υπό την αιγίδα των ΗΠΑ εννοείται, η ασφυκτική περικύκλωση της Σαουδικής Αραβίας και τέλος η σε νέα βάση σχέση των ΗΠΑ με τις γύρω χώρες, της Τουρκίας περιλαμβανομένης, είναι μερικά μόνο από τα ιμπεριαλιστικά κέρδη σε πρώτο επίπεδο.

Σε δεύτερο επίπεδο, η επίθεση κατά του Ιράκ, χωρίς φυσικά την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ήταν η χαριστική βολή στο πλαίσιο και στις βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου, όπως είχαν παγιωθεί μετά το πέρας του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και με δεδομένη και νικηφόρα τη Σοβιετική Ενωση. Ο ΟΗΕ δεν παίζει κανένα ρόλο παρά αυτόν του κομπάρσου και του διαμεσολαβητικού οργάνου στη νομή της μεταπολεμικής λείας. Ενώ αρχές, όπως της ανεξαρτησίας της εδαφικής ακεραιότητας και των συνόρων, κουρελιάστηκαν. Αποκαλύφτηκε πως τέτοιες αρχές και οι θεσμοί που τις συνοδεύουν οριοθετούνται και αποκτούν περιεχόμενο ανάλογα με τους συσχετισμούς που υπάρχουν στον κόσμο.

Σε τρίτο επίπεδο, η αντίθεση που εκδηλώθηκε εντός του Συμβουλίου Ασφαλείας, με τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, από τη μία πλευρά και τη Γερμανία και τη Γαλλία από την άλλη πλευρά, εκδηλώθηκε και εντός της ΕΕ. Αίφνης, ο λόγος του υπουργού Αμύνης των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, περί «Νέας Ευρώπης» πήρε σάρκα και οστά, μάλιστα λίγο πριν την έναρξη του πολέμου. Αρχικά, η επιστολή των «νέων» και πρώην σοσιαλιστικών ευρωπαϊκών χωρών που τάσσονταν υπέρ του πολέμου στο πλευρό των ΗΠΑ. Ακολούθησε το «κλαμπ των προθύμων», όπου Ισπανία και Πορτογαλία έτρεξαν να προσδώσουν τον όρο «συμμαχία» στον παράνομο αμερικανοβρετανικό πόλεμο. Οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες αποτελούν τους «πραιτοριανούς της μονοκρατορίας» που προσπαθούν να χτίσουν οι ΗΠΑ. Η «Ενωμένη Ευρώπη» δείχνει να έχασε μία μάχη στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, αλλά προσπαθεί με διάφορα διπλωματικά κόλπα να αποκατασταθεί. Σιωπά για την Παλαιστίνη, υιοθετεί εξίσου επιθετική πολιτική έναντι του Ιράν και της ΛΔ Κορέας, ενώ στην περίπτωση της Κούβας (άραγε θα είναι ο επόμενος στόχος των «γερακιών» της Ουάσιγκτον;) λειτουργεί ως όργανο άσκησης της επιθετικής πολιτικής που εκπορεύεται από την Ουάσιγκτον...

Την ίδια ώρα οι Ράμσφελντ και Γούλφοβιτς ισχυρίζονται πως η «Ενωμένη Ευρώπη» αποδέχτηκε το ρόλο της στην ιμπεριαλιστική προσπάθεια υποταγής των λαών, εξασφαλίζοντας τη θέση της και αναμένοντας έστω προσωρινά μικρότερης αξίας συμβόλαια και κέρδη. Αποκαλυπτικός, επίσης, είναι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ρομάνο Πρόντι, που μόλις τον περασμένο Ιούνιο και μάλιστα στην Ουάσιγκτον δήλωσε: «Οταν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ είναι ενωμένες, κανένα πρόβλημα ή κανένας εχθρός δεν μπορεί να μας αντιμετωπίσει. Εάν δεν είμαστε ενωμένοι, οποιοδήποτε πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσει κρίση»...