Να μη γίνονται οι μικρές διαδηλώσεις στους δρόμους, ζήτησε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο οποίος δεν κοιτάζει το χάλι που έχει το «μαγαζί» του, οι διαδηλώσεις του 'φταιξαν...

Δ;yο ερωτήματα: Ποιος, αλήθεια, και πώς θα προβλέπει τον όγκο των διαδηλώσεων, για να αποφαίνεται, αν θα γίνουν και πού θα γίνουν; Και αν δε γίνονται στο δρόμο, πού θα γίνονται; Στο πεζοδρόμιο; Εκεί δεν κυκλοφορούν άνθρωποι; Δε θα «παρεμποδίζονται» αυτοί..;

Μήπως, τελικά, κ, Χρυσοχοΐδη, οι «καλύτερες» διαδηλώσεις είναι οι διαδηλώσεις που δε γίνονται, για να έχει, όχι ο κόσμος, αλλά η κυβέρνηση ήσυχο το κεφάλι της;

Και για να σοβαρευτούμε: Είναι τουλάχιστον πρόκληση, την ώρα που η Αθήνα έχει γίνει αβίωτη πόλη, το κυκλοφοριακό έχει πάθει κυριολεκτικά έμφραγμα και ολόκληρες λεωφόροι αχρηστεύονται, για ώρες ολόκληρες ή και εξ ολοκλήρου, το κέντρο έχει γίνει κυριολεκτικά απροσπέλαστο, ακόμα και για τις πιο κοντινές συνοικίες, να έρχεται και να επανέρχεται από την κυβέρνηση το θέμα της απαγόρευσης ουσιαστικά των διαδηλώσεων, σαν το μέτρο που θα ανακουφίσει το κυκλοφοριακό!

«Η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει σταθερή στις θέσεις της, στο αδιαπραγμάτευτο των θέσεών της, ώστε να γίνει κατανοητό από την Τουρκία ότι έχει την υποχρέωση προσαρμογής στα νέα δεδομένα, εφ' όσον διεκδικεί την ένταξή της στην ΕΕ. Εχει ην υποχρέωση να σεβαστεί τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και τη διεθνή νομιμότητα. Και στον εναέριο χώρο του Αιγαίου ισχύουν οι συνθήκες, που προβλέπουν υποχρέωση υποβολής σχεδίων πτήσεως.» Αυτά δήλωσε προχτές, ο υπουργός Αμυνας, Α. Τσοχατζόπουλος, σχετικά με τις τελευταίες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου ελέγχου από τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα.

Τα σημειώνουμε, πάντως, γιατί -εκτός των άλλων- στη δήλωση δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στις πρόσφατες και πολυδιαφημισμένες αποφάσεις του Ελσίνκι, τη... μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης, κλπ, κλπ. Την... ξέχασαν κιόλας ή δεν τους συμφέρει να τη θυμούνται..;

Μπορεί, βέβαια, να ισχυριστεί πως αποτελεί μια προσπάθεια ενημέρωσης των πολιτών, για τον περί αθλητισμού νόμο 2725. Μπορεί, επίσης, να βρει και διάφορες άλλες αστείες δικαιολογίες. Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική και «φωνάζει» από μακριά.

Μιλάμε, για την πολυτελή και πολυσέλιδη έκδοση των 160 σελίδων, η οποία συνοδευόμενη κι από μια προσωπική επιστολή του αρμόδιου υφυπουργού, Α. Φούρα, τις μέρες αυτές, φτάνει ταχυδρομικά σε ανεξακρίβωτο αριθμό παραληπτών σε όλη την Ελλάδα - ιδιαίτερα, στην εκλογική περιφέρειά του, την Αχαΐα - προπαγανδίζοντας τη δήθεν προσφορά της κυβέρνησης και του ίδιου στον αθλητισμό.

Και δε λέμε, ο κ. Φούρας έχει δικαίωμα, να κάνει ό,τι νομίζει καταλληλότερο, για την προσωπική του προβολή. Πολύ περισσότερο, που έρχονται και εκλογές. Δεν έχει κανένα δικαίωμα, όμως, να φορτώνει το οικονομικό κόστος της όποιας προβολής του στο υπουργείο Πολιτισμού, δηλαδή στον κρατικό προϋπολογισμό και στις τσέπες των Ελλήνων φορολογούμενων. `Η, μήπως, κάνουμε λάθος, πως τόσο το κόστος της πολυτελούς έκδοσης, όσο και τα έξοδα της ταχυδρομικής αποστολής της, φορτώθηκαν στο λογαριασμό του υπουργείου;

Συμβαίνουν και αυτά στη χώρα της... ελευθερίας. Τουλάχιστον 29 άστεγοι - λέει η είδηση - δολοφονήθηκαν μέσα στο 1999 σε 11 πολιτείες της Αμερικής και άλλοι έξι σώθηκαν από θαύμα (φαίνεται ότι γίνονται καμιά φορά θαύματα και για τους «φτωχούληδες του Θεού»...)!

Η φριχτή είδηση, όμως, έχει και μια, ίσως, ακόμα πιο φριχτή συνέχεια. Οι εκτελεστές - λέει - είναι νεαρά άτομα και ο μικρότερος από αυτούς μόλις 14 ετών!

Και η είδηση σταματά εκεί. Εξάλλου, είδηση είναι. Δεν αναφέρεται στους πραγματικούς εκτελεστές. Σ' αυτούς που εκτελούν μόνιμα και συστηματικά τη ζωή των ανθρώπων και τους αφήνουν χωρίς δουλιά, χωρίς σπίτι, χωρίς όνειρα, χωρίς προσδοκίες, χωρίς ελπίδα, στους δρόμους της πιο απέραντης εγκατάλειψης. Σ' αυτούς που εκτελούν τις ίδιες τις συνειδήσεις, την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση ανθρώπων, ακόμα και παιδιών, που αντί να παίζουν με παιχνίδια, παίρνουν για παιχνίδι το γεμισμένο όπλο και τον ίδιο το θάνατο! Σ' αυτούς που επιτρέπουν στους ανθρώπους κάθε «ελευθερία» στην ανεργία, στη φτώχεια, στο περιθώριο, στην τρέλα της απελπισίας.

Επί δεκαέξι συναπτά έτη καθόριζε με απόλυτη σαφήνεια την πολιτική πορεία της χώρας, χωρίς ουδείς ποτέ να τολμά να τον αμφισβητεί ανοιχτά. Οσοι δε τόλμησαν, προσέκρουσαν ηχηρά σε τοίχο. Η δεξιότητά του αυτή έμεινε παροιμιώδης, εξ ου και το επίθετο που του προσέδωσαν. Ο «δεινόσαυρος» της γερμανικής αλλά και της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής.

Ομως ο χρόνος είναι φθοροποιός ακόμη και σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπως ο Χέλμουτ Κολ. Πριν ένα χρόνο έχασε την πρωτοκαθεδρία στη χώρα και στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, του CDU, μάλλον λόγω κόπωσης και όταν ο διάδοχός του νυν καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ εκ των νικητών Σοσιαλδημοκρατών, απεδείχθη «λίγος» για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στο ρόλο του καλού διαχειριστή της εξουσίας, ο Χέλμουτ Κολ εκλήθη για να μπορέσει με ένα εντελώς παράδοξο τρόπο να τονώσει την τόσο στραπατσαρισμένη εικόνα. Η «σκανδαλολογία» για τις ύποπτες χρηματοδοτήσεις του CDU φιδοσέρνονταν και από τη στιγμή που απέδιδε υπέρ του Σρέντερ στο «διαχειριστικό παιχνίδι της εξουσίας» έλαβε τη μορφή χιονοστιβάδας. Μέχρι την άρση της ασυλίας του και την ποινική δίωξη του.

Ξενίζει άραγε κάποιον αυτή η δίωξη; Ουδένα και το σοκ ήταν ανύπαρκτο τόσο στους πολιτικούς κύκλους όσο και στην κοινή γνώμη. Εξάλλου, τα σκάνδαλα των πολιτικών ηγετών των χωρών της Ευρώπης που καθόρισαν και την πορεία της, είναι πασίγνωστα και μονοπώλησαν τις συζητήσεις και τα πρωτοσέλιδα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την περίπτωση του Φρανσουά Μιτεράν ή και τα εσωτερικά μας; Η ατιμωτική αποκαθήλωση είναι και αυτή μέρος του παιχνιδιού και όλοι πλέον το γνωρίζουν πολύ καλά...

Αφού μας έγδαρε

καλά,

τέσσερα χρόνια

φίλοι,

τώρα στολή εφόρεσε

και μάσκα

...Αϊβασίλη

και τριγυρνά

ο ψευτεράς

σ' ολόκληρη τη χώρα

και κάνει

αδιάντροπα

ότι μοιράζει

«δώρα»!

Σκοπός, το ξέρετε

θαρρώ,

τις εκλογές

να πάρει

κι αν βγει

- τι περιμένετε

από τον κατεργάρη; -

θα ξεντυθεί

τα κόκκινα,

που έχει βάλει

ρούχα

κι άντε ξανά

κι απ' την αρχή

πολιτική για «γιούχα»!