Tο α - α - δ μέτωπο πάλης και η σοσιαλιστική επανάσταση

Στην προσυνεδριακή συζήτηση μπαίνουν και ζητήματα που έχουν γίνει σημεία αντιπαράθεσης στο κομμουνιστικό κίνημα ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας. Ενα τέτοιο θεμελιακό ζήτημα είναι η δυνατότητα επανάστασης σε μια χώρα. Η άμεση ή έμμεση αμφισβήτηση αυτής της δυνατότητας σημαίνει άρνηση του απόλυτου νόμου της καπιταλιστικής ανάπτυξης, του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού. Αυτός ο νόμος, που η ισχύς του επιβεβαιώθηκε επανειλημμένα από την ιστορική εμπειρία, σημαίνει, εκτός των άλλων, ότι οι πολιτικές προϋποθέσεις, πρώτα απ' όλα η επαναστατική κατάσταση, ωριμάζουν σε διαφορετικές στιγμές, όχι ταυτόχρονα, στις διάφορες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Ο Λένιν απαντώντας σε αυτούς που, για να δικαιολογήσουν τη διστακτικότητά τους, θεωρούσαν ότι μπορεί η επανάσταση να "προγραμματιστεί" στις διάφορες χώρες τόνιζε μέσα στον επαναστατικό βρασμό της Ρωσίας, τον Απρίλη του 1917: "Την επανάσταση δεν μπορούμε ούτε να τη φτιάξουμε, ούτε να της καθορίσουμε σειρά. Την επανάσταση δεν μπορούμε να την παραγγείλουμε, η επανάσταση ωριμάζει" (1). Εφόσον δημιουργηθούν οι συνθήκες σε μια χώρα, η αναμονή των άλλων απλούστατα σημαίνει παραπομπή της επανάστασης στις ελληνικές καλένδες. Και παραπέρα σημαίνει εγκατάλειψη των διεθνιστικών καθηκόντων, γιατί σε επαναστατικές στιγμές ο διεθνισμός στην πράξη, σε διάκριση από το διεθνισμό στα λόγια, "είναι ένας και μόνον ένας: Αφοσιωμένη δουλιά για την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος και του επαναστατικού αγώνα στην ίδια σου τη χώρα, υποστήριξη (με την προπαγάνδα, ηθικά, υλικά) ενός τέτοιου αγώνα, μιας τέτοιας γραμμής και μόνο μιας τέτοιας γραμμής σε όλες χωρίς εξαιρέσεις τις χώρες" (2). Σ' αυτά τα πλαίσια, κι όχι με όρους μεγέθους της χώρας, πρέπει να προσεγγίζεται και το θέμα "αδύνατος κρίκος".

Σε αναμονή, παράλυση κι ενσωμάτωση οδηγεί και η άποψη ότι πρέπει να προωθήσουμε το στόχο της διάλυσης της ΕΕ, εγκαταλείποντας το στόχο της αποδέσμευσης της χώρας μας, με την αιτιολογία των αναπότρεπτων δεδομένων και στο όνομα του "διεθνισμού". Η άποψη αυτή αντιπαραθέτει την αποδέσμευση στη διάλυση, λες και η πρώτη δε θα είναι ένα χτύπημα στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό και μια μεγάλη προσφορά στην αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών.

Το Σχέδιο Προγράμματος σωστά αντιμετωπίζει το ζήτημα της επανάστασης σε μια χώρα, όπως και το ζήτημα του χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα, ότι δηλαδή θα είναι σοσιαλιστικός. Η εγκατάλειψη της λογικής των σταδίων είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά στη στρατηγική σκέψη του Κόμματός μας. Αντίστοιχα, η γενική πολιτική του γραμμή πρέπει να υπηρετεί το στόχο της προετοιμασίας, της ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα - κόμμα, εργατική τάξη, συμμαχίες της - ώστε να είναι σε θέση να αξιοποιήσει την επαναστατική κατάσταση, την πανεθνική κρίση όταν αυτή προκύψει, για την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη. Η πολιτική συσπείρωσης και προετοιμασίας των μαζών για μια τέτοια προοπτική είναι, σύμφωνα με το Σχέδιο Προγράμματος, το αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό - δημοκρατικό (α -α - δ) μέτωπο πάλης . Ωστόσο, το Συνέδριο πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να δει καλύτερα και να ξεκαθαρίσει ορισμένα ζητήματα που αφορούν το μέτωπο, να κάνει διορθώσεις. Υπάρχουν σημεία που επιδέχονται διπλή ερμηνεία ή και στόχοι λαθεμένοι. Η γνώμη μου για το μέτωπο:

Η εμπειρία και η θεωρία έχουν δείξει πως ο στόχος της ανατροπής του καπιταλισμού, ο στόχος του τσακίσματος της αστικής κρατικής μηχανής και του παρσίματος της εξουσίας (αυτή ακριβώς η επαναστατική πάλη είναι η πραγματικά συνεπής αντικαπιταλιστική πάλη, η αναπτυγμένη ταξική πάλη) δεν μπορεί να κινητοποιήσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης παρά μόνο μέσα στις συνθήκες της επαναστατικής κρίσης. Και μάλιστα αυτή η κίνηση των μαζών δε γίνεται αυτόματα και καθαρά, έτσι που να ξεχωρίζει από τη μια ένας στρατός που να λέει "σοσιαλισμός" και από την άλλη άλλος που να λέει "καπιταλισμός". Πρόκειται για μια διαδικασία, η οποία αναπτύσσεται μέσα από συγκεκριμένα αιτήματα - κρίκους που δεν μπορούν να προδιαγραφούν από σήμερα με απόλυτο τρόπο. Μέτρο του επιπέδου της συνειδητότητας και της αποφασιστικότητας της εργατικής τάξης είναι ο βαθμός συσπείρωσής της γύρω από το επαναστατικό εργατικό κόμμα, το ΚΚ.

Σε τέτοιες συνθήκες το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο πάλης εκφράζει την αυτοοργάνωση του λαού (π. χ. συμβούλια εργατών, λαϊκή πολιτοφυλακή κτλ.), που οικοδομεί τα έμβρυα του νέου κράτους, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Μέσα στο επαναστατικό στρατόπεδο, μέσα στο μέτωπο, διεξάγεται πάλη ανάμεσα στις ταλαντευόμενες, τις συμβιβαστικές με τον καπιταλισμό δυνάμεις και τις επαναστατικές. Η κατάληξη αυτής της πάλης, ποιες δυνάμεις θα επικρατήσουν και θα κατευθύνουν το μέτωπο δεν είναι δεδομένο (π. χ. εμπειρία σοβιέτ στη Ρωσία από το Φλεβάρη ως τον Οχτώβρη του '17, γερμανική εμπειρία 1918-'19). Για την οικοδόμηση ενός τέτοιου μετώπου πρέπει να δουλεύει το ΚΚΕ.

Σε συνθήκες "συνηθισμένες", δύο είναι τα στοιχεία που προσδιορίζουν το "ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης". Πρώτο, η κοινή πολιτική κατεύθυνση, στο βαθμό που τα αιτήματα των αγώνων και συσπειρώσεων των καταπιεζόμενων κοινωνικών δυνάμεων βρίσκονται σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, τις πολιτικές και τα κόμματα που τα υπηρετούν. Δεύτερο, η αυξανόμενη δυνατότητα συντονισμού των αγώνων, εφόσον αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων υπέρ του ΚΚΕ στα συνδικάτα, τους άλλους φορείς του μαζικού κινήματος, γενικότερα στο λαό.

Η θέση του Σχεδίου Προγράμματος ότι το μέτωπο πάλης διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία είναι φανερό πως δεν αφορά επαναστατική κατάσταση, για να εκληφθεί σαν κάτι ανάλογο του συνθήματος "όλη η εξουσία στα σοβιέτ". Ο στόχος της κυβέρνησης στενεύει την έννοια του μετώπου, του προσδίδει το χαρακτήρα μιας συμμαχίας πολιτικών δυνάμεων και εισάγει, αντικειμενικά, ένα είδος σταδίου, όπου θα αρχίσουν να λύνονται τα αιτήματα του μετώπου, για να οδηγηθούμε, κάτω από προϋποθέσεις, στη σοσιαλιστική επανάσταση. Αν και η κυβέρνηση δε θεωρείται νομοτέλεια, πολιτικά οδηγεί, άσχετα από αγαθές προθέσεις, στην αυτονόμηση της αντιμονοπωλιακής πάλης από το σοσιαλιστικό σκοπό, στην εισαγωγή ουτοπικών απόψεων για μια, κατά κάποιο τρόπο, "επιστροφή" σε έναν μη μονοπωλιακό καπιταλισμό. Αυτό αποτυπώνεται αρκετά καθαρά στους αναπτυξιακούς στόχους (σημείο 30, σελίδα 21) του μετώπου πάλης, που η πραγματοποίησή τους υπονοείται (σε συνδυασμό με τον κυβερνητικό στόχο) ότι θα γίνει πάνω στο αστικό έδαφος και μέσα στο αστικό κράτος.

Η πλούσια εμπειρία του κινήματός μας πρέπει να μας διδάξει. Η δέσμευση των κομμουνιστικών κομμάτων σε μόνιμες συμμαχίες με τις ρεφορμιστικές μικροαστικές ή εργατικές δυνάμεις (σοσιαλδημοκρατία), που μερικές φορές έπαιρναν στην ουσία χαρακτήρα πολιτικού κόμματος (π. χ. Συνασπισμός στην Ελλάδα) και το κυνήγι μιας κυβέρνησης στο αστικό έδαφος είχαν έκβαση αρνητικότατη. Στο μόνο που δεν οδήγησαν τέτοιες απόπειρες (σε κοινωνικές συνθήκες που ως προς τη θέση των τάξεων έχουμε αναλογίες με τις σύγχρονες ελληνικές) ήταν ο σοσιαλισμός.

Η μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο εμπειρία δείχνει ότι τα ΚΚ είτε πετάχτηκαν σε μια πορεία έξω από τις κυβερνήσεις, αφού έδωσαν "νομιμοποίηση" κι επέτρεψαν στις αστικές δυνάμεις να ελιχθούν (π. χ. Γαλλία, Ιταλία αμέσως μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, Πορτογαλία στη λεγόμενη Επανάσταση των Γαρίφαλων), είτε οδηγήθηκαν στην καταστροφή, όπως το ΚΚ Χιλής. Το κόμμα αυτό έδεσε τα χέρια του με τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση στην οποία κυριαρχούσαν οι ρεφορμιστικές δυνάμεις, αφού ήδη είχε σπείρει επί χρόνια στις μάζες τις αυταπάτες ενός ειρηνικού και μάλιστα κοινοβουλευτικού δρόμου για το σοσιαλισμό. Είναι χαρακτηριστική η εκτίμηση του τότε ΓΓ του ΚΚ Χιλής Λ. Κορβαλάν ότι "οι πλατιές λαϊκές μάζες δεν καταλάβαιναν την ανάγκη της κατάκτησης όλης της πληρότητας της εξουσίας, πράγμα που εξηγούνταν με την ανεπαρκή πολιτική διαπαιδαγώγηση των μαζών στη διάρκεια πολλών χρόνων και εμείς οι κομμουνιστές έχουμε γι' αυτό ιδιαίτερη ευθύνη. Ετσι, δε διαθέταμε την αντίστοιχη δραστήρια δύναμη, ικανή να κινητοποιηθεί για την πλήρη λύση αυτού του ζητήματος" (3).

Η εμπειρία των Λαϊκών Δημοκρατιών στην Ευρώπη δεν μπορεί να προβληθεί σαν υπόδειγμα. Κατ' αρχάς αναφέρεται σε επαναστατική κατάσταση. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αυτών των ΚΚ, αλλού ορίζεται εξαρχής η κυβέρνηση του μετώπου ως έκφραση της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλού ως έκφραση μιας αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης, που έλυνε αστικοδημοκρατικά αιτήματα και μετεξελισσόταν σε σοσιαλιστική. Ετσι κι αλλιώς στο συσχετισμό των δυνάμεων, κι επομένως στην εξέλιξη, βάρυνε καθοριστικά η παρουσία του Κόκκινου Στρατού.

Η πολιτική διαπαιδαγώγηση των μαζών, η ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης και της ταξικής πάλης εξαρτώνται, όσον αφορά το υποκειμενικό στοιχείο, σε καθοριστικό βαθμό από την πολιτική γραμμή και πρακτική του επαναστατικού κόμματος, δεν είναι μόνο θέμα διακήρυξης του σοσιαλιστικού σκοπού. Το στένεμα της ιδέας του μετώπου σε μια συμμαχία πολιτικών δυνάμεων και η διεκδίκηση κυβερνητικής εξουσίας, που αντιστοιχεί σε αυτήν την αντίληψη του μετώπου, είναι αρνητικά στοιχεία του Σχεδίου Προγράμματος και πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να αφαιρεθούν.

ΕΛΕΝΗ ΚΑΤΡΟΔΑΥΛΗ

Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

(1) Β. Ι. Λένιν, "Απαντα", εκδ. ΣΕ, τ. 31, σελ. 398.

(2) ο. π., τ. 31, σελ. 170.

(3) "Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού", Γενάρης 1978, σελ. 35.

Για μια δευτερεύουσα αντίθεση

"Στα πλαίσια της σύγχρονης εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική" (Θέση 27, σελ. 17 Σχεδίου Προγράμματος).

Την αντικειμενική αλήθεια της παραπάνω θέσης, η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της δεν τη συνειδητοποιεί.

Πολλές δευτερεύουσες αντιθέσεις, π. χ. χειρωνακτική - πνευματική εργασία, υψηλόμισθοι - χαμηλόμισθοι, εξάρτηση - ανεξαρτησία, μονοπώλια - λαός, χριστιανοί - μουσουλμάνοι κ. ά., μπαίνουν εμπόδιο σ' αυτή τη συνειδητοποίηση.

Ο ταξικός αντίπαλος κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, και τα καταφέρνει μέχρι κάποιο βαθμό, να προβάλλει και να οξύνει ορισμένες δευτερεύουσες αντιθέσεις, για να μπορεί να κρύβει πιο εύκολα την κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.

Η πορεία συγκρότησης, η συγκρότηση και η δράση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου θα λύνει δευτερεύουσες αντιθέσεις, θα λύνει την κυρίαρχη αντίθεση κι έτσι θα δυναμώνει στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της τη συνείδηση της ανάγκης, να λυθεί κι αυτή η αντίθεση (κεφαλαίου - εργασίας) για ν' απελευθερωθούν από τον καπιταλιστικό ζυγό.

Ετσι θα συνειδητοποιηθεί η ανάγκη της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Μια δευτερεύουσα αντίθεση, που είναι ιδιαίτερα έντονη στην περιοχή μας, είναι η αντίθεση χριστιανός - μουσουλμάνος, Ελληνας - Τούρκος. Αυτή η αντίθεση, που έχει ως βάση, κύρια, τις ιστορικές συνθήκες διαμόρφωσης της χώρας μας, οξύνθηκε και οξύνεται παραπέρα τα τελευταία χρόνια, από την αστική τάξη της χώρας μας και της Τουρκίας, ανεβάζοντας το θερμόμετρο του εθνικισμού και του σοβινισμού. Μ' αυτό τον τρόπο οι λαοί των δύο χωρών δεν μπορούν να διακρίνουν ποιος είναι ο κύριος εχθρός κι έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα και τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και τα σχέδια της αστικής τάξης των δύο χωρών στον ανταγωνισμό που έχουν μεταξύ τους, στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, για το ποια από τις δύο θα αποσπάσει για λογαριασμό της τη μεγαλύτερη υποστήριξη, από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες.

Η όξυνση αυτής της αντίθεσης, στο νομό βρήκε γόνιμο έδαφος για να ανθίσει ο εθνικισμός και ο σοβινισμός, για ν' αποπροσανατολιστούν ακόμη περισσότερο οι εργαζόμενοι από το βασικό τους στόχο. Η σύνθεση του πληθυσμού, η πολιτική διακρίσεων σε βάρος της μειονότητας που διορθώθηκε μεν, όμως παραμένουν ακόμη σοβαρά προβλήματα άλυτα και η οικονομική, πολιτιστική καθυστέρηση της περιοχής συνολικά συνθέτουν αυτό το γόνιμο έδαφος, που παράλληλα εξυπηρετεί τα σχέδια της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων.

Βασικό αρνητικό στοιχείο της σημερινής κατάστασης είναι η καχυποψία.

Καχυποψία από τη μια ότι όλοι οι άνθρωποι της μειονότητας είναι πράκτορες της Αγκυρας και σύμμαχοι των συμφερόντων της αστικής τάξης της Τουρκίας, καχυποψία από την άλλη ότι όσα μεγάλα και ωραία λόγια να λένε όλοι για τη μειονότητα, πάλι οι άνθρωποί της θα μείνουν στο περιθώριο.

Ολα αυτά έχουν την αντανάκλασή τους και στο μαζικό κίνημα του νομού, όπου δεν υπάρχει συμμετοχή εργαζομένων της μειονότητας ανάλογα με τον πληθυσμό της, με εξαίρεση το χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Το Σχέδιο Προγράμματος στη σελίδα 28, στη Θέση 29, αναφέρει: "Η δύναμη του μετώπου βρίσκεται στην ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και στη συμμαχία της με τα κοινωνικά στρώματα που έχουν συμφέρον από αλλαγές σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στον πρωτοπόρο ρόλο και την επιρροή του ΚΚΕ".

Είναι αυτονόητο ότι με τέτοια καχυποψία και τη μειονότητα στη γωνία δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για ενότητα, ούτε για δύναμη μετώπου, αλλά ακόμα ούτε καν για μέτωπο.

Αρα χρειάζεται αγώνας για να οικοδομηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης, να φύγει το "εμείς" κι "εσείς", το "δικοί μας" και "δικοί σας" από το καθημερινό λεξιλόγιο των εργαζομένων με διαφορετική θρησκεία, γλώσσα και καταγωγή. Χρειάζεται δηλαδή αγώνας για να γίνει σεβαστή αυτή η διαφορετικότητα όχι μόνο στις καθημερινές σχέσεις, αλλά κύρια από την πολιτεία, με συγκεκριμένα μέτρα βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης στόχευσης, στα πλαίσια μιας ολόπλευρης οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης της περιοχής, προς όφελος των εργαζομένων χωρίς διακρίσεις. Μέτρα για τη μειονοτική εκπαίδευση, τα αυθαίρετα, τα βακούφια, τους διορισμούς, την ιθαγένεια, τα επαγγελματικά δάνεια, την εκλογή του Μουφτή, τις μεταδημοτεύσεις και για μια σειρά άλλα, επιμέρους και κατά χώρο, προβλήματα.

Οι δυσκολίες είναι πολύ μεγάλες και τα εμπόδια κι οι αντιστάσεις του ταξικού αντιπάλου, των πολιτικών του εκφραστών και των υπηρετών τους ισχυρά, γιατί από τις "διαφορετικότητες" τρέφεται, συντηρείται και δυναμώνει ο ταξικός μας αντίπαλος. Πολύ περισσότερο όταν η συντήρηση τέτοιων διαφορών εξυπηρετεί ευρύτερα σχέδια της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων.

Ομως υπάρχουν και δυνατότητες, όπως έδειξαν οι περσινές και φετινές αγροτικές κινητοποιήσεις, όπου πήραν μαζικά μέρος αγρότες, ανεξάρτητα από καταγωγή, θρησκεία, γλώσσα και πολιτική τοποθέτηση, ενάντια στην αντιαγροτική πολιτική των πολυεθνικών, του Μάαστριχτ και των υποτακτικών τους στη χώρα μας. Οπως έδειξε επίσης και η δημιουργία, πρόσφατα, πρωτοβουλίας πολιτών ενάντια στον εθνικισμό και το σοβινισμό, στην οποία συμμετέχουν πολίτες απ' όλο το πολιτικό φάσμα και με διαφορετική καταγωγή, γλώσσα και θρησκεία.

Να, γιατί και για ένα άλλο λόγο αποκτά ιδιαίτερη σημασία ο συσχετισμός στο μαζικό κίνημα και η αύξηση της συνδικαλιστικής και πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ στο νομό, παράλληλα με την οργανωτική του ανάπτυξη και είναι γεγονός πως όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι στο νομό συνειδητοποιούν αυτή την αλήθεια.

ΝΙΚΟΣ ΦΑΚΙΡΙΔΗΣ

Γραμματέας της ΝΕ Ροδόπης του ΚΚΕ

Εκσυγχρονισμός λόγων και πράξεων

Το Σχέδιο Προγράμματος είναι ένα καλό εργαλείο για την προώθηση των σκέψεων του Κόμματος ενόψει Συνεδρίου. Επρεπε όμως να δίνει λαβές και αφορμές για συζήτηση στις μάζες του λαού και αυτό γίνεται με εξορμήσεις κατ' οικία, για να γίνει ευρύτερα γνωστό κάτι που δεν έγινε και δεν έγινε, γιατί τα ΜΜΕ δεν προωθούν τέτοιου είδους διάλογο. Δεν έγινε, γιατί τα μέλη του Κόμματος μένουν αδρανή και περιορίζονται να παίρνουν το "Ριζοσπάστη" και πολλοί να τον διπλώνουν αδιάβαστο στο σπίτι. Αυτό το διαπίστωσα από συζήτηση με συντρόφους μέλη, τα οποία δεν είχαν διαβάσει το Σχέδιο και σε άλλες περιπτώσεις έτσι, ώστε να μπορούν να συζητήσουν και να απαντούν στις προκλήσεις των ταξικών αντιπάλων. Τι φταίει όμως και μένουν αδρανή αυτά τα μέλη και δεν τους τραβάει να διαβάσουν; Κατά την ταπεινή μου γνώμη φταίει ο εκσυγχρονισμός του λόγου. Πρέπει, σύντροφοι, να πετάξουμε - αν θέλουμε να γίνουμε κόμμα σύγχρονο - το λόγο που μιλούσαμε μέχρι σήμερα, να αλλάξουμε ριζικά σε όλα τα επίπεδα, να βγούμε στο λαό και να πούμε την αλήθεια όπως έχει σήμερα. Να μην καλλιεργούμε ελπίδες του παρελθόντος, αλλά του μέλλοντος, καθώς οι κοινωνίες έχουν αλλάξει ριζικά και καθώς τα σημερινά αντίπαλα κόμματα της χώρας μας δεν έχουν να πουν και να προσφέρουν τίποτα το νέο και περιορίζονται στη διαχείριση του συστήματος, εφαρμόζοντας και εκτελώντας διαταγές και αποφάσεις των εταίρων και ΣΥΜΜΑΧΩΝ.

Για να περάσει ο λόγος του Κόμματος - δεδομένου ότι τα ΜΜΕ δε μας χορηγούν λίγο ή καθόλου χρόνο - έχουμε την υποχρέωση απέναντι στο λαό να βρούμε άλλους τρόπους ενημέρωσης. Προτείνω: 1. Ο "Ριζοσπάστης" να αλλάξει σχήμα - μικρότερο μέγεθος με περισσότερες σελίδες, με έγχρωμη αθλητική ενημέρωση και τουλάχιστον δύο σελίδες οικονομικά. 2. Εντυπο υλικό, που να καθρεφτίζει τα καθημερινά προβλήματα του λαού κατά περιοχές. Π. χ. Θεσσαλία. Συντριπτική πλειοψηφία αγροτικός πληθυσμός = αγροτικά, κτηνοτροφικά προβλήματα.

Πριν μερικούς μήνες μοιράστηκαν στην περιοχή μας έντυπα (φέιγ βολάν), με τα προβλήματα των ναυπηγείων και τις απολύσεις των εργαζομένων σ' αυτά. Αυτά όμως δεν απασχολούσαν τον εδώ πληθυσμό και μόλις άρχιζε να τα διαβάζει τα άφηνε αδιάβαστα.

3. Καθώς είμαστε το μόνο κόμμα που αντιταχθήκαμε στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και δικαιωθήκαμε πλήρως, να γίνει εκστρατεία με ομιλίες και έντυπο υλικό και να εξηγεί απλά το κάθε σημείο (της Συνθήκης), γιατί εμείς δεν ψηφίσαμε, έτσι ώστε να το διαβάσουν όλοι και να καταλάβουν τι μέλλει γενέσθαι, καθώς και για τις συμφωνίες της ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ.

4. Σύντροφοι, σήμερα δεν πρέπει να λέμε ότι είμαστε μόνο κόμμα της εργατικής τάξης, γιατί το προλεταριάτο έχει πάψει να στηρίζεται μόνο στην αγορά εργασίας και να αποτελεί μοχλό αντίστασης κατά του συστήματος και επιπλέον την αιχμή του δόρατος. Σήμερα υπάρχουν τάξεις που καταπιέζονται όπως οι αγρότες, κτηνοτρόφοι, μικρομεσαίοι, επαγγελματίες. Δεν μπορούμε να βάζουμε σήμερα ένα ενοικιαστή μικροεμποράκο στην προνομιούχα τάξη των εκμεταλλευτών της αστικής τάξης και της υπεραξίας του ημερομισθίου, αφού στην επιχείρηση απασχολείται μόνο η οικογένειά του.

Πρέπει να τους ενημερώσουμε σωστά όλους αυτούς για να μην υπάρχει η αντίληψη ότι θα χάσει, εάν κερδίσουμε εμείς την κυβέρνηση. Ολους αυτούς πρέπει να τους συμπεριλάβουμε σε μια τάξη καταπιεζόμενων του συστήματος, γιατί λίγη έως ελάχιστη διαφορά έχουν μεταξύ τους.

5. Το Συνέδριο πρέπει να δώσει ώθηση και πειθώ ότι είμαστε κόμμα της εξέλιξης και της αντικειμενικής προσέγγισης των προβλημάτων του λαού μας, που έχει μπουχτίσει από υποσχέσεις των μεγάλων κομμάτων και τελευταία και του "Συνασπισμού", ο οποίος παραπαίει μέσα στο λαβύρινθο της εξουσίας που φλερτάρει ως στήριγμα του ΠΑΣΟΚ, στην προοπτική της μη αυτοδυναμίας για να ενσωματωθεί στο σύστημα - αφού, βέβαια, μπει στη Βουλή - και στη συνέχεια να απορροφηθεί από αυτό. Γιατί είναι κόμμα χωρίς βάσεις και ταλανίζεται στο τι γραμμή θα ακολουθήσει και μένει έτσι μετέωρο, γιατί δεν υπάρχει χώρος κενός να καλύψει. Εμείς σαν ΚΚΕ πρέπει να απευθύνουμε έκκληση στους συντρόφους που μας άφησαν για τον "Συνασπισμό" να επιστρέψουν στη βάση τους, γιατί εκεί δεν υπάρχει προοπτική γι' αυτούς. Πρέπει και οι ίδιοι να το 'χουν καταλάβει, γιατί τους χωρίζουν ιδεολογικές διαφορές μεταξύ του κατεστημένου του ΚΚΕσ. και των ίδιων, αφού τους αποκαλούν αριστερό ρεύμα με αρχηγό το Λαφαζάνη. "Αν είναι δυνατόν να λέγεται αυτό Συνασπισμός της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ". Σύντροφοι, όλα αυτά πρέπει να ζυμωθούν και να ειπωθούν στο συνέδριο. Σήμερα οι διαχωριστικές γραμμές έχουν πέσει, όμως εμείς έχουμε προβλήματα στην προώθηση του λόγου στα ΜΜΕ. Ποιος δε θυμάται, όταν ήταν Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ ο Χαρίλαος Φλωράκης; Ολοι τότε έτρεχαν (οι δημοσιογράφοι) για να του πάρουν μια λέξη, μια συνέντευξη και τα έλεγε τόσο απλά, τόσο καθαρά και με το όνομά τους και έτσι περνούσε ο λόγος (στα MEDIA) του Κόμματος και στα πλατιά στρώματα του λαού μας, γιατί μιλούσε μαζί τους.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Οιχάλια Τρικάλων

Να ενημερώσουμε το λαό

Σύντροφοι,

Είναι δύσκολο απλοί άνθρωποι της εργατιάς να μελετήσουν κείμενα όμως τα Προσυνεδριακά Ντοκουμέντα και πολύ δύσκολο να διατυπώσουν θέσεις, απορίες, ερωτήματα, προτάσεις πάνω σ' αυτά τα κείμενα.

Αυτό βέβαια είναι φυσικό, γιατί τα Ντοκουμέντα δεν είναι ένα παραμυθάκι σαν της Κοκκινοσκουφίτσας, ούτε μια ιστοριούλα σαν τη μάχη της Τριπολιτσάς. Είναι επιστημονικά κείμενα, που με βάση τη θεωρία και την πρακτική του Μαρξισμού - Λενινισμού και της εμπειρίας του ΚΚΕ, η Κεντρική Επιτροπή εκθέτει αφ' ενός τη σημερινή κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί κοινωνικοοικονομικοπολιτικά και αφ' ετέρου, βάσει των σημερινών δεδομένων και των εκτιμήσεων για το αύριο, οριοθετεί και προσανατολίζει τον αγώνα της εργατικής τάξης για τα επόμενα χρόνια.

Τα στελέχη, μέλη των Νομαρχιακών Επιτροπών, τώρα, πρέπει να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση ενημέρωσης του λαού, για τα υλικά του 15ου Συνεδρίου μας.

Το σίγουρο συμπέρασμα που βγαίνει από τη μελέτη του προσυνεδριακού υλικού είναι ότι δεν υπάρχει ιδεολογικά κάτι μεμπτό. Υπάρχουν όμως πολλά πράγματα που επεξηγηματικά ή συμπληρωματικά χρειάζεται.

Γι' αυτό άλλωστε έχουμε και το χρόνο του προσυνεδριακού διαλόγου.

Η θέλησή μου να λάβω μέρος σ' αυτό το διάλογο δεν είναι από κριτική διάθεση, ούτε για να εκφράσω διαφωνία για κάτι, αλλά για να μεταφέρω τις εμπειρίες μου και τα συμπεράσματά μου από την καθημερινή επαφή μου με τον κόσμο της ΚΟΒ της περιοχής μου.

Η μεγαλύτερη νίκη του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια είναι το ότι κατάφερε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο του ιδεολογικού εκφυλισμού και της διάλυσης από την κρίση του '89-'90.

Από τότε μέχρι σήμερα, μέσα από χιλιάδες δυσκολίες και ελλείψεις ενεργεί καθοδηγούμενο από την κοσμοθεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού, χωρίς αμφιταλαντεύσεις και οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις.

Η καθαρότητα της ιδεολογικής του γραμμής και η ορθότητα της πρακτικής πορείας των θέσεών του, των προτάσεών του, όχι μόνο στα τοπικά, μα και στα παγκόσμια προβλήματα τού δίνουν το δικαίωμα της πρωτοπορίας στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα.

Τούτο λέει ότι οι ευθύνες του ΚΚΕ και όλων των κομμουνιστών στη συνέχεια μεγαλώνουν.

Το επόμενο στάδιο του έντονου αντικαπιταλιστικού - αντιμονοπωλιακού αγώνα χρειάζεται περισσότερες και μεγαλύτερες προσπάθειες. Η διαπίστωση ότι ο καπιταλισμός έχει περάσει στο στάδιο της γενικής του κρίσης δεν πρέπει να μείνει διαπίστωση.

Πρέπει οι προοδευτικές δυνάμεις με βήματα όλο προς τα μπρος να περάσουν από το χαράκωμα του καμουφλάζ και της άμυνας στην επίθεση.

Στο ύφος, στην έκφραση και στην πρακτική πρέπει να λειτουργήσουν τα επαναστατικά μας κύτταρα, για να αρχίσει να διαμορφώνεται η πλατιά συνείδηση της αντίστασης, και ακόμη της επανάστασης.

Η πίστη στα μεγάλα ανθρώπινα ιδανικά πρέπει να εκδηλώνεται απερίφραστα. Η αισιοδοξία για τη νίκη πρέπει να είναι καταφανής και μαχητική.

Τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουμε πρέπει να λένε απλά, καθαρά και ξάστερα τις θέσεις και τις προτάσεις μας πάνω στα προβλήματα του λαού. Πρέπει να γίνονται αντιληπτά, κατανοητά από τον απλό κόσμο και να του γεμίζουν τα πνευμόνια με τον αέρα του δίκαιου και του δυνατού.

Πρέπει ο λαός να χωνέψει ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα εξουσίας και δύναμης και όχι φτωχός συγγενής της Βουλής.

Το ΚΚΕ είναι ο Διγενής που, στα μαρμαρένια αλώνια του αγώνα της ζωής, έχει ταχθεί να προστατεύει το λαό από τους ληστές του ιδρώτα του.

Η νεολαία, έχοντας μέσα της τη δίψα για δράση και τη δύναμη, είναι το κομμάτι του λαού που πρώτα και κύρια πρέπει να πειστεί ότι μόνο το ΚΚΕ, σαν κόμμα επαναστατικό, θα την οδηγήσει στη δράση για να κερδίσει τη ζωή.

Η ΚΝΕ είναι ακόμη πολύ αδύναμη και τούτο γιατί της λείπει το στοιχείο της επιμονής και συνεχούς δράσης.

Ολοι οι λαοί σήμερα ζουν στο πετσί τους τα καπιταλιστικά αγαθά και όλοι ξέρουν πώς θέλει τον κόσμο το μεγάλο κεφάλαιο.

Αυτό που χρειάζεται είναι να μάθουμε τον κόσμο πώς εμείς τον εννοούμε και τον θέλουμε.

Να τον μάθουμε πώς θα μπορέσει να αντισταθεί στη σημερινή βρωμιά και πώς θα την ανατρέψει.

Πρέπει να βγάλουμε τον κόσμο από το καβούκι του, από την αδράνεια, από το περιθώριο και να τον βάλουμε στον αγώνα.

Πρέπει να τον πείσουμε να διώξει την ηττοπάθεια, τη λογική του ύστερα, τη λογική του βολέματος.

Η ιδεολογική θωράκισή μας, η συνέπεια, η ανυποχώρητη και επίμονη πάλη μας, η παλικαριά μας θα κάνουν το λαό να μας εμπιστευτεί και να μας ακολουθήσει.

Τα μέλη των Νομαρχιακών Επιτροπών πρέπει σ' αυτή τη φάση να μπουν μέσα στις ΚΟΒ, μέσα στον κόσμο, μπροστάρηδες του αγώνα. Το Καταστατικό του Κόμματος έχει την αξία του, τη θέση του, τη λογική του. Είναι το Α και το Ω της φιλοσοφίας μας, των προσδοκιών μας, της πρακτικής μας.

Το ερώτημα είναι πώς μπορεί μια ΚΟΒ να μη θεωρεί μέλη της πρόσωπα που προσφέρουν ποικιλότροπα στον αγώνα, με μόνο το λόγο ότι δεν έχουν βιογραφικό, και αντίστροφα, πώς μπορεί να είναι μέλος του ΚΚΕ ένας που το μόνο που έχει κάνει είναι ένα βιογραφικό.

Μα και πώς μπορεί μια ΚΟΒ να θεωρεί μέλος της έναν χωρίς βιογραφικό ή να διαγράφει έναν που δεν ωφελεί, μα και δε βλάπτει σε τίποτα.

Η αλήθεια είναι ότι κανένα Καταστατικό δε φτιάχνει μέλη του ΚΚΕ, μα και κανένα δε χαλάει.

Η ίδια η ζωή χαρακτηρίζει και αποχαρακτηρίζει.

Τα απόλυτα μέτρα και σταθμά από τη μια ωφελούν, περιχαρακώνοντας το Κόμμα, από την άλλη ζημιώνουν με την ανελαστική εφαρμογή τους.

Πιστεύω ότι το γραφείο και η συνέλευση της κάθε ΚΟΒ έχουν τον τελευταίο λόγο σ' αυτό το θέμα, αντλώντας από το Καταστατικό τις δυνατότητες, ανάλογης των περιστάσεων συμπεριφοράς.

Δε θέλω να κουράσω κανέναν περισσότερο.

Πρέπει όμως να σας διαβιβάσω τον ενθουσιασμό των συντρόφων μου για τα Ντοκουμέντα και τις ευχές τους για υγεία και καλό κουράγιο.

ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Γραμματέας της ΚΟΒ Ταμπαχανών

Πάτρα

O εργαζόμενος λαός θα αντιδράσει

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες

Θα πω κι εγώ τη γνώμη για το 15ο Συνέδριο του τιμημένου ΚΚΕ. Οι γνώσεις μου είναι στοιχειώδεις, βέβαια, έχω όμως την πείρα των 70 χρόνων που σέρνω στην πλάτη μου.

Είχα την τύχη να αναλάβω προστάτης 5μελούς οικογένειας, το 1939, που πέθανε ο πατέρας μου. Φαντάζεστε, λοιπόν, αγαπητοί σύντροφοι την εποχή εκείνη, όσοι τη ζήσανε, τι καταστάσεις επικρατούσαν. Από παντού διαδιδόταν ο τρόμος του πολέμου να πλησιάζει και στη χώρα μας. Ο λαός αλυσοδεμένος από τη δικτατορία Μεταξά, τα καλύτερα παιδιά του στις φυλακές και τα ξερονήσια και όμως! Την ώρα της ανάγκης, έκοψε τις αλυσίδες και σαν ανήμερο θεριό όρμησε εναντίων των κατακτητών. Πάλεψε, μάτωσε, αγωνίστηκε, έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε για την ελευθερία. Τα κοράκια του φασισμού, όμως, ήταν πολλά και καλά εξοπλισμένα, που υποχρεώθηκε να υποχωρήσει προσωρινά.

Η άρχουσα τάξη τα μάζεψε και έφυγε, εγκαταλείποντας το λαό στην απογοήτευση, στην πείνα και στην εξαθλίωση της κατοχής. Ποιος όμως ενδιαφέρθηκε για το λαό. Το ΚΚΕ, το Κόμμα σου, λαέ, τον οργάνωσε, τον διαφώτισε, τον ενθάρρυνε να παλεύει και να αντιστέκεται, του 'δειξε το δρόμο για το Σοσιαλισμό. Πώς μπορεί να ξεχάσει την Εθνική αλληλεγγύη που έσωσε ζωές απ' την πείνα, με το σύνθημα, σπυρί στον έρανο, βόλι στην αντίδραση;

Από το 1943 και μετά, η επαρχία ήταν ένα απέραντο σχολείο, οι καθοδηγητές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ είχαν αναλάβει τη διαφώτιση του λαού και τον προετοίμαζαν για ένα νέο καθεστώς, χωρίς εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, χωρίς διακρίσεις, απολαμβάνοντας ισότιμα τα αγαθά της εργασίας του.

Δε χρειάζονται πολλά λόγια και θεωρίες για το ΚΚΕ, μάρτυρες είναι οι αγώνες του, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές δεν έκρυψε την αλήθεια από το λαό. Το Πρόγραμμά του πεντακάθαρο, Δημοκρατία, Ειρήνη, Εθνική Ανεξαρτησία, ψωμί - παιδεία - δικαιοσύνη. Ο λαός αφέντης στο σπίτι του, έξω τα ξένα αφεντικά, ισότιμη συνεργασία, με όλους τους εργαζόμενους λαούς. Η αποτυχία των προσδοκιών αυτού του δίκαιου αγώνα οφείλεται στην ξένη επέμβαση και στην ντόπια αντίδραση, όπως όλοι μας το γνωρίζουμε. Μέχρι πότε όμως αυτός ο λαός θα υποκύψει και θα ανέχεται να καταπατούνται τα δικαιώματά του και οι κατακτήσεις από τη "νέα τάξη πραγμάτων";

Οσο κι αν προσπαθούν να τον αποπροσανατολίσουν οι ντόπιοι και ξένοι αφεντάδες με τα ΜΜΕ που διαθέτουν, που παρουσιάζουν την ΕΕ και το Μάαστριχτ για παράδεισο, η πραγματικότητα αποδεικνύει το αντίθετο. Τα "αγαθά" που του προσφέρουν είναι ληστείες, δολοφονίες, ναρκωτικά, πορνείες, ανεργία και συνεχή λιτότητα. Η μήπως θα τον πείσουν οι εξαρτημένοι πολιτικάντηδες των αστικών κομμάτων με τη φιλελεύθερη ιδιωτική πρωτοβουλία, που ξεπουλάνε τον ιδρώτα του λαού για ένα κομμάτι ψωμί, στους ντόπιους και ξένους επιχειρηματίες; Οχι, ο εργαζόμενος λαός θα αντιδράσει και ήδη άρχισε να αντιδρά. Θέλει όμως συμπαραστάτη, θέλει βοήθεια. Οι κομμουνιστές με το κόμμα τους είναι πάντα μπροστά, πρέπει όμως να βοηθήσει και όλος ο προοδευτικός κόσμος, για να δούμε καλύτερες μέρες.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΛΙΟΦΩΤΗΣ

Βουβοπόταμος - Πρέβεζα