Για μια ακόμα χρονιά, οι σιτοπαραγωγοί πληρώνονται τα ίδια και χειρότερα από πέρσι, πουλώντας το στάρι. Από το 1992, οπότε αποφασίστηκε η αναθεώρηση της ΚΑΠ και ειδικότερα το καθεστώς για τα σιτηρά, οι αγρότες πληρώνονται γύρω στις 40 δραχμές το κιλό, ενώ πριν η τιμή στο σκληρό στάρι ξεπερνούσε τις 55 δραχμές το κιλό. Υποτίθεται - αυτό ισχυρίζονταν τότε - πως μαζί με τη μείωση της τιμής παραγωγού στα προϊόντα θα μειώνονταν και οι τιμές στην κατανάλωση... Ομως, ενώ, π.χ., η τιμή παραγωγού στα σιτηρά έχει μειωθεί σε πραγματική αξία κάτω από 50%, οι τιμές στο ψωμί, στα μακαρόνια, σε όλα τα ζυμαρικά και τα άλλα παράγωγα προϊόντα, όχι απλώς καλά κρατούν, αλλά και αυξάνονται ανεξέλεγκτα όλα τα χρόνια. Αποδείχνεται, έτσι, πως ο στόχος των εταίρων του Διευθυντηρίου της ΕΕ ήταν η ανεξέλεγκτη και ξέφρενη αύξηση των κερδών των πολυεθνικών τροφίμων, όταν μείωναν τις τιμές παραγωγού, και όχι φθηνά τρόφιμα για τους εργαζόμενους. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, που αποκαλύπτεται στην πράξη πια.