ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ο «από βορρά κίνδυνος»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο λαός μας - η μεγάλη πλειοψηφία του τουλάχιστον - ποτέ δε θεώρησε τα σοσιαλιστικά καθεστώτα των βαλκανικών χωρών ως εχθρικά. Ποτέ δεν πίστεψε ότι οι χώρες αυτές αποτελούσαν οποιαδήποτε και πολύ περισσότερο τη βασική απειλή ενάντια στη χώρα μας και όσα σχετικά έλεγαν και καλλιεργούσαν το ΝΑΤΟ και διάφοροι άλλοι. Και, βέβαια, όταν το 1981 έγινε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, άκουσε με ανακούφιση και χαρά από τους τότε κυβερνώντες, να δικαιώνουν τις εκτιμήσεις και τα πιστεύω του.

Πόσο ήταν πραγματική, όμως, η δικαίωση αυτή και όχι μόνο λόγια; Επαψε πραγματικά η επίσημη Ελλάδα να θεωρεί βασικό και κύριο τον «από βορρά κίνδυνο» και εχθρό τις τότε σοσιαλιστικές βαλκανικές χώρες; Αντί άλλης απάντησης, σας παραθέτουμε τα όσα είπε προχτές ο υπουργός Αμυνας Γ. Παπαντωνίου, σχετικά με τις προωθούμενες αλλαγές στις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας.

Πέντε είναι οι κρίσιμες αλλαγές της τελευταίας δεκαετίας -σύμφωνα με τον Γ. Παπαντωνίου - που υποχρέωσαν σε βαθιές τομές και αλλαγές. Και η πρώτη - πάντα σύμφωνα με τον υπουργό - είναι «ότι εξέλιπε ο από βορρά κίνδυνος. Πράγμα που σημαίνει, ότι η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει πλέον κίνδυνο επίθεσης από τα βόρεια σύνορά της».

Με άλλα λόγια, δηλαδή, έπρεπε να ανατραπεί ο σοσιαλισμός, για να μην υφίσταται ο «από βορρά κίνδυνος». Κι ενώ οι ανατροπές αυτές και οι πολύμορφες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις εμφάνισαν και πάλι - μετά από πολλές δεκαετίες ειρήνης - τον πολεμικό όλεθρο στα Βαλκάνια, ο «από βορρά κίνδυνος εξέλιπε»..!

Οπως το 1993...

Ωστε βαρίδι στα πόδια του ΠΑΣΟΚ είναι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και όσοι την ασκούν... Αυτά έγραφε τις προάλλες ο Γ. Πρετεντέρης στο «Βήμα» και αφού διατύπωνε την εκτίμηση πως ό,τι και να πει η ηγεσία, δεν μπορεί να πείσει, όσο οι ίδιοι άνθρωποι βρίσκονται επικεφαλής των οικονομικών επιτελείων, έθετε στη συνέχεια το ερώτημα, εάν το ΠΑΣΟΚ θα πάει με βαρίδια στις εκλογές. Δε χρειάζεται, βέβαια, να πούμε ότι το «βαρίδι», που «φωτογράφιζε» ο Πρετεντέρης, είναι ο πρώτος τη τάξει υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκης, για τον οποίο, ουσιαστικά, ζητά την κεφαλή επί πίνακι.

Είναι γνωστό, βέβαια, από αρχαιοτάτων χρόνων, πως όταν το σκάφος βουλιάζει, επιχειρείται η προσωποποίηση των συλλογικών πολιτικών ευθυνών. Και αφού οι τελευταίες φορτωθούν σε ορισμένα πρόσωπα - τα οποία συνήθως είχαν την ...τύχη να διαχειρίζονται τις συλλογικές πολιτικές - κατόπιν «θυσιάζονται» για το γενικό κομματικό καλό. Δε λέμε ότι ο Σημίτης θα θυσιάσει σώνει και καλά τον κ. Χριστοδουλάκη. Απλώς, αυτή η ιστορία μοιάζει καταπληκτικά με αυτά που συνέβησαν το καλοκαίρι του 1993, όταν πολιτικοί παράγοντες της ΝΔ μετακυλούσαν τις συλλογικές πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης τους στο πρόσωπο του τότε υπουργού Οικονομίας, Στ. Μάνου. Οι τότε «Πρετεντέρηδες» ζητούσαν επιμόνως από τον Κ. Μητσοτάκη, την αποπομπή του Στ. Μάνου για να σωθεί η παράταξη...

Το βασικό συμπέρασμα

Βέβαια, από την παραπάνω ιστορία δεν προκύπτει μόνο η μεγάλη ομοιότητά της με την αντίστοιχη του 1993. Ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει το δίδαγμα, που προσφέρει η όλη υπόθεση. Στις εκλογές του 1993 οι ψηφοφόροι δεν καταδίκασαν μόνο τον Στ. Μάνο, αλλά και την κυβέρνηση της ΝΔ, φέρνοντας και πάλι στην κυβερνητική εξουσία το ΠΑΣΟΚ. Ποιος, άραγε, δε βλέπει σήμερα, ότι δέκα χρόνια τώρα συνεχίζεται η ίδια και χειρότερη πολιτική; Η λύση και η διέξοδος, επομένως, δε βρίσκεται στη στροφή των εκάστοτε δυσαρεστημένων ψηφοφόρων στον άλλο πόλο του δικομματισμού. Γιατί με τον τρόπο αυτό διαιωνίζουν τη συμπαιγνία και κοροϊδία σε βάρος τους. Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι η καταδίκη του δικομματισμού στο σύνολό του και η ανάδειξη ενός ισχυρού ΚΚΕ. Ολα τα άλλα απλώς κατατείνουν στην αναπαλαίωση των αντιλαϊκών πολιτικών του δικομματισμού και στη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων και του λαού.

Σε κλοιό φόβου οι κατακτητές

«...Οι Αμερικανοί παραμένουν - μέρα και νύχτα - κλεισμένοι στη "λευκή ζώνη". Πρόκειται για μια τεράστια έκταση στις όχθες του Τίγρη, στα γνωστά παλάτια του Σαντάμ Χουσεΐν. Εχτισαν μάλιστα και τείχη από τεράστια τσιμεντένια μπλοκ. Κάθε βράδυ ακούγονται εκρήξεις τριγύρω. Τις νύχτες γίνονται επιθέσεις, με ρίψη στο εσωτερικό των τειχών χειροβομβίδων και όλμων.

Κίνδυνο δε διατρέχουν μόνον οι Αμερικανοί. Ενας αδιόρατος φόβος επικρατεί σε όλους όσοι ζουν στην πόλη. "Οι Αμερικανοί μερικές φορές τρελαίνονται και πυροβολούν. Οταν βγαίνουν περίπολο, υπάρχουν πολλοί νεκροί και τραυματίες. Επιπλέον μπορεί να τους χτυπήσουν κι εμείς να βρισκόμαστε κοντά τους. Αν αστοχήσουν; Μπορεί να σκάσει δίπλα μας ένα αυτοκίνητο με εκρηκτικά"... Ορισμένοι κίνδυνοι, που αποτελούν πλέον μέρος της καθημερινότητας των κατοίκων...».

Τα παραπάνω αποτελούν ορισμένες, αλλά χαρακτηριστικές εικόνες της Βαγδάτης, όπως τις μεταδίδει η συνάδελφος Γεωργία Δάμα, απεσταλμένη της «Ελευθεροτυπίας». Κι ακόμη βρισκόμαστε στον έκτο μόνο μήνα της κατοχής...

Οι δύο όψεις του νομίσματος

Δύο οι πρωτοσέλιδες κυριακάτικες αποκαλύψεις του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ». Η μία για το ρουσφετολογικό όργιο, με την κυβέρνηση να βρίσκεται στην κορυφή μιας ατέλειωτης πυραμίδας εκμαυλισμού και εξαγοράς συνειδήσεων. Και η άλλη για το ένα εκατομμύριο μισθωτούς που πληρώνονται με 94.000 δραχμές το μήνα. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της άθλιας και βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης. Μιας πολιτικής που πρώτα δημιουργεί υποαπασχολούμενους, ανέργους, εξαθλιωμένους και που μετά η ίδια τους μετατρέπει σε καλούς ...«πελάτες» να της ζητούν ρουσφέτια. Ενας φαύλος κύκλος, από τον οποίο συντηρείται η πολιτική κλίκα της άρχουσας τάξης, μπλε ή πράσινης απόχρωσης, με μοναδικό σκοπό να υπηρετεί με ευλάβεια τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Τα ντοκουμέντα που έφερε στο φως της δημοσιότητας ο «Κυριακάτικος ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» ήταν χειροπιαστά. Η απόδειξη γι' αυτό που γίνεται και που το ξέρουν όλοι. Εκατοντάδες έγγραφα αιτήματα για ρουσφέτια προς τον υπουργό της περιφέρειας. Εγγραφες εντολές του υπουργού για να γίνει το ρουσφέτι. Αδιάψευστος μάρτυρας της κυβερνητικής εκστρατείας ψηφοθηρίας. Κι όμως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρήστος Πρωτόπαππας είπε χτες: «Δε γνωρίζω τίποτα για ρουσφέτια». Και βεβαίως δεν περιμέναμε να επιβεβαιώσει ο κύριος υπουργός το αυτονόητο της πολιτικής που εκπροσωπεί. Αν και καλά θα έκανε να απευθυνθεί στον πρώην υπουργό της κυβέρνησής του, κύριο Θεοδώρου, και να τον ρωτήσει τι ακριβώς εννοούσε με εκείνο το χαρτί - το δημοσίευσε ο «Ρ» - με το οποίο ζητούσε από το γραφείο του αντιπροέδρου του ΟΑΕΔ να «εξεταστούν θετικά τα παρακάτω αιτήματα»...

Το ρουσφέτι, λοιπόν, έχουν τιμήσει δεόντως και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Υποσχέσεις, εκβιασμοί, εκμετάλλευση, εξαπάτηση. Από την άλλη πλευρά τα δικά τους στοιχεία, οι επίσημες δηλαδή καταστάσεις του ΙΚΑ, καταμαρτυρούν ότι μόνο ένας στους τρεις μισθωτούς που είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ έχουν πλήρη απασχόληση. Οτι πάνω από 400.000 μισθωτοί κάνουν μόνο ένα μεροκάματο την εβδομάδα. Στοιχεία που αποκαλύπτουν ότι η υποαπασχόληση και η περιστασιακή εργασία μαστίζουν την εργατική τάξη και πως το εισόδημα των εργαζομένων - όταν υπάρχει - είναι πενιχρό. Αυτά είναι τα ...«αγαθά» της πολιτικής που προσφέρουν οι δύο «μονομάχοι», εξαναγκάζοντας τους εργαζόμενους να καταφεύγουν στο - ούτως ή άλλως κατακριτέο - ρουσφέτι.

Οσο πιο αντιλαϊκή είναι η πολιτική που εφαρμόζεται, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανάγκη για το προσωπικό βόλεμα. Κι εκείνος που ζητά το βόλεμα, νιώθει πολύ καλά τον εξευτελισμό, την εξάρτηση και την ομηρία στην οποία τον αναγκάζει η εκάστοτε κυβέρνηση. Παρ' όλα αυτά, στις περισσότερες περιπτώσεις, επιλέγει να γίνει το θύμα. Να γίνει ο «πελάτης» που εξαργυρώνει με την ψήφο του την αξιοπρέπειά του. Καιρός να εκδικηθεί αυτή την πολιτική και με την ψήφο του.