Δύο οι πρωτοσέλιδες κυριακάτικες αποκαλύψεις του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ». Η μία για το ρουσφετολογικό όργιο, με την κυβέρνηση να βρίσκεται στην κορυφή μιας ατέλειωτης πυραμίδας εκμαυλισμού και εξαγοράς συνειδήσεων. Και η άλλη για το ένα εκατομμύριο μισθωτούς που πληρώνονται με 94.000 δραχμές το μήνα. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της άθλιας και βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης. Μιας πολιτικής που πρώτα δημιουργεί υποαπασχολούμενους, ανέργους, εξαθλιωμένους και που μετά η ίδια τους μετατρέπει σε καλούς ...«πελάτες» να της ζητούν ρουσφέτια. Ενας φαύλος κύκλος, από τον οποίο συντηρείται η πολιτική κλίκα της άρχουσας τάξης, μπλε ή πράσινης απόχρωσης, με μοναδικό σκοπό να υπηρετεί με ευλάβεια τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Τα ντοκουμέντα που έφερε στο φως της δημοσιότητας ο «Κυριακάτικος ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» ήταν χειροπιαστά. Η απόδειξη γι' αυτό που γίνεται και που το ξέρουν όλοι. Εκατοντάδες έγγραφα αιτήματα για ρουσφέτια προς τον υπουργό της περιφέρειας. Εγγραφες εντολές του υπουργού για να γίνει το ρουσφέτι. Αδιάψευστος μάρτυρας της κυβερνητικής εκστρατείας ψηφοθηρίας. Κι όμως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρήστος Πρωτόπαππας είπε χτες: «Δε γνωρίζω τίποτα για ρουσφέτια». Και βεβαίως δεν περιμέναμε να επιβεβαιώσει ο κύριος υπουργός το αυτονόητο της πολιτικής που εκπροσωπεί. Αν και καλά θα έκανε να απευθυνθεί στον πρώην υπουργό της κυβέρνησής του, κύριο Θεοδώρου, και να τον ρωτήσει τι ακριβώς εννοούσε με εκείνο το χαρτί - το δημοσίευσε ο «Ρ» - με το οποίο ζητούσε από το γραφείο του αντιπροέδρου του ΟΑΕΔ να «εξεταστούν θετικά τα παρακάτω αιτήματα»...

Το ρουσφέτι, λοιπόν, έχουν τιμήσει δεόντως και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Υποσχέσεις, εκβιασμοί, εκμετάλλευση, εξαπάτηση. Από την άλλη πλευρά τα δικά τους στοιχεία, οι επίσημες δηλαδή καταστάσεις του ΙΚΑ, καταμαρτυρούν ότι μόνο ένας στους τρεις μισθωτούς που είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ έχουν πλήρη απασχόληση. Οτι πάνω από 400.000 μισθωτοί κάνουν μόνο ένα μεροκάματο την εβδομάδα. Στοιχεία που αποκαλύπτουν ότι η υποαπασχόληση και η περιστασιακή εργασία μαστίζουν την εργατική τάξη και πως το εισόδημα των εργαζομένων - όταν υπάρχει - είναι πενιχρό. Αυτά είναι τα ...«αγαθά» της πολιτικής που προσφέρουν οι δύο «μονομάχοι», εξαναγκάζοντας τους εργαζόμενους να καταφεύγουν στο - ούτως ή άλλως κατακριτέο - ρουσφέτι.

Οσο πιο αντιλαϊκή είναι η πολιτική που εφαρμόζεται, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανάγκη για το προσωπικό βόλεμα. Κι εκείνος που ζητά το βόλεμα, νιώθει πολύ καλά τον εξευτελισμό, την εξάρτηση και την ομηρία στην οποία τον αναγκάζει η εκάστοτε κυβέρνηση. Παρ' όλα αυτά, στις περισσότερες περιπτώσεις, επιλέγει να γίνει το θύμα. Να γίνει ο «πελάτης» που εξαργυρώνει με την ψήφο του την αξιοπρέπειά του. Καιρός να εκδικηθεί αυτή την πολιτική και με την ψήφο του.