Τελείωσε προχτές η διαδικασία εξέτασης του σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος για τους συμβασιούχους στο Δημόσιο από το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο ενέκρινε τη συνταγματικότητά του, χωρίς οι παρατηρήσεις του να επιφέρουν σημαντικές διαφοροποιήσεις. Το τέλος της διαδικασίας αποτέλεσε αφορμή για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, μαζί και με τους κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές, να ξεκινήσουν ένα νέο στημένο «καυγά» για τον αριθμό των συμβασιούχων τους οποίους μονιμοποιεί το ΠΔ.

Ενας «καυγάς» που στόχο έχει να κτίσει τα «φιλεργατικά προσωπεία» τους, αλλά και να αποκρύψει ότι έτσι ή αλλιώς το ΠΔ στερεί το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλιά από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων. Ακόμα, να κρύψει ότι οι στρατιές των χιλιάδων συμβασιούχων στο Δημόσιο δημιουργήθηκαν και διατηρήθηκαν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και ότι η ΝΔ συνεχίζει ακριβώς την ίδια αντεργατική πολιτική, αναπαράγοντας το καθεστώς πολιτικής και εργασιακής ομηρίας τους.

Κατ' αρχήν, το ΠΔ εξαιρεί πολλές κατηγορίες συμβασιούχων ορισμένου χρόνου (προγράμματα κατάρτισης, φύλαξη σχολείων, βοήθεια στο Σπίτι κ.ά.). Αλλά και από τις κατηγορίες που περιλαμβάνει εξαιρεί τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων. Αυτό το επιτυγχάνει με θέσπιση μια σειράς όρων που το πλήθος και το είδος τους είναι τέτοιο, ώστε να πρέπει ο συμβασιούχος να περάσει από «σαράντα κύματα», προκειμένου η σύμβασή του να μετατραπεί από ορισμένου σε αορίστου.

Οι βασικοί όροι είναι οι εξής: Ο συμβασιούχος πρέπει να έχει συνολική χρονική διάρκεια διαδοχικών συμβάσεων τουλάχιστον 24 μήνες ανεξαρτήτως αριθμού ανανεώσεων των συμβάσεών του, ή 18 μήνες μέσα στο 24μηνο από την αρχική σύμβαση με τρεις τουλάχιστον ανανεώσεις πέραν της αρχικής. Η σύμβαση πρέπει να είναι ενεργός το πολύ μέχρι τρεις μήνες πριν την ισχύ του Προεδρικού Διατάγματος (όσο καθυστερεί η έναρξη της ισχύος του τόσο περισσότεροι αποκλείονται). Το χρονικό διάστημα ανάμεσα στις συμβάσεις δεν πρέπει να υπερβαίνει τους 3 μήνες (αποκλείονται χιλιάδες συμβασιούχοι που οι συμβάσεις τους ανανεώνονται ύστερα από τέσσερις μήνες). Οι διαδοχικές συμβάσεις θα πρέπει να έχουν συναφθεί και εκτελεστεί στον ίδιο εργοδότη, με τους ίδιους ή παρεμφερείς όρους εργασίας, με την ίδια ή παρεμφερή ειδικότητα. Το αντικείμενο της σύμβασης πρέπει να αφορά σε δραστηριότητες που χαρακτηρίζονται ως «πάγιες και διαρκείς ανάγκες».

Ταυτόχρονα, το ΠΔ διατηρεί το θεσμό των εκτάκτων και, μάλιστα, με ακόμα χειρότερους όρους για τους μελλοντικούς συμβασιούχους. Προβλέπει ότι όσοι από εδώ και πέρα προσληφθούν ως συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου μόλις συμπληρώνουν 24 μήνες θα πετιούνται στο δρόμο. Πρόκειται, λοιπόν, για ΠΔ που προωθεί και «εκσυγχρονίζει» το καθεστώς ομηρίας, με στόχο την εξυπηρέτηση των ψηφοθηρικών και άλλων πολιτικών αναγκών της εκάστοτε κυβέρνησης και των οικονομικών και λειτουργικών αναγκών του αστικού κράτους.

Η «οδύσσεια» των συμβασιούχων δεν τελειώνει εδώ. Ακολουθεί η παραπομπή στο οικείο υπηρεσιακό συμβούλιο ή άλλο αντίστοιχο όργανο ή στο Δημοτικό ή Κοινοτικό Συμβούλιο για τις δημοτικές και κοινοτικές επιχειρήσεις, για να κριθεί εάν πληρούν τους όρους. Κατόπιν θα δώσει την τελική κρίση του και το ΑΣΕΠ. Μια διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει μέχρι και οκτώ μήνες!

Ετσι, η κυβέρνηση επικαλούμενη νομικίστικα προσχήματα και θέτοντας ψευτοδιλήμματα περί παγίων ή μη αναγκών (σε αυτή την προσπάθειά της είχε τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ) δημιουργεί ένα Προεδρικό Διάταγμα που όπως πολύ εύστοχα έχουν αποκαλέσει οι συμβασιούχοι είναι «Διάταγμα των αποκλεισμών και των εξαιρέσεων» και στην ουσία χτυπά το αναφαίρετο δικαίωμα για μόνιμη, σταθερή και πλήρους δικαιωμάτων εργασία για όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Μια εξέλιξη για την οποία τεράστιες ευθύνες έχουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι οποίες παρά τις ψευτοαγωνιστικές τους κραυγές δέχτηκαν το αντεργατικό περιεχόμενο του ΠΔ. Απέναντι σε όλα αυτά είναι ανάγκη πλέον να γίνει κατανοητό από όλους τους εργαζόμενους ότι ο μόνος ασφαλής δρόμος για την επίλυση του προβλήματος είναι η συντονισμένη δράση τους και η ανάπτυξη δυναμικών ταξικών αγώνων.

«Η θέση μας είναι ξεκάθαρη: Οι συμβάσεις των κάθε είδους συμβασιούχων, εργασίας και έργου, συμβάσεις οι οποίες καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες της υπηρεσίας, θα μετατραπούν σε συμβάσεις αόριστου χρόνου. Πρέπει, επιτέλους, να δοθεί ένα τέλος στο απαράδεκτο καθεστώς πολιτικής ομηρίας χιλιάδων συμπολιτών μας. Πρέπει να υπάρξει μόνιμη και δίκαιη λύση του προβλήματος». Κατηγορηματικός και σαφής ο Κ. Καραμανλής, τρεις μόλις μέρες πριν από τις εκλογές, στις 4 Μάρτη δηλαδή, σε δηλώσεις που έκανε μετά από συνάντηση με εκπροσώπους των συμβασιούχων του δημόσιου τομέα, δεν άφηνε περιθώρια «αμφισβήτησης των προθέσεών» του: Αν η ΝΔ γίνει κυβέρνηση, το πρόβλημα των συμβασιούχων θα λυθεί κατά τρόπο «μόνιμο και δίκαιο»!

Το ίδιο κιόλας βράδυ σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό «Star» (στον Στ. Θεοδωράκη), έθετε μόνος του το θέμα, κάνοντας λόγο για 250.000 ανθρώπους. Ιδού το χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Θέλω να σας πω και κάτι ακόμα. Εμείς βγήκαμε πρώτοι και είπαμε να λήξει επιτέλους η εκκρεμότητα με αυτούς τους 250.000 ανθρώπους, συμβασιούχους. Και να κάνουμε κάτι, να τους απαλλάξουμε από την ομηρία, από μια μικροκομματική, μικροπολιτική ομηρία, στην οποία τους κρατάει τόσα χρόνια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και εγώ δεν το λέω δημαγωγικά και να σας το αποδείξω. Πρώτα απ' όλα θα εφαρμόσουμε αυτό που λέει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Οταν καλύπτουν οι άνθρωποι αυτοί πραγματικές και πάγιες ανάγκες, πώς τους έχεις σε εκκρεμότητα χρόνια και χρόνια; Είναι αδιανόητο αυτό, είναι τεράστιο κοινωνικό και ανθρώπινο πρόβλημα.

- ΣΤ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: Ομηρία.

- Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: Ομηρία. Αλλά για να σας αποδείξω του λόγου το αληθές, περί μη διακρίσεων και διαχωρισμών, οι άνθρωποι αυτοί στη μεγάλη τους πλειοψηφία, όχι στη μεγάλη, στη σχεδόν συντριπτική πλειοψηφία, απασχολούνται σε αυτές τις θέσεις επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Δε με ενδιαφέρει αυτό κ. Θεοδωράκη, καθόλου δε με ενδιαφέρει αυτό».

Το προηγούμενο βράδυ σε συνέντευξή του στο «Alter» ρωτήθηκε από τον Ν. Ευαγγελάτο: «Πόσοι απ' αυτούς (σ.σ. τους 250.000 εργαζόμενους) καλύπτουν πάγιες ανάγκες». Απάντηση: Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ.: «Δεν είμαι τώρα έτοιμος να σας πω, αλλά φαντάζομαι το μεγαλύτερο ποσοστό. Από κει και πέρα, εάν υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, θα μπορέσουμε να βρούμε άλλες λύσεις, όπως για παράδειγμα αυξημένη μοριοδότηση, ώστε να ξεκινούν από μία θέση ευνοϊκή, στους επόμενους διαγωνισμούς. Εκείνο που θέλω να σας πω, είναι το εξής. Πρέπει να μάθουμε ότι πρέπει να γίνουμε μια ευνομούμενη κοινωνία. Δεν μπορεί να μεταχειριζόμαστε στην Ελλάδα του 2004, του 21ου αιώνα, πρακτικές που πηγαίνουν πίσω στην εποχή του Βούλγαρη ή του Τσουμπέ. Και δεύτερον, να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει και μία κοινωνική ευαισθησία, δεν μπορούμε να παίζουμε με ανθρώπινες ζωές».

Προπαραμονή εκλογών (5.3.2004) σε συνέντευξή του στον ALPHA (Γ. Αυτιάς), ο σημερινός πρωθυπουργός δήλωνε: «Θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός ότι επί χρόνια υπάρχουν άνθρωποι - χτες τους είδα μάλιστα, ήρθαν και συζητήσαμε - που ταλαιπωρούνται περισσότερο από 12-15 χρόνια. Είναι ασύλληπτο αυτό».

- Γ. ΑΥΤΙΑΣ: Ετσι όπως το λέτε είναι.

- Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: Υπάρχει ένα ζήτημα, λοιπόν, προσβλητικής μεταχείρισης ανθρώπινων ζωών. Υπάρχει και ένα δεύτερο ζήτημα, πονηρό αυτό, πολιτικής ομηρίας...

- Γ. ΑΥΤΙΑΣ: Τελειώνει αυτό το πρόβλημα;

- Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: Πρέπει να τελειώνει.

- Γ. ΑΥΤΙΑΣ: Το τελειώνει. Δε θα υπάρχουν πια συμβασιούχοι.

- Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: Να σας πω γιατί. Πέραν της πολιτικής ομηρίας, που θυμίζει τις εποχές του Βούλγαρη και του Τσουμπέ, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Οτι τελικά καταρρακώνει την αξιοπρέπεια ανθρώπων.

Τόσο γρήγορα τα «ξέχασε» όλα αυτά ο Κ. Καραμανλής;