ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ανατροπή άρχισε το 1953 - 1957

Το κείμενο της ΚΕ έχει μια ορισμένη αριστερή φρασεολογία και κάνει κάποια βήματα μπροστά σε σχέση με το 14ο Συνέδριο, ιδιαίτερα στην καταδίκη της αντεπαναστατικής περεστρόικα. Αλλά υπάρχουν πολλές παρασιωπήσεις, αρκετά λαθεμένα σημεία και πολλές συγχύσεις. Γενικά είναι ανεπαρκές και επιτρέπει στους καλοθελητές να συνεχίσουν τον οχετό της καπιταλιστικής ψευτιάς.

Θα κάνω ορισμένες σημαντικές παρατηρήσεις:

1. Πρέπει να γραφεί καθαρά και συγκεκριμένα η τεράστια οικονομική πρόοδος της ΕΣΣΔ στα 30 χρόνια της σταλινικής καθοδήγησης. Μπορούμε σαφώς να μιλήσουμε για "σοσιαλιστικό (σταλινικό) οικονομικό θαύμα". Ο ίδιος ο Ν. Χρουστσόφ στην εισήγηση του 20ού συνεδρίου (Φλεβάρης 1956) παραδεχόταν ότι η σοβιετική οικονομία στα χρόνια 1917 - 1955 ανέβηκε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, πολλαπλάσιους (5 έως 10 φορές) εκείνων των ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Γερμανίας. Στο 5ο (και τελευταίο) σταλινικό πεντάχρονο (1951 - '55) η βιομηχανία της ΕΣΣΔ ανέβηκε 85% (13,5% το χρόνο) και τα 2/3 απ' αυτή την αύξηση ήταν από την αύξηση της παραγωγικότητας. Σ' αυτήν τη βάση πάτησε το ΚΚΣΕ για να μειώσει το 1956 τις ώρες δουλιάς (το είχε σαφώς προαναγγείλει ο ΙΒ Στάλιν το 1952 στο έργο του "Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού" (έκδοση ΜΝΗΜΗΣ 1977, σελ. 58, όπου αναφέρει σταδιακή μείωση των ωρών εργασίας έως τις 5 ημερησίως).

2. Στα 2 "χρουτσοφικά" πεντάχρονα (1956 - '65) οι ρυθμοί ανάπτυξης έπεσαν σχεδόν στο μισό. Ιδιαίτερα στο 2ο πεντάχρονο (1961 - '65) τα εργατικά εισοδήματα αυξήθηκαν μόνον 19% έναντι 40 - 45% στο 5ο σταλινικό (βλέπε, "Με τα βήματα των πεντάχρονων", έκδοση ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 1978). Στο 2ο πεντάχρονο η γεωργία έπαθε μεγάλη ζημιά (1964) που ήταν ένας από τους λόγους της αποπομπής του Χρουστσόφ από τους ίδιους του τους συνεργάτες τον Οκτώβρη 1964.

3. Ενώ στα χρόνια της ηγεσίας Στάλιν δεκαπλασιάστηκε η οικοδόμηση κατοικιών (το 1951 - '55 χτίστηκαν 5.000.000 σπίτια και το 1956 - '60 10.000.000 - λόγω της δυναμικότητας της βιομηχανίας στο 5ο πεντάχρονο) ας δούμε τι έγινε μετά:

1956 - 60 470 εκ. τετ. μ.

1961 - 65 490 ""

1966 - 70 518 ""

1971 - 75 544 ""

1976 - 80 550 ""

(Βλέπε: "Με τα βήματα των πεντάχρονων", έκδοση ΣΕ, 1978, σελ.50).

Δηλαδή μετά το 1960 (και ως το 1990) υπήρχε στασιμότητα την ώρα που άλλες χώρες προχωρούσαν. Εδώ φαίνεται η μεγάλη υποκρισία των αναθεωρητών ότι δήθεν ο σταλινισμός προσέχει μόνο τη βαριά βιομηχανία και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Στην πραγματικότητα θέση και του Λένιν και του Στάλιν είναι: Ανάπτυξη στη βαριά βιομηχανία, ώστε αμέσως μετά να αυξηθεί ραγδαία και η καταναλωτική.

4. Ο Ι.Β. Στάλιν έγραψε στα 1952 τα "Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ". Εκεί είπε: "Για να καταργήσουμε το αναπόφευκτο των πολέμων πρέπει να εκμηδενίσουμε τον ιμπεριαλισμό" (βλέπε εκδόσεις ΜΝΗΜΗ 1977, σελ.32). Αρα είναι λάθος αυτό που λέγεται στη Θέση 37. Η διαστρέβλωση της λενινιστικής θέσης για την ειρηνική συνύπαρξη έγινε μετά το θάνατο του Στάλιν από τους χρουστσοφικούς.

5. Στο κείμενο της ΚΕ (σελ.6, υποσημείωση 3) λέγεται κάτι σωστά, αλλά με μια σοβαρή παράλειψη, πιθανώς "πονηρή": Στα 30 χρόνια του σταλινισμού (1925 - 55) η ΕΣΣΔ ανέβαινε ραγδαία, μετά το 1960 υπήρξε σοβαρή επιβράδυνση: Το 1960 το εθνικό εισόδημα της ΕΣΣΔ ήταν το 58% των ΗΠΑ, ενώ το 1985 (μετά 25 χρόνια Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ) είχε φτάσει μόλις το 66% (δηλαδή, μετά τις "μεταρρυθμίσεις" Χρουστσόφ η ΕΣΣΔ λαχάνιασε) (βλέπε: Sosialism - Theory and practice, March 1987, σελ.21).

Επίσης στη γεωργία, ενώ στα 1953 - '57 η ΕΣΣΔ είχε το 70% της παραγωγής των ΗΠΑ, μετά το 1960 η αύξηση ετησίως περιορίστηκε στο 2,5%, (βλέπε, "New Times", 9 Δεκέμβρη 1986, σελ. 32 και επίσης στο βιβλιαράκι "Γεωργία" της σειράς "γνωριμία με την ΕΣΣΔ", έκδοση ΣΕ).

6. Στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες (ΛΔ) η δεξιά στροφή του 1956, στοίχισε σαφώς περισσότερο. Τον Μάρτη 1953 "πεθαίνει από γρίπη" ο Κ. Γκότβαλντ αρχηγός επί 25 χρόνια του Τσεχοσλοβάκικου προλεταριάτου. Τον Μάρτη 1956 "πεθαίνει από αρρώστια" ο Μπ. Μπιερούτ, ο πρώτος ηγέτης της Λαϊκής Πολωνίας. Και οι 2 ήταν δραστήριοι οπαδοί της γραμμής Στάλιν και αδιάλλαχτοι αντίπαλοι του ρεβιζιονισμού.

Τον Απρίλη 1956 καθαιρείται ο Τσερβένκοφ στη Βουλγαρία. Αναλαμβάνει ο Τ. Ζίβκοφ. Τέλος, στην Ουγγαρία καθαιρείται ο Μ. Ράκοσι και μετά την αιματηρή αντεπανάσταση του "ανανεωτή γραμματέα" Νάγκι, αναλαμβάνει ο Γ. Κάνταρ (και ο Νάγκι και ο Κάνταρ ήταν φυλακισμένοι πριν το 1953 σαν αντεπαναστάτες). Σε όλες τις ΛΔ μειώνονται ραγδαία οι ρυθμοί ανάπτυξης.

Στην Πολωνία ο νέος ηγέτης Γκομούλια σταματά κάθε κολεκτιβοποίηση στη γεωργία και ξαναφέρνει τους καθολικούς παπάδες για "διαφώτιση" - αποβλάκωση στον πολωνικό στρατό (!). Οι νέοι ηγέτες στηρίχτηκαν στα αστικά στοιχεία και το αντιδραστικό τμήμα της διανόησης, καθώς και στην καθολική εκκλησία. (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία εν μέρει). Φυσικά όλοι αυτοί εκφράζανε το μίσος τους για τον μεγάλο επαναστάτη Στάλιν και τη συμπάθειά του για τις "μεταρρυθμίσεις" του Χρουστσόφ. Φυσικά συμπαθούσαν την προδοσία και όχι τον ίδιο τον προδότη...

7. Ανακεφαλαιώνοντας: Το κείμενο της ΚΕ δε βγάζει ολοκληρωμένο συμπέρασμα. Δεν αναφέρει τη μεγάλη αλήθεια ότι: στα χρόνια της σταλινικής καθοδήγησης η οικονομική ανάπτυξη ήταν ραγδαία (και όχι μόνο εκτατική - αύξαινε γρήγορα η παραγωγικότητα) και ασκούνταν σκληρότατη πολεμική και στους ιμπεριαλιστές και στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες και στους δεξιούς αναθεωρητές τύπου Τίτο (βλέπε, π.χ. εισήγηση Γ. Μαλένκοφ στο 19ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, 1952, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, που "δεν υπάρχει" όπως και πολλά άλλα επαναστατικά βιβλία στη Σύγχρονη Εποχή!)

Υπάρχουν όμως βιβλία του Μιτεράν "για το σοσιαλισμό" και του προδότη Ζαχάροφ "για τη δημοκρατία", καθώς και το εμετικό κατασκεύασμα του Ν. Βολγκογκόνοφ, ενός από τους γιελτσινικούς στρατηγούς που έπνιξαν στο αίμα την εξέγερση του 1993 στη Μόσχα, για τον Ι. Β. Στάλιν!).

Μετά την αντεπαναστατική στροφή του 1953 - 57 διαγράφηκαν ή "πέθαναν φυσικά ή αφύσικα" δεκάδες μπολσεβίκοι ηγέτες (Μολότοφ, Μαλένκοφ, Καγκάνοβιτς, Σαμπούροφ, Σεπίλωφ, Μπέρια, Μπιερούτ, Γκότβαλντ, Ράκοσι, Ν. Ζαχαριάδης, Αζόι Γκος κλπ. κλπ.), ώστε να μπορέσουν οι ανοιχτοί και καλυμμένοι αναθεωρητές να κάνουν τις "μεταρρυθμίσεις" τους φυσικά πάντα στο όνομα του μ-λ, γιατί τότε ακόμα εκατοντάδες εκατομμύρια Σοβιετικοί και άλλοι πίστευαν βαθιά στον μαρξιστικό σοσιαλισμό και δεν ήταν εύκολο να τους σερβίρουν τις γκορμπατσοφικές ατιμίες και αθλιότητες. Αυτό έγινε 30 χρόνια αργότερα, αφού προετοιμάστηκε καλύτερα το έδαφος από εχθρούς και "φίλους"...

Γιάννης Εμμανουηλίδης

Αγιος Στέφανος

Αρκεί να χτυπήσει η μπολσεβίκικη καρδιά

Σύντροφοι,

Ο νέος καταχτητής, που ακούει στο όνομα νεοαποικισμός, είναι σκοτεινός, πιο βάρβαρος, πιο οργανωμένος, διαφθείρει συνειδήσεις. Τα σύγχρονα μέσα παραγωγής τού δίνουν τη δυνατότητα να ελέγχει σφαιρικά την κοινωνική δραστηριότητα, κερδίζει πολύμορφα και αμβλύνει τον άνθρωπο και τους αγώνες. Από τον πόθο του ανθρώπου να ζήσει και να γευτεί τα αγαθά που παράγει. Τα σύγχρονα μέσα παραγωγής ελαχιστοποιούν το κόστος παραγωγής, γιατί παράγουν δισεκατομμύρια τόνους καταναλωτικών αγαθών. Εχουν κατακλύσει την αγορά, ανεξάρτητα από τη συνεχόμενη κρίση του, ελέγχουν και εξαρτούν πολύμορφα τα έθνη και τους λαούς.

Αυτό που λείπει από το κείμενο είναι πώς θα ανοίξει ο δρόμος στη βάση, ότι διαπιστώνουμε την πολυμορφία των αντιθέσεων στην πολιτική της ΕΕ, το να καλούμε μόνο υπό τη δική μας ηγεσία, είναι τελείως αντιδιαλεχτικό και ουτοπικό να πιστεύουμε (ανεξάρτητα από την οικονομική κρίση που διέρχονται τα διάφορα στρώματα) ότι θα δεχτούν σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς, ιδιαίτερα όσοι παίρνουν μεράδι από την κατανομή της υπεραξίας κ.ά. Το ίδιο όταν στους διάφορους κλάδους εργαζομένων υπάρχουν έντονες αντιθέσεις, λόγω παροχών. Εκείνο που πρέπει να δούμε με ευθύνη είναι ότι υπάρχει ένας κόσμος που από το 1956 μετακινήθηκε (διατυπώνοντας διάφορα σκεπτικά) και για να πούμε και του "στραβού το δίκιο" τους, δίκαιο "δίκιο", κάπως ξεχώριζαν τις παραβιάσεις... η αναφορά μας στα γεγονότα τούς δικαιώνει σε πολλά πράγματα, αλλά αυτά δεν είναι της ώρας, μόνο που θέλουν γνώση και "αρετή και τόλμη". Οι ανακατατάξεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες αποπροσανατόλισαν πολύ κόσμο. Οι ιδεολογικές συγκρούσεις επίσης απομάκρυναν ένα άλλο κομμάτι που καθοδηγούσαν το σύνολο των κομματικών οργανώσεων. Θα φέρω ένα παράδειγμα: "Οι τελευταίες δύο φράξιες" για να περάσουν τις θέσεις τους επικαλύπτουν τις καταστατικές διαδικασίες και τα κομματικά μέλη ψήφιζαν τις θέσεις της εισήγησης, όπως και με την κάρτα του "ΣΥΝ" που πρωτοστατούσαν μέλη της ΚΕ. Σε αυτές τις μέθοδες (που δεν αλλάζουν από εκείνες στο ΚΚΣΕ) δεν κάνουμε καθόλου λόγο ούτε αυτοκριτική τοποθέτηση, ακόμα στις δουλιές μας επικαλούμαστε καταστατικές διαδικασίες και υποχρεώσεις. Ενώ ποτέ σχεδόν δε βοηθούσαμε τους συντρόφους να τις κατανοήσουν.

Σύντροφοι, δε βρίσκεται το θέμα στην προέλευση, δώστε μια ματιά στον εαυτό σας. Το Κόμμα δεν κάνει ακτινογραφία στους εργαζόμενους και στους ανθρώπους που προσφέρονται εθελοντικά. Αν τα στελέχη έχουν εξοπλισμό, πείθουν τους νέους, "οι αδυναμίες τους και τα αστικά κατάλοιπα διώχνουν" και αποδιοργανώνουν το Κόμμα. Αρχή του Κόμματος είναι και παραμένει η ανανέωση, όπως και η διατύπωση του Λένιν για την ειρηνική συνύπαρξη που παραβιάστηκε. Ο κόσμος που έχει δώσει ένα κομμάτι από τη ζωή του - δεν μπορεί να κρίνεται από ανίδεους ανθρώπους - αυτός ο κόσμος εργάστηκε για να σταθεί στα πόδια του ο επιστημονικός σοσιαλισμός. Εδωσε στο ΕΑΜ, στο ΔΣΕ και στο Πολυτεχνείο+ατ αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν, είναι η προίκα του Κόμματος και η ζωντανή ιστορία του. Το θέμα είναι ότι χρειάζεται λενινιστική κατανόηση και όχι θεωρητικολογία χωρίς σύνδεση με την καθημερινή πρακτική. Ωστε να ξεπεραστούν από κάθε πλευρά οι υποκειμενικές αντιλήψεις και δισταγμοί.

Το γεγονός ότι κάνουμε αυτοκριτική έστω για το ότι ακολουθούσαμε τυφλά τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική του ΚΚΣΕ, που δεν έκρυψε ο Γκορμπατσόφ. Το ίδιο διαβάσαμε τελευταία στις προσπάθειες των Ρώσων κομμουνιστών για την κατάργηση αρμοδιοτήτων στον Πρόεδρο ή Γραμματέα τους. Πού ακούστηκε, σύντροφοι, να 'χει συνταγματική κατοχύρωση ο Πρόεδρος ή ο Γραμματέας του Κόμματος και να παραδίδει το κόμμα στους καπιταλιστές, να πεινάει σήμερα ο περήφανος σοβιετικός λαός και οι λαοί των Λαϊκών Δημοκρατιών; Από ποια λογική ένας άνθρωπος συγκεντρώνει τόση εξουσία; Μόνο η αναβίωση ιδεαλιστικών μεσαιωνικών σκοταδιστικών αντιλήψεων μπορεί καταπιεστικά να δώσουν τέτοιες εξουσίες. Οπου αναβιώνουν τέτοιες αντιλήψεις, αργά ή γρήγορα το κόμμα εκείνο ή όποια κοινωνική παρουσία θα χαθεί και θα συμπαρασύρει τα πάντα, όπως έγινε στα πρώην σοσιαλιστικά καθεστώτα.

Θεωρώ ότι πρέπει να διδαχτούμε, να αφήσουμε την "τσιτατολογία", να δούμε το συμφέρον του λαού και της χώρας μας, να σαλπίσουμε πλατύ μέτωπο σ' όλους τους αγωνιστές, στη βάση της συλλογικής, δημοκρατικής διαδικασίας, εκεί στο πλατύ μέτωπο των αγώνων θα διακριθούμε και θα αποχτήσουμε και την εμπιστοσύνη και την πρωτοπορία για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ας αξιοποιήσουμε με συνεντεύξεις όλα τα ΜΜ Ενημέρωσης. Την ΚΟΜΕΠ με προσεγμένη δουλιά και με βάση τα προβλήματα του λαού να τη δίνουμε σαν ένθετο με το "Ρ", αντί να πηγαίνει για πολτοποίηση και να ποστιάζεται στα γραφεία.

Συμφωνώ απολύτως με τις θέσεις του ένθετου στο κλείσιμο του κειμένου: "Το Κόμμα πρέπει να καταβάλει συνεχείς και συστηματικές προσπάθειες για βαθύτερη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας". Αν δε βιαστούμε, θα αρχίσει νέο μεταναστευτικό κύμα για τα σκλαβοπάζαρα, εσωτερικές πορείες για ένα κομμάτι ψωμί. Οι απολύσεις με βάση τις προδιαγραφές της ΕΕ θα πάρουν διαστάσεις, περνώντας στον πλήρη έλεγχο της ΕΕ, οι απαιτήσεις της θα προκαλέσουν σεισμικές δονήσεις και πολλά προβλήματα στο λαό μας, σε επίπεδο σύγχρονης δουλείας.

Αυτή η κατάσταση επιβάλει πρακτική εφαρμογή της διαπίστωσής μας για ενότητα όλων των καταπιεζόμενων.

Οι αγωνιστές που έδωσαν ένα μεγάλο κομμάτι από τη ζωή τους, ανεξάρτητα από "τα πιστεύω τους", θα δώσουν και πάλι "παρών". Θα πάμε κοντά τους, θα κάτσουμε στο κοινό τραπέζι, ο καθένας θα κρατήσει την αυτοτέλειά του, θα καλέσουμε όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης. Οπως έκανε το Κόμμα στην περίοδο της Κατοχής.

Η τελευταία εκδήλωση των συνταξιούχων ήταν από τα καλύτερα σαλπίσματα, είναι αυτοί που με τα παιδιά και τα εγγόνια τους διατηρούν πάντα "παρών" το Κόμμα. Αυτό να μην διαφεύγει κανενός.

Στον Αη - Στράτη το 1956/'60 η ομάδα αποφάσισε να γιορτάσουμε τα 40χρονα του Κόμματος και την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Το χαμηλό ιδεολογικό επίπεδο δημιούργησε συγχύσεις. Δε μιλούσαν οι αγωνιστές μεταξύ τους. Οταν μπήκαν οι εξόριστοι στο θέατρο που είχαμε διακοσμήσει. Οταν αντίκρισαν τη φιγούρα του Λένιν που μιλάει στο ρωσικό λαό, τις κόκκινες σημαίες, τα πορτρέτα των κλασικών του μαρξισμού. Ολοι οι αγωνιστές δάκρυσαν, έδωσαν τα χέρια!!!

Οι νέοι σύντροφοι δεν μπορούν να συλλάβουν τα αισθήματα εκείνων που πάλεψαν στο ίδιο χαράκωμα. Αρκεί η μπολσεβίκικη καρδιά να χτυπάει και ο σύντροφος που θα κρατήσει πρώτος το μαντίλι για να ανοίξει ο χορός στην πάλη μ' όλους, όπως πάντα, για να σωθεί η χώρα από τον οδοστρωτήρα του ιμπεριαλισμού. Για τη χώρα μας, έχουμε οδηγό τις κατακτήσεις μας, για τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες εκείνα που έχτισαν.

ΛΑΜΠΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ

Μέλος της ΚΟ Πύργου

Πρόεδρος της ΝΕ της ΠΕΑΕΑ Ηλείας και

μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΕΑΕΑ

Ζωγράφος - Ξυλογλύπτης

H πτώση του σοσιαλισμού

Σε ένα μίνι αχτίφ στελεχών του ΚΚΕ, τον Μάρτη του 1992, ο ομιλητής στη διάλεξή του με θέμα, πτώση των πρώην Λαϊκών Δημοκρατικών Κρατών της Ευρώπης και της ΣΕ, ανέφερε ότι η πτώση του σοσιαλισμού σ' αυτές της χώρες οφείλονταν περισσότερο στην έλλειψη της τεχνολογικής εξέλιξης. Σ' αυτό το θέμα ας μου επιτραπεί να έχω διαφορετική άποψη μαζί του, γιατί δεν μπορεί μια χώρα όπως η ΣΕ, αλλά και οι άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες να στερούνται τεχνολογικής εξέλιξης, αφού πρώτη η ΣΕ εκτόξευσε επανδρωμένο διαστημόπλοιο στο διάστημα, μα και οι άλλες τότε λαϊκοδημοκρατικές χώρες δεν υστέρησαν στην τεχνολογική εξέλιξη, με τη σειρά τους έστειλαν διάφορα εξαρτήματα στο διάστημα, ενώ οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν παρ' όλα τα μέσα που διέθεταν να στείλουν ένα πορτοκάλι στο διάστημα. Φυσικά ο ομιλητής στάθηκε περισσότερο στο θέμα αυτό, από προσωπική του εμπειρία, αφού παρέμεινε και σπούδασε στην πρώην ΓΛΔ επί τόσα χρόνια. Είναι αλήθεια ότι μας έδειξε όλη την αδύνατη πλευρά της πρώην ΓΛΔ και καλά έκανε, γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για τις επιτεύξεις, αλλά έχουμε υποχρέωση να τονίζουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας, μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διορθώσουμε τα λάθη μας. Εχουμε όμως και υποχρέωση να προβάλλουμε και τις επιτεύξεις μας του σοσιαλισμού και αυτές νομίζω ότι ήταν πολύ περισσότερες του δέοντος.

Οπως όμως ξέρουμε όλοι μας η ΓΛΔ γεννήθηκε με τη βοήθεια του Κόκκινου Στρατού που απελευθέρωσε την Αν. Γερμανία και τα Βαλκάνια, κατορθώνοντας να θανατώσει το τέρας του φασισμού στην ίδια τη φωλιά του. Σ' όλη την πορεία της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης της Λαϊκοδημοκρατικής Γερμανίας, νομίζω ότι η χώρα αυτή ανταποκρίθηκε στις ανάγκες του λαού της, κατόρθωσε να ανοικοδομήσει πρώτα την κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα της, να οργανώσει τις δημόσιες υπηρεσίες, να δώσει δουλιά, στέγαση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εντελώς δωρεάν, παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς, πρεβεντόρια να ξεκουράζονται οι εργαζόμενοι, με τις οικογένειές τους. Οσο για τον προλεταριακό διεθνισμό και την αλληλοβοήθεια μεταξύ των λαών, στάθηκε από τις πρώτες χώρες δίνοντας δωρεάν στέγαση, ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, μόρφωση στα παιδιά της αλλοδαπής, ώστε να γυρίσουν στις πατρίδες τους ιδεολογικά εξοπλισμένοι, να προσφέρουν στη χώρα τους αυτά που διδάχτηκαν και την εμπειρία τους από τη ΓΛΔ. Αυτά που δεν μπόρεσε να δώσει ο καπιταλισμός τόσα χρόνια. Εάν ο καπιταλισμός έκανε ένα βήμα πίσω αυτό οφείλεται στην επιτυχία της Οχτωβριανής Επανάστασης στη ΣΕ και στη δημιουργία των Λαϊκών Δημοκρατιών σε Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Είναι αλήθεια ότι οι χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού δώσανε όλο το βάρος στη βαριά βιομηχανία, γιατί μόνο έτσι μπορεί να πάει μπροστά ο σοσιαλισμός, άφησε όμως την ελαφρά βιομηχανία να χωλαίνει και σε ορισμένα πράγματα ασήμαντα μεν αλλά, η έλλειψή τους ήταν αισθητή. Ομως η αιτία της πτώσης του σοσιαλισμού δεν ήταν αυτή, συντέλεσε η εντολή του προδότη Γκορμπατσόφ που με τη δεξιά στροφή 180 μοιρών, έδωσε στον Χόνεκερ να καταδικάσει την επέμβαση του στρατού του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία και η άρνηση του Χόνεκερ να συμφωνήσει με την πρόταση του προδότη Γκορμπατσόφ. Το παγκόσμιο προλεταριάτο δε θα συγχωρήσει ποτέ την προδοσία των Γιέλτσιν - Γκορμπατσόφ. Το γκρέμισμα του τείχους που καθιέρωνε τα σύνορα της ΓΛΔ που ήταν και επιθυμία του Ρίγκαν, Πάπα, Κολ, Μπους, Μιτεράν και ΣΙΑ. Ηταν ένα πογκρόμ των παραπάνω ψευτοδημοκρατών και η ανάληψη από τον ΓΓ του κόμματος με την πτώση του Χόνεκερ, ο οποίος καταδίκασε την επέμβαση των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας συνέβαλε στη συντόμευση της πτώσης της ΓΛΔ και σε σύντομο χρονικό διάστημα και οι άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Ο ομιλητής αναφέρθηκε και στη δικτατορία του προλεταριάτου, είναι η καλύτερη δημοκρατία, είναι η δημοκρατία που επιβάλλεται ενάντια στους λίγους αστικοδημοκράτες που είχαν το προνόμιο όσο καιρό βρίσκονταν στην εξουσία, παραβίαζαν το σύνταγμα και κατεξευτέλιζαν την έννοια της δημοκρατίας. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι στενά συνδεδεμένη με τις αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού. Οταν ο λαός πάρει την εξουσία στα χέρια του με εκλογές, ή με επανάσταση πρέπει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, όμως η αστική τάξη που έχασε τα προνόμιά της καταβάλλει κάθε προσπάθεια με θεμιτά και αθέμιτα μέσα να μην επιτρέψει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του ο λαός που πήρε την εξουσία στα χέρια του, τότε ο λαός είναι αναγκασμένος να κηρύξει τη δικτατορία του προλεταριάτου. Κατ' αυτό τον τρόπο εφαρμόζει το πρόγραμμά του, σκοπός του οποίου είναι να δώσει δουλιά, στέγη, κοινωνική ασφάλιση, ψυχαγωγία κλπ. Το προλεταριάτο είναι ενάντια σε κάθε προνόμιο της αστικής τάξης, σε κάθε αποκλειστικότητα. Το προλεταριάτο αγωνίζεται συνειδητά για ριζικές λύσεις για τα προβλήματα όλων των ανθρώπων που καταπιέζονται ανεξάρτητα φυλής, χρώματος, θρησκείας. Αυτά για τη χώρα του Μαρξ, Ερνστ Τέλμαν και Ερικ Χόνεκερ.

Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν κρατά αιώνια, σβήνει από μόνη της, μετά από ένα χρονικό διάστημα 5 έως 7 χρόνια. Εκεί που ο λαός πήρε την εξουσία με εκλογές, στην Ισπανία το 1936 με το παλλαϊκό μέτωπο και δεν κήρυξε τη δικτατορία του προλεταριάτου, νομίζοντας ότι με τη συμμαχία που είχε με τους σοσιαλιστές και με αριστερούς δημοκράτες ήταν αδύνατον να ξαναπάρουν οι αντιδραστικές δυνάμεις την εξουσία. Ομως με αντεπανάσταση, οι φασιστικές δυνάμεις που ξεκίνησαν από το Μαρόκο, με επικεφαλής τον φασίστα στρατηγό Φράνκο και τη βοήθεια της φασιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας ύστερα από 4 χρόνια εμφυλίου πολέμου δεν πήραν την εξουσία; Στη Χιλή επίσης με αντεπανάσταση οι αντιδραστικές δυνάμεις με τη βοήθεια των γερακιών του Πενταγώνου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ανετράπη η κυβέρνηση Αλιέντε. Στη 10ετία του '30 με '40 οι κομμουνιστές στην Ευρώπη μα και στη χώρα μας, βλέποντας την άνοδο του φασισμού πρότειναν στους σοσιαλιστές του Μπλουμ, στη Γαλλία, ένα αντιφασιστικό λαϊκό μέτωπο για τις εκλογές του 1934, αλλά δεν έγινε.

Στη χώρα μας ο Σοφούλης δέχτηκε να γίνει το λαϊκό μέτωπο αλλά στις παραμονές των εκλογών αρνήθηκε και κατάγγειλε το σύμφωνο, αθέτησε την υπόσχεσή του.

Δεν πρέπει σύντροφοι να μας τρομάζει και ούτε φοβόμαστε ότι εξαιτίας της κατάρρευσης των χωρών της Αν. Ευρώπης και της ΣΕ πρέπει να σταυρώσουμε τα χέρια. Η ήττα αυτή του σοσιαλισμού δε σημαίνει ότι ο καπιταλισμός νίκησε για πάντα. Ολοι μας πρέπει να αισθανόμαστε ότι μας ανήκει το μέλλον, αυτά περισσότερο για τους νέους κομμουνιστές. Με μεγάλο ενθουσιασμό πιστεύουμε εμείς οι ασπρομάλληδες κομμουνιστές ότι περισσότερο φοβούνται αυτοί που προσπάθησαν να πάρουν την κόκκινη σημαία μας από τα χέρια μας και να τη θάψουν.

ΦΩΤΗΣ ΣΙΣΜΑΝΙΔΗΣ

Καβάλα

Δύο καίρια σημεία

Η πενταετής πείρα όλων των λαών της Γης, από την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, πείθει ότι η συνεισφορά του σοσιαλισμού στους εργαζόμενους των χωρών αυτών αλλά και στους εργαζόμενους της καπιταλιστικής Δύσης καθώς και του Τρίτου Κόσμου, ήταν μεγάλη. Γι' αυτό, το πρώτο σημείο που πρέπει να επισημαίνουμε στην πολιτική μας παρέμβαση είναι τα επιτεύγματα και η συνεισφορά των χωρών του σοσιαλισμού, να αναλύονται και αναφέρονται μέσα από πλούσια παραδείγματα.

Αυτό όμως δεν πρέπει να οδηγήσει σε υπεραπλουστευμένη και εξωραϊσμένη εικόνα. Η αλήθεια είναι επαναστατική. Η αναγνώριση των λαθών και στρεβλώσεων μπροστά στους εργαζόμενους, πρέπει να είναι ειλικρινής. Δεν αρκεί όμως η αναγνώρισή τους. Χρειάζεται η εξήγησή τους με βάση τη μαρξιστική λενινιστική αντίληψη. Απαιτείται γενικότερα η ανάλυση των κοινωνιών αυτών, με βάση τον ιστορικό υλισμό, ξεκινώντας από τις σχέσεις παραγωγής που πραγματικά υπήρχαν.

Η πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, που και από τον Λένιν χαρακτηριζόταν ως σοσιαλισμός, αποτελεί την ιστορική περίοδο που ακολουθεί την επανάσταση, το τσάκισμα του αστικού κράτους και την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη. Τα ιστορικά καθήκοντα της τελευταίας, είναι η διαμόρφωση του δικού της κράτους και η έναρξη της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής. Τα βασικά μέσα παραγωγής περνούν στην ιδιοκτησία του εργατικού κράτους, ενώ για τους μικροϊδιοκτήτες ακολουθείται ο δρόμος του περάσματος στο συνεταιρισμό. Η κρατικοποίηση και η συνεταιριστικοποίηση αποτελούν, όμως, μόνο τις βασικές μορφές της διαδικασίας κοινωνικοποίησης (χωρίς να αποκλείονται και άλλες συμπληρωματικές μορφές). Η κοινωνικοποίηση ολοκληρώνεται στο βαθμό που ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού συμμετέχει ενεργά και ουσιαστικά στη διοίκηση των κοινωνικών υποθέσεων και, πρώτα απ' όλα, στη διοίκηση του κράτους και της οικονομίας.

Ετσι, μπορούμε να πούμε ότι το πέρασμα των μέσων παραγωγής στην ιδιοκτησία του εργατικού κράτους και σε άλλες μορφές συλλογικής ιδιοκτησίας, σημαίνει κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Η κατάργηση αυτή δε γίνεται βέβαια αυτόματα, από τη μια μέρα στην άλλη. Ο ρυθμός που ακολουθείται εξαρτάται από το βαθμό οξύτητας της ταξικής πάλης (καθώς και από τη μορφή της) αλλά και από το επίπεδο κοινωνικοποίησης της ίδιας της παραγωγής.

Παράλληλα, η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας δεν επιφέρει και το άμεσο πέρασμα της κατοχής των μέσων παραγωγής στην κοινωνία. Αρχικά, η κοινωνία γίνεται ιδιοκτήτης τους μόνο μέσω του εργατικού κράτους. Ολόκληρος ο πληθυσμός δε συμμετέχει ακόμη αποφασιστικά στη διαχείριση των κρατικών και οικονομικών υποθέσεών της. Αυτό σημαίνει ότι τα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν κυριολεκτικά στην κοινωνία αλλά ξεκινά η διαδικασία αυτή μετά την επανάσταση που τσακίζει το αστικό κράτος.

Ποιοι είναι, όμως, οι παράγοντες που εμποδίζουν το άμεσο πέρασμα από την κατώτερη στην ανώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε; Απαιτείται η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε τέτοιο βαθμό ώστε να ξεπεραστεί η υποδουλωτική υποταγή των ανθρώπων στον καταμερισμό της εργασίας και να υπάρχει σε μεγαλύτερη αφθονία ο κοινωνικός πλούτος. Παράλληλα, απαιτείται η διαμόρφωση ενός νέου ανθρώπου που θα έχει απαλλαγεί ολοκληρωτικά από την ιδεολογία και την ηθική που κληρονόμησαν στην ανθρωπότητα όχι μόνο ο καπιταλισμός αλλά και όλα τα προηγούμενα εκμεταλλευτικά συστήματα.

Η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και το πέρασμα των μέσων παραγωγής σε μορφές κοινωνικής ιδιοκτησίας, δίνει τη δυνατότητα για την αλματώδη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αφού τις απελευθερώνει από τα δεσμά των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Ο Λένιν στο "Κράτος και Επανάσταση" έχει τονίσει τη λέξη "δυνατότητα" προφανώς για να υπενθυμίσει ότι, σύμφωνα με το διαλεκτικό υλισμό, δε μετατρέπεται πάντοτε η δυνατότητα σε πραγματικότητα. Για να γίνει αυτό απαιτείται να συντρέχουν κάποιοι όροι.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση προέχει η κατάπνιξη της αντίστασης της αστικής τάξης που συνήθως προσλαμβάνει τις πιο βίαιες μορφές (ανάλογα με τον εσωτερικό και διεθνή συσχετισμό δυνάμεων) και η ολοκλήρωση του περάσματος στις μορφές της κοινωνικής ιδιοκτησίας που για χώρες καθυστερημένες ή μέσου επιπέδου ανάπτυξης μπορεί να σημαίνει μια σχετικά ιδιόμορφη και μακρόχρονη διαδικασία εξαιτίας των φεουδαρχικών υπολειμμάτων και του ισχυρού μικροαστικού στοιχείου και της αντίστοιχης αδυναμίας της εργατικής τάξης. Παράλληλα, απαιτείται η προσέλκυση ολοένα και μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού στην ουσιαστική διοίκηση του κράτους και της οικονομίας καθώς και η διαπαιδαγώγηση των μικροαστικών μαζών αλλά και των εργατών στο πνεύμα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και ηθικής. Η διαπαιδαγώγηση αυτή δεν είναι μόνο θέμα προπαγάνδας. Εχει ιδιαίτερη σημασία ο συνδυασμός της ιδεολογικής παρέμβασης με την πλούσια και αναντικατάστατη εμπειρία που αποκομίζουν οι εργαζόμενοι από τη διοίκηση των οικονομικών και πολιτικών τους υποθέσεων.

Στο βαθμό που οι παράγοντες αυτοί ενεργοποιούνται (κάτω από την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος), απελευθερώνονται οι παραγωγικές δυνάμεις από τους καταστροφικούς περιορισμούς που τους θέτουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Οι παραγωγικές δυνάμεις θα γνωρίσουν, έτσι, μια πρωτόγνωρη ώθηση. Η ίδια η στάση απέναντι στην εργασία θα αλλάζει. Αυτό με τη σειρά του θα τείνει να οδηγήσει στην υπέρβαση του καταμερισμού της εργασίας και θα προκαλεί νέες ανακατατάξεις στη συνείδηση των ανθρώπων, στην κατεύθυνση που προαναφέραμε με συνέπεια και τη βαθμιαία απονέκρωση του κράτους και κάθε κοινωνικής καταπίεσης.

Ξεχωριστή σημασία έδινε ο Λένιν στην υπέρβαση του διαχωρισμού πνευματικής - σωματικής εργασίας, διευθυνόντων και διευθυνομένων, "μια από τις σπουδαιότερες πηγές της σύγχρονης κοινωνικής ανισότητας". Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων από μόνη της δεν αρκεί για το ξεπέρασμά της. Γι' αυτό ο Λένιν επέμενε στη διαπαιδαγώγηση των εργαζομένων αμέσως μετά την επανάσταση με τη συμμετοχή τους στη διοίκηση των παραγωγικών κρατικών και άλλων κοινωνικών υποθέσεων έτσι ώστε μέσα από τη γνώση που αποκτάται από την εμπειρία (σε συνδυασμό με τη μορφωτική δουλιά) να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την υπέρβασή της.

Πολλές ήταν οι αιτίες που εμπόδισαν τη διαδικασία αυτή. Καθοριστικής σημασίας υπήρξε η απομάκρυνση της κρατικής και κομματικής ηγεσίας από τους εργαζόμενους. Η υπερβολική συγκέντρωση των αποφάσεων στην κορυφή, οι υπερβολικοί μισθοί και τα προνόμια υπήρξαν - από ένα σημείο και έπειτα - αυτοτελείς και επαρκείς αιτίες για την απομάκρυνση της ηγεσίας από τη βάση. Αποτέλεσαν, επίσης, την υλική βάση του ιδεολογικού εκφυλισμού και της προδοσίας. Πρόκειται για αποφασιστικής σημασίας θέμα που πρέπει να το καυτηριάσουμε μαρξιστικά - λενινιστικά, μπροστά στο λαό.

Τέλος, ένα δεύτερο σημείο που θα πρέπει να ξεκαθαριστεί στο ντοκουμέντο, είναι η πολιτική του ΚΚΣΕ τη δεκαετία του 1930. Πρέπει, δηλαδή, μαζί με τις λαμπρές νίκες του σοσιαλισμού, να αναγνωριστούν και αναλυθούν τα σοβαρά σφάλματα του Κόμματος καθώς και οι διώξεις ενάντια σε τίμιους κομμουνιστές, μέλη και στελέχη, που είχαν λαθεμένες απόψεις ή απλά διαφορετικές από εκείνες της ηγεσίας και δεν ήταν "πράκτορες του ιμπεριαλισμού".

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΤΣΩΝΗΣ

Αθήνα