Με την ομιλία του προέδρου της ΝΔ στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης έκλεισε ο πρώτος κύκλος της προεκλογικής αντιπαράθεσης των δύο συνεταίρων του δικομματισμού και, ταυτόχρονα, των δύο διεκδικητών της κυβερνητικής εξουσίας. Δίνεται τώρα η δυνατότητα στους εργαζόμενους να εξαγάγουν τα συμπεράσματά τους. Απαραίτητη προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι να παραμεριστούν τα τεχνητά νέφη των ψευδαισθήσεων που φρόντισαν να δημιουργήσουν και πάλι οι κ. κ. Σημίτης και Καραμανλής με τις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις τους.

Η πρώτη διαπίστωση μετά τις ομιλίες των δύο από το βήμα της ΔΕΘ αφορά στην κοινή και αδιαίρετη πολιτική τους. Η ταύτιση των δύο κομμάτων στις βασικές πολιτικές τους επιλογές είναι τέτοια που υποχρεώνει τις ηγεσίες τους να αναζητούν και με πολύ κόπο να βρίσκουν κάποιες διαφορές για να μπορέσουν να ζητήσουν, ο καθένας για λογαριασμό του, την ψήφο του ελληνικού λαού. Η ταύτιση αυτή αποτυπώνεται ακόμη και στις δημοσκοπήσεις, όπου τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται το παράδοξο, η Νέα Δημοκρατία να προηγείται σημαντικά στην πρόθεση ψήφου, ενώ ο κ. Σημίτης να θεωρείται καταλληλότερος για πρωθυπουργός...

Αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι η ΝΔ έχει, ως αντιπολίτευση, ένα μεγαλύτερο περιθώριο στην ανάπτυξη της φιλολαϊκής δημαγωγίας, οι διαφορές των δύο κομμάτων εντοπίζονται στον τρόπο διαχείρισης της κοινής τους πολιτικής. Διαφορές που εξαντλούνται στους ρυθμούς και στην ένταση εφαρμογής αυτής της πολιτικής. Και επειδή γνωρίζουν ότι αυτές οι διαφορές δεν είναι αρκετές για να προσελκύσουν τους εργαζόμενους, καταφεύγουν στις παλιές και δοκιμασμένες μεθόδους, υπόσχονται δηλαδή στους ψηφοφόρους τους τα οφέλη που θα προκύψουν από τη νομή της εξουσίας. Το βόλεμα, το ρουσφέτι, η εξυπηρέτηση, η διευκόλυνση, ανασύρονται και πάλι από το οπλοστάσιο των δύο «μονομάχων».

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων και των δικών τους αναγκών, οφείλουν να σπάσουν αυτή τη φορά το φαύλο κύκλο με την αμετάκλητη καταδίκη αυτής της πολιτικής και των επίδοξων διαχειριστών της. Η μηχανή παραγωγής αντιλαϊκής πολιτικής παράγει πάντα τα ίδια προϊόντα, όποιος κι αν είναι ο χειριστής της. Κάθε ψήφος που φεύγει από το στρατόπεδο του δικομματισμού είναι βήμα προόδου, κάθε ψήφος στο ΚΚΕ είναι εγγύηση μιας αμετάκλητης πορείας για την εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων.