Ενδεικτικές του τι εξυπηρετούν οι δημοσκοπήσεις είναι πολλές φορές οι ερωτήσεις που υποβάλλουν και οι επιλογές που δίνονται στους ερωτώμενους, πολλές εκ των οποίων προσβλέπουν σε απαντήσεις «αξιοποιήσιμες πολιτικά» σε βάρος των ίδιων των πολιτών. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε δημοσκόπηση της «Kapa Research» για λογαριασμό του ΜΕΓΚΑ, που παρουσιάστηκε σε εκπομπή του καναλιού σχετικά με τις εξελίξεις στη δημόσια διοίκηση, παρουσία του αρμόδιου υπουργού Εσωτερικών, Πρ. Παυλόπουλου.

Μία εκ των ερωτήσεων καλούσε τους πολίτες να κρίνουν συνολικά τη δημόσια διοίκηση και ανάμεσα στις επιλογές υπήρχε η απάντηση: «Η δημόσια διοίκηση είναι πια σε καλό επίπεδο».

Αλήθεια, πότε συνέβη επανάσταση στο χώρο αυτό και δεν το πήραμε χαμπάρι; Μήπως χάθηκαν οι ουρές, τα χιλιάδες δικαιολογητικά και η ταλαιπωρία; `Η, μήπως, το σημερινό κράτος δεν εξυπηρετεί εξίσου καλά την εξίσου αντιλαϊκή πολιτική και της σημερινής κυβέρνησης, όπως και της χτεσινής του ΠΑΣΟΚ;

Ως και στην παράφραση του Λένιν έφτασε ο οπορτουνισμός προκειμένου να επιτεθεί στο ΚΚΕ. Ετσι, σε άρθρο του στην προχτεσινή «Αυγή», ο Χρ. Κεφαλής εκτιμά ότι το ΚΚΕ με την προβολή του ζητήματος του Μάαστριχτ εμποδίζει τη συγκέντρωση δυνάμεων για προοδευτικές αλλαγές, που ο αρθρογράφος τις εστιάζει στην αναθεώρηση της διαβόητης Συνθήκης. Προκειμένου δε, να στηρίξει τις εκτιμήσεις του και να στοιχειοθετήσει τη δήθεν αντιλενινιστική πολιτική του ΚΚΕ, χρησιμοποιεί την κριτική του Λένιν στους «αριστερούς κομμουνιστές» της Γερμανίας, σχετικά με τη «μονοκόμματη επιμονή» τους να μην αναγνωρίζουν την «ειρήνη των Βερσαλιών», μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποσιωπά το γεγονός, όμως, πως την ίδια ώρα και στο ίδιο άρθρο, ο Λένιν κατακεραύνωνε τους Σάιντεμαν και Κάουτσκι, που πρόβαλαν αυτό το σύνθημα, πριν λήξει ο πόλεμος, διευκολύνοντας τους ιμπεριαλιστές να στραφούν ενάντια στο επαναστατικό κίνημα και, μάλιστα, όταν ακόμη υπήρχε η σοβιετική εξουσία στην Ουγγαρία, όταν το ενδεχόμενο ξεσπάσματος νέων επαναστάσεων ήταν ανοιχτό, λόγω επαναστατικής κατάστασης σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, όπως της Γερμανίας.

Νομίζει, λοιπόν, ότι κατακεραυνώνει το ΚΚΕ συγκρίνοντας ανόμοια πράγματα. Πέρα απ' αυτό, όμως, υπάρχουν και τα εξής:

Γιατί, το αντιπάλεμα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ακόμη και η ενδεχόμενη δυνατότητα κατάργησης των όποιων επιμέρους αρνητικών πλευρών της - στα πλαίσια της ταξικής πάλης - προϋποθέτει την «αναγνώριση» της Συνθήκης ή, αλλιώς, τον εγκλωβισμό στη λογική του «ευρωμονοδρόμου»; Μήπως, το αποφασιστικό και αποτελεσματικό αντιπάλεμα των όποιων επιμέρους αρνητικών πλευρών του καπιταλισμού προϋποθέτει την «αναγνώρισή» του, δηλαδή την οριστική εγκατάλειψη του στόχου της ανατροπής του; Η ζωή, πάντως, δείχνει το αντίθετο.

Σε ό,τι αφορά δε το χαρακτήρα της ΕΕ και αφού... του αρέσει ο Λένιν, του συνιστούμε το άρθρο του τελευταίου «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», γραμμένο το 1915, όπου καταλήγει στο συμπέρασμα πως αυτές είτε είναι απραγματοποίητες, είτε αντιδραστικές και γι' αυτό καλούσε το κόμμα των μπολσεβίκων να μην υιοθετήσει το σύνθημα αυτό. Καλό θα του κάνει, αν το καταλάβει. Υπάρχει στα «Απαντα», εκδ. ΣΕ, τ. 16, σελ. 359-363 και αναδημοσιευμένο στο «Ρ» 25/4/2004, στο 24σέλιδο ένθετο σελ. 12.