Ενα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της ζωής μας είναι οι αριθμοί. Γι' αυτό και δε θα ήτανε αυθαίρετο, αν έλεγα πως ο Πολιτισμός του Ανθρώπου, ως οικουμενική υποδομή και όχι μόνο της καθημερινότητάς του, αλλά και των προοπτικών του, στηρίζεται σ' αυτούς. Φανταστείτε, μόνο για λίγο, την εποχή εκείνη, όπου ο άνθρωπος δεν μπορούσε να μετρήσει. Δεν μπορούσε να υπολογίσει, με άλλα λόγια, πόσο απέχει το σπίτι του από την πηγή του νερού, πόσο χώμα χρειάζεται για να φτιάξει ένα αγγείο, τι ακριβώς θα πει αύριο και πόσο χρονών είναι. Δεν μπορούσε ακόμα να συσχετίσει το πέρασμα του χρόνου με τις φυσικές του αδυναμίες. Φανταστείτε αυτό το πολύ απλό, πως κάποια εποχή ο άνθρωπος δεν μπορούσε να μετρήσει τη διάρκεια της μέρας, το πόσο κρατάει το καλοκαίρι και πόσο ο χειμώνας, τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το ύψος του πυρετού. Δεν μπορούσε να καταλάβει, αν δεν έβλεπε τα ίδια τα πράγματα, τι σημαίνει δυο πρόβατα, πέντε αγγεία, τρία εργαλεία. Βέβαια, σήμερα έχει διατυπωθεί η θεωρία, με βάση συγκεκριμένα αρχαιολογικά ευρήματα, πως ο άνθρωπος εδώ και 40.000 χρόνια, πάνω - κάτω, γνώριζε τη σχέση των αριθμών, έστω και ως εικόνα. Γνώριζε, ισχυρίζεται αυτή η θεωρία, τη σχέση ανάμεσα στο τρία και στο έξι, ανάμεσα στο έξι και στο εννιά και, φυσικά, με βάση αυτή τη γνώση του, μπορούσε να διατυπώσει ένα μήνυμα, να μεταδώσει μια πληροφορία, να επικοινωνήσει, δηλαδή.

Επομένως, αν δεχτούμε πως η λειτουργία των αριθμών δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή επικοινωνίας, τότε δε θα ήτανε λάθος να πούμε πως από τότε που ο άνθρωπος στάθηκε στα δυο του τα πόδια και έκοψε από ένα δέντρο δυο άγριους καρπούς είχε μέσα του την έννοια της ποσότητας, άρα και τη λογική των αριθμών. Ενα τέτοιο συμπέρασμα, όμως, δεν μπορούμε να το στηρίξουμε σε αυταπόδεικτα επιχειρήματα, παρά μόνο σε υποθέσεις. Γι' αυτό το λόγο δεχόμαστε πως η κυριαρχία των αριθμών «αρχίζει ουσιαστικά από τότε που το ινδοαραβικό σύστημα των αριθμών αντικατέστησε το ρωμαϊκό». Μια «κυριαρχία», που θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τη σημασία της, αν πιστέψουμε (και γιατί όχι;) σ' αυτό που δήλωσε ο μεγάλος μαθηματικός Keith Devlin «Χωρίς το σύμβολο μηδέν και τους ειδικούς αριθμούς ο Γαλιλαίος δε θα μπορούσε να ποσοτικοποιήσει τη μελέτη της φύσης, αυτό που σήμερα καλούμε επιστήμη». Μια κυριαρχία, που, δυστυχώς, δε σταματάει στην αξιοποίηση των δυνάμεων του ανθρώπου και της φύσης, με τη βοήθεια των αριθμητικών συμβόλων, αλλά εξελίσσεται. Εξελίσσεται αρνητικά, προσπαθώντας να μεταγλωττίσει την ανθρώπινη σκέψη, την ανθρώπινη φύση, τις δραστηριότητες της κοινωνίας, ακόμα και την ανθρώπινη δυστυχία, σε ποσότητες.

Σε ψυχρούς αριθμούς, δηλαδή, που η ερμηνεία τους υπόκειται στην περιπέτεια των αναγκών μιας κοινωνίας, που δεν τη συγκροτούν οι δυνάμεις της Εργασίας, αλλά το παμφάγο, μεγάλο κεφάλαιο, οι υπολογισμοί του κέρδους, η προβολή των συμφερόντων. Σε ψυχρούς αριθμούς, που, τελικά, αντικαθιστούν το λόγο και πολλές φορές την τυπική λογική, γιατί, τελικά, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντικαθιστά τις λέξεις με αριθμούς και την αλήθεια με μαθηματικά παράδοξα. Με μια ύποπτη «αριθμολογία», που μας θυμίζει τις απόκρυφες δραστηριότητες του φαραωνικού ιερατείου που προσπαθούσε να αποδείξει την ταύτιση του Φαραώ με το «θεό». Και όπως καταλάβατε, αναφέρομαι στην Αριθμολογία των αυξήσεων, που προσπαθεί να μας αποδείξει ότι τα επτά ευρώ που θα προστεθούν σε μια σύνταξη θα λύσουν τις οικονομικές δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει μια λαϊκή οικογένεια το 2005.