Οσοι πίστευαν ότι οι "θυσίες" για χάρη του Μάαστριχτ, της "σύγκλισης" και "ευρωπαϊκής ενοποίησης" είναι το τέλος μιας ανηφορικής πορείας και μετά θα επέλθει η πολυπόθητη κοινωνική ευημερία, ασφαλώς πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Η νεοσυντηρητική λαίλαπα που πλήττει τις λαϊκές μάζες στην Ευρώπη χρόνια τώρα, που έχει οδηγήσει 50 εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και την εξαθλίωση, απλώς είναι... η αρχή.

Οποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στο κείμενο, με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Σχέδιο Στρατηγικής για την οικονομική ανάπτυξη και απασχόληση στην Ευρώπη", που έχει συντάξει επιτροπή που ορίστηκε από τους αρχηγούς της Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής Ενωσης (Λαϊκά και Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα) και το οποίο παρουσιάστηκε πρόσφατα από βουλευτές της ΝΔ.

Ενδεχόμενη εφαρμογή αυτής της στρατηγικής - είναι σίγουρο ότι απηχεί τα στρατηγικά σχέδια και τα συμφέροντα των πολυεθνικών - δε θα αφήσει πέτρα στην πέτρα από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων και θα οδηγήσει κατευθείαν σε καταστάσεις που θυμίζουν, χωρίς υπερβολή, φεουδαρχία.

Για του λόγου το αληθές, αρκεί να αναφερθούν ορισμένα από τα μέτρα που προτείνονται στο παραπάνω κείμενο, στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας:

"Σύναψη ατομικών συμβάσεων, κατάργηση του κατώτατου μισθού, κατάργηση των μη μισθολογικών δαπανών (εργοδοτικές εισφορές για κοινωνική ασφάλιση), ωράριο σε ατομικό επίπεδο, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, διάλυση των συνδικάτων, κοινωνική ασφάλιση που στηρίζεται περισσότερο στη συνδρομή του ατόμου (αυτασφάλιση), επιδόματα ανεργίας να καταργηθούν κτλ.".

Το όραμα των συντηρητικών κομμάτων της Ευρώπης, που στην πραγματικότητα προδιαγράφει μια εφιαλτική προοπτική για τους λαούς της, περιλαμβάνει και τη δημιουργία μιας νέας κατηγορίας εργαζομένων: Των οικιακών βοηθών (!), κοινώς υπηρετών.Θα μπορούσαν, αναφέρεται χαρακτηριστικά στο κείμενο, "να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας σε ιδιώτες εργοδότες. Ενα παράδειγμα θα ήταν οι οικιακές υπηρεσίες" (!). Παράλληλα προωθεί την ιδέα των "ισχυρών ανθρώπων" (!), πάνω από τις κυβερνήσεις.

Πρόκειται για μια στρατηγική, την οποία έχει υιοθετήσει πλήρως η κυβέρνηση Σημίτη - όπως και οι 12 κεντροαριστερές κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη της ΕΕ - και επιχειρεί να υλοποιήσει στην πράξη. Το κείμενο των συντηρητικών κομμάτων θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τη γνωστή ομιλία του Κ. Σημίτη στα συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον στην "οραματική ενατένισή" του. Ομως οι πούροι συντηρητικοί της ΕΕ, προκειμένου να δικαιολογήσουν την παρουσία τους και τον πολιτικό ρόλο τους, προχωρούν μερικά βήματα παραπέρα, αποκαλύπτοντας έτσι πού θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα οι πολυεθνικές και η χρηματιστική ολιγαρχία. Πρόκειται για στρατηγική εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων, η οποία αν δεν εμποδιστεί και ανατραπεί από τη συντονισμένη και οργανωμένη δράση των εργαζομένων της Ευρώπης, θα οδηγήσει τη "γηραιά ήπειρο" κατευθείαν στο Μεσαίωνα.

Αξίζει, προκειμένου να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της ολομέτωπης νεοφιλελεύθερης επίθεσης που σχεδιάζεται, να γίνει πιο εκτενής αναφορά στο κείμενο των συντηρητικών (Λαϊκών και Χριστιανοδημοκρατικών) κομμάτων της Ευρώπης.

Η πρώτη αίσθηση είναι ότι πρόκειται για ένα κείμενο με ατόφιο νεοσυντηρητικό λόγο, που δεν επιχειρεί να αποκρύψει τις επιδιώξεις των συντακτών του - όπως κάνει ο Κ. Σημίτης. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το μανιφέστο του νεοφιλελευθερισμού μπροστά στον 21ο αιώνα. Η ηγεσία της ΝΔ είναι προφανές ότι συμφωνεί, τουλάχιστον στις βασικές γραμμές του. Γι' αυτό άλλωστε έσπευσε να το δώσει στη δημοσιότητα. Προφανώς θέλει να βολιδοσκοπήσει και τις αντιδράσεις της "κοινής γνώμης".

Για οικονομία χώρου παρατίθενται αποσπάσματα από το κείμενο, τα οποία είναι τόσο εύγλωττα, που ο σχολιασμός περιττεύει.

Δεν πρόκειται για επιστροφή στο κράτος - νυχτοφύλακα, αλλά για παράδοση των πάντων στην ιδιωτική πρωτοβουλία: "Το κράτος θα έχει την ευθύνη για τις δραστηριότητες που δεν μπορούν να αναληφθούν ικανοποιητικά από την ιδιωτική πρωτοβουλία". "Χρειάζονται αυξημένα κίνητρα (!) για αυξημένη συμμετοχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στις υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης και πρόνοιας".

"Η κοινωνία θα λειτουργεί πιο αποτελεσματικά, αν προβλεφτούν πολλά ανεξάρτητα και περιφερειακά κέντρα αποφάσεων και συνεπώς και περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι και ανεξάρτητοι επιχειρηματίες".

"Η καθιέρωση της οικονομίας της αγοράς ως το κατ' εξοχήν παγκόσμιο οικονομικό σύστημα προσφέρει πλούτο σε περιοχές του κόσμου που υπέφεραν παλιότερα από τα δεινά του κομμουνισμού" (!).

"Το κράτος πρέπει να προσφέρει ένα δίχτυ ασφαλείας κοινωνικής πρόνοιας και αρωγής για τους πιο αδύναμους... Πρωταρχικός στόχος της κοινωνικής πολιτικής του κράτους πρέπει όμως πάντα να είναι να βοηθά τους μεμονωμένους πολίτες να βοηθήσουν τον εαυτό τους" (!). Αυτό ακριβώς που είχε πει και ο Κ. Σημίτης στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ.

Προσδιορίζεται ακόμα και ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης: "Η ΤΑ πρέπει να προωθεί τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και να μη δημιουργεί εμπόδια, αναλαμβάνοντας η ίδια επιχειρηματική δραστηριότητα".

"Η οικονομική ανάπτυξη και η τεχνολογική πρόοδος δε δημιουργούν ανεργία. Οι αξίες αυτές γίνονται απειλή για την απασχόληση μόνον όταν οι συνθήκες για την επιχειρηματική δραστηριότητα και νέες επιχειρήσεις είναι κακές".

"Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι η ανεπαρκής ικανότητά της να εκμεταλλευτεί τις μεταβαλλόμενες παγκόσμιες συνθήκες".

"Η δημιουργία νέων, πραγματικών θέσεων εργασίας, πρέπει να προέλθει από τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Η διεύρυνση του δημόσιου τομέα είναι μια απειλή για την ανάπτυξη, και ως εκ τούτου, και για τη μακροχρόνια απασχόληση...".

"Η κοινωνική οικονομία της αγοράς, την οποία επιδιώκουμε, στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία, τον ελεύθερο ανταγωνισμό, τον έλεγχο των συντελεστών παραγωγής από τις δυνάμεις της αγοράς" (!).

Βασικός μοχλός των αντιλαϊκών μέτρων είναι η φορολογική πολιτική.Αρχικά σημειώνεται ότι η "μειωμένη φορολογία πρέπει να συμβαδίζει με χαμηλότερες δημόσιες δαπάνες" (διάβαζε κοινωνικές δαπάνες).

Μειωμένη φορολογία για τις επιχειρήσεις: "Οι επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να προσφέρουν απασχόληση στους σημερινούς ανέργους, θα αναπτυχθούν μόνο αν το κόστος είναι ανταγωνιστικό. Οι μισθοί και το έμμεσο εργατικό κόστος, δηλαδή οι φόροι, πρέπει να αντιμετωπίζονται με αυτό το πνεύμα. Οι φόροι μισθωτών υπηρεσιών και οι λοιπές μη μισθολογικές δαπάνες στην Ευρώπη, είναι γενικά υπερβολικά υψηλοί". Ακόμη: "Μετατόπιση της φορολογικής επιβάρυνσης από την εργασία σε άλλες φορολογικές βάσεις".

"Τα συστήματα κοινωνικής στήριξης πρέπει να διαμορφωθούν έτσι ώστε να προωθούν περισσότερο την κοινωνική κινητικότητα και πρωτοβουλία, αντί της παθητικής αποδοχής της παρεχόμενης στήριξης".

"Υπάρχουν πολλές δυνατότητες για τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε ιδιώτες εργοδότες. Ενα παράδειγμα θα ήταν οι οικιακές υπηρεσίες.Θα μπορούσαν να καθιερωθούν συστήματα φορολογικών ελαφρύνσεων για την ιδιωτική απασχόληση, με σκοπό τη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης και τη νομική αποκατάσταση της παράνομης εργασίας".

Πρόβλεψη υπάρχει ώστε να δοθούν κίνητρα στους αναξιοπαθούντες εργοδότες:

"Οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να δώσουν πρώτη προτεραιότητα στη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών, όχι μόνο για τις μεγάλες και μικρές εταιρείες, αλλά και για τους ίδιους τους εργοδότες. Οι εταιρείες προοδεύουν χάρη στα άτομα (σ. σ. εννοούν τους εργοδότες), τίποτα άλλο" (!). Σαφόν το σαφές!

Διαπιστώνεται ότι "η Ευρώπη αντιμετωπίζει πρόβλημα ευελιξίας. Οι αγορές εργασίας είναι λιγότερο απελευθερωμένες σε σχέση με αυτά που ισχύουν σε πολλές άλλες περιοχές του κόσμου".

Γι' αυτό προτείνεται "οι αλλαγές στο κανονιστικό (νομοθετικό) πλαίσιο και τις πρακτικές της αγοράς εργασίας πρέπει να στοχεύουν στη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας". Και στο "διά ταύτα": "Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ο φόρος των μισθωτών υπηρεσιών και οι άλλες μη μισθολογικές δαπάνες είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο χάνονται οι θέσεις εργασίας από την αγορά. Η μείωση της οικονομικής επιβάρυνσης που δημιουργούν αυτοί οι φόροι και οι εισφορές θα καταστήσουν την αγορά εργασίας πιο ευέλικτη και θα δημιουργήσουν νέες θέσεις απασχόλησης".

Εδώ το κείμενο είναι κάτι παραπάνω από σαφές:

"Για μεγαλύτερη ευελιξία απαιτούνται επίσης μεταβολές στους μηχανισμούς καθορισμού μισθών, που σήμερα στηρίζονται υπερβολικά πολύ στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και όχι στο δικαίωμα σύναψης ατομικών συμβάσεων. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η νομοθεσία για τον κατώτατο μισθό. Θα 'πρεπε να τηρείται ένα αποδεκτό κοινωνικό επίπεδο, μέσω του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, χωρίς καθορισμό μισθών (!)".

Επιπλέον: "Πρέπει να επιτραπεί η ανάπτυξη διαφόρων μορφών εργασίας. Το ωράριο μπορεί και πρέπει να προσαρμόζεται καλύτερα στις ατομικές και τοπικές ανάγκες και επιθυμίες".

"Ο ρόλος των "κοινωνικών εταίρων" θα αλλάξει στον αιώνα της πληροφορικής σε σχέση με τις παραδόσεις της βιομηχανικής κοινωνίας", εκτιμάται στο κείμενο και ειδικά για το ρόλο των εργατικών σωματείων αναφέρεται:

"Θα σημειωθεί μια μετατόπιση από τη συλλογική δράση στην παροχή συμβουλών και στήριξη σε μεμονωμένα μέλη του σωματείου. Οι συμφωνίες, που θα υπογράφονται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, δεν πρέπει να ισχύουν αυτόματα για όσους δεν είναι μέλη" (!).

"Τα υφιστάμενα κοινωνικά συστήματα είναι πολυδάπανα και πολλά από αυτά ελάχιστα προσαρμοσμένα στις απαιτήσεις της νέας αγοράς εργασίας. Τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να συνδέονται πιο άμεσα με το άτομο και τη συνδρομή του (!) και να εξαρτώνται λιγότερο από τους φόρους για τη χρηματοδότησή τους".

"Τα συστήματα κοινωνικής στήριξης πρέπει να διαμορφωθούν έτσι ώστε να προωθούν περισσότερο την κοινωνική κινητικότητα και πρωτοβουλία, αντί της παθητικής αποδοχής της παρεχόμενης στήριξης".

"Η αρχή της επικουρικότητας είναι η καταλληλότερη οδός για τον επιμερισμό των ευθυνών μέσα σε μια κοινωνία. Μόνο όταν μια δραστηριότητα δεν μπορεί να αναληφθεί ικανοποιητικά από το άτομο, την οικογένεια, τη γειτονιά κτλ. θα ανατίθεται σε έναν ευρύτερο κοινωνικό φορέα" (!).

"Είναι αναγκαίο οι ευρωπαϊκές χώρες να περάσουν από μια αντίληψη της μεγάλης κυβέρνησης σε μια σύγχρονη ιδέα ισχυρών ανθρώπων" (!).

Υποδεικνύονται και πρότυπα: "Οι αλλαγές που δρομολογούνται στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης προσφέρουν μια ευκαιρία για τη θέσπιση σύγχρονης νομοθεσίας, αποφεύγοντας μια απλή αντιγραφή απαρχαιωμένων κανονιστικών διατάξεων που πολλές δυτικές χώρες προσπαθούν σήμερα να αλλάξουν".

"Η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων και η κατάργηση των μόνιμων μονοπωλίων είναι σημαντικές πτυχές μιας στρατηγικής απασχόλησης με βάση τον υγιή ανταγωνισμό. Οι κρατικές επιχειρήσεις πρέπει να παραμένουν σε ελάχιστες περιπτώσεις και να πληρούν σκοπούς που δεν καλύπτονται από την ιδιωτική πρωτοβουλία".

Πολιτικές κατά των ανέργων: "Τα προγράμματα στήριξης πρέπει να συνοδεύονται από ισχυρά κίνητρα για την αναζήτηση εργασίας από τα άτομα. Τα επιδόματα ανεργίας πρέπει να διατηρηθούν σε επίπεδα που να μην εμποδίζουν τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, έστω και σε κατώτερα μισθολογικά επίπεδα. Το σύστημα των επιδομάτων πρέπει να παροτρύνει τον άνεργο να αναλάβει νέα απασχόληση, ανεξάρτητα από τη μονιμότητά της" (!). Με άλλα λόγια τα επιδόματα ανεργίας πρέπει να μειωθούν δραστικά ή να καταργηθούν.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Ιδιαίτερη έμφαση αποδίδεται στην εκπαίδευση, ο ρόλος της οποίας αλλάζει άρδην, ενώ η γνώση θεωρείται "προσωπική επένδυση" (!).

"Ο ανταγωνισμός μεταξύ των σχολείων είναι ευπρόσδεκτος, γιατί προωθεί την ποιότητα. Τα ιδιωτικά σχολεία προσφέρουν σημαντική βοήθεια από την άποψη αυτή. Το κράτος πρέπει να επιτρέψει την ανάδυση μιας πραγματικής αγοράς της εκπαίδευσης".Η γνώση πρέπει να θεωρείται σαν προσωπική επένδυση (!) - και όχι βέβαια κοινωνικό αγαθό που τελεί υπό την προστασία του κράτους και παρέχεται δωρεάν. Αυτό ισχύει κυρίως, όπως αναφέρεται, για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Δε μένει "παραπονεμένη" όμως και η τριτοβάθμια εκπαίδευση."Πρέπει να τονιστεί η σημασία της ποιοτικής επένδυσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και σε άλλες μορφές εξειδικευμένης εκπαίδευσης και κατάρτισης που προσφέρουν επιχειρήσεις και φορείς εκτός των πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Η στενή επαφή με τη βιομηχανία και την επιχειρηματική κοινότητα είναι σημαντική, επειδή αυτές προσφέρουν ιδέες και χρηματοδότηση για νέα μαθήματα και προγράμματα".

Στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, αυτές οι εκφράσεις και άλλες παρόμοιες, θα είναι καθημερινά όλο και πιο έντονες. Δε θα γίνεται η αντιπαράθεση στο ζήτημα "ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για τη λύση των προβλημάτων και ποια πολιτική απαιτείται για την αντιμετώπισή τους", τόσο των τοπικών, όσο και των γενικότερων. Αντίθετα, θα γίνεται προσπάθεια από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις για μια στείρα αντιπαράθεση, όχι βέβαια με άξονα τα μεγάλα, κρίσιμα προβλήματα του λαού (ανεργία, φορολογία, κλείσιμο επιχειρήσεων, κοινωνική ασφάλιση, παιδεία, ναρκωτικά κλπ.), αλλά ποιος, π.χ., φύτεψε περισσότερα δέντρα ή έκανε, το πολύ, ένα καλό σιντριβάνι. Επειδή οι άλλες πολιτικές δυνάμεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ έχουν ταυτιστεί με την πολιτική της ΕΕ και την προώθηση των προγραμμάτων της θα θέλουν σ' αυτές τις εκλογές να μετρήσουν τα "κουκιά" τους και να αποτελέσουν αυτές ένα τεστ δοκιμασίας της πολιτικής τους και δυνατότητας χειραγώγησης πλατιών λαϊκών μαζών.

Αυτές οι δύο αντιλήψεις γεννιούνται ή μπορούν να γεννηθούν, γιατί οι δημοτικές και νομαρχιακές Κινήσεις δεν έχουν ακόμα αναπτύξει αυτή τη δράση που χρειάζεται μέσα στο λαό. Εάν επιδράσουν στις γραμμές μας αυτές οι αντιλήψεις, υπάρχει κίνδυνος να αδρανοποιούνται οι δυνάμεις μας, έτσι ώστε να μην υπάρχει η ανάλογη δυνατότητα να αντιπαλέψουμε τη σημερινή πολιτική που εφαρμόζεται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Η συντρόφισσα Αλέκα Παπαρήγα, στη Λέσβο, πολύ συγκεκριμένα είπε το εξής:"Η πορεία προς τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές για το ΚΚΕ είναι πορεία οργάνωσης της λαϊκής κινητοποίησης γύρω από τα τοπικά και γενικότερης σημασίας λαϊκά προβλήματα για την παιδεία, την υγεία, το περιβάλλον, τα εργασιακά δικαιώματα, τη μάστιγα των ναρκωτικών, το πρόβλημα της στέγης, της φορολογίας".

Ακολουθώντας αυτή την πορεία, οι Κινήσεις, στις οποίες δρουν οι κομμουνιστές, μπορούν να γίνουν πόλοι συσπείρωσης, ενωτικής πολιτικής και δράσης, για να συγκρουστούν με άλλες πολιτικές αντιλήψεις που θέλουν τους δήμους και τις νομαρχίες απλά όργανα διοίκησης για τη διαχείριση και την προώθηση της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Τα παραπάνω θα προχωρήσουν μόνο εάν οι δημοτικές και νομαρχιακές Κινήσεις που υποστηρίζει το ΚΚΕ δραστηριοποιηθούν πιο αποφασιστικά και οργανωμένα, πιο έντονα και συγκεκριμένα μέσα στο λαό. Να τον ενημερώνουν όσο το δυνατόν καλύτερα για τις δυο ουσιαστικά διαφορετικές, αντίθετες πολιτικές που εκφράζονται στην ΤΑ και να καλέσουν τους εργαζόμενους, το λαό να αγωνιστεί και να δώσει, επίσης, πολιτικό νόημα στην ψήφο του.

Για παράδειγμα, ήρθαμε σε αντίθεση με το σημερινό νομοσχέδιο για την υγεία, προτείναμε ότι η υγεία πρέπει να είναι δημόσια, υψηλής ποιότητας και δωρεάν για όλο το λαό. Ηρθαμε σε αντίθεση με το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για τις συγκοινωνίες. Ζητήσαμε να είναι ενιαίες στην περιοχή της Αττικής, να είναι δημόσιες με ενιαίο εισιτήριο. Είμαστε η μόνη δύναμη που έχουμε ταχθεί με σαφήνεια ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των υπηρεσιών των δήμων και προτείναμε να διαμορφωθούν ανάλογοι οργανισμοί για την ουσιαστική εξυπηρέτηση των δημοτών χωρίς πρόσθετους φόρους. Ηρθαμε, επίσης, σε αντίθεση με την πολιτική που ακολουθείται στο θέμα των χωματερών κ.α.

Αν αναπτύξουν οι δυνάμεις μας μια τέτοια συνολική δραστηριότητα, θα δημιουργούν προϋποθέσεις και δυνατότητες της πιο πλατιάς συσπείρωσης λαϊκών δυνάμεων στην πολιτική που θα δίνει διέξοδο στα προβλήματα προς όφελος των συμφερόντων των εργαζομένων και θα αναπτύσσει αποτελεσματικά ενωτική δράση στις διεκδικήσεις τους. Ταυτόχρονα, θα ελαχιστοποιούνται οι παράγοντες ή καθόλου δε θα επηρεάζουν αυτοί τις δυνάμεις μας, στην αποδοχή των δύο αντιλήψεων που προαναφέρθηκαν. Και έτσι θα καταφέρουμε να συσπειρώσουμε τις δυνάμεις των εργαζομένων και του λαού μας ενάντια στη σημερινή πολιτική της γενικότερης συναίνεσης, που επικρατεί ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα, όσον αφορά τους λεγόμενους εκσυγχρονισμούς που γίνονται στο όνομα των κατευθύνσεων της ΕΕ και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης της αγοράς και διαμορφώνουν μια ΤΑ όργανο των παραπάνω επιλογών, εντολών και κατευθύνσεων.Αντώνης ΧΟΡΟΖΑΝΗΣ

"Η ΕΕ πρέπει να είναι μια ένωση για την επιχειρηματικότητα με την ευρύτερη έννοια της λέξης". Είναι φανερό ότι σε αυτή δεν έχουν θέση οι εργαζόμενοι.

Στη συνέχεια υιοθετείται η άποψη της Μπούντεσμπανκ και του Κολ ότι "πρωταρχική ευθύνη για συγκεκριμένη δράση κατά της ανεργίας θα ανήκει πάντα (!) στα κράτη - μέλη". Ετσι αποκλείεται να δοθεί έστω και ένα "ΕΥΡΩ" από τον κοινοτικό προϋπολογισμό για την ανακούφιση των ανέργων.

Παράλληλα προειδοποιεί και προσγειώνει ότι "αν δημιουργηθούν εξωπραγματικές προσδοκίες σχετικά με τη δυνατότητα της Ενωσης να προσφέρει ευημερία και απασχόληση, αυτό μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη στάση των ανθρώπων απέναντι στην ευρωπαϊκή συνεργασία". Το μήνυμα είναι σαφές: Μην καλλιεργείτε φρούδες ελπίδες για την αντιμετώπιση της ανεργίας, γιατί κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.

Είναι χαρακτηριστικές και οι τοποθετήσεις για την ΟΝΕ και το Μάαστριχτ: "Η δημιουργία της ΟΝΕ θα συμβάλει ουσιαστικά στην επίτευξη των στόχων της ευημερίας, της ανάπτυξης και των νέων θέσεων εργασίας". Πώς; "Η ΟΝΕ θα διευκολύνει τις επιχειρηματικές σχέσεις, δημιουργώντας έτσι νέο, ευνοϊκό κλίμα για επενδύσεις και απασχόληση". Και ακόμη: "Η προσπάθεια για περικοπή των δημοσίων δαπανών, που ξεκίνησε με τα κριτήρια του Μάαστριχτ, θα συμβάλει στη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για τη δημιουργητικότητα και το επιχειρηματικό πνεύμα". Και τέλος: "Τα κριτήρια σύγκλισης του Μάαστριχτ είναι δείγμα υγιούς οικονομικής πολιτικής. Η τήρηση αυτών των κριτηρίων είναι αναγκαία να γίνει".