ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

2004: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Τον απολογισμό της χρονιάς που έφυγε σε συγκεκριμένες μορφές τέχνης (Μουσική - θέατρο - κινηματογράφος - εικαστικά - χορός) παρουσιάζει σήμερα ο «Ρ». Και αυτή τη χρονιά ελέω αντιλαϊκών πολιτικών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που βλέπουν τον πολιτισμό ως εμπόρευμα, οι άνθρωποι της πραγματικής τέχνης βρέθηκαν στο περιθώριο.

ΜΟΥΣΙΚΗ

Στη μέγκενη της υποκουλτούρας

Θόδωρος Δερβενιώτης

Με τη μουσική υποκουλτούρα να ενισχύει την παρουσία της μας αποχαιρέτησε το 2004. Οι «εγκέφαλοι» των δισκογραφικών εταιριών σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ (κορυφή του «παγόβουνου» τα τηλεριάλιτι), πέρα από την κατασκευή αοιδών και εύπεπτων σουξέ, βάλθηκαν να πείσουν ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο αληθινό και το φτηνό εμπορικό τραγούδι. Στο δόλωμα «τσίμπησαν» αξιόλογες φωνές που τις ακούσαμε σε λαϊκότροπα, αμφίβολης αξίας κομμάτια. Παράλληλα, άλλοι - κάτοχοι της αισθητικής της πίστας - βρέθηκαν να ερμηνεύουν μεγάλα τραγούδια, παραμορφώνοντας το πνεύμα, την αξία, την ιστορική τους διαδρομή. Από τις εκατοντάδες δίσκους που κυκλοφόρησαν στην ελληνική αγορά, η συντριπτική πλειοψηφία είναι εφήμερα κατασκευάσματα, ενώ η κερδοσκοπική πολιτική των εταιριών έχει τινάξει στα ύψη τις τιμές των δίσκων, που είναι ολοένα και πιο δυσπρόσιτοι στο κοινό. Την πολιτιστική «ομογενοποίηση» και το ρόλο των δισκογραφικών εταιρίων κατήγγειλαν καλλιτέχνες, προχωρώντας στην ανεξαρτητοποίησή τους από αυτές, προκειμένου να μπορέσουν να εκφραστούν. Κάποιοι συνθέτες - τραγουδοποιοί προχώρησαν στη δημιουργία μικρών ανεξάρτητων εταιριών.

Κι ενώ οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντιμετώπισαν και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το μουσικό πολιτισμό ως εμπόρευμα, οι καλλιτέχνες της μουσικής είδαν τα προβλήματά τους να διογκώνονται. Ενας στους δύο μουσικούς ζει τον εφιάλτη της ανεργίας και η εργασία των «τυχερών» ισοδυναμεί με υποαπασχόληση. Η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών στις ορχήστρες είναι έκτακτοι, με παράνομες συμβάσεις έργου και μισθούς πείνας. Εξαιτίας της τρομακτικής ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της «μαύρης εργασίας» ή της περιστασιακής απασχόλησης και με δεδομένο το ασφαλιστικό σύστημα, οι εργαζόμενοι στο χώρο της μουσικής δύσκολα συγκεντρώνουν τις προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση.

Από τις περσινές κινητοποιήσεις του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου

Η κρατική «ευαισθησία» απέναντι στη μουσική δημιουργία είναι χαρακτηριστική και όσον αφορά στο κτιριακό πρόβλημα των μεγαλύτερων μουσικών οργανισμών της χώρας. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών παραμένει άστεγη. Η Εθνική Λυρική Σκηνή συνεχίζει να βλέπει ως μακρινό όνειρο την απόκτηση δικής της στέγης, ενώ απειλείται και με έξωση από το ενοικιαζόμενο «Ολύμπια», όπου στεγάζεται από τη δεκαετία του '50. Την ίδια στιγμή, τεράστια ποσά δαπανήθηκαν για κάθε λογής «απαστράπτουσες», εφήμερες εκδηλώσεις Ολυμπιακού «πνεύματος» και το δημόσιο χρήμα (και κοινοτικό) συνεχίζει να εκχωρείται χάριν των «πολιτιστικών» επιλογών του κεφαλαίου και των αυτόκλητων «Μαικηνών».

Παρά τις δύσκολες συνθήκες, δεν έλειψαν ούτε το δημιουργικό μεράκι και η προσπάθεια, ούτε οι νέες ελπιδοφόρες παρουσίες, ούτε οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις κάποιων κλάδων που συνεχίζουν ν' αντιστέκονται και να διεκδικούν. Οπως των μουσικών και του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου που βρέθηκαν και πάλι στους δρόμους του αγώνα, διεκδικώντας την επίλυση θεσμικών και εργασιακών προβλημάτων που μαστίζουν τον κλάδο τους. Ιδιαίτερη έμφαση στις κινητοποιήσεις του ΠΜΣ δόθηκε στα προβλήματα των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθήνας και της ΕΡΤ.

Οσον αφορά στην πολύπαθη μουσική παιδεία, αυτή συνεχίζει να παραπαίει μεταξύ δύο υπουργείων (Πολιτισμού και Παιδείας) και αντιλήψεων, ενώ είναι κοινό μυστικό πως μέσα στη γενική παιδεία κατέχει θέση περιθωριακή. Τα μέσα και ο τρόπος που γίνεται το μάθημα της μουσικής στα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ίσως και στα Μουσικά Γυμνάσια) δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της εποχής, ενώ η ωδειακή εκπαίδευση (πυρήνας και κύριος τροφοδότης της Μουσικής Παιδείας στη χώρα μας) παραμένει ολοκληρωτικά (πλην του μοναδικού Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης) στα χέρια ιδιωτών, με αποτέλεσμα πολλά δεινά να πηγάζουν από αυτή την κατάσταση.

Ο περασμένος χρόνος σημαδεύτηκε από τις απώλειες σημαντικών ανθρώπων της μουσικής: του λαϊκού συνθέτη και αγωνιστή Θόδωρου Δερβενιώτη, του Νικηφόρου Ρώτα, του Στέφανου Βασιλειάδη, του Δημήτρη Χωραφά, του Τάκη Αθηναίου, του Φώτη Αλέπορου, του Θόδωρου Πολυκανδριώτη, της Αλίκης Βατικιώτη, της Ιφιγένειας Γιαννοπούλου κ.ά.

Ρ.Σ.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πορεία σε χαλεπούς καιρούς...

Το 2004 «έκλεισε» για τον κινηματογράφο όπως είχε αρχίσει και όπως άρχιζε πάντα: με υποσχέσεις. Η ανώτατη κινηματογραφική εκπαίδευση, το πάγιο αίτημα κινηματογραφιστών και μη που έχει «κωδικοποιηθεί» όλες αυτές τις δεκαετίες με το όνομα «Ακαδημία Κινηματογράφου» εμπεριέχεται ως δέσμευση στις προεκλογικές θέσεις της ΝΔ. Τον περασμένο Απρίλη ο υφυπουργός Πολιτισμού, Π. Τατούλης, είχε πει ότι «σύντομα» θα ανακοίνωνε την ίδρυσή της.

Αντί γι' αυτό, είχαμε μια συνέντευξη του πρωθυπουργού, Κ. Καραμανλή, στην εφημερίδα «Απογευματινή», όπου, ως υπουργός Πολιτισμού υποσχόταν «τρεις Ακαδημίες τέχνης», μεταξύ αυτών και κινηματογραφική. Στα τέλη Δεκεμβρη, «ατύπως», εν μέσω παϊδακίων και κρασιού για το «καλό» του χρόνου στο υπουργείο Πολιτισμού, ο υφυπουργός επανέλαβε τα περί «ακαδημιών», οι οποίες όμως θα λειτουργούν ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (σ.σ. αλίμονο...) και πάλι παρέπεμψε... στο 2005.

Την ίδια ώρα, το Τμήμα Κινηματογράφου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης άρχισε να «λειτουργεί» το Σεπτέμβρη, ακριβώς όπως το υποδέχτηκε ο κόσμος του κινηματογράφου, όταν το ανακοίνωνε ο πρώην υπουργός Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλος, στο Φεστιβάλ Δράμας το 2003: ως σύντομο ανέκδοτο. Οι περίπου 70 φοιτητές ξεκίνησαν χωρίς αίθουσες, καθηγητές και κονδύλια...

Από τον κρατικό προϋπολογισμό, ο κωδικός για «δαπάνες αγοράς, ενοικίασης, παραγωγής, συντήρησης κινηματογραφικών ταινιών και ταινιών μικρής διάρκειας, καθώς επίσης και δαπάνες δανειστικής ταινιοθήκης» έχει το «σεμνό» και «ταπεινό» ποσό των 10.000 ευρώ. Την ίδια στιγμή, η Ταινιοθήκη της Ελλάδος παραμένει εν εξώσει.

Επεισοδιακή ήταν και η χρονιά για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Από το καλοκαίρι διαφαινόταν ο κίνδυνος να μη γίνει η διοργάνωση λόγω έλλειψης κονδυλίων. Αυτό συνοδεύτηκε από την παραίτηση του αναπληρωτή διευθυντή του Φεστιβάλ, του Αντώνη Κιούκα. Τελικά το Φεστιβάλ έγινε, αλλά «σημαδεύτηκε» περισσότερο από τη «διαδρομική» διένεξη του υφυπουργού Πολιτισμού με τον Θ. Αγγελόπουλο, με αφορμή τις διαφαινόμενες αλλαγές στο ΔΣ του Φεστιβάλ, παρά από το καλλιτεχνικό του περιεχόμενο.

Πάντως, λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης, η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών εξέπεμψε δημόσια «SOS» για τον ελληνικό κινηματογράφο, σε συνέντευξή της. Οι σκηνοθέτες είπαν ότι η εθνική κινηματογραφία έχει μέλλον μόνο αν υποστηριχτεί υλικά και ηθικά από την πολιτεία. Κατακεραυνώνοντας δε τα περί «κρατικοδίαιτου πολιτισμού» του Π. Τατούλη...

Γ. Τ.

ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ - ΧΟΡΕΥΤΕΣ

Αλυτα τα προβλήματά τους

Ενα καυστικό σκίτσο που αφορά όλους τους καλλιτέχνες

Την απαξίωση των εικαστικών δημιουργών σηματοδότησε η κυβερνητική πολιτική τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ, το χρόνο που πέρασε. Οι εικαστικοί καλλιτέχνες, μέσω του συλλογικού τους φορέα, του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, αντιτάχτηκαν στην κατάργηση των τιμητικών συντάξεων και αντέδρασαν στην κυβερνητική προσπάθεια «τακτοποίησης» του χρόνια άλυτου συνταξιοδοτικού-ασφαλιστικού τους προβλήματος με την αυτασφάλιση. Πρόκειται για ένα «καυτό» θέμα, που πρωτοδιατυπώθηκε επίσημα με την ίδρυση του ΕΕΤΕ το 1944 και επί 60 χρόνια παραμένει άλυτο, χάρη στην κυβερνητική «ευαισθησία» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το θέμα αυτό ήταν και το αντικείμενο της ημερίδας που διοργάνωσε το ΕΕΤΕ με τη συμμετοχή πολλών δημιουργών.

Τη χρονιά που πέρασε εγκαινιάστηκε ένας νέος χώρος του Μουσείου Μπενάκη. Πρόκειται για το «Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης», που στεγάζει ένα σύνολο από τις σημαντικότερες συλλογές του Μουσείου Μπενάκη, εκείνες που αφορούν στην τεκμηριωμένη παρουσίαση της ισλαμικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Φτωχότερη έμεινε η εικαστική οικογένεια, αφού έφυγαν από τη ζωή, σπουδαίοι δημιουργοί. Τη χρονιά αυτή μας αποχαιρέτησε μία από τις πιο γνήσιες και πολύπλευρες «φωνές» της εικαστικής μας δραστηριότητας, ο γλύπτης, ζωγράφος, χαράκτης, κεραμίστας και σκηνογράφος, ο αγωνιστής και μαχητής για μια καλύτερη Ελλάδα, ο Κώστας Περάκης. Η ζωγράφος Μαρία Ζωιτοπούλου, που για πολλές δεκαετίες υπηρέτησε την εικαστική δημιουργία με ήθος και σεμνότητα. Αταλάντευτη ως το τέλος, αγωνίστηκε για μια καλύτερη Ελλάδα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Η ζωγράφος Ιωάννα Μητσέα - Μαλάμου, αλλά και ο γλύπτης, ζωγράφος και αρχιτέκτονας, Γιώργος Ζογγολόπουλος, μία σημαντική εικαστική προσωπικότητα, με διεθνή αναγνώριση και βραβεύσεις. Ο Νίκος Κεσσανλής, από τους πρωτοπόρους της τέχνης στη δεκαετία του '60, που ως δάσκαλος και πρύτανης στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, σημάδεψε τη νεότερη εικαστική δημιουργία και πολλούς Ελληνες καλλιτέχνες.

Κινητοποιήσεις και στο χώρο του χορού, όπου η πολύμηνη «σιωπή» των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο θέμα των επιχορηγήσεων 2003-2004, οδήγησε το Σωματείο Ελλήνων Χορογράφων να εκφράσει τη διαμαρτυρία του με «παράσταση» - σχόλιο μπροστά στο κτίριο του ΥΠΠΟ, στην οδό Μπουμπουλίνας. Τη χρονιά που πέρασε έφυγε από κοντά μας η χαρισματική χορογράφος και δασκάλα Ζουζού Νικολούδη, αλλά και ο Γιώργος Μελογιαννίδης, ένας σπουδαίος χορευτής, από τους καλύτερους που πέρασαν από την Εθνική Λυρική Σκηνή.

Η.Μ.

ΘΕΑΤΡΟ

Θύμα της πολιτικής λιτότητας

Το 2004 «έφυγε» η Διδώ Σωτηρίου

Στην Ελλάδα της ευκολίας και της ανευθυνότητας, όπου σωστή εκπαίδευση δεν υπάρχει, σωστή ενημέρωση δεν υπάρχει, όπου η τηλεόραση του στυγνού εμπόρου δημιουργεί τα ινδάλματα και τις αξίες, έρχεται φυσιολογικά η αδιαφορία του κοινού προς ένα θέατρο, που για να σταθεί στα πόδια του χρησιμοποιεί όλες τις δυνατότητες που του προσφέρει το σύγχρονο μάρκετινγκ, χωρίς και πάλι να μπορεί να «ορθοποδήσει».

Τα προβλήματα στο χώρο του θεάτρου ήταν τη χρονιά που φεύγει και παραμένουν πολλά. Ενας καθρέφτης της κρίσης θα μπορούσε να είναι η πορεία της θεατρικής περιόδου (χειμερινής και θερινής). Κάποιοι μιλούν για τη γενικότερη οικονομική κρίση, που αναπόφευκτο είναι να μεταφέρεται πρώτα και κύρια σε ό,τι θεωρείται πολυτέλεια. Και, κακά τα ψέματα, το θέατρο σήμερα και η τέχνη γενικότερα θεωρείται πολυτέλεια, εξαιτίας και της ελλιπούς παιδείας. Αλλά αυτό είναι η μια πραγματικότητα. Η οικονομική κρίση μοιραία «χτυπά» και το θέατρο. Κάποιοι άλλοι θέλουν να «φταίει» ο μεγάλος αριθμός θεάτρων. Η αλήθεια είναι ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια ο αριθμός των θεάτρων διπλασιάστηκε. Το 2000 υπήρχαν 100 περίπου θεατρικές σκηνές, ενώ σήμερα κοντεύουν τις 200, οι, δε, παραστάσεις που παράγονται είναι τουλάχιστον τριακόσιες.

Ηρώδειο - Επίδαυρος

Από την άλλη, οι 46 παραγωγές - από τις οποίες οι πέντε ήταν της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας - με 71 παραστάσεις δε στάθηκαν ικανές να φέρουν τα επιθυμητά εισιτήρια στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι που μας πέρασε. Ούτε και η Επίδαυρος. Το Φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο έκοψε 93.674 εισιτήρια φέτος, έναντι 114.929 θεατών πέρσι και 147.467 το 2002. Το Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος της Επιδαύρου έκοψε φέτος 43.031 εισιτήρια, έναντι 89.352 πέρυσι και 89.987 το 2002. Το Ελληνικό Φεστιβάλ έκοψε συνολικά 160.321 εισιτήρια και εισέπραξε 4.341.317 ευρώ. Ηρώδειο: 3.160.560 ευρώ - Επίδαυρος: 984.466 ευρώ - και Μουσικός Ιούλιος (Μικρή Επίδαυρος): 3.904 εισιτήρια - 106.312 ευρώ. Ηχος και Φως (Ρόδος): 19.712 εισιτήρια - 89.979 εισιτήρια - 21.000 θεατές. Η αύξηση των εσόδων οφείλεται αποκλειστικά στην αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, που σε πολλές περιπτώσεις ήταν «απλησίαστα».

Απώλειες θεάτρου - λογοτεχνίας

Eurokinissi

Αρχές του χρόνου «έφυγε» η Δέσπω Διαμαντίδου

Σημαντικές ήταν οι απώλειες ανθρώπων του θεάτρου το χρόνο που μας πέρασε. «Εφυγαν» από τη ζωή ο ηθοποιός Κυριάκος Βελισσάρης, ο Διονύσης Καλός, ενώ σε τροχαίο έχασε τη ζωή του ο 66χρονος ηθοποιός Γιάννης Κυριακίδης. Πέθανε η ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Δέσπω Διαμαντίδου, ενώ έκοψε το νήμα της ζωής, στα 35 της, η ηθοποιός Ελευθερία Βιδάκη. «Εφυγαν», επίσης, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Βάσω Μανωλίδου, η «μάνα» του ελληνικού κινηματογράφου Ελένη Ζαφειρίου, ο Τώνης Γιακωβάκης, η Ελένη Χατζηαργύρη, η Βάσω Μανωλίδου και ο θεατρικός συγγραφέας Ασημάκης Γιαλαμάς. Ξαφνικά, στα 55 του «έφυγε» και ο Βλάσης Μπονάτσος, αλλά και ο Μίμης Χρυσομάλλης στα 66 του χρόνια. Επίσης, από το χώρο της λογοτεχνίας, «έφυγαν» η Διδώ Σωτηρίου, η Ελένη Καζαντζάκη, η Κωστούλα Μητροπούλου, ο Ρένος Αποστολίδης, ο Πέτρος Αμπατζόγλου.

Σ. Α.

O Εφιάλτης των αριθμών!

Ενα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της ζωής μας είναι οι αριθμοί. Γι' αυτό και δε θα ήτανε αυθαίρετο, αν έλεγα πως ο Πολιτισμός του Ανθρώπου, ως οικουμενική υποδομή και όχι μόνο της καθημερινότητάς του, αλλά και των προοπτικών του, στηρίζεται σ' αυτούς. Φανταστείτε, μόνο για λίγο, την εποχή εκείνη, όπου ο άνθρωπος δεν μπορούσε να μετρήσει. Δεν μπορούσε να υπολογίσει, με άλλα λόγια, πόσο απέχει το σπίτι του από την πηγή του νερού, πόσο χώμα χρειάζεται για να φτιάξει ένα αγγείο, τι ακριβώς θα πει αύριο και πόσο χρονών είναι. Δεν μπορούσε ακόμα να συσχετίσει το πέρασμα του χρόνου με τις φυσικές του αδυναμίες. Φανταστείτε αυτό το πολύ απλό, πως κάποια εποχή ο άνθρωπος δεν μπορούσε να μετρήσει τη διάρκεια της μέρας, το πόσο κρατάει το καλοκαίρι και πόσο ο χειμώνας, τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το ύψος του πυρετού. Δεν μπορούσε να καταλάβει, αν δεν έβλεπε τα ίδια τα πράγματα, τι σημαίνει δυο πρόβατα, πέντε αγγεία, τρία εργαλεία. Βέβαια, σήμερα έχει διατυπωθεί η θεωρία, με βάση συγκεκριμένα αρχαιολογικά ευρήματα, πως ο άνθρωπος εδώ και 40.000 χρόνια, πάνω - κάτω, γνώριζε τη σχέση των αριθμών, έστω και ως εικόνα. Γνώριζε, ισχυρίζεται αυτή η θεωρία, τη σχέση ανάμεσα στο τρία και στο έξι, ανάμεσα στο έξι και στο εννιά και, φυσικά, με βάση αυτή τη γνώση του, μπορούσε να διατυπώσει ένα μήνυμα, να μεταδώσει μια πληροφορία, να επικοινωνήσει, δηλαδή.

Επομένως, αν δεχτούμε πως η λειτουργία των αριθμών δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή επικοινωνίας, τότε δε θα ήτανε λάθος να πούμε πως από τότε που ο άνθρωπος στάθηκε στα δυο του τα πόδια και έκοψε από ένα δέντρο δυο άγριους καρπούς είχε μέσα του την έννοια της ποσότητας, άρα και τη λογική των αριθμών. Ενα τέτοιο συμπέρασμα, όμως, δεν μπορούμε να το στηρίξουμε σε αυταπόδεικτα επιχειρήματα, παρά μόνο σε υποθέσεις. Γι' αυτό το λόγο δεχόμαστε πως η κυριαρχία των αριθμών «αρχίζει ουσιαστικά από τότε που το ινδοαραβικό σύστημα των αριθμών αντικατέστησε το ρωμαϊκό». Μια «κυριαρχία», που θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τη σημασία της, αν πιστέψουμε (και γιατί όχι;) σ' αυτό που δήλωσε ο μεγάλος μαθηματικός Keith Devlin «Χωρίς το σύμβολο μηδέν και τους ειδικούς αριθμούς ο Γαλιλαίος δε θα μπορούσε να ποσοτικοποιήσει τη μελέτη της φύσης, αυτό που σήμερα καλούμε επιστήμη». Μια κυριαρχία, που, δυστυχώς, δε σταματάει στην αξιοποίηση των δυνάμεων του ανθρώπου και της φύσης, με τη βοήθεια των αριθμητικών συμβόλων, αλλά εξελίσσεται. Εξελίσσεται αρνητικά, προσπαθώντας να μεταγλωττίσει την ανθρώπινη σκέψη, την ανθρώπινη φύση, τις δραστηριότητες της κοινωνίας, ακόμα και την ανθρώπινη δυστυχία, σε ποσότητες.

Σε ψυχρούς αριθμούς, δηλαδή, που η ερμηνεία τους υπόκειται στην περιπέτεια των αναγκών μιας κοινωνίας, που δεν τη συγκροτούν οι δυνάμεις της Εργασίας, αλλά το παμφάγο, μεγάλο κεφάλαιο, οι υπολογισμοί του κέρδους, η προβολή των συμφερόντων. Σε ψυχρούς αριθμούς, που, τελικά, αντικαθιστούν το λόγο και πολλές φορές την τυπική λογική, γιατί, τελικά, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντικαθιστά τις λέξεις με αριθμούς και την αλήθεια με μαθηματικά παράδοξα. Με μια ύποπτη «αριθμολογία», που μας θυμίζει τις απόκρυφες δραστηριότητες του φαραωνικού ιερατείου που προσπαθούσε να αποδείξει την ταύτιση του Φαραώ με το «θεό». Και όπως καταλάβατε, αναφέρομαι στην Αριθμολογία των αυξήσεων, που προσπαθεί να μας αποδείξει ότι τα επτά ευρώ που θα προστεθούν σε μια σύνταξη θα λύσουν τις οικονομικές δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει μια λαϊκή οικογένεια το 2005.

Του
Γιώργου ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ