Για το χαρακτήρα της επαναστατικής αλλαγής

"Στα πλαίσια της σύγχρονης εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική" (ΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ).

Η εκδοχή ότι ο χαρακτήρας μιας επαναστατικής αλλαγής καθορίζεται από την κατεύθυνση της πάλης των τάξεων στη σύγχρονη εποχή, μας παραπέμπει σε γενικότερες σκέψεις και αναφορές.

Κατ' αρχάς, σύμφωνα μ' αυτή την εκδοχή, θα έπρεπε όλες οι επαναστατικές αλλαγές της σύγχρονης εποχής να είχαν αυτό το χαρακτήρα.

Αντίθετα, τόσο η θεωρία μας, όσο και η ιστορική πείρα, μας διδάσκουν ότι στις διαφορετικές χώρες και στις διαφορετικές στιγμές της ιστορίας τους, στη σύγχρονη εποχή, ο χαρακτήρας τους ήταν διαφορετικός.

- Ο Λένιν είχε δείξει, πολύ πριν την εξέγερση του Φλεβάρη του 1917, ότι η επικείμενη επαναστατική αλλαγή θα ήταν αστικοδημοκρατική και ότι, με το βάθεμα των ταξικών διαχωρισμών που είχε συντελεστεί στο χωριό τα τελευταία χρόνια, το δυνάμωμα του προλεταριάτου, το ξέσπασμα μεγάλων ταξικών αγώνων και την όξυνση όλων των αντιθέσεων εξαιτίας του πολέμου, είχαν δημιουργηθεί ευνοϊκές προϋποθέσεις να μετεξελιχθεί γρήγορα σε σοσιαλιστική. Καθόρισε, λοιπόν, το χαρακτήρα της επικείμενης (εκείνης που ήταν στα πρόθυρα) και της επερχόμενης (εκείνης που διαγράφονταν στον ορίζοντα) επαναστατικής αλλαγής, από τη συγκεκριμένη κατάσταση και τις αλλαγές που είχαν ωριμάσει, τους ταξικούς συσχετισμούς, τις αντιθέσεις, τις δυνατότητες του επαναστατικού κινήματος. Η ιστορία επαλήθευσε τον Λένιν.

- Η επανάσταση στην Κίνα δεν ξεκίνησε σαν σοσιαλιστική. Στην Ασία, την Αφρική και τη Λ. Αμερική, μια σειρά από επαναστάσεις της σύγχρονης εποχής είχαν επίσης διαφορετικό χαρακτήρα. Ηταν εθνικοαπελευθερωτικές, αντιαποικιοκρατικές, αντιιμπεριαλιστικές, σοσιαλιστικές, ανεξάρτητα από την πορεία τους, την εξέλιξή τους και την τύχη τους. Λαϊκοδημοκρατικός ήταν ο χαρακτήρας των επαναστατικών αλλαγών στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της γαλλικής κοινωνίας, πάλευε το ΚΚΓ για δεκαετίες ολόκληρες.

Ο διαφορετικός χαρακτήρας των επαναστάσεων της σύγχρονης εποχής, στις διαφορετικές χώρες και σε διαφορετικές στιγμές της ιστορίας τους, καθορίζεται από το διαφορετικό βαθμό ανάπτυξης και το χαρακτήρα της οικονομίας τους, της θέσης τους στο καπιταλιστικό σύστημα, τις κοινωνικοπολιτικές ιδιομορφίες και αντιθέσεις τους, τη συγκεκριμένη ιστορική εξέλιξη και πραγματικότητα, κάτω απ' την οποία το ανερχόμενο προλεταριάτο διεξάγει τον αγώνα του για το σοσιαλισμό.

Τέτοια είναι η περίπτωση και για το ΚΚΕ στην επεξεργασία της στρατηγικής και ταχτικής του για την επαναστατική αλλαγή, σ' όλη την ιστορική του διαδρομή. Το "Δοκίμιο της Ιστορίας του ΚΚΕ", που εκδόθηκε τελευταία από το Ιστορικό Τμήμα της ΚΕ, στέκεται ιδιαίτερα σ' αυτό, κρίνοντάς τες απ' αυτή την άποψη και όχι με την εκδοχή του ΣΧΕΔΙΟΥ. Αλλωστε, αυτό γίνεται και τώρα μπροστά στο 15ο Συνέδριο. Μόνο, ας δούμε, με ποιο τρόπο γίνεται και ποια είναι τα αποτελέσματα.

* * *

Το ΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ κάνει πλατιά λόγο για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο σύγχρονο κόσμο και τις αντιθέσεις του. Αναλύει επίσης την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, αλλά αποφεύγει να μιλήσει για τις εσωτερικές αντιθέσεις και τις ιδιομορφίες τους, τις αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, τις αντιθέσεις του ελληνικού καπιταλισμού και τη μορφή με την οποία εκδηλώνονται. Αρκείται μόνο στη φράση ότι η προσαρμογή μας στο σύστημα "οξύνει τις αντιθέσεις του ελληνικού καπιταλισμού στη χώρα μας". Τίποτα περισσότερο. Για το ποιες είναι αυτές οι αντιθέσεις, τι ρόλο παίζουν και πώς επιδρούν στην εξέλιξη της κοινωνίας μας, ποια καθήκοντα βάζουν για αντιμετώπιση μπροστά στο επαναστατικό κίνημα, που στις πλάτες του πέφτει η ευθύνη να δώσει απαντήσεις - λύσεις για να προχωρήσει αυτή η κοινωνία μπροστά στις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος, σιωπάμε.

Η ΚΕ του Κόμματός μας γνωρίζει, καλύτερα απ' τον καθένα, τι σημαίνει να αγνοείς ή να προσπερνάς δίπλα, ή να υποτιμάς το ρόλο τους στη διαμόρφωση της στρατηγικής και ταχτικής του. Στα συμπεράσματα που κατέληξε για τις αιτίες που προκάλεσαν την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, διαπίστωνε πως παραγνωρίστηκε το σύστημα των εσωτερικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό και, ίσως, αυτό "αποδειχτεί ζήτημα - κλειδί σε πολλά ερωτήματα που μας απασχολούν για το έδαφος πάνω στο οποίο ευδοκίμησαν λάθη, αδυναμίες, ελλείψεις και παρεκκλίσεις".

Αν δεχτούμε - όπως είναι σωστό - να κλείνεις τα μάτια μπροστά σ' αυτές κι αφήνεις το έδαφος ελεύθερο να ευδοκιμήσουν ό,τι ευδοκίμησε στο σοσιαλισμό, μπορεί κανένας να φανταστεί τι θα ευδοκιμήσει σε συνθήκες πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού, όπου οι δυσκολίες είναι χιλιαπλάσιες και οι αντιθέσεις οξυμένες στο έπακρο, διαπλεκόμενες κιόλας κάτω από το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.

Η αγνόηση των αντιθέσεων του ελληνικού καπιταλισμού στην επεξεργασία της στρατηγικής και ταχτικής του Κόμματος αντιστοιχεί στη θέση του ΣΧΕΔΙΟΥ για τον προσδιορισμό του χαρακτήρα της επαναστατικής αλλαγής από την κατεύθυνση της ταξικής πάλης στη σύγχρονη εποχή. Είναι, ας πούμε, στα μέτρα της. Ας το σκεφτούμε, λοιπόν, λίγο ακόμα συγκεκριμένα και με βάση την ελληνική πραγματικότητα.

- Ο ελληνικός καπιταλισμός, ή, αλλιώς, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής στην Ελλάδα, εμφανίστηκαν και εξελίχτηκαν σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Είναι σύμφυτες με τον εξαρτημένο χαρακτήρα τους. Την ίδια στιγμή που το δεχόμαστε αυτό, πρέπει να δεχτούμε ότι η πάλη για την ανατροπή του κεφαλαίου δεν έχει καμιά προοπτική, αν δε στρέφεται ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και, αντίστροφα, η πάλη για την απαλλαγή μας από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση είναι αδύνατη στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος.

Τέτοια σύνδεση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, με τα καθήκοντα του προλεταριάτου για τη σοσιαλιστική προοπτική, δε γίνεται στο ΣΧΕΔΙΟ. Και αυτό συμβαίνει την ίδια στιγμή που διαπιστώνουμε (σωστά) στο ΣΧΕΔΙΟ - όπως και παλιότερα - ότι η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη εντάσσεται πιο οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κλπ. κοινωνίας. Η αποσύνδεση αυτή έχει πετύχει να αφήσει ελεύθερο το έδαφος για όσα λέγονται και γράφονται από μέλη της καθοδήγησης του Κόμματος για το α-α-δ μέτωπο, του οποίου η τύχη παραμένει άγνωστη στο σχεδιασμό μας, το μέλλον του και η προοπτική του απροσδιόριστη. Κάπου, κιόλας, στην πορεία χάνονται και οι προγραμματικοί του στόχοι.

* * *

Είναι κατανοητό ότι έχουμε μπει σ' αυτή τη δουλιά συνολικά, κάτω από συνθήκες που προκύψανε από την κατάσταση που διαμορφώθηκε με την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, την πορεία ενσωμάτωσης της χώρας μας στο σύστημα και την κρίση που πέρασε το Κόμμα μας. Και είναι φανερό, από το δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο, ότι οι δυσκολίες απ' αυτές τις εξελίξεις και τα προβλήματα που μας δημιούργησαν, εκφράζονται στη σπουδή μας να τις ξεπεράσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα. Αυτό, όμως, είναι μόνο η επιθυμία μας.Για να αλλάξει η σημερινή κατάσταση, για να προχωρήσουμε στο δρόμο βαθιών επαναστατικών αλλαγών στον πολιτικό χάρτη της χώρας, για νέους πολιτικούς συσχετισμούς και ανακατατάξεις στην ελληνική κοινωνία, χρειάζεται να προσέξουμε να μην οδηγηθούμε σε αμυντικές θέσεις. Παλεύουμε σ' ένα πεδίο, όπου ο αντίπαλος αυτή τη στιγμή διαθέτει κυρίαρχες θέσεις.

Για να ανατρέψουμε αυτές τις δυσκολίες, ένας δρόμος υπάρχει. Το αποφασιστικό μας άνοιγμα με βάση τον άμεσο πολιτικό στόχο και την προοπτική του. Ενιαία είναι και αδιαχώριστη η πάλη.

Δ. ΣΤΟΛΙΔΗΣ

Τα καθήκοντα της εποχής - το α-α-δ μέτωπο

Τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων απέδειξαν ότι για την εργατική τάξη αυτό που λέμε "τάξη για τον εαυτό της", δεν είναι δοσμένο μία για πάντα. Ισα ίσα στις μέρες μας έχει αποτυπωθεί ένας ποιοτικού χαρακτήρα δραματικός υποβιβασμός στη συνείδησή της από "τάξη για τον εαυτό της", σε "τάξη καθ' εαυτή".

Πρωταρχικό καθήκον - κριτήριο της δουλιάς των κομμουνιστών στην εργατική τάξη είναι να ανασχεθεί και να αντιστραφεί αυτή η πορεία.

Η πολιτική των κομμουνιστών πρέπει σήμερα να είναι τέτοια που να βοηθάει τους πρωτοπόρους εργάτες να συνειδητοποιούν έμπρακτα τον ΠΛΗΡΗ διαχωρισμό από την αστική πολιτική, να αναπτύσσουν το κριτήριο της ταξικής αυτοτέλειας της εργατικής τάξης.

Από αυτή την άποψη, το σύνθημα "5 κόμματα, 2 πολιτικές", είναι ένα αναγκαίο σύνθημα που βοηθάει (χωρίς βέβαια να είναι καθόλου επαρκές από μόνο του). Ο ισχυρισμός ότι ήταν χρήσιμο σε μια αρχική περίοδο, προφανώς για να γίνει ο διαχωρισμός από το "ΣΥΝ", αλλά τώρα δε χρειάζεται πλέον, εμπεριέχει το σύνδρομο του κοινοβουλευτισμού.

Το σύνθημα πρέπει να απευθύνεται στην τάξη (την εργατική) και ειδικά στα πιο πρωτοπόρα στοιχεία της και όχι απλά στους αριστερούς.

Υπάρχει επιπλέον, όπως φαίνεται, η ένσταση ότι η τακτική "5 κόμματα 2 πολιτικές", δυσχεραίνει τη δυνατότητα συμμαχιών στο μαζικό κίνημα. Εξαρτάται βέβαια τι εννοεί ο καθένας.

Οι συμμαχίες στο συνδικαλιστικό κίνημα (αλλά σε μεγάλο βαθμό και στο γενικότερο μαζικό κίνημα), γίνονται με γνώμονα την προώθηση των αγώνων για τα "άμεσα", τις μεταρρυθμίσεις, αλλά με τρόπο που οπωσδήποτε να διευκολύνεται ή τουλάχιστον να μην αναιρείται η ζύμωση για τον "τελικό σκοπό" και να γίνεται κατανοητή "κάτω", στη βάση, η διαφορετικότητα των στόχων και της πολιτικής των κομμουνιστών. Η εμμονή στην παραμονή στις θέσεις του προεδρείου της ΓΣΕΕ, για παράδειγμα, συγχύσεις προκαλεί και δεν οριοθετεί αυτή τη διαφορετικότητα.

Μια τέτοια τακτική συμμαχιών στο μαζικό κίνημα παίρνει υπόψη της τα αναπόφευκτα διαφορετικά επίπεδα συνείδησης, ταξικής θέλησης και ένταξης στο κοινωνικό σύστημα των εργαζομένων και των εκπροσώπων τους από χώρο σε χώρο και από σωματείο σε σωματείο και οδηγεί φυσιολογικά σε ποικιλία συνδυασμών. Η σχηματικότητα που τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίστηκε το ζήτημα αυτό (όλοι με έναν τρόπο σε όλη την Ελλάδα), έχω τη γνώμη ότι δεν ήταν σύμφωνη με το μαρξισμό, είχε δυστυχώς να κάνει περισσότερο με τις εκάστοτε κοινοβουλευτικές σκοπεύσεις.

Κίνδυνοι για αριστερίστικο σεχταρισμό υπάρχουν, όμως τα τελευταία χρόνια υπήρξε αντίθετο "μπατάρισμα". Υποτιμήθηκε, μέχρις εσχάτων πολλές φορές, ο ρόλος των συνδικάτων σαν χώρος κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης. Και αυτό είναι που πρέπει να διορθωθεί. Αυτό έσπρωξε στις συμφωνίες σε "προγραμματική βάση" που τελικά ωφέλησαν το ΠΑΣΟΚ, στη συγχώνευση των κομμουνιστικών παρατάξεων στις ενιαίες του ΣΥΝ, στο να λέγεται ότι τα "μεροκάματα δεν έχουν χρώμα", αλλά να παραλείπεται ότι οι πολιτικές που τα υποστηρίζουν έχουν χρώμα.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ

Ο όρος δικτατορία του προλεταριάτου χρησιμοποιήθηκε από τους κλασικούς σε αντιδιαστολή με την αστική δικτατορία. Για να δοθεί έμφαση στο ότι "όσο η ιδιοκτησία παραμένει στα χέρια των καπιταλιστών, κάθε δημοκρατία δε θα είναι, παρά μια δικτατορία της αστικής τάξης υποκριτικά συγκαλυμμένη". (Λένιν, Τ.37, σελ.437) Οταν ψηφίζεται ο Σαρτζετάκης για Πρόεδρος Δημοκρατίας, προκειμένου να "απαλλαγεί ο τόπος από το βασικό στυλοβάτη της ολιγαρχίας" (Καραμανλής), υιοθετείται το σύνθημα για το "άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων", εγκρίνεται στα ντοκουμέντα του Κόμματος ότι "η δημοκρατία είναι μέσο και σκοπός", ανάγεται για μια περίοδο σε μείζον ζήτημα ή "κάθαρση", τότε ο λαός δεν καταλαβαίνει ότι η αστική δημοκρατία είναι στην ουσία της, αστική δικτατορία. Καταλαβαίνει ότι σε αντιδιαστολή με τη δικτατορία "γενικά" υπάρχει η "καλή" ή "καθαρή", η φιλελεύθερη δημοκρατία που είναι τάχα υπερταξικό αγαθό. Και τότε πείθονται και ορισμένοι ότι ο όρος δικτατορία ("γενικά" εννοείται), είναι λέξη αρνητικά φορτισμένη και φυσικά ο όρος δικτατορία του προλεταριάτου... "αδόκιμος".

Τα πιο μαχητικά, τα πιο πρωτοπόρα και περήφανα στοιχεία της εργατικής τάξης που τόσο έχει ανάγκη το ΚΚΕ, να απευθυνθεί, να συσπειρώσει, να στρατολογήσει, θα γυρίσουν την πλάτη σε τέτοιες αντιλήψεις.

ΓΙΑ ΤΟ Α-Α-Δ ΜΕΤΩΠΟ

Μόνο όποιος θέλει να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του δεν καταλαβαίνει, ότι ανεξάρτητα ενδεχόμενα από επιμέρους προθέσεις, οι προγραμματικές κατευθύνσεις του α-α-δ μετώπου πάλης, συνιστούν τελικά πρόγραμμα "ενδιάμεσης κατάστασης" στο έδαφος του καπιταλισμού, ανάμεσα στη "δικτατορία των μονοπωλίων" και τη σοσιαλιστική επανάσταση. Μέχρι και Σύνταγμα προτείνεται και λεπτομέρειες για νέους νόμους στην ΤΑ, το φορολογικό σύστημα κ.ο.κ.

Αν προσεγγίζεται η γενική καθολική γενικευμένη πάλη των τάξεων για την εξουσία, τι είδους "προοδευτικό" Σύνταγμα, νόμοι και παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας μπορεί να σταθεί στο έδαφος του καπιταλισμού;"Παραγωγική ανάπτυξη της χώρας που θα έρχεται σε αντίθεση με τις επιλογές της ΕΕ, την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου, τις επιλογές του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού"... "σε συνδυασμό με την πάλη για τα δικαιώματα των εργαζομένων". ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτό γιατί σε ένα τέτοιο θεωρητικό ενδεχόμενο έχουμε εφεύρει καπιταλισμό που κινείται "αναπτυξιακά" παρά το ότι έχουν θιγεί καίρια οι μοχλοί κίνησής του. Το ποσοστό κέρδους, τα ίδια τα κέρδη, οι προσδοκίες για κέρδη.

Η αστική τάξη έχει τη γνώση και την εμπειρία να έχει οδηγήσει από τα ΠΡΙΝ η ίδια τα πράγματα σε ΣΥΝΟΛΙΚΗ αναμέτρηση. Επομένως το ζήτημα της σοσιαλιστικής επανάστασης ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ και γι' αυτό πρέπει να προετοιμάζεται η εργατική τάξη.

Το ΚΚΕ, πρέπει να απαλλαγεί οριστικά, να πάρει θαρραλέες αποστάσεις από την πολιτική στρατηγική που διαμορφώθηκε στα χρόνια της "ειρηνικής συνύπαρξης". Οτι δηλαδή ο περιορισμός της μονοπωλιακής κυριαρχίας, η μείωση του βαθμού εκμετάλλευσης, η σχετική απεξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό μπορούν με την πίεση των "από κάτω" να ανοίξουν το δρόμο για φιλολαϊκό εκσυγχρονισμό, παραγωγική ανασύνταξη και να τεθεί έτσι σε δοκιμασία μέσα στον καπιταλισμό η αστική ηγεμονία, αφού το ταξικό συμφέρον των εργαζομένων θα αναδεικνύεται "συμφέρον όλης της κοινωνίας".

Η υπόθεση αυτή που ήθελε ο καπιταλισμός να μπορεί να "σπάει", να διαρρηγνύεται από "τα μέσα προς τα έξω", αντίθετα με την ψυχή της μαρξιστικής - λενινιστικής σκέψης διαψεύστηκε οριστικά.

Οσο και αν είναι δύσκολο, όσο κι αν οι δυνάμεις λιγοστές, πρέπει να αποτολμηθεί, η σύγχρονη αναγωγή στη μαρξιστική - λενινιστική κουλτούρα από το 6ο Συνέδριο της ΚΔ και πριν.

Αυτοί που θυμήθηκαν ότι ο "σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα" δεν μπορεί να νικήσει και προτείνουν "επαναστατική αναστολή", πρέπει να θυμηθούν τη στάση του Μαρξ στην Παρισινή Κομμούνα, όταν ο σοσιαλισμός δεν υπήρχε σε καμιά χώρα, όταν η νεαρή εργατική τάξη αποφάσισε να κάνει τις επιθυμίες της πραγματικότητα, την "έφοδο στον ουρανό", χωρίς να ρωτήσει κανένα βετεράνο πριν. Μόνο που ο Μαρξ σκέφτονταν τότε σαν "παγκόσμιος κομμουνιστής" και όχι για την "προκοπή του τόπου".

ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΩ:

Η βαθύτερη λογική του Σχεδίου Προγράμματος πρέπει να στηρίζεται στο τρίπτυχο: α) Πάλη για τα άμεσα - μεταρρυθμίσεις. β) Μεταβατικοί στόχοι. γ) Σοσιαλιστική επανάσταση.

Οι περισσότεροι από τους δυνατούς μεταβατικούς στόχους σαν διατυπώσεις, κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν στο σχέδιο Προγράμματος του α-α-δ μετώπου. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι μεταβατικοί στόχοι δεν πρέπει να θεωρούνται μεταρρυθμίσεις, ριζικές έστω, ενταγμένες στο μίνιμουμ πρόγραμμα, αλλά να το υπερβαίνουν, να "ξεκολλάνε" από αυτό.

Προσανατολίζουν με επιμονή στην οικοδόμηση βραχιόνων - συσπειρώσεων του συνειδητού παράγοντα που έχουν τη δεξαμενή τους μέσα στο σύστημα, αλλά ο κορμός τους βγαίνει έξω από αυτό, το υπερβαίνει ώστε να μπορούν να χτυπάνε αποτελεσματικά και "από έξω προς τα μέσα". Οι μεταβατικοί στόχοι σε περιόδους ήττας σαν τη σημερινή, πρέπει να είναι προσεκτικά επιλεγμένοι και να μην μπερδεύονται με μεταβατικά αιτήματα που μπορούν να προβάλλονται σε περιόδους ανόδου της ταξικής πάλης ή επαναστατικής κατάστασης (πχ εργοστασιακά συμβούλια, εργατοαγροτικές επιτροπές κλπ).

Ας πάρουμε δύο παραδείγματα.

1) Στο Σχέδιο, η αποδέσμευση από την Ε. Ε επιχειρηματολογείται σαν "γενικό καλό" για την ανάπτυξη της χώρας και το όφελος των εργαζομένων που "θα ανοίξει το δρόμο για συμμετοχή της χώρας στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις με καλύτερους όρους". Αυτή η γραμμή δεν τραβάει έξω από τον καπιταλισμό. Εύλογα, κατά συνέπεια, διατυπώθηκε, "ως αφελές", το ερώτημα ότι αφού υπάρχει εκτίμηση ότι η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι αντικειμενική τάση, γιατί μπαίνει στόχος η αποδέσμευση;

Τα πράγματα αλλάζουν εντελώς αν εννοηθεί σαν μεταβατικός στόχος: Υπερασπιζόμαστε τους αγώνες των λαών για τις συνέπειες, αλλά ταυτόχρονα, προπαγανδίζουμε την αποδέσμευση που αποδεσμεύει από τον καπιταλισμό, συνδέεται άμεσα με το σοσιαλισμό. Σε αυτή τη βάση οικοδομούμε α-α-συσπείρωση. Μια τέτοια πολιτική δεν έχει βέβαια καμιά αντίφαση, αφού η τάση για ολοκλήρωση είναι αντικειμενική στον καπιταλισμό και όχι στην "πορεία εξόδου" από αυτόν. Βέβαια σε κάποια φάση λόγω των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και με το λαϊκό παράγοντα "παρόντα" μπορεί η ΕΕ να "σπάσει". Αυτό δεν αναιρεί τον μεταβατικό στόχο. Τον δυναμώνει σαν προοπτική, είναι μάλιστα ένα ισχυρότατο ενδεχόμενο.

2. Στο Πρόγραμμα του α-α-δ μετώπου δε γίνεται λόγος για εθνικοποίηση των μονοπωλίων στρατηγικής σημασίας. Προτείνεται "μια αντιμονοπωλιακή πολιτική που πρέπει να έχει μοχλό δημόσιους φορείς κατά κλάδο", που θα στηρίζεται εκτός των άλλων και στο "δημόσιο χαρακτήρα των κρατικών τραπεζών". Το δημόσιο όμως είναι καπιταλιστικό, δεν μπορεί να αναιρέσει τον καπιταλιστικό περίγυρο, αλλά διαπλέκεται με αυτόν. Ούτε μπορεί να εμποδίσει την υπονομευτική δράση του διεθνούς και ιδιωτικού εγχώριου τραπεζικού συστήματος και εξωτερικού εμπορίου που είναι ικανά να καταστρέψουν αυτό το "δημόσιο".

Τα πράγματα αλλάζουν αν το αίτημα διατυπωθεί ώστε να συνιστά μεταβατικό στόχο: Πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, υπεράσπιση δημόσιου χαρακτήρα επιχειρήσεων εθνικής σημασίας σαν "ωφέλιμης βάσης" για το σοσιαλισμό, εθνικοποίηση μονοπωλίων στρατηγικής σημασίας και τραπεζικού συστήματος - εργατική διαχείριση σε αυτά.

Τότε δεν υπάρχει σύγχυση για το χαρακτήρα του δημόσιου, δεν "εμφυτεύονται" αντικαπιταλιστικές κυβερνήσεις στον καπιταλισμό για να διαχειριστούν το δημόσιο "φιλολαϊκά". Μπορεί πράγματι να οικοδομηθεί α-α συσπείρωση που θα ζητάει έμπρακτα την απαλλοτρίωση της μονοπωλιακής ιδιοκτησίας, "χωρισμένη" από τον καπιταλισμό και τη διαχείρισή του.

Και κάτι ακόμα. Το α-α-δ μέτωπο δεν καθοδηγεί σκληρές ταξικές συγκρούσεις που θέλει το σχέδιο. Μέτωπα με μικροαστούς, μεσοαστούς, με σχετική πολιτική ανομοιομορφία δεν καθοδηγούν. ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ. Αν στην εποχή του ΕΕΑΜ - ΕΑΜ το ΚΚΕ είχε σταθεί πιο "ντούρα και στενόψυχα" σε αυτό το ζήτημα, αλλιώς ίσως θα είχε γραφεί η Ιστορία.

ΚΩΣΤΑΣ ΘΥΜΗΣ

Πρόεδρος ΕΛΜΕ Κέρκυρας

Συμβολή στο 15ο Συνέδριο

Για το Σχέδιο Προγράμματος

Α) Να περιληφθεί ΘΕΣΗ που να αναφέρεται:

α) Στην κατάσταση που επικρατούσε λίγα χρόνια πριν σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες (χωριστά για καθεμία).

β) Στις αιτίες ανατροπής του σοσιαλιστικού καθεστώτος σε όσες ανατράπηκε(Ευρώπη - Ασία κλπ).

γ) Στην κατάσταση που επικρατεί - και στις δύο παραπάνω κατηγορίες - σήμερα.

δ) Στην προοπτική που δίνουν τα ΚΚ σ' αυτές τις χώρες.

Φυσικά, όλα αυτά με λίγα λόγια, περιεκτικά, που να μην αφήνουν, όμως, κενά.

Β) Να μπει κεφάλαιο με δύο ΘΕΣΕΙΣ

1η θέση:

α) Τα χαρακτηριστικά της.

β) Αναλυτικά σε ποια κατάσταση θα είναι η εργασία, η παιδεία, η υγεία, η οικονομία, η εξωτερική και αμυντική πολιτική, ο αθλητισμός, ο πολιτισμός, οι θεσμοί, η κυβέρνηση.

γ) Ο ρόλος του κομμουνιστή και της κομμουνίστριας μέσα στη σοσιαλιστική κοινωνία.

δ) Ο ρόλος τότε του ΚΚΕ.

2η Θέση:

Ολα τα παραπάνω στην κομμουνιστική κοινωνία.

Για το Καταστατικό

Αρθρο 1: Να συμπληρωθεί μετά το... και γυναίκα, με το "ελληνικής καταγωγής".

Αρθρο 2: α) Μέλη του Κόμματος γίνονται μισθωτοί, εργάτες, αγρότες, προοδευτικοί διανοούμενοι, πρόσωπα πρωτοπόρα στους λαϊκούς αγώνες, πρόσωπα κοντά στα λαϊκά συμφέροντα, άνθρωποι που είναι με το λαό.

Στην παράγραφο (γ) Μετά το σημείο... επικυρώνεται από το αμέσως ανώτερο όργανο το αργότερο μέσα σε δύο μήνες. Να προστεθεί: "Αν αυτό απορρίψει την ένταξη, το αίτημα επανέρχεται στην ΚΟΒ ή και σε άλλη ΚΟΒ και αν και πάλι η συνέλευση της ΚΟΒ αποφασίσει θετικά, τότε η επικύρωση ή όχι, γίνεται από την Επιτροπή Περιοχής, οριστικά.

Στην παράγραφο (στ.) στο τέλος να μπει... ή φορέα.

Αρθρο 3: Στο τέλος του άρθρου να μπει "είτε είναι στην αντιπολίτευση, είτε είναι στην κυβέρνηση".

Αρθρο 5: Να μπει στο τέλος της 1ης παραγράφου "Στα παραπάνω πλαίσια να απαιτεί άμεση απάντηση σε κάθε γραπτή πρόταση, άποψη ή απορία που εκφράζεται από όποιο όργανο τη ζητήσει".

Παρατήρηση στο άρθρο 5.

Ενώ περίπου το ίδιο αναφέρεται σε επόμενη παράγραφο, το προτείνω έτσι, γιατί:

1. Εγώ ζήτησα από την ΚΟ που ανήκω δύο φορές εξυπηρέτηση μόνο (για δημοσίευση κάτι στο "Ρ") και μου την αρνήθηκαν, θα προωθήσουν τώρα κάποιο αίτημά μου;

2. Επανειλημμένα γίνανε προτάσεις που αγνοείται η τύχη τους.

3. Είχα στείλει για την ΕΟΚ, όταν γινόταν η Πανελλαδική δουλιά, επιστολή στο "Ρ", ούτε δημοσιεύτηκε, ούτε απάντηση πήρα για το περιεχόμενό της.

Αρθρο 6: Να συμπληρωθεί: "Το μέλος του ΚΚΕ διακρίνεται για την εργατικότητά του, την υψηλή ηθική του, την εντιμότητα, την αγωνιστικότητα, τη σοβαρότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων των συνανθρώπων ή συναδέλφων του, την αλληλεγγύη που επιδείχνει σε κάθε περίπτωση, τη βοήθεια που προσφέρει σ' όποιον τη ζητήσει, την κοινωνική προσφορά του, το ήθος του.

Παρατήρηση στο άρθρο 6.

Πολύ σωστά γράφεται ότι ο κομμουνιστής δεν μπορεί να έχει προνόμια από τη συμμετοχή του στο Κόμμα.

Παρατηρήσεις στο άρθρο 9.

Για την τελευταία παράγραφο:

1. Συνειδητή κομματική πειθαρχία. Μέχρι εκεί. Τελεία. Αυτό είναι. Γράψτε το με κεφαλαία γράμματα. Μόνο του, χωρίς συμπληρώματα.

2. Αλλιώς, ίσως, και ο συντάκτης αυτής της παραγράφου θα ήθελε να το γράψει. Κάπως έτσι, νομίζω: "Οι τελικές αποφάσεις, σε κάθε ζήτημα, που έγινε εξαντλητική συζήτηση στις Κομματικές Οργανώσεις, των ανωτέρων καθοδηγητικών οργάνων εφαρμόζονται υποχρεωτικά απ' όλα τα κομματικά μέλη. Η συνειδητή κομματική πειθαρχία είναι βασική αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού".

Παρατηρήσεις στο άρθρο 10.

Να συμπληρωθεί: "Η κριτική πρέπει να γίνεται με συντροφικό πνεύμα, χωρίς αλαζονεία, με αίσθημα αγάπης και κατανόησης". Οι προσβλητικές εκφράσεις και το ύφος "εγώ τα ξέρω όλα, άρα θα κάνεις ό,τι θέλω" δεν έχουν καμία σχέση με την καλώς εννοούμενη κριτική. Αυτός που ασκεί κριτική, πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι ο δυνάστης, που νομίζει ότι με ό,τι λέει θα πείσει το κομματικό μέλος να εφαρμόσει κάτι. Το πολύ πολύ το κομματικό μέλος να φύγει από το Κόμμα. Και τέλος πάντων αυτός που ασκεί κριτική πρέπει να αξίζει κιόλας να την ασκεί.

Αρθρο 15: Εκλογή συνέδρου από τις συνοικιακές ή κλαδικές ΚΟΒ και όχι από Συνδιασκέψεις. Φυσικά, να είναι μέλος αυτής της ΚΟΒ και μάλιστα, για πάνω από 6 μήνες. Αυτό αν κατοχυρωθεί καταστατικά, θα είναι μέτρο:

1. Περισσότερο έντιμο.

2. Σίγουρα αποτελεσματικό.

3. Φανερά αξιοκρατικό.

4. Οικονομικό.

5. Που θα διασφαλίσει το Κόμμα από όποιες προσπάθειες δημιουργίας φράξιας.

6. Που θα δείχνει την εμπιστοσύνη, που οφείλει να έχει το Κόμμα σε όλα τα μέλη του.

7. Που όταν τελειώσει το Συνέδριο γρήγορα, υπεύθυνα και σωστά, θα ενημερωθεί η ΚΟΒ από το σύνεδρο που έστειλε.

8. Πιο δημοκρατικό.

Αρθρα 23 - 24: Να διαγραφούν.

Η πρώτη παράγραφος δεν έχει νόημα (δεν εφαρμόζεται) να διαγραφεί.

Μπορεί να μπει παράγραφος, που να λέει για σοβαρά ζητήματα, που αφορούν αχτίδες, νομούς ή περιοχές συγκαλείται αντίστοιχη συνδιάσκεψη, που παίρνουν μέρος τα μέλη που εκλέχτηκαν σύνεδροι και οι αντίστοιχες επιτροπές.

Αρθρο 32: Να διαγραφεί το "και εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες", διότι:

1. Αποδυναμώνει την ουσία του άρθρου.

2. Το ΠΓ θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, να παίρνει όποιες αποφάσεις θέλει. Η άποψή μου είναι ότι θα έπρεπε να ήταν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ η λήψη της γνώμης (μόνο γνώμη;) των παρακάτω οργάνων και των μελών του Κόμματος.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΑΜΑΤΑΣ

ΚΟ Εβρου

Το α-α-δ και η ενίσχυση του ΚΚΕ

Είναι αναμφισβήτητο ότι το Πρόγραμμα του Κόμματός μας και κάθε ΚΚ είναι το θεμέλιο που εξασφαλίζει τον επαναστατικό του χαρακτήρα. Το αγκωνάρι που πάνω του σφυρηλατείται η ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική ενότητα της πρωτοπορίας της ET.

Η ΚΕ έκανε μια πολύ σοβαρή προσπάθεια να προσεγγίσει με επιστημονικό τρόπο τα προβλήματα της εποχής και να δώσει πειστικές απαντήσεις. Με οδηγό την επιστημονική θεωρία του Μ - Λ προσδιόρισε το χαρακτήρα της σύγχρονης εποχής, το χαρακτήρα της επανάστασης. Προτείνει την πάλη για τη δημιουργία του α-α-δ μετώπου σαν το δρόμο, το μέσον για να προσεγγίσουμε το στρατηγικό μας στόχο. Αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι είναι στενά "εσωκομματικό" κείμενο. Απευθύνεται στην ΕΤ, αλλά και σε δυνάμεις που υφίστανται την καταπίεση του καπιταλιστικού συστήματος.

Με βάση το ΣΠ μπορούμε να αποσαφηνίσουμε περισσότερο ορισμένα ζητήματα που είναι ώριμα σήμερα, ώστε να αποφύγουμε παρερμηνείες ή διπλές ερμηνείες, χωρίς να τα κλείνουμε όλα σε κουτάκια. Θα είναι συμβολή στην παραπέρα ενίσχυση της ιδεολογικής και πολιτικής ενότητας του Κόμματός μας.

* Για τις πολιτικές συμμαχίες: Είναι καθαρό ότι η όξυνση της ταξικής πάλης, το βάθεμα του αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα του μετώπου, που ασφαλώς θα είναι έργο του ΚΚΕ, δεν μπορεί παρά να επιδρά στην άνοδο της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, θα επιδρά καταλυτικά στην αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων. Αλίμονο εάν δεν το κάνει.

Βέβαια αυτή η αλλαγή μπορεί να εκφράζεται μόνο μέσα από την ενίσχυση του ΚΚΕ. Μπορεί και όχι μόνο από αυτήν. Είναι πιθανή η δημιουργία και άλλων κομμάτων, κινήσεων, ομάδων - που θα υιοθετούν α/α αιτήματα και θα έχουν διάθεση να παλέψουν γι' αυτά χωρίς να υιοθετούν την ανάγκη της επαναστατικής αλλαγής. Τότε θα είναι δυνατή η συμμαχία του ΚΚΕ με αυτές τις δυνάμεις. Για σήμερα φυσικά, δε γίνεται λόγος. Η ζωή μπορεί να αναδείξει και άλλες μορφές πολιτικο - κοινωνικής οργάνωσης. Το ότι δε φαίνονται σήμερα, δε σημαίνει καθόλου, πως δε θα φανούν. Σε κάθε περίπτωση η ενίσχυση του ΚΚΕ θα παίζει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις, θα "τραβάει" και τις άλλες δυνάμεις πιο αποφασιστικά σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

* Μιλάμε για επιθετική πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ, που θα οδηγεί είτε στην ενίσχυσή τους, είτε, όπως σήμερα γίνεται, στην αποκάλυψη στα μάτια της ΕΤ και του λαού του πραγματικού ρόλου των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Σε κάθε περίπτωση το Κόμμα μας δεν παραιτείται από τον αυτοτελή του ρόλο. Από το να προβάλλει συνολικά την πολιτική του, την ανάγκη συνολικότερης ρήξης και ανατροπής του καπιταλισμού και το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας στην εργατική τάξη που θα την ασκεί με τους συμμάχους της, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Την αναγκαιότητα αυτή την αναδεικνύουμε καθημερινά, παλεύοντας στην πρωτοπορία του κινήματος για την παραπέρα ενίσχυση και διεύρυνση του μετώπου.

Οι πολιτικές συμμαχίες πρέπει να εκφράζουν το κύριο: Τη συμμαχία από τα κάτω στην κοινωνία. Αλλά και να μπορούν να δίνουν ώθηση σε αυτές. Να συμβάλλουν στην όξυνση της ταξικής πάλης, στην παραπέρα ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Το ζήτημα αυτό δεν μπορεί να μπει δυνητικά ή πιθανά. Αν η εκτίμηση είναι ότι δε θα βοηθάει στη συγκεκριμένη φάση δεν το κάνεις. Δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει πάντα να είναι καθαρό τι επιδιώκει, τι περιμένει από αυτές το Κόμμα μας. Οι σύμμαχοι κάνουν αυτό που αυτοί θέλουν, σημασία έχει τι κάνει το Κόμμα μας.* Για την κυβέρνηση του μετώπου: Το μέτωπο μέσα από την πάλη που ουσιαστικά θα διεξάγει, θα διεκδικεί ΚΑΙ την κυβερνητική εξουσία. Αυτή δεν πρέπει να ταυτίζεται με την πολιτική εξουσία συνολικά, αλλά ούτε και να ξεκόβεται από αυτή. Είναι μέρος της πολιτικής εξουσίας. Το να μη σταθούμε στο ζήτημα της κυβέρνησης, για να μην παρανοηθεί και θεωρηθεί κεντρικός στόχος, με όλα τα επακόλουθα, δεν είναι σωστό.

Το ερώτημα αν θα διεκδικεί ή όχι την κυβερνητική εξουσία το α-α-δ-μ θα τίθεται αντικειμενικά. Χρειάζεται εμείς να έχουμε ξεκάθαρο πώς αντιμετωπίζουμε αυτό το ζήτημα. Δεν μπορούμε να πούμε μέσα σε ποιες συνθήκες αυτό θα γίνει, κατά τη διάρκεια της επαναστατικής κατάστασης ή πριν, άλλωστε δεν μπορεί να θεωρηθεί νομοτέλεια, κάτι δηλαδή που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει πριν. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί από το Κόμμα σαν ένα ακόμη όπλο, εργαλείο, για να σπρώξει τα πράγματα προς τα εμπρός. Για να οξύνει την ταξική πάλη, να αναδείξει την ανάγκη για την κατάληψη συνολικά της πολιτικής εξουσίας από την ΕΤ και τους συμμάχους. Θα είναι αντανάκλαση της ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης της ΕΤ και του λαού, της αποφασιστικής ενίσχυσης του ΚΚΕ.

Στις συνθήκες της χώρας μας η κατάσταση της κυβερνητικής εξουσίας το πιθανότερο, θα σημάνει την έναρξη της επαναστατικής κατάστασης, αν δε γίνει στη διάρκειά της. (Εκτός εάν έχουν προηγηθεί σημαντικές εσωτερικές, αλλά και διεθνείς εξελίξεις που θα ανατρέπουν τους συσχετισμούς ή θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να ανατραπούν γενικότερα). Τότε, πατώντας και στην κυβερνητική εξουσία, αλλά κύρια στο ώριμο, μαζικό, λαϊκό κίνημα ή θα κορυφώσεις τη σύγκρουση τραβώντας τη μέχρι το τέλος ή θα σε τσακίσει η αντίδραση. Με την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας είναι καθαρό ότι ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια θα την υπονομεύσουν, θα προσπαθήσουν να την εκτρέψουν, θα πέσουν πάνω, να σου την αφαιρέσουν.

Η συζήτηση στις ΚΟΒ και στο διάλογο επικεντρώνεται στην πλειοψηφία στο α-α-δ-μ. Αυτό είναι θετικό, εκφράζουν το ενδιαφέρον των κ. μ. για το πώς καλύτερα θα περπατήσει. Πολλές φορές εκφράζεται και ανησυχία ή προβληματισμός για το πώς θα αποφύγουμε παρεκκλίσεις. Πώς καλύτερα θα οχυρωθούμε απέναντι στον οπορτουνισμό. Ακόμη και με μέτρα συμπληρωματικά στο Καταστατικό γίνεται προσπάθεια "προφύλαξης" από τους οπορτουνιστές που πιθανά θα εμφανιστούν. Πιθανά να χρειάζονται και αυτά. Το κύριο όμως είναι να υπάρχει σταθερό, ανοιχτό, ιδεολογικό μέτωπο απέναντι στον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό, που αναπαράγει και θα αναπαράγει ο καπιταλισμός. Να είμαστε όλοι, το σύνολο του κομματικού δυναμικού σε θέση να κρίνει και να εκτιμά σωστά απόψεις ή πολιτικές. Να μπορεί να προφυλάσσει και να υπερασπίζει το Κόμμα. Να κλείνει με την ανάπτυξη της ιδεολογικο - πολιτικής δουλιάς, με την τήρηση των καταστατικών αρχών λειτουργίας του Κόμματος όλες τις "χαραμάδες ή και τα παράθυρα", για να επιδράσει στις γραμμές μας. Να αναπτύσσει τη δράση του ατομικά, αλλά και συλλογικά, να συμβάλλει στην υλοποίηση των αποφάσεων.

Ο "δεξιός" και "αριστερός" οπορτουνισμός που κατά καιρούς χτυπάει την πόρτα για να μπει από το παράθυρο, είναι όψεις του ίδιου νομίσματος και αντικειμενικά "δεξιός". Αλληλοτροφοδοτούνται, όπως όλη η ιστορία του κομ. κινήματος έχει αποδείξει. Μάλιστα, η "μονομερής" αντιμετώπιση της μιας όψης ανοίγει το δρόμο στην άλλη. Ο οπορτουνισμός (η επίδραση της αστικής ιδεολογίας στις γραμμές του εργατικού κινήματος, που οδηγεί στην παραίτηση από την αυτόνομη ιδεολογία της εργατικής τάξης ή από πλευρές της), στο βαθμό που υιοθετείται, δημιουργεί τους οπορτουνιστές. Αν "αναζητούμε" ή φτάνουμε στο σημείο να αντιμετωπίζουμε τους οπορτουνιστές στις γραμμές του Κόμματος έχουμε ήδη αργήσει. Οχι ότι δεν πρέπει να παίρνουμε ριζικά μέτρα σαν φτάνουμε εκεί. Εκείνο όμως που θα μας θωρακίζει και θα μας προφυλάσσει είναι η ολόπλευρη ανάπτυξη της ιδεολογικής - πολιτικής δουλιάς. Ιδιαίτερα σήμερα που η ιδεολογική πάλη χρειάζεται να ενταθεί και είναι ακόμη πιο δύσκολη και πολυσύνθετη απέναντι στις νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις.

Η ιδεολογικο - πολιτική δουλιά δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν κάτι ξεκομμένο και ξεχωριστό. Τα ακτίφ ή τα μαθήματα βοηθάνε, όμως πρέπει πάνω από όλα να διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή την καθημερινή μας δράση. Να ενισχύεται και με την ατομική μελέτη του κάθε κ. μ., του στελέχους. Και όλη αυτή η δουλιά πρέπει να εντάσσεται, να κατευθύνεται, να ελέγχεται και να ιεραρχείται σωστά από όλο το Κόμμα. Συγκεκριμένος προσανατολισμός από την ΚΕ μέχρι την ΚΟΒ, για να ξεπερνάμε φαινόμενα υποτίμησης ή αυτάρκειας μερικές φορές. Η κατάκτηση της γνώσης είναι μια διαδικασία συνεχής που αφορά όλους και όλη μας τη ζωή. Οι αντικειμενικές δυσκολίες δεν μπορεί να μπαίνουν εμπόδιο.

Η συζήτηση των σχεδίων έδωσε μια ακόμη αφορμή να σκύψουμε σε πολλά ζητήματα και της θεωρίας μας, φανέρωσε και αδυναμίες ή κενά. Να δοθεί συνέχεια μετά το Συνέδριο. Μπορούμε, κατανοώντας ΕΜΠΡΑΚΤΑ τη σημασία της.

Σήμερα παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν έχουμε όλες τις προϋποθέσεις να πείθουμε, να συσπειρώνουμε νέες δυνάμεις γύρω από τις θέσεις του Κόμματός μας. Η επιβεβαίωση των θέσεών μας από τη ζωή μάς δίνει επιχειρήματα, αρκεί να είμαστε σε θέση να τα αξιοποιήσουμε. Υπάρχει σήμερα ένας κόσμος που μας ακούει και προβληματίζεται. Κοντά στις δυνάμεις που ξεκόπηκαν ή "κουράστηκαν" από την πάλη, υπάρχουν και νέες που ανησυχούν, αναζητούν και έχουν διάθεση. Να ανοίξουμε διάλογο με ευρύτερες δυνάμεις στη βάση, κύρια στο α βάθμιο σωματείο. Να αναζητήσουμε νέες μορφές συσπείρωσης και κινητοποίησης κοντά στις παλιές και δοκιμασμένες. Υπάρχουν, παρά τα "φαινόμενα", μεγάλες δυνατότητες. Αποκαλύπτοντας αποφασιστικά, με επιχειρήματα, όχι με αφορισμούς, τη στάση των άλλων δυνάμεων, το ρόλο των ηγεσιών τους. Η αποφασιστικότητά μας, η έμπρακτη απόδειξη της διαφορετικότητάς μας στην ουσία, όχι στους τύπους είναι αυτή που θα ξεμπλοκάρει. Επίθεση ενότητας προς όλους εκείνους που συμφωνούν στο έδαφος των προβλημάτων να παλέψουν μαζί μας.

Ολοι συμφωνούμε ότι με άλλους ρυθμούς πρέπει να πάμε. Ο σταθερός προσανατολισμός στην ΕΤ να εκφραστεί και με συγκεκριμένα μέτρα, ιεράρχηση, διάθεση στελεχών. Καθήκον όλων μας να προσανατολίσουμε τη δουλιά των κ. μ. στο χώρο δουλιάς πρώτα και κύρια. Να δείχνουμε στην πράξη ότι ο μόνος δρόμος, είναι ο δρόμος του αγώνα, και της πάλης ΚΑΙ με το προσωπικό μας παράδειγμα να αντιπαλέψουμε φαινόμενα βολέματος, εφησυχασμού ή εκφυλισμού.Το Κόμμα μας, παρά τις δυσκολίες που πέρασε και σαν τμήμα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, είναι σε θέση να διαμορφώνει σωστές θέσεις, να βαθαίνει στα σύγχρονα προβλήματα, βασισμένο στην ακατανίκητη κοσμοθεωρία μας. Η σύγκριση με τα άλλα κόμματα μας δίνει από μια μεριά και το μέτρο. Δεν μπορεί παρά να είμαστε υπερήφανοι. Χωρίς να εφησυχάζουμε ούτε στιγμή.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΟΥΤΣΗΣ

Μέλος της ΕΠ, γραμ. Β/Δ Αχτίδας της ΚΟΑ

Μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ

Η Αναγκαιότητα της αποκατάστασης του

τηλεοπτικού καναλιού "902" TV

Σύντροφοι - Συντρόφισσες,

Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν θα δημοσιευτεί ή όχι το σημείωμά μου. Υψιστη σημασία έχει να ληφθεί υπόψη και να συζητηθεί το θέμα - πρόβλημα που αναφέρω.

Οσο ποτέ αναγκαίο και επιβεβλημένο σήμερα είναι να λειτουργήσει το τηλεοπτικό μας κανάλι "902 TV", πανελλαδικά. Σ' όλους μας είναι γνωστό το οικονομικό κόστος. Πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια, θυσία της αναγκαιότητας. Το "Ρ", την ΚΟΜΕΠ και άλλα έντυπα καθοδηγητικά, λίγοι τα παίρνουν και τα διαβάζουν. Ενώ την τηλεόραση την έχουν μέσα στα σπίτια τους, το 90% των κατοίκων.

Είναι ένα από τα σοβαρά προβλήματα που πρέπει να απασχολήσει το 15ο Συνέδριο. Ολη την ηγεσία, τους γραμματείς των νομαρχιακών και των ΚΟΒ ως και της ΚΝΕ και κάθε μέλος του Κόμματος. Χρέος έχουμε να στερηθούμε αυτή τη σύνταξη πείνας, που μας δίνουν οι "πουλημένοι", ένα μεροκάματο, ένα μισθό, μια έξοδο, ένα ένδυμα που δεν είναι απαραίτητο (μόδας), ένα γεύμα κρέατος να το αντικαταστήσουμε με όσπρια πχ.

Τέλος, να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια και επιμονή. Σκεφθείτε, σύντροφοι, τι αποτέλεσμα θα έχει η πραγμάτωση αυτού του στόχου. Το τηλεοπτικό κανάλι του "902" TV, θα το δει ο καθένας που έχει τηλεόραση σπίτι του, ακόμα και από περιέργεια, λίγο - πολύ θα επηρεαστεί, θα ενημερωθεί. Ολοι μας βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να βλέπουμε και να ακούμε την παραπληροφόρηση των ιδιωτικών και κρατικών καναλιών, την γκεμπελίστικη προπαγάνδα της εκάστοτε κυβέρνησης και των άλλων παρα-κομμάτων. Κάθε είδους αθλιότητα σε σίριαλ, πορνεία, έγκλημα, διάρρηξη, βιασμό, ναρκωτικά, ρατσισμό, φασισμό, πολεμικές καταστροφές και άλλα τρομερά για την οικογένειά μας και το ΠΟΙΟΝ μας. Εκείνο που δε βλέπουμε και δεν ακούμε, είναι η σωστή ενημέρωση και πληροφόρηση. Δυστυχώς, δεν είναι εύκολο να κλείσουμε την τηλεόραση, γιατί οι οικογένειες αποτελούνται από όλες τις ηλικίες, από μωρά μέχρι υπερήλικες και γυναίκες που ασχολούνται επί 24ωρου βάσεων με τα οικιακά κ.ά.

Σκεφθείτε, σύντροφοι, συντρόφισσες και φίλοι, εσείς που θα μελετήσετε το πρόβλημα του Κόμματος και του λαού στο Συνέδριο, αλλά και τα παραπάνω όργανα που θα εκλεγούν, πόσο θα συμβάλλει και θα προβάλλει τις θέσεις, την πολιτική και γενικότερα την άνοδο ακόμα της δύναμης του Κόμματος στη Βουλή και στο λαό. Εχω τη γνώμη, ότι δεν πρέπει αυτό το θέμα να υποβαθμιστεί. Είναι σημαντικό, σημαντικότατο. Το "Ρ", δυστυχώς, λίγοι τον διαβάζουμε. Υπάρχουν άνθρωποι, ακόμα και κομματικά μέλη που δεν τον διαβάζουν, δεν τον ανοίγουν, γιατί όχι δημοσίως. Πώς θα προχωρήσουμε έτσι να πλησιάσουμε το σκοπό μας, το στόχο που έχουμε βάλει και βάζουμε;

Διαβάζω τα σημειώματα συντρόφων στο "Ρ", για τον Προσυνεδριακό Διάλογο και βλέπω πολλοί προβληματίζονται, πώς θα κυβερνήσει το Κόμμα. Μα σύντροφοι, εκείνο που πρέπει περισσότερο από κάθε άλλο, είναι η καθοδήγηση, η πληροφόρηση, όχι μόνο των μελών, αλλά του λαού, να φουντώσει το κίνημα, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά διεθνώς. Δε γίνεται καθόλου συζήτηση στο Καταστατικό, στερεότυπα και προγραμματικά για την ίδρυση, έστω ενός γραφείου σε διεθνή κλίμακα, να συζητιέται το παγκόσμιο εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα, και να ενημερώνονται για τη δράση οι στρατιές απανταχού της Γης των κολασμένων, να βρίσκονται ανά πάσα στιγμή στα χαρακώματα, να αναπτύσσεται το ηθικό των λαϊκών στρωμάτων.

Το καζάνι, όπως βλέπουμε από τα σημάδια, κοχλάζει και είναι βέβαιο, ότι θα ξεχειλίσει και θα κάψει τα σπλάχνα του καπιταλισμού, που την ώρα δεν την ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε και είναι βέβαιο, είναι, ότι η τύχη των λαών είναι ο επιστημονικός σοσιαλισμός - κομμουνισμός που θα θριαμβεύσει στη Γη. Παραθέτω λίγες φράσεις από τις "Θέσεις του Απρίλη" του Λένιν. Στις 4 Αυγούστου 1914, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, αποκάλεσε τη σοσιαλδημοκρατία, "πτώμα που βρωμάει".

Παρακάτω - Μαρξ - Ενγκελς - η διδασκαλία μας δεν είναι δόγμα, μα καθοδήγηση για δράση.

- Η αστική τάξη κρατιέται, όχι μόνο με τη βία, αλλά με την έλλειψη συνειδητότητας, τη ρουτίνα, την αποβλάκωση και την ανοργανωσιά των μαζών. (Λένιν).

Τα τελευταία επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα της αφύπνισης και πληροφόρησης του λαού. Το πρώτιστο και μεγαλύτερο χρέος του Κόμματός μας.

- Μ' αυτά τα λίγα και πενιχρά, τελειώνω, χαιρετίζοντας τη σύναξη του 15ου Συνεδρίου του Κόμματός μας και εύχομαι τις καλύτερες επιτυχίες της προσεχούς 4ετίας.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝΟΣ

Νυμφες Κέρκυρας

Επανάσταση και σοσιαλισμός

Σύντροφοι,

Εδώ και καιρό που έχει αρχίσει ο προσυνεδριακός διάλογος, παρακολουθώ στο "Ριζοσπάστη" θέσεις και απόψεις που δε σας κρύβω ότι πραγματικά δικαιώνουν τον απλό κόσμο και την εργατιά, και εξηγούμαι:

Κύριο χαρακτηριστικό του ΣΠ είναι το α - α - δ μέτωπο σαν άμεσο πολιτικό καθήκον του ΚΚΕ, πίσω και έξω από τη γραμμή πάλης δεν υπάρχει ελπίδα για απόσπαση ουσιαστικών και βιώσιμων κατακτήσεων (θέση 29).

Σύντροφοι, και μόνο αυτή η άποψη, έτσι όπως μπαίνει και με τον τρόπο που τίθεται, δημιουργεί σοβαρό προβληματισμό στον καθένα από μας, που θέλει να πιστεύει και να αγωνίζεται για το ΚΚΕ, με το ΚΚΕ. Τι θα πει άραγε πίσω και έξω από το α - α - δ μέτωπο;

Σήμερα, πρέπει περισσότερο από κάθε άλλη φορά να έχουμε ξεκάθαρο στο μυαλό μας, ότι η επεξεργασία σωστών αποφάσεων τακτικής έχει τεράστια σημασία για ένα κόμμα που θέλει να καθοδηγεί το προλεταριάτο στο πνεύμα των συνεπών αρχών του μαρξισμού - λενινισμού και όχι να σέρνεται στην ουρά των γεγονότων.

Είναι σε όλους μας ξεκάθαρο ότι γίνεται μια προσπάθεια να πειστούν και να μας πείσουν ότι η τακτική του α - α - δ μετώπου μπορεί να δώσει τη λύση και την απάντηση στο εργατικό λαϊκό κίνημα. Είναι, άραγε, σωστή αυτή η τακτική; Μήπως πρέπει, σύντροφοι, να δούμε με περισσότερη σύνεση και πιο ξεκάθαρα τον κίνδυνο από μια τέτοια τακτική; Να σκεφτούμε και με βάση την εμπειρία, τόσο στην Ελλάδα, όσο και από τη διεθνή εμπειρία, αν πράγματι η τακτική του δημοκρατικού μετώπου και η προοπτική μιας πιθανής κυβερνητικής εξουσίας κρύβει τον κίνδυνο απομάκρυνσης από το στρατηγικό στόχο, από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση της κοινωνίας;

Σύντροφοι, είναι ορατός ο κίνδυνος, αυτό το α - α - δ μέτωπο, για άλλη μια φορά, να εγκλωβίσει και να αποπροσανατολίσει από τον πραγματικό στόχο τους τις λαϊκές επαναστατικές δυνάμεις.

Μήπως, σύντροφοι, στην κορυφή, στην ΚΕ, στο ΠΓ, ακόμα μετά την πρόσφατη διάσπαση του Κόμματος, βρίσκονται στοιχεία τέτοια που δε βλέπουν μακριά, αλλά κοντά και στρεβλά, δεν τα βλέπουν από τη μεριά που πρέπει και επιβάλλεται, αυτή των συμφερόντων του προλεταριάτου, στις σημερινές συνθήκες;

Μήπως, σύντροφοι, δείχνει και εκφράζει κρυφές μικροαστικές αναζητήσεις και επιδιώξεις και βλέπουν πώς και πώς να προλάβουν να κυβερνήσουν και να γίνουν υπουργοί στο όνομα της εργατικής τάξης και του λαού; Δε διάβασαν ιστορία, δεν έμαθαν τίποτα από την πρόσφατη πτώση της ΕΣΣΔ, δεν αφουγκράζονται τη φωνή της εργατικής τάξης, δεν αισθάνονται την πραγματική ανάγκη που έχει και που δεν είναι άλλη από την επανάσταση και το σοσιαλισμό;

Μήπως, σύντροφοι, εμείς στη βάση πρέπει να καθαρίσουμε την ήρα από το στάρι και να αρχίσουμε να οργανώνουμε το Κόμμα μας στη σωστή κατεύθυνση, αφού πρέπει να διδαχθούμε από τα λάθη και τις αδυναμίες μας; Να δούμε, δηλαδή, ποιοι και γιατί οδήγησαν με τις τακτικές τους το συνδικαλιστικό κίνημα στη στασιμότητα που βρίσκεται σήμερα, αν όχι στην υποταγή του, ποιοι είναι αυτοί που σήμερα δε βλέπουν τη ρήξη στην κοινωνία και την αποδέσμευση, δε βλέπουν πως σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, επιβάλλεται να είμαστε ξεκάθαροι στα προγράμματά μας και απέναντι στο λαό, όπως επιβάλλεται σε ένα μαρξιστικο - λενινιστικό κόμμα νέου τύπου, με ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά αυτά, του προλεταριακού διεθνισμού, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ξεκάθαροι χωρίς τους Νέστορες του εκσυγχρονισμού και του ανανεωτισμού. Πιστοί στα οράματα και τις ιδέες της τιμημένης ιστορίας του Κόμματος, γιατί μην ξεχνάμε εμείς οι νεότεροι ότι για την επανάσταση και το σοσιαλισμό, χιλιάδες αγωνιστές, σύντροφοι κομμουνιστές έγραψαν με το αίμα τους την τιμημένη ιστορία του Κόμματος. Απέναντι σε αυτούς, πρώτα απ' όλα, έχουμε χρέος να σηκώσουμε ψηλά τις κόκκινες σημαίες για να μπορέσουμε να κάνουμε πράξη το όραμα.

Για να γίνει αυτό, σύντροφοι, πιστεύω ότι χρέος του Κόμματος είναι να ρίξει όλο το βάρος στην ενίσχυση και στο δυνάμωμα του Κόμματος, γιατί σε τελευταία ανάλυση τα μεγάλα προβλήματα της πολιτικής τακτικής και της ταξικής πάλης λύνει μόνο η δύναμη και εμείς πρέπει να φροντίσουμε για την προετοιμασία των οργάνων της δύναμης αυτής και για τη δραστήρια επιθετική χρησιμοποίησή της, και να μη χάνουμε ποτέ το στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Δε χωράει αμφιβολία ότι πρέπει να δουλέψουμε πάρα πολύ για να διαπαιδαγωγήσουμε και να οργανώσουμε την εργατική τάξη. Πρέπει στη δουλιά μας να βάζουμε απλά και κατανοητά τα πολιτικά καθήκοντα που πρέπει να έχει η εργατική τάξη, να εκφράζει με κατηγορηματικό τρόπο και να διατυπώνει ως το τέλος το στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης, να προπαγανδίζει την ιδέα για την ανάγκη να καταπνιγεί η αστική τάξη και οι εκφραστές της.

Να παραμερίσουμε τις προσπάθειες βαθυστόχαστων αναλύσεων και να ρίξουμε ένα σύνθημα, ένα μήνυμα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Να προσπαθούμε να μπούμε μπροστά στις εξελίξεις και να μην είμαστε ουρά, να μη μας φοβίζει η σημερινή θέση μας και οι δυσκολίες του σήμερα.

Να ξεπεράσουμε, σύντροφοι, ακόμα και τον εαυτό μας στον αγώνα που κάνουμε για να δυναμώσει και να ισχυροποιηθεί η εργατική τάξη και να 'ρθει πιο κοντά στον πραγματικό της στόχο, που είναι να κατακτήσει την πολιτική εξουσία.

Σύντροφοι, για να μην παρεξηγηθώ με όλα τα παραπάνω και δοθεί η εντύπωση πως είμαι αντίθετος στη λογική του α - α - δ μετώπου, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι είμαι αντίθετος στον τρόπο που προσεγγίζεται στο Σχέδιο Προγράμματος. Νομίζω, ότι εγκυμονεί κινδύνους και δημιουργεί συγχύσεις στη βάση του Κόμματος.

Είμαι υπέρ της τακτικής του μετώπου που θα βάζει ολοκληρωμένη αντικαπιταλιστική πάλη με πρωτοπορία τους κομμουνιστές και ένα ισχυρό ΚΚΕ, που θα παλεύουν για τη σοσιαλιστική επανάσταση και την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη.

ΤΡΙΚΑΛΙΝΟΣ ΝΙΚΟΣ

Οργάνωση Πάτρας

Συνεργασίες κλπ., κλπ.

Θεωρώ χρέος μου να συμβάλω και εγώ με τις όποιες γνώσεις μου στην προσπάθεια που κάνουμε, έτσι που το 15ο Συνέδριο να πλουτιστεί με όσες περισσότερες απόψεις των μελών, οπαδών και φίλων του Κόμματος της εργατικής τάξης, έτσι που να βγει από αυτό πιο δυναμωμένο στους αγώνες που μας περιμένουν.

Είναι αλήθεια (και σε αυτό θα επιμείνω περισσότερο), αφορμή, και έντονη μάλιστα, μου έδωσε το κείμενο του παλαίμαχου και αξιόλογου σ. Βάσου Γεωργίου (20.4.96), που ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ότι πρέπει να συνεργαστούμε με το "Συνασπισμό". Δηλαδή, με ποιους εννοεί; Με αυτούς που περιφέρονται από γυαλί σε γυαλί, συναγωνιζόμενοι ποιος θα ξεράσει περισσότερο το αντιΚΚΕ μένος του, σε αυτούς που με τα γραφτά τους γλείφουν εκεί που κάποτε έφτυναν, αραδιάζοντας με την καλοπληρωμένη πένα τους όσα ταξικοί μας αντίπαλοι δεν τόλμησαν, νομίζοντας ότι όσα περισσότερα γράφουν, τόσο μπόι μεγαλύτερο θα πάρουν. Πού, δε θα τους βρεις πλάι πλάι με το κατεστημένο; Στα συνδικάτα, σε μαζικούς φορείς, στην Αυτοδιοίκηση και δεν ξέρω και πού αλλού.

Μας λέει ο σ. Γεωργίου ότι και ο Λένιν συνεργάστηκε με τους μενσεβίκους κλπ. Θα του κάνω το χατίρι να το δεχτώ, αλλά ο σύντροφος ξέχασε. Κάτι τέτοιο κάναμε και εμείς με το "Συνασπισμό", τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Κάποιοι "σύντροφοι" έγιναν και αρνητές των δημοκρατικών διαδικασιών που καθόρισαν με όσες, κάποιες ψήφους την εκλογή της σ. Αλέκας ως Γενικής Γραμματέα του ΚΚΕ και αποχώρησαν από το Κόμμα που τους ανέδειξε, γράφοντας στα πιο παλιά παπούτσια τους το σεβασμό στην πλειοψηφία, αρνητές του Κανονισμού και των αρχών του Κόμματος, που κάποιοι και τώρα σύντροφοί μας λένε να τον αλλάξουμε ή να τον συμπληρώσουμε.

Φταίει ο κανονισμός ή φταίει ότι η κομματική πειθαρχία (και σε τέτοιους καιρούς) είναι κάπως και πολλές φορές και σε πολλούς τομείς σε λανθάνουσα κατάσταση, π. χ. πόσοι φίλοι και ακόμα μέλη του Κόμματος διαβάζουν το "Ριζοσπάστη" ή αδιαφορούν αν φτάνει παντού το μοναδικό μέσο πληροφόρησης και επικοινωνίας του Κόμματός μας.

Ακόμα και άλλα πολλά μπορεί να πει κανείς. Η συνείδηση των κομμουνιστών δεν είναι λάστιχο, φίλοι μου. Συμμετοχή στους μαζικούς φορείς, στα συνδικάτα, στις συνεδριάσεις των ΚΟΒ, στις κινητοποιήσεις και άλλα πολλά είναι μέσα στις υποχρεώσεις των κομματικών μελών. Ας ρωτήσει καθένας τον εαυτό του και τη συνείδησή του αν εκπληρώνει τις βασικές αυτές υποχρεώσεις και ας μην αποτολμούμε έναν Κανονισμό που να μας ξεφορτώνει από αυτές.

Αλλο ζήτημα, που έπεσε στην αντίληψή μου: Σε πολλά χωριά και κωμοπόλεις της χώρας μας όχι μόνο δεν πηγαίνει ο "Ριζοσπάστης", αλλά και η καθοδήγηση δε φτάνει εκεί.

Δεν είναι χώρος να μπω σε λεπτομέρειες, θα πω όμως ότι αν κάποιος κινούμενος ανταποκριτής του "Ριζοσπάστη" για επαφή και καταγραφή των προβλημάτων της επαρχίας δεν είναι εύκολος (όχι μην πείτε αδύνατος), τότε οι τοπικές ΚΟΒ θα έπρεπε και σε αυτόν τον τομέα να ανταποκριθούν και μπορούν, όπου υπάρχουν. Δε φτάνουν μόνο αποστήθιση και παράθεση κάθε φορά τσιτάτων των μεγάλων του μαρξισμού. Μαρξισμός είναι η καθημερινή επιβεβαίωση στην πράξη, στη ζωή και επειδή έναυσμα για το κείμενο μου έδωσε η αναφορά στο κεφάλαιο συνεργασίας, επανέρχομαι, και είναι νοητό ότι μπορούμε και πρέπει μέσα στους μαζικούς φορείς, στην Αυτοδιοίκηση αυτό να πραγματοποιείται όχι, όμως, με κομματικούς μηχανισμούς, που με την υπογραφή τους καλοδέχτηκαν τη "Λευκή Βίβλο" της ΕΕ και του Μάαστριχτ, που αρπάζει κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων, που αποκτήθηκαν σε μακροχρόνιους αγώνες και με πολύ αίμα. Ας μην μπερδεύουμε τη λέξη συνεργασίες.

Ακόμη και κάπου αλλού απλώνουμε το χέρι και γνωρίζουμε ότι όλο και πιο πολλοί σύντροφοι και συναγωνιστές μας, που πλάι πλάι στο ίδιο χαράκωμα, σε όμορφους αγώνες, με τα πιο ωραία όνειρα στοχεύαμε σε ένα καλύτερο αύριο γι' αυτόν τον τόπο, νιώθουν σίγουρα ότι προδόθηκαν.

Σαν αγωνιστές γνωρίζουμε την αγάπη τους και πόσες θυσίες κάνανε γι' αυτόν το λαό και πιστεύουμε ότι, αν χρειαστεί, θα βρουν τη δύναμη να ξεχωρίσουν τη θέση τους. Εμείς τους αγαπάμε, τους θέλουμε κοντά μας και ελπίζω πως η προσωπική του καθενός ιστορία καθορίζει ότι θα βρεθούμε πάλι μαζί. Δεν τους χαρίζουμε σε κανέναν και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, έτσι που στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας να περπατήσουμε στον ίδιο δρόμο όπως και τότε, συντονίζοντας το βηματισμό μας για τα μελλούμενα και σίγουρα κάποια μέρα θα μας φαίνονται σαν ένα κακό όνειρο κάποιες διαφορές, που με τα ψευτοδιλήμματα των επαγγελματιών της πολιτικής του διαίρει και βασίλευε θόλωσαν και κατά ένα μέρος το πέτυχαν, να σπάσουν μια ενότητα που τους τρόμαζε, μια ενότητα που την καθόριζαν οι αγώνες μας για την αγάπη μας για τον ΑΝΘΡΩΠΟ, για το ΛΑΟ μας, για την ΕΙΡΗΝΗ, για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Ε! Λοιπόν, συνεργασίες με τον κόσμο αυτό ΝΑΙ και ο κόσμος αυτός, ο εξαπατημένος, μας αναζητά και εμείς, αν δε λέμε και ξελέμε, θα τον έχουμε σίγουρα δίπλα μας.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

ΑΛΕΚΟΣ ΓΚΟΛΦΙΔΗΣ

Χαλάνδρι

Υ. Γ. Οσο για τη δικτατορία του προλεταριάτου, μια καλύτερη ανάλυση για να συγκρίνει ο κόσμος με την αστική δημοκρατία (με κοινοβουλευτικό μανδύα) που το 1% κυβερνάει και νέμεται την εργασία του 99%, ανάλυση κατανοητή για να καταλάβει ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι το ιδανικό της εργατικής τάξης για το πέρασμά της στο ανώτερο κοινωνικό σύστημα, στον κομμουνισμό.

Για την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη δικτατορία του προλεταριάτου

και το ζήτημα των συμμαχιών

Από τη στιγμή που το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων στον καπιταλισμό ξεπέρασε το επίπεδο των παραγωγικών σχέσεων που αντιστοιχεί σε αυτό - ιδίως στη φάση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού - άρχισε μια αντικειμενική πορεία ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μέσα από συνεχείς κρίσεις του τρόπου παραγωγής.

Εφόσον οι κρίσεις και οι αναντιστοιχίες παραγωγικών δυνάμεων - παραγωγικών σχέσεων δε λύνονται με την εγκαθίδρυση ενός ανώτερου τρόπου παραγωγής, μέσα από το σοσιαλισμό, είναι επόμενο οι νομοτελειακές εξελίξεις των παραγωγικών δυνάμεων να γίνονται μέσα στο στενό πλαίσιο των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και οι παγκόσμιες διαδικασίες οικονομικής ανάπτυξης να συντελούνται σε αυτό το πλαίσιο.

Ετσι, μια αντικειμενική διαδικασία ωρίμανσης των όρων για το σοσιαλισμό, στη φάση του ΚΜΚ, είναι στην πράξη και μια πορεία προς το σοσιαλισμό μέσα από τη χειρότερη επιλογή: Μέσα από την "ανάπτυξη" του καπιταλισμού. Διεθνοποίηση των αγορών, κοινωνικοποίηση της παραγωγής, αυτοματισμός, επιστημονικοτεχνική επανάσταση, προϊόντα της ανάπτυξης που λογικά έπρεπε να συντελέσει ο σοσιαλισμός, τα υλοποιεί ο καπιταλισμός με το δικό του τρόπο. Μέσα στην παραπάνω διαδικασία πρέπει να εντάξουμε και τις διαδικασίες ολοκλήρωσης της ΕΕ, της NAFTA και της Απω Ανατολής - ASEAN και αντί να αποσυρθούμε από τις εσωτερικές διαδικασίες εξέλιξής τους και να προσπαθούμε να τις εξορκίσουμε, θα πρέπει να τις δούμε ως τα νέα και μελλοντικά πεδία ταξικής πάλης. Πεδία μέσα στα οποία και μόνο, πλέον, μπορεί να παιχτεί το ζήτημα των ζητημάτων κάθε ταξικής πάλης, δηλαδή η κατάκτηση της εξουσίας.

Η διεθνής ομογενοποίηση της εξουσίας του καπιταλισμού μέσα από τις πολυεθνικές και η άσκησή της μέσα από ορισμένα κέντρα, μας επιβάλλει να μεταφέρουμε άμεσα μέρος της ταξικής πάλης σε αυτά τα κέντρα, ως διαλεκτική και οργανική σύνδεση της εθνικής και διεθνικής πάλης κατά του καπιταλισμού. Προφανώς, λοιπόν, εδώ, το μέσα ή έξω από την ΕΕ, πρέπει να υποταχθεί στις ταξικές προτεραιότητες και αυτή να αντιμετωπιστεί ως αποφασιστικό πεδίο ταξικής πάλης, μέσα στο οποίο θα παιχτεί το παιχνίδι της εξουσίας. Συνεπώς, πρέπει να απελευθερωθούμε από τέτοια διλήμματα και να αξιοποιήσουμε κάθε πεδίο ταξικής πάλης στην ΕΕ, κάθε όργανο, κάθε δράση της.

Και αυτό δεν είναι καμιά υποταγή στην ΕΕ, αντίθετα είναι αυτό που θα πονέσει πιο πολύ τις κυρίαρχες σήμερα πολιτικο-οικονομικές της δυνάμεις, αφού θα αντιληφθούν ότι πέρασε πια η "περιφερειακή" αντιμετώπιση των αντιπάλων της εξουσίας των πολυεθνικών. Τώρα η μάχη γίνεται στο κέντρο της εξουσίας, εκεί που μόνο μπορεί να αμφισβητηθεί αυτή η εξουσία. Μήπως φοβόμαστε ότι η πάλη μέσα στα όργανα εξουσίας μιας ταξικής ΕΕ, θα "αποταξικοποιήσει" την πάλη μας και θα μας αφομοιώσει; Από πότε δηλαδή υπάρχουν πεδία της αστικής ταξικής εξουσίας όπου "καταργείται" η ταξική πάλη; Μόνο ιδεολογική και θεωρητική φτώχεια θα μας οδηγούσε σε τέτοιες σκέψεις!

Οσον αφορά τώρα τη δικτατορία του προλεταριάτου. Επί δεκαετίες διασύρεται, τόσο από τους αντιπάλους της, όσο και από τους "οπαδούς" της. Παρουσιάζεται ως πολιτικό σύστημα, ως πολιτική εξουσία ενός κόμματος, ως ιδεολογική σύλληψη και πάει λέγοντας. Αν δούμε τι είναι η ταξική δικτατορία της αστικής τάξης, θα κατανοήσουμε καλύτερα το τι θα μπορούσε να είναι η δικτατορία του προλεταριάτου.

Η αστική τάξη επιβάλλει τις δικές της παραγωγικές σχέσεις, οικοδομεί όλο το οικοδόμημα της εξουσίας της, πολιτικό, νομικό, ιδεολογικό. Δεν την ενδιαφέρει ποια μορφή παίρνει και ποιος την υπηρετεί. Την ενδιαφέρει να λειτουργεί "αποδοτικά" η βασική παραγωγική σχέση, δηλαδή, η εκμετάλλευση του συστήματος. Ετσι, οικοδομεί και τις άπειρες "ελευθερίες" μέσα στα πλαίσιά της. Οπως και αν ονομάσει όμως αυτή τη σχέση, είναι πάντα μια ταξική δικτατορία. Και λαϊκή δημοκρατία να την ονομάσει, ίδια πάντα είναι. Τι νόημα έχει, λοιπόν, να δίνουμε τέτοια μάχη για την ονοματολογία της δικτατορίας του προλεταριάτου; Για να χρησιμοποιεί ο καθένας τον όρο κατά βούληση; Η μήπως διανοείται κανείς ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς να περιέχει τη βασική παραγωγική σχέση της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της δημοκρατικής διαχείρισής τους (η ουσία της Δ. τ. Π. ), όποιον όρο και αν χρησιμοποιούμε; Γιατί τόση σύγχυση λοιπόν;

Τέλος, στο ζήτημα των κοινωνικών συμμαχιών έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια μια σημαντική οπισθοδρόμηση με τη δογματική μεταφορά πολιτικο-ιδεολογικών όρων του Κόμματος στους μαζικούς χώρους, ως προϋποθέσεις συνεργασίας και σε μικρά ακόμη ζητήματα. Πολλοί σύντροφοι βρέθηκαν διαχρονικά αδύναμοι να ασκήσουν πολιτική συμμαχιών, αφού έπρεπε πάντα να θέτουν αυτούς τους όρους, ενώ παρουσιάστηκαν σημαντικές αντιφάσεις, αφού ακόμη για ίδια πράγματα, που τη δεκαετία του 1980 λέγαμε ναι, έπρεπε τώρα να πούμε όχι.

Ομως και σήμερα υπάρχει μια αμηχανία στις τακτικές της συνεργασίας, αφού εκ των προτέρων γίνεται συνείδηση ότι συνεργασία χωρίς "καμιά υποχώρηση" δεν έχει καμιά ελπίδα να ανθήσει. Στις πολιτικο-κοινωνικές συνεργασίες δεν μπορούμε να πηγαίνουμε, ούτε για να τα πάρουμε όλα, ούτε και για να τα παραχωρήσουμε όλα. Στα μικρά επίπεδα καθημερινής δράσης υπάρχουν άπειρα ζητήματα συνεργασιών και κοινής δράσης, που είναι περιττή πολυτέλεια να προϋποθέτουμε αποδοχή πολιτικο-ιδεολογικών θέσεων για να τα πραγματοποιήσουμε.

Για το ΚΚΕ, το άνοιγμα ενός νέου μετώπου συμμαχιών και κοινών αγώνων με όποιες δυνάμεις και όπου αυτό είναι δυνατό, μέσα στο πλαίσιο των γενικών μας αρχών, είναι το οξυγόνο της ανάπτυξής του και ο τρόπος κοινωνικής αποδοχής και ενδυνάμωσής του. Οι θεωρίες περί καθαρότητας της δράσης υποκρύπτουν το φόβο της σύγκρισης και φανερώνουν ιδεολογική και οργανωτική αδυναμία. Αν όμως θέλουμε να αποκτήσουμε ισχυρές οργανώσεις και ισχυρά ιδεολογικά - πολιτικά μέλη, δεν έχουμε παρά καθημερινά να ριχνόμαστε στη μάχη, στις συμμαχίες, στις συνεργασίες και στις συγκρούσεις. Χωρίς περιχαρακώσεις, χωρίς "ταμπέλες", χωρίς ιδεολογικά προκρίματα.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΟΡΦΙΑΤΗΣ

Μέλος του Τμήματος ΕΒΕ της ΚΕ

Καταστατικό και εργατική τάξη

Είναι σαφές ότι το Καταστατικό ενός ΚΚ για να έχει λειτουργική αξία, πρέπει να αντανακλά επαναστατική πολιτική γραμμή. Η εφαρμογή του πρέπει να είναι συνειδητή επιλογή των κομμουνιστών και όχι καταναγκασμός. Η εθελοντική βάση ένωσης των κομμουνιστών συνδέεται έτσι με την πειθαρχία ενός επαναστατικού στρατού, που πρέπει να είναι το Κόμμα.

Ο στρατός των μαχόμενων κυρίως εργατών, που μοναδικό σκοπό έχουν την, με βία, ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ετσι, δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, είναι κενό γράμμα, χωρίς Πρόγραμμα και καθημερινή τακτική, που να στοχεύει στην επανάσταση. Αυτός είναι ο πρώτος όρος για τον οποίο ήδη έχω γράψει τη γνώμη μου στον Προσυνεδριακό Διάλογο.

Ο δεύτερος όρος είναι η κοινωνική σύνθεση του Κόμματος. Και είναι σίγουρο ότι το ποσοστό των βιομηχανικών και εργοστασιακών εργατών μέσα στο Κόμμα σήμερα είναι πάρα πολύ μικρό. Πιστεύω ότι οι 2 προτάσεις που κάνω παρακάτω ίσως βοηθήσουν στον ταξικό προσανατολισμό του Κόμματος, με τον όρο φυσικά, όμως, της χάραξης επαναστατικής τακτικής στο Πρόγραμμα.

1. Η οργανωτική διάρθρωση του Κόμματος είναι κυρίαρχα προσανατολισμένη εδώ και χρόνια στη συνοικιακή ΚΟΒ. Και αυτή η διάρθρωση συνδέεται με την κοινοβουλευτική τακτική που ακολουθούμε τα τελευταία χρόνια. Το Κόμμα κατάντησε ένας εκλογικός μηχανισμός. Χάσαμε τη συντριπτική πλειοψηφία των οργανώσεων στα εργοστάσια. Ετσι προτείνω να κατοχυρωθεί και καταστατικά η διάρθρωση του Κόμματος να γίνει κυρίως σε παραγωγική - κλαδική βάση. Δηλαδή μια Αχτίδα θα διαρθρωθεί με ΚΟΒ πρώτα απ' όλα σε χώρους δουλιάς, κατά δεύτερον κατά κλάδους και κατά τρίτον, όπου δεν μπορούν να ενταχθούν σύντροφοι στις παραπάνω ΚΟΒ, θα φτιάχνονται συνοικιακές ΚΟΒ.

Και στους μεγάλους χώρους κυρίως να φτιάχνονται οι Εργατικές Αχτίδες που να υπάγονται απ' ευθείας στην καθοδήγηση της ΚΕ. Υπάρχει άλλωστε και η ιστορική εμπειρία του ΚΚ των Μπολσεβίκων, του ΚΚ Βουλγαρίας και άλλων κομμάτων. Ετσι στην αρχή του άρθρου 13 να διατυπωθεί:

α) "Το Κόμμα οικοδομείται πάνω σε παραγωγική - εδαφική βάση. Οι Οργανώσεις Βάσης δημιουργούνται πρώτα απ' όλα σε παραγωγική βάση στις βιομηχανικές ή άλλες επιχειρήσεις, στις υπηρεσίες, στους κλάδους, σε μια εδαφική περιοχή. Οργανώσεις Βάσης στους τόπους κατοικίας των πόλεων και των χωριών δημιουργούνται μόνο από κομματικά μέλη, που δεν μπορούν αντικειμενικά να ενταχθούν στις παραπάνω παραγωγικές Οργανώσεις Βάσης...".

β. Πολύς λόγος γίνεται για τα επαγγελματικά στελέχη, για θητείες στην ΚΕ, ποσοστώσεις για τις γυναίκες και διάφορα άλλα. Αντί να συζητάμε γι' αυτά, ας συζητήσουμε για έναν από τους όρους - βασικό - που μπορεί να διασφαλίσει την ΚΕ. Και αυτός είναι το ποσοστό των εργατών που έχει η ΚΕ και που δουλεύει στην παραγωγή. Και όταν λέω εργατών, εννοώ το βιομηχανικό και εργοστασιακό εργάτη. Το ίδιο ισχύει και για τους αγρότες.

Ετσι στο τέλος του άρθρου 16 να διατυπωθεί:

"... Πάνω από το 50% των μελών της ΚΕ πρέπει να αποτελείται κυρίως από βιομηχανικούς - εργοστασιακούς εργάτες, αλλά και εργαζόμενους αγρότες, που να δουλεύουν στην παραγωγή".

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΝΙΚΟΣ

Βόρεια Αχτίδα