Ποια είναι η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και ειδικότερα απέναντι στις αμερικανοΝΑΤΟικές πιέσεις, για την αποδοχή των γνωστών Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης στο Αιγαίο;

Το ερώτημα αυτό έρχεται με ιδιαίτερη ένταση στην επιφάνεια, μετά τις επιστολές που αντάλλαξαν ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπ. Κλίντον, την περασμένη Δευτέρα και Τρίτη.

Μετά την κρίση στα Ιμια, η κυβέρνηση Σημίτη είχε υιοθετήσει την τακτική της βήμα προς βήμα προσέγγισης και διαλόγου με την Τουρκία, ορίζοντας ως πρώτο βήμα την προσφυγή της Τουρκίας στη Χάγη, ενώ παράλληλα είχε εγκαινιάσει το διάλογο σε υψηλό επίπεδο με συναντήσεις μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση εγκατέλειψε το διάλογο και εναπέθεσε όλες τις ελπίδες της στο διαμεσολαβητικό ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Οι ισχυροί σύμμαχοι, όμως, "αγνοώντας" την τουρκική επιθετικότητα και την αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας, ασκούσαν αφόρητες πιέσεις για την Οικοδόμηση Μέτρων Εμπιστοσύνης στο Αιγαίο.

Ξαφνικά, τώρα, η ελληνική κυβέρνηση, καλυπτόμενη πίσω από τη συμφωνία Παπούλια - Γιλμάζ, εμφανίζεται να συζητά τα αμερικανικά Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης στο Αιγαίο, που το μετατρέπουν, ουσιαστικά, σε γκρίζα ζώνη, υπό αμερικανική επικυριαρχία.

Είναι γνωστή, βέβαια, και έχει κι άλλες φορές αποδειχθεί έμπρακτα, η υποτελής στάση της κυβέρνησης απέναντι στις ΗΠΑ. Ομως, καθώς τα σημάδια αυτής της υποτέλειας αυξάνουν, δυναμώνει και η ανησυχία για τις περιπέτειες, που μπορεί να σύρει τη χώρα.

Η φασιστική φυλλάδα "Στόχος" ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά, διατείνεται ότι ασκεί χρέη συνεργάτη του κράτους, στο οποίο προσφέρει πληροφορίες για την "ανθελληνική στάση" Τούρκων, οι οποίοι συμμετέχουν στην ειρηνιστική πρωτοβουλία που έχει ξεκινήσει από τους "Δημοσιογράφους του Αιγαίου". Το φασιστικό έντυπο υποστηρίζει, μάλιστα, ότι, μετά από δική του παρότρυνση, το προξενείο της Ελλάδας στη Σμύρνη αρνήθηκε να δώσει βίζα εισόδου στη χώρα Τούρκων ειρηνιστών. Για μας, μικρή αξία έχει τι υποστηρίζει ο φασιστικός συρφετός, που πουλά εθνικιστική αλητεία μέσω του "Στόχου". Εχει ενδιαφέρον, όμως, να δώσουν τη δική τους ερμηνεία για τα παραπάνω οι κυβερνητικές υπηρεσίες, που εμπλέκονται από το "Στόχο".

Εκατοντάδες δημοτικά σχολεία - κυρίως μονοθέσια, διθέσια και τριθέσια - καταργήθηκαν, συγχωνεύτηκαν ή υποβιβάστηκαν με σχετική απόφαση του υπουργείου Παιδείας. Κατά 501 μειώθηκαν, συνολικά, οι θέσεις των δασκάλων.

Το γεγονός, όμως, αυτό είναι μόνο μία πλευρά του προβλήματος. Ενός προβλήματος, που περιέχει μέσα του τη συνεχή ερήμωση ολόκληρων περιοχών της περιφέρειας, τις όλο και δυσκολότερες συνθήκες ζωής στην επαρχία και ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές, την υπογεννητικότητα και τόσα άλλα. Η, με λίγα λόγια, τη συνεχιζόμενη, εντεινόμενη οικονομική και κοινωνική κρίση και τις βαριές συνέπειές της εις βάρος των εργαζομένων και ιδιαίτερα των πλέον φτωχών στρωμάτων. Μια κρίση, που οφείλεται στις δεκαετίες φιλομονοπωλιακών πολιτικών των γαλάζιων και πράσινων κυβερνήσεων του δικομματισμού.

Οι σιτοπαραγωγοί κοντεύουν να ολοκληρώσουν τον αλωνισμό και πουλάνε χωρίς να έχουν συγκεκριμένες τις τιμές παρέμβασης που θα αποφασίσει η ΕΕ. Οι παραγωγοί οπωροκηπευτικών κόβουν τα φρούτα, ροδάκινα, κεράσια, καρπούζια κλπ., και πουλάνε χωρίς να έχουν κάπου να στηριχτούν, αφού η ΕΕ δεν προβλέπει κάποια συγκεκριμένη τιμή που να εξασφαλίζει τον παραγωγό. Ακόμα και τις μίζερες προτάσεις, στα πλαίσια του πακέτου αγροτικών τιμών, δεν τις έχουν αποφασίσει οι εταίροι του Διευθυντηρίου, παρόλο που δε διαφωνούν ουσιαστικά... Ισως είναι κι αυτό στα πλαίσια της προώθησης της πολιτικής της πλήρους απελευθέρωσης στην αγορά και περιμένουν πρώτα να πουλήσουν στους εμπόρους οι αγρότες και μετά, αφού θα έχουν διαμορφώσει κλίμα οι εμπορομεσάζοντες, να ανακοινώσουν για τους τύπους κάποια μέτρα. Ολα αυτά, δε φαίνεται να συγκινούν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον υπουργό Γεωργίας Στ. Τζουμάκας και γι' αυτό αδιαφορεί. Καιρός, λοιπόν, να δείξουν οι αγρότες ενδιαφέρον για την κυβέρνηση και τον υπουργό και να τους (απο)χαιρετίσουν πολιτικά και εκλογικά.

Για μια ακόμα χρονιά, οι σιτοπαραγωγοί πληρώνονται τα ίδια και χειρότερα από πέρσι, πουλώντας το στάρι. Από το 1992, οπότε αποφασίστηκε η αναθεώρηση της ΚΑΠ και ειδικότερα το καθεστώς για τα σιτηρά, οι αγρότες πληρώνονται γύρω στις 40 δραχμές το κιλό, ενώ πριν η τιμή στο σκληρό στάρι ξεπερνούσε τις 55 δραχμές το κιλό. Υποτίθεται - αυτό ισχυρίζονταν τότε - πως μαζί με τη μείωση της τιμής παραγωγού στα προϊόντα θα μειώνονταν και οι τιμές στην κατανάλωση... Ομως, ενώ, π.χ., η τιμή παραγωγού στα σιτηρά έχει μειωθεί σε πραγματική αξία κάτω από 50%, οι τιμές στο ψωμί, στα μακαρόνια, σε όλα τα ζυμαρικά και τα άλλα παράγωγα προϊόντα, όχι απλώς καλά κρατούν, αλλά και αυξάνονται ανεξέλεγκτα όλα τα χρόνια. Αποδείχνεται, έτσι, πως ο στόχος των εταίρων του Διευθυντηρίου της ΕΕ ήταν η ανεξέλεγκτη και ξέφρενη αύξηση των κερδών των πολυεθνικών τροφίμων, όταν μείωναν τις τιμές παραγωγού, και όχι φθηνά τρόφιμα για τους εργαζόμενους. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, που αποκαλύπτεται στην πράξη πια.