Γουόν Σέο

Με το ίδιο θέμα έχουν γυριστεί εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, ταινίες σε ολόκληρο τον κόσμο. Ενα απόβρασμα της κοινωνίας (Bad Guy) αλιεύει κορίτσια, τα οποία ωθεί στην πορνεία. Από την οποία πορνεία, αυτός και η παρέα του, αλλά και η αστυνομία, θησαυρίζουν.

Αυτό το «απλό» θέμα, στα χέρια ενός αδέξιου ή ενός έμπορα σκηνοθέτη, θα γίνει, στην καλύτερη περίπτωση, ένα κοινωνικό μελό. Στα χέρια, όμως, ενός άξιου σκηνοθέτη, και ο Κιμ Κι Ντουκ είναι άξιος, έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Μια ταινία που εκπέμπει πάθος, δύναμη, μαγεία. Το σενάριο είναι, βέβαια, ένας σοβαρός παράγοντας, για την καλλιτεχνική αξία της ταινίας, δεν είναι, όμως, το παν. Η ταινία είναι σύνθεση πολλών παραγόντων! Κυρίως, πάντως, είναι ζήτημα «ψυχής». «Ψυχής» του δημιουργού και των συντελεστών. Ο κινηματογράφος γίνεται από ανθρώπους, για ανθρώπους. Κυρίαρχο, λοιπόν, πρέπει να είναι η ανάγκη και η επιθυμία, για επικοινωνία. Κάποιος να έχει κάτι να πει σε κάποιους!

Η ταινία «Bad Guy» πρέπει να ιδωθεί σαν ένα χορόδραμα! Οπου τα σχηματικά πρόσωπα δεν είναι δραματικά από τις ιδιότητές τους (νταβατζής - πόρνη), αλλά από τις «εσωτερικές» τους αξίες. Οι «ιδιότητες» των ηρώων είναι «τυχαίες». Τα συναισθήματα είναι εκείνα που ενδιαφέρουν. Το «περιβάλλον» επιλέχτηκε ειδικά. Για να τονιστούν περισσότερο οι ακραίες συμπεριφορές. Γιατί ένας «υγιής» άνθρωπος, με «καθαρή» καρδιά, και βέβαια μπορεί να ερωτευτεί. Ενα απόβρασμα, όμως;

Μέσα, λοιπόν, σε ένα από τα χυδαιότερα κοινωνικά περιβάλλοντα, στο δρόμο με τα «κόκκινα φανάρια», η τρυφερότητα δεν έχει χώρο. Τα άτομα της μικρής αυτής κλειστής κοινωνίας ζούνε ασφυκτικά παγιδευμένα στα καθορισμένα από τις συνθήκες όρια. Αυτά τα όρια, όμως, δεν επιτρέπουν «αδυναμίες». Ετσι, οι ήρωες παρουσιάζονται βίαιοι. Σε σφίγγουν στην αγκαλιά τους με απόλυτο τρόπο. Με έναν τρόπο, που προκαλεί πόνο, ενώ δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να σου πουν, πόσο ανάγκη σε έχουν! Ομως, τα είπαμε, τρυφερότητες σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι επιτρεπτές.

Γουόν Σέο, Τζάε Χιεόν Τζο

Το «απόβρασμα», που άρπαξε τη νεαρή φοιτήτρια και την έκανε πόρνη, δείχνει να μην ανέχεται τον «ατίθασο» χαρακτήρα της. Αυτός δεν επιτρέπει να μην τον υπακούνε! Την ίδια ώρα, όμως, ακριβώς αυτή η ανυπάκουη συμπεριφορά της, τον μαγνητίζει. Τον απωθεί και τον μαγνητίζει ταυτόχρονα. Από το σημείο αυτό και μετά δημιουργείται το «δράμα». Αφού, ούτε αυτός, ούτε εκείνη, δέχονται να παραδοθούν. Ο εγωισμός τους, η διάθεσή τους για εκδίκηση, η επιθυμία τους για επιβολή ο ένας στον άλλον, τους τυφλώνει. Στο τέλος, βέβαια, και οι δυο θα αναγκαστούν να αποδεχτούν την ήττα τους. Τα «καλά» συναισθήματά τους νίκησαν τα «κακά».

Βέβαια, μέχρι να φτάσουν στο τέλος, μέχρι να φτάσουν στην «κάθαρση» και οι δυο έχουν γίνει συντρίμμια. Εχουν τσακιστεί εξωτερικά και, κυρίως, εσωτερικά. Ομως, τώρα, πια, δεν είναι ίδιοι. Τώρα είναι σοφότεροι! Το «ταξίδι» τούς γέμισε εμπειρίες και, κυρίως, γνώση, που είναι ο σκοπός. Και ήταν ένα ταξίδι γεμάτο συμβολισμούς. Ενα «μαγικό» ταξίδι. Με χρώματα, με κινήσεις «θεατρικές». Με σιωπές και κραυγές. Με πάθος και τρυφερότητα...

Για όποιον, βέβαια, δε θέλει να μπει στην περιπέτεια να βλέπει τη ζωή - και τον κινηματογράφο - «βαθύτερα», ο σκηνοθέτης φρόντισε να υπάρχει και «πρώτο επίπεδο». Δημιούργησε μια «αστυνομική» πλοκή, που κρατάει το ενδιαφέρον του «καθένα». Δημιούργησε συγκρούσεις και ανατροπές. Εφτιαξε «ατμόσφαιρα». Θέλεις να δεις τη «συνέχεια». Οι ήρωες είναι παθιασμένοι. Οι πράξεις τους είναι βίαιες. Κανένας, λοιπόν, δε θα βγει από την αίθουσα παραπονεμένος!

Παίζουν: Τζάε Χιεόν Τζο, Γουόν Σέο, Ντούεκ Μουμ Τσόι, Γιούν Τάε Κιμ, Τζουνγκ Γιούνγκ Κιμ, Γκουνγκ Μιν Ναμ..

Οσα καλά «στοιχεία» και αν φορτώσεις έναν άνθρωπο, όταν τον κάνεις υπερ-άνθρωπο, τον έχεις κάνει τέρας! Το τέρας, λοιπόν, που λέγεται Batman, ξαναχτυπά! Και αυτή τη φορά χτυπά πιο εντυπωσιακά, χάρη στην τεχνολογία, αλλά και πιο αδιάφορα, πάλι χάρη στην τεχνολογία. Τα κομπιούτερ, ευτυχώς, δε γέννησαν συναισθήματα. Ο κινηματογράφος, ευτυχώς, δεν είναι η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου.

Ενας πλούσιος, γόνος πλούσιας οικογένειας, πάει στου διαόλου τη μάνα (Ασία), για να γίνει ο δυνατότερος των δυνατών! Μόλις πάρει το «δίπλωμά» του, επιστρέφει στη γενέτειρά του. Εκεί, με τη βοήθεια ενός μαύρου αμπιγιέρ, ντύνεται νυχτερίδα (batman). Ε, μετά, ποιος είδε τον θεό (Batman) και δεν τον φοβήθηκε! Ολοι οι κακοί της πόλης, όλα τα καθάρματα, έμποροι ναρκωτικών, όπλων, χημικών όπλων, διεφθαρμένοι δικαστές, ακούνε Batman και παθαίνουν αμέσως εμβολή. Πριν πεις «τσάαα», η πόλη καθάρισε! Ο Batman διπλώνει τη στολή του, ξαναγίνεται άνθρωπος και παίρνει το κορίτσι!

Η ιστορία του Batman δεν είναι καινούρια. Να μην τα φορτώνουμε όλα στον αναπτυγμένο καπιταλισμό. Ο άνθρωπος-αράχνη εμφανίστηκε το 1939. Οταν ο καπιταλισμός δεν είχε δείξει όλα τα δόντια του. Πολλά χρόνια πριν την παγκοσμιοποίηση, δηλαδή! Επομένως, καμία σχέση με τον Μπους. Το 1939, λοιπόν, ο σχεδιαστής comics, Μπομπ Κέιν, δημιούργησε έναν «χαρτονένιο» ήρωα. Αυτός ο «χαρτονένιος» ήρωας στη συνέχεια έγινε ραδιοφωνικός, τηλεοπτικός και κινηματογραφικός ήρωας. Τελευταία και ηλεκτρονικό παιχνίδι... Δίπλα του, βέβαια, αναπτύχθηκαν και άλλοι παρεμφερείς ήρωες: Σούπερμαν, Σάντμαν, Γοόντερ Γούμαν κ.ά.

Η διαφορά του Batman από άλλους παρόμοιους κινηματογραφικούς ήρωες, είναι πως αυτός δε γεννήθηκε «μάγκας», αλλά έγινε με την προπόνηση! Και με το παράδειγμά του, μας παροτρύνει, τρόπον τινά, να κάνουμε και εμείς γυμναστική. Ποτέ δεν ξέρεις...

Το «Batman Begins», πέρα από τον ηλεκτρονικό χαρακτήρα του, φέρει και μια άλλη «πρωτοτυπία». Οι δημιουργοί, όπως ακριβώς οι αρχαιολόγοι, μας μεταφέρουν στις «ρίζες» του ήρωα. Στα πρώτα του βήματα. Στις αιτίες και τους λόγους που ανάγκασαν έναν πλούσιο βουτυρομπεμπέ να μασάει σίδερα. Ετσι μαθαίνουμε πως ο Batman έγινε Batman, γιατί οι κακοί σκότωσαν τους γονείς του, που ήταν και αυτοί ...Batman, χωρίς, όμως, τις δικές του ικανότητες. Ο γιος, λοιπόν, με τη βοήθεια του πιστού υπηρέτη (τι ήθελε σε αυτή την ταινία ο καλός ηθοποιός Μάικλ Κέιν;), παίρνει το αίμα τους πίσω και ολοκληρώνει το έργο των γονιών του. Αυτό θα πει προκομμένο παιδί!..

Αυτές οι ταινίες, τελικά, ό,τι κι αν πεις, απευθύνονται σε ανθρώπους με ανύπαρκτο δείκτη νοημοσύνης. Γι' αυτό τις κάνουν γεμάτες φασαρία, γεμάτες καταστροφές, γεμάτες ήχους και μουσικές. Οι δημιουργοί τους πυροβολούν το θεατή με όλα τα μέσα και απ' όλες τις θέσεις. Σκοπός τους είναι να σε ζαλίσουν για να μην τους βρίσεις! Μετά από δυο ώρες βασανιστήρια, με εικόνες και ήχους, ευχαριστείς τον «μεγαλοδύναμο», που βγαίνεις αλώβητος από την αίθουσα. Που γλίτωσες από τους ποταμούς αίματος. Από τις φυσικές και τις μεταφυσικές καταστροφές που συνέβησαν στην οθόνη.

Παίζουν: Κρίστιαν Μπέιλ, Μάικλ Κέιν, Λιάμ Νίσον, Κέτι Χολμς, Γκάρι Ολντμαν κ.ά.

Ο Κιμ Κι Ντουκ γεννήθηκε το 1960 στη Νότια Κορέα. Πριν γίνει σκηνοθέτης, εργάστηκε σε διάφορες δουλιές και υπηρέτησε στους πεζοναύτες. Σε ηλικία 30 χρόνων τον βρίσκουμε στο Παρίσι να σπουδάζει καλές τέχνες. Την πρώτη του ταινία («The Crocodile») τη γυρίζει σε ηλικία 33 χρόνων (1996). Τον επόμενο χρόνο γυρίζει τη δεύτερη («Αγρια Ζώα»). Η τρίτη του ταινία, «The Birdcage Inn», συμμετέχει σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ, Βερολίνου, Μόσχας, Κάρλοβι Βάρι κ.ά.

Τον επόμενο χρόνο με την ταινία «Το Νησί» (που θα παιχτεί και στους ελληνικούς κινηματογράφους), η διεθνής αναγνώριση συνεχίζεται και αναβαθμίζεται. Η ταινία παίρνει μέρος, ανάμεσα σε άλλα φεστιβάλ, και στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ της Βενετίας, όπου βραβεύεται με το βραβείο Netrac.

Ακολουθεί το φιλμ «Real Fiction» (2000) και μετά «Ο Αγνωστος παραλήπτης» (2001), ο οποίος παίζεται και αυτός στη Βενετία και άλλα διεθνή φεστιβάλ. Την ίδια χρονιά ακολουθεί η ταινία «Bad Guy», που παίζεται αυτή τη βδομάδα στις ελληνικές αίθουσες. Ταινία με πολλές συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ και βραβευμένη με κρατικό βραβείο καλύτερης ταινίας κ.ά.

Ακολουθεί το φιλμ «Coast Guard» (2002), με πολλές συμμετοχές σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ. Τον επόμενο χρόνο (2003) έρχεται η ταινία, «Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας, ...και Ανοιξη». Ταινία που τον κάνει παγκόσμια γνωστό και παγκόσμια αποδεκτό.

Ακολουθεί το επίσης καλό φιλμ «Το Κορίτσι με το Αγγελικό Πρόσωπο» (παίχτηκε φέτος και στη χώρα μας). Και, ακόμα, μέσα στον ίδιο χρόνο (2004), το τελευταίο του έργο «Binjip», επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ της Βενετίας του ίδιου χρόνου, βραβευμένο με βραβείο σκηνοθεσίας και βραβείο κριτικών.