Καθώς διανύουμε το δεύτερο εξάμηνο του '97, εντείνονται οι διεργασίες σε όλες τις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην τελική ευθεία των προγραμμάτων "σύγκλισης". Οπως έχει ήδη αποφασιστεί, οι οικονομικοί δείκτες, που θα διαμορφωθούν στις 31 Δεκέμβρη 1997, θα κρίνουν το ποιες χώρες θα πάρουν μέρος στη "ζώνη του ΕΥΡΩ", θα συμμετέχουν δηλαδή στο λεγόμενο σκληρό πυρήνα της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, ο οποίος θα διαμορφώσει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Με βάση αυτούς τους δείκτες, την 1η Μάη 1998 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα αποφανθεί ποιοι θα είναι οι "τυχεροί" και ποιοι οι "άτυχοι" αυτής της ιστορίας.

Είναι λογικό, επομένως, οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών να βάλουν τώρα τα δυνατά τους, για να καλύψουν την απόσταση που τους χωρίζει από τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Στα πλαίσια αυτά, αναμένεται κύμα μέτρων ακόμη σκληρότερης λιτότητας για τους εργαζόμενους, σε συνδυασμό με μέτρα φοροεισπρακτικά. Εξάλλου, ο μεγάλος πονοκέφαλος των περισσοτέρων κυβερνήσεων, μη εξαιρουμένης της γερμανικής, είναι το δημοσιονομικό έλλειμμα, που θα πρέπει να κυμαίνεται στο τέλος του χρόνου στο επίπεδο του 3% του ΑΕΠ. Ετσι λοιπόν, στην πλειοψηφία των χωρών - μελών, οι κυβερνήσεις προσανατολίζονται σε πακέτα "λύσεων", που θα έχουν σαν στόχους αφ' ενός τη μείωση των δαπανών και αφ' ετέρου την αύξηση των εσόδων. Και στις δυο περιπτώσεις, τα βάρη θα πέσουν κατά κύριο λόγο στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους αγρότες και τους μικροεπαγγελματίες. Αυτή η "τελική έφοδος", που προαναγγέλθηκε στο Αμστερνταμ, άρχισε ήδη σε πολλές χώρες.

Ενώ, όμως, έχουν μείνει λιγότερο από έξι μήνες μέχρι την "ημέρα της κρίσεως", κανείς δε γνωρίζει με ποιον τρόπο θα αξιολογηθούν οι οικονομικές επιδόσεις των χωρών - μελών. Αν, όπως υποστηρίζεται επισήμως, η αξιολόγηση γίνει αυστηρά στη βάση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, χωρίς εκπτώσεις, τότε υπάρχει κίνδυνος, ο "σκληρός πυρήνας" της ΟΝΕ να είναι μονομελής, δηλαδή μόνο το Λουξεμβούργο να έχει δικαίωμα να περάσει στη "ζώνη του ΕΥΡΩ", αφού είναι η μόνη χώρα που εκπληρώνει και τους τέσσερις δείκτες του προγράμματος "σύγκλισης". Φυσικά, μια τέτοια εκδοχή κρίνεται καταστροφική, με συνέπειες διαλυτικές για την Ευρωπαϊκή Ενωση, γιατί κανείς δεν μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι είναι δυνατόν να πάρει το Δουκάτο την οικονομική και πολιτική τύχη της Ευρώπης στα χέρια του...

Οι συζητήσεις, λοιπόν, στρέφονται στην αναζήτηση ενός τρόπου ερμηνείας των κριτηρίων που θα οδηγήσει στο να πάρουν μέρος στη "ζώνη του ΕΥΡΩ" αυτοί που πρέπει να πάρουν μέρος,έστω κι αν αυτό γίνει με καταστρατήγηση των συγκεκριμένων κριτηρίων. Κανείς βέβαια δε θέλει να παραδεχτεί ότι η τελική διαμόρφωση του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα είναι αποτέλεσμα παζαριών και παρασκηνιακών διαβουλεύσεων. Σ' αυτά τα πλαίσια, εξετάζονται δυο "σενάρια": Στο πρώτο κυριαρχεί η ιδέα να μην μετρηθούν οι δείκτες με ακρίβεια εκατοστού, δηλαδή αν μια χώρα έχει έλλειμμα 3,3%, ή 3,2% (και όχι 3%, όπως ορίζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ) να μην αποκλειστεί από το επόμενο στάδιο. Με λίγα λόγια, αυτή η εκδοχή συνιστά την "ελαστική" ερμηνεία των κριτηρίων. Αν επικρατήσει αυτό το "σενάριο", αρκετές χώρες - μέλη που βρίσκονται κοντά στο "μαγικό" 3% θα ευεργετηθούν, πρώτη απ' όλους η Γερμανία. Ομως κανένας δε θέλει να παραδεχτεί ότι ακόμη και η "ατμομηχανή" της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως αυτοανακηρύχτηκε η Γερμανία, χρειάζεται "σπρώξιμο" για να φτάσει στον προορισμό της.

Με τη δεύτερη εκδοχή, προτείνεται, όχι η "ελαστική", αλλά η "πολιτική" ερμηνεία των κριτηρίων και των επιδόσεων. Δηλαδή, να μην ερμηνευτούν στενά οικονομικά οι δείκτες των οικονομιών, αλλά να ληφθεί υπόψη και η προσπάθεια που καταβάλλεται από τις χώρες - μέλη για την επίτευξη των δεικτών. Και ακόμη, προτείνεται να ληφθούν υπόψη και οι πολιτικοί λόγοι για τη συμμετοχή κάποιων χωρών στη "ζώνη του ΕΥΡΩ". Αυτό το δεύτερο "σενάριο", το οποίο σιωπηρά υποστηρίζει και η ελληνική κυβέρνηση, έχει μόνο έναν ισχυρό υποστηρικτή, την Ιταλία. Η Ιταλία, μαζί με την Ελλάδα είναι οι δυο χώρες που βρίσκονται μακρύτερα απ' τις υπόλοιπες. Η διαφορά που τις χωρίζει από τους συγκεκριμένους δείκτες και ειδικότερα το δείκτη του ελλείμματος δεν μπορεί να καλυφθεί σε καμιά περίπτωση στο διάστημα που απομένει. Ετσι και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην επίσημη πρόβλεψή της, πριν λίγους μήνες, ανέφερε κατηγορηματικά ότι ούτε η Ιταλία, ούτε η Ελλάδα θα μπορέσουν να πάρουν μέρος στο επόμενο στάδιο της ΟΝΕ. Μπροστά στο φάσμα του αποκλεισμού, η Ιταλία και η"κεντροαριστερή" της κυβέρνηση ανέσυραν ένα κατ' εξοχήν πολιτικό επιχείρημα, για να ζητήσουν την κατ' εξαίρεση έστω συμμετοχή στο "σκληρό πυρήνα". Είμαστε, λένε οι Ιταλοί, ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, ταυτόχρονα είμαστε και μέλη της Ομάδας των 7 πλουσιότερων χωρών του κόσμου, επομένως είναι αδύνατον να μείνουμε έξω απ' το παιχνίδι. Τώρα, γιατί η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει έστω και σιωπηρά αυτή την πρόταση;

Επισήμως βέβαια, κανείς στην Αθήνα δεν υποστηρίζει ότι θα πρέπει να υπάρξει μια διαφορετική από την ισχύουσα ερμηνεία των κριτηρίων. Απλώς σημειώνεται ότι αν το θέμα τεθεί από κάποιον άλλο, τότε και η ελληνική κυβέρνηση θα τοποθετηθεί. Φυσικά, η κυβέρνηση απεύχεται να ισχύσει το πρώτο "σενάριο", γιατί μ' αυτό θα ευνοηθούν οι χώρες που βρίσκονται λίγο ή πολύ κοντά στους δείκτες του Μάαστριχτ, η ελληνική οικονομία βρίσκεται όμως πολύ μακριά και επομένως όσο "ελαστική" κι αν είναι η ερμηνεία των κριτηρίων η Ελλάδα θα είναι "εκτός" και πιθανότατα μόνη της. Ετσι λοιπόν, η Αθήνα δεν κρύβει ότι θα προτιμούσε την "πολιτική" ερμηνεία,για να επικαλεστεί το υψηλό ποσοστό των αμυντικών δαπανών (το μεγαλύτερο σε όλη την ΕΕ), λόγω των σχέσεων με την Τουρκία και έτσι να ζητήσει μια ευνοϊκή κρίση από τους "εταίρους".

Τα γεγονότα δείχνουν ότι οι "δεκαπέντε" θα υιοθετήσουν τελικά το πρώτο "σενάριο", ανοίγοντας, όμως, ένα "παραθυράκι", που θα χωράει μόνο την Ιταλία.

Καθώς, λοιπόν, οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών έχουν περάσει στην "τελική ευθεία" για την ολοκλήρωση των προγραμμάτων "σύγκλισης", καταφεύγουν όλο και πιο συχνά σε "αλχημείες" και αθέμιτες ρυθμίσεις, για να παρουσιάσουν πλασματικές επιδόσεις, που θα τους επιτρέψουν να εισέλθουν στη "ζώνη του ΕΥΡΩ". Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, με κορυφαίο το "κόλπο" του Χέλμουτ Κολ, ο οποίος, αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο να μην εκπληρώνει η Γερμανία το κριτήριο του ελλείμματος, προωθεί την ανατίμηση των αποθεμάτων χρυσού. Υπολογίζει ότι με αυτό το λογιστικό τέχνασμα θα αντισταθμιστεί το έλλειμμα, για να φτάσει τελικά στο 3%. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας, της γνωστής Μπούντεσμπανκ, ο Γερμανός καγκελάριος φαίνεται ότι πήρε το "πράσινο φως" από τους τραπεζίτες της χώρας του, αφού τους εξασφάλισε με το "Σύμφωνο Σταθερότητας" την απόλυτη ηγεμονία στην ΟΝΕ και στην παντοδύναμη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που από την 1η Γενάρη 1999 θα καθορίζει, χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν, τη νομισματική και πιστωτική πολιτική ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κρατών - μελών της.

Η κατάσταση που δημιουργείται δεν αφήνει πλέον καμιά αμφιβολία ότι για την τελική διαμόρφωση του "σκληρού πυρήνα" της ΟΝΕ τις αποφάσεις θα τις πάρουν αυτοί που "μπορούν", δηλαδή οι ισχυρές οικονομικά χώρες και θα συμμετέχουν αυτοί που "πρέπει". Με λίγα λόγια, τα κριτήρια του Μάαστριχτ, που είχαν σαν συνέπεια την εξαθλίωση εκατομμυρίων εργαζομένων, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το άλλοθι που κατασκεύασε το "Διευθυντήριο", για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών επιχειρήσεων, με όραμα, τάχα, την οικονομική ενοποίηση και τον "παράδεισο" του κοινού νομίσματος. Τώρα λοιπόν, που όλα αυτά αποδείχτηκαν για τους λαούς της Ευρώπης πραγματική κόλαση και ενόψει ενός νέου γύρου σκληρής λιτότητας και επίθεσης κατά των στοιχειωδέστερων κατακτήσεων, οι "δεκαπέντε" καλούν τους εργαζόμενους να αναζητήσουν, στο λίγο χρόνο που απομένει, μια θέση για να στριμωχτούν στην "κοινωνία των δύο (;) τρίτων", αλλιώς θα βρεθούν αποκλεισμένοι στο μόνιμο περιθώριο της εξαθλίωσης. Αυτό που στο Μάαστριχτ εμφανιζόταν σαν όραμα και υπόσχεση γίνεται τώρα εφιάλτης και μέσον εκβιασμού.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Αξίζει να ανακληθούν στη μνήμη οι τοποθετήσεις ορισμένων εκ των σημερινών πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής, κατά τη συζήτηση στη Βουλή της επικύρωσης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τη βδομάδα από 27 μέχρι 31 Ιούλη1992. Αυτό που προξενεί εντύπωση είναι το γεγονός ότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ - αλλά και του ΣΥΝ - παρότι βρίσκονταν στην αντιπολίτευση και ανεξάρτητα αν αποκαλούνταν "διαφωνούντες" ή "προεδρικοί", υπερφαλάγγιζαν τους εκπροσώπους της - τότε - κυβέρνησης Μητσοτάκη, δίνοντας μαθήματα πίστης στο "ευρωπαϊκό όραμα".

Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση του Κ. Σημίτη (αντιγράφουμε από τα πρακτικά της Βουλής): "Ενα τρίπτυχο λοιπόν. Σύγκλιση, ανάπτυξη, εκσυγχρονισμός. Και αυτό το πρόγραμμα (σ.σ. σύγκλισης) δεν μπορεί να είναι ένα πρόγραμμα, το οποίο θα έχει ορίζοντα ενός έτους, δύο ετών. Χρειάζεται έναν ορίζοντα πολύ μακρύτερο. Χρειάζεται έναν δύο ή τριών τετραετιών. Και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρχει μια γενικότερη συναίνεση γύρω από τις κεντρικές κατευθύνσεις. Σημαίνει ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλες οι πολιτικές παρατάξεις, ποια πρέπει να είναι τα επιτεύγματα τα οποία οφείλουμε να πετύχουμε και πώς σε γενικές γραμμές θα κατευθυνθούμε προς τα επιτεύγματα αυτά".

Γερ. Αρσένης: "Αλλωστε, τα ελληνικά κόμματα στη Βουλή, εκτός του ΚΚΕ, έχουν ταχθεί υπέρ της κύρωσης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, γιατί αντιμετωπίζουν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ σαν ένα σταθμό στη δυναμική της Ενωμένης Ευρώπης".

Α. Τσοχατζόπουλος: "Και εδώ θα ήθελα να καλέσω τους συναδέλφους του ΚΚΕ, οι οποίοι, λάθος κατ' εμέ, βρεθήκανε εκτός του φυσικού ταξικού χώρου, στον οποίο έπρεπε να βρίσκονται (!). Διότι, οι κοινωνικές δυνάμεις της Ελλάδος, συγκροτημένες, λένε πώς θα παλέψουμε αύριο στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να διαμορφώσουμε νέες κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες" (σ.σ. Τις πέτυχαν με τον Τ. Μπλερ, τον Ντ' Αλέμα και τον Πρόντι, τον Ζοσπέν και τους άλλους κεντροαριστερούς...).

Θ. Πάγκαλος: "Στην πραγματικότητα τη Συνθήκη του Μάαστριχτ τη συζητά, τη στηρίζει και διεκπεραιώνει η αντιπολίτευση ως εάν ήδη το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε αυτό τον τόπο"!

Απ. Κακλαμάνης: "Κύριοι συνάδελφοι, τυπικά η συζήτηση αυτή θα κλείσει απόψε με ένα "ναι" ή "όχι" στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ξέρουμε όμως όλοι, ακόμα και το ΚΚΕ που θα ψηφίσει "όχι", ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το "ναι"".

Γ. Παπαντωνίου: "Η συμμετοχή της χώρας μας στη διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης είναι μονόδρομος. Και είναι μονόδρομος γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δεν υπάρχει εναλλακτικός προσανατολισμός... Η εναλλακτική λύση είναι η απομόνωση".

Ε. Γιαννόπουλος: "Κύριοι συνάδελφοι, βεβαίως λέμε "ναι" στο Μάαστριχτ, "ναι" στην επικύρωση. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ μεταβάλλει την ΕΟΚ σε ευρωπαϊκή κοινότητα με ενιαία ευρωπαϊκή υπηκοότητα των πολιτών, των κρατών - μελών που θα την επικυρώσουν. Και με κοινή οικονομική, δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, που καταλήγει στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα με προοπτικές την κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα".

Στ. Παπαθεμελής: "Είμαστε η μόνη χώρα της Κοινότητας, η οποία αντιμετωπίζει πρόβλημα άμεσο και σοβαρό εθνικής επιβίωσης. Είναι, επομένως, λογικό, κάθε τι που έχει σχέση με τη διαμόρφωση προϋποθέσεων συλλογικής ασφάλειας και δίνει προοπτικές ανάπτυξης και ευημερίας, να βρίσκει σύμφωνο τον ελληνικό λαό. Γι' αυτό, σήμερα, σ' αυτήν την αίθουσα σε ό,τι αφορά το βασικό ερώτημα της κύρωσης, όλοι οι Ελληνες "πλην Λακεδαιμονίων" είναι σύμφωνοι".

Λ. Κύρκος: "Επειδή όμως ακούστηκε και από την παλαιοημερολογίτικη πλευρά του αριστερού κινήματος, που είναι αμετακίνητα προσδεδεμένη στο χτες, μία πρόκληση προς τις ζωντανές δυνάμεις του Κοινοβουλίου και τις ζωντανές δυνάμεις της Αριστεράς, να τροποποιήσουν τη στάση τους και να συνταχθούν "κατά", θα ήθελα να πω ότι εγώ σαν αριστερός πολίτης θα ψηφίσω το Μάαστριχτ".

Στ. Μάνος: "Η κυβέρνηση αισθάνεται ιδιαίτερα ικανοποιημένη από το γεγονός ότι στη συζήτηση για την Ευρωπαϊκή Ενωση προσέρχονται - το ΚΚΕ βέβαια εξαιρείται - έτοιμοι να ψηφίσουν "ναι" στην κύρωση της σχετικής Συνθήκης. Με τη στάση τους αυτή τα πολιτικά κόμματα δεν εξυπηρετούν μόνο τα στενά ελληνικά συμφέροντα, εξυπηρετούν και την Ευρωπαϊκή Ενωση".

Π. Κ.

33ο ΜΕΡΟΣ

Ποιος είναι ο Φέλιξ Ράμος, Φέλιξ Μεδίνα ή Φέλιξ Ράμος Μεδίνα, όπως φερόταν ότι ονομάζεται; Πρόκειται για τον Φέλιξ Ισμαέλ Φερνάντο Χοσέ Ροδρίγες Μεντιγουτία, όπως αναφέρεται στον τόμο 136, σελίδα 189 του Βιβλίου Μητρώων στη Ληξιαρχείο του Βεδάδο. Ημερομηνία γέννησης: 31 Μάη του 1941, στην οδό Βεσίνο ντε Ιντεπεντένσια αριθ. 56, Σάνκτι Σπίριτους, Λας Βίγιας, σύμφωνα με δηλώσεις του γιατρού Φερνάντο Μεντιγουτία Σιλβέρα, θείου από τη μητέρα του, και με την παρουσία των μαρτύρων Μανουέλ Σουάρες Καρένιο, μηχανικού, κατοίκου Καλσάδα αριθ. 302, στο Βεδάδο, και Χεράρδο Ραμόν Ροδρίγες, υπαλλήλου, κατοίκου Κάρσελ αριθ. 167, Αβάνα. Ο Φέλιξ Ροδρίγες ανατράφηκε από το θείο του Χοσέ Αντόνιο Μεντιγουτία Σιλβέρα, που είχε το παρατσούκλι Τότο, υπουργό Δημοσίων Εργων την εποχή του δικτάτορα Φουλχέ νσιο Μπατίστα και από τους πιο στενούς του συνεργάτες.

Σε ηλικία 10 ετών γράφτηκε στη Στρατιωτική Ακαδημία της Αβάνας. Μετά την επικράτηση της κουβανικής επανάστασης, έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Φτάνοντας εκεί, στρατολογήθηκε απ' τη CIA. Το 1960 πηγαίνει στη Διώρυγα του Παναμά, για να εκπαιδευτεί σαν τρομοκράτης. Στα τέλη εκείνου του χρόνου πρότεινε στη CIA - και έγινε αποδεκτό - ένα σχέδιο δολοφονίας του επικεφαλής κομαντάντε Φιδέλ Κάστρο. Μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης, δουλεύει στις ομάδες διείσδυσης εναντίον της Κούβας, αναλαμβάνει την πρώτη του δράση στις 14 Φλεβάρη του 1961, όταν μια ομάδα της CIA μ' ένα ταχύπλοο πλησιάζει σε μια ζώνη κοντά στο Αρκος ντε Κανασί, στα όρια των επαρχιών Ματάνσας και Αβάνα. Είχε πάει με αποστολή να ξεφορτώσει δύο τόνους εφόδια και εκρηκτικά για την πραγματοποίηση διαφόρων σαμποτάζ. Ολα αυτά ξεφορτώθηκαν και θάφτηκαν σ' ένα λοφίσκο κοντά στην ακτή. Μετά από λίγες ημέρες, το φορτίο έπεσε στα χέρια της Ασφάλειας του κουβανικού κράτους, γιατί κάποιος απ' αυτούς που τον βοήθησαν δούλευε για το γραφείο G - 2. Ο Φέλιξ Ροδρίγες έφερε μαζί του οδηγίες της CIA για την εσωτερική αντεπανάσταση, για την εκτέλεση σαμποτάζ τη στιγμή που θα γινόταν η εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, όπως η ανατίναξη της γέφυρας του Μπακουναγιάγουα, που ενώνει την Αβάνα με το Ματάνσας μέσω του σημαντικού αυτοκινητόδρομου της Βία Μπλάνκα.

Οταν ηττήθηκαν οι εισβολείς σε λιγότερο από 72 ώρες, ο Φέλιξ Ράμος, ύστερα από την καταδίωξή του από την Ασφάλεια του κουβανικού κράτους, κρύφτηκε στο σπίτι του αντεπαναστάτη Πατρίσιο Νοδάλ, μέχρι που μετά από εντολές της CIA, ο Αλεχάντρο Βεργάρα Μάουρι, υπάλληλος της ισπανικής πρεσβείας στην Κούβα, τον παρέλαβε με το διπλωματικό του αυτοκίνητο και τον μετέφερε στο σπίτι του, στην οδό Λίνεα αριθ. 5, διαμέρισμα 2Α, στο Βεδάδο, τηλέφωνο 3 - 7058, όπου και τον περιποιήθηκαν πολύ καλά. Ο Φέλιξ Ροδρίγες διηγιόταν ότι ο Βεργάρα ήταν πράκτορας της CIA - πράγμα που επιβεβαιώθηκε. Αυτός ο Ισπανός υπάλληλος τον παρουσίασε στον πρέσβη της Βενεζουέλας στην Αβάνα, τον αξιότιμο κύριο Χοσέ Νουσέτι Σάρδι. Μ' αυτόν τον τρόπο, του δόθηκε άσυλο στην πρεσβεία της Βενεζουέλας από τις 3 Μάη του 1961 ως τις 13 Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, οπότε κι έφυγε για το Καράκας.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες εξακολούθησε πάλι τις τρομοκρατικές ενέργειες. Τον έστειλαν στο Φορτ Μπένινγκ της Τζόρτζια, για να περάσει από μαθήματα στρατιωτικής εκπαίδευσης μαζί με τον Λουίς Ποσάδα Καρίλες, τον Γουστάβο Βιγιόλντο Σαμπέρα, τον Βορειοαμερικανό κουβανικής καταγωγής Χόρχε Μας Κανόσα και άλλους τρομοκράτες. Στις 25 Αυγούστου του 1962, παντρεύτηκε με τη Ρόσα Νοδάλ, κουβανικής καταγωγής, πράκτορα της CIA.

Το 1963 τον τοποθέτησαν με μια ομάδα πρακτόρων σε μια βάση επιχειρήσεων της CIA στη Νικαράγουα. Από εκεί και σαν αντίποινα επειδή η Ισπανία είχε εμπορικές σχέσεις με την Κούβα, η ομάδα αυτή επιτέθηκε στο ισπανικό πλοίο "Σιέρα ντε Αράνσασου". Το σκάνδαλο ήταν τόσο μεγάλο, που ανάγκασε τη CIA να τους ξαναγυρίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και συνέχισε τα σχέδια για απόπειρες δολοφονίας και τρομοκρατικές ενέργειες.

Οταν οι υπηρεσίες κατασκοπίας έμαθαν την παρουσία του Τσε στη Βολιβία, τον έστειλαν μαζί με διάφορους άλλους πράκτορες κουβανικής καταγωγής στην πόλη Σάντα Κρους ντε λα Σιέρα και αργότερα στο Βάγε Γκράντε. Στις 9 του Οκτώβρη, έφυγε με ελικόπτερο για τη Λα Ιγέρα, όπου προσπάθησε να ανακρίνει με τη βία τον ηρωικό αντάρτη. Μετά τη δολοφονία του Τσε, επέστρεψε στο Βάγε Γκράντε κι από εκεί έφυγε για τη Σάντα Κρους, μετά στον Παναμά και τελικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε μία εμπιστευτική έκθεση με τον κωδικό "A - C. O. D - 25", που είχε ετοιμάσει ο Φέλιξ Ροδρίγες για τη CIA και αναφερόταν στην απόφαση για τη δολοφονία του Τσε και δημοσιεύτηκε από το δημοσιογράφο Χοσέ Λουίς Μοράλες, του ισπανικού περιοδικού Ιντερβιού, στις 30 Σεπτέμβρη του 1987, αναφέρεται:

"Η απόφαση για την εκτέλεση του ηγέτη της διεθνούς ανατροπής μεταδόθηκε χωρίς καθυστέρηση στην προεδρία, διαμέσου της πρεσβείας μας στη Λα Πας. Από την πλευρά του, ο δημοσιογράφος Κλαούντιο Γκάτι του πήρε συνέντευξη, την οποία αναδημοσίευσε το ισπανικό περιοδικό Κάμπιο 16, αριθ. τεύχους 942 με ημερομηνία 18 Δεκέμβρη του 1989, κι όταν τον ρώτησε ποιος ανέλαβε την εκτέλεση του Τσε, απάντησε:

"... Βγήκα κι έστειλα τον Τεράν να εκτελέσει τη διαταγή. Του είπα ότι έπρεπε να τον πυροβολήσει κάτω από το λαιμό, γιατί έπρεπε να φαίνεται ότι είχε σκοτωθεί σε μάχη. Ο Τεράν ζήτησε ένα όπλο και μπήκε στο δωμάτιο με δύο στρατιώτες (...) και σημείωσα στο ημερολόγιό μου: ώρα 13.10 στις 9 Οκτώβρη του 1967"".

ΑΥΡΙΟ ΤΟ 34ο ΜΕΡΟΣ

Ηταν Παρασκευή, 31 Ιούλη του 1992, όταν 286 βουλευτές από όλα τα κόμματα, πλην βεβαίως του ΚΚΕ, αναλάμβαναν την ιστορική ευθύνη να ψηφίσουν - με τρόπο πραξικοπηματικό - υπέρ της επικύρωσης της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Και το έκαναν αυτό με τρόπο αντάξιο της συνθήκης που ψήφιζαν. Περιφρονώντας επιδεικτικά τη λαϊκή βούληση και απορρίπτοντας κάθε ιδέα για έκφρασή της μέσω δημοψηφίσματος, όπως γινόταν εκείνο το διάστημα σε μια σειρά χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Πέντε χρόνια μετά όμως, o ελληνικός λαός, ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι, η νεολαία, τα πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν μάθει, μέσα από τις οδυνηρές εμπειρίες τους, ότι ο δρόμος που άνοιξε με την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, όχι απλά δεν ήταν ο δικός τους δρόμος, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη χειροτέρευση της κατάστασής τους, στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και περιθωριοποίηση. Τα "επιτεύγματα" της Συνθήκης του Μάαστριχτ είναι γνωστά: Οι άνεργοι στα κράτη - μέλη της ΕΕ ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια, οι φτωχοί (κάτω από το όριο επιβίωσης) ξεπερνούν τα 57 εκατομμύρια, ενώ, ταυτόχρονα, όχι μόνο δεν έχει υπάρξει καμία σύγκλιση, αλλά αυξάνει και η απόκλιση μεταξύ των "πλουσίων" και "φτωχών" χωρών.

Πέντε χρόνια μετά, φαίνεται πλέον ολοκάθαρα σε όλο και περισσότερους ότι η υλοποίηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, μέσω των γνωστών κριτηρίων για την επίτευξη της ΟΝΕ, οδηγεί στην ευημερία των υπερκερδών των μονοπωλίων, στην ολομέτωπη επίθεση στις κατακτήσεις των εργαζομένων κατά τον 20ό αιώνα, στον εργασιακό - και όχι μόνο - Μεσαίωνα.

Υπάρχει, όμως, και η ενθαρρυντική και ελπιδοφόρα όψη των πραγμάτων. Οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη καθημερινά συνειδητοποιούν και το αποδεικνύουν έμπρακτα, όπως φάνηκε στις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις στο Αμστερνταμ, ότι μόνο με την οργανωμένη και συντονισμένη πάλη μπορούν να βάλουν φραγμό στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και να ανοίξουν το δρόμο για την Ευρώπη που ανταποκρίνεται στα δικά τους οράματα και συμφέροντα.

Ειδικότερα, για τη χώρα μας, το παλλαϊκό αίτημα για δημοψήφισμα αποκτά επιτακτικό και επείγοντα χαρακτήρα.