Με τη μουσική υποκουλτούρα να ενισχύει την παρουσία της μας αποχαιρέτησε το 2004. Οι «εγκέφαλοι» των δισκογραφικών εταιριών σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ (κορυφή του «παγόβουνου» τα τηλεριάλιτι), πέρα από την κατασκευή αοιδών και εύπεπτων σουξέ, βάλθηκαν να πείσουν ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο αληθινό και το φτηνό εμπορικό τραγούδι. Στο δόλωμα «τσίμπησαν» αξιόλογες φωνές που τις ακούσαμε σε λαϊκότροπα, αμφίβολης αξίας κομμάτια. Παράλληλα, άλλοι - κάτοχοι της αισθητικής της πίστας - βρέθηκαν να ερμηνεύουν μεγάλα τραγούδια, παραμορφώνοντας το πνεύμα, την αξία, την ιστορική τους διαδρομή. Από τις εκατοντάδες δίσκους που κυκλοφόρησαν στην ελληνική αγορά, η συντριπτική πλειοψηφία είναι εφήμερα κατασκευάσματα, ενώ η κερδοσκοπική πολιτική των εταιριών έχει τινάξει στα ύψη τις τιμές των δίσκων, που είναι ολοένα και πιο δυσπρόσιτοι στο κοινό. Την πολιτιστική «ομογενοποίηση» και το ρόλο των δισκογραφικών εταιρίων κατήγγειλαν καλλιτέχνες, προχωρώντας στην ανεξαρτητοποίησή τους από αυτές, προκειμένου να μπορέσουν να εκφραστούν. Κάποιοι συνθέτες - τραγουδοποιοί προχώρησαν στη δημιουργία μικρών ανεξάρτητων εταιριών.

Κι ενώ οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντιμετώπισαν και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το μουσικό πολιτισμό ως εμπόρευμα, οι καλλιτέχνες της μουσικής είδαν τα προβλήματά τους να διογκώνονται. Ενας στους δύο μουσικούς ζει τον εφιάλτη της ανεργίας και η εργασία των «τυχερών» ισοδυναμεί με υποαπασχόληση. Η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών στις ορχήστρες είναι έκτακτοι, με παράνομες συμβάσεις έργου και μισθούς πείνας. Εξαιτίας της τρομακτικής ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της «μαύρης εργασίας» ή της περιστασιακής απασχόλησης και με δεδομένο το ασφαλιστικό σύστημα, οι εργαζόμενοι στο χώρο της μουσικής δύσκολα συγκεντρώνουν τις προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση.

Η κρατική «ευαισθησία» απέναντι στη μουσική δημιουργία είναι χαρακτηριστική και όσον αφορά στο κτιριακό πρόβλημα των μεγαλύτερων μουσικών οργανισμών της χώρας. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών παραμένει άστεγη. Η Εθνική Λυρική Σκηνή συνεχίζει να βλέπει ως μακρινό όνειρο την απόκτηση δικής της στέγης, ενώ απειλείται και με έξωση από το ενοικιαζόμενο «Ολύμπια», όπου στεγάζεται από τη δεκαετία του '50. Την ίδια στιγμή, τεράστια ποσά δαπανήθηκαν για κάθε λογής «απαστράπτουσες», εφήμερες εκδηλώσεις Ολυμπιακού «πνεύματος» και το δημόσιο χρήμα (και κοινοτικό) συνεχίζει να εκχωρείται χάριν των «πολιτιστικών» επιλογών του κεφαλαίου και των αυτόκλητων «Μαικηνών».

Παρά τις δύσκολες συνθήκες, δεν έλειψαν ούτε το δημιουργικό μεράκι και η προσπάθεια, ούτε οι νέες ελπιδοφόρες παρουσίες, ούτε οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις κάποιων κλάδων που συνεχίζουν ν' αντιστέκονται και να διεκδικούν. Οπως των μουσικών και του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου που βρέθηκαν και πάλι στους δρόμους του αγώνα, διεκδικώντας την επίλυση θεσμικών και εργασιακών προβλημάτων που μαστίζουν τον κλάδο τους. Ιδιαίτερη έμφαση στις κινητοποιήσεις του ΠΜΣ δόθηκε στα προβλήματα των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθήνας και της ΕΡΤ.

Οσον αφορά στην πολύπαθη μουσική παιδεία, αυτή συνεχίζει να παραπαίει μεταξύ δύο υπουργείων (Πολιτισμού και Παιδείας) και αντιλήψεων, ενώ είναι κοινό μυστικό πως μέσα στη γενική παιδεία κατέχει θέση περιθωριακή. Τα μέσα και ο τρόπος που γίνεται το μάθημα της μουσικής στα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ίσως και στα Μουσικά Γυμνάσια) δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της εποχής, ενώ η ωδειακή εκπαίδευση (πυρήνας και κύριος τροφοδότης της Μουσικής Παιδείας στη χώρα μας) παραμένει ολοκληρωτικά (πλην του μοναδικού Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης) στα χέρια ιδιωτών, με αποτέλεσμα πολλά δεινά να πηγάζουν από αυτή την κατάσταση.

Ο περασμένος χρόνος σημαδεύτηκε από τις απώλειες σημαντικών ανθρώπων της μουσικής: του λαϊκού συνθέτη και αγωνιστή Θόδωρου Δερβενιώτη, του Νικηφόρου Ρώτα, του Στέφανου Βασιλειάδη, του Δημήτρη Χωραφά, του Τάκη Αθηναίου, του Φώτη Αλέπορου, του Θόδωρου Πολυκανδριώτη, της Αλίκης Βατικιώτη, της Ιφιγένειας Γιαννοπούλου κ.ά.