Ευχαριστούμε για την ανταπόκριση στην πρόσκληση της ΚΕ να πάρετε μέρος σε δημόσια συζήτηση γύρω από τους προβληματισμούς, τις σκέψεις και την ίδια την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

Η πρότασή μας επιδιώκει να δώσει απάντηση στα καθημερινά ερωτήματα του λαού μας: πώς θα αναχαιτιστεί η νεοφιλελεύθερη επίθεση, πώς θα αντιμετωπιστεί η ανεργία και η φτώχεια, η προκλητική ανάπτυξη του πλούτου, πώς θα αντιμετωπιστεί η ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Το Αιγαίο, το Κυπριακό, τα Βαλκάνια, η επέμβαση στο Ιράκ, οι δραματικές εξελίξεις στην περιοχή προκαλούν προβληματισμό, επιβάλλουν άμεσες δράσεις. Τέτοια ή άλλα ερωτήματα απασχολούν σήμερα τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, ειδικότερα τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν εργαζόμενοι, διανοούμενοι που προς το παρόν δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης, όμως νιώθουν τεράστια ανασφάλεια. Θέλουν να παρέμβουν και να αντιδράσουν πριν βρεθούν αντιμέτωποι και οι ίδιοι με πρόβλημα επιβίωσης, πριν βρεθούν αντιμέτωποι με τις τραγικές συνέπειες της διανομής αγορών που γίνονται στην περιοχή μας με στρατιωτικά και άλλα μέσα βίας.

Τα κρίσιμα προβλήματα της ανεργίας και της παιδείας συγκινούν πλατιά τους νέους και τις νέες της χώρας μας. Δικαιολογημένα τους απασχολεί η κατάσταση στην περιοχή, από τα Βαλκάνια μέχρι τον Κόλπο, οι μεθοδεύσεις που γίνονται για τη διανομή του Αιγαίου. Η νέα γενιά σίγουρα δε θέλει να δώσει το αίμα της για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.

Γνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει μεγάλη ανησυχία σε ένα μεγάλο μέρος του λαού μας, στη νεολαία μας, στις γραμμές της διανόησης, στο χώρο της Τέχνης και του Πολιτισμού, για την ηθική ατμόσφαιρα που καλλιεργείται σήμερα στις συνθήκες της οικονομίας της αγοράς και του εγωιστικού ατομισμού. Προκαλεί αντιδράσεις η συστηματική προσπάθεια διάβρωσης οραμάτων και αξιών, ώστε ο λαός να πέσει πιο εύκολα σε μια κατάσταση μοιρολατρίας, απάθειας, να γίνει πιο εύκολη λεία των μηχανισμών εξαγοράς, χειραγώγησης και αποβλάκωσης.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες, όπως και εσείς, αυτής της κραυγής ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Νιώθουμε ότι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι προβληματίζονται για το πώς θα βγούμε από το φαύλο κύκλο. Και εσείς, που είσαστε εδώ να συζητήσετε μαζί μας, έχετε την ίδια αγωνία. Το πρόβλημα αφορά κομμουνιστές και μη, όλους εκείνους που βλέπουν βαθύτερα τη σημερινή κατάσταση και νιώθουν ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για να διεκδικήσουμε βαθύτερες αλλαγές.

Το ΚΚΕ προσπάθησε με την ευκαιρία και του 15ου Συνεδρίου του να επεξεργαστεί την προγραμματική πρόταση προς τον ελληνικό λαό, τα λαϊκά στρώματα, προς όλους εκείνους που σήμερα δρουν, ή σκέπτονται να δράσουν. Την πρόταση συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, μιας μεγάλης δηλαδή συμμαχίας ανάμεσα σε κομμουνιστές και μη, που εδραιώνεται ανάμεσα στην εργατική τάξη, στη μικρή και μεσαία αγροτιά, στους ΕΒΕ, στην αγωνιζόμενη νεολαία και διανόηση, στα κοινωνικά κινήματα για τα δικαιώματα των γυναικών, των ατόμων με ειδικές ανάγκες, της τρίτης ηλικίας, για το περιβάλλον και οπωσδήποτε για την ειρήνη στην περιοχή και γενικότερα. Οταν αναφερόμαστε στο Μέτωπο εννοούμε με λίγα λόγια μια συμμαχία στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο ανάμεσα σε κοινωνικές δυνάμεις, ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να εναντιωθούν στα μονοπώλια που κυριαρχούν και καθορίζουν τις εξελίξεις, που θέλουν να εναντιωθούν στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Μια συμμαχία που εμπνέει, οργανώνει τη λαϊκή πάλη, συμβάλλει να δημιουργηθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις για μια ριζική αλλαγή στη ζωή του λαού και του τόπου. Μια συμμαχία που θα καλλιεργεί το έδαφος και θα κινητοποιεί δυνάμεις ώστε να διεκδικηθεί μια διαφορετική πολιτική εξουσία στον τόπο μας που εκφράζει τα συμφέροντα των εργαζομένων, που δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να βάζουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις.

Εμείς δεν αρνούμαστε ότι ο τελικός σκοπός μας είναι ο σοσιαλισμός. Γνωρίζετε και εσείς ότι προβάλλουμε αυτήν την αναγκαιότητα, μελετούμε την πείρα του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα, προσπαθούμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας να μελετήσουμε τα συμπεράσματα, να συνδέσουμε την πείρα του χθες με τις ανάγκες του αύριο. Το Μέτωπο που εμείς προτείνουμε να συγκροτηθεί, δε βασίζεται στη συμφωνία για το σοσιαλισμό. Δεν προϋποθέτει συμφωνία για το ζήτημα αυτό. Ξεκινάει από την άμεση και αδήριτη ανάγκη να δράσουμε από κοινού και άμεσα οι κομμουνιστές, που έχουμε στόχο το σοσιαλισμό και οι μη κομμουνιστές, που θέλουν να ανακόψουν τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και τη βαρβαρότητά της.

Θέλουμε να συζητήσουμε μαζί σας, να ακούσουμε σκέψεις, παρατηρήσεις. Δεν απαιτούμε να συμφωνήσετε σε όλα μαζί μας, θέλουμε εκεί που συμφωνούμε, εκεί που δεν έχουμε μεγάλες διαφωνίες, να βρούμε τρόπους και μορφές κοινής δράσης και συνεργασίας, ώστε να δυναμώσουν οι λαϊκές αντιστάσεις και οι αγώνες, να γίνει πιο ορατή η λύση που χρειάζεται ο λαός και ο τόπος. Θα συνεχίσουμε αυτήν την προσπάθεια παράλληλα με την καθημερινή παρέμβαση και δράση μας σε όλα τα επίκαιρα προβλήματα. Δε θα περιοριστούμε σε συζητήσεις και διάλογο μέσα από δικές μας πρωτοβουλίες, είμαστε πρόθυμοι να συμμετάσχουμε σε συζητήσεις και προβληματισμούς από πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται έξω από εμάς, στα πλαίσια των κοινωνικών λαϊκών οργανώσεων ή άλλων μορφών πρωτοβουλιών ανθρώπων που έχουν τις ίδιες ανησυχίες με εμάς.

Δε φιλοδοξούμε να δώσουμε ένα σχέδιο συγκρότησης και λειτουργίας του Μετώπου, της κοινωνικοπολιτικής αυτής συμμαχίας. Αν το κάναμε αυτό, θα πέφταμε σε λάθη, θα κλείναμε τη ζωή σε ένα από τα πάνω εγκεφαλικό σχέδιο.

Αυτό που κατά τη γνώμη μας έχει κάποια προτεραιότητα, είναι να ανταλλάξουμε απόψεις για την αναγκαιότητα συσπείρωσης όλων εκείνων των δυνάμεων που υπάρχουν και θέλουν να αντισταθούν με επιτυχία στη στρατηγική που ακολουθείται σήμερα και προκαλεί τεράστια δεινά στο λαό και τον τόπο. Να συζητήσουμε δηλαδή την ίδια την πρόταση, για την κοινωνικοπολιτική συμμαχία που εμείς ονομάζουμε Μέτωπο.Ταυτόχρονα να ανταλλάξουμε τις απόψεις μας σε ποια βάση πρέπει να συγκροτείται αυτή η συμμαχία, δεδομένου ότι κάθε συσπείρωση, κάθε Μέτωπο, κάθε συμμαχία πρέπει να αναπτύσσεται πάνω σε συγκεκριμένους στόχους πάλης που απαντούν στη σύγχρονη στρατηγική που ακολουθείται. Να προβληματιστούμε για τις μορφές συσπείρωσης και την προοπτική τους. Βεβαίως, υπάρχουν και άλλα προβλήματα και ερωτήματα που αφορούν διαδικασίες, μορφές παρέμβασης και δράσης στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, θέματα που έχουν σχέση με το ίδιο το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, της διακυβέρνησης του τόπου, του πολιτικού συστήματος. Ας χαρακτηρίσουμε τη σημερινή μας συζήτηση ως πρώτη συζήτηση. Δε θα τα λύσει όλα, ούτε θα φωτίσει τα πάντα. Θα γίνει όμως μια αρχή, που θα συνεχιστεί πολύμορφα και πολύπλευρα στην πορεία παράλληλα με τη δράση, παρακολουθώντας ενεργητικά και μαχητικά και παρεμβαίνοντας στις εξελίξεις.

Αντικειμενική είναι και η ανάγκη να παίρνεις υπόψη στη στρατηγική σου τις διεθνείς διαδικασίες και εξελίξεις, τις ανάγκες της "παγκοσμιοποίησης", όπως τελευταία κατά κόρον αναφέρεται. Το ζήτημα όμως στο οποίο πρέπει να δοθεί απάντηση και να προβληματίσει, δεν είναι αυτό καθαυτό το αντικειμενικό γεγονός, αλλά εάν η παρακολούθηση αυτών των διεθνών εξελίξεων θα γίνεται με όρους ενσωμάτωσης, υποταγής, εξάρτησης ή με όρους δράσης, αντίθεσης και προοπτικής. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο διεθνής περίγυρος παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά πρέπει να μας προβληματίσει πώς από αρνητικός που είναι αυτός σήμερα θα γίνει κάποια στιγμή θετικός. Και φυσικά ποτέ - στον αιώνα τον άπαντα - δε θα εξελιχθεί σε θετικό παράγοντα, εάν σε κάθε ξεχωριστή χώρα δεν τίθεται θέμα διεκδίκησης ριζικών αλλαγών, ενός άλλου δηλαδή δρόμου, ταυτόχρονα φυσικά και παράλληλα με την προσπάθεια διεθνοποίησης της πάλης.

Τα ισχύοντα κριτήρια και οι συνέπειες φαίνονται σε όλο το σώμα της οικονομίας και κοινωνίας. Δεν είναι νέα τα προβλήματα, όμως έχουν οξυνθεί. Τα τελευταία χρόνια έχουμε αυξανόμενη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής σε βασικούς κλάδους, όπου η Ελλάδα διαθέτει πλεονεκτήματα.

Τα τελευταία 5 χρόνια έχουμε μεγάλο αριθμό πτωχεύσεων ελληνικών επιχειρήσεων που είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των πτωχεύσεων πριν την έναρξη της "ενιαίας εσωτερικής αγοράς". Η συρρίκνωση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής συνοδεύεται με την εμφάνιση ισχυρών επιχειρήσεων και επιχειρηματιών που πλουτίζουν από τα συντρίμμια που δημιουργούν γύρω τους.

Βέβαια επενδύσεις και εισροές κεφαλαίων γίνονται εκεί που συμφέρει το ελληνικό και ξένο μεγάλο κεφάλαιο. Σε εκείνους δηλαδή τους τομείς που θα αποφέρουν νέα μεγάλα κέρδη, εκεί που θα αυξήσουν την εκμετάλλευση του εργατικού μόχθου. Το κυνήγι της "παραγωγικότητας" και της "ανταγωνιστικότητας" για να αυξηθούν τα κέρδη, συνεπάγεται την επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου, την κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης, τη συνεχή απαξίωση της εργατικής δύναμης, όπως, π.χ., η "Χαλυβουργική" με όπλο την απειλή απόλυσης προχώρησε στη 12ωρη απασχόληση.

Δεν είναι τυχαίο, αγαπητοί φίλοι, ότι το ΚΚΕ δεν περιορίζεται να προβάλλει απλώς το ένα ή το άλλο ύψος αυξήσεων για τους μισθούς, τα μεροκάματα, τις συντάξεις και τα επιδόματα. Συνδυάζουμε τις προτάσεις για το εισόδημα με το χρόνο εργασίας και την απόκρουση της εντατικοποίησης στην απασχόληση.

Δηλαδή, παλεύουμε και για αύξηση και για μείωση του χρόνου απασχόλησης με επίκεντρο το 35ωρο και καλούμε τους εργαζόμενους να μη δέχονται μεθόδους και μορφές οργάνωσης της εργασιακής διαδικασίας που στο όνομα της παραγωγικότητας επιβάλλουν οδυνηρή εντατικοποίηση. Για να πάρουμε ένα παράδειγμα: τα Συνδικάτα στην Ευρώπη πρόβαλαν με θέρμη το 35ωρο, ως μέσο μείωσης της ανεργίας και ταυτόχρονα δέχτηκαν το πάγωμα των αμοιβών. Μια τέτοια θέση, χωρίς διόλου να αμβλύνει την άσχημη θέση των εργαζομένων, προσφέρει πρώτης τάξεως ευκαιρία στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις να προωθήσουν ένα ψευδεπίγραφο 35ωρο, το οποίο είναι μια μορφή μερικής απασχόλησης και μέσο επιμήκυνσης του χρόνου εργασίας.

Ορισμένοι θεωρούν ότι το καλό παράδειγμα το δίνει η γαλλική και ιταλική κυβέρνηση. Ομως οι σχεδιασμοί και οι προτάσεις των κυβερνήσεων αυτών δεν αφορούν γενικευμένο 35ωρο και έχουν τον όρο ότι θα δίνονται ειδικά χρηματικά κίνητρα και αποζημιώσεις στους καπιταλιστές, ώστε να μην απειληθούν τα υπερκέρδη τους, επιδοτήσεις που φυσικά θα βγουν από τις τσέπες των λαών, όποτε εφαρμοστεί το νόθο 35ωρο, για να μπουν στις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Τα διάφορα "οράματα" της "κεντροαριστεράς" του κ. Σημίτη, είναι η πάση θυσία ανάπτυξη των κερδών, δηλαδή της υπερεκμετάλλευσης, το "όραμα" της επέκτασης και διείσδυσης σε νέες αγορές, συμμετοχής στην κατανομή της λείας στις νέες αγορές που δημιουργήθηκαν την τελευταία 7ετία, έστω κι από τη θέση του φτωχού συγγενή.

Αυτή η επεκτατική δράση του κεφαλαίου, εκτός του ότι δεν έχει καμία σχέση φυσικά με την αμοιβαία, επωφελή, διεθνή συνεργασία, οδηγεί στη συμμετοχή της Ελλάδας σε τυχοδιωκτικές ενέργειες της "νέας τάξης", ενέργειες ριζικά αντίθετες με τα συμφέροντα του λαού μας και των γειτονικών λαών. Η νέα δομή του ΝΑΤΟ και ό,τι έχει μεσολαβήσει επιβεβαιώνει την εκτίμηση αυτή.

Μαζί με τις αλλαγές συνόρων και την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, έχουμε ταυτόχρονα και την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, που αναμφίβολα σημαίνει περισσότερη εξάρτηση, υποδούλωση, "αποικιοποίηση" της οικονομίας από το κεφάλαιο. Είναι και αυτή εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στη διεθνή πλουτοκρατία. Εδώ φαίνεται πιο καθαρά ότι το εγχώριο κεφάλαιο και οι Ελληνες κεφαλαιούχοι γενικά πατρίδα αισθάνονται τις διεθνείς αγορές. "Πατρίδα" τους είναι η τσέπη και τα κέρδη τους.

Η ιδιωτικοποίηση γίνεται με πολλές μορφές εκχώρησης. Για παράδειγμα, η παραχώρηση της εκμετάλλευσης του αεροδρομίου των Σπάτων από τη ΧΟΧΤΙΦ για πάνω από 30 χρόνια, της γέφυρας Ρίου - Αντίρριου από γαλλική εταιρία, η παραχώρηση εκμετάλλευσης για πάνω από 70 χρόνια του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής από την "TVX Gold" αποτελούν μορφές ιδιωτικοποίησης. Στα πλαίσια της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων εντάσσεται και ο νόμος για τον "εκσυγχρονισμό των ΔΕΚΟ" ο οποίος οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση μεγάλων οργανισμών και επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ενώ ήδη πρόσφατα ψηφίστηκε στη Βουλή η γνωστή τροπολογία για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ, με τις γνωστές μάλιστα "αναταράξεις" στο πολιτικό σκηνικό.

Εμείς τοποθετούμαστε στην πολιτική των "αναδιαρθρώσεων" με άλλα κριτήρια, τα οποία π.χ., είναι:

- Οι συνθήκες δουλιάς και ζωής των εργαζομένων, τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, το αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι βάζουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, εάν είναι πρωταγωνιστές και βασικοί αποδέκτες της ανάπτυξης.

- Κριτήριο είναι αν αξιοποιούνται στο μάξιμουμ οι όποιες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, ιδιαίτερα στον παραγωγικό τομέα, αν οι κοινωνικές υπηρεσίες είναι στην υπηρεσία του λαού, που τελικά ανήκει ο πλούτος και τα παραγωγικά μέσα της χώρας.

- Κριτήριο είναι αν μειώνονται τα καπιταλιστικά κέρδη, αν μπαίνουν φραγμοί και εμπόδια στη δράση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου.

- Κριτήριο είναι αν οι εμπορικές συναλλαγές της χώρας και όλες οι δοσοληψίες της είναι αμοιβαία ωφέλιμες με άλλες χώρες ή οργανισμούς.

- Κριτήριο είναι αν τα όποια δάνεια απαιτούνται να γίνονται, γίνονται προς όφελος της ανάπτυξης ή γίνονται με όρους εκχώρησης δικαιωμάτων στο ξένο κεφάλαιο και στους διεθνείς οργανισμούς.

- Κριτήριο σε τελευταία ανάλυση είναι ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο, ποιος έχει το πάνω χέρι, ποιος δηλαδή κάνει κουμάντο.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Με όσα προηγουμένως παραθέσαμε νομίζουμε ότι γίνεται φανερό ότι η αντίληψη του ΚΚΕ είναι ότι σήμερα δύο δρόμοι επιλογής ορθώνονται μπροστά στο λαό, που αφορούν την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας:

- Ο δρόμος που υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών, του κεφαλαίου, σε βάρος του λαού, ο δρόμος της προσαρμογής και υποταγής στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ, και

Οπως στην αρχή υπογραμμίσαμε, στις γραμμές του Μετώπου θα συσπειρώνονται οι εργατοϋπάλληλοι, η αγροτιά που υποφέρει, τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης, τα κινήματα της νεολαίας, των γυναικών, της ειρήνης και του περιβάλλοντος, του πολιτισμού, της αλληλεγγύης και φιλίας των λαών.

Το Μέτωπο πάλης δε θα οικοδομηθεί από τους κομμουνιστές και μόνο. Θα κτίζεται από τους κομμουνιστές χέρι χέρι με τις πιο μαχητικές, πρωτοπόρες δυνάμεις της κοινωνίας μας.

Το Μέτωπο δε θα είναι ψευδώνυμο ή υποκατάστατο του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα στηρίξει το Μέτωπο, θα είναι ψυχή και αιμοδότης του, αλλά ταυτόχρονα θα διατηρεί την αυτοτέλειά τους ως Κόμμα.

Το Μέτωπο, ως συμμαχία δράσης για βαθιές αλλαγές, θα έχει οργανώσεις παντού εκεί όπου δουλεύει και ζει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, στις επιχειρήσεις, στις γειτονιές, στους χώρους ψυχαγωγίας της νεολαίας. Μπορεί να συμμετέχουν συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις, πανελλαδικοί και τοπικοί φορείς, κινήσεις και ομάδες που προβάλλουν λαϊκά προβλήματα και αντιστρατεύονται την πολιτική των μονοπωλίων και της "νέας τάξης πραγμάτων". Να συμμετέχουν ή να το στηρίζουν πολιτικά κόμματα, κινήσεις και ομάδες που υιοθετούν βασικά αιτήματα του λαού σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, που συμφωνούν ότι μοχλός των εξελίξεων είναι ο λαϊκός αγώνας, η ταξική πάλη.

Μας κατηγορούν ότι αρνούμαστε διάλογο και συνεργασία για τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν το λαό και τη χώρα. Μας λένε ότι η πολιτική μας πρόταση δεν είναι πειστική, γιατί δεν αναφέρεται σε πολιτική συνεργασία με τα σημερινά κόμματα. Λες και η ζωή τελειώνει με τις σημερινές πολιτικές δυνάμεις. Η ταξική πάλη, ο ενωτικός αγώνας θα καλλιεργήσει το έδαφος και για νέες πολιτικές δυνάμεις με θετική στάση στα λαϊκά προβλήματα.

Το ΚΚΕ θα ήταν πρώτο που θα έπαιρνε την πρωτοβουλία αν πίστευε ότι υπάρχει έστω και υποψία συμφωνίας και συνεργασίας με ένα ή περισσότερα από τα σημερινά κόμματα στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων του λαού. Δε φτάνει η φλυαρία περί προβλημάτων και κρίσης. Τα προβλήματα και η κρίση δεν είναι ούτε υπερκομματικά φαινόμενα, ούτε υπεράνω ιδεολογιών. Δεν υπάρχει σήμερα πρόβλημα οικονομικό, κοινωνικό που δεν είναι προϊόν του δικομματισμού, που δεν είναι προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης με κύριο μοχλό το ξένο κεφάλαιο και πιλότο τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι σήμερα είναι η στιγμή που ο καθένας μας πρέπει να αναλάβει ευθύνες.

Σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα δραστηριοποιούνται στους αγώνες, προβληματίζονται, αναζητούν τον αποτελεσματικό δρόμο συσπείρωσης και πάλης, δεν ανέχονται εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, θέλουν να κάνουν το πατριωτικό τους χρέος απέναντι στους σχεδιασμούς της "νέας τάξης" και στη ληστεία που επιβάλλουν οι πολυεθνικές, δεν ανέχονται τον περιορισμό των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών ελευθεριών. Ανθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού που θέλουν να υπηρετήσουν και με τις γνώσεις τους την υπόθεση του λαού, άνθρωποι με οράματα, που δε βολεύονται με τα απατηλά συνθήματα, τα ψέματα, τους μύθους, που δε συμβιβάζονται με τη μοιρολατρία, με μια ζωή μίζερη και χωρίς αξιοπρέπεια.

Σήμερα δεν ωφελούν συναισθηματικές εξαρτήσεις από πρόσωπα, κόμματα και αναμονές λόγω της συνήθειας χρόνων.

Είναι επιτακτική η ανάγκη ο καθένας να αποφασίσει "με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει". Σήμερα, που έχει γίνει ολοφάνερο ότι η γραμμή πλεύσης που υποστηρίζουν τα άλλα κόμματα, αλλά και η ίδια η πρακτική τους δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια ελπίδας για θετικά μέτρα και λύσεις υπέρ των εργαζομένων.

Ο δρόμος βρίσκεται στη συμπαράταξη και κοινή δράση όλων αυτών, άσχετα με το σε ποια κόμματα ή κινήσεις δραστηριοποιούνται μέχρι σήμερα.

Η αναμονή και η συναισθηματική εξάρτηση, η διστακτικότητα να κάνει κάποιος ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα έξω από τα "συνηθισμένα", πολύ φοβούμαστε ότι οδηγεί σε χειρότερους εγκλωβισμούς, σε αρνητικές εξελίξεις για την πρόοδο, αφού ουσιαστικά ισοδυναμεί με ενεργητική ή παθητική υποστήριξη καταδικασμένων αντιλαϊκών πολιτικών.

Η διέξοδος "χτίζεται". Δεν αποτελεί μια πράξη σε μονόπρακτο έργο. Εχει διάφορες φάσεις, θα περάσει από διαδικασίες μέσα στη δράση, στην πράξη. Δεν πρόκειται για μια "συμφωνία κυρίων" μακριά ή έξω από τις κοινωνικές διεργασίες, τον ίδιο το λαό. Σήμερα είναι η στιγμή να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου πάνω σε συγκεκριμένα πεδία κοινωνικοπολιτικής δράσης. Εκεί θα δοκιμαζόμαστε όλοι, εκεί θα αναπτύσσεται η πρωτοβουλία, εκεί θα κατακτήσουμε την πείρα.

Πεδία που εμείς οι κομμουνιστές θεωρούμε ότι μπορούν να δημιουργηθούν συσπειρώσεις και να γίνει η αρχή, είναι όλα όσα αφορούν τα λαϊκά προβλήματα, τα προβλήματα εθνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατίας.

Ιδιαίτερα όμως ξεχωρίζουμε, λόγω της σημασίας τους και της επικαιρότητας:

- Τη δράση για διατήρηση, διεύρυνση και πραγματικό εκσυγχρονισμό των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων στην απασχόληση, ενάντια στις πολιτικές που έχουν στόχο τη "μείωση του εργατικού κόστους", που συνεπάγονται μόνο πισωγύρισμα στη βαρβαρότητα των εργασιακών σχέσεων, αφού συνοδεύονται από νέες μεθόδους εντατικοποίησης και εκμετάλλευσης.

- Τον αγώνα για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, ενάντια στους αντιεκπαιδευτικούς νόμους που θέλουν να υπηρετήσουν μόνο το νέο μοντέλο των πολυεθνικών, του σύγχρονου μισοειδικευμένου, μισομορφωμένου, μισοάνεργου εργάτη.

- Την πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας.

- Το κίνημα για την ειρήνη στην περιοχή, στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο, ενάντια στο ΝΑΤΟ και τη νέα δομή του. Πάλη κατά της διχοτόμησης και αμερικανοποίησης τους Αιγαίου, της παραβίασης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Στη δράση ώστε κανένας Ελληνας φαντάρος να μη συμμετέχει σε δυνάμεις ταχείας επέμβασης.

- Τον αγώνα για τα κοινωνικά δικαιώματα, την υγεία, τα δικαιώματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες, για την κοινωνική προστασία των λαϊκών στρωμάτων. Τον αγώνα ενάντια στη μάστιγα των ναρκωτικών, για την πολιτιστική ανάταση, την υπεράσπιση των παραδόσεων, του πολιτισμού και της γλώσσας μας.

- Ιδιαίτερα φέτος, που έχουμε τη μάχη των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, είναι ανάγκη να γεννηθεί μια πλατιά λαϊκή συσπείρωση πάνω σε προγράμματα που θα υπηρετούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους δημότες σε αντίθεση με την κυρίαρχη πολιτική.

Υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις σε όλους τους χώρους. Ολοι αυτοί, κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες, κινήσεις, επιτροπές αγώνα, μπορούν να αποτελέσουν τη μαγιά ευρύτερων αγωνιστικών κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων. Αν θα θέλαμε να συνοψίσουμε αγαπητοί φίλοι και φίλες, θα λέγαμε ότι στην αντιλαϊκή επίθεση που έχουν εξαπολύσει, πρέπει άμεσα να αντιτάξουμε όλοι μαζί, μια μεγάλη Λαϊκή Αντεπίθεση!

Ξεκινάμε λοιπόν αυτή τη συζήτηση με την παραδοχή ότι η συγκρότηση του Μετώπου αποτελεί αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα.Θα είναι μια διαδικασία δυναμική, σε εξέλιξη. Αυτό που έχει αξία είναι να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες, να μπουν κάποιες βάσεις.

Το αναγκαίο και το ρεαλιστικό είναι στενά συνδεμένα μεταξύ τους. Αυτό δε σημαίνει ότι δε γνωρίζουμε τις δυσκολίες και τα πιθανά εμπόδια που θα συναντήσει. Το θέμα είναι αν χρειάζεται. Χρειάζεται αναμφισβήτητα. Ρεαλιστικό δεν είναι να μένεις απαθής, να μετράς τις δυσκολίες, γιατί τότε οι δυσκολίες θα γίνουν ανυπέρβλητες. Ρεαλιστικό είναι να παλεύεις, να δίνεις όραμα στο λαό, να εμπνέεις τους αγώνες και τις πρωτοβουλίες τους.

Σήμερα τα πράγματα είναι πιο ώριμα από χθες για να τεθεί σε ημερήσια διάταξη η αναγκαιότητα της συγκρότησης ενός μεγάλου λαϊκού, πατριωτικού μετώπου. Δρώντας σήμερα επιταχύνουμε τις διεργασίες.

Οτι ωριμάζει αυτή η αναγκαιότητα φαίνεται και από το γεγονός ότι ήδη στη χώρα μας γίνονται από τα πάνω σενάρια για μεταμφίεση του πολιτικού σκηνικού, ώστε να προληφθούν δυσάρεστες εξελίξεις για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο του τόπου, για τον ξένο παράγοντα. Οι "επάνω" και οι "έξω" βλέπουν τη δυναμική των εξελίξεων, και έχουν δίκαιο.

Στις ηγετικές ομάδες των μεγάλων κομμάτων, στο πολιτικό σύστημα, κυοφορούνται διεργασίες που στοχεύουν στην αλλαγή της μορφής του δικομματικού πολιτικού συστήματος, με διάφορα σενάρια κυβερνητικής ή γενικότερης συνεργασίας, αναπαραγωγής του διπολισμού με το σχήμα "κεντροδεξιά" - "κεντροαριστερά"...

Με βάση την ανάλυση της σημερινής πολιτικής κατάστασης με σημαντικές πλευρές, όπως, π.χ., η πορεία προς την ΟΝΕ, η νέα δομή του ΝΑΤΟ, μια σειρά καπιταλιστικές αναπροσαρμογές, τα ανοιχτά εθνικά θέματα, κλπ., δηλαδή όγκο μεγάλων προβλημάτων - είναι δεδομένο η άρχουσα τάξη να επιδιώκει να προχωρά όσο γίνεται απρόσκοπτα και χωρίς σοβαρά εμπόδια η υλοποίηση των στόχων της. Επιδιώκει: Να εδραιώσει τη μέγιστη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Να ισχυροποιήσει την ιδεολογική σύγκλιση και σύμπνοια. Να απορροφήσει και να κάνει ανώδυνη τη λαϊκή δυσαρέσκεια μέσω αναχωμάτων.

Οι διεργασίες στα αστικά πολιτικά κόμματα έχουν αντικειμενική βάση. Αντανακλούν τη δυσφορία του λαού για την πολύπλευρη κρίση του συστήματος, εκφράζουν διαφορετικές απόψεις και πρακτικές στη διαχείριση του συστήματος. Εκφράζουν ταυτόχρονα τάσεις και σενάρια παγίδευσης ριζοσπαστικών δυνάμεων. Μάλλον είναι φανερό ότι ο κλασικός δικομματισμός, όπως τον γνωρίσαμε την τελευταία 20ετία, έφαγε τα ψωμιά του. Αυτό βέβαια καθόλου δε σημαίνει ότι θα πάψουν ως διά μαγείας να υπάρχουν τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Στα διάφορα σενάρια, πιο πιθανό είναι να "παίζει πολύ ισχυρά" η περίπτωση ύπαρξης 2 ισχυρών, μεγάλων κομμάτων (του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) απαλλαγμένων όμως και των δύο από έντονες εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και ασταθείς παράγοντες που θα τους εμποδίζουν να παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο τους, καθώς και η περίπτωση της ύπαρξης δορυφόρων αυτών των δύο κομμάτων.

Οι συζητήσεις περί "κεντροδεξιάς" και "κεντροαριστεράς", η δρομολόγηση κάποιων εξελίξεων στο πολιτικό σύστημα, η συζήτηση για κατάργηση του δικομματισμού, μπορεί να έχουν κάποια σημασία, δεν ξεφεύγουν όμως από την ουσία, που είναι η αναζήτηση από τις ίδιες δυνάμεις της έκφρασης του διπολισμού με νέες μορφές, κόντρα στο ξοφλημένο στη συνείδηση του λαού κλασικό δικομματικό παιγνίδι, με προεξάρχοντα εδώ, πρέπει να επισημάνουμε, το ειδικό ρόλο των κομμάτων - αναχωμάτων.

Στην περίπτωση του σεναρίου αυτού, μπορεί ανάλογα τις συνθήκες, να προκρίνονται διάφορες παραλλαγές και εκδοχές, όπως:

- Να συνεχιστεί η χωριστή κάθοδος στις εκλογές (με απαραίτητη προϋπόθεση στην περίπτωση αυτή βέβαια την τροποποίηση του εκλογικού νόμου) και στη συνέχεια μετεκλογικά να προχωρούν σε κυβερνήσεις συνεργασίας συνολικά, είτε με επιμέρους συμπληρώματα, είτε και με εξασφάλιση απλής συναίνεσης και αποδοχής επιλογών σε βασικούς τομείς. Καθόλου δεν είναι έξω από τα πράγματα επίσης και η κοινή κάθοδος σε εκλογές με πλατιά "κεντροδεξιά" και "κεντροαριστερά" μετωπικά σχήματα.

Δεν αποκλείεται βεβαίως και η περίπτωση της "πληρέστερης ανασύνθεσης" του σημερινού πολιτικού σκηνικού - πιθανόν σε δεύτερη φάση - ανάλογα με τις εξελίξεις. Μέσα στους σχεδιασμούς είναι και η πιθανή δημιουργία "μεγάλων" σχηματισμών με συγγενείς ιδεολογικές ταυτότητες ο καθένας απ' αυτούς, με "υλικά" από διαφορετικά κόμματα, με "μεταπηδήσεις". Σε κάθε περίπτωση πάντως, στη σημερινή συγκυρία φαίνεται ότι προκρίνεται η μεταμφίεση του πολιτικού σκηνικού με βασικό - κεντρικό πόλο την "κεντροαριστερά" στην "εκσυγχρονιστική" εκδοχή της.

Ο,τι όμως κι αν συμβαίνει, ό,τι κι αν συμβεί από τα παραπάνω, ή άλλες σχετικές εξελίξεις και διεργασίες στα κόμματα, το σίγουρο είναι:

Στις γραμμές των κομμάτων, στην εκλογική τους βάση, υπάρχουν λαϊκές δυνάμεις και κοινωνικοί παράγοντες που προβληματίζονται έντονα από την ίδια τους την πείρα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Γίνονται και στην πορεία θα γίνονται πιο έντονες διεργασίες, διαφοροποιήσεις στην πολιτική τους σκέψη και στη στάση τους στο λαϊκό κίνημα. Με αυτές τις δυνάμεις το ΚΚΕ είναι διατεθειμένο και αποφασισμένο να δράσει από κοινού, πριν απ' όλα στα μέτωπα και τις συσπειρώσεις που θέτουν αντιμονοπωλιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς στόχους.

Εκθέτουμε εδώ ορισμένες από τις βασικές μας ιδέες πάνω στις οποίες στηρίζεται η αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα συγκρότησης του Μετώπου, αυτής της μεγάλης συσπείρωσης και συμμαχίας.

Στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, σημειώνονται σημαντικές εξελίξεις. Γίνονται μια σειρά αναδιαρθρώσεις και αναπροσαρμογές, τις οποίες μάλιστα στη χώρα μας ονομάζουν "εκσυγχρονισμό", και που βέβαια δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την προσπάθεια για επιβίωση του άδικου κοινωνικοπολιτικού συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε.

Οι εξελίξεις αυτές έχουν σαν γενικό φόντο τις αρνητικές διεθνείς εξελίξεις ύστερα από το 1989 - 91, την πιο πλατιά και πιο διεισδυτική δράση των πολυεθνικών, τη βάρβαρη και απάνθρωπη επιχείρηση του ιμπεριαλισμού να επιβάλλει τη νέα τάξη πραγμάτων στον κόσμο. Από τη μια πλευρά έχουμε τη διόγκωση μέχρι προκλητικότητας του πλούτου για τους λίγους και από την άλλη τη διόγκωση της φτώχειας και της ανεργίας για τους πολλούς, της ολόπλευρης κρίσης που αγγίζει όλες τις πλευρές της ζωής. Τα στοιχεία είναι συγκεκριμένα και λένε: Το 1960 το 20% των πλουσίων κατείχε το 31% του συνολικού εισοδήματος της ανθρωπότητας και το 20% των φτωχών μόλις το 1%. Σήμερα το 20% των πλουσίων κατέχει το 83% του ανθρώπινου εισοδήματος σε σχέση με το 1,5% των φτωχών. Την ίδια στιγμή ο αριθμός των ανθρώπων που φυτοζωούν, κερδίζοντας μόνο 2 δολάρια τη μέρα, θα αυξηθεί από 3 δισ. που είναι σήμερα σε 5 δισ. Οι συναντήσεις των ηγεσιών των ιμπεριαλιστικών κρατών, η συνεδρίαση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στο Χονγκ - Κονγκ, έδειξαν ότι και οι ίδιοι ανησυχούν έντονα μπροστά στα εμπόδια και τις αντιθέσεις που προσκρούουν. Οι αστικές στατιστικές αναγκάζονται να αναγνωρίσουν στοιχεία, όπως τα παραπάνω. Παρά όμως την ευνοϊκή για το διεθνή ιμπεριαλισμό συγκυρία, δεν αλλάζει το βασικό, ότι το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης.

Τα περιθώρια ελιγμών απέναντι στα λαϊκά στρώματα έχουν απελπιστικά εξαντληθεί, γιατί το ίδιο το σύστημα έχει φτάσει στο πιο αντιδραστικό του σημείο. Φυσικά, αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι, κάτω από την όξυνση των προβλημάτων του, μια ωραία πρωία, θα πέσει ο καπιταλισμός ως χάρτινος πύργος. Απλώς, πιστεύουμε ότι οι μεγάλες αντιθέσεις που γεννά, οι ίδιες οι αντινομίες του συστήματος είναι αξεπέραστες. Εξανθρωπισμός αυτού του συστήματος δε γίνεται. Οι προτάσεις που κατατίθενται στα πλαίσια ενός τέτοιου προβληματισμού και φυσικά οι πολιτικές που ασκούνται, αποτελούν στην καλύτερη περίπτωση ένα μπάλωμα που δεν πρόκειται να αντέξει για πολύ. Πώς μπορεί να συνδυαστεί η ελευθερία δράσης κεφαλαίων και εμπορευμάτων, η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με τη στοιχειώδη σήμερα προστασία των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων;

Για παράδειγμα, με αφορμή και το αγροτικό πρόβλημα: Ολοι μιλούν για την αντικειμενική ανάγκη που υπάρχει να ξεπεραστεί η μικρή παραγωγή και ιδιοκτησία στην αγροτική οικονομία. Αυτή η αντικειμενική ανάγκη μπορεί να γίνει πράξη, είτε με το μαζικό ξεκλήρισμα της αγροτιάς, όπως επιχειρεί σήμερα στην Ελλάδα η ΕΕ, η κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν αυτή την επιλογή, είτε από την άλλη μεριά με το να δοθεί η γη στο λαό, στην αγροτιά, μέσα από τη μεγάλη και συνολική συνεταιριστική οργάνωση της αγροτικής παραγωγής. Δύο λοιπόν δρόμοι επιλογής ανοίγονται κι εδώ.

Το πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα είναι η χρήση των νέων τεχνολογιών. Είναι αδύνατη η χρήση τους υπέρ του λαού όσο βρίσκονται στην ιδιοκτησία και των έλεγχο των μονοπωλίων.

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες στο Ξενοδοχείο "Τιτάνια" - συνεχιζόταν μέχρι αργά το απόγευμα - η εκδήλωση - δημόσια συζήτηση για τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, που επεξεργάστηκε το 15ο Συνεδρίου του ΚΚΕ. Συμμετείχαν εκατοντάδες στελέχη του μαζικού λαϊκού κινήματος, συνδικαλιστές παράγοντες της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, προσωπικότητες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, της διανόησης και γενικότερα της καλλιτεχνικής και πνευματικής ζωής του τόπου,

Η συζήτηση, επικεντρώθηκε στη διερεύνηση των προϋποθέσεων, την ανίχνευση του δρόμου μέσα από τον οποίο θα μπαίνουν οι βάσεις για τη συγκρότηση του μετώπου πάλης, το οποίο θα υλοποιεί την αγωνιστική κοινωνικοπολιτική συμμαχία των εργαζομένων της μικρομεσαίας αγροτιάς, των επαγγελματοβιοτεχνών, της νεολαίας και άλλων τμημάτων του λαϊκού κινήματος και θα θέτει στόχο την ανατροπή του κυρίαρχου μπλοκ δυνάμεων. Στη συζήτηση συμμετείχαν δεκάδες από τους παρευρισκόμενους. Αναπτύχθηκε γόνιμος προβληματισμός, υπήρξε πλούσια ανταλλαγή απόψεων και κατατέθηκε η πείρα τόσο από τους αγώνες που αναπτύσσονται ιδιαίτερα έντονοι το τελευταίο διάστημα, όσο και από τη διάθεση των ομιλητών για την οργανωμένη αντιπαράθεση με την πολιτική που ασκείται στη χώρα. Υπογραμμίστηκε η αναγκαιότητα, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία, για τη συσπείρωση όλων εκείνων των δυνάμεων που υπάρχουν και θέλουν να αντισταθούν αποτελεσματικά στη στρατηγική που ακολουθείται σήμερα από την κυβέρνηση και το μπλοκ των δυνάμεων που στηρίζουν την αντιλαϊκή πολιτική, η οποία προκαλεί τόσα δεινά στο λαό.

Απ' όλους σχεδόν εκφράστηκε η αναγκαιότητα και η ρεαλιστικότητα της πρότασης για τη συγκρότηση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης, κάτι που θα εμπνεύσει τους λαϊκούς αγώνες και θα συσπειρώσει το λαό στον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή, αυταρχική, αντιδημοκρατική πολιτική και τακτική της κυβέρνησης, στην πορεία για την αλλαγή των συσχετισμών και την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το λαό.

Την πρόταση του ΚΚΕ παρουσίασε ο Δ. Κουτσούμπας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος και διευθυντής του "Ρ", ο οποίος ήταν ο κεντρικός ομιλητής. Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα είναι η παρακάτω: