Νομίζει, λοιπόν, ότι κατακεραυνώνει το ΚΚΕ συγκρίνοντας ανόμοια πράγματα. Πέρα απ' αυτό, όμως, υπάρχουν και τα εξής:

Γιατί, το αντιπάλεμα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ακόμη και η ενδεχόμενη δυνατότητα κατάργησης των όποιων επιμέρους αρνητικών πλευρών της - στα πλαίσια της ταξικής πάλης - προϋποθέτει την «αναγνώριση» της Συνθήκης ή, αλλιώς, τον εγκλωβισμό στη λογική του «ευρωμονοδρόμου»; Μήπως, το αποφασιστικό και αποτελεσματικό αντιπάλεμα των όποιων επιμέρους αρνητικών πλευρών του καπιταλισμού προϋποθέτει την «αναγνώρισή» του, δηλαδή την οριστική εγκατάλειψη του στόχου της ανατροπής του; Η ζωή, πάντως, δείχνει το αντίθετο.

Σε ό,τι αφορά δε το χαρακτήρα της ΕΕ και αφού... του αρέσει ο Λένιν, του συνιστούμε το άρθρο του τελευταίου «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», γραμμένο το 1915, όπου καταλήγει στο συμπέρασμα πως αυτές είτε είναι απραγματοποίητες, είτε αντιδραστικές και γι' αυτό καλούσε το κόμμα των μπολσεβίκων να μην υιοθετήσει το σύνθημα αυτό. Καλό θα του κάνει, αν το καταλάβει. Υπάρχει στα «Απαντα», εκδ. ΣΕ, τ. 16, σελ. 359-363 και αναδημοσιευμένο στο «Ρ» 25/4/2004, στο 24σέλιδο ένθετο σελ. 12.