ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ - ΙΣΛΑΜΑΜΠΑΝΤ - ΠΕΣΑΒΑΡ.--

Η συνάντηση, χτες, στον Λευκό Οίκο με τον Τζορτζ Ουόκερ Μπους του Ζαφαρουλάχ Χαν Τζάμαλι, επιλεγόμενου πρωθυπουργού του Πακιστάν -- ενός μεγαλοτσιφλικά που διακρίθηκε επί δεκαετίες στην αιματηρή καταστολή των κινημάτων για τα δικαιώματα των αγροτών, πριν τον επιλέξει ο δικτάτορας (Πρόεδρος, για τους φίλους) Περβέζ Μουσάραφ, ως βιτρίνα του -- επικεντρώθηκε στην «στήριξη» που απαιτεί από το Ισλαμαμπάντ η Ουάσιγκτον προς την κυβέρνηση - μαριονέτα της στο Αφγανιστάν. Στην επίσημη αργκό, αυτό λέγεται «συμβολή στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Και από τις δύο πλευρές, ωστόσο, υπάρχουν «παράπονα».

Μόλις τη Δευτέρα, αμερικανικά μαχητικά βομβάρδισαν -- και πάλι -- έδαφος του Πακιστάν, το Δυτικό Ουαζιριστάν, καταδιώκοντας «Ταλιμπάν και μαχητές της "Αλ Κάιντα"». Οι Πακιστανοί αξιωματούχοι επισήμως δηλώνουν ότι δεν υπάρχει «διάχυση» του πολέμου στη δική τους πλευρά των συνόρων, ωστόσο οι Αμερικανοί διαρκώς τονίζουν ότι στις περιοχές των φυλών του Πακιστάν που συνορεύουν με το Αφγανιστάν στους διαφυγόντες στη διάρκεια του πολέμου βρίσκονται πολλοί Ταλιμπάν και μέλη της «Αλ Κάιντα».

Χαρακτηριστικές ήταν, σε αυτό το θέμα, οι δηλώσεις που έκανε χτες ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Αρμιτέιτζ ενώπιον του Κογκρέσου, ότι αν και ο δικτάτορας --«Πρόεδρο», τον αποκάλεσε, βέβαια -- Μουσάραφ«δείχνει προσήλωση στη συνεργασία με τις ΗΠΑ», και «προτίθεται να υποστηρίξει τον Αφγανό Πρόεδρο Χαμίντ Καρζάι», ωστόσο «η ικανότητα της κυβέρνησης του Πακιστάν, ιδίως των στρατιωτικών του Πακιστάν να διεξάγουν επιχειρήσεις στην ομοσπονδιακά διοικούμενη περιοχή των φυλών αναστέλλεται σημαντικά». Και επισήμανε αυτό που ξέρουν όλοι στο Πακιστάν, ότι δηλαδή τμήματα της ISI, της πακιστανικής υπηρεσίας πληροφοριών, παίζουν σε «διπλό ταμπλό»: η ακριβής διατύπωσή του ήταν «δεν πιστεύω πως το αίσθημα συνεργασίας με εμάς διαπνέει και την υπόλοιπη ιεραρχία των υπηρεσιών ασφαλείας του Πακιστάν».

Αντικείμενο της συνάντησης κορυφής υπήρξε και το Κασμίρ, αλλά δε δόθηκαν λεπτομέρειες για το τι συζήτησαν οι Μπους - Τζάμαλι.

Κατά τα λοιπά, το Πακιστάν «κατάφερε» να αγοράσει κι άλλα οπλικά συστήματα από τις ΗΠΑ, πιο συγκεκριμένα αεροσκάφη τύπου AWACS, και να «αναβαθμίσει» τα μαχητικά «F-16» που διαθέτει, για να αντιμετωπιστεί, υποτίθεται, «η Ινδική απειλή».

Η νέα αυτή πρόκληση σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της τελευταίας προπαρασκευαστικής επιτροπής για την επόμενη έκδοση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ που προγραμματίζεται για το Νοέμβρη του 2003 στο Παρίσι. Παράγοντες της γαλλικής οργανωτικής επιτροπής προσπάθησαν να αποκλείσουν Κουβανούς ομιλητές στο πάνελ, που αφορούσε στη Λατινική Αμερική, γιατί θα πρόβαλλαν τη χώρα τους και όχι τις δήθεν «διώξεις σε βάρος των αντιφρονούντων».

Από τη στιγμή, λοιπόν, που οι Κουβανοί ομιλητές θα υπεράσπιζαν τη χώρα τους (καθώς θα έρχονταν από την Κούβα και όχι από το ...Μαϊάμι), είναι ανεπιθύμητοι ως «απολογητές του κουβανικού καθεστώτος»!

Μπροστά στο μεγάλο «κράξιμο», τα μάζεψαν συμβιβαζόμενοι στο να προσκληθεί μια γνωστή Κουβανέζα οικονομολόγος αλλά υπό όρους (!):

Α) Να προσκληθεί, παράλληλα, στο Φόρουμ και ένας «Κουβανός αντιφρονούντας» (διάβαζε μισθοφόρος των ΗΠΑ), ως «ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα για ανθρώπινα δικαιώματα» και ως μήνυμα προς την Κούβα!

Β) Να μη μιλήσει για την Κούβα.

Γ) Αν όμως μιλήσει να μη «λειτουργήσει ως απολογητής του καθεστώτος».

Σε αυτή την απαράδεκτη και προκλητική απόφαση συναίνεσαν ο ΣΥΝ, η «Συμμαχία σταματήστε τον πόλεμο», το «Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ», η ΟΤΟΕ μαζί με τους ανά την Ευρώπη σοσιαλδημοκράτες και τροτσκιστές!!.

Η πρόκληση είναι ακόμη μεγαλύτερη καθώς ουσιαστικά πρόκειται για υλοποίηση της κατάπτυστης αντικουβανικής θέσης που πήρε η ΕΕ στη Σύνοδο της Θεσσαλονίκης.

Τότε, η απόφαση της ΕΕ των «25» ήταν να περιορίσει τις διμερείς ανταλλαγές με την Κούβα -ουσιαστικά προχωρώντας σε διπλωματικό αποκλεισμό - και να καλεί Κουβανούς αντιφρονούντες σε εορτασμούς εθνικών επετείων και άλλες εκδηλώσεις!!!

Να μπουν, δηλαδή, μπροστά τα «κινήματα» -πραγματικά ή κατασκευασμένα - για να ανοίξουν αυτά, με τον μανδύα του «προοδευτικού», το νέο γύρο επιθέσεων στην Κουβανική Επανάσταση.

Οι χιλιάδες νέοι, οι εργαζόμενοι, οι γυναίκες που διαδήλωσαν κατά τη Σύνοδο της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη με τα χρώματα της Κούβας στα πανό, στις μπλούζες και τις καρδιές τους έχουν δώσει την απάντησή τους. Θα την επαναλάβουν όσες φορές και όπου χρειάζεται πιο μαζικά και μαχητικά.

Είναι ανάγκη και σήμερα οι εργαζόμενοι και οι νέοι να δώσουν αποστομωτική απάντηση και στη νέα αυτή μεταμφίεση της αντικουβανικής εκστρατείας. Να απαιτήσουν να καταδικαστεί. Να μην επιτρέψουν σε κανένα φορέα, όποιος και αν είναι ο συσχετισμός δυνάμεων, να μετατραπεί σε στήριγμα, χρηματοδότη ή δούρειο ίππο των ιμπεριαλιστικών σχεδίων ενάντια στον περήφανο κουβανικό λαό και την επανάστασή του.

ΣΟΦΙΑ.--

Συλλαλητήριο πραγματοποίησαν χτες οι συνταξιούχοι στο κέντρο της Σόφιας με την ευκαιρία της «επετείου» των 800 ημερών από την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Συμεών Σαξκομπουργκότσκι. Οι συνταξιούχοι απαιτούν τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους, αφού η μέση σύνταξη είναι περίπου 100 ευρώ. Υπενθυμίζεται ότι ο πρώην βασιλιάς είχε υποσχεθεί ότι θα βελτιώσει αισθητά το βιοτικό επίπεδο, των Βουλγάρων μέσα σε 800 ημέρες. Κινητοποιήσεις πραγματοποίησαν και οι αγρότες.

Η ανεργία στη Βουλγαρία φτάνει το 20%, ενώ περισσότερο από το 30% του λαού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας και ο μέσος μισθός είναι περίπου 140 ευρώ. Αυτά την ώρα που οι νεαροί τεχνοκράτες και πολιτικοί τυχοδιώκτες της κυβέρνησης, με τις ευλογίες των διεθνών οικονομικών ινστιτούτων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καταπατούν νομούς για να ξεπουλήσουν κρατικές εταιρίες και παρέχουν όλων των ειδών τις εξυπηρετήσεις στο κεφάλαιο.

Παράλληλα, το οργανωμένο έγκλημα επεκτείνει τις δραστηριότητες του, ενώ ο ίδιος ο Συμεών φρόντισε να επανακτήσει τον έλεγχο ακίνητης περιουσίας αξίας 169 εκατ. δολαρίων, η οποία του είχε αφαιρεθεί στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.

ΜΟΝΡΟΒΙΑ.-- Ενα 24ωρο μετά την ολοκλήρωση της αποχώρησης των αμερικανικών δυνάμεων απ' τη Λιβερία, ένοπλη σύγκρουση ξέσπασε χτες στην πρωτεύουσα Μονρόβια μεταξύ ανταρτών και κυβερνητικών στρατευμάτων.

Αφορμή για την ανταλλαγή πυρών αποτέλεσε η προσπάθεια του Σέκου Κόνεχ, αρχηγού ανταρτικής ομάδας, να εισέλθει στην πρωτεύουσα προκειμένου να συναντήσει τον απερχόμενο Πρόεδρο της Λιβερίας, Μόσεχ Μπλαχ. Κυβερνητικά στρατεύματα σταμάτησαν βίαια την πορεία του Σέκου Κόνεχ προς τη Μονρόβια και οι αντάρτες απάντησαν με ριπές στον αέρα. Σύντομα το επεισόδιο εξελίχθηκε σε ανταλλαγή πυρών ακόμη και με όλμους(!) μεταξύ των δύο πλευρών, με αποτέλεσμα (σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες δημοσιογράφους του «Ασοσιέιτεντ Πρες») το θάνατο τουλάχιστον τριών ατόμων. Αδιευκρίνιστη παρέμενε έως χτες βράδυ η τύχη του Σέκου Κόνεχ.

Η ένοπλη σύγκρουση, που είναι η πρώτη που σημειώνεται σε κεντρική περιοχή της Μονρόβια εδώ και πολλές βδομάδες (απ' τις 18 Αυγούστου οπότε υπογράφηκε συμφωνία εκεχειρίας), προκάλεσε πανικό σε χιλιάδες πολίτες που άρχισαν να εγκαταλείπουν τα ανατολικά προάστια της πρωτεύουσας (όπου σημειώθηκε και το συμβάν) από το φόβο γενικότερης ανάφλεξης της βίας...

Η αιματηρή ανταλλαγή πυρών διαδραματίστηκε την ημέρα κατά την οποία η αποστολή δυτικοαφρικανικής δύναμης επιβολής ειρήνης 3.500 ανδρών τέθηκε υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδιδαν μάλιστα την έντονη δυσαρέσκεια που φέρεται να προκάλεσε σε κατοίκους της Μονρόβια η αδυναμία των κυανόκρανων του ΟΗΕ να παρέμβουν ώστε να μην πάρει τις διαστάσεις που πήρε το χτεσινό περιστατικό...

Οπως ενημερώνει το ρωσικό πρακτορείο REGIONS, στην περιοχή Νίζνι Ταγκίλ 145 παιδιά δεν πήγαν φέτος σχολείο. Βασική αιτία η ιδιαίτερα δύσκολη οικονομική κατάσταση των οικογενειών τους. Οι τοπικές αρχές, βλέποντας να αδειάζουν τα σχολεία και να γεμίζουν οι δρόμοι από παιδιά που «βολοδέρνουν» δηλώνουν πως θα πάρουν «έκτακτα μέτρα», όπως να συνεχίζουν όλη τη χρονιά την προπαγάνδα της αναγκαιότητας του σχολείου, αλλά και να δώσουν κάποια οικονομική ενίσχυση στις πιο εξαθλιωμένες οικογένειες, με στόχο να πετύχουν την επιστροφή των παιδιών στα σχολεία.

Το θέμα δεν είναι βέβαια τοπικό, αλλά έχει πάρει το χαρακτήρα πανεθνικής «πληγής» για τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, στην οποία τουλάχιστον σε μισό εκατομμύριο υπολογίζονται τα «παιδιά του δρόμου», που δεν παρακολουθούν σε μόνιμη βάση το σχολείο κι αποτελούν την εύκολη λεία εκμετάλλευσης και «στρατολόγησης» από τις δυνάμεις του υποκόσμου.

Είναι φανερό πως και τα μέτρα, με τα οποία οι τοπικές αρχές του Νίζνι Ταγκίλ προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, είναι απλώς «ασπιρίνες», όταν η ρίζα του προβλήματος δεν είναι άλλη από την «εμφύτευση» του καπιταλισμού στη Ρωσία. Και μόνο το «ξερίζωμά» του μπορεί να επαναφέρει τα δικαιώματα, αλλά και τα προνόμια που απολάμβανε η νέα γενιά σε συνθήκες σοσιαλισμού και θαύμαζαν οι εργαζόμενοι στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο.