ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δε θα σας κάνουμε τη χάρη να μετράμε τη ζωή του εργαζόμενου με κριτήριο πώς ζούσε πριν 50 και 100 χρόνια. Μετράμε την πρόοδο και με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και με τις δυνατότητες που έχει ο εργαζόμενος να ζει πολύ καλύτερα μπαίνοντας στον 21ο αιώνα. Μετράμε και με απώλειες κατακτήσεων, αλλά και με απώλειες δυνατοτήτων. Το πιο σημαντικό είναι η γενική τάση επιδείνωσης όλων των δεικτών της ζωής του εργαζόμενου, και όχι μόνο. Την ίδια στιγμή, η μόνη κοινωνική πολιτική που είναι σε θέση να προωθήσει η ΕΕ είναι η πολιτική των συσσιτίων για τους πιο πεινασμένους και η δημιουργία φιλανθρωπικών πάρκων, ενώ η σημερινή κυβέρνηση με τη συναίνεση των άλλων κομμάτων, εμφανίζεται "βασιλικότερη του βασιλέως" και ενεργοποιείται για να υλοποιηθούν οι στόχοι του Μάαστριχτ σε βάρος των λαών.

Τα παραπάνω, τόνισε ανάμεσα στ' άλλα η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε μια ομιλία - σφυροκόπημα ενάντια στην πολιτική υποταγής στα κελεύσματα του πολυεθνικού κεφαλαίου και της ΟΝΕ. Η Αλέκα Παπαρήγα δεν περιορίστηκε στην άσκηση κριτικής. Ανέπτυξε τις θεμελιακές διαφορές των κομμουνιστών στα ζητήματα της οικονομίας και της ασκούμενης οικονομικης πολιτικής, ανέλυσε με συγκεκριμένα παραδείγματα ποιος οφελείται και ποιοι πλήττονται απο την κυβερνητική πολιτική και απέδειξε ότι ακόμα και οι στόχοι που τίθενται απο την άρχουσα τάξη με το πρόγραμμα "σύγκλισης" τελικά δεν πρόκειται να επιτευχθούν. Παράλληλα, η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος απέδειξε τις δυνατότητες που έχει η χώρα για πραγματική ανάπτυξη και σημείωσε με έμφαση πως λύση για τους λαούς είναι η αντίσταση και η απειθαρχία στις αποφάσεις της ΕΕ με κριτήριο, πριν από όλα, τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Το πλήρες κείμενο της ομιλίας της Αλέκας Παπαρήγα έχει ως εξής:

Η πορεία και τα αποτελέσματα της ελληνικής οικονομίας έχουν συζητηθεί πολλές φορές στη Βουλή. Οι θέσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων είναι επίσης γνωστές. Το ΚΚΕ έχει επανειλημμένα ενημερώσει τη Βουλή και τον ελληνικό λαό όχι μόνο για τις γενικές του θέσεις, αλλά και για τις συγκεκριμένες προτάσεις του κατά τομέα οικονομικής δραστηριότητας και κοινωνικής πολιτικής, για κάθε κοινωνική τάξη και λαϊκό στρώμα, για τη νεολαία και τις γυναίκες. Εχουμε καταθέσει γραπτές συμπληρωματικές προτάσεις στα πρακτικά της Βουλής. Βεβαίως η κυβέρνηση κάνει πως δεν ξέρει ή δε βλέπει τις συγκεκριμένες άμεσου και μακροπρόθεσμου χαρακτήρα προτάσεις του ΚΚΕ. Αρέσκεται να καταφεύγει σε ένα προπαγανδιστικό τρικ, ότι τάχα προτάσεις έχει μόνο η ίδια, ενώ όλοι οι άλλοι κάνουμε μόνο κριτική και τίποτε άλλο.

Γιατί έχετε απαίτηση το ΚΚΕ να κάνει προτάσεις πρακτικές, τη στιγμή που εσείς υπονομεύετε κάθε δυνατότητα πραγματικής αναπτυξιακής πορείας της χώρας; Εσείς αποφασίζετε και μετά έχετε την απαίτηση οι εργαζόμενοι να βρίσκουν λύσεις! Λύσεις οι εργαζόμενοι προτείνουν, επειδή όμως εσείς δε συμφωνείτε, τις χαρακτηρίζετε ανύπαρκτες ή ουτοπικές!

Πολιτικό το πρόβλημα της οικονομίας

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι οι δείκτες που καθορίζει το πρόγραμμα "σύγκλισης". Είναι πολύ ευρύτερο και βαθύτερο, με πιο χαρακτηριστικό δείκτη την επιδείνωση όλων των όρων ζωής και εργασίας του λαού και τη συνεχή υπονόμευση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας. Ακόμα και όταν κάποιοι δείκτες βελτιώνονται, η ζωή του λαού πάει από το κακό στο χειρότερο. Ενα παράδειγμα: Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ από 2% το 1995 αυξήθηκε στο 2,5%. Παρ' όλα αυτά χειροτέρευσε η κατανομή του σε βάρος των εργαζομένων. Η τάση είναι συνεχής από το 1980. Στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δόθηκαν στοιχεία που δείχνουν ότι το 1980 η κατανομή του ΑΕΠ σε μισθούς ήταν 47% και το 1995 έφθασε στο 32%, ενώ τα επιχειρηματικά κέρδη το 1980 είχαν μερίδιο 34% και το 1995 έφθασαν στο 51%. Βεβαίως θα ισχυριστείτε ότι τώρα έχουμε να κάνουμε με νέο ΠΑΣΟΚ. Οτι επανιδρύεται το ΠΑΣΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ αφήνει την περίοδο που άλλα έλεγε και άλλα έκανε και τώρα πάει στη φάση που τα λέει αντιλαϊκά και πράττει ακόμα πιο αντιλαϊκά και αντιδραστικά. Το ότι δηλαδή δείχνετε τα δόντια σας, που κάποτε τα κρύβατε, δεν είναι λόγος για να σας θαυμάσουμε.

Είναι κοινό μυστικό ότι από τους περίφημους 4 αριθμητικούς δείκτες της ΟΝΕ στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες - μέλη ένας δείκτης θεωρείται ότι πάει καλά, ο δείκτης του πληθωρισμού, που έχει πτωτική τάση. Πέφτει αυτός ο δείκτης γιατί ανεβαίνει η λιτότητα, η φτώχεια, η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση και η ανεργία. Επίσημα αναγνωρίζεται και στην Ελλάδα και στις Βρυξέλλες ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρέη παρά τις ιδιωτικοποιήσεις και τα άλλα περίφημα μέτρα που καθορίζει το Μάαστριχτ εν τούτοις δεν προοδεύουν, δε μειώνονται. Ο λόγος είναι απλός στην ουσία του, οφείλεται πριν απ' όλα στο γεγονός ότι τα χρέη και τα ελλείμματα τα δημιουργεί κυρίως το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις πολυεθνικές. Οι καπιταλιστές επιχειρηματίες δε δέχονται τη λιτότητα στα κέρδη τους, δε δέχονται να μπει φραγμός στη σπατάλη χρήματος για τον ανταγωνισμό και τις καταναλωτικές τους ανάγκες, επόμενα τα ελλείμματα θα παραμένουν ελλείμματα και τα χρέη - χρέη. Τα ελλείμματα και τα χρέη είναι τα παράγωγα της πολιτικής εκείνης που αρχίζει και τελειώνει με την υπηρέτηση του καπιταλιστικού κέρδους. Τα χρέη και τα ελλείμματα παραμένουν παρά το γεγονός ότι κάθε χρόνο περισσεύει η τσιγκουνιά στη διάθεση κρατικών πόρων για χρηματοδότηση και στήριξη κοινωνικών αναγκών των εργαζομένων. Ως προς τα άλλα κριτήρια, τη συναλλαγματική ισοτιμία και τα επιτόκια, υπάρχει επίσης αισιοδοξία ότι πάνε καλά, μόνο που κρύβουν ότι τα μόνα νομίσματα που αντέχουν την κερδοσκοπία είναι το δολάριο και το μάρκο, και ότι η μείωση των επιτοκίων ακόμα και αν οδηγεί σε κάποιες επενδύσεις, αυτές γίνονται εκεί που μπορεί να διασφαλιστεί το μεγαλύτερο κέρδος με τα λιγότερα εργατικά χέρια. Χώρια που η πολιτική των επιτοκίων οδηγεί στην καταλήστευση των λαϊκών αποταμιεύσεων.

Το ΚΚΕ δεν υποτιμά καθόλου τους διάφορους οικονομικούς δείκτες που περιέχονται στους όρους της ΟΝΕ, στο πρόγραμμα σύγκλισης. Οι οικονομικοί δείκτες π.χ. πληθωρισμός, ανεργία, εξωτερικό χρέος, δημόσιο χρέος κλπ, εκφράζουν κοινωνικές σχέσεις, η αντιμετώπισή τους για μας είναι υπαρκτό πρόβλημα. Το να λες ότι πρέπει να βελτιωθούν δε φθάνει, σημασία έχει σε ποια πολιτική εντάσσεται ο στόχος, η επιδίωξη της βελτίωσης. Πάντως, η πολιτική που υποδεικνύεται λέει, οι υπαίτιοι να μείνουν απείραχτοι, να πάρουν και νέα προνόμια και ο μόνος που πρέπει να πληρώσει είναι αυτός που δε φταίει, ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο μικρομεσαίος, ο αγρότης, ο συνταξιούχος.

Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Αφορά και την κυβέρνηση, πριν απ' όλα, αλλά και την πολιτική συναίνεση που κυριαρχεί εντός και εκτός Βουλής, ανεξάρτητα από τις φραστικές αντιπαραθέσεις. Καθορίζεται πάνω απ' όλα από ποια συμφέροντα εξυπηρετεί η γενική και η οικονομική πολιτική, ποιος αποφασίζει, ο εργαζόμενος λαός ή μια κυβέρνηση που στο όνομα του εργαζόμενου λαού διαχειρίζεται αποκλειστικά τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας;

Η κυβέρνηση διαρρέει στον Τύπο ότι σκοπεύει να θέσει ζήτημα πιο ελαστικής αντίληψης των ρυθμών της σύγκλισης και εμπλουτισμού με κοινωνικές διακηρύξεις και κοινωνικά μέτρα.Πρόκειται για μια στάση εξαπάτησης του ελληνικού λαού, μια προσπάθεια να διασκεδαστεί η δυσαρέσκειά του τόσο προς την κυβέρνηση όσο και προς την ΕΕ. Ακόμα και αν η ΕΕ συμπεριλάβει στη συνθήκη μια κοινωνική χάρτα δικαιωμάτων, αυτή θα μείνει εντελώς ανεφάρμοστη.

Η μόνη κοινωνική πολιτική που είναι σε θέση η ΕΕ να προωθήσει, είναι η πολιτική των συσσιτίων για τους πιο πεινασμένους, η δημιουργία φιλανθρωπικών "πάρκων", με το αζημίωτο βέβαια, αφού δε λείπουν μεγιστάνες που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το προφίλ του φιλάνθρωπου παραμένει ακόμα και σήμερα στη μόδα.

Δε θα σας κάνουμε τη χάρη να μετράμε τη ζωή του εργαζόμενου με κριτήριο πώς ζούσε πριν 50 και 100 χρόνια. Μετράμε την πρόοδο και με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και με τις δυνατότητες που έχει ο εργαζόμενος να ζει πολύ καλύτερα μπαίνοντας στον 21ο αιώνα. Μετράμε και με απώλειες κατακτήσεων, αλλά και με απώλειες δυνατοτήτων. Το πιο σημαντικό είναι η γενική τάση επιδείνωσης όλων των δεικτών της ζωής του εργαζόμενου, και όχι μόνο. Την ίδια στιγμή, η μόνη κοινωνική πολιτική που είναι σε θέση να προωθήσει η ΕΕ είναι η πολιτική των συσσιτίων για τους πιο πεινασμένους και η δημιουργία φιλανθρωπικών πάρκων, ενώ η σημερινή κυβέρνηση με τη συναίνεση των άλλων κομμάτων, εμφανίζεται "βασιλικότερη του βασιλέως" και ενεργοποιείται για να υλοποιηθούν οι στόχοι του Μάαστριχτ σε βάρος των λαών.

Τα παραπάνω, τόνισε ανάμεσα στ' άλλα η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε μια ομιλία - σφυροκόπημα ενάντια στην πολιτική υποταγής στα κελεύσματα του πολυεθνικού κεφαλαίου και της ΟΝΕ. Η Αλέκα Παπαρήγα δεν περιορίστηκε στην άσκηση κριτικής. Ανέπτυξε τις θεμελιακές διαφορές των κομμουνιστών στα ζητήματα της οικονομίας και της ασκούμενης οικονομικης πολιτικής, ανέλυσε με συγκεκριμένα παραδείγματα ποιος οφελείται και ποιοι πλήττονται απο την κυβερνητική πολιτική και απέδειξε ότι ακόμα και οι στόχοι που τίθενται απο την άρχουσα τάξη με το πρόγραμμα "σύγκλισης" τελικά δεν πρόκειται να επιτευχθούν. Παράλληλα, η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος απέδειξε τις δυνατότητες που έχει η χώρα για πραγματική ανάπτυξη και σημείωσε με έμφαση πως λύση για τους λαούς είναι η αντίσταση και η απειθαρχία στις αποφάσεις της ΕΕ με κριτήριο, πριν από όλα, τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Το πλήρες κείμενο της ομιλίας της Αλέκας Παπαρήγα έχει ως εξής:

Η πορεία και τα αποτελέσματα της ελληνικής οικονομίας έχουν συζητηθεί πολλές φορές στη Βουλή. Οι θέσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων είναι επίσης γνωστές. Το ΚΚΕ έχει επανειλημμένα ενημερώσει τη Βουλή και τον ελληνικό λαό όχι μόνο για τις γενικές του θέσεις, αλλά και για τις συγκεκριμένες προτάσεις του κατά τομέα οικονομικής δραστηριότητας και κοινωνικής πολιτικής, για κάθε κοινωνική τάξη και λαϊκό στρώμα, για τη νεολαία και τις γυναίκες. Εχουμε καταθέσει γραπτές συμπληρωματικές προτάσεις στα πρακτικά της Βουλής. Βεβαίως η κυβέρνηση κάνει πως δεν ξέρει ή δε βλέπει τις συγκεκριμένες άμεσου και μακροπρόθεσμου χαρακτήρα προτάσεις του ΚΚΕ. Αρέσκεται να καταφεύγει σε ένα προπαγανδιστικό τρικ, ότι τάχα προτάσεις έχει μόνο η ίδια, ενώ όλοι οι άλλοι κάνουμε μόνο κριτική και τίποτε άλλο.

Γιατί έχετε απαίτηση το ΚΚΕ να κάνει προτάσεις πρακτικές, τη στιγμή που εσείς υπονομεύετε κάθε δυνατότητα πραγματικής αναπτυξιακής πορείας της χώρας; Εσείς αποφασίζετε και μετά έχετε την απαίτηση οι εργαζόμενοι να βρίσκουν λύσεις! Λύσεις οι εργαζόμενοι προτείνουν, επειδή όμως εσείς δε συμφωνείτε, τις χαρακτηρίζετε ανύπαρκτες ή ουτοπικές!

Πολιτικό το πρόβλημα της οικονομίας

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι οι δείκτες που καθορίζει το πρόγραμμα "σύγκλισης". Είναι πολύ ευρύτερο και βαθύτερο, με πιο χαρακτηριστικό δείκτη την επιδείνωση όλων των όρων ζωής και εργασίας του λαού και τη συνεχή υπονόμευση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας. Ακόμα και όταν κάποιοι δείκτες βελτιώνονται, η ζωή του λαού πάει από το κακό στο χειρότερο. Ενα παράδειγμα: Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ από 2% το 1995 αυξήθηκε στο 2,5%. Παρ' όλα αυτά χειροτέρευσε η κατανομή του σε βάρος των εργαζομένων. Η τάση είναι συνεχής από το 1980. Στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δόθηκαν στοιχεία που δείχνουν ότι το 1980 η κατανομή του ΑΕΠ σε μισθούς ήταν 47% και το 1995 έφθασε στο 32%, ενώ τα επιχειρηματικά κέρδη το 1980 είχαν μερίδιο 34% και το 1995 έφθασαν στο 51%. Βεβαίως θα ισχυριστείτε ότι τώρα έχουμε να κάνουμε με νέο ΠΑΣΟΚ. Οτι επανιδρύεται το ΠΑΣΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ αφήνει την περίοδο που άλλα έλεγε και άλλα έκανε και τώρα πάει στη φάση που τα λέει αντιλαϊκά και πράττει ακόμα πιο αντιλαϊκά και αντιδραστικά. Το ότι δηλαδή δείχνετε τα δόντια σας, που κάποτε τα κρύβατε, δεν είναι λόγος για να σας θαυμάσουμε.

Είναι κοινό μυστικό ότι από τους περίφημους 4 αριθμητικούς δείκτες της ΟΝΕ στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες - μέλη ένας δείκτης θεωρείται ότι πάει καλά, ο δείκτης του πληθωρισμού, που έχει πτωτική τάση. Πέφτει αυτός ο δείκτης γιατί ανεβαίνει η λιτότητα, η φτώχεια, η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση και η ανεργία. Επίσημα αναγνωρίζεται και στην Ελλάδα και στις Βρυξέλλες ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρέη παρά τις ιδιωτικοποιήσεις και τα άλλα περίφημα μέτρα που καθορίζει το Μάαστριχτ εν τούτοις δεν προοδεύουν, δε μειώνονται. Ο λόγος είναι απλός στην ουσία του, οφείλεται πριν απ' όλα στο γεγονός ότι τα χρέη και τα ελλείμματα τα δημιουργεί κυρίως το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις πολυεθνικές. Οι καπιταλιστές επιχειρηματίες δε δέχονται τη λιτότητα στα κέρδη τους, δε δέχονται να μπει φραγμός στη σπατάλη χρήματος για τον ανταγωνισμό και τις καταναλωτικές τους ανάγκες, επόμενα τα ελλείμματα θα παραμένουν ελλείμματα και τα χρέη - χρέη. Τα ελλείμματα και τα χρέη είναι τα παράγωγα της πολιτικής εκείνης που αρχίζει και τελειώνει με την υπηρέτηση του καπιταλιστικού κέρδους. Τα χρέη και τα ελλείμματα παραμένουν παρά το γεγονός ότι κάθε χρόνο περισσεύει η τσιγκουνιά στη διάθεση κρατικών πόρων για χρηματοδότηση και στήριξη κοινωνικών αναγκών των εργαζομένων. Ως προς τα άλλα κριτήρια, τη συναλλαγματική ισοτιμία και τα επιτόκια, υπάρχει επίσης αισιοδοξία ότι πάνε καλά, μόνο που κρύβουν ότι τα μόνα νομίσματα που αντέχουν την κερδοσκοπία είναι το δολάριο και το μάρκο, και ότι η μείωση των επιτοκίων ακόμα και αν οδηγεί σε κάποιες επενδύσεις, αυτές γίνονται εκεί που μπορεί να διασφαλιστεί το μεγαλύτερο κέρδος με τα λιγότερα εργατικά χέρια. Χώρια που η πολιτική των επιτοκίων οδηγεί στην καταλήστευση των λαϊκών αποταμιεύσεων.

Το ΚΚΕ δεν υποτιμά καθόλου τους διάφορους οικονομικούς δείκτες που περιέχονται στους όρους της ΟΝΕ, στο πρόγραμμα σύγκλισης. Οι οικονομικοί δείκτες π.χ. πληθωρισμός, ανεργία, εξωτερικό χρέος, δημόσιο χρέος κλπ, εκφράζουν κοινωνικές σχέσεις, η αντιμετώπισή τους για μας είναι υπαρκτό πρόβλημα. Το να λες ότι πρέπει να βελτιωθούν δε φθάνει, σημασία έχει σε ποια πολιτική εντάσσεται ο στόχος, η επιδίωξη της βελτίωσης. Πάντως, η πολιτική που υποδεικνύεται λέει, οι υπαίτιοι να μείνουν απείραχτοι, να πάρουν και νέα προνόμια και ο μόνος που πρέπει να πληρώσει είναι αυτός που δε φταίει, ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο μικρομεσαίος, ο αγρότης, ο συνταξιούχος.

Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Αφορά και την κυβέρνηση, πριν απ' όλα, αλλά και την πολιτική συναίνεση που κυριαρχεί εντός και εκτός Βουλής, ανεξάρτητα από τις φραστικές αντιπαραθέσεις. Καθορίζεται πάνω απ' όλα από ποια συμφέροντα εξυπηρετεί η γενική και η οικονομική πολιτική, ποιος αποφασίζει, ο εργαζόμενος λαός ή μια κυβέρνηση που στο όνομα του εργαζόμενου λαού διαχειρίζεται αποκλειστικά τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας;

Η κυβέρνηση διαρρέει στον Τύπο ότι σκοπεύει να θέσει ζήτημα πιο ελαστικής αντίληψης των ρυθμών της σύγκλισης και εμπλουτισμού με κοινωνικές διακηρύξεις και κοινωνικά μέτρα.Πρόκειται για μια στάση εξαπάτησης του ελληνικού λαού, μια προσπάθεια να διασκεδαστεί η δυσαρέσκειά του τόσο προς την κυβέρνηση όσο και προς την ΕΕ. Ακόμα και αν η ΕΕ συμπεριλάβει στη συνθήκη μια κοινωνική χάρτα δικαιωμάτων, αυτή θα μείνει εντελώς ανεφάρμοστη.

Η μόνη κοινωνική πολιτική που είναι σε θέση η ΕΕ να προωθήσει, είναι η πολιτική των συσσιτίων για τους πιο πεινασμένους, η δημιουργία φιλανθρωπικών "πάρκων", με το αζημίωτο βέβαια, αφού δε λείπουν μεγιστάνες που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το προφίλ του φιλάνθρωπου παραμένει ακόμα και σήμερα στη μόδα.

Οι εργαζόμενοι μπορούν

Οι εργαζόμενοι έχουν περιθώρια να περισώσουν δικαιώματα ή να κατακτήσουν ορισμένα άλλα. Τέτοιες θετικές εξελίξεις δε θα προκύψουν από τις διαπραγματεύσεις των κορυφών και τα θεσμοθετημένα όργανα της ΕΕ, αλλά θα επιβληθούν με την ένταση και διεθνοποίηση της πάλης τους. Με την αντίθεση, την αντίσταση και τη σύγκρουση μπορεί να αμβλυνθούν τα προβλήματα. Με την επαγρύπνηση, γιατί βεβαίως οι κατακτήσεις παίρνονται πίσω, όταν παραχωρούνται από δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν τα μεγάλα συμφέροντα. Οι σκέψεις που κάνει η κυβέρνηση δε συνιστούν πάντως ελληνική πρωτοτυπία. Ανάλογες σκέψεις ωριμάζουν στους κόλπους της ΕΕ. Αυτές οι σκέψεις, πέρα από το στοιχείο της παραπλάνησης και του ελιγμού, ανιχνεύουν τρόπους και μέσα, ώστε να προληφθεί ο κίνδυνος το οικοδόμημα του Μάαστριχτ να πάθει σοβαρές ρωγμές και να χάσει την όποια σταθερότητα έχει κατακτήσει. Για να αντιμετωπιστούν τα πάγια προβλήματα που γεννούν οι ανταγωνισμοί και η λυκοφιλία, που χαρακτηρίζει τις κορυφές της ΕΕ, η οποία έχει σαφώς εξελιχθεί σε ένα γαλλογερμανικό άξονα, με δορυφόρους που ελπίζουν ότι θα γίνουν ο τρίτος εταίρος της Γαλλίας και της Γερμανίας.Οι συγκεκριμένες αναθεωρήσεις, δηλαδή, που συζητούνται δεν έχουν αντικείμενο τα συμφέροντα των εργαζομένων. Το θέμα δεν είναι ο χρόνος του προαναγγελθέντος θανάτου των λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά να ανακόψουμε και να παρεμποδίσουμε τη συνολική πορεία προς την εκτέλεση των λαϊκών κατακτήσεων, των οραμάτων και των προσδοκιών αύριο ή μεθαύριο. Επόμενα, η αυταπάτη δεν είναι μια πολυτέλεια, αλλά ένας πραγματικός κίνδυνος. Δυστυχώς, αυταπάτες έχουν αρκετοί ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορεί και τα κέρδη να αυξάνονται και οι νόμοι της αγοράς να γίνονται σεβαστοί και οι λαοί να ζουν καλύτερα. Τα από τη φύση τους ασυμβίβαστα, δε συμβιβάζονται.

Πόροι υπάρχουν

Είναι σαθρό και απατηλό το επιχείρημα που παρουσιάζεται από την κυβέρνηση, καθώς και από τα άλλα κόμματα της Βουλής, ότι το πρόβλημα των προβλημάτων είναι η έλλειψη πόρων, τα ελλείμματα και τα χρέη. Με τον τρόπο αυτό δικαιολογείται η άγρια λιτότητα διαρκείας σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, το ξεπούλημα σημαντικού μέρους της παραγωγικής βάσης της χώρας. Στην Ελλάδα, όπως δείχνουν επίσης οικονομικές μελέτες από τον ΣΕΒ και άλλους οργανισμούς,υπάρχει μεγαλύτερο απόθεμα συσσωρευμένου χρήματος από το αντίστοιχο σε χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία. Οι πηγές διαμόρφωσής του είναι γνωστές: Η εκμετάλλευση της εργασίας του λαού, και τα γνωστά πανωπροίκια, δηλαδή τα ειδικά προνόμια και οι χαριστικές ρυθμίσεις, οι φοροαπαλλαγές και οι διαγραφές χρεών. Η πλουτοκρατία αναζητά τη συνδρομή της κυβέρνησης, του ελληνικού κράτους, προκειμένου να διεισδύσει σε ξένες αγορές, ιδιαίτερα στις βαλκανικές χώρες, τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Για τα κέρδη της νοιάζεται και όχι για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία συνολικά. Και ένα δεύτερο στοιχείο: Στη χώρα μας οι ρυθμοί αύξησης των κερδών είναι ταχύτεροι από τις άλλες χώρες της ΕΕ, τα τελευταία χρόνια, παρά την ψαλίδα στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα σε βάρος της ελληνικής οικονομίας. Εξηγείται αυτό το φαινόμενο. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια η λιτότητα ήταν ιδιαιτέρως άγρια σε μισθούς, συντάξεις και στις κοινωνικές παροχές. Οι ισχυρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις άντλησαν πρόσθετα υπερκέρδη αξιοποιώντας εφεδρείες που διέθετε ο ελληνικός καπιταλισμός για το μεγάλο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο π.χ. στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην αγροτική οικονομία σε βάρος της μικρής και μεσαίας εκμετάλλευσης. Τα τελευταία χρόνια το μεγάλο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο μπήκε ορμητικά σε νέους τομείς, ιδιαίτερα στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών, της Παιδείας και του Πολιτισμού, άρα έχουν νέες πηγές κέρδους και συσσώρευσης. Η επενδυτική ύφεση δε δείχνει γενικά και αφηρημένα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Υπάρχουν και τέτοια. Δείχνει κυρίως ότι στη φύση του κεφαλαίου είναι να δρα παγκόσμια, έξω από τη χώρα του, εκεί που πραγματοποιούνται μεγαλύτερα κέρδη και το κεφάλαιο συγκεντρώνεται ταχύτερα. Οτι στην Ελλάδα έχουμε νέα ορμητική συγκέντρωση κεφαλαίων φαίνεται από τους ισολογισμούς των μεγάλων εταιριών, των τραπεζών, από τις εξαγορές και συγχωνεύσεις, τις καταθέσεις των Ελλήνων επιχειρηματιών και εισοδηματιών στις τράπεζες του εξωτερικού, που ξεπερνάνε τα 11 τρισεκατομμύρια δραχμές. Οσο για τους πανηγυρισμούς ότι έρχεται ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι κυρίως διοχετεύονται έξω από την άμεση παραγωγική διαδικασία, για αγορές ακινήτων. Χώρια που το ξένο κεφάλαιο για να αγοράσει επιχειρήσεις, όπως και το εγχώριο, απαιτεί προηγουμένως να απολυθεί η μεγάλη πλειοψηφία του εργατικού δυναμικού. Πού βρήκαν οι Ελληνες μεγαλοεπιχειρηματίες τόσα κεφάλαια; Τα απόκτησαν από την εκμετάλλευση των εργαζομένων και τα αύξησαν χάρη στο γενικότερο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής και τη νέα ελευθερία, δηλαδή ασυδοσία, που πέτυχαν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την πολιτική συναίνεση που κυριαρχεί και στον τόπο μας για την ΕΕ. Το μόνο που έχει μείνει σήμερα στην κυβέρνηση και στους φανατικούς εραστές της ΕΕ είναι το επιχείρημα ότι τελικά χάρη στην ΕΕ πραγματοποιούνται στην Ελλάδα μεγάλα έργα διεθνούς σημασίας και ότι "ρέει χρήμα από την Κοινότητα". Δε θα σταθούμε αναλυτικά, γιατί τώρα υπάρχει αρκετή πείρα στους εργατοϋπαλλήλους, στην αγροτιά και στο χώρο της Παιδείας. Ολα τα μεγάλα έργα, που κυρίως είναι τσιμέντο και μπετόν, γίνονται για να επωφεληθούν οι πολυεθνικές και η διακίνηση εμπορευμάτων με ενδιάμεσο σταθμό την Ελλάδα. Οχι μόνο δε θα υπάρχει γενικό όφελος, αλλά, το αντίθετο, με μοχλό τα μεγάλα έργα προωθείται μια πολιτική σε βάρος της παραγωγικής βάσης της χώρας. Οσο για τις κοινοτικές εισροές, αρκούμαι να θυμίσω ότι για κάθε 100 δρχ. που εισπράττουμε, πληρώνουμε 200. Μας τα παίρνουν διπλά και τριπλά με πολλαπλές παρενέργειες. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οτι κρύβονται - τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τα άλλα κόμματα - οι πραγματικές πηγές και οι πρώτοι υπεύθυνοι των ελλειμμάτων και του χρέους. Και όχι μόνο. Ολη η συζήτηση και εδώ μέσα στη Βουλή βάζει στο σκαμνί του κατηγορουμένου: Τη λεγόμενη σπατάλη του κράτους σε κοινωνικές παροχές. Τους αποκαλούμενους "τεμπέληδες" και μη παραγωγικούς δημόσιους υπάλληλους. Τους μικρούς επιχειρηματίες που "κλέβουν" την εφορία, τους αγρότες που κλέβουν στο ζύγι, τους συνταξιούχους που "ζουν περισσότερο από το κανονικό". Τους εργαζόμενους γενικά που παράγουν δήθεν λιγότερα και έχουν την απαίτηση να καταναλώνουν τάχα περισσότερα από ό,τι προσφέρουν. Αυτή η συζήτηση βολεύει όλους όσοι θέλουν να μην αλλάξει η γραμμή πλεύσης απλά να αλλάζουν οι καπετάνιοι το πολύ.

Δεν είναι θέμα διαχείρισης

Ισως οι Ελληνες εργαζόμενοι αναρωτιούνται γιατί τότε ο ΣΕΒ, οι εφοπλιστές, και διάφοροι άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες γκρινιάζουν και ζητούν περισσότερη στήριξη. Το πρόβλημά τους είναι να σιγουρέψουν τα κέρδη τους σε μια περίοδο που οι επενδύσεις κατευθύνονται κυρίως σε τομείς έντασης κεφαλαίου, να αυξήσουν το μέσο ποσοστό κέρδους τους σε συνθήκες μεγάλου ανταγωνισμού ανάμεσα σε καπιταλιστές επιχειρηματίες, στις πολυεθνικές. Παλεύουν να απεγκλωβιστούν από ορισμένες υποχρεώσεις τους απέναντι στους εργαζόμενους, δηλαδή από κατακτήσεις των εργαζομένων. Επιδιώκουν όχι βεβαίως να ανεβάσουν την παραγωγικότητα σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά τη δική τους ικανότητα, ώστε να τα βγάλουν πέρα στο σκληρό και αδυσώπητο πόλεμο ανάμεσα στους μεγιστάνες του χρήματος, τις πολυεθνικές. Τους ενδιαφέρει μόνο να αποκομίσουν κάποια μερίδια από την πίτα που διαμορφώνεται στις διεθνείς αγορές, ιδιαίτερα στη γειτονιά μας στα Βαλκάνια, στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη και όπου αλλού παρουσιάζονται ευκαιρίες τεράστιων κερδών και συσσώρευσης κεφαλαίων. Αυτό δεν είναι πρόβλημα διαχείρισης, όπως διατείνεται η ΝΔ, αλλά και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Είναι θέμα ουσίας.

Οι ισχυροί επιχειρηματίες γκρινιάζουν γιατί τάχα οι απαιτήσεις των εργαζομένων είναι αναχρονιστικές, κάνουν συγκρίσεις με τους κανόνες και το ύψος της απασχόλησης σε χώρες αντίστοιχες περίπου, όπως η Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία. Ενα από τα εμπόδια που έχουν οι μονοπωλιακές και γενικότερα καπιταλιστικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι οι περιορισμοί στις απολύσεις εργαζομένων. Αυτοί οι περιορισμοί, που ως ένα βαθμό ισχύουν τυπικά τουλάχιστον και σήμερα, εμποδίζουν τους κεφαλαιούχους να επενδύσουν, σύμφωνα και με βάση τους πιο σύγχρονους κανόνες, δηλαδή να κάνουν επενδύσεις σε υποδομή, νέες τεχνολογίες με όσο γίνεται λιγότερη και πιο φτηνή εργατική δύναμη. Το πρόβλημά τους είναι ότι η Ελλάδα (όπως και η Πορτογαλία), παρά την ανερχόμενη ανεργία διατηρούν ακόμα, έχουν σχετικά μεγαλύτερα ποσοστά απασχόλησης σε σύγκριση π. χ. με την Ισπανία και την Ιρλανδία, στις οποίες η ανεργία έχει φτάσει σε πιο τρομακτικό ύψος. Φυσικά η ελληνική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να μην αφήσει κανένα αίτημα των βιομηχάνων και των εφοπλιστών χωρίς ικανοποίηση και βεβαίως με αντάλλαγμα την πλήρη και αμέριστη πολιτική τους υποστήριξη.Να γιατί αυτήν την περίοδο ξετυλίγεται πιο αποφασιστικά η επιχείρηση διάλυσης και τσακίσματος του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Να γιατί συκοφαντούνται οι λαϊκοί αγώνες, παράλληλα με την παγίδα του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου. Το εργατικό συνδικαλιστικό και το γενικότερο λαϊκό κίνημα, με την πολιτική συναίνεση που κυριαρχεί στη Βουλή, αποτελεί το μόνο αξιόλογο και σοβαρό εμπόδιο στη δίψα του υπερκέρδους και στη νεοφιλελεύθερη ασυδοσία.

Οι καταχτήσεις του αιώνα

Γνωρίζουμε ότι έχετε πάντα μια απάντηση - συνταγή, ότι σήμερα "δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα, ότι κατέρρευσε", άρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος πάρα η φτώχεια, τα βάσανα των λαών, οι τοπικοί πόλεμοι και η μάστιγα της ανεργίας.

Το ότι οι λαοί τον 20ό αιώνα είχαν καταχτήσεις, είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο, ήρθαν σαν αποτέλεσμα της πάλης τους, του εθνικοαπελευθερωτικού και αντιαποικιοκρατικού αγώνα, του αγώνα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Δεν υπήρξαν στιγμιαίες καταχτήσεις, σφραγίζουν ένα ολόκληρο αιώνα, κράτησαν πάνω από 70 χρόνια πολλές από αυτές. Πολλές από αυτές διατηρούνται ως ένα σημείο και σήμερα, και αν αυτές δεν υπήρχαν σαν πραγματικότητα ή σαν παρακαταθήκη στη μνήμη και τη συνείδηση των λαών, ο κόσμος ολόκληρος θα ήταν ήδη μια τεράστια ζούγκλα, χειρότερη από ό,τι είναι σήμερα. Το ότι σήμερα αναιρούνται και αμφισβητούνται, ένα πράγμα δείχνει: Οτι όσο υπάρχει ανθρώπινη εκμετάλλευση, όσο κυριαρχεί το πολυεθνικό κεφάλαιο, οι καταχτήσεις δεν είναι βιώσιμες, ότι οι λαοί πρέπει να ολοκληρώνουν παντού τη νίκη τους και να ξέρουν να την υπερασπίζονται συνεχώς, να μην επαναπαύονται, γιατί ο κίνδυνος δεν εξαλείφεται αυτόματα. Οι λαοί πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα, να διδαχθούν από λάθη που έγιναν, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να παραιτηθούν από τα οράματα και τις επιδιώξεις τους. Τα λάθη υπάρχουν περιθώρια να διορθωθούν όταν οι λαοί, οι εργαζόμενοι διαφεντεύουν τις τύχες τους και δε διαφεντεύονται από μια μειοψηφία που έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία. Τα λάθη διορθώνονται όταν οι λαοί είναι στο προσκήνιο και εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους, όταν όμως παραιτηθούν, τότε δε θα έχουν να κάνουν με συνέπειες λαθών, αλλά με συνέπειες συνειδητών εγκλημάτων.

Αντίσταση και απειθαρχία

Με τους κανόνες της οικονομίας της αγοράς, τις 4 ελευθερίες, με συμμόρφωση στην ΕΕ, είτε μια χώρα είναι μέσα είτε έξω, δεν υπάρχει θετική προοπτική για το λαό, ανεξάρτητα από τη θέση που έχει η χώρα στην ιεραρχία της ανισότιμης σχέσης. Ανάπτυξη με πλαίσιο τις 4 ελευθερίες της ΕΕ δε γίνεται. Αντίθετα ο περιορισμός και η κατάργησή τους στην πορεία, είναι προϋπόθεση για να δει ο λαός, οι λαοί όλης της Ευρώπης, καλύτερες μέρες.

Θέση του ΚΚΕ είναι όσο διάστημα η Ελλάδα είναι στην ΕΕ, όσο διάστημα υπάρχει ΕΕ με τη μια ή την άλλη μορφή, παρά και ενάντια στη θέληση των λαών, υπάρχει και ανάγκη και έδαφος για ουσιαστική αντίσταση στην πολιτική της με κριτήριο πριν απ' όλα τα συμφέροντα αυτών που παράγουν, δηλαδή του εργαζόμενου λαού.

Η κυβέρνηση δεν έχει καμία διάθεση να αντισταθεί, άλλωστε ούτε και τα άλλα κόμματα την πιέζουν για μια τέτοια αντίσταση. Η μόνη αντίσταση που κάνει τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και οι συναινούντες μαζί του, είναι η αντίσταση στα δίκαια αιτήματα του λαού.

Το δημοψήφισμα που προτείνει το ΚΚΕ για να εκφράσει τη γνώμη του αν η συνθήκη του Μάαστριχτ ωφελεί ή όχι την οικονομία και τον λαό, είναι στην ουσία ένα μέτωπο πάλης ανάμεσα στα άλλα για την υπεράσπιση της χώρας από τις επιλογές της ΕΕ. Μια κυβέρνηση ακόμα και αστική, αν θέλει όπως διατείνεται, να υπερασπίσει το λαό της, τότε έχει ανάγκη από την έκφραση της θέλησής του σαν διαπραγματευτικό ατού στα όργανα των Βρυξελλών. Βεβαίως η κυβέρνηση δε θέλει το δημοψήφισμα, παρότι όταν γίνει θα διεξαχθεί με τους δικούς της κανόνες, γιατί θέλει να έχει λυμένα τα χέρια, να συμμορφώνεται και να υποτάσσεται στις Βρυξέλλες.

Η κυβέρνηση αλλά και τα άλλα κόμματα συνήθως προσπερνούν αυτήν τη θέση του ΚΚΕ με το επιχείρημα ότι "εσείς κάνετε προτάσεις που υπηρετούν το στόχο της αποδέσμευσης". Δεν κρύβουμε ότι μοιραία στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες της ΕΕ θα μπει τελικά το ζήτημα της συνολικής ρήξης. Γιατί δεν είναι το ίδιο να είσαι οργανικό μέλος με το να είσαι απ' έξω έστω σε ένα διεθνές περιβάλλον που καθορίζεται από περιφερειακούς καπιταλιστικούς οργανισμούς. Γιατί όταν μετέχεις, έχεις και την τυπική υποχρέωση, ενώ όταν είσαι απ' έξω έχεις δυνατότητες να παλέψεις και για άλλες επιλογές.

Ομως το πρόβλημα που σήμερα συζητάμε ή αν θέλετε διαφωνούμε, είναι πολύ πιο σοβαρό και πολύ πιο ουσιαστικό από το ερώτημα μέσα ή έξω από την ΕΕ. Το ΚΚΕ δεν περιορίζεται να αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα και το ρόλο της ΕΕ, υπογραμμίζει ότι δεν αρκεί να μην είσαι μέλος της ΕΕ για να έχεις φιλολαϊκή πολιτική. Χρειάζεται να θέλεις και να μπορείς να συγκρουστείς με τις 4 ελευθερίες π. χ. της διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και του εργατικού δυναμικού. Και για να μπορείς, πρέπει να θέλεις.

Η σημερινή κυβέρνηση με τη συναίνεση των άλλων κομμάτων, όχι μόνο δεν κάνει αντίσταση υπέρ του λαού, αλλά κάνει το αντίθετο. Ενεργοποιείται για να υλοποιηθούν οι στόχοι του Μάαστριχτ σε βάρος των λαών. Η ελληνική κυβέρνηση αναδεικνύεται "βασιλικότερη του βασιλέως".

Εμείς δε θα σας κάνουμε τη χάρη να μετράμε τη ζωή του εργαζόμενου με κριτήριο πώς ζούσε πριν 50 και 100 χρόνια. Μετράμε την πρόοδο και με ένα άλλο τρόπο, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και με τις δυνατότητες που έχει ο εργαζόμενος να ζει πολύ καλύτερα μπαίνοντας στον 21ο αιώνα. Μετράμε και με απώλειες καταχτήσεων αλλά και με απώλειες δυνατοτήτων. Το πιο σημαντικό είναι η γενική τάση επιδείνωσης όλων των δεικτών της ζωής του εργαζόμενου, και όχι μόνο.

Η έννοια της ανάπτυξης για το ΚΚΕ εμπεριέχει την οικονομική και παραγωγική βάση της χώρας, τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό, όμως όλα αυτά αναπόσπαστα έχουν κοινωνικό περιεχόμενο, αντανακλούν και καθορίζουν κοινωνικές σχέσεις και όχι σχέσεις αριθμών.

Η πρόταση του ΚΚΕ βασίζεται στην αντιπαράθεση κεφαλαίου και εργασίας με πρώτη αιχμή το πολυεθνικό κεφάλαιο, τα μονοπωλιακά συγκροτήματα. Η πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι πρόταση μιας κλειστής οικονομίας. Να το πω σχηματικά, είναι κλειστή στην ασυδοσία και στη δράση του μεγάλου κεφαλαίου, ανοιχτή στο λαό και στη διεθνή συνεργασία με αμοιβαίο όφελος, στις ωφέλιμες διεθνείς σχέσεις. Η πρόταση του ΚΚΕ έχει αφετηρία το εθνικό επίπεδο. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Ταυτόχρονα παίρνει υπόψη ότι η αντίσταση και η πάλη επίσης διεθνοποιείται. Παίρνει υπόψη ότι τα πράγματα δεν είναι ακίνητα, οι αρνητικές εξελίξεις δεν είναι μονοσήμαντες, άρα η Ελλάδα δε θα είναι η μόνη χώρα που θα πρέπει να αποπειραθεί να ακολουθήσει μια άλλη πολιτική. Θα υπάρξουν και άλλες χώρες και άλλες εστίες δράσης. Αλλά και με τα σημερινά δεδομένα, είναι δυνατό να μετριασθούν ως ένα σημείο τα προβλήματα - αν ήθελε η κυβέρνηση να ακολουθήσει μια διαφορετική πολιτική στις διεθνείς σχέσεις - από τη στιγμή που οι οικονομικές σχέσεις με την ΕΕ είναι εξαιρετικά αρνητικές π. χ. στον καίριο δείκτη του αρνητικού ισοζυγίου των εισαγωγών και εξαγωγών.

Σήμερα, παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών είναι στα πλοκάμια των πολυεθνικών και των διεθνών κανόνων εμπορίου, ωστόσο υπάρχουν σοβαρές δυνατότητες για αμοιβαία επωφελείς διμερείς και περιφερειακές σχέσεις. Μια από τις προϋποθέσεις είναι η μελετημένη αξιοποίηση των αντιθέσεων και αντινομιών που το σημερινό σύστημα αναδεικνύει με ιδιαίτερη οξύτητα σε διεθνές πλαίσιο.

Οι νόμοι της οικονομίας και της κοινωνίας

Οι άνθρωποι επενέργησαν και επενεργούν στη φύση, γιατί δεν μπορεί να επενεργήσουν και στην κοινωνία με την έννοια της αντίδρασης και της πάλης για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης; Ο 18ος, ο 19ος και ο 20ός αιώνας το επιβεβαιώνουν: Οι άνθρωποι δεν είναι ανίσχυροι, ή μάλλον είναι ανίσχυροι όταν δεν οργανώνονται, όταν δεν παλεύουν για πολιτικές ανατροπές, όταν είναι απαθείς ή περιορίζονται σε μια απλή συνδικαλιστική πίεση από τα κάτω. Με υπομνήματα και ψηφίσματα, με διακομματικές επιτροπές, με διάλογο εντός των τειχών, δεν υπάρχει λύση. Μικρότερες ή μεγαλύτερες λύσεις, προσωρινές και στη συνέχεια σημαντικά βιώσιμες, μπορεί να καταχτηθούν στον δρόμο της αντίστασης - αντεπίθεσης και σύγκρουσης με την πολιτική του πολυεθνικού κεφαλαίου και των περιφερειακών οργανισμών όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Βεβαίως αυτή η σύγκρουση δεν μπορεί να γίνει αυτόματα εφ' όλης της ύλης σε όλα τα μέτωπα. Θα αναπτύσσεται μέσα από διαδοχικές μικρότερες ή μεγαλύτερες προσπάθειες και μάχες. Ηδη υπάρχουν ανοιχτά μέτωπα πάλης στον τόπο μας και σε όλη την Ευρώπη, για την ανεργία και την απασχόληση, την παιδεία και γενικότερα τις κοινωνικές παροχές, για την ειρήνη και κατά των εξοπλιστικών προγραμμάτων που εκτός των άλλων αφαιρούν πολύτιμους χρηματικούς πόρους με μόνο στόχο να διατηρείται η πολιτική του πολέμου και των επεμβάσεων ως μέσο για το κυνήγι αγορών και τη διανομή του κόσμου σε σφαίρες επιρροής 6 - 7 το πολύ ισχυρών καπιταλιστικών χωρών.

Οι επιλογές από τις οποίες υποφέρει η ελληνική οικονομία και κοινωνία, πάνω από τα 2/3 του λαού, δεν έχουν κανένα αιώνιο χαρακτήρα. Θα υπάρχουν όσο διατηρείται ο σημερινός συσχετισμός στην κοινωνία. Εχουν ιστορικά μεταβατικό χαρακτήρα. Είναι θέμα δηλαδή πολιτικού συσχετισμού. Μόνο αν ανατραπεί ο σημερινός συσχετισμός, μόνο αν ο λαός διεκδικήσει μια πραγματική λαϊκή εξουσία, υπάρχει δυνατότητα να ξεκινήσει η προσπάθεια για την ελληνική οικονομία, για την ισότιμη - όσο το επιτρέπουν οι διεθνείς συνθήκες και συσχετισμοί - διεθνή συμμετοχή της χώρας μας.

Το μόνο σοβαρό εμπόδιο που μπορεί να βάλει φραγμό και να αναδείξει τον άλλο δρόμο και τις ρεαλιστικές προτάσεις, είναι η κοινωνικοπολιτική λαϊκή συμμαχία και όχι ο κοινωνικός εταιρισμός και η ταξική συνεργασία. Μόνο ένα Λαϊκό Μέτωπο που συνενώνει την εργατική τάξη, τα μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, μπορεί να αποτελέσει τον άλλο πόλο, τον αγωνιστικό, τον αποτελεσματικό, σε αντίθεση με τον πόλο της ισχυρής εργοδοσίας, του κράτους - κυβέρνησης - των κομμάτων που συναινούν στη γενική γραμμή με βάση τις 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ.

Περί... διαπραγματευτικής ικανότητας

Λογικά πρέπει ο λαός να έχει κουραστεί με τα επιχειρήματα που τα κόμματα της αντιπολίτευσης χρησιμοποιούν, ότι τάχα η ελληνική κυβέρνηση είναι ανίκανη να διαπραγματευτεί, ενώ άλλες κυβερνήσεις τα καταφέρνουν όπως στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Η πραγματικότητα είναι ότι σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν ικανές κυβερνήσεις για να υλοποιείται μια αντιδραστική, άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Ηδη έχουν δοκιμαστεί και λύσεις εφεδρείας όπως η Κεντροαριστερά της Ιταλίας, ενώ ήδη είναι πασίγνωστο τι δε θα δώσει στο βρετανικό λαό η θατσερική πολιτική του Εργατικού Κόμματος.

Δεν υποτιμούμε τα θέματα της διαπραγμάτευσης, αλλά δεν είναι το κύριο και προπάντων το μοναδικό και βασικό πρόβλημα. Κάποιες χώρες έχουν πάρει για ορισμένους κλάδους μεγαλύτερες ενισχύσεις από την Ελλάδα, αυτό είναι αλήθεια, αλλά είναι μόνο η μισή αλήθεια. Αυτό που φαίνεται κατάκτηση για την Ισπανία και την Πορτογαλία δεν οφείλεται στην ικανότητα της διαπραγμάτευσης, αλλά στο συγκεκριμένο καταμερισμό που έχει κάνει η ΕΕ. Η ΕΕ δεν είναι τόσο δογματική όσο φαίνεται. Ελίσσεται, ανάλογα με το τι συμφέρει οικονομικά ή πολιτικά. Ενώ π. χ. η ΕΕ απορρίπτει επισήμως την κλαδική πολιτική, έκανε εξαίρεση τα προηγούμενα χρόνια απέναντι στους κλάδους κλωστοϋφαντουργίας - ένδυσης, ξύλου - επίπλου, ναυπηγείων, χαλυβουργίας και μερικές φορές στην αυτοκινητοβιομηχανία. Η ΕΕ ενίσχυσε την Ισπανία στην αεροναυπηγική, στη χαλυβουργία, την Πορτογαλία στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας και της ένδυσης. Αυτές οι ενισχύσεις, βεβαίως, αντιστρόφως ανάλογα βοήθησαν τους εργαζόμενους. Το μόνο που αποδεικνύεται είναι ότι η ΕΕ, προκειμένου να υλοποιήσει τους γενικότερους στόχους για ένα πιο εκμεταλλευτικό και άδικο καταμερισμό εργασίας, κάνει εξαιρέσεις στις αποφάσεις της και παίρνει επιλεκτικές αποφάσεις όχι για το λαό μιας χώρας, αλλά για την κυρίαρχη τάξη μιας χώρας, με κριτήριο τη στρατηγική της θέση, το ρόλο της στο γενικότερο σχεδιασμό. Π. χ. η Ισπανία και η Πορτογαλία αξιοποιούνται από την ΕΕ ως πρώην μητροπόλεις αποικιών, που σήμερα ενδιαφέρουν το ευρωπαϊκό κεφάλαιο για επενδύσεις.

Δυνατότητες ανάπτυξης

Δε διαθέτουμε μόνο στην Ελλάδα πλεόνασμα κεφαλαίων, έχουμε και άλλες σοβαρές αναπτυξιακές δυνατότητες, παρά το γεγονός ότι έχουν υπονομευτεί χρόνια και χρόνια από τις κυβερνήσεις. Στην Ελλάδα υπάρχουν και πρώτες ύλες και σοβαρές δυνατότητες παραγωγής ενδιάμεσων και τελικών προϊόντων, που μπορούν να ικανοποιήσουν την εσωτερική αγορά. Εχουν ζήτηση σε πολλές χώρες πέραν της ΕΕ και των χωρών του ΟΟΣΑ. Ενα παράδειγμα επιλεκτικά αναφέρω. Οι διεθνείς μελέτες για την αξιοποίηση του λιγνίτη στο τομέα της ενέργειας, με μηδέν επιβάρυνση στο περιβάλλον, βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο, ήδη υπάρχουν σοβαρές εφαρμογές στη Γερμανία. Εδώ όμως στην Ελλάδα προ πολλού έχει ξεκινήσει η "πονηρή" διαδικασία για την υποβάθμιση του ρόλου της ΔΕΗ. Ηδη αυτές τις μέρες προωθείται η διαίρεσή της σε 8 εταιρίες και το ξεπούλημα σε ιδιώτες. Ενα άλλο παράδειγμα: Πάνω από 8 θαλάσσιες περιοχές της χώρας μας, που βρίσκονται στην περιοχή της Βορειοδυτικής Ελλάδας, έχουν δυνατότητα άντλησης πετρελαίου, γι' αυτό όταν ακόμα ο κ. Σημίτης ήταν υπουργός Ερευνας, Τεχνολογίας και Βιομηχανίας φρόντισε να ξεπουλήσει το δικαίωμα αυτό σε πολυεθνικές. Οπου υπάρχει ψωμί, που λέει ο λαός, εκεί γίνεται και το ξεπούλημα. Ανάλογο παράδειγμα αντιπροσωπεύει η προγραμματισμένη φθορά της ΣΟΦΤΕΞ, την οποία την έχει καταδικάσει η κυβέρνηση. Οι νέες τεχνολογίες και ο μεγάλος αριθμός επιστημόνων που διαθέτει η χώρα μας, μαζί με την πλούσια πείρα του εργατικού δυναμικού, είναι παράγοντες και προϋποθέσεις που μπορεί να αξιοποιηθούν όχι μόνο για μια καλύτερη ζωή, αλλά για μια ευημερούσα ζωή, που μειώνει το χρόνο εργασίας και αυξάνει τον πολυπόθητο ελεύθερο χρόνο. Αντί λοιπόν οι δυνατότητες που έχει η χώρα μας να αξιοποιούνται π. χ. για τη μείωση του χρόνου εργασίας, διατίθενται για τη μείωση των θέσεων εργασίας και την παράταση του χρόνου εργασίας, αφού τώρα μια οικογένεια για να επιβιώσει πρέπει να κυνηγά δύο και τρεις δουλιές του ποδαριού, να δουλεύει ή να ψάχνει για δουλιά από το πρωί ως το βράδυ.

Προσαρμογή στη... Θάτσερ

Ο πρωθυπουργός επανειλημμένα έχει θέσει - και σωστά κάνει από την πλευρά του - το ερώτημα αν πρέπει ή όχι η Ελλάδα να προχωρήσει στις αναγκαίες προσαρμογές και αναδιαρθρώσεις, ώστε να μπει στην ΟΝΕ και να κατακτήσει μια "ανταγωνιστική" θέση στη διεθνή οικονομία, στη διεθνή αγορά εργασίας. Γι' αυτό, όπως ισχυρίζεται, ο ελληνικός λαός πρέπει να θυσιαστεί για να πιάσει τους δείκτες της σύγκλισης και να δει καλύτερες μέρες κάπου στο μέλλον.Κανείς σοβαρός άνθρωπος δε θα πει όχι, γενικά και αφηρημένα, στο ζήτημα της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας. Μόνο που αυτοί οι όροι έχουν άλλο νόημα για την κυβέρνηση και γενικότερα για την πολιτική της συναίνεσης που κυριαρχεί στον τόπο μας, και άλλο νόημα για τους εργαζόμενους και το λαό. Για τον επιχειρηματία σημαίνει να αποκτήσει τη δυνατότητα να ανταγωνιστεί τους ανταγωνιστές του με τίμημα τη σχετική και απόλυτη οικονομική και κοινωνική αθλιότητα για τα 2/3 της ελληνικής κοινωνίας. Η άνοδος της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας δεν αφορά την ελληνική κοινωνία, αλλά μια χούφτα επιχειρηματιών που θέλουν, με τίμημα την ανθρώπινη καταπίεση και εκμετάλλευση, να εξασφαλίσουν την οικονομική και πολιτική τους εξουσία. Ας πάρουμε παράδειγμα τη Γερμανία, τη χώρα ηγεμόνα της ΕΕ, που προοδεύει στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα. Η ανεργία σ' αυτήν έχει φθάσει σε πρωτόγνωρα ύψη, 9,3%, βρίσκεται στο επίπεδο του 1933, της εποχής του ναζισμού. Η ας πάρουμε το παράδειγμα της Σουηδίας, που ήταν στην πρώτη γραμμή ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες στο επίπεδο των κοινωνικών παροχών. Εκεί σοσιαλδημοκρατία και φιλελεύθεροι συμφώνησαν σε ένα πρόγραμμα διάσωσης της κορόνας, σε ένα πρόγραμμα προσαρμογής και ανταγωνιστικότητας, που χαρακτηριστικό επακόλουθο έχει το γκρέμισμα των κοινωνικών παροχών των τελευταίων 45 χρόνων. Η μόνη τελικά πολιτική που δικαιώνεται στην ΕΕ είναι αυτή της Θάτσερ, γι' αυτό και η Μεγάλη Βρετανία έρχεται πρώτη στην επιδείνωση της ζωής για τα λαϊκά στρώματα. Οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρόκειται να απολαύσουν τους καρπούς της ανόδου της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, αντίθετα θα χάσουν πολύ περισσότερο, θα υποστούν νέες θυσίες. Βεβαίως η απάντηση δεν μπορεί να είναι αμυντική, ο εργαζόμενος λαός πρέπει να δίνει διαφορετικό νόημα στους όρους και να παλέψει για τη ριζική πολιτική διέξοδο, δηλαδή να δημιουργήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις. Οι νέες τεχνολογίες, οι εκσυγχρονισμοί στην οργάνωση της εργασίας να οδηγούν στη βελτίωση της ζωής του, στην ευημερία.Ας αφήσουμε όμως τις ανθρώπινες θυσίες προσωρινά κατά μέρος. Απευθυνόμαστε στην κυβέρνηση, αλλά και στα άλλα κόμματα και ρωτάμε: Στα σοβαρά πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να κριθούν τα ελληνικά προϊόντα στα πλαίσια της ΕΕ και του ΟΟΣΑ ως προϊόντα ανταγωνιστικά, μόνο και μόνο γιατί θα είναι καλής ποιότητας και φθηνά; Κατ' αρχήν στην κούρσα του ανταγωνισμού παίρνουν μέρος όλες οι χώρες της Γης. Οι νικητές θα ανήκουν στις πολυεθνικές και όχι στους λαούς. Δεν πρόκειται για ένα συναγωνισμό με αντικειμενικά κριτήρια, αλλά για έναν πόλεμο με όλα τα όπλα, κυριολεκτούμε, και με όλα τα μέσα, τα πιο βρώμικα και άνομα ακόμα και στα πλαίσια του καπιταλιστικού κόσμου. Εχουμε παραδείγματα και από την πορεία της ελληνικής μεταποίησης όπως και άλλων χωρών, που δείχνουν ότι μπορεί μια χώρα να βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα ορισμένων προϊόντων και τελικά τα προϊόντα της να μην μπορούν να σταθούν στις διεθνείς αγορές, ούτε καν στη δική της εσωτερική αγορά. Ο κλάδος της ένδυσης και της κλωστοϋφαντουργίας στην Ελλάδα, όπως και της υπόδησης, ο κλάδος των τροφίμων έκανε σημαντικές προόδους τεχνολογικού εκσυγχρονισμού στη χώρα μας. Ολοι αυτοί οι κλάδοι πραγματοποιούν εξαγωγές. Παρ' όλα αυτά βρίσκονται σε πορεία ύφεσης και κάμψης από πλευράς παραγωγής, με εξαίρεση ίσως τον κλάδο των τροφίμων. Και ενώ λοιπόν έχουν μια σχετικά καλή ανταγωνιστική θέση σε εξωτερικές αγορές, χάνουν προοδευτικά το μερίδιο που είχαν στην εσωτερική αγορά, με τη θάλασσα των εισαγωγών που πραγματοποιούνται. Ερχονται προϊόντα στην Ελλάδα που δεν είναι ούτε πιο φθηνά ούτε καλύτερης ποιότητας. Θα πείτε βεβαίως ότι δεν έχει εκσυγχρονιστεί το εμπορικό κύκλωμα και ότι υστερούμε στο μάρκετινγκ. Γνωρίζετε καλά ότι αυτά δεν είναι από μόνα τους καθοριστικά. Γιατί δεν υπάρχουν ίδιοι όροι συναγωνισμού και δε θα υπάρχουν όσο κυριαρχεί το πολυεθνικό κεφάλαιο και η διεθνοποίηση βασίζεται στους νόμους του κεφαλαίου. Πιστεύετε ματαίως ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να σωθεί με την εξαγωγή κεφαλαίων και εμπορευμάτων στις αγορές της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι επιχειρηματίες θα σωθούν όχι όμως η Ελλάδα.Μια χούφτα μεγάλοι επιχειρηματίες θα πλουτίσουν ακόμα περισσότερο. Αυτοί που ενδιαφέρονται να έχουν την Ελλάδα μόνο ως βάση εξόρμησης. Δε θα κερδίσουν όλοι όσοι θα μπουν στις ξένες αγορές. Μην ξεχνάτε ότι οι διεκδικητές είναι πολλοί και οι αγορές δεν αναπτύσσονται χωρίς όρια. Μπορεί οι αγορές των πρώην σοσιαλιστικών χωρών να προσφέρονται, όμως η φτώχεια των πληθυσμών είναι εμπόδιο, χώρια που η ζήτηση περιορίζεται και στη Δυτική Ευρώπη, λόγω επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου και της ανεργίας. Ισχυρίζεστε επίσης ότι αν τα ελληνικά προϊόντα με τις θυσίες των εργαζομένων γίνουν φθηνότερα θα προτιμώνται. Κατ' αρχήν η έννοια φθηνό και ακριβό προϊόν είναι πολύ σχετική, με την έννοια ότι ξέρουμε πια, και με τη δράση των πολυκαταστημάτων στην Ελλάδα, ότι γίνονται συμφωνίες ανάμεσα σε πολυεθνικές επιχειρήσεις με στόχο να ρίξουν προσωρινά τις τιμές, προκειμένου να διεισδύσουν στις αγορές και να εκτοπίσουν εγχώρια προϊόντα ή από τρίτες χώρες. Αρα το φθηνό εκφράζει μια προσωρινή κατάσταση και όχι αντίστοιχα μεγέθη.

Ολα αυτά είναι φαύλος κύκλος όσο ακολουθείται αυτή η πολιτική. Γι' αυτό και θα γεννηθούν στην πορεία τόσες και τέτοιες αντιδράσεις, που θα ανοίξει ο δρόμος για μια πραγματικά ρεαλιστική φιλολαϊκή πολιτική, που δεν είναι άμεσα ρεαλιστική όχι γιατί δε βασίζεται σε οικονομικά δεδομένα και νόμους, αλλά γιατί ο πολιτικός συσχετισμός δεν την αφήνει να εκδηλωθεί.

Οι εργαζόμενοι μπορούν

Οι εργαζόμενοι έχουν περιθώρια να περισώσουν δικαιώματα ή να κατακτήσουν ορισμένα άλλα. Τέτοιες θετικές εξελίξεις δε θα προκύψουν από τις διαπραγματεύσεις των κορυφών και τα θεσμοθετημένα όργανα της ΕΕ, αλλά θα επιβληθούν με την ένταση και διεθνοποίηση της πάλης τους. Με την αντίθεση, την αντίσταση και τη σύγκρουση μπορεί να αμβλυνθούν τα προβλήματα. Με την επαγρύπνηση, γιατί βεβαίως οι κατακτήσεις παίρνονται πίσω, όταν παραχωρούνται από δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν τα μεγάλα συμφέροντα. Οι σκέψεις που κάνει η κυβέρνηση δε συνιστούν πάντως ελληνική πρωτοτυπία. Ανάλογες σκέψεις ωριμάζουν στους κόλπους της ΕΕ. Αυτές οι σκέψεις, πέρα από το στοιχείο της παραπλάνησης και του ελιγμού, ανιχνεύουν τρόπους και μέσα, ώστε να προληφθεί ο κίνδυνος το οικοδόμημα του Μάαστριχτ να πάθει σοβαρές ρωγμές και να χάσει την όποια σταθερότητα έχει κατακτήσει. Για να αντιμετωπιστούν τα πάγια προβλήματα που γεννούν οι ανταγωνισμοί και η λυκοφιλία, που χαρακτηρίζει τις κορυφές της ΕΕ, η οποία έχει σαφώς εξελιχθεί σε ένα γαλλογερμανικό άξονα, με δορυφόρους που ελπίζουν ότι θα γίνουν ο τρίτος εταίρος της Γαλλίας και της Γερμανίας.Οι συγκεκριμένες αναθεωρήσεις, δηλαδή, που συζητούνται δεν έχουν αντικείμενο τα συμφέροντα των εργαζομένων. Το θέμα δεν είναι ο χρόνος του προαναγγελθέντος θανάτου των λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά να ανακόψουμε και να παρεμποδίσουμε τη συνολική πορεία προς την εκτέλεση των λαϊκών κατακτήσεων, των οραμάτων και των προσδοκιών αύριο ή μεθαύριο. Επόμενα, η αυταπάτη δεν είναι μια πολυτέλεια, αλλά ένας πραγματικός κίνδυνος. Δυστυχώς, αυταπάτες έχουν αρκετοί ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορεί και τα κέρδη να αυξάνονται και οι νόμοι της αγοράς να γίνονται σεβαστοί και οι λαοί να ζουν καλύτερα. Τα από τη φύση τους ασυμβίβαστα, δε συμβιβάζονται.

Πόροι υπάρχουν
Είναι σαθρό και απατηλό το επιχείρημα που παρουσιάζεται από την κυβέρνηση, καθώς και από τα άλλα κόμματα της Βουλής, ότι το πρόβλημα των προβλημάτων είναι η έλλειψη πόρων, τα ελλείμματα και τα χρέη. Με τον τρόπο αυτό δικαιολογείται η άγρια λιτότητα διαρκείας σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, το ξεπούλημα σημαντικού μέρους της παραγωγικής βάσης της χώρας. Στην Ελλάδα, όπως δείχνουν επίσης οικονομικές μελέτες από τον ΣΕΒ και άλλους οργανισμούς,υπάρχει μεγαλύτερο απόθεμα συσσωρευμένου χρήματος από το αντίστοιχο σε χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία. Οι πηγές διαμόρφωσής του είναι γνωστές: Η εκμετάλλευση της εργασίας του λαού, και τα γνωστά πανωπροίκια, δηλαδή τα ειδικά προνόμια και οι χαριστικές ρυθμίσεις, οι φοροαπαλλαγές και οι διαγραφές χρεών. Η πλουτοκρατία αναζητά τη συνδρομή της κυβέρνησης, του ελληνικού κράτους, προκειμένου να διεισδύσει σε ξένες αγορές, ιδιαίτερα στις βαλκανικές χώρες, τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Για τα κέρδη της νοιάζεται και όχι για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία συνολικά. Και ένα δεύτερο στοιχείο: Στη χώρα μας οι ρυθμοί αύξησης των κερδών είναι ταχύτεροι από τις άλλες χώρες της ΕΕ, τα τελευταία χρόνια, παρά την ψαλίδα στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα σε βάρος της ελληνικής οικονομίας. Εξηγείται αυτό το φαινόμενο. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια η λιτότητα ήταν ιδιαιτέρως άγρια σε μισθούς, συντάξεις και στις κοινωνικές παροχές. Οι ισχυρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις άντλησαν πρόσθετα υπερκέρδη αξιοποιώντας εφεδρείες που διέθετε ο ελληνικός καπιταλισμός για το μεγάλο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο π.χ. στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην αγροτική οικονομία σε βάρος της μικρής και μεσαίας εκμετάλλευσης. Τα τελευταία χρόνια το μεγάλο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο μπήκε ορμητικά σε νέους τομείς, ιδιαίτερα στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών, της Παιδείας και του Πολιτισμού, άρα έχουν νέες πηγές κέρδους και συσσώρευσης. Η επενδυτική ύφεση δε δείχνει γενικά και αφηρημένα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Υπάρχουν και τέτοια. Δείχνει κυρίως ότι στη φύση του κεφαλαίου είναι να δρα παγκόσμια, έξω από τη χώρα του, εκεί που πραγματοποιούνται μεγαλύτερα κέρδη και το κεφάλαιο συγκεντρώνεται ταχύτερα. Οτι στην Ελλάδα έχουμε νέα ορμητική συγκέντρωση κεφαλαίων φαίνεται από τους ισολογισμούς των μεγάλων εταιριών, των τραπεζών, από τις εξαγορές και συγχωνεύσεις, τις καταθέσεις των Ελλήνων επιχειρηματιών και εισοδηματιών στις τράπεζες του εξωτερικού, που ξεπερνάνε τα 11 τρισεκατομμύρια δραχμές. Οσο για τους πανηγυρισμούς ότι έρχεται ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι κυρίως διοχετεύονται έξω από την άμεση παραγωγική διαδικασία, για αγορές ακινήτων. Χώρια που το ξένο κεφάλαιο για να αγοράσει επιχειρήσεις, όπως και το εγχώριο, απαιτεί προηγουμένως να απολυθεί η μεγάλη πλειοψηφία του εργατικού δυναμικού. Πού βρήκαν οι Ελληνες μεγαλοεπιχειρηματίες τόσα κεφάλαια; Τα απόκτησαν από την εκμετάλλευση των εργαζομένων και τα αύξησαν χάρη στο γενικότερο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής και τη νέα ελευθερία, δηλαδή ασυδοσία, που πέτυχαν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την πολιτική συναίνεση που κυριαρχεί και στον τόπο μας για την ΕΕ. Το μόνο που έχει μείνει σήμερα στην κυβέρνηση και στους φανατικούς εραστές της ΕΕ είναι το επιχείρημα ότι τελικά χάρη στην ΕΕ πραγματοποιούνται στην Ελλάδα μεγάλα έργα διεθνούς σημασίας και ότι "ρέει χρήμα από την Κοινότητα". Δε θα σταθούμε αναλυτικά, γιατί τώρα υπάρχει αρκετή πείρα στους εργατοϋπαλλήλους, στην αγροτιά και στο χώρο της Παιδείας. Ολα τα μεγάλα έργα, που κυρίως είναι τσιμέντο και μπετόν, γίνονται για να επωφεληθούν οι πολυεθνικές και η διακίνηση εμπορευμάτων με ενδιάμεσο σταθμό την Ελλάδα. Οχι μόνο δε θα υπάρχει γενικό όφελος, αλλά, το αντίθετο, με μοχλό τα μεγάλα έργα προωθείται μια πολιτική σε βάρος της παραγωγικής βάσης της χώρας. Οσο για τις κοινοτικές εισροές, αρκούμαι να θυμίσω ότι για κάθε 100 δρχ. που εισπράττουμε, πληρώνουμε 200. Μας τα παίρνουν διπλά και τριπλά με πολλαπλές παρενέργειες. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οτι κρύβονται - τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τα άλλα κόμματα - οι πραγματικές πηγές και οι πρώτοι υπεύθυνοι των ελλειμμάτων και του χρέους. Και όχι μόνο. Ολη η συζήτηση και εδώ μέσα στη Βουλή βάζει στο σκαμνί του κατηγορουμένου: Τη λεγόμενη σπατάλη του κράτους σε κοινωνικές παροχές. Τους αποκαλούμενους "τεμπέληδες" και μη παραγωγικούς δημόσιους υπάλληλους. Τους μικρούς επιχειρηματίες που "κλέβουν" την εφορία, τους αγρότες που κλέβουν στο ζύγι, τους συνταξιούχους που "ζουν περισσότερο από το κανονικό". Τους εργαζόμενους γενικά που παράγουν δήθεν λιγότερα και έχουν την απαίτηση να καταναλώνουν τάχα περισσότερα από ό,τι προσφέρουν. Αυτή η συζήτηση βολεύει όλους όσοι θέλουν να μην αλλάξει η γραμμή πλεύσης απλά να αλλάζουν οι καπετάνιοι το πολύ.
Δεν είναι θέμα διαχείρισης
Ισως οι Ελληνες εργαζόμενοι αναρωτιούνται γιατί τότε ο ΣΕΒ, οι εφοπλιστές, και διάφοροι άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες γκρινιάζουν και ζητούν περισσότερη στήριξη. Το πρόβλημά τους είναι να σιγουρέψουν τα κέρδη τους σε μια περίοδο που οι επενδύσεις κατευθύνονται κυρίως σε τομείς έντασης κεφαλαίου, να αυξήσουν το μέσο ποσοστό κέρδους τους σε συνθήκες μεγάλου ανταγωνισμού ανάμεσα σε καπιταλιστές επιχειρηματίες, στις πολυεθνικές. Παλεύουν να απεγκλωβιστούν από ορισμένες υποχρεώσεις τους απέναντι στους εργαζόμενους, δηλαδή από κατακτήσεις των εργαζομένων. Επιδιώκουν όχι βεβαίως να ανεβάσουν την παραγωγικότητα σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά τη δική τους ικανότητα, ώστε να τα βγάλουν πέρα στο σκληρό και αδυσώπητο πόλεμο ανάμεσα στους μεγιστάνες του χρήματος, τις πολυεθνικές. Τους ενδιαφέρει μόνο να αποκομίσουν κάποια μερίδια από την πίτα που διαμορφώνεται στις διεθνείς αγορές, ιδιαίτερα στη γειτονιά μας στα Βαλκάνια, στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη και όπου αλλού παρουσιάζονται ευκαιρίες τεράστιων κερδών και συσσώρευσης κεφαλαίων. Αυτό δεν είναι πρόβλημα διαχείρισης, όπως διατείνεται η ΝΔ, αλλά και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Είναι θέμα ουσίας.
Οι ισχυροί επιχειρηματίες γκρινιάζουν γιατί τάχα οι απαιτήσεις των εργαζομένων είναι αναχρονιστικές, κάνουν συγκρίσεις με τους κανόνες και το ύψος της απασχόλησης σε χώρες αντίστοιχες περίπου, όπως η Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία. Ενα από τα εμπόδια που έχουν οι μονοπωλιακές και γενικότερα καπιταλιστικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι οι περιορισμοί στις απολύσεις εργαζομένων. Αυτοί οι περιορισμοί, που ως ένα βαθμό ισχύουν τυπικά τουλάχιστον και σήμερα, εμποδίζουν τους κεφαλαιούχους να επενδύσουν, σύμφωνα και με βάση τους πιο σύγχρονους κανόνες, δηλαδή να κάνουν επενδύσεις σε υποδομή, νέες τεχνολογίες με όσο γίνεται λιγότερη και πιο φτηνή εργατική δύναμη. Το πρόβλημά τους είναι ότι η Ελλάδα (όπως και η Πορτογαλία), παρά την ανερχόμενη ανεργία διατηρούν ακόμα, έχουν σχετικά μεγαλύτερα ποσοστά απασχόλησης σε σύγκριση π. χ. με την Ισπανία και την Ιρλανδία, στις οποίες η ανεργία έχει φτάσει σε πιο τρομακτικό ύψος. Φυσικά η ελληνική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να μην αφήσει κανένα αίτημα των βιομηχάνων και των εφοπλιστών χωρίς ικανοποίηση και βεβαίως με αντάλλαγμα την πλήρη και αμέριστη πολιτική τους υποστήριξη.Να γιατί αυτήν την περίοδο ξετυλίγεται πιο αποφασιστικά η επιχείρηση διάλυσης και τσακίσματος του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Να γιατί συκοφαντούνται οι λαϊκοί αγώνες, παράλληλα με την παγίδα του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου. Το εργατικό συνδικαλιστικό και το γενικότερο λαϊκό κίνημα, με την πολιτική συναίνεση που κυριαρχεί στη Βουλή, αποτελεί το μόνο αξιόλογο και σοβαρό εμπόδιο στη δίψα του υπερκέρδους και στη νεοφιλελεύθερη ασυδοσία.

Οι καταχτήσεις του αιώνα

Γνωρίζουμε ότι έχετε πάντα μια απάντηση - συνταγή, ότι σήμερα "δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα, ότι κατέρρευσε", άρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος πάρα η φτώχεια, τα βάσανα των λαών, οι τοπικοί πόλεμοι και η μάστιγα της ανεργίας.

Το ότι οι λαοί τον 20ό αιώνα είχαν καταχτήσεις, είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο, ήρθαν σαν αποτέλεσμα της πάλης τους, του εθνικοαπελευθερωτικού και αντιαποικιοκρατικού αγώνα, του αγώνα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Δεν υπήρξαν στιγμιαίες καταχτήσεις, σφραγίζουν ένα ολόκληρο αιώνα, κράτησαν πάνω από 70 χρόνια πολλές από αυτές. Πολλές από αυτές διατηρούνται ως ένα σημείο και σήμερα, και αν αυτές δεν υπήρχαν σαν πραγματικότητα ή σαν παρακαταθήκη στη μνήμη και τη συνείδηση των λαών, ο κόσμος ολόκληρος θα ήταν ήδη μια τεράστια ζούγκλα, χειρότερη από ό,τι είναι σήμερα. Το ότι σήμερα αναιρούνται και αμφισβητούνται, ένα πράγμα δείχνει: Οτι όσο υπάρχει ανθρώπινη εκμετάλλευση, όσο κυριαρχεί το πολυεθνικό κεφάλαιο, οι καταχτήσεις δεν είναι βιώσιμες, ότι οι λαοί πρέπει να ολοκληρώνουν παντού τη νίκη τους και να ξέρουν να την υπερασπίζονται συνεχώς, να μην επαναπαύονται, γιατί ο κίνδυνος δεν εξαλείφεται αυτόματα. Οι λαοί πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα, να διδαχθούν από λάθη που έγιναν, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να παραιτηθούν από τα οράματα και τις επιδιώξεις τους. Τα λάθη υπάρχουν περιθώρια να διορθωθούν όταν οι λαοί, οι εργαζόμενοι διαφεντεύουν τις τύχες τους και δε διαφεντεύονται από μια μειοψηφία που έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία. Τα λάθη διορθώνονται όταν οι λαοί είναι στο προσκήνιο και εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους, όταν όμως παραιτηθούν, τότε δε θα έχουν να κάνουν με συνέπειες λαθών, αλλά με συνέπειες συνειδητών εγκλημάτων.

Αντίσταση και απειθαρχία