Τελείωσε προχτές η διαδικασία εξέτασης του σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος για τους συμβασιούχους στο Δημόσιο από το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο ενέκρινε τη συνταγματικότητά του, χωρίς οι παρατηρήσεις του να επιφέρουν σημαντικές διαφοροποιήσεις. Το τέλος της διαδικασίας αποτέλεσε αφορμή για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, μαζί και με τους κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές, να ξεκινήσουν ένα νέο στημένο «καυγά» για τον αριθμό των συμβασιούχων τους οποίους μονιμοποιεί το ΠΔ.

Ενας «καυγάς» που στόχο έχει να κτίσει τα «φιλεργατικά προσωπεία» τους, αλλά και να αποκρύψει ότι έτσι ή αλλιώς το ΠΔ στερεί το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλιά από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων. Ακόμα, να κρύψει ότι οι στρατιές των χιλιάδων συμβασιούχων στο Δημόσιο δημιουργήθηκαν και διατηρήθηκαν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και ότι η ΝΔ συνεχίζει ακριβώς την ίδια αντεργατική πολιτική, αναπαράγοντας το καθεστώς πολιτικής και εργασιακής ομηρίας τους.

Κατ' αρχήν, το ΠΔ εξαιρεί πολλές κατηγορίες συμβασιούχων ορισμένου χρόνου (προγράμματα κατάρτισης, φύλαξη σχολείων, βοήθεια στο Σπίτι κ.ά.). Αλλά και από τις κατηγορίες που περιλαμβάνει εξαιρεί τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων. Αυτό το επιτυγχάνει με θέσπιση μια σειράς όρων που το πλήθος και το είδος τους είναι τέτοιο, ώστε να πρέπει ο συμβασιούχος να περάσει από «σαράντα κύματα», προκειμένου η σύμβασή του να μετατραπεί από ορισμένου σε αορίστου.

Οι βασικοί όροι είναι οι εξής: Ο συμβασιούχος πρέπει να έχει συνολική χρονική διάρκεια διαδοχικών συμβάσεων τουλάχιστον 24 μήνες ανεξαρτήτως αριθμού ανανεώσεων των συμβάσεών του, ή 18 μήνες μέσα στο 24μηνο από την αρχική σύμβαση με τρεις τουλάχιστον ανανεώσεις πέραν της αρχικής. Η σύμβαση πρέπει να είναι ενεργός το πολύ μέχρι τρεις μήνες πριν την ισχύ του Προεδρικού Διατάγματος (όσο καθυστερεί η έναρξη της ισχύος του τόσο περισσότεροι αποκλείονται). Το χρονικό διάστημα ανάμεσα στις συμβάσεις δεν πρέπει να υπερβαίνει τους 3 μήνες (αποκλείονται χιλιάδες συμβασιούχοι που οι συμβάσεις τους ανανεώνονται ύστερα από τέσσερις μήνες). Οι διαδοχικές συμβάσεις θα πρέπει να έχουν συναφθεί και εκτελεστεί στον ίδιο εργοδότη, με τους ίδιους ή παρεμφερείς όρους εργασίας, με την ίδια ή παρεμφερή ειδικότητα. Το αντικείμενο της σύμβασης πρέπει να αφορά σε δραστηριότητες που χαρακτηρίζονται ως «πάγιες και διαρκείς ανάγκες».

Ταυτόχρονα, το ΠΔ διατηρεί το θεσμό των εκτάκτων και, μάλιστα, με ακόμα χειρότερους όρους για τους μελλοντικούς συμβασιούχους. Προβλέπει ότι όσοι από εδώ και πέρα προσληφθούν ως συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου μόλις συμπληρώνουν 24 μήνες θα πετιούνται στο δρόμο. Πρόκειται, λοιπόν, για ΠΔ που προωθεί και «εκσυγχρονίζει» το καθεστώς ομηρίας, με στόχο την εξυπηρέτηση των ψηφοθηρικών και άλλων πολιτικών αναγκών της εκάστοτε κυβέρνησης και των οικονομικών και λειτουργικών αναγκών του αστικού κράτους.

Η «οδύσσεια» των συμβασιούχων δεν τελειώνει εδώ. Ακολουθεί η παραπομπή στο οικείο υπηρεσιακό συμβούλιο ή άλλο αντίστοιχο όργανο ή στο Δημοτικό ή Κοινοτικό Συμβούλιο για τις δημοτικές και κοινοτικές επιχειρήσεις, για να κριθεί εάν πληρούν τους όρους. Κατόπιν θα δώσει την τελική κρίση του και το ΑΣΕΠ. Μια διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει μέχρι και οκτώ μήνες!

Ετσι, η κυβέρνηση επικαλούμενη νομικίστικα προσχήματα και θέτοντας ψευτοδιλήμματα περί παγίων ή μη αναγκών (σε αυτή την προσπάθειά της είχε τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ) δημιουργεί ένα Προεδρικό Διάταγμα που όπως πολύ εύστοχα έχουν αποκαλέσει οι συμβασιούχοι είναι «Διάταγμα των αποκλεισμών και των εξαιρέσεων» και στην ουσία χτυπά το αναφαίρετο δικαίωμα για μόνιμη, σταθερή και πλήρους δικαιωμάτων εργασία για όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Μια εξέλιξη για την οποία τεράστιες ευθύνες έχουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι οποίες παρά τις ψευτοαγωνιστικές τους κραυγές δέχτηκαν το αντεργατικό περιεχόμενο του ΠΔ. Απέναντι σε όλα αυτά είναι ανάγκη πλέον να γίνει κατανοητό από όλους τους εργαζόμενους ότι ο μόνος ασφαλής δρόμος για την επίλυση του προβλήματος είναι η συντονισμένη δράση τους και η ανάπτυξη δυναμικών ταξικών αγώνων.