«Η πρόταση του ΚΚΕ είναι πρόταση συμμαχίας όχι ευκαιριακής και εκλογικίστικης, μιας χρήσης, αλλά πρόταση στρατηγικής. Που βασίζεται στην κοινή δράση και στην κοινότητα συμφερόντων κοινωνικών δυνάμεων και των πολιτικών δυνάμεων που τις εκφράζουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό. Που παίρνει υπόψη αυτό που λέμε συγκεκριμένη στιγμή και συγκεκριμένη πραγματικότητα, αλλά δε χάνει τη συνέχεια, την προοπτική, την επιτελικότητά της. Που δε θυσιάζει τα αμφίβολα και με κοντά ποδάρια αποτελέσματα μπροστά στην αναγκαιότητα να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για μια προχωρητική πορεία του κινήματος με σταθερότητα και συνέχεια».

Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, κατά τη διάρκεια της χτεσινής της ομιλίας στην Ελευσίνα. Αποσπάσματα από την ως άνω ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ παραθέτουμε στη συνέχεια.

Κατά τη γνώμη μας, παίρνοντας υπόψη το σύνολο των παραγόντων που συνθέτουν το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, η πάλη κατά του δικομματισμού, ως τυπικού, αντιπροσωπευτικού πολιτικού εκλογικού στόχου δεν μπορεί να εκφράσει, με ικανοποιητικό τρόπο, τις σημερινές ανάγκες του λαού. Ούτε, επίσης, μπορεί να αποτελέσει μοναδική αναγκαία και αποκλειστική προϋπόθεση για σύμπηξη εκλογικών ή γενικότερων πολιτικών συνεργασιών.

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί ένα από τα τελευταία ευρωπαϊκά, αν όχι και παγκόσμια, προπύργια του αστικού δικομματικού πολιτικού συστήματος, που αυθεντικό πρότυπό του έχει το αντίστοιχο σύστημα στις ΗΠΑ.

Είναι γεγονός ότι η ύπαρξη δύο μεγάλων αστικών κομμάτων στην Ελλάδα συμβάλλει στην ενίσχυση της αντίληψης ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει ότι δεν είναι εφικτές θεαματικές αλλαγές, ότι η καλύτερη επιλογή είναι ανάμεσα στο λεγόμενο μικρότερο κακό κλπ. κλπ.

Ομως, αυτή η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται με στένεμα του πολιτικού στόχου στο επίπεδο της μορφής του πολιτικού συστήματος, αφού ζώντας τις ευρωπαϊκές εμπειρίες, με τον αστικό πολιτικό πλουραλισμό μικρότερων σε δύναμη κομμάτων, γνωρίζουμε καλά ότι η αντιλαϊκή πολιτική καλά κρατεί παντού, ανεξάρτητα από το αν είναι περισσότερο ή λιγότερο συγκεντρωμένο το εκλογικό ποσοστό ανάμεσα στα νεοφιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ανεξάρτητα αν έχουμε μονοκομματικές κυβερνήσεις ή συνεργασίας.

Η λογική της συνεργασίας των μικρότερων κομμάτων έναντι των δύο μεγάλων δεν απαντά στο πρόβλημα της αντίθεσης λαού και αντιλαϊκής πολιτικής.

Δεν απαντά καθόλου, από μόνη της, στην αντίθεση μεταξύ των εργαζομένων και των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Η γραμμή αντίθεσης σήμερα πρέπει να συμπεριλάβει τη συνολική στρατηγική του κεφαλαίου, των δύο κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τη στρατηγική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η γραμμή συσπείρωσης και συνεργασίας πρέπει να εκφράζει πιστά και σταθερά τα κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων μικροαστικών λαϊκών στρωμάτων, των ΕΒΕ, των αυτοαπασχολουμένων, της λαϊκής αγροτιάς. Δεν είμαστε εμείς που επιλέγουμε αυτή τη γραμμή, η ίδια η ζωή τη βάζει επί τάπητος καθημερινά.

Με την ευκαιρία αυτή, θέλουμε να κάνουμε ορισμένα σχόλια σε απόψεις που ακούγονται για τη συνεργασία των αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων, των δυνάμεων της αριστεράς, αντιπαρερχόμενοι προς το παρόν τη συζήτηση για το περιεχόμενο του όρου, μια και σε όλη την Ευρώπη εμφανίζονται διαφορές αποχρώσεων και αντιλήψεων για το τι αντιπροσωπεύουν οι συγκεκριμένοι όροι.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι συγκροτείται στη χώρα μας ένας άλλος πόλος, εμείς δε λέμε τρίτος, γιατί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν αντιπροσωπεύουν διαφορετικούς πόλους, αλλά μόνο ξεχωριστά κόμματα.

Ας υποθέσουμε ότι αυτός ο πόλος θα εμφανιστεί με τη φιλοδοξία να κόψει τη δύναμη του δικομματισμού, να εκφράσει τη δυσαρέσκεια και τη λαϊκή ανησυχία και ανασφάλεια.

Πόσο φερέγγυος μπορεί να είναι αυτός ο πόλος, άρα πόσο διεισδυτικός στη λαϊκή βάση των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων;

Δε σκοπεύω να κάνω προβλέψεις αριθμητικές, όχι γιατί δεν έχουν σημασία, αλλά γιατί το αριθμητικό στοιχείο από μόνο του δεν είναι το μοναδικό κριτήριο. Το θέμα είναι η δυναμική και η σταθερή εμβέλεια αυτού το πόλου.

Η φερεγγυότητα και διεισδυτικότητά του μπορεί να διασφαλιστούν σε μια πορεία, μόνο στο βαθμό που πείθει ότι προβάλλει μια ριζικά διαφορετική εναλλακτική λύση, ότι δεν επιδιώκει απλά μια ανακατανομή της εκλογικής πίτας, όσο και αν η ανακατανομή είναι δικαίωμα επιδίωξης από τα μικρότερα κόμματα.

Πολύ συχνά, όταν ανοίγουμε διάλογο με τα λαϊκά στρώματα, ακούμε το σωστό και εντελώς δίκαιο ερώτημα, «αν εσείς ήσασταν κυβέρνηση, τι θα κάνατε, πώς θα λύνατε τα λαϊκά προβλήματα»; Και εμείς, βεβαίως, δεν έχουμε λόγο να μην απαντήσουμε.

Σ' αυτό το ερώτημα, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να απαντήσουν σήμερα όλα τα κόμματα, πλην ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (αυτά μάς απαντούν συνεχώς με το πρόγραμμα και την πρακτική τους), ανεξάρτητα αν αυτές οι εκλογές θα αλλάξουν τα πράγματα στο κυβερνητικό επίπεδο. Ως απάντηση την οφείλουμε όλοι στο λαό.

Σ' αυτό το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μας, δε δίνουν απάντηση οι πολιτικές δυνάμεις που προβάλλουν τη δράση κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, την ενότητα της αριστεράς κλπ. Μπορεί να την υπονοούν, όμως δεν ανοίγουν καθαρά τα χαρτιά τους.

Αρκετές φορές εμείς έχουμε διατυπώσει ανοιχτά ορισμένα ερωτήματα, δίνοντας τις κατά τη γνώμη μας σωστές και οπωσδήποτε σαφείς απαντήσεις. Αυτά τα ερωτήματα αφορούν την εκλογική μάχη, κρίνουν την άρνηση ή τη θετική θέση για συνεργασίες.

Ερώτημα πρώτο

Τι θα γίνει με το μεγάλο κεφάλαιο, το μονοπωλιακό ελληνοξενικό κεφάλαιο, το οποίο ως γνωστόν κατέχει και ελέγχει τα πάντα, τα τελευταία μάλιστα χρόνια έχει διεισδύσει βαθύτερα σε τομείς που παλαιότερα είχε αδύναμες θέσεις, όπως είναι η Κοινωνική Ασφάλιση -συνταξιοδότηση, η Παιδεία, η Υγεία και Πρόνοια, ο τομέας της Υγιεινής της Εργασίας, ο τομέας της εξεύρεσης εργασίας κλπ. κλπ.;

Μια προοδευτική ας το πούμε κυβέρνηση, πώς θα πολιτευτεί υπέρ του λαού, όταν δεν έχει τίποτε στα χέρια της; Με συμφωνίες κυρίων;

Ερώτημα δεύτερο

Τι θα γίνει με τις στρατηγικές επιλογές της ΕΕ; Η οποία, ως γνωστόν, καθορίζει ενιαία πολιτική παντού, και με δεδομένο ότι η ενιαία πολιτική, ανεξάρτητα από τους ανταγωνισμούς, φορτώνει με νέα δεινά τους λαούς, τους εργαζόμενους. Τι θα γίνει π.χ. με τις εντολές της ΕΕ για την αγροτική παραγωγή, την Κοινωνική Ασφάλιση, τα μοντέλα εργασιακής απασχόλησης -ανεργίας, εκπαίδευσης κλπ.;

Αυτή η νέα προοδευτική διακυβέρνηση θα τα εφαρμόσει, θα τα αρνηθεί, τι θα κάνει;

Ερώτημα τρίτο

Τι θα κάνει η κυβέρνηση με τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί έναντι του ΝΑΤΟ και της φιλοΝΑΤΟικής ΕΕ, έναντι των ΗΠΑ; Που είναι, ως γνωστόν, δεσμεύσεις φιλοπολεμικές -ιμπεριαλιστικές εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων στον ιμπεριαλισμό κλπ.

Ερώτημα τέταρτο και βασικό

Τι θα κάνει η προοδευτική κυβέρνηση απέναντι στην κληρονομημένη κατάσταση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και στις εντολές να προχωρήσουν αυτές με ταχύτερο ρυθμό;

Θα ακυρώσει επιλογές ναι ή όχι, ή θα πει ο γέγονε, γέγονε;

Εμείς δεν έχουμε ακούσει συγκεκριμένες επιλογές και δεσμεύσεις, παρά μόνο επικρίσεις σ' αυτό που γίνεται, πράγμα που δε φθάνει.

Εχουμε ακούσει μόνο γενικές θεωρητικές θέσεις περί αναδιανομής, κοινωνικής συνοχής, για μονά αντί διπλά βιβλία, για θεσμικά όργανα και διαφάνεια. Αλλά τι θα γίνει με το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπωλιακά συγκροτήματα και την ιδιοκτησία τους δεν έχουμε ακούσει.

Μήπως πιστεύει κανείς ότι μια προοδευτική κυβέρνηση μπορεί να ακολουθήσει προοδευτική πολιτική με συμφωνίες κυρίων με τους εκμεταλλευτές; Με την ισχυρή καπιταλιστική ιδιοκτησία;

Οι καπιταλιστές, ακόμα και εκεί που είδαν την εξουσία να φεύγει από τα χέρια τους, δεν έστερξαν σε καμία παραχώρηση ουσιαστική στους εργαζόμενους. Προτίμησαν να χάσουν παρά να δώσουν. Και εκεί που έχασαν, δεν έπαψαν να δουλεύουν για την παλινόρθωση, σε συνεργασία αγαστή με το διεθνές κεφάλαιο και τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Γιατί θα φοβηθούν, λόγου χάρη, μια προοδευτική ή αριστερή κυβέρνηση που δεν έχει ούτε στα λόγια δεσμευτεί για μια εναλλακτική πολιτική;

Είναι γεγονός ότι παρά την εμπειρία του λαού από την ΠΑΣΟΚική και νεοδημοκρατική διακυβέρνηση διατηρούνται ακόμα αυταπάτες για το ότι μπορεί κάτι να αλλάξει. Ας έχουμε πάντως υπόψη μας ότι στο βάθος της αυταπάτης υπάρχει ο φόβος, ο δισταγμός, η αναποφασιστικότητα.

Η αυταπάτη ή και ο φόβος απέναντι στη συντηρητική πολιτική αντιμετωπίζονται από ένα ισχυρό, ανερχόμενο λαϊκό κίνημα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ο 20ός αιώνας το έδειξε και τα φαινόμενα θα επαναληφθούν, θα επανέλθουν πολύ δριμύτερα τα επόμενα χρόνια.

Το ζήτημα, όμως, είναι να αντιμετωπιστεί και η αυταπάτη που συνεπάγονται οι αντινεοφιλελεύθερες προτάσεις που δε συνοδεύονται από αντιμονοπωλιακές αντιιμπεριαλιστικές, αντικαπιταλιστικές, σε τελευταία ανάλυση, στοχεύσεις και επιλογές.

Δε βάζουμε στην ίδια μοίρα την κυρίαρχη πολιτική με τις αντινεοφιλελεύθερες προτάσεις, όμως δεν μπορούμε να μην υπογραμμίζουμε ότι αυτές δεν προσφέρουν λύση ότι αυτές λειτουργούν ως ανάχωμα στην αντιλαϊκή πολιτική - στρατηγική.

Αλλωστε, στον τόπο μας έχουμε σοβαρή εμπειρία. Ποιος δε θυμάται το ΠΑΣΟΚ του 1974 έως το 1981; Τι έμεινε από αυτό; Τίποτε, ή μάλλον έμεινε και μένει έως σήμερα, η με μαθηματική ακρίβεια στροφή προς τα δεξιά. Δεν είναι της ώρας, ή μάλλον είναι άλλου πεδίου συζήτηση, αν η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πίστευε στο ριζοσπαστισμό ή όχι, το θέμα όμως είναι ένα: ότι ο ριζοσπαστισμός δεν μπορεί να εμφανίζεται στα λόγια, θέλει έργα κατά του μεγάλου κεφαλαίου, κατά του ιμπεριαλισμού. Σε τελευταία ανάλυση, το βάθος του ριζοσπαστισμού σχετίζεται με τα προβλήματα της καπιταλιστικής ή λαϊκής ιδιοκτησίας.

Το ΚΚΕ διαθέτει εναλλακτική λύση, όχι μόνο στα χαρτιά, αλλά και στην πράξη, με την έννοια ότι αυτή αποτελεί πυξίδα και οδηγό στην καθημερινή του δράση για τα λαϊκά προβλήματα.

Είναι πρόταση που δοκιμάζεται καθημερινά, απαντά στο σήμερα, δίνει προοπτική στο αύριο.

Είναι πρόταση συμμαχίας όχι ευκαιριακής και εκλογικίστικης, μιας χρήσης, αλλά πρόταση στρατηγικής που βασίζεται στην κοινή δράση και στην κοινότητα συμφερόντων κοινωνικών δυνάμεων και των πολιτικών δυνάμεων που τις εκφράζουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό. Βεβαίως, και θέλουμε άμεσα αποτελέσματα, τα χρειάζεται ο λαός, όμως τα αποτελέσματα δε θα έλθουν με τακτικισμούς και θεωρητικά σχήματα, αλλά με συνεπή προσήλωση σε μια διαφορετική στρατηγική που εφαρμόζεται, βεβαίως, με αντίστοιχη ικανότητα, που δεν αναδιπλώνεται μπροστά στις δυσκολίες. Που παίρνει υπόψη αυτό που λέμε συγκεκριμένη στιγμή και συγκεκριμένη πραγματικότητα, αλλά δε χάνει τη συνέχεια, την προοπτική, την επιτελικότητά της. Που δε θυσιάζει τα αμφίβολα και με κοντά ποδάρια αποτελέσματα μπροστά στην αναγκαιότητα να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για μια προχωρητική πορεία του κινήματος με σταθερότητα και συνέχεια.