Τη μέρα της επετείου της συμπλήρωσης 63 χρόνων από την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης, διάλεξαν οι κομμουνιστές του Κιέβου, αλλά και οι βετεράνοι του αντιφασιστικού πολέμου, για να διαμαρτυρηθούν για την παραχάραξη της ιστορίας στα σχολικά βιβλία.

Οπως αναφέρεται: «στην πικετοφορία που διοργανώθηκε έξω από το υπουργείο Παιδείας κι Επιστημών της Ουκρανίας, κύριο αίτημα ήταν να σταματήσει η διαστρέβλωση της ιστορίας και άμεσα να γίνουν όλες εκείνες οι αλλαγές στα σχολικά βιβλία, ώστε να αποκατασταθεί η αλήθεια για το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο του σοβιετικού λαού και για να αποδοθεί η πραγματικότητα για την οργάνωση των φιλο-ναζιστών δoσιλόγων, που τώρα παρουσιάζονται, ούτε λίγο, ούτε πολύ ως ..."πατριώτες"»!

«Σε όλο το σοβιετικό λαό η έναρξη του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου έφερε μεγάλη δυστυχία», δήλωσε ο Πιοτρ Σιμονιένκο, Α΄ Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας, προσθέτοντας: «Μόνο χάρη στο σοσιαλιστικό σύστημα, το οποίο ήταν δομημένο σε διεθνιστική βάση, σφυρηλατώντας την ενότητα της κοινωνίας, ο σοβιετικός λαός κατάφερε να συντρίψει το γερμανικό φασισμό, που ήταν η χολέρα του 20^ού αιώνα». Ο Π. Σιμονιένκο σημείωσε επίσης πως οι εθνικιστικές οργανώσεις της χώρας προσπαθούν να αθωώσουν τους δοσίλογους και να διαιρέσουν την Ουκρανία σε δύο ανειρήνευτα στρατόπεδα, την «ανατολική» και «δυτική» Ουκρανία. Ο ηγέτης του ΚΚ Ουκρανίας εξέφρασε την πεποίθησή του πως αυτά τα σχέδια τελικά δε θα περάσουν.

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.-

Εγγραφα με την υπογραφή του Ντόναλντ Ράμσφελντ, όπου, ουσιαστικά, δίνεται το «πράσινο φως» για βασανιστήρια στο Γκουαντανάμο, δημοσιοποιεί το Πεντάγωνο, εξαναγκαζόμενο ουσιαστικά μετά το μπαράζ των αποκαλύψεων παγκοσμίως για την πρακτική των αμερικανικών δυνάμεων που έχουν προκαλέσει, το λιγότερο, σοκ. Την ίδια στιγμή, στο κολαστήριο του Γκουαντανάμο οι αυτοκτονίες αυξάνονται συνεχώς...

Σύμφωνα με πληροφορίες σε διάφορα αμερικανικά μέσα και κυρίως στο CNN, πληροφορίες που προέρχονται από αξιωματούχους του Πενταγώνου, ένα από τα έγγραφα με ημερομηνία Οκτώβρη του 2002, που υπογράφεται από τον υπουργό Αμυνας των ΗΠΑ, δίνει εξουσιοδότηση για την εφαρμογή στους κρατουμένους μιας τεχνικής που λέγεται «τροφοδοσία νερού».

Πρόκειται για πρακτική βασανισμού, που περιλαμβάνει δέσιμο του κρατούμενου και βύθιση του κεφαλιού του σε δοχείο με νερό, προκειμένου να του δημιουργηθεί η αίσθηση πνιγμού. Αλλη έγγραφη εξουσιοδότηση από τον Ντόναλντ Ράμσφελντ αφορούσε υποχρεωτική ορθοστασία των κρατουμένων επί τέσσερις ώρες. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, το κείμενο φέρει υποσημείωση του υπουργού Αμυνας, που αναφέρει ότι ο ίδιος στέκεται επί οκτώ ώρες τη μέρα - ο Ράμσφελντ συνήθως εργάζεται όρθιος, γιατί δεν του αρέσει να κάθεται.

Στο μεταξύ, τρεις μήνες μετά την ανάθεση της διοίκησης της βάσης στο Γκουαντανάμο στον υποστράτηγο Τζέφρι Μίλερ - νυν διοικητή των περιβόητων φυλακών Αμπού Γκράιμπ στο Ιράκ - και ειδικότερα στο διάστημα από το Γενάρη έως το Μάρτη του 2003, οι απόπειρες αυτοκτονίας κρατουμένων αυξήθηκαν κατά 40%.

Ο Μίλερ ανέλαβε τη διοίκηση της βάσης το Νοέμβρη του 2002, μετά από τις κατηγορίες εναντίον της προηγούμενης διοίκησης για χαλαρή και αναποτελεσματική συμπεριφορά απέναντι στους κρατουμένους.

Το επόμενο χρονικό διάστημα σημειώθηκαν 14 κρούσματα απόπειρας αυτοκτονίας, όταν από το άνοιγμα των φυλακών το Γενάρη του 2002 είχαν πραγματοποιηθεί συνολικά 34 απόπειρες από 21 κρατουμένους.

Σύμφωνα με οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα αυξημένα κρούσματα απόπειρας αυτοκτονίας ενδεχομένως αποτελούν ενδείξεις ότι στο Γκουαντανάμο πραγματοποιούνται βασανιστήρια.

Στο προσκήνιο ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, με αφορμή την αυτοβιογραφία του, που τιτλοφορείται «Η Ζωή μου». Μιλά για όλα, για «σθεναρή του αντίσταση να εμπλακεί σε πολέμους», όπως στη Βοσνία ή στο Ιράκ, όπως τονίζει, αφού «προτιμά το διάλογο». Λες και δεν ήταν ο πρόεδρος, που ηγήθηκε του πολέμου στο Κόσσοβο ή που με μοναδική εμμονή, από κοινού με τους Βρετανούς, βομβάρδιζαν νυχθημερόν το Ιράκ, κυρίως κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «αλεπού της Ερήμου το 1998».

Με ανάλογου τύπου «διάλογο», προσπάθησε να «επιλύσει και τις ελληνοτουρκικές διαφορές». Αναφερόμενος συγκεκριμένα στην κρίση στα Ιμια, σημειώνει ότι του ήταν αδιανόητο πως δύο μεγάλες χώρες, με μια ουσιαστική διαφορά γύρω από την Κύπρο, ήταν έτοιμες να καταφύγουν σε πόλεμο για κάποιες βραχονησίδες, στις οποίες, όπως λέει, ζούσαν μερικά πρόβατα! Λες και δε γνωρίζει πολύ καλά αυτές τις «διαφορές» ποιος τις δημιούργησε και έσπευσε να κάνει τον διαιτητή για να έχει πόδι στο Αιγαίο...

Για το Κυπριακό, ο Κλίντον γράφει ότι στην εκπνοή της θητείας του ένιωσε απογοητευμένος από το γεγονός ότι το πρόβλημα παρέμεινε άλυτο, και συνέχιζε να αποτελεί εμπόδιο στην ελληνοτουρκική συμφιλίωση και στην πλήρη αποδοχή της Τουρκίας από την Ευρώπη, αφού υποστήριξε σθεναρά την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, καθώς θεωρούσε πως ήταν μια από τις λίγες χώρες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την πορεία του 21ου αιώνα...

Τέλος, αναφέρεται και στην επίσκεψή του στην Αθήνα, το Νοέμβρη του 1999, για τη «δημόσια έκφραση της λύπης του για την υποστήριξη που παρέσχε η Αμερική στο καταπιεστικό αντιδημοκρατικό καθεστώς που κατέλαβε την εξουσία το 1967» και ότι ευχαρίστησε τον τότε πρωθυπουργό κ. Σημίτη, γιατί «στάθηκε στο πλευρό των συμμάχων στο Κοσσυφοπέδιο, παρά τις δυσκολίες που δημιουργούσε αυτή η στάση του...». Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας...