Ξεκινάμε λοιπόν αυτή τη συζήτηση με την παραδοχή ότι η συγκρότηση του Μετώπου αποτελεί αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα.Θα είναι μια διαδικασία δυναμική, σε εξέλιξη. Αυτό που έχει αξία είναι να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες, να μπουν κάποιες βάσεις.

Το αναγκαίο και το ρεαλιστικό είναι στενά συνδεμένα μεταξύ τους. Αυτό δε σημαίνει ότι δε γνωρίζουμε τις δυσκολίες και τα πιθανά εμπόδια που θα συναντήσει. Το θέμα είναι αν χρειάζεται. Χρειάζεται αναμφισβήτητα. Ρεαλιστικό δεν είναι να μένεις απαθής, να μετράς τις δυσκολίες, γιατί τότε οι δυσκολίες θα γίνουν ανυπέρβλητες. Ρεαλιστικό είναι να παλεύεις, να δίνεις όραμα στο λαό, να εμπνέεις τους αγώνες και τις πρωτοβουλίες τους.

Σήμερα τα πράγματα είναι πιο ώριμα από χθες για να τεθεί σε ημερήσια διάταξη η αναγκαιότητα της συγκρότησης ενός μεγάλου λαϊκού, πατριωτικού μετώπου. Δρώντας σήμερα επιταχύνουμε τις διεργασίες.

Οτι ωριμάζει αυτή η αναγκαιότητα φαίνεται και από το γεγονός ότι ήδη στη χώρα μας γίνονται από τα πάνω σενάρια για μεταμφίεση του πολιτικού σκηνικού, ώστε να προληφθούν δυσάρεστες εξελίξεις για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο του τόπου, για τον ξένο παράγοντα. Οι "επάνω" και οι "έξω" βλέπουν τη δυναμική των εξελίξεων, και έχουν δίκαιο.

Στις ηγετικές ομάδες των μεγάλων κομμάτων, στο πολιτικό σύστημα, κυοφορούνται διεργασίες που στοχεύουν στην αλλαγή της μορφής του δικομματικού πολιτικού συστήματος, με διάφορα σενάρια κυβερνητικής ή γενικότερης συνεργασίας, αναπαραγωγής του διπολισμού με το σχήμα "κεντροδεξιά" - "κεντροαριστερά"...

Με βάση την ανάλυση της σημερινής πολιτικής κατάστασης με σημαντικές πλευρές, όπως, π.χ., η πορεία προς την ΟΝΕ, η νέα δομή του ΝΑΤΟ, μια σειρά καπιταλιστικές αναπροσαρμογές, τα ανοιχτά εθνικά θέματα, κλπ., δηλαδή όγκο μεγάλων προβλημάτων - είναι δεδομένο η άρχουσα τάξη να επιδιώκει να προχωρά όσο γίνεται απρόσκοπτα και χωρίς σοβαρά εμπόδια η υλοποίηση των στόχων της. Επιδιώκει: Να εδραιώσει τη μέγιστη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Να ισχυροποιήσει την ιδεολογική σύγκλιση και σύμπνοια. Να απορροφήσει και να κάνει ανώδυνη τη λαϊκή δυσαρέσκεια μέσω αναχωμάτων.

Οι διεργασίες στα αστικά πολιτικά κόμματα έχουν αντικειμενική βάση. Αντανακλούν τη δυσφορία του λαού για την πολύπλευρη κρίση του συστήματος, εκφράζουν διαφορετικές απόψεις και πρακτικές στη διαχείριση του συστήματος. Εκφράζουν ταυτόχρονα τάσεις και σενάρια παγίδευσης ριζοσπαστικών δυνάμεων. Μάλλον είναι φανερό ότι ο κλασικός δικομματισμός, όπως τον γνωρίσαμε την τελευταία 20ετία, έφαγε τα ψωμιά του. Αυτό βέβαια καθόλου δε σημαίνει ότι θα πάψουν ως διά μαγείας να υπάρχουν τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Στα διάφορα σενάρια, πιο πιθανό είναι να "παίζει πολύ ισχυρά" η περίπτωση ύπαρξης 2 ισχυρών, μεγάλων κομμάτων (του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) απαλλαγμένων όμως και των δύο από έντονες εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και ασταθείς παράγοντες που θα τους εμποδίζουν να παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο τους, καθώς και η περίπτωση της ύπαρξης δορυφόρων αυτών των δύο κομμάτων.

Οι συζητήσεις περί "κεντροδεξιάς" και "κεντροαριστεράς", η δρομολόγηση κάποιων εξελίξεων στο πολιτικό σύστημα, η συζήτηση για κατάργηση του δικομματισμού, μπορεί να έχουν κάποια σημασία, δεν ξεφεύγουν όμως από την ουσία, που είναι η αναζήτηση από τις ίδιες δυνάμεις της έκφρασης του διπολισμού με νέες μορφές, κόντρα στο ξοφλημένο στη συνείδηση του λαού κλασικό δικομματικό παιγνίδι, με προεξάρχοντα εδώ, πρέπει να επισημάνουμε, το ειδικό ρόλο των κομμάτων - αναχωμάτων.

Στην περίπτωση του σεναρίου αυτού, μπορεί ανάλογα τις συνθήκες, να προκρίνονται διάφορες παραλλαγές και εκδοχές, όπως:

- Να συνεχιστεί η χωριστή κάθοδος στις εκλογές (με απαραίτητη προϋπόθεση στην περίπτωση αυτή βέβαια την τροποποίηση του εκλογικού νόμου) και στη συνέχεια μετεκλογικά να προχωρούν σε κυβερνήσεις συνεργασίας συνολικά, είτε με επιμέρους συμπληρώματα, είτε και με εξασφάλιση απλής συναίνεσης και αποδοχής επιλογών σε βασικούς τομείς. Καθόλου δεν είναι έξω από τα πράγματα επίσης και η κοινή κάθοδος σε εκλογές με πλατιά "κεντροδεξιά" και "κεντροαριστερά" μετωπικά σχήματα.

Δεν αποκλείεται βεβαίως και η περίπτωση της "πληρέστερης ανασύνθεσης" του σημερινού πολιτικού σκηνικού - πιθανόν σε δεύτερη φάση - ανάλογα με τις εξελίξεις. Μέσα στους σχεδιασμούς είναι και η πιθανή δημιουργία "μεγάλων" σχηματισμών με συγγενείς ιδεολογικές ταυτότητες ο καθένας απ' αυτούς, με "υλικά" από διαφορετικά κόμματα, με "μεταπηδήσεις". Σε κάθε περίπτωση πάντως, στη σημερινή συγκυρία φαίνεται ότι προκρίνεται η μεταμφίεση του πολιτικού σκηνικού με βασικό - κεντρικό πόλο την "κεντροαριστερά" στην "εκσυγχρονιστική" εκδοχή της.

Ο,τι όμως κι αν συμβαίνει, ό,τι κι αν συμβεί από τα παραπάνω, ή άλλες σχετικές εξελίξεις και διεργασίες στα κόμματα, το σίγουρο είναι:

Στις γραμμές των κομμάτων, στην εκλογική τους βάση, υπάρχουν λαϊκές δυνάμεις και κοινωνικοί παράγοντες που προβληματίζονται έντονα από την ίδια τους την πείρα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Γίνονται και στην πορεία θα γίνονται πιο έντονες διεργασίες, διαφοροποιήσεις στην πολιτική τους σκέψη και στη στάση τους στο λαϊκό κίνημα. Με αυτές τις δυνάμεις το ΚΚΕ είναι διατεθειμένο και αποφασισμένο να δράσει από κοινού, πριν απ' όλα στα μέτωπα και τις συσπειρώσεις που θέτουν αντιμονοπωλιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς στόχους.

Εκθέτουμε εδώ ορισμένες από τις βασικές μας ιδέες πάνω στις οποίες στηρίζεται η αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα συγκρότησης του Μετώπου, αυτής της μεγάλης συσπείρωσης και συμμαχίας.

Στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, σημειώνονται σημαντικές εξελίξεις. Γίνονται μια σειρά αναδιαρθρώσεις και αναπροσαρμογές, τις οποίες μάλιστα στη χώρα μας ονομάζουν "εκσυγχρονισμό", και που βέβαια δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την προσπάθεια για επιβίωση του άδικου κοινωνικοπολιτικού συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε.

Οι εξελίξεις αυτές έχουν σαν γενικό φόντο τις αρνητικές διεθνείς εξελίξεις ύστερα από το 1989 - 91, την πιο πλατιά και πιο διεισδυτική δράση των πολυεθνικών, τη βάρβαρη και απάνθρωπη επιχείρηση του ιμπεριαλισμού να επιβάλλει τη νέα τάξη πραγμάτων στον κόσμο. Από τη μια πλευρά έχουμε τη διόγκωση μέχρι προκλητικότητας του πλούτου για τους λίγους και από την άλλη τη διόγκωση της φτώχειας και της ανεργίας για τους πολλούς, της ολόπλευρης κρίσης που αγγίζει όλες τις πλευρές της ζωής. Τα στοιχεία είναι συγκεκριμένα και λένε: Το 1960 το 20% των πλουσίων κατείχε το 31% του συνολικού εισοδήματος της ανθρωπότητας και το 20% των φτωχών μόλις το 1%. Σήμερα το 20% των πλουσίων κατέχει το 83% του ανθρώπινου εισοδήματος σε σχέση με το 1,5% των φτωχών. Την ίδια στιγμή ο αριθμός των ανθρώπων που φυτοζωούν, κερδίζοντας μόνο 2 δολάρια τη μέρα, θα αυξηθεί από 3 δισ. που είναι σήμερα σε 5 δισ. Οι συναντήσεις των ηγεσιών των ιμπεριαλιστικών κρατών, η συνεδρίαση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στο Χονγκ - Κονγκ, έδειξαν ότι και οι ίδιοι ανησυχούν έντονα μπροστά στα εμπόδια και τις αντιθέσεις που προσκρούουν. Οι αστικές στατιστικές αναγκάζονται να αναγνωρίσουν στοιχεία, όπως τα παραπάνω. Παρά όμως την ευνοϊκή για το διεθνή ιμπεριαλισμό συγκυρία, δεν αλλάζει το βασικό, ότι το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης.

Τα περιθώρια ελιγμών απέναντι στα λαϊκά στρώματα έχουν απελπιστικά εξαντληθεί, γιατί το ίδιο το σύστημα έχει φτάσει στο πιο αντιδραστικό του σημείο. Φυσικά, αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι, κάτω από την όξυνση των προβλημάτων του, μια ωραία πρωία, θα πέσει ο καπιταλισμός ως χάρτινος πύργος. Απλώς, πιστεύουμε ότι οι μεγάλες αντιθέσεις που γεννά, οι ίδιες οι αντινομίες του συστήματος είναι αξεπέραστες. Εξανθρωπισμός αυτού του συστήματος δε γίνεται. Οι προτάσεις που κατατίθενται στα πλαίσια ενός τέτοιου προβληματισμού και φυσικά οι πολιτικές που ασκούνται, αποτελούν στην καλύτερη περίπτωση ένα μπάλωμα που δεν πρόκειται να αντέξει για πολύ. Πώς μπορεί να συνδυαστεί η ελευθερία δράσης κεφαλαίων και εμπορευμάτων, η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με τη στοιχειώδη σήμερα προστασία των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων;

Για παράδειγμα, με αφορμή και το αγροτικό πρόβλημα: Ολοι μιλούν για την αντικειμενική ανάγκη που υπάρχει να ξεπεραστεί η μικρή παραγωγή και ιδιοκτησία στην αγροτική οικονομία. Αυτή η αντικειμενική ανάγκη μπορεί να γίνει πράξη, είτε με το μαζικό ξεκλήρισμα της αγροτιάς, όπως επιχειρεί σήμερα στην Ελλάδα η ΕΕ, η κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν αυτή την επιλογή, είτε από την άλλη μεριά με το να δοθεί η γη στο λαό, στην αγροτιά, μέσα από τη μεγάλη και συνολική συνεταιριστική οργάνωση της αγροτικής παραγωγής. Δύο λοιπόν δρόμοι επιλογής ανοίγονται κι εδώ.

Το πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα είναι η χρήση των νέων τεχνολογιών. Είναι αδύνατη η χρήση τους υπέρ του λαού όσο βρίσκονται στην ιδιοκτησία και των έλεγχο των μονοπωλίων.