Στο προσκήνιο ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, με αφορμή την αυτοβιογραφία του, που τιτλοφορείται «Η Ζωή μου». Μιλά για όλα, για «σθεναρή του αντίσταση να εμπλακεί σε πολέμους», όπως στη Βοσνία ή στο Ιράκ, όπως τονίζει, αφού «προτιμά το διάλογο». Λες και δεν ήταν ο πρόεδρος, που ηγήθηκε του πολέμου στο Κόσσοβο ή που με μοναδική εμμονή, από κοινού με τους Βρετανούς, βομβάρδιζαν νυχθημερόν το Ιράκ, κυρίως κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «αλεπού της Ερήμου το 1998».

Με ανάλογου τύπου «διάλογο», προσπάθησε να «επιλύσει και τις ελληνοτουρκικές διαφορές». Αναφερόμενος συγκεκριμένα στην κρίση στα Ιμια, σημειώνει ότι του ήταν αδιανόητο πως δύο μεγάλες χώρες, με μια ουσιαστική διαφορά γύρω από την Κύπρο, ήταν έτοιμες να καταφύγουν σε πόλεμο για κάποιες βραχονησίδες, στις οποίες, όπως λέει, ζούσαν μερικά πρόβατα! Λες και δε γνωρίζει πολύ καλά αυτές τις «διαφορές» ποιος τις δημιούργησε και έσπευσε να κάνει τον διαιτητή για να έχει πόδι στο Αιγαίο...

Για το Κυπριακό, ο Κλίντον γράφει ότι στην εκπνοή της θητείας του ένιωσε απογοητευμένος από το γεγονός ότι το πρόβλημα παρέμεινε άλυτο, και συνέχιζε να αποτελεί εμπόδιο στην ελληνοτουρκική συμφιλίωση και στην πλήρη αποδοχή της Τουρκίας από την Ευρώπη, αφού υποστήριξε σθεναρά την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, καθώς θεωρούσε πως ήταν μια από τις λίγες χώρες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την πορεία του 21ου αιώνα...

Τέλος, αναφέρεται και στην επίσκεψή του στην Αθήνα, το Νοέμβρη του 1999, για τη «δημόσια έκφραση της λύπης του για την υποστήριξη που παρέσχε η Αμερική στο καταπιεστικό αντιδημοκρατικό καθεστώς που κατέλαβε την εξουσία το 1967» και ότι ευχαρίστησε τον τότε πρωθυπουργό κ. Σημίτη, γιατί «στάθηκε στο πλευρό των συμμάχων στο Κοσσυφοπέδιο, παρά τις δυσκολίες που δημιουργούσε αυτή η στάση του...». Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας...