Ο δρόμος για την εξουσία της ΕΤ και τα μέτωπα πάλης

Το 15ο Συνέδριο του Κόμματος, γίνεται σε μια εποχή υποχώρησης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και ιδεολογικής σύγχυσης των κομμουνιστικών κομμάτων, όσον αφορά ζητήματα που έχουν να κάνουν με το πέρασμα στο σοσιαλισμό και την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη (ΕΤ). Βέβαια η σύγχυση αυτή δεν είναι τυχαία και πολύ περισσότερο δεν είναι ανεξήγητη. Είναι αποτέλεσμα της απόρριψης βασικών αρχών του Μ - Λ, που με το πέρασμα των 10ετιών οδήγησε στην επικράτηση του οπορτουνισμού και στην ενσωμάτωση των ΚΚ στις αστικοδημοκρατικές διαδικασίες.

Κάθε κομμουνιστής έχει καθήκον να μελετά το Μ - Λ και εφοδιασμένος ιδεολογικά να συντελεί στην επαναστατική πορεία του Κόμματος, αντιπαλεύοντας τον οπορτουνισμό και όχι στο όνομα μιας φαινομενικής ενότητας να προσπαθεί να γεφυρώσει τις όποιες ιδεολογικές διαφορές. Η πραγματική ενότητα επιτυγχάνεται με συσπείρωση γύρω από τις Μ - Λ απόψεις. Εξάλλου και στην Ελλάδα, η ίδια η ιστορική πορεία του Κόμματος έδειξε ότι τα συνεχή "ναι" των μελών και φίλων του, στ' ανώτατα καθοδηγητικά όργανα, δίχως την ιδεολογική ανάλυση των ζητημάτων, μόνο αρνητικά αποτελέσματα είχαν.

Σε αρκετές φάσεις της ιστορίας του το Κόμμα βρέθηκε ν' απορρίπτει, τουλάχιστον πρακτικά, το στρατηγικό του στόχο. Ετσι, έχουμε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις της μετεμφυλιακής περιόδου, η μια με τη διάλυση των οργανώσεών του και τη δημιουργία της ΕΔΑ και η άλλη, η πρόσφατη που ζήσαμε από κοντά και εμείς οι νεότεροι, με τη δημιουργία του ΣΥΝ και ουσιαστικό σκοπό την κάθαρση του καπιταλισμού στην Ελλάδα, από τις μεγάλες αμαρτίες του.

Παρ' όλο που η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαίωσε την ουτοπία αυτής της πολιτικής, ουδέποτε έγινε σοβαρή κομματική κριτική που να διασαφηνίζει τα αίτια που οδήγησαν σ' αυτές τις επιλογές. Η όποια κριτική επιχειρήθηκε, εξαντλήθηκε στον "εξορκισμό" κάποιων στελεχών που πρόδωσαν το Κόμμα κάτω από την καθοδήγηση και μεθόδευση των οργάνων της αντίδρασης. Το ζητούμενο όμως σ' αυτή την περίπτωση είναι ν' αναλυθεί η πολιτική τακτική που ακολουθείται και βοηθά στην εμφάνιση και επικράτηση οπορτουνιστικών αντιλήψεων, καθώς και στην αναρρίχηση των αντίστοιχων στελεχών στ' ανώτατα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος. Είναι η πολιτική εκείνη που παραμερίζει, αν δεν απορρίπτει, θεμελιώδεις αρχές του Μ - Λ (επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, δικτατορία του προλεταριάτου κλπ) στ' όνομα άμεσων ή εφικτών στόχων (όπως δημιουργία μετώπων πάλης), που εξυπηρετούν συμφέροντα όλων των λαϊκών στρωμάτων με έντονες μικροαστικές βλέψεις (πχ ΕΒΕ).

Επόμενο είναι αφού σήμερα μπαίνει σαν βασικός στόχος πάλης η δημιουργία μετώπων, να κυριαρχήσουν οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις αφού θα βρουν πρόσφορο έδαφος στα πλαίσια του παλλαϊκού αγώνα όλων των θιγομένων από τον ιμπεριαλισμό στρωμάτων, πράγμα που σημαίνει ότι χωράνε σ' αυτή την πολιτική από τους προλετάριους μέχρι το μη μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Η συνεχής προσπάθεια να κερδηθούν πολιτικά τα μικρομεσαία στρώματα έχει μόνο αρνητικά αποτελέσματα τη στιγμή που η πολιτική οργάνωση και επαναστατική πάλη της ΕΤ περνάει στην ίδια "μοίρα" αν όχι σε δευτερεύουσα. Σ' αυτή την περίπτωση θα έχουμε κόμμα συμμάχων στρωμάτων και όχι κόμμα της ΕΤ. Ο καλύτερος δρόμος για να κερδίσεις αυτά τα στρώματα περνάει μέσα από την οργάνωση, καθοδήγηση και επαναστατική πάλη των ίδιων των εργατών. Η δημιουργία μετώπων που θα επιτυγχάνει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, χωρίς την άμεση επαναστατική πάλη, κινείται εξ ορισμού στα πλαίσια του εξωραϊσμού του καπιταλιστικού συστήματος.

Το Κόμμα πρέπει να έχει πάντα στρατηγικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας από την ΕΤ και να φροντίζει με την τακτική του να πλησιάζει όλο και πιο κοντά σ' αυτόν. Η επανάσταση καθορίζεται πάντα από το συγκεκριμένο που θέλουμε να εγκαταστήσουμε στη θέση του ανατραπέντος καπιταλισμού, τον σοσιαλισμό και όχι από το τι είναι αυτό που θέλουμε ν' ανατρέψουμε. Ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει αυτό το πέρασμα πρέπει να είναι ξεκάθαρα ο επαναστατικός, όχι χάριν της επαναστατικολογίας, αλλά γιατί κάθε σκέψη για ειρηνικό πέρασμα, όπως και η ίδια η ιστορία έχει πολλές φορές επιβεβαιώσει εκτός από αποπροσανατολιστική για την ΕΤ είναι και ουτοπική.

Καμιά κυβερνητική εξουσία δεν μπορεί να βοηθήσει τον αγώνα των εργατών για κατάληψη της εξουσίας. Το σύστημα ούτε διαβρώνεται εκ των έσω, ούτε και υποχωρεί ουσιαστικά, όπως ξεκάθαρα φαίνεται και σήμερα, μόνο ανατρέπεται όσο και αν αυτό είναι δύσκολο ή μοιάζει μακρινό. Η πιο σοβαρή μάχη για τον "εξανθρωπισμό του ανθρώπου" (που μπαίνει σαν στόχος πάλης), δεν μπορεί να είναι άλλη από τη μάχη της ΕΤ ν' απαλλαγεί από τους εκμεταλλευτές της και ν' αναλάβει η ίδια την τύχη της.

Η δικτατορία του προλεταριάτου (όπως μπαίνει στα ντοκουμέντα) αντιμετωπίζεται σαν ένας απλός επιστημονικός όρος περιγραφής πολιτικού συστήματος, αποκομμένος από το πραγματικό του περιεχόμενο που έχει να κάνει με την ίδια την εξουσία της ΕΤ και συγκεκριμένα του προλεταριάτου σαν αναγκαίο πέρασμα για να φτάσουμε στην αταξική κοινωνία, την κομμουνιστική. Ο όρος αυτός πρέπει να παραμένει αδιαπραγμάτευτος, ενισχύοντας την επαναστατικότητα και ταξικότητα της πόλης της ΕΤ. Καθήκον του κόμματος και του κάθε κομμουνιστή είναι να γίνει κατανοητός από τους εργάτες και όχι ν' αποτελεί συνεχώς αντικείμενο διαπραγματεύσεων προς αποφυγή δήθεν λεκτικών παρεξηγήσεων.

Οσον αφορά την Ενωμένη Ευρώπη της "κοινωνικής δικαιοσύνης" σαν τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει υπό το καπιταλιστικό σύστημα. Η Ευρώπη αυτή είναι εξ ορισμού αντιδραστική αφού έγινε κάτω από την πίεση του πολυεθνικού κεφαλαίου για το σπάσιμο των οικονομικών και πολιτικών συνόρων και την όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση κερδών. Μόνο όταν η εξουσία περάσει στην ίδια την ΕΤ μπορεί η Ενωση να γίνει προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.

Οι βάσεις του ιμπεριαλισμού δεν πρόκειται ν' αλλάξουν με μεταρρυθμίσεις και κοινωνικές διεκδικήσεις. Οσο και να φαντάζει παντοδύναμος δεν είναι ανίκητος. Παρ' ότι σήμερα δεν έχει ισχυρό ιδεολογικό αντίπαλο δεν μπορεί να ξεπεράσει τις κρίσεις του. Οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις είναι πιο φανερές από ποτέ. Η ΕΤ πρέπει να τραβήξει μπροστά στην παραπέρα όξυνση των αντιθέσεων αυτών.

Το Κόμμα θα πρέπει να τοποθετηθεί με ειλικρίνεια απέναντι στους εργάτες με ξεκάθαρες Μ - Λ αρχές, δείχνοντάς τους εμπιστοσύνη και αναδεικνύοντας τον ιστορικό ρόλο της τάξης τους. Ετσι και αυτοί με τη σειρά τους θα το εμπιστευτούν σαν πραγματικό καθοδηγητή στην οργάνωση και πάλη για ν' απαλλαγούν απ' τους εκμεταλλευτές τους.

Να ξεκαθαριστεί η ιστορική πορεία του Κόμματος με αναγνώριση των παραβιάσεων των αρχών του Μ - Λ και ν' απονεμηθούν ευθύνες.

Να απορριφθεί η οπορτουνιστική πολιτική και να διευκρινιστεί ο τρόπος περάσματος στο σοσιαλισμό.

Δεν πρέπει να θεωρούμε λέξεις όπως βία, επανάσταση, δικτατορία του προλεταριάτου κλπ, σαν χαρακτηριστικό του αριστερισμού ή να τις αντιμετωπίζουμε σαν "κούφιες" φιλοσοφικές έννοιες. Είναι καθήκον μας να αναδείξουμε το ίδιο το επαναστατικό τους περιεχόμενο και την αναγκαιότητα που εκφράζουν για την πραγματική απελευθέρωση της ΕΤ. Δεν τελείωσαν σήμερα οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι και ούτε θα τελειώσουν πριν την επανάσταση και το σοσιαλισμό. Η πραγματικότητα που ζούμε δεν επιδέχεται εξωραϊσμούς και θεωρίες περί άμβλυνσης των ταξικών αντιθέσεων και ειρηνικών περασμάτων. Το πέρασμα μόνο επαναστατικό μπορεί να είναι και συνεπώς και επαναστατική η πολιτική για να φτάσουμε σ' αυτό.

ΚΑΠΕΛΛΕΣ ΦΩΤΗΣ

Ενας φίλος του Κόμματος

Οικοδόμος

Ν. Ηράκλειο

Το ΚΚΕ καλεί συνέδριο ταχτικό στις 22 - 26 του Μάη 1996, αλλά τα μέλη του Κόμματος το περιμένουν με αγωνία. Το Κόμμα από το 15ο Συνέδριό του πρέπει να βγει πιο γερό, πιο ενωτικό, επαναστατικό με ξεκάθαρο στρατηγικό σκοπό για τον πραγματικό σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Οι σύνεδροι αντιπρόσωποι, να πάρουν το θάρρος και να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους, για ένα κόμμα μαρξιστικό - λενινιστικό, σταλινικό. Να μην έχει φτιασίδια, από οπορτουνιστές, ρεφορμιστές, αναθεωρητές. Ολοι αυτοί δεν έχουν καμιά δουλιά μέσα στο Κόμμα, στο ΚΚΕ.

Ο Λένιν έγραφε στη διαθήκη του, δεν είναι τόσο επικίνδυνη η ήττα όσο είναι επικίνδυνος ο φόβος να αναγνωρίσεις την ήττα σου, και τα σφάλματά σου.

Από δω βγαίνουν πολλά συμπεράσματα. Και υποστηρίζει, πρέπει να γίνει πνευματική και ψυχολογική προετοιμασία του επαναστάτη, πάνω σ' αυτό που θέλει να του γίνει πίστη. Τα λόγια του Λένιν αφορούν και το κόμμα μας, το ΚΚΕ. Με πυξίδα τα παραπάνω λόγια του Λένιν, που αφορούνε στο κόμμα μας, και πιο πολύ στην ιεραρχία.

Καταστατικά και Προγράμματα από τότε που ιδρύθηκε το ΚΚΕ, 1918 - 1995 ψηφίστηκαν πολλά. Ποια τα αποτελέσματα; Οταν παραβιάζονται από τα ίδια τα στελέχη της ΚΕ του ΚΚΕ, το ΠΓ του ΚΚΕ. Ποιος θα απαντήσει, γιατί φτάσαμε στο 5%, φταίγει η Νέα Δημοκρατία, φταίγει το ΠΑΣΟΚ;

Ο δικομματισμός τη δουλιά του κάνει. Ο "Συνασπισμός" μας πολεμά από τα μέσα, με δικά μας πρώην στελέχη του ΚΚΕ, που με δική μας ευθύνη τους αναδείξαμε στην ιεραρχία.

Το διάλογο που άνοιξε το Κόμμα μας στο 13ο Συνέδριο, στο 14ο Συνέδριο και οι προβληματισμοί, βγήκαν στην επιφάνεια πολλά. Στην πλειοψηφία σύντροφοι που γράψανε και μίλησαν για τα αίτια της ανατροπής του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση, και τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Από τα συμπεράσματα βγήκε ότι η ανατροπή άρχισε από το 20ό συνέδριο επί Χρουστσόφ το 1956 και όχι το 1988 επί Γκορμπατσόφ.

Το 15ο Συνέδριο πρέπει να πάρει στα σοβαρά τις ομιλίες και τα γραφτά των συντρόφων, και αυτά που δεν τα δημοσίευσαν για διάφορους λόγους, νομίζω από το κάθε συνέδριο να γραφούνε σε βιβλία, όλα τα γραφτά και οι ομιλίες και να τα διαβάζουν οι σύντροφοι, εκτός από τις εφημερίδες. Εκεί θα είναι η διαφάνεια, το πώς εκφράζεται ο κάθε σύντροφος. Και εάν τα εφαρμόζει αυτά που λέγει.

Η 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1956 εφάρμοσε κατά γράμμα την οπορτουνιστική, αναθεωρητική, γραμμή του 20ού Συνεδρίου επί Κολιγιάννη, Τσολάκη, Παρτσαλίδη, Βαφειάδη, Δημητρίου, Ζωγράφου, που στείλανε και τον σ. Ζαχαριάδη στον αγύριστο. Και διαγράψανε το 80% τους συντρόφους που το αμάρτημά τους ήταν ότι δε συμφώνησαν με την οπορτουνιστική αναθεωρητική γραμμή του Χρουστσόφ.

Ο "Ριζοσπάστης" εκλαϊκεύει τα άπαντα του Στάλιν, τους 14 τόμους και τα άπαντα του Λένιν για πούλημα. Δε βρήκε η εφημερίδα ο "Ριζοσπάστης" μια γωνιά να γράψει δυο λέξεις για τον θάνατο του Στάλιν στις 5 του Μάρτη 1953 και του Λένιν 24 Γενάρη 1924.

Ο Στάλιν δεν ήταν προσωπολάτρης, ήταν ο μεγάλος λάτρης της μαρξιστικής, του Ενγκελς, της λενινιστικής, επαναστατικής θεωρίας.

Μαζί με τον Λένιν κάναν την επανάσταση και από το 1924 μέχρι το 1953 κράτησε το σοβιετικό σοσιαλιστικό καθεστώς παρά τα λάθη του. Ας μην ξεχνάμε κάτω από ποιες συνθήκες δημιουργήθηκε το σοβιετικό καθεστώς. Περικυκλωμένο από όλα τα καπιταλιστικά κράτη. Επόμενο ήταν να γίνουν και λάθη. Ο Λένιν και ο Στάλιν χτίσανε το σοσιαλισμό. Ο Χρουστσόφ και ο Γκορμπατσόφ τον ανέτρεψαν και προσπάθησαν να τους θάψουν μαζί με την ιστορία τους και τα άπαντά τους. Εχουμε χρέος να τους αναστήσουμε.

Ο Φλωράκης βρισκόταν 18 χρόνια φυλακή. Είναι ανεύθυνος μέχρι το 1972. Μαζί με τον σ. Κώστα Λουλέ βρήκαν μια κατάσταση πολύ κρίσιμη για το Κόμμα. Ενα κόμμα βουτηγμένο στο βούρκο της αναθεώρησης, του οπορτουνισμό και της φράξιας, των Φαράκου, Ανδρουλάκη και άλλων, που είναι γνωστά στο Κόμμα. Το 14ο Συνέδριο ξεκαθάρισε πολλά, το 15ο πρέπει να ξεκαθαρίσει για καλά. Στο Σχέδιο Προγράμματος, παράγραφος 35, γράφει για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού κομμουνισμού.

Οι κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης είναι η εργατική τάξη, ως ηγετική δύναμη, με συμμάχους τη φτωχή αγροτιά και άλλα καταπιεζόμενα στρώματα. Να προστεθεί και διανοούμενοι, μήπως δεν πέρασαν διανοούμενοι από το Κόμμα μας και φάνηκαν εντάξει; Εδωσαν και τη ζωή τους. Τελικός στρατηγικός σκοπός του ΚΚΕ είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Με ειρηνική συνύπαρξη και κοινοβουλευτική πάλη, εξουσία δεν παίρνεται.

Εάν το Κόμμα δεν εφαρμόσει όλες τις μέθοδους πάλης για τον τελικό σκοπό, το γκρέμισμα της καπιταλιστικής τάξης, με τη δικτατορία του προλεταριάτου, θα βρισκόμαστε πάντα στην αντιπολίτευση.

Το λαό μπορούμε να τον κατευθύνουμε ευκολότερα, όταν κατευθύνουμε τις τύχες του με λιγότερα λάθη από τα προηγούμενα, με καθαρούς στόχους, θα πετύχουμε το σκοπό μας. Στα σοσιαλιστικά κόμματα, που ανατράπηκαν, επικράτησε η γραμμή του 20ού Συνεδρίου, ο οπορτουνισμός, η αναθεώρηση, η φράξια. Εγινε μια πραγματική Βαβυλωνία.

Αυτοί που καθοδηγούσαν μαρξισμό - λενινισμό, γκρέμισαν τα συστήματά τους και αναμεταξύ τους μοίρασαν και τις σοβιετικές περιουσίες, τις σοσιαλιστικές. Τους πραγματικούς κομμουνιστές μαρξιστές - λενινιστές, σταλινικούς, τους στείλανε φυλακή και εξορία. Είναι μεγάλο χρέος το Κόμμα, η ΚΕ του ΚΚΕ να εξετάσει χωριστά τους ανένταχτους και διαγραμμένους, σε μια κομματική συνδιάσκεψη να μιλήσουν και αυτοί που στερήθηκαν την κομμουνιστική ζωή. Είναι σύντροφοι που σήκωσαν δύο επαναστάσεις στην πλάτη τους και την προσφυγιά. Υπεράσπισαν την επαναστατική μαρξιστική - λενινιστική - σταλινική θεωρία. Γι' αυτήν τη θεωρία πολεμήσαμε και βρεθήκαμε και πρόσφυγες παρά τη θέλησή μας, γι' αυτήν και θα πολεμήσουμε τα λίγα χρόνια που μας μείνανε. Εύχομαι το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ να βγει πιο επαναστατικό. Ο τροχός θα γυρίσει. Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο πραγματικός σοσιαλισμός. Το Κόμμα ας με κρίνει. Εχω 50 χρόνια κομματική ζωή, έχω δικαίωμα νομίζω, να έχω γνώμη και να φέρω και ευθύνη γι' αυτά που γράφω. Καλώ όλους τους ανένταχτους κομμουνιστές να μπουν στο ΚΚΕ.

ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΣ του Θεοδώρου

Γραμματέας ΚΟΒ Καρυάς Ολύμπου

Ζητήματα που πρέπει να προσεχθούν

Εχουμε χρέος απέναντι στην ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος να ολοκληρώσουμε θαρραλέα και υπεύθυνα την ιδεολογική αποκατάσταση της επαναστατικής φυσιογνωμίας του ΚΚΕ, που ξεκίνησε από το 14ο Συνέδριο. Κατά τη γνώμη μου, η προσπάθεια που κάνει το Κόμμα μας για να βρει τον επαναστατικό του δρόμο χαρακτηρίζεται από ορισμένες σωστές διαπιστώσεις, αλλά υπάρχουν ταυτόχρονα κενά, ασάφειες, αντιφάσεις, αυταπάτες. Νομίζω ότι στα Ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου πρέπει να περάσουν και τα παρακάτω ζητήματα.

Πότε άρχισαν οι ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών.

Το πανελλαδικό σώμα των κομματικών στελεχών έκανε μια αξιόλογη προσπάθεια επιστημονικής μελέτης των αιτιών της ανατροπής. Η προσπάθεια αυτή θα μείνει χωρίς αντίκρυσμα, αν δεν πούμε θαρραλέα, ανοιχτά, αυτοκριτικά τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα.

Παρατηρώ ότι δόθηκε υπερβολική βαρύτητα στην περίοδο της "περεστρόικα", που αποτέλεσε τη "χαριστική βολή" στο άρρωστο σώμα του σοσιαλιστικού συστήματος.

Κι όμως, το πισώπλατο χτύπημα στο σοσιαλισμό δόθηκε πολύ πριν τον Γκορμπατσόφ από έναν άλλο "αντιδογματικό" αστέρα της κομμουνιστικής "ανανέωσης" τον Ν. Χρουστσόφ, που τίναξε στον αέρα τα θεμέλια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ ήταν ουσιαστικά νίκη της αντεπανάστασης. Με την κατάργηση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, τις θεωρίες για παλλαϊκό κράτος και παλλαϊκό κόμμα, τις αυταπάτες για ειρηνικά - κοινοβουλευτικά περάσματα στο σοσιαλισμό, το κομμουνιστικό κίνημα δέχτηκε θανατηφόρο πλήγμα.

Και ενώ η Κομμουνιστική Διεθνής είχε καταργηθεί, το Χρουστσοφικό κατεστημένο δεν περιορίζει την υπονομευτική αντεπαναστατική του δράση στα όρια της ΕΣΣΔ, αλλά επεμβαίνει ωμά και απροκάλυπτα στα εσωτερικά άλλων ΚΚ για να τα μπολιάσει με τον αναθεωρητισμό.

Και το Κόμμα μας έπεσε θύμα τέτοιων ωμών επεμβάσεων.

Στην πλατιά Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1956 έπρεπε να επιτευχθεί "πάση θυσία" πλειοψηφία των "ανανεωτικών" τύπου Χρουστσόφ ενάντια στους "δογματικούς - Σταλινικούς" τύπου Ζαχαριάδη. Οι μεθοδεύσεις που ακολουθήθηκαν στην Ολομέλεια αυτή αποτελούν μια μαύρη σελίδα στην ιστορία μας. Η εισήγηση μάλιστα δεν έγινε από στέλεχος του ΚΚΕ, αλλά από το γενικό γραμματέα του Ρουμάνικου Εργατικού Κόμματος Γκεοργκίου Ντεζ!!! Ο αναθεωρητισμός φωλιάζει στις γραμμές μας και οδηγεί σε ολέθρια λάθη, όπως η διάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων το 1958 και η συγχώνευσή τους στην ΕΔΑ.

Το χρουστσοφικό κατεστημένο εξόντωσε αλύπητα κάθε φωνή που αντιστεκόταν στο διαλυτικό του έργο. Μεταξύ των θυμάτων του και ο Νίκος Ζαχαριάδης. Η αποκατάσταση της μνήμης του Νίκου Ζαχαριάδη θα 'πρεπε να συνοδεύεται από την ανοιχτή καταδίκη τέτοιων μεθοδεύσεων. Είναι απαράδεκτη η σιωπή της ηγεσίας του Κόμματός μας μετά από τόσα χρόνια. Στα ντοκουμέντα του πανελλαδικού σώματος, παρά τις κάποιες επισημάνσεις του για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, αποφεύγεται η ξεκάθαρη καταδίκη της δεξιάς οπορτουνιστικής γραμμής, που από τότε επικράτησε στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και έστρωσε φαρδιά - πλατιά το δρόμο στο εγκληματικό έργο των Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν κλπ.

Διεθνής συντονισμός δράσης, αλλά με ποια ΚΚ;

Στα κείμενα του 15ου Συνεδρίου επισημαίνεται, σωστά κατά τη γνώμη μου, ότι η ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος για χάραξη ενιαίας στρατηγικής περνά αναγκαστικά από την ιδεολογική ενότητα των κομμουνιστικών κομμάτων.

Ποια κόμματα όμως απ' αυτά που έχουν τον τίτλο κομμουνιστικό είναι πράγματι κομμουνιστικά;

Τα περισσότερα απ' αυτά έχουν αρνηθεί το Μαρξισμό - Λενινισμό, έχουν μπει για τα καλά στο παιχνίδι του κοινοβουλευτισμού, αποπροσανατολίζουν την εργατική τάξη με ρεφορμιστικές αυταπάτες και την ξεστρατίζουν από το κύριο καθήκον της, που είναι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Η ιδεολογική υποχώρηση των κομμάτων αυτών αξιοποιείται θαυμάσια από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Προβάλλονται συνεχώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σαν "σύγχρονη Αριστερά", "ανανεωτική" και απαλλαγμένη από "δογματισμούς". Εμείς, ανοίγοντας το διάλογο μαζί τους, αναγνωρίζοντάς τα σαν αδελφά ΚΚ, βοηθάμε στη διατήρηση της αντίληψης ότι έστω και αν τσαλαπατούν την κοσμοθεωρία μας, υπηρετούν στον άλφα ή βήτα βαθμό την υπόθεση του σοσιαλισμού. Δεν είναι αντίφαση να ξεσκεπάζουμε απ' τη μια το ρόλο του "ΣΥΝ" και απ' την άλλη να μην καταγγέλλουμε τη στάση των ομοϊδεατών τους στην Ευρώπη; Για ποιους στόχους μπορούμε να συντονίσουμε τη δράση μας με τους αποστάτες του κομμουνιστικού κινήματος; Οταν τα ευρωπαϊκά ΚΚ δεν μπορούν να βγάλουν μια κοινή ανακοίνωση για τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στη Βοσνία, δεν είναι αυταπάτη να ελπίζουμε σε κοινή δράση μαζί τους για το σοσιαλισμό;

Πιστεύω ότι θα προσφέρουμε μεγάλη υπηρεσία στο κίνημα, αν αποκαλύψουμε στο βαθμό που μπορούμε τον αντεπαναστατικό ρόλο των περισσότερων απ' αυτά. Κρίνω αναγκαίο να επανέλθει στο Καταστατικό μας η θέση:

"Το ΚΚΕ θεωρεί υποχρέωσή του να έχει άποψη για ζητήματα που αφορούν το διεθνές επαναστατικό κίνημα και δικαίωμα να τη διατυπώνει και ανοιχτά".

Για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Συμφωνώ απόλυτα με την αναγκαιότητά της. Ο σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομηθεί μόνο μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Επειδή στα κείμενα της ΚΕ δε φαίνεται πουθενά η σχέση της επαναστατικής αλλαγής με τη βία, προτείνω να προστεθεί στο Πρόγραμμα η παρακάτω παράγραφος:

"Η επαναστατική αλλαγή θα είναι αποτέλεσμα σκληρών ταξικών συγκρούσεων, αποτέλεσμα της δράσης των επαναστατημένων μαζών ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, αποτέλεσμα δηλαδή της άσκησης βίας με τη γενική έννοια του όρου".

Η βία είναι αναπόσπαστο στοιχείο όλων των ταξικών κοινωνιών, αλλά και των επαναστάσεων. Η πλουτοκρατία ποτέ δε θα εκχωρήσει τα προνόμιά της με την πειθώ.

Ο Λένιν έλεγε: "Η ιστορία δείχνει ότι δεν έχουμε ούτε ένα παράδειγμα όπου η πτώση των κυρίαρχων τάξεων να συνοδευόταν από την εθελοντική αντικατάστασή τους από άλλες τάξεις".

Σήμερα που δεν υπάρχουν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις για την επαναστατική αλλαγή, πρέπει να παλεύουμε για μεταρρυθμίσεις που υπονομεύουν το καπιταλιστικό σύστημα και προετοιμάζουν το έδαφος για την επανάσταση. Πρέπει ταυτόχρονα να προειδοποιούμε τους εργαζόμενους ότι οι μεταρρυθμίσεις, έστω και αν βελτιώνουν την καθημερινή τους ζωή, δε δίνουν μόνιμη και σταθερή λύση των προβλημάτων τους. Αν οι μεταρρυθμίσεις για τις οποίες παλεύουμε δε συνδέονται με την αναγκαιότητα της επανάστασης, άθελά μας γλιστράμε στο ρεφορμισμό και ας τον καταδικάζουμε στα λόγια.

Η στάση μας απέναντι στη θρησκεία.

Στις μέρες μας η ανθρωπότητα βιώνει ένα νέο θρησκευτικό Μεσαίωνα. Η θρησκευτική αποχαύνωση των μαζών είναι ένα ζήτημα τεράστιας σημασίας για το επαναστατικό κίνημα. Μου κάνει κατάπληξη η παντελής απουσία τέτοιων θεμάτων από τα Κομματικά Ντοκουμέντα. Συχνότατα γινόμαστε μάρτυρες κωμικοτραγικών κοινωνικών φαινομένων. Ανθρωποι που ποτέ τους δεν αγωνίστηκαν για την ειρήνη, για κοινωνικά δικαιώματα, αλλά ούτε για το μεροκάματό τους στήνουν οδοφράγματα και προκαλούν αιματηρά επεισόδια για την υποστήριξη κάποιου Μητροπολίτη, καλλιεργούν το μίσος ενάντια σε θρησκευτικές μειονότητες και με την ανοχή του κράτους ποδοπατούν το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας που κατά τα άλλα κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα της χώρας. Από τις οθόνες της ΤV και λίγο πριν το έτος 2000 βλέπουμε "θαύματα" από "αγίους" και εικονίσματα, λιτανείες για αποφυγή καταστροφών από φυσικά φαινόμενα, σατανιστές, εξορκισμούς κλπ.

Αυτή η κατάσταση βολεύει θαυμάσια την ολιγαρχία του πλούτου (που πιστεύει μόνο στο καπιταλιστικό κέρδος), αφού οι πιστοί είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία λαϊκά στρώματα, που ενώ συνθλίβονται από τα καθημερινά προβλήματα της ζωής, προσπαθούν οι περισσότεροι να εξασφαλίζουν μια καλή θέση στην "άλλη ζωή".

Δεν μπορούμε επ' άπειρο να αποφεύγουμε τη συζήτηση τέτοιων θεμάτων.

Θεωρώ πως αντίβαρο σ' αυτή την κατάσταση θα πρέπει να είναι η όσο γίνεται μεγαλύτερη προβολή - ιδιαίτερα στους νέους - του τεράστιου πλούτου της υλιστικής φιλοσοφίας και ειδικότερα η αξιοποίηση του έργου μεγάλων υλιστών διανοητών που μελέτησαν το φαινόμενο θρησκεία (π. χ. Κορδάτος). Να οργανωθούν για το σκοπό αυτό από το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών συγκεντρώσεις - διαλέξεις - συζητήσεις.

Ποια πρέπει όμως να είναι η στάση των κομμουνιστών απέναντι στις θρησκευόμενες λαϊκές μάζες;

Την απάντηση βρίσκουμε στα λόγια ενός κληρικού από το Σαλβαντόρ, στενά συνεργαζόμενου με τις επαναστατικές οργανώσεις των κομμουνιστών της χώρας του. Οταν ο κληρικός αυτός ρωτήθηκε από δημοσιογράφο, πώς είναι δυνατόν αυτός σαν άνθρωπος του Θεού να συνεργάζεται με τους άθεους κομμουνιστές, απάντησε:

"Συνεργάζομαι μαζί τους γιατί ενώ διαφωνούμε για το αν υπάρχει ο παράδεισος στον ουρανό, συμφωνούμε ότι η κόλαση είναι στη γη".

Χωρίς να αποκρύπτουμε την αντίληψή μας περί θρησκείας για λόγους ψηφοθηρικούς, να επιδιώκουμε τη συνεργασία με όσους από τους θρησκευόμενους συμφωνούν ότι η ζωή μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερη όχι με την υποταγή, την παθητικότητα και τις προσευχές, αλλά με καθημερινούς σκληρούς αγώνες για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη, τα πολιτικά δικαιώματα, την προστασία του περιβάλλοντος.

Τελειώνω με μια παρατήρηση.

Είναι κατεπείγουσα ανάγκη το ανέβασμα του ιδεολογικού επιπέδου των συντρόφων, αν πραγματικά θέλουμε την ουσιαστική συμμετοχή τους στην εσωκομματική ζωή και στο μαζικό κίνημα.

Το πολύ χαμηλό ιδεολογικό μας επίπεδο φαίνεται από τη φτωχή έως ανύπαρκτη παρέμβαση των περισσότερων κομματικών μελών στο διάλογο για το 15ο Συνέδριο. Μια σειρά εκλαϊκευμένων μαθημάτων για το έργο των κλασικών της κομμουνιστικής ιδεολογίας πρέπει να γίνει το θεμέλιο της ιδεολογικής δουλιάς από τώρα και στο εξής.

Η γνώση της κοσμοθεωρίας μας και η εσωκομματική δημοκρατία είναι η καλύτερη άμυνα απέναντι σε παρεκκλίσεις για τις οποίες πληρώσαμε βαρύ τίμημα στο απώτερο και πρόσφατο παρελθόν.

ΣΟΦΙΟΥ ΑΝΤΩΝΗΣ

Ηράκλειο Κρήτης

Προτάσεις για το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Σύντροφοι, νομίζω ότι το Καταστατικό και το Πρόγραμμα κινούνται προς οπορτουνιστική γραμμή και σοσιαλθορούρες για το τι είναι κομμουνιστικό κόμμα. Κινείται στα χνάρια του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της οπορτουνιστικής κλίκας του Χρουστσόφ, που άνοιξε το δρόμο της καταστροφής του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και της κατάρρευσης του σοσιαλισμού στην Ευρώπη και της διάλυσης των κομμουνιστικών κομμάτων.

Το 15ο Συνέδριο πρέπει να αποκαταστήσει τους χιλιάδες συντρόφους που διέγραψε η 6η Ολομέλεια των προδοτών ρεβιζιονιστών και πισωγύρισε το Κόμμα και το διέβρωσε με τα αντιεπαναστατικά στοιχεία και το 'φερε κοντά στη διάλυση. Εάν η ηγεσία του Κόμματος δεν κάνει την αυτοκριτική της για την πολιτική της μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και δε βαδίζει στην επαναστατική μπολσεβίκικη γραμμή των ΛΕΝΙΝ - ΣΤΑΛΙΝ, θα βράζουμε στο ζουμί μας και το Κόμμα θα 'ναι στάσιμο. Πρέπει η ηγεσία να ξεκαθαρίσει με ποιους είναι. Με τους ανθρώπους της δουλιάς, τους εργάτες και τους αγρότες ή με το λαό, έτσι γενικά και αφηρημένα και με συμμαχίες για την καρέκλα και τη διαιώνιση του καπιταλισμού.

Εάν η ηγεσία δεν καταγγείλει το ρόλο της θρησκείας στη νεολαία, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το ρόλο των μισθοφόρων, του στρατού, της παιδείας που όλα αυτά είναι όργανα καταπίεσης της κρατικής καπιταλιστικής μηχανής, το Κόμμα δε θα πάει ποτέ προς τα μπρος. Εάν ο "Ριζοσπάστης" δε γίνει επαναστατική εφημερίδα των επαναστατών, εργατών, κομμουνιστών και είναι ακαταλαβίστικη με λέξεις που ο εργάτης δεν καταλαβαίνει, έτσι θα πέφτει η κυκλοφορία του και θα ρίχνει την ευθύνη σ' αυτούς που δεν τον αγοράζουν.

Προτάσεις που έχω να κάνω για τα όργανα του Κόμματος.

1. Η θητεία της ΚΕ να είναι μόνο 4 χρόνια και τα μέλη του ΠΓ και μετά παρέλευσης 2 συνεδρίων να έχουν δικαίωμα να ξαναεκλεγούν.

2. Τα επαγγελματικά στελέχη μετά από 5 χρόνια να περνούν στην παραγωγή για να βλέπουν πώς βγαίνει το ψωμί και όχι να γίνονται καρεκλοκένταυροι, γιατί είδαμε τι έγινε στις χώρες του σοσιαλισμού, όλοι αυτοί κατάστρεψαν ό,τι χτίσανε οι λαοί στα χρόνια του Λένιν και του Στάλιν.

3. Στην ΚΕ και το Πολιτικό Γραφείο 60-70% να είναι εργάτες και αγρότες, χωρίς τον όρο αυτό αιωνίως το Κόμμα θα το καταστρέφουν οι καριερίστες διανοούμενοι μ' όλα τα κατά που κουβαλούν μέσα στο Κόμμα και όταν έρχεται η κατάλληλη στιγμή το διασπούν και προδίνουν τους μεροκαματιάρηδες και συντηρούν τον καπιταλισμό. Διανοούμενος κομμουνιστής που δεν προσπαθεί να κάνει εργάτες - αγρότες, Μαρξιστές - Λενινιστές και να τους δώσει πόστα στην ηγεσία του Κόμματος για μένα δεν είναι κομμουνιστής, είναι καριερίστας της καρέκλας, είναι αριβίστας αρχομανής και τίποτα παραπάνω.

4. Η ΚΕ να στέλνει για ιδεολογικά μαθήματα στο Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών εργάτες - αγρότες για να στελεχωθεί το Κόμμα, σ' όλα τα επίπεδα, με επαναστάτες κομμουνιστές, για να πάρει τα πάνω του και να αλλάξει πορεία με συνειδητούς ταξικούς ανθρώπους, που ξέρουν στο πετσί τους τι θα πει εκμετάλλευση και καταπίεση.

5. Οι βουλευτές του ΚΚΕ για να μη γίνονται βουλευτές στο αστικό Κοινοβούλιο και μιλάνε σε άδεια έδρανα, όπως συνήθως, να εκλέγονται μόνο 2 φορές και μετά να πηγαίνουν στην παραγωγή.

6. Η ανάδειξη στελεχών σ' όλα τα όργανα του Κόμματος να γίνεται με κριτήρια την ταξική επαναστατική συνείδηση, τη συντροφικότητα, να μην πιστεύει στη θρησκεία του σκοταδισμού, γιατί δεν μπορείς να 'σαι υλιστής και θρησκόληπτος μαζί, να λέγεσαι κομμουνιστής και να τρέχεις στις εκκλησίες να σταυροκοπιέσαι, γιατί υπάρχουν πολλοί τέτοιοι και λέγονται κομμουνιστές.

7. Ο "Ριζοσπάστης" να έχει πάντα 4-6 σελίδες διαθέσιμες για τα μέλη του Κόμματος, να παίρνουν θέση για όλα τα θέματα εσωτερικά και εξωτερικά για κριτικάρισμα των κομμουνιστικών κομμάτων όπου Γης και κριτική της δράσης της ΚΕ και του ΠΓ των βουλευτών του Κόμματος για τη δράση τους στη Βουλή των αστών, σ' αυτή τη σφηκοφωλιά της βρωμιάς, της υποκρισίας, του ρουσφετιού και της λογοδιάρροιας και της ψευτιάς.

Το Κόμμα μέσω του "Ριζοσπάστη" να εξηγεί στο λαό το ρόλο του αστικού Κοινοβουλίου και να μην προξενεί αυταπάτες στους κομμουνιστές και το λαό ότι θα αλλάξει η ζωή του με τη Βουλή των αστών, με μεταρρυθμίσεις και παχιά λόγια, γιατί βλέπω όταν μιλούν στη Βουλή οι βουλευτές του Κόμματος, μιλούν σε άδεια έδρανα και τους γράφουν κανονικά.

Τελειώνοντας, θα 'θελα να πω δύο λόγια για τις αγροτικές κινητοποιήσεις και το συλλαλητήριό τους στην Αθήνα, νομίζω το Κόμμα δεν έπραξε αυτό που έπρεπε. Επρεπε να καλέσει τα μέλη και τους οπαδούς και μπορούσε να κατεβάσει αρκετές χιλιάδες κόσμο να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους, γιατί, τι κόμμα είμαστε, όταν δεν ηγούμαστε στους αγώνες των τάξεων που εκπροσωπούμε; Τα προβλήματα τρέχουν κι εμείς είμαστε θεατές και ο εργαζόμενος λαός μας παρακολουθεί, όταν δε βλέπει το Κόμμα να είναι μπροστάρης στους αγώνες του. Πάντα θα 'μαστε τρεις κι ο κούκος.

Κάνω έκκληση στους συντρόφους μου να στείλουν στο Συνέδριο εργάτες και αγρότες για να πάρουν στα ροζιασμένα χέρια τους την ηγεσία του ΚΚΕ.

Ζήτω ο Λενινισμός - Σταλινισμός και

ο προλεταριακός διεθνισμός.

ΣΑΝΤΟΡΙΝΑΙΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ

Ηλιούπολη

Στο άρθρο 9: Είναι σημαντική η τυπική έκφραση της γνώμης. Το πιο σημαντικό όμως να γίνεται γνωστή η γνώμη του ενός σε όλες τις ΚΟΒ και σε όλα τα ανώτερα όργανα.

Προτείνω ως πιθανή λύση την κυκλοφορία του Εσωτερικού Δελτίου, όχι για κάθε μικροζήτημα, αλλά για θέματα συνολικής στρατηγικής, τακτικής και πολιτικής του Κόμματος. Το μέλος εκφράζει τη γνώμη του και ζητάει, εφόσον το θεωρεί απαραίτητο, έγκυρη απάντηση από τα κατάλληλα όργανα. Αν δεν ικανοποιηθεί, να μπορεί να εκθέσει το ζήτημα στο Εσωτερικό Δελτίο και να λάβουν γνώση όλες οι ΚΟΒ και τα μέλη τους.

Στο άρθρο 43: Πρέπει να έχει ή όχι επιχειρηματικές δραστηριότητες το Κόμμα; Οσον αφορά τα ΜΜΕ του Κόμματος πρέπει εξ ανάγκης να έχουν επιχειρηματική μορφή (που πρέπει να είναι υποδειγματικές: α) προς την κοινωνία - να πληρώνουν στο ακέραιο φόρους, εισφορές κλπ. β) ως προς την οργάνωση να εναλλάσσονται στα διάφορα διοικητικά και εκτελεστικά πόστα όλοι, γ) να συμμετέχουν όλοι στη διοίκηση, να υπάρχει εργατικός έλεγχος, δ) ικανοποιητικές αμοιβές).

Ομως κανένα άλλο είδος επιχείρησης δεν πρέπει να έχει το Κόμμα. Διότι: η επιχείρηση είναι καπιταλιστική και τα κομματικά στελέχη θα πρέπει να παίξουν ρόλους καπιταλιστών. Αν μάλιστα είναι και μεγάλη επιχείρηση που βέβαια επιθυμητό θα είναι να είναι κερδοφόρα, σε κάθε κλυδωνισμό του καπιταλιστικού συστήματος (λόγω αναρχίας της αγοράς, λόγω ανάπτυξης του συνδικαλιστικού κινήματος και του σοσιαλιστικού κινήματος) τα πολύτιμα κομματικά στελέχη θα μοιράζονται στους ρόλους τους ως επιχειρηματίες και ως κομμουνιστές, και αντί να οργανώνουν τη μάχη για το σοσιαλισμό θα οργανώνουν επιχειρήσεις. Το Κόμμα θα καρπούται υπεραξία, πράγμα ανεπίτρεπτο. Κάπως έτσι κατάντησε και ο χριστιανισμός μαγαζάκι και οι χριστιανοί περιφρονούν και σιχαίνονται πολλές φορές τους παπάδες.

Στην εισαγωγή στο (α): Στο τέλος της 1ης παραγράφου να προστεθεί "και κάθε λαού και ανθρώπου".

Στην 2η παράγραφο μετά το "έχουν συμφέρον από την αντικατάστασή της", να προστεθεί "ακόμη και οι ίδιοι οι εξουσιαστές - κεφαλαιοκράτες έχουν συμφέρον να ξεφύγουν από την αλλοτριωτική - αποξενωτική δύναμη του κεφαλαίου, της αγοράς και του καπιταλιστικού εισοδήματος".

Στην 3η παράγραφο να γίνει "η ισχυροποίηση του, στην ελληνική και παγκόσμια κοινωνία".

Στο (γ): Στο τέλος να συμπληρωθεί "ψάχνει καθημερινά τα σημεία που ενώνουν τους ανθρώπους, λαούς, κοινωνίες κόντρα στις χωριστότητες που επιδιώκει ο ιμπεριαλισμός με το κλασικό "διαίρει και βασίλευε"".

Στο άρθρο 12: Δε θεωρώ, ότι σε μαχητές, κομμουνιστές, ανθρώπους ντόμπρους που δεν έχουν τίποτε να κρύψουν μεταξύ τους, ταιριάζουν μυστικές ψηφοφορίες. ΟΧΙ στη μυστική ψηφοφορία.

Β. Π. Α.

Χολαργός