Είμαστε, ακόμα, στην καρδιά του χειμώνα και οι αίθουσες, για να τραβήξουν την προσοχή των θεατών, άρχισαν τις επαναλήψεις! Ποσότητα νέων ταινιών υπάρχει, ποιότητα, όμως, που είναι και το ζητούμενο, δεν υπάρχει. Λες και χάθηκαν τα θέματα. Λες και εξαφανίστηκαν ταλαντούχοι κινηματογραφιστές. Χρειάζεται, λέτε, να θυμίσουμε ότι, τελικά, εκείνο που καθορίζει και το κινηματογραφικό προϊόν, είναι το κεφάλαιο και το κέρδος; Ας το θυμίσουμε, για να μην ξεχνιόμαστε!

Εξι οι νέες ταινίες αυτής της βδομάδας, από τις οποίες, με πολύ αυστηρά κινηματογραφικά κριτήρια, καμία δε φέρνει κάτι νέο στην υπόθεση της έβδομης τέχνης. Αναγκαστικά, θα ξεχωρίσουμε το «All The Invisible Children» (Ολα τα αόρατα παιδιά), κυρίως για το θέμα τους (μια συναισθηματική ματιά, οκτώ γνωστών και καλών σκηνοθετών, πάνω στη θέση του παιδιού σχεδόν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης). Εμίρ Κουστουρίτσα, Σπάικ Λι, Μεντί Σαρέφ, Κάτια Λουντ, Ρίντλεϊ Σκοτ - Τζόρνταν Σκοτ, Στέφανο Βενερούζο, Τζον Γου, οι σκηνοθέτες! Οι οποίοι, σύμφωνα με το διαφημιστικό της ταινίας, εργάστηκαν χωρίς αμοιβή.

Μετά από την παραπάνω συναισθηματική αναλαμπή, ας προσγειωθούμε στη σκληρή πραγματικότητα! «16 Τετράγωνα», του Ρίτσαρντ Ντόνερ. Μια, ας την πούμε κλασική, αστυνομική περιπέτεια, με θέμα τη διαφθορά στην αμερικάνικη αστυνομία (σε εμάς παρόμοια θέματα εξακολουθούν να κάνουν «τζζζ»)! Από τη διαφθορά της αστυνομίας περνάμε στην εγκεφαλική σύγχυση του Φρανσουά Οζόν, «Ο Χρόνος Που Απομένει». Νεαρός ομοφυλόφιλος και ναρκομανής τακτοποιεί τη ζωή του λίγο πριν μας ...αποχαιρετήσει!

Αν γλιτώσουμε από τον καρκίνο, που έφαγε τον ήρωα του Φρανσουά Οζόν, θα πέσουμε στα χέρια των Σκοτ Μακ Γκι και Ντέιβιντ Σίγκελ, οι οποίοι χρησιμοποιώντας δυο «λαμπερά» χουλιγουντιανά αστέρια (Ρίτσαρντ Γκιρ - Ζιλιέτ Μπινός) προσπαθούν, για 104 ολόκληρα λεπτά, να μας οδηγήσουν στο ...Θεό! «Συλλαβίζοντας την Ευτυχία», είναι μια μικρή «ωδή» στον Ινδουισμό!

Και η απειλή συνεχίζεται! «Η Κάθοδος», του Νιλ Μάρσαλ, θα μας παρασύρει, μαζί με τις έξι πρωταγωνίστριες, στα βάθη μιας σπηλιάς, όπου, εκεί, κανένας «θεός» δεν μπορεί να βοηθήσει! Από κοντά, απειλητική, αλλά κακόγουστη, αφού πρόκειται για κακή αντιγραφή, η ελληνική ταινία του Γιώργου Νούσια, «Το Κακό». Ζόμπι βγαίνουν στην Αθήνα! Και τα μυαλά τους στα κάγκελα. (Οχι των ζόμπι, τι φταίνε τα πλασματάκια, των δημιουργών καλύτερα)!

Τα «16 Τετράγωνα» ήρθαν - και αυτά - σε επαφή με την αλήθεια, αλλά προτίμησαν να την κάνουν περιπέτεια, αντί να την αποκαλύψουν σε βάθος. Γερασμένος αστυνομικός, βουτηγμένος ως το λαιμό στη διαφθορά, μέθυσος και κουρασμένος πια, αποφασίζει ξαφνικά, σαν μετά από «θεία» φώτιση, να μετασχηματιστεί σε τίμιο και ηθικό άνθρωπο! Με κίνδυνο της ζωής του προσπαθεί να προστατέψει έναν μάρτυρα, που θα αποκαλύψει τη διαφθορά της αστυνομίας. Και προχωράει ακόμα περισσότερο. Αλλά η συνέχεια επί της ...οθόνης!

Η ταινία του Ρίτσαρντ Ντόνερ, του δημιουργού του «Φονικού Οπλου», του «Superman» και άλλων παρόμοιων ταινιών, είναι γεμάτη δράση και σεναριακές ανατροπές. Δε θα είναι υπερβολή να πω, πως κάποια στιγμή νόμισα ότι από τις ανατινάξεις και το χαλασμό που γινόταν στην οθόνη, θα έπεφτε το καινούριο κτίριο της Odeon, της Συγγρού, που μας πρόβαλλαν την ταινία!

Η «δράση», όμως, είναι, μπορεί να είναι, ναρκωτικό! Ο θεατής, κυρίως ο νεαρός - και ανώριμος - θεατής χώνεται μέσα στην αγωνία, για την εξέλιξη της ιστορίας, και κουφαίνεται, πραγματικά και μεταφορικά, από τους αλόγιστους θορύβους. Απορροφημένος από το θέαμα, δεν του μένει πλεόνασμα μυαλού, να σκεφτεί την ουσία, που καταγράφει, έστω και επιφανειακά, η ταινία. Και βγαίνει από την αίθουσα το ίδιο άδειος, όπως μπήκε!

Και ωστόσο, πάνω στην οθόνη, ειπώθηκαν πράγματα! Είδαμε τη διαφθορά να κάνει περίπατο. Το σύστημα να τρίζει. Οι φύλακες του συστήματος, γνώστες της ύπαρξης της μεγαλύτερης διαφθοράς, της οικονομικής και πολιτικής διαφθοράς, την οποία αυτοί θεσμοθετημένα προστατεύουν, αποφασίζουν να μπούνε και αυτοί στο παιχνίδι. Να πάρουν οι ίδιοι τη ...διαφθορά στα χέρια τους. Από εκεί και μετά αρχίζει το πιστολίδι. Ενα πιστολίδι που, φαίνεται, δεν έπαψε να ακούγεται στην Αμερική και μετά το θάνατο του Αλ Καπόνε!

Μη διακινδυνέψετε συσχετισμούς! Στη χώρα μας η διαφθορά δεν έχει, ακόμα, πιάσει τα όπλα. Και αν γίνεται κανένας φόνος, αυτός είναι η εξαίρεση! Τα προβλήματα που προκύπτουν λύνονται, ακόμα, συναινετικά! Κανένας δε θα σκοτώσει, ακόμα, καμία Μπουρμπούλια! Οι αστυνομικοί οι δικοί μας, άλλωστε, αλλού είναι προσανατολισμένοι. Το λαϊκό κίνημα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μην ξεχνάμε, επίσης, πως η ελληνική αγορά δεν έχει «πολύ ψωμί» σε καθημερινές παραβιάσεις (ναρκωτικά, πορνεία, προστασία, κλπ.). Στην αγορά της Αμερικής κινείται το δολάριο...

Παίζουν: Μπρους Γουίλις, Μος Ντεφ, Ντέιβιντ Μορς.

Το βιογραφικό του σκηνοθέτη μας πληροφορεί πως «είναι γιος διανοουμένων μεγαλοαστών». Και να μην μας το 'λεγε, θα το καταλαβαίναμε από την ταινία του. Η οποία, αν εξαιρέσεις τον συναισθηματικό ανθρωπισμό της, τη συμπαθητική αισθητική της και τις καλές ερμηνείες, είναι «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν»!

Νεαρός φωτογράφος μόδας μαθαίνει πως έχει τρεις μόνον μήνες ζωής. Αρνείται να προσπαθήσει, μέσω της χημειοθεραπείας, να μετατραπεί σε μια θλιβερή φιγούρα, με την ελπίδα, ίσως, να παρατείνει τη ζωή του (το μαρτύριό του). Αποφασίζει να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Πρώτα πρέπει να τακτοποιήσει τις συναισθηματικές, κυρίως, εκκρεμότητές του. Με τους γονείς του, με την αδερφή του, με τη γιαγιά του. Μετά με το φίλο του. Ο νεαρός ασθενής είναι ομοφυλόφιλος (αυτό στ' αλήθεια δεν προσφέρει τίποτα στην ταινία).

Δυνατό το θέμα. Και φιλοσοφικό. Το ξάφνιασμα στα 31 χρόνια σου ότι πεθαίνεις, φυσικά και σε γεμίζει οργή. Και πόνο. Τη μια στιγμή νιώθεις παλικάρι και την άλλη μια πυγολαμπίδα τρομοκρατημένη. Τη μια λες θα πεθάνω όρθιος και την άλλη κόβονται τα πόδια σου. Και είναι προς τιμήν σου όταν παίρνεις όλα εκείνα τα μέτρα, όπως κάνει ο ήρωας της ταινίας, ο θάνατός σου να προκαλέσει όσο γίνεται λιγότερο πόνο σε όλους αυτούς που αφήνεις πίσω σου. Και είναι αυτό δυο φορές προς τιμήν σου, όταν το κόστος της συγκεκριμένης πράξης το φορτώνεσαι συνειδητά εσύ, που είσαι και πληγωμένος.

Η μελό, αλλά υπαρκτή ιστορία της ταινίας, ατύχησε στα επιμέρους! Ο σκηνοθέτης της, αντί να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στον ψυχισμό και στις αντιδράσεις του ήρωα (το κάνει αλλά με υποτονικό τρόπο), έμπλεξε άσχετα πράγματα στην ιστορία του και υπέσκαψε τη σοβαρότητα του έργου του. Η χωρίς ιδιαίτερο δραματουργικό λόγο σεξουαλική προτίμηση του κεντρικού ήρωα, για παράδειγμα, και οι ωμές σεξουαλικές εικόνες αφαίρεσαν αντί να προσθέσουν σοβαρότητα. Η σκηνή, δε, της «παρτούζας» του νεαρού άρρωστου με το ζευγάρι που ήθελε ένα παιδί από αυτόν (ο άντρας του ζευγαριού ήταν στείρος), μόνον επιπόλαιος αυτόχειρας σκηνοθέτης θα την έβαζε στην ταινία του. Ιδιαίτερα με τον τρόπο που την έβαλε ο Φρανσουά Οζόν. Μόνον αρρωστημένο μυαλό μεγαλοαστού θα γεννούσε μια τέτοια ιδέα!

Φυσικά, θα υπάρξουν δικαιολογίες. Ο σκηνοθέτης διαλαλεί μερικές. Οτι, για παράδειγμα, η ταινία του είναι μια μελέτη για το θάνατο κλπ. Εγώ προσωπικά τις ακούω όλες. Η οθόνη, όμως, είναι αποκαλυπτική. Εκεί που λες, «εδώ κάτι σοβαρό συμβαίνει», έρχεται η απρόσεχτη αγελάδα (οι σκανδαλολογικές σκηνές κλπ.) και χύνει το γάλα! Και ακυρώνεται, βέβαια, η όποια καλή πρόθεση! Γιατί η παρέμβαση της ...αγελάδας είναι «άνω ποταμών».

Παίζουν: Μελβίν Πουπό, Ζαν Μορό, Βαλέρια Μπρούντι - Τεντέσκι, Ντανιέλ Ντιβάλ.

Δε θα σας πω εγώ τι λέει η ταινία. Θα αφήσω τους δημιουργούς της να το κάνουν, για να μην υπάρξουν δικαιολογίες. «Η ταινία καταπιάνεται στην ουσία με δυο θέματα, τα οποία δε συναντάμε συνήθως στη μεγάλη οθόνη: τους διαγωνισμούς ορθογραφίας και την Καμπάλα, μια αρχαία μορφή Ινδουισμού - μυστικισμού που εμπεριέχει πρακτικές που στοχεύουν να φέρουν τον πιστό πιο κοντά στο Θεό»!

Εδώ θα μπορούσε κανείς να πατήσει το τηλεκοντρόλ και να αλλάξει ταινία! Αυτό όμως, τεχνικά, δεν είναι - ακόμα - εφικτό, για την κινηματογραφική αίθουσα. Αμα, λοιπόν, μπεις μέσα ή σηκώνεσαι και φεύγεις ή κάθεσαι και λούζεσαι τις φιλοσοφικές αηδίες δυο, μάλιστα, σκηνοθετών! Τέτοιο αναχρονισμό δεν μπορείς να συναντήσεις ούτε στις πρωινές εκπομπές των τελευταίων ημερών, οι οποίες έχουν αναστατωθεί με το σκήνωμα του γεροκαλόγερου, που δε λέει να λιώσει, και δεν ξέρουν τι λένε!

Χωρίς να θέλω να κινδυνολογήσω, σας βεβαιώνω, πως ετούτα τα πράγματα δε συμβαίνουν τυχαία. Ολη ετούτη η εκστρατεία σκοταδισμού, όλα αυτά τα μεγάφωνα του σκοταδισμού, ακόμα και όσα από αυτά δεν κατευθύνονται και δεν καθοδηγούνται κατευθείαν, παίζουν ένα πολύ αντιδραστικό παιχνίδι. Γιατί προσπαθούν να επαναφέρουν στη συνείδηση του ανθρώπου, σκοτάδια, που έχουν διαλύσει ο χρόνος, η ιστορία και η επιστήμη.

Αυτό κάνει και η συγκεκριμένη ταινία. Βάζει δυο «λαμπερά» χουλιγουντιανά «αστέρια», τα οποία παριστάνουν ότι αγωνιούν και υποφέρουν από την απομάκρυνσή τους από το Θεό, και προσπαθούν να μας τραβήξουν στους βρώμικους υπονόμους της καθυστερημένης σκέψης. Εκεί που επωάζονται όλων των ειδών τα «όπια των λαών». Και θα είμαι κατηγορηματικός. Ολοι τους έχουν συνείδηση τι πράττουν! Και οι παραγωγοί, και οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί!

Παίζουν: Ρίτσαρντ Γκιρ, Ζιλιέτ Μπινός, Φλόρα Κρος, Μαξ Μινγκέλα, Κέιτ Μπόσγουορθ.

«Η Κάθοδος», σε σύγκριση με το «Συλλαβίζοντας την Ευτυχία», είναι πιο «τίμια» ταινία. Αυτή σε βουτάει κατευθείαν από το σβέρκο, χωρίς φιλοσοφικές και άλλες δικαιολογίες, και σε βουλιάζει στη σκοτεινή σπηλιά. Εκεί, φυσικά, σε υποδέχονται ανθρωποειδή σαρκοφάγα τέρατα και σε ρουφάνε μέχρι το μεδούλι.

Θύματα αυτής της ταινίας, και των σαρκοφάγων ανθρωποειδών, έξι νέα κορίτσια. Τα οποία πέφτουν στην παγίδα που τους έστησε το ένα και, χωρίς να το καταλάβουν (τα υπόλοιπα πέντε), βρέθηκαν στην κόλαση. Από την οποία σπηλιά-κόλαση μια μόνον κατορθώνει να βγει ακέραια! Χωρίς δηλαδή να της λείπουν όργανα! Καρδιά, νεφρά, στομάχια, άντερα. ΄Η χέρια, πόδια, κεφάλι...

Και οι δυο ταινίες, βέβαια (όπως και οι συζητήσεις γύρω από το σκήνωμα του καλόγερου), εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Η μία ταινία με τη «φιλοσοφία», η άλλη με τη βία (και οι εκπομπές με τις αρλούμπες τους) στοχεύουν να μας αποσπάσουν την προσοχή. Να μας συγχύσουν, να μας τρομοκρατήσουν, να μας χαζέψουν. Να μας προετοιμάσουν, στην ουσία, για το ρόλο που επιθυμεί το σύστημα για τους υπηκόους του.

Και εδώ υπάρχουν «καλλιτεχνικές» δικαιολογίες. Ο σκηνοθέτης επικαλείται πως κάνει «μια μελέτη για το φόβο». Θέλει να δει πόσο αντέχουν τα νεύρα μας! Ομως, μήπως ο φασισμός δεν είχε δικαιολογίες; Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τι λένε αυτοί που θέλουν ή συμμετέχουν στον αποπροσανατολισμό μας. Το ζήτημα είναι τι λέμε και πώς απαντάμε εμείς. Και το πιο απλό που έχουμε να κάνουμε, η πιο μικρή αντίσταση που μπορούμε να προβάλουμε είναι να απέχουμε από την αίθουσα, να μην τους δώσουμε το εισιτήριό μας. Να τους αφήσουμε να βλέπουν μόνοι τους τις άρρωστες ταινίες τους!

Παίζουν: Σόνα Μακντόναλντ, Νάταλι Μεντόζα, Αλεξ Ράιντ, Σάσκια Μάλντερ, Νόρα Τ. Νουν.

Και, τέλος, για σήμερα, το ελληνικό υποκατάστατο! Η μεθαδόνη στη θέση της ηρωίνης. «Το Κακό» αντίγραφο της αμερικανικής «Καθόδου». Η ελληνική εκδοχή της ακατέργαστης, και χωρίς όρια, βίας. Και εδώ ανθρωποειδή, ζόμπι αυτά, τρώνε σπλάχνα, καρδιές, μάτια, χέρια, πόδια κλπ. Και όλα αυτά στην Αθήνα! Ούτε καν στους υπονόμους της Αθήνας. Στους δρόμους της!

Δε γνωρίζω το σκηνοθέτη, της πρώτης αυτού του είδους ταινίας για τη χώρα μας, ούτε φυσικά επιθυμώ να τον γνωρίσω! Διάβασα μόνον πως είναι μόλις 30 χρονών! Και παρότι δεν είμαι αιθεροβάμων, έπεσα από τα σύννεφα! Γιατί, αγόρι μου, τόσο μίσος; Αυτή είναι η πίστη σου για τον άνθρωπο; Σε αυτόν τον πολιτισμό πιστεύεις; Σε αυτή την τέχνη θα ξοδέψεις το όποιο ταλέντο σου;

Για να αποφορτίσω λίγο την ατμόσφαιρα, θα σας πω πως η μόνη δικαιολογία για να γυριστεί η συγκεκριμένη ταινία είναι η γνωστοποίηση και η προώθηση της τεχνικής των σπέσιαλ εφέ, των γνωστών στον ελληνικό κινηματογραφικό κόσμο αδελφών Αλαφούζου. Πράγματι, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους συναδέλφους τους του εξωτερικού.

Παίζουν: Μελέτης Γεωργιάδης, Πέπη Μοσχοβάκου, Αργύρης Θανασούλας, Σταυρούλα Θωμοπούλου κ.ά.