Το χτύπημα είναι διπλό. Στο Χαλάνδρι, η κυβέρνηση, για να εξυπηρετήσει τα σχέδια των αφεντικών του νέου αεροδρομίου στα Σπάτα, επιδιώκει να κόψει την πόλη στη μέση, με μία υπερλεωφόρο που θα έχει και ψηλά τείχη στα πλευρά της. Στον Υμηττό, οι επιτήδειοι πουλούν και αγοράζουν ως οικόπεδα το επίσημα χαρακτηρισμένο δάσος αριστερά και δεξιά της δεύτερης υπερλεωφόρου, που θα εξυπηρετεί το αεροδρόμιο των Σπάτων, αυτής της περιφερειακής Υμηττού. Η κυβέρνηση, αν δεν ενθαρρύνει, παραμένει τουλάχιστον θεατής σ' αυτό. Αυτοί που κινητοποιούνται είναι οι ίδιοι οι κάτοικοι, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμα φορά πως, όσες εκσυγχρονιστικές μπαρούφες κι αν εκτοξεύουν οι υπάλληλοι των μονοπωλίων, πάντα θα υπάρχει ένας λαϊκός παράγοντας, που, έστω και ενστικτωδώς παλεύοντας για το συμφέρον του, θα προσπαθεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Εστιατόριον

τα "Σπάτα",

σερβίρονται

τα παρακάτω

"πιάτα":

... αεροδρόμιον

οδοί και διαβάσεις,

μπορείς να φας

μέχρι να σκάσεις,

άντε, λοιπόν, αρπάξτε

τα πιρούνια,

και φάτε εργολάβοι

ως τα μπούνια!

Εστιατόριον

"Σταυρός

και Ελευσίνα",

περίφημη ελληνική

κουζίνα,

με άλλα λόγια

"μίζες" "αρπαχτές"

και "πανωπροίκια"

φίνο μενού

για "αρουραίους"

και "ποντίκια"!

Ο οίστρος

Ως πεδίο όπου θα κριθεί η κοινωνία του μέλλοντος, χαρακτήρισε την Κοινωνική Ασφάλιση ο Γενικός Γραμματέας Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ν. Σαλαγιάννης μιλώντας στο συνέδριο της Ομοσπονδίας προσωπικού των ασφαλιστικών ταμείων."Θα κριθεί, είπε, αν θα είναι κοινωνία αλληλεγγύης για τους αδύναμους ή θα είναι κοινωνικός δαρβινισμός".

Στην κατηγορία του κοινωνικού δαρβινισμού, κατά τον Ν. Σαλαγιάννη, υπακούουν και ορισμένες τελευταίες προτάσεις - και εννοούσε προφανώς, αν και δεν την κατονόμασε, τη μελέτη του ΙΟΒΕ - που "ανοίγουν την πίσω πόρτα της ιδιωτικής ασφάλισης". Αλλά, συνέχισε, αφού κατατέθηκαν, θα συζητηθούν στα πλαίσια του περίφημου κοινωνικού διαλόγου.

Τι να συζητήσει, δηλαδή, κανείς; Οτι πρέπει να δουλεύουμε και δέκα χρόνια μετά θάνατον για να πληρώσουμε κερδοσκοπικές επιδιώξεις;

Κεντρική ιδέα της μελέτης του ΙΟΒΕ είναι ένα τριφασικό ασφαλιστικό σύστημα με τα εξής χαρακτηριστικά: Ενα ελάχιστο ποσό σύνταξης για όλον τον πληθυσμό, μια δεύτερη κλίμακα - υποχρεωτική - με ανταποδοτικό χαρακτήρα και μια τρίτη κλίμακα, η οποία θα βασίζεται στην ιδιωτική ασφάλιση και θα έχει προαιρετικό χαρακτήρα.

Ομως ο νυν πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, αμέσως μετά την ψήφιση του νόμου 2084 της ΝΔ, έγραψε στα "Νέα" στις 19.9.1992: "Η αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος... απαιτεί ένα σύστημα που να ορίζει σαφώς τους ρόλους της κοινωνικής πρόνοιας, της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και της ιδιωτικής ασφάλισης, έτσι ώστε να λειτουργούν συμπληρωματικά και όχι ανταγωνιστικά". Και πρότεινε το τρίπτυχο: "Εθνική σύνταξη", "αναλογική σύνταξη που θα χρηματοδοτείται από εισφορές" και μια "κλαδική" σύνταξη, κάτι σαν την επικουρική "ίσως και με τη συνεργασία της ιδιωτικής ασφάλισης".

Οπότε προκύπτουν τα ερωτήματα: Υπακούει και ο Σημίτης στον "κοινωνικό Δαρβινισμό"; Και τώρα που είναι πρωθυπουργός θα χαρίσει το φιλέτο στην ιδιωτική ασφάλιση;

"Η ελληνική κυβέρνηση ακούει τις απόψεις των άλλων χωρών, αλλά τελικώς κάνει τις επιλογές της με βάση τα εθνικά μας συμφέροντα". Πρόκειται για τη φράση - κλισέ που αρέσκεται να επαναλαμβάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, όταν τον ρωτούν αν η κυβέρνηση δέχεται πιέσεις από τους "εταίρους" και "συμμάχους" της, όσον αφορά την άσκηση εξωτερικής πολιτικής.

Επειδή υπάρχει κίνδυνος να το πιστέψει - ο ίδιος και όχι κανείς άλλος - δεν έχουμε παρά να υπενθυμίσουμε την ταύτιση των κυβερνητικών αποφάσεων με τα "εθνικά συμφέροντα" σε περιπτώσεις, όπως: Αρση του ελληνικού "βέτο" για την Τελωνειακή Ενωση ΕΕ - Τουρκίας, συμφωνία στο ΝΑΤΟικό βομβαρδισμό του Σαράγεβο, άρνηση καταδίκης του αμερικανικού "εμπάργκο" κατά της Κούβας, επίδειξη κυβερνητικής αλληλεγγύης (! ) στις πυρηνικές δοκιμές της Γαλλίας, "μακεδονομαχία" και "αντισκοπιανισμός" που δούλεψε και δουλεύει για το ξεδίπλωμα της αμερικανικής ομπρέλας στα βόρεια σύνορα της χώρας κλπ. κλπ. κλπ.

Τώρα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι! Η παρατεταμένη κόντρα και οι διαξιφισμοί μεταξύ Ιδρύματος Ωνάση και Μεγάρου Μουσικής έληξαν! Μάλιστα, το "ευτυχές γεγονός" επισφραγίσθηκε με κοινή ανακοίνωση, που πληροφορεί τους "ευτυχείς", πλέον, Ελληνες για του λόγου, ή μάλλον της συμφωνίας, το αληθές.

Μετά, λοιπόν, τις ένθεν και ένθεν "κορόνες", αλλά και τους βαρύτατους χαρακτηρισμούς που τις συνόδευσαν, το Ιδρυμα Ωνάση συμφώνησε με τις προτεινόμενες από το Μέγαρο ημερομηνίες για την τελετή απονομής των Βραβείων Ωνάση για το '97.

Οσο για το μέλλον, ας μην ανησυχούμε. Η ανακοίνωση είναι κάτι παραπάνω από καθησυχαστική: "Ενδεχόμενη αλλαγή, εάν υπάρξει, θα αντιμετωπισθεί με πνεύμα συνεργασίας και στο πλαίσιο των αναγκών των δύο οργανισμών". Ε, να μη βγάζουμε τόσο απροκάλυπτα τα άπλυτά μας στη φόρα...

"... Η συστηματική αχρήστευση θέσεων εργασίας, η οποία, βεβαίως, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις εξαγγελλόμενες πολιτικές δεσμεύσεις για παραγωγή νέων θέσεων εργασίας, στις οποίες εξακολουθεί να επιμένει ανεδαφικά η παλαιότερη γενιά πολιτικής σκέψης, η καθηλωμένη στις παραστάσεις της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατικής αισιοδοξίας και της επεκτατικής - διευρυνόμενης αναπαραγωγής. Ομως η στρατηγική της εντατικότερης εκμετάλλευσης δεν επιτρέπει παρόμοιες αυταπάτες για νέες θέσεις εργασίας, όπως αυτές που εμπεριέχονται και στην ίδια τη "Λευκή Βίβλο" της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που υπήρξε ύστερος προγραμματικός καρπός αισιοδοξίας της τελευταίας περιόδου Ντελόρ ...".

Τέρμα, λοιπόν, οι αυταπάτες για το τι εστί ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Επί το ελληνικότερον, δηλαδή, "άνθρακες ο θησαυρός" των σοσιαλδημοκρατικών υποσχέσεων. Μόνο που τα παραπάνω δεν τα γράφει κάποιος φανατικός αντιευρωπαϊστής, αλλά ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Παναγιώτης Γεννηματάς, οι απόψεις του οποίου δημοσιεύτηκαν στο "Εθνος" και αφορούν στους νέους σχεδιασμούς των Βρυξελλών.