11 Σεπτεμβρίου 1973, Χιλή. 11 Σεπτεμβρίου 2001, Νέα Υόρκη. Μία ημερομηνία που σημάδεψε, δύο φορές κιόλας σε 28 χρόνια, τη σύγχρονη ιστορία με πυρωμένο σίδερο. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο: Αιματηρές σελίδες ακολούθησαν και ακολουθούν τα τραγικά γεγονότα που τις σημάδεψαν...

Την επομένη κιόλας και ενώ η Νέα Υόρκη πνιγόταν από τον καπνό και τη μυρωδιά της καμένης σάρκας, ανακατεμένη και αξεχώριστη από ό,τι φλεγόμενο υλικό συνιστούσε και περιείχε το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Ουόκερ Μπους δήλωνε στη σαστισμένη οικουμένη ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο». Μέχρι και τον πόλεμο του Αφγανιστάν, όμως, η πλειοψηφία δεν είχε κατανοήσει τι ουσιαστικά εννοούσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ με το βρισκόμαστε σε πόλεμο. Εξάλλου, η παρουσία των πολέμαρχων του Αφγανιστάν, οι μπούργκες, οι Ταλιμπάν και το καθεστώς τους και γενικά όλες αυτές οι μικρές αναγκαίες λεπτομέρειες που συμπλήρωναν την, κατασκευασμένη ουσιαστικά από τη μηχανή προπαγάνδας, εικόνα του Αφγανιστάν - σε συνδυασμό με μία ψυχολογική αντίδραση ικανοποίησης του αισθήματος αδικίας και πόνου που προκαλούσε η εικόνα της κατεστραμμένης Νέας Υόρκης -έριχναν ένα βαρύ πέπλο που σκέπαζε τους πραγματικούς λόγους για την «κήρυξη πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, λίαν σύντομος και κυρίως πολύ μακριά από την «πολιτισμένη Δύση», έληξε «νικηφόρα» για τους «συμμάχους» - ιμπεριαλιστές, αφού σύσσωμες οι πολιτικές ηγεσίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των κρατών του πλανήτη (ηχηρότατες εξαιρέσεις η Κούβα και η Βενεζουέλα, τυχαία τάχα;) είχαν ταχθεί αναφανδόν στον πλευρό των ΗΠΑ. Μία μία ανέβαιναν στο πολεμικό άρμα που θα πολιορκούσε το Αφγανιστάν και την ευρύτερη περιοχή και κυρίως το Ισλάμ, που αναδυόταν σε νούμερο ένα εχθρός για τη «δημοκρατία, την ειρήνη και τον πολιτισμό»..! Ελάχιστη σημασία έχει εάν ο πόλεμος στο Αφγανιστάν ποτέ δεν έληξε νικηφόρα, γιατί δεν έληξε. Απλά η πάμπτωχη χώρα ισοπεδώθηκε, καθώς στη σκληροτράχηλη γη της δοκιμάστηκαν νέα όπλα, όπως οι θερμοβαρικές βόμβες ή καταναλώθηκαν υπερβόμβες, όπως η αρκετών τόνων «Daisy Cutter». Ολες οι αναλύσεις περί του ιδιόμορφου πολέμου των πολέμαρχων και φυλών του Αφγανιστάν, που ίσως σημαίνουν ένα μακρόχρονο πόλεμο, αποδείχτηκαν απολύτως αληθινές, απλά είχαν τεθεί σε λάθος χρόνο. Σχεδόν δύο χρόνια μετά, οι Αμερικανοί συνεχίζουν να χάνουν δεκάδες στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Και να φανταστεί κανείς ότι η δύναμη που έχουν εκεί είναι σχετικά μικρή, αφού συμμετέχουν στην κατοχή και οι άλλοι συνένοχοι του ιμπεριαλιστικού συστήματος, μαζί φυσικά και οι στρατιώτες που έχει στείλει η ελληνική κυβέρνηση.

Ομως ο στόχος, που δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία πρόσβασης και κυρίως βάσεων τόσο στο Αφγανιστάν, όσο και στην ευρύτερη περιοχή, δηλαδή τις γειτονικές πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες αλλά και το Πακιστάν, επετεύχθη.

Φυσικά, ο στόχος σε ένα κοινό, που ίσως είχε παρασυρθεί, έγινε κατανοητός πολύ αργότερα. Οταν οι αποκαλύψεις και τα ερωτήματα για το τι πραγματικά συνέβη την 11^η Σεπτεμβρίου πλήθαιναν ολοένα και εξελίσσονταν σε σκάνδαλο και οι προετοιμασίες για τον πόλεμο στο Ιράκ βρίσκονταν σε εξέλιξη.

Φάνηκαν με τον προσδιορισμό των επομένων στόχων - κατ' αρχήν οι χώρες που συνιστούν τον «άξονα του κακού», όπως η Κούβα, η ΛΔ Κορέας, το Ιράν, η Κίνα, το Ιράκ, η Συρία, η Λιβύη, κατά τη σημαδιακή πια ομιλία του Αμερικανού Προέδρου στη στρατιωτική Ακαδημία του Γουέστ Πόιντ τον Ιούνιο του 2002. Από την προώθηση και την υλοποίηση του σχεδίου «υιός του πολέμου των άστρων». Από τη στρατηγική για την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Από την εφαρμογή στις ΗΠΑ των νόμων «Patriot» I και II, που στραγγαλίζει όλα τα ατομικά, δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Από την προώθηση και ενίσχυση ολοένα και περισσότερων ολοκληρωτικών μέτρων πρωτίστως στις ΗΠΑ και κατόπιν στην Ευρώπη και διά της μεθόδου της επιβολής στον υπόλοιπο κόσμο, με την αναγωγή σε «τρομοκράτες» ακόμη και των διαδηλωτών. Επίσης από την επαναλειτουργία των μυστικών στρατοδικείων, από τη μετατροπή του ΟΗΕ σε όργανο εφαρμογής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, που επιτάσσουν οι ΗΠΑ και κυρίως από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε το σχέδιο για το «νέο αμερικανικό αιώνα».

Με τη συμπλήρωση των δύο ετών από την 11^η Σεπτεμβρίου του 2001, οι πρότερες αναλύσεις, που είχαν ως σημείο αναφοράς την «ηγεμονία», έχουν προσπεραστεί, καθώς αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για να ερμηνεύσουν την οικοδόμηση της αμερικανικής «αυτοκρατορίας», με νέα έμφαση στη στρατιωτική καταπίεση, τον πόλεμο, την εισβολή και επιβολή διά της βίας. Μισό αιώνα πριν οι οικονομολόγοι περιέγραφαν την παγκόσμια οικονομία κάνοντας χρήση των όρων «κέντρου» και «περιφέρειας». Είκοσι χρόνια μετά οι «θεωρητικοί» του παγκόσμιου συστήματος πρόσθεσαν και τον όρο «ημιπεριφέρεια». Οροι μακράν κενοί οιουδήποτε ιστορικού, ταξικού ή εθνικού έστω προσδιορισμού, μη χρήσιμοι πλέον στους περισσότερους κριτικούς ή σοβαρούς αναλυτές, πετάχτηκαν ως άδεια κελύφη... Η έννοια του ιμπεριαλισμού επαναεισάγεται στις αναλύσεις τουλάχιστον εκείνων που δεν έχουν επιλέξει το ρόλο του απολογητή του συστήματος για την κατανόηση των εξελίξεων.

Ολα τα ερωτήματα πια που αντιμετωπίζει η υφήλιος αφορούν στη φύση και την πορεία των σχέσεων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών διεθνών δυνάμεων, στη φύση των πολλαπλασιαζόμενων σημείων σύγκρουσης, στις κατακτήσεις και κατοχές, στην αντίσταση. Ερωτήματα που περιστρέφονται γύρω από τη φύση και τη δυναμική του ιμπεριαλισμού και κυρίως της πιο ισχυρής και επιθετικής ιμπεριαλιστικής δύναμης, των Ηνωμένων Πολιτειών.