Οι δύο γραμμές που συγκρούονται στο συνδικαλιστικό κίνημα, η γραμμή της ταξικής πάλης και των αγώνων και η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, αναδείχτηκαν για μία ακόμα φορά μέσα από τις εργασίες του 25ου Συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, που τέλειωσαν την περασμένη Κυριακή.

Η αντιπαράθεση αυτή εκφράστηκε ιδιαίτερα έντονα στα ζητήματα του Εισοδηματικού, μετά την προκλητική συμφωνία για τη νέα Εθνική Σύμβαση Εργασίας, στο πρόβλημα των συμβασιούχων, στη θέση που παίρνει το συνδικαλιστικό κίνημα απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στις επεμβάσεις σε μια σειρά χώρες, αλλά και στη γενικότερη πορεία του ΕΚΑ, μπροστά στην όξυνση των εργατικών προβλημάτων.

Αναδείχτηκε έτσι ακόμα πιο επιτακτικά η ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών και ενίσχυσης των ταξικών δυνάμεων της Δημοκρατικής Αγωνιστικής Συνεργασίας στις εκλογές για τη νέα διοίκηση του ΕΚΑ, που θα γίνουν το τριήμερο 20-22 Μάη. Γιατί μόνον η ΔΑΣ - όπως αποδείχτηκε όλη την προηγούμενη τριετία - μπορεί να εκφράσει τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, να ενώσει σε αγωνιστική κατεύθυνση και να γενικεύσει την αντίσταση των εργαζομένων της Αθήνας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στο συμβιβασμό και τη μοιρολατρία.

Για μια ακόμα φορά λοιπόν, και στο 25ο Συνέδριο του ΕΚΑ επιβεβαιώθηκαν οι δύο διαφορετικές αντιλήψεις και λογικές. Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, παρά τις εκατέρωθεν κατηγορίες που αντάλλαξαν για τις κυβερνήσεις των κομμάτων τους, έμειναν σταθερά προσηλωμένες στην ταξική συνεργασία και υπερασπίστηκαν την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα του μεγάλου κεφαλαίου.

Ειδικότερα στο θέμα της ΕΓΣΣΕ - κυρίως η ΠΑΣΚΕ που δέχτηκε και έντονες αποδοκιμασίες - υπερασπίστηκαν με προκλητικό σθένος τις αυξήσεις - ψίχουλα, που συμφώνησαν μαζί με τους βιομήχανους, όταν η ακρίβεια τσακίζει κόκαλα. Στο δε θέμα των συμβασιούχων, πρόβαλαν διάφορα νομικά και άλλα μέτρα για να λυθεί δήθεν το πρόβλημα, δείχνοντας πώς αντιλαμβάνονται την απαίτηση των εργαζομένων για σταθερή και πλήρη εργασία. Την ίδια στιγμή, στο ζήτημα των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, έβγαλαν λόγους συμπόνιας για τους λαούς - θύματα. Δεν είπαν κουβέντα, όμως, για τις ευθύνες των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων, που έχουν συμπράξει σ' αυτούς τους πολέμους, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του ντόπιου, αλλά και διεθνούς κεφαλαίου.

Με αντιφάσεις, αλλά στην ίδια γραμμή πλεύσης, με την πλειοψηφία, εμφανίστηκε η Αυτόνομη Παρέμβαση. Από τη μία, καταψήφισε τον απολογισμό δράσης όταν όλο το προηγούμενο διάστημα συναίνεσε και πήγε χέρι - χέρι μαζί της σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα.

Στον αντίποδα, οι ταξικές δυνάμεις της ΔΑΣ, με τις τοποθετήσεις των συνδικαλιστών της, ανέδειξαν τα προβλήματα, αλλά και τις αιτίες που τα δημιουργούν. Κάλεσαν τους εργαζόμενους να απεμπλακούν από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό και να ενισχύσουν τον ταξικό πόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα, να στηρίξουν και να παλέψουν μαζί με το ΠΑΜΕ. Πρόβαλαν ταυτόχρονα το μονόδρομο της ταξικής πάλης ενάντια στις κυβερνήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο, στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια. Απέναντι στο συνδικαλισμό της εργατικής αριστοκρατίας, κατέθεσαν την πολύτιμη εμπειρία της παράταξης, που με τη δράση και τον αγώνα της, που οργάνωσε μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ, ενίσχυσε την πάλη των εργαζομένων της Αθήνας, ενάντια στις αντεργατικές - αντιλαϊκές πολιτικές.

Οπως και στο προηγούμενο συνέδριο, τα ηγετικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ αποχώρησαν κατά τη διάρκεια των ψηφισμάτων, όταν είδαν ότι οι συσχετισμοί δυνάμεων δεν ήταν υπέρ τους. Τελικά, και παρά την αποχώρηση τους, το Συνέδριο ενέκρινε ψήφισμα συμπαράστασης στους λαούς - θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και ψήφισμα για τους συμβασιούχους.

Κάλεσμα στους χιλιάδες εργαζόμενους της Αθήνας να συσπειρωθούν και να ενισχύσουν τον ταξικό πόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, για την ανάπτυξη της πάλης μέχρι την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, απηύθυνε ο Γιώργος Πέρρος, απερχόμενος γραμματέας του ΕΚΑ και επικεφαλής της «Δημοκρατικής Αγωνιστικής Συνεργασίας» (ΔΑΣ).

Ο Γ. Πέρρος, κάνοντας την κεντρική τοποθέτηση της παράταξης, αναφέρθηκε στην πλούσια αγωνιστική δράση της τα τρία προηγούμενα χρόνια, για να αντιμετωπιστεί η αντεργατική επίθεση που δέχτηκαν οι εργαζόμενοι από την πολιτική της κυβέρνησης και των κομμάτων που υποτάσσονται στις απαιτήσεις της ΕΕ και του κεφαλαίου.

«Ερχόμαστε σήμερα εδώ κοιτώντας την εργατική τάξη της Αθήνας στα μάτια, γιατί οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της ΔΑΣ συγκρουστήκαμε με το κεφάλαιο, την εργοδοσία, με τις αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ, με τις ηγεσίες που αποτελούν την πλειοψηφία στο ΕΚΑ, τη ΓΣΕΕ και σε άλλες οργανώσεις. Με τις πολιτικές της ΕΕ, που πετσόκοψαν τα δικαιώματα των εργαζομένων, συμμετείχαν στο μακέλεμα των λαών. Με εκείνους που στην ΕΕ βρίσκουν τη λύση για τους εργαζόμενους μέσα από μια Ευρώπη όπου "οι άνθρωποι θα είναι πάνω από τα κέρδη".

Δε χαριστήκαμε σε κανέναν. Με τις μαζικές, ενωτικές, αποφασιστικές κινητοποιήσεις, τη συσπειρωτική δράση μας, την ταξική ενότητα, με φαντασία στις μορφές πάλης δώσαμε πνοή, ζωντάνια στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Δημιουργήσαμε την ελπίδα για τους εργαζόμενους. Με τους στόχους πάλης, τα αιτήματα που αποτυπώθηκαν στο μυαλό της εργατικής τάξης έγιναν κτήμα των εργαζομένων, αναπτύχθηκαν αγώνες, παρά τις όποιες δυσκολίες που πρόβαλαν οι ηγεσίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού».

Ο Γ. Πέρρος επισήμανε ότι «το συνέδριο του ΕΚΑ βρίσκει την εργατική τάξη της Αθήνας και της χώρας με τη νέα κυβέρνηση της ΝΔ. Η εναλλαγή αυτή, παρότι ήταν αποτέλεσμα της συσσωρευμένης αγανάκτησης από την πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και απομάκρυνε μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, δεν αποτελεί θετική αλλαγή για τους εργαζόμενους. Και τούτο διότι η αντιλαϊκή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδωσε τη θέση της σε μια άλλη εξίσου αντιλαϊκή κυβέρνηση της ΝΔ, που κινείται στις ίδιες βασικές κατευθύνσεις».

Σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα της πολιτικής που ακολουθούν και τα δυο κόμματα ανέφερε την πολιτική και εργασιακή ομηρία των χιλιάδων συμβασιούχων και υπογράμμισε τις σοβαρές ευθύνες του ΣΥΝ που προσπαθεί να εξαπατήσει τους συμβασιούχους, λέγοντας ότι η μόνη λύση βρίσκεται στην ευρωπαϊκή οδηγία.

Αναφερόμενος στη στάση των ηγεσιών στο συνδικαλιστικό κίνημα τα τρία προηγούμενα χρόνια, τόνισε: «Αυτή η πολιτική προχώρησε επειδή τη στήριξαν η πλειοψηφία του ΕΚΑ και της ΓΣΕΕ. Εκείνο που διαπερνούσε την πολιτική των τριών παρατάξεων ήταν το τρίπτυχο: ανταγωνιστικότητα - επιχειρηματικότητα - κοινωνικός διάλογος».

Και πιο συγκεκριμένα: «Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ υπεραμύνθηκε με κάθε τρόπο τις αντεργατικές επιλογές του κεφαλαίου και της κυβέρνησης όπως π.χ. στο ασφαλιστικό. Η ηγεσία της ΔΑΚΕ, στο ίδιο μήκος κύματος, λειτουργούσε όχι με γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά του κεφαλαίου. Η ηγεσία της "Αυτόνομης Παρέμβασης" ήταν σχεδόν πάντα σε πλήρη συμφωνία με τις ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ».

Ο Γ. Πέρρος κατήγγειλε με τον πιο έντονο τρόπο, την προκλητική συμφωνία μεταξύ ΣΕΒ και πλειοψηφίας ΓΣΕΕ για τη νέα ΕΓΣΣΕ, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ποιος εργαζόμενος σήμερα θα συμφωνήσει με την εξευτελιστική σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ; Πού είναι οι "αγωνιστικές" κορόνες της πλειοψηφίας ότι τάχα θα υπερασπιστεί το εισόδημα των εργαζομένων;».

Και κατέληξε: «Εμείς θέλουμε να ενώσουμε όλους τους εργάτες και τους μισθωτούς σε βάση ταξική, ενάντια στις κυβερνήσεις, κόντρα στο κεφάλαιο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια. Η κατάσταση σήμερα επιβάλλει την ισχυροποίηση της ΔΑΣ και του ΠΑΜΕ. Γιατί στηρίζονται στη βάση. Είναι κίνημα ενωτικό, γιατί έχει στόχο να ενώσει όλους τους εργαζόμενους στη γραμμή της ταξικής πάλης, της συσπείρωσης. Αποτελεί το χαράκωμα, για να αντισταθούμε, να διεκδικήσουμε και να ανατρέψουμε τη σημερινή κατάσταση.

Είναι ανάγκη τώρα να δώσουμε δείγματα γραφής. Να αλλάξουμε τους συσχετισμούς. Οι αντιπρόσωποι να σκεφτούμε τολμηρά - κάντε το βήμα - ελάτε να συναντηθούμε. Να αδυνατίσουμε όσους, με τη στάση τους, την πρακτική τους, τον προσανατολισμό τους, ζημιώνουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Να γίνει πράξη αυτό που αρκετές φορές οι εργαζόμενοι λένε: δεν πάει άλλο με αυτές τις ηγεσίες. Δεν πάει άλλο με αυτές τις πολιτικές που ζούμε στο πετσί μας στους χώρους δουλιάς».