«Θέμα χρόνου ήταν αυτό που συνέβη χτες στην Πάρνηθα», σημείωνε το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» προχτές, σχετικά με την πυρκαγιά στους Θρακομακεδόνες (το ίδιο ισχύει και για τη χτεσινή πυρκαγιά στον Κάλαμο). Και δεν εννοούσε, βέβαια, τις σχετικά υψηλές θερμοκρασίες των ημερών ή τους δυνατούς ανέμους. Οχι πως δεν παίζουν και οι παράγοντες αυτοί το ρόλο τους στις καλοκαιρινές πυρκαγιές, αλλά οι πραγματικές αιτίες του προβλήματος είναι βαθύτερες. Στο κάτω κάτω της γραφής, μια πολιτεία που σέβεται και εκτιμά τη μεγάλη σημασία και αναντικατάστατη αξία του δασικού πλούτου και της φύσης γενικότερα, έχει μύριους όσους τρόπους προστασίας τους από τα όποια φυσικά φαινόμενα και - το λιγότερο - επούλωσης και αναπλήρωσης των όποιων καταστροφών. Οταν, όμως, η γη και ο φυσικός πλούτος γενικότερα έχουν μετατραπεί σε εμπορεύματα και αντικείμενα κερδοσκοπίας. Οταν, αντί της προστασίας και ανάπτυξης των δασών, εφαρμόζεται μια δασοκτόνα πολιτική. Οταν η πολιτεία κάνει αβάντα στα οργανωμένα συμφέροντα. Οταν... Οταν... Οταν... Τότε, οι πυρκαγιές, οι καταστροφές, ακόμη και οι νεκροί, θα είναι ένα μόνιμο και επαναλαμβανόμενο συνεχώς φαινόμενο. Η ζωή του λαού μας θα γίνεται χειρότερη και το μέλλον θα διαγράφεται ακόμη ζοφερότερο...