Παρέμβαση στη συνάντηση του Παγκόσμιου Κοινοβουλευτικού Φόρουμ με αφορμή την 5^η υπουργική σύνοδο στο Κανκούν έκανε στις 8 Σεπτέμβρη ο Κώστας Αλυσσανδράκης, ευρωβουλευτής και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, η οποία έχει ως εξής:

«Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου λίγες εκατοντάδες ανθρώπων έχουν στην κατοχή τους ή ελέγχουν το 50% του πλούτου του πλανήτη μας. Οπου οι φτωχές χώρες ζούνε κάτω από το βάρος του εξωτερικού χρέους. Οπου, παρά την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου, το χάσμα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους συνέχεια μεγαλώνει.

Ταυτόχρονα, έχουμε μια ολοκληρωτική επίθεση ενάντια σε ό,τι έχει κατακτήσει η εργατική τάξη τα τελευταία 150 χρόνια (οχτάωρο, σύνταξη, κοινωνική φροντίδα, δημόσια υγεία και παιδεία), ενώ εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο από τις λεγόμενες αναδιαρθρώσεις των επιχειρήσεων. Οι φτωχοί αγρότες, τόσο στις αναπτυσσόμενες όσο και αναπτυγμένες χώρες, γίνονται ακόμα φτωχότεροι και δε θα είναι η κατάργηση των επιδοτήσεων αυτή που θα τους σώσει, όσο οι πολυεθνικές που παράγουν γεωργικά μηχανήματα, λιπάσματα και σπόρους και τα αγρο-μονοπώλια που εμπορεύονται την παραγωγή απομυζούν τεράστια κέρδη. Ακόμα και διπλώματα ευρεσιτεχνίας για ζωντανούς οργανισμούς χρησιμοποιούν για να αυξήσουν τα κέρδη τους, όπως χρησιμοποιούν διπλώματα ευρεσιτεχνίας για να μοσχοπουλήσουν τα φάρμακα που έχουν άμεση ανάγκη οι λαοί των φτωχών χωρών για να καταπολεμήσουν αρρώστιες, όπως το AIDS, τη φυματίωση και την ελονοσία.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου έχει παίξει και παίζει θεμελιώδη ρόλο στην επιβολή της "νέας τάξης πραγμάτων", στην επιβολή στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις των κανόνων που μόνο τις πολυεθνικές ευνοούν, που τις διευκολύνουν να καταληστεύσουν τους φυσικούς πόρους του πλανήτη μας, να εκμεταλλευτούν με τον πιο στυγνό τρόπο την εργασία και να ελέγξουν την παγκόσμια αγορά. Είναι ο οργανισμός μέσω του οποίου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μοιράζουν τον κόσμο ανάμεσά τους.

Είναι δυνατόν να μεταρρυθμιστεί ο ΠΟΕ χωρίς να θιγούν τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα; Θα αλλάξει σε κάτι ο ΠΟΕ, αν υπάρχει κάποιου είδους κοινοβουλευτικός έλεγχος ή συμμετοχή των λεγομένων μη κυβερνητικών οργανώσεων ή ακόμα αν μπει κάτω από τον έλεγχο του ΟΗΕ; Οσο και αν τέτοιες προτάσεις έχουν τη σημασία τους, δεν αρκεί κάποιος να ξύσει την επιφάνεια, πρέπει να μπει στην ουσία του προβλήματος. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε να πέσει από μόνο του το σύστημα σαν ώριμο φρούτο. Κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, αφού όλες οι κοινωνικές αλλαγές ήταν αποτέλεσμα της λαϊκής πάλης. Και η πετυχημένη πάλη προσδιορίζει πάντοτε το στρατηγικό στόχο, συνδυάζει την τακτική με τη στρατηγική, το εθνικό με το διεθνικό.

Δε θα πρέπει να αφήσουμε ούτε εμάς τους ίδιους ούτε το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης να πέσουμε στην παγίδα που στήνουν οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου: να περιοριστούμε δηλαδή στη διεκδίκηση αιτημάτων που είναι ανώδυνα για το σύστημα. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε για κάτι διαφορετικό, για κάτι καλύτερο».