Ο πόλεμος κατά του Ιράκ ήταν αναμενόμενος.

Από την επομένη της 11^ης Σεπτεμβρίου, ένας πόλεμος κατά του Ιράκ φερόταν ως ενδεχόμενο και δεν ήταν λίγα τα δημοσιεύματα που αργά, αλλά μεθοδικά έχτιζαν την «υπόθεση». Τελικά, στις αρχές του διανυόμενου χρόνου φτάσαμε στο σημείο το Ιράκ να θεωρείται «καταφύγιο, αλλά και τροφοδότης του δικτύου της παγκόσμιας τρομοκρατίας»! Φυσικά, πάντα υπήρχε και το χαρτί των «όπλων μαζικής καταστροφής» και το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, που συμπλήρωναν επαρκώς το «φάκελο Ιράκ».

Ο πόλεμος έγινε, οι πολεμικές επιχειρήσεις έχουν λήξει, ωστόσο τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει «επιτευχθεί». Εντούτοις, παρά την αντίσταση των Ιρακινών, που έχουν μετατρέψει τη χώρα τους σε κόλαση για τους κατακτητές, η κατοχή είναι γεγονός, ενώ τα συνολικά κέρδη από τον πόλεμο είναι πολύ μεγαλύτερα από τα αναμενόμενα, δεδομένων των αντιθέσεων που είχαν εκδηλωθεί κυρίως εντός του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Οι κατακτητές κατόρθωσαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για τη μετατροπή του Ιράκ σε επιχειρησιακό κέντρο ενός αυξανόμενου δικτύου βάσεων, ενώ οι απειλές προς Ιράν και Συρία ενδεχομένως να σημάνουν την περαιτέρω διεύρυνση των πολεμικών επιχειρήσεων. Συνεπώς, οι ΗΠΑ κατόρθωσαν να έχουν τον έλεγχο όχι μόνο του πετρελαίου του Ιράκ, αλλά και δυνητικά όλης της περιοχής - μιας περιοχής εξαιρετικά ζωτικής σημασίας για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο - που ποτέ πριν δεν είχαν ολοκληρωτικά. Παράλληλα, η απόλυτη στήριξη της φονικής πολιτικής του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων, η εκπόνηση του σχεδίου για τη δημιουργία «ελεύθερης ζώνης εμπορίου για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής», υπό την αιγίδα των ΗΠΑ εννοείται, η ασφυκτική περικύκλωση της Σαουδικής Αραβίας και τέλος η σε νέα βάση σχέση των ΗΠΑ με τις γύρω χώρες, της Τουρκίας περιλαμβανομένης, είναι μερικά μόνο από τα ιμπεριαλιστικά κέρδη σε πρώτο επίπεδο.

Σε δεύτερο επίπεδο, η επίθεση κατά του Ιράκ, χωρίς φυσικά την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ήταν η χαριστική βολή στο πλαίσιο και στις βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου, όπως είχαν παγιωθεί μετά το πέρας του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και με δεδομένη και νικηφόρα τη Σοβιετική Ενωση. Ο ΟΗΕ δεν παίζει κανένα ρόλο παρά αυτόν του κομπάρσου και του διαμεσολαβητικού οργάνου στη νομή της μεταπολεμικής λείας. Ενώ αρχές, όπως της ανεξαρτησίας της εδαφικής ακεραιότητας και των συνόρων, κουρελιάστηκαν. Αποκαλύφτηκε πως τέτοιες αρχές και οι θεσμοί που τις συνοδεύουν οριοθετούνται και αποκτούν περιεχόμενο ανάλογα με τους συσχετισμούς που υπάρχουν στον κόσμο.

Σε τρίτο επίπεδο, η αντίθεση που εκδηλώθηκε εντός του Συμβουλίου Ασφαλείας, με τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, από τη μία πλευρά και τη Γερμανία και τη Γαλλία από την άλλη πλευρά, εκδηλώθηκε και εντός της ΕΕ. Αίφνης, ο λόγος του υπουργού Αμύνης των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, περί «Νέας Ευρώπης» πήρε σάρκα και οστά, μάλιστα λίγο πριν την έναρξη του πολέμου. Αρχικά, η επιστολή των «νέων» και πρώην σοσιαλιστικών ευρωπαϊκών χωρών που τάσσονταν υπέρ του πολέμου στο πλευρό των ΗΠΑ. Ακολούθησε το «κλαμπ των προθύμων», όπου Ισπανία και Πορτογαλία έτρεξαν να προσδώσουν τον όρο «συμμαχία» στον παράνομο αμερικανοβρετανικό πόλεμο. Οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες αποτελούν τους «πραιτοριανούς της μονοκρατορίας» που προσπαθούν να χτίσουν οι ΗΠΑ. Η «Ενωμένη Ευρώπη» δείχνει να έχασε μία μάχη στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, αλλά προσπαθεί με διάφορα διπλωματικά κόλπα να αποκατασταθεί. Σιωπά για την Παλαιστίνη, υιοθετεί εξίσου επιθετική πολιτική έναντι του Ιράν και της ΛΔ Κορέας, ενώ στην περίπτωση της Κούβας (άραγε θα είναι ο επόμενος στόχος των «γερακιών» της Ουάσιγκτον;) λειτουργεί ως όργανο άσκησης της επιθετικής πολιτικής που εκπορεύεται από την Ουάσιγκτον...

Την ίδια ώρα οι Ράμσφελντ και Γούλφοβιτς ισχυρίζονται πως η «Ενωμένη Ευρώπη» αποδέχτηκε το ρόλο της στην ιμπεριαλιστική προσπάθεια υποταγής των λαών, εξασφαλίζοντας τη θέση της και αναμένοντας έστω προσωρινά μικρότερης αξίας συμβόλαια και κέρδη. Αποκαλυπτικός, επίσης, είναι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ρομάνο Πρόντι, που μόλις τον περασμένο Ιούνιο και μάλιστα στην Ουάσιγκτον δήλωσε: «Οταν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ είναι ενωμένες, κανένα πρόβλημα ή κανένας εχθρός δεν μπορεί να μας αντιμετωπίσει. Εάν δεν είμαστε ενωμένοι, οποιοδήποτε πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσει κρίση»...