«Το "όχι" στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένα μεγάλο "ναι" στην Ευρώπη από και για τους λαούς της.

Στις 14 του Ιούνη πρέπει να έχει εκφραστεί μια νέα χειραφέτηση των λαών. Να νιώθει η Κομισιόν ότι αυτή η λαϊκή ψήφος είναι μια προειδοποίηση. Να είναι τόσο ενισχυμένο το ΚΚΕ, που να μπορούμε να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη και στο Ευρωκοινοβούλιο.

Στις 13 του Ιούνη καμία ψήφος δεν μπορεί να είναι "χαλαρή". Αντίθετα, πρέπει να είναι μια σφιχτή ψήφος, μια ψήφος συνειδητή για την καταδίκη της ΕΕ και των κομμάτων που τη στηρίζουν.

Κριτήριο γι' αυτήν την ψήφο πρέπει να είναι η ίδια η καθημερινή ζωή του εργαζόμενου λαού».

Τα παραπάνω είναι ορισμένες μόνο από τις επισημάνσεις που έκανε η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια διήμερης περιοδείας κομματικής αντιπροσωπείας στη Λέσβο. Εναν τόπο, που, όπως και στο σύνολο της επικράτειας, παρουσιάζονται ανάγλυφα, καθημερινά, η μία μετά την άλλη οι αρνητικές επιπτώσεις από την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Στην εξευτελιστική τιμή του λαδιού, στους περιορισμούς στην κτηνοτροφική ανάπτυξη έτσι που αυτή να λειτουργεί όλο και περισσότερο μόνο συγκεντρωμένη σε λίγα χέρια, στη διαρκώς αυξανόμενη μερική και προσωρινή εργασία, στη στρεβλή τουριστική ανάπτυξη με τα κοντά ποδάρια, στις αντιπαραγωγικές επιδοτήσεις, στο μαρασμό των χωριών, στους κινδύνους που συνεπάγεται η όλο και μεγαλύτερη πρόσδεση στο ιμπεριαλιστικό άρμα, με το θέμα του ξεπουλήματος του Αιγαίου να ομολογείται ότι πηγαίνει πακέτο με το Κυπριακό για «λύση» υποταγμένη στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Μέσα από τρεις συγκεντρώσεις (σε Καλλονή, Αγιάσο, Μυτιλήνη) και διάφορες συναντήσεις με εκπροσώπους φορέων που βρίσκονται στο «μάτι του κυκλώνα», ακριβώς εξαιτίας των πολιτικών που επιβάλλει η ΕΕ, η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ είχε τη δυνατότητα όχι μόνο να επαναβεβαιώσει την ορθότητα των εκτιμήσεων για τη σύγχρονη βαρβαρότητα όπως αυτή οικοδομείται στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ενοποίησης, αλλά και να απευθύνει πλατιά το κάλεσμα του ΚΚΕ για Ανυπακοή, Απειθαρχία, Αντίσταση. Να καλέσει σε ενίσχυση του ευρωψηφοδελτίου του ΚΚΕ, με μια ψήφο που πράγματι πιάνει τόπο. Με ψήφο στο κόμμα που μπορεί να είναι περήφανο, γιατί είναι το μόνο που κάνει πραγματική αντιπολίτευση στις επιλογές της ΕΕ.

Με τις ομιλίες και τις παρεμβάσεις της η Αλ. Παπαρήγα ζήτησε:

«Να καταψηφιστούν όσοι εξωραΐζουν και εξαγνίζουν την ΕΕ, όσοι τρομοκρατούν τους λαούς ότι δεν έχουν παρόν και μέλλον χωρίς την υπακοή και πειθαρχία στις βουλές και εντολές της ΕΕ».

Τόνισε ότι «η ΕΕ είναι ο συνεταιρισμός της πλουτοκρατίας. Και με αυτό το κριτήριο πρέπει να καταψηφίσουν οι εργαζόμενοι τα κόμματα που ψήφισαν το Μάαστριχτ, το Αμστερνταμ, τα κόμματα που θέλουν το Ευρωσύνταγμα».

Απάντησε στο ψέμα πως όποιος είναι εναντίον της ΕΕ είναι εναντίον της διεθνούς συνεργασίας, της κοινής δράσης, της διεθνοποίησης. «Η εναντίωση στην ΕΕ, τόνισε, είναι ο δρόμος, για να κτίσουμε την ενωμένη Ευρώπη που βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στα συμφέροντα των λαών, στη δημοκρατία, στην ειρήνη».

«Είμαστε, συμπλήρωσε, αντίθετοι με την ΕΕ, γιατί είμαστε υπέρ των δικαιωμάτων των λαών, και όχι των δικαιωμάτων των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών. Είμαστε ανυπάκουοι και απείθαρχοι στις εντολές της ΕΕ, γιατί είμαστε υπάκουοι και πειθαρχικοί σε αυτό που συμφέρει τους λαούς. Αν δεν αντισταθούμε σήμερα θα χάσουμε πολύ περισσότερα αύριο».

Και τονίζοντας το κάλεσμα σε απειθαρχία, είπε: «Δεν πειθαρχούμε στις εντολές της ΕΕ, που καθορίζει τι και πόσο θα παράγουμε, που επιβάλλει πρόστιμα και ποσοστώσεις στη μικρομεσαία αγροτιά. Δεν πειθαρχούμε στις συνθήκες της ΕΕ που επιβάλλουν την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων».

Αναφερόμενη στο περιεχόμενο της ΕΕ, ρώτησε:

«Μήπως είναι μια συνεργασία που έγινε, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι θα ικανοποιούνται συνεχώς οι ανάγκες των λαών, η ειρήνη και η δημοκρατία;

Μήπως είναι μια συνεργασία που εξασφαλίζει ισοτιμία ανάμεσα στα κράτη - μέλη;

Μήπως είναι μια συνεργασία που αποβλέπει να ορθώσει ανάστημα στη βάρβαρη πολιτική και τον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ;

Μήπως είναι μια συνεργασία που διαμορφώνει μεν κοινή πολιτική, όμως δεν καταργεί και το δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον του;»

«Το τι είναι η ΕΕ, συμπλήρωσε, δε χρειάζεται να το πούμε εμείς. Το λένε καθαρά τα ιδρυτικά της υλικά το 1957, οι συνθήκες του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ, της Νίκαιας, το σχέδιο Ευρωσυντάγματος.

Η ΕΕ είναι ο συνεταιρισμός των δυνάμεων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, είναι ένας συνεταιρισμός που θέλει τη δύναμη της ενότητας του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων.

Είναι ένας συνεταιρισμός που δε θέλει τους λαούς της Ευρώπης ελεύθερους και ενωμένους, με βάση τα κοινά συμφέροντα, αλλά υποταγμένους και μοιρολάτρες, ενωμένους μόνον όταν πρόκειται να υπηρετήσουν την κυρίαρχη πολιτική. Ενωμένους στην υποταγή και στη μοιρολατρία.

Η πορεία της ΕΕ είναι μια πορεία όπου αυξάνετα η εκμετάλλευση των εργαζομένων, παλιές και νέες μορφές κοινωνικής εξαθλίωσης κυριαρχούν, αυξάνονται οι κίνδυνοι από τις αντιθέσεις ανάμεσα στους εταίρους».

Σχολιάζοντας τον ισχυρισμό των υπερασπιστών της ΕΕ ότι στα πλαίσιά της οι λαοί έχουν κερδίσει, η Αλ. Παπαρήγα ξεκαθάρισε:

«Βεβαίως, υπάρχουν κατακτήσεις από το 1957 οπότε ιδρύθηκε η ΕΟΚ, όμως αυτές δεν παραχωρήθηκαν από την ΕΟΚ, αλλά αποσπάστηκαν από τους λαούς, από το εργατικό κίνημα. Παραχωρήθηκαν υποχρεωτικά, κάτω και από το φόβο της σύγκρισης με το βιοτικό επίπεδο και τα κοινωνικά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης».

«Αποδείχτηκε, συνέχισε, ότι στα πλαίσια της ΕΕ οι κατακτήσεις έχουν ημερομηνία λήξης. Τώρα έχουν πάρει πολλές πίσω και ετοιμάζονται για ένα νέο γύρο επίθεσης. Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι σε όλη την πορεία της ΕΕ, ανεξάρτητα από το σε ποια φάση ήταν αυτή, το χάσμα μεταξύ πλούτου και φτώχειας μεγάλωνε και μεγαλώνει καθημερινά. Ο εργαζόμενος, αντί να δουλεύει λιγότερο, να απολαμβάνει τον κόπο του, να έχει ελεύθερο χρόνο, δωρεάν Υγεία και Παιδεία, έχει καταντήσει να δουλεύει περισσότερο, να εισπράττει λιγότερα, να έχει ανασφάλεια, όχι μόνο για αύριο, αλλά και για την επόμενη μέρα.

Βεβαίως, η μείωση των δικαιωμάτων, η πτωτική πορεία του βιοτικού επιπέδου δεν είναι γρήγορη και καταλυτική για όλους. Σαφώς υπάρχουν λαϊκά στρώματα που ακόμα αντέχουν, τα βολεύουν, αν και η πτώση της ποιότητας της ζωής είναι σχεδόν καθολική. Κυρίως, αυτά τα λαϊκά στρώματα έχουν την αυταπάτη ότι τα προβλήματα δε θα τους αγγίξουν, ότι δε θα χάσουν περισσότερο από αυτά που έχουν σήμερα.

Ετσι, νομίζουν ότι δεν αξίζει να ρισκάρουν, να παλέψουν, να χάσουν τη βόλεψή τους, αφού τους αρκεί αυτό που έχουν σήμερα. Τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η σύγκριση δεν μπορεί να γίνεται με βάση το σήμερα, αλλά και με αυτό που έρχεται αύριο, αν οι λαοί δε σηκώσουν ανάστημα».

Για την προσπάθεια που κάνουν οι απολογητές του καπιταλισμού να εμφανίσουν τα προβλήματα περίπου ως φυσικό φαινόμενο τόνισε: «Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΣΥΝ, εξηγούν ορισμένα από τα προβλήματα με τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, με τα νέα προβλήματα που εμφανίστηκαν στο σύγχρονο κόσμο. Και εμείς ρωτάμε: Καλά, γιατί οι δυσκολίες και τα βάσανα δεν αφορούν όλους; Γιατί από την αποκαλούμενη παγκοσμιοποίηση οι μονίμως κερδισμένοι είναι οι κεφαλαιοκράτες και οι μονίμως χαμένοι οι λαοί;

Εμείς, βεβαίως, έχουμε δώσει απάντηση. Δε χρειάζεται να μιλάμε γενικά και αφηρημένα. Ενα πράγμα είναι πασιφανές για όλη την Ευρώπη: Οτι οι εργαζόμενοι όλων των χωρών - μελών, χάνουν συνεχώς κατακτήσεις, πέφτει το βιοτικό επίπεδο και μειώνονται τα δημοκρατικά δικαιώματά τους».

«Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είπε η Αλ. Παπαρήγα, έχουν δίκιο όταν υποστηρίζουν το μονόδρομο της ΕΕ. Βεβαίως κρύβουν, δε συμπληρώνουν, ότι πρόκειται για μονόδρομο των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων, συνολικά των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Ο ΣΥΝ προβάλλει ως δύναμη της αριστεράς και μάλιστα τώρα τελευταία κάνει λόγο για σοσιαλισμό! Εχει βρει έναν τρόπο να τετραγωνίζει τον κύκλο. Προβάλλει τα λαϊκά προβλήματα, αλλά κάνει πως δε βλέπει ότι αυτά τα προβλήματα δεν προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από την κυβερνητική πολιτική, αλλά είναι προβλήματα ακριβώς γιατί η κυβερνητική πολιτική εφαρμόζει με τη θέλησή της βέβαια τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Πολλή κουβέντα γίνεται ότι το κύριο και βασικό είναι να συγκλίνει η Ελλάδα με το επίπεδο ζωής της Ευρώπης. Πολλές φορές, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ, όσο και ο ΣΥΝ, κάνει ο ένας στον άλλο κριτική, γιατί δε φθάνουμε το ευρωπαϊκό επίπεδο. Κάνουν πως δε βλέπουν ότι η γενική ευρωπαϊκή τάση είναι να χαμηλώνουν τα λαϊκά δικαιώματα. Απολύσεις γίνονται παντού, η ανεργία μεγαλώνει παντού, η διαφορά ανάμεσα στους δείκτες και τα ποσοστά υπάρχει, γιατί άλλωστε οι λαϊκές κατακτήσεις δεν ήταν όλες στο ίδιο επίπεδο. Η τάση προς τα κάτω είναι γενική.

Η τάση θα γίνεται όλο και πιο πτωτική όσο πιο πολύ η ελληνική οικονομία και κοινωνία ενσωματώνεται στην ΕΕ.

Αναφερόμενη στους πανηγυρισμούς για τη διεύρυνση της ΕΕ, η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε: «Κατ' αρχήν όσο διευρύνεται η ΕΕ τόσο θα μεγαλώνουν οι αντιθέσεις, οι δυσκολίες, οι τσακωμοί ανάμεσα στους εταίρους. Τα προβλήματα των μεν, δηλαδή των ισχυρότερων, θα μετακυλίονται στους ασθενέστερους. Οι κερδισμένοι θα είναι οι καινούριοι επιχειρηματίες, η αστική τάξη που σχηματίστηκε στις νέες χώρες που από σοσιαλιστικές πισωγύρισαν σε καπιταλιστικές.

Η διεύρυνση αποδεικνύει αυτό που το ΚΚΕ φωνάζει σε όλους τους τόνους: Οτι η ΕΕ δεν είναι γενικά μια συνεργασία, αλλά είναι συνεργασία με συγκεκριμένους ταξικούς σκοπούς και στόχους. Οταν υπήρχαν οι σοσιαλιστικές χώρες, η ΕΟΚ σήκωνε απαγορευτικό τείχος σε οικονομική συνεργασία, εμπορικές ανταλλαγές, σε συνεργασία σε θέματα έρευνας, επιστήμης. Τώρα που ανατράπηκε ο σοσιαλισμός, τώρα η ΕΕ είναι ανοιχτή!...

Αρα δεν είναι μια ελεύθερη συνεργασία, αλλά συνεργασία υπό όρους σε βάρος των λαών.

Η διεύρυνση θα αποδειχθεί ως το αδύνατο σημείο της ΕΕ. Η δύναμή της θα μετατραπεί σε δυσκολία της πολύ γρήγορα».

Τέλος, απαντώντας και σε όσους ισχυρίζονται ότι η ΕΕ είναι παράγοντας ειρήνης, είπε ευθέως:

«Είναι απάτη ότι η ΕΕ διασφαλίζει την ειρήνη, ότι είναι παράγοντας αποτροπής του πολέμου, των διακρίσεων, ότι είναι παράγοντας αναχαίτισης του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.

Η ΕΕ είναι ο δεύτερος παγκόσμιος χωροφύλακας των λαών μετά τις ΗΠΑ. Τις ανταγωνίζεται - είναι αλήθεια- για να περάσει στην πρώτη θέση, για να μοιραστεί μαζί τους όσο γίνεται μεγαλύτερα μερίδια από την παγκόσμια πίτα της εκμετάλλευσης των λαών.

Δεν υπάρχει πόλεμος, επέμβαση σε βάρος των λαών, που η ΕΕ να μην έχει ανάμειξη, να μην τον νομιμοποίησε».