Το βιογραφικό του σκηνοθέτη μας πληροφορεί πως «είναι γιος διανοουμένων μεγαλοαστών». Και να μην μας το 'λεγε, θα το καταλαβαίναμε από την ταινία του. Η οποία, αν εξαιρέσεις τον συναισθηματικό ανθρωπισμό της, τη συμπαθητική αισθητική της και τις καλές ερμηνείες, είναι «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν»!

Νεαρός φωτογράφος μόδας μαθαίνει πως έχει τρεις μόνον μήνες ζωής. Αρνείται να προσπαθήσει, μέσω της χημειοθεραπείας, να μετατραπεί σε μια θλιβερή φιγούρα, με την ελπίδα, ίσως, να παρατείνει τη ζωή του (το μαρτύριό του). Αποφασίζει να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Πρώτα πρέπει να τακτοποιήσει τις συναισθηματικές, κυρίως, εκκρεμότητές του. Με τους γονείς του, με την αδερφή του, με τη γιαγιά του. Μετά με το φίλο του. Ο νεαρός ασθενής είναι ομοφυλόφιλος (αυτό στ' αλήθεια δεν προσφέρει τίποτα στην ταινία).

Δυνατό το θέμα. Και φιλοσοφικό. Το ξάφνιασμα στα 31 χρόνια σου ότι πεθαίνεις, φυσικά και σε γεμίζει οργή. Και πόνο. Τη μια στιγμή νιώθεις παλικάρι και την άλλη μια πυγολαμπίδα τρομοκρατημένη. Τη μια λες θα πεθάνω όρθιος και την άλλη κόβονται τα πόδια σου. Και είναι προς τιμήν σου όταν παίρνεις όλα εκείνα τα μέτρα, όπως κάνει ο ήρωας της ταινίας, ο θάνατός σου να προκαλέσει όσο γίνεται λιγότερο πόνο σε όλους αυτούς που αφήνεις πίσω σου. Και είναι αυτό δυο φορές προς τιμήν σου, όταν το κόστος της συγκεκριμένης πράξης το φορτώνεσαι συνειδητά εσύ, που είσαι και πληγωμένος.

Η μελό, αλλά υπαρκτή ιστορία της ταινίας, ατύχησε στα επιμέρους! Ο σκηνοθέτης της, αντί να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στον ψυχισμό και στις αντιδράσεις του ήρωα (το κάνει αλλά με υποτονικό τρόπο), έμπλεξε άσχετα πράγματα στην ιστορία του και υπέσκαψε τη σοβαρότητα του έργου του. Η χωρίς ιδιαίτερο δραματουργικό λόγο σεξουαλική προτίμηση του κεντρικού ήρωα, για παράδειγμα, και οι ωμές σεξουαλικές εικόνες αφαίρεσαν αντί να προσθέσουν σοβαρότητα. Η σκηνή, δε, της «παρτούζας» του νεαρού άρρωστου με το ζευγάρι που ήθελε ένα παιδί από αυτόν (ο άντρας του ζευγαριού ήταν στείρος), μόνον επιπόλαιος αυτόχειρας σκηνοθέτης θα την έβαζε στην ταινία του. Ιδιαίτερα με τον τρόπο που την έβαλε ο Φρανσουά Οζόν. Μόνον αρρωστημένο μυαλό μεγαλοαστού θα γεννούσε μια τέτοια ιδέα!

Φυσικά, θα υπάρξουν δικαιολογίες. Ο σκηνοθέτης διαλαλεί μερικές. Οτι, για παράδειγμα, η ταινία του είναι μια μελέτη για το θάνατο κλπ. Εγώ προσωπικά τις ακούω όλες. Η οθόνη, όμως, είναι αποκαλυπτική. Εκεί που λες, «εδώ κάτι σοβαρό συμβαίνει», έρχεται η απρόσεχτη αγελάδα (οι σκανδαλολογικές σκηνές κλπ.) και χύνει το γάλα! Και ακυρώνεται, βέβαια, η όποια καλή πρόθεση! Γιατί η παρέμβαση της ...αγελάδας είναι «άνω ποταμών».

Παίζουν: Μελβίν Πουπό, Ζαν Μορό, Βαλέρια Μπρούντι - Τεντέσκι, Ντανιέλ Ντιβάλ.