Δε θα σας πω εγώ τι λέει η ταινία. Θα αφήσω τους δημιουργούς της να το κάνουν, για να μην υπάρξουν δικαιολογίες. «Η ταινία καταπιάνεται στην ουσία με δυο θέματα, τα οποία δε συναντάμε συνήθως στη μεγάλη οθόνη: τους διαγωνισμούς ορθογραφίας και την Καμπάλα, μια αρχαία μορφή Ινδουισμού - μυστικισμού που εμπεριέχει πρακτικές που στοχεύουν να φέρουν τον πιστό πιο κοντά στο Θεό»!

Εδώ θα μπορούσε κανείς να πατήσει το τηλεκοντρόλ και να αλλάξει ταινία! Αυτό όμως, τεχνικά, δεν είναι - ακόμα - εφικτό, για την κινηματογραφική αίθουσα. Αμα, λοιπόν, μπεις μέσα ή σηκώνεσαι και φεύγεις ή κάθεσαι και λούζεσαι τις φιλοσοφικές αηδίες δυο, μάλιστα, σκηνοθετών! Τέτοιο αναχρονισμό δεν μπορείς να συναντήσεις ούτε στις πρωινές εκπομπές των τελευταίων ημερών, οι οποίες έχουν αναστατωθεί με το σκήνωμα του γεροκαλόγερου, που δε λέει να λιώσει, και δεν ξέρουν τι λένε!

Χωρίς να θέλω να κινδυνολογήσω, σας βεβαιώνω, πως ετούτα τα πράγματα δε συμβαίνουν τυχαία. Ολη ετούτη η εκστρατεία σκοταδισμού, όλα αυτά τα μεγάφωνα του σκοταδισμού, ακόμα και όσα από αυτά δεν κατευθύνονται και δεν καθοδηγούνται κατευθείαν, παίζουν ένα πολύ αντιδραστικό παιχνίδι. Γιατί προσπαθούν να επαναφέρουν στη συνείδηση του ανθρώπου, σκοτάδια, που έχουν διαλύσει ο χρόνος, η ιστορία και η επιστήμη.

Αυτό κάνει και η συγκεκριμένη ταινία. Βάζει δυο «λαμπερά» χουλιγουντιανά «αστέρια», τα οποία παριστάνουν ότι αγωνιούν και υποφέρουν από την απομάκρυνσή τους από το Θεό, και προσπαθούν να μας τραβήξουν στους βρώμικους υπονόμους της καθυστερημένης σκέψης. Εκεί που επωάζονται όλων των ειδών τα «όπια των λαών». Και θα είμαι κατηγορηματικός. Ολοι τους έχουν συνείδηση τι πράττουν! Και οι παραγωγοί, και οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί!

Παίζουν: Ρίτσαρντ Γκιρ, Ζιλιέτ Μπινός, Φλόρα Κρος, Μαξ Μινγκέλα, Κέιτ Μπόσγουορθ.