Οι δύο γραμμές που συγκρούονται στο συνδικαλιστικό κίνημα, η γραμμή της ταξικής πάλης και των αγώνων και η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, αναδείχτηκαν για μία ακόμα φορά μέσα από τις εργασίες του 25ου Συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, που τέλειωσαν την περασμένη Κυριακή.

Η αντιπαράθεση αυτή εκφράστηκε ιδιαίτερα έντονα στα ζητήματα του Εισοδηματικού, μετά την προκλητική συμφωνία για τη νέα Εθνική Σύμβαση Εργασίας, στο πρόβλημα των συμβασιούχων, στη θέση που παίρνει το συνδικαλιστικό κίνημα απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στις επεμβάσεις σε μια σειρά χώρες, αλλά και στη γενικότερη πορεία του ΕΚΑ, μπροστά στην όξυνση των εργατικών προβλημάτων.

Αναδείχτηκε έτσι ακόμα πιο επιτακτικά η ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών και ενίσχυσης των ταξικών δυνάμεων της Δημοκρατικής Αγωνιστικής Συνεργασίας στις εκλογές για τη νέα διοίκηση του ΕΚΑ, που θα γίνουν το τριήμερο 20-22 Μάη. Γιατί μόνον η ΔΑΣ - όπως αποδείχτηκε όλη την προηγούμενη τριετία - μπορεί να εκφράσει τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, να ενώσει σε αγωνιστική κατεύθυνση και να γενικεύσει την αντίσταση των εργαζομένων της Αθήνας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στο συμβιβασμό και τη μοιρολατρία.

Για μια ακόμα φορά λοιπόν, και στο 25ο Συνέδριο του ΕΚΑ επιβεβαιώθηκαν οι δύο διαφορετικές αντιλήψεις και λογικές. Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, παρά τις εκατέρωθεν κατηγορίες που αντάλλαξαν για τις κυβερνήσεις των κομμάτων τους, έμειναν σταθερά προσηλωμένες στην ταξική συνεργασία και υπερασπίστηκαν την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα του μεγάλου κεφαλαίου.

Ειδικότερα στο θέμα της ΕΓΣΣΕ - κυρίως η ΠΑΣΚΕ που δέχτηκε και έντονες αποδοκιμασίες - υπερασπίστηκαν με προκλητικό σθένος τις αυξήσεις - ψίχουλα, που συμφώνησαν μαζί με τους βιομήχανους, όταν η ακρίβεια τσακίζει κόκαλα. Στο δε θέμα των συμβασιούχων, πρόβαλαν διάφορα νομικά και άλλα μέτρα για να λυθεί δήθεν το πρόβλημα, δείχνοντας πώς αντιλαμβάνονται την απαίτηση των εργαζομένων για σταθερή και πλήρη εργασία. Την ίδια στιγμή, στο ζήτημα των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, έβγαλαν λόγους συμπόνιας για τους λαούς - θύματα. Δεν είπαν κουβέντα, όμως, για τις ευθύνες των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων, που έχουν συμπράξει σ' αυτούς τους πολέμους, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του ντόπιου, αλλά και διεθνούς κεφαλαίου.

Με αντιφάσεις, αλλά στην ίδια γραμμή πλεύσης, με την πλειοψηφία, εμφανίστηκε η Αυτόνομη Παρέμβαση. Από τη μία, καταψήφισε τον απολογισμό δράσης όταν όλο το προηγούμενο διάστημα συναίνεσε και πήγε χέρι - χέρι μαζί της σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα.

Στον αντίποδα, οι ταξικές δυνάμεις της ΔΑΣ, με τις τοποθετήσεις των συνδικαλιστών της, ανέδειξαν τα προβλήματα, αλλά και τις αιτίες που τα δημιουργούν. Κάλεσαν τους εργαζόμενους να απεμπλακούν από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό και να ενισχύσουν τον ταξικό πόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα, να στηρίξουν και να παλέψουν μαζί με το ΠΑΜΕ. Πρόβαλαν ταυτόχρονα το μονόδρομο της ταξικής πάλης ενάντια στις κυβερνήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο, στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια. Απέναντι στο συνδικαλισμό της εργατικής αριστοκρατίας, κατέθεσαν την πολύτιμη εμπειρία της παράταξης, που με τη δράση και τον αγώνα της, που οργάνωσε μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ, ενίσχυσε την πάλη των εργαζομένων της Αθήνας, ενάντια στις αντεργατικές - αντιλαϊκές πολιτικές.

Οπως και στο προηγούμενο συνέδριο, τα ηγετικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ αποχώρησαν κατά τη διάρκεια των ψηφισμάτων, όταν είδαν ότι οι συσχετισμοί δυνάμεων δεν ήταν υπέρ τους. Τελικά, και παρά την αποχώρηση τους, το Συνέδριο ενέκρινε ψήφισμα συμπαράστασης στους λαούς - θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και ψήφισμα για τους συμβασιούχους.