Αντικειμενική είναι και η ανάγκη να παίρνεις υπόψη στη στρατηγική σου τις διεθνείς διαδικασίες και εξελίξεις, τις ανάγκες της "παγκοσμιοποίησης", όπως τελευταία κατά κόρον αναφέρεται. Το ζήτημα όμως στο οποίο πρέπει να δοθεί απάντηση και να προβληματίσει, δεν είναι αυτό καθαυτό το αντικειμενικό γεγονός, αλλά εάν η παρακολούθηση αυτών των διεθνών εξελίξεων θα γίνεται με όρους ενσωμάτωσης, υποταγής, εξάρτησης ή με όρους δράσης, αντίθεσης και προοπτικής. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο διεθνής περίγυρος παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά πρέπει να μας προβληματίσει πώς από αρνητικός που είναι αυτός σήμερα θα γίνει κάποια στιγμή θετικός. Και φυσικά ποτέ - στον αιώνα τον άπαντα - δε θα εξελιχθεί σε θετικό παράγοντα, εάν σε κάθε ξεχωριστή χώρα δεν τίθεται θέμα διεκδίκησης ριζικών αλλαγών, ενός άλλου δηλαδή δρόμου, ταυτόχρονα φυσικά και παράλληλα με την προσπάθεια διεθνοποίησης της πάλης.

Τα ισχύοντα κριτήρια και οι συνέπειες φαίνονται σε όλο το σώμα της οικονομίας και κοινωνίας. Δεν είναι νέα τα προβλήματα, όμως έχουν οξυνθεί. Τα τελευταία χρόνια έχουμε αυξανόμενη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής σε βασικούς κλάδους, όπου η Ελλάδα διαθέτει πλεονεκτήματα.

Τα τελευταία 5 χρόνια έχουμε μεγάλο αριθμό πτωχεύσεων ελληνικών επιχειρήσεων που είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των πτωχεύσεων πριν την έναρξη της "ενιαίας εσωτερικής αγοράς". Η συρρίκνωση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής συνοδεύεται με την εμφάνιση ισχυρών επιχειρήσεων και επιχειρηματιών που πλουτίζουν από τα συντρίμμια που δημιουργούν γύρω τους.

Βέβαια επενδύσεις και εισροές κεφαλαίων γίνονται εκεί που συμφέρει το ελληνικό και ξένο μεγάλο κεφάλαιο. Σε εκείνους δηλαδή τους τομείς που θα αποφέρουν νέα μεγάλα κέρδη, εκεί που θα αυξήσουν την εκμετάλλευση του εργατικού μόχθου. Το κυνήγι της "παραγωγικότητας" και της "ανταγωνιστικότητας" για να αυξηθούν τα κέρδη, συνεπάγεται την επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου, την κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης, τη συνεχή απαξίωση της εργατικής δύναμης, όπως, π.χ., η "Χαλυβουργική" με όπλο την απειλή απόλυσης προχώρησε στη 12ωρη απασχόληση.

Δεν είναι τυχαίο, αγαπητοί φίλοι, ότι το ΚΚΕ δεν περιορίζεται να προβάλλει απλώς το ένα ή το άλλο ύψος αυξήσεων για τους μισθούς, τα μεροκάματα, τις συντάξεις και τα επιδόματα. Συνδυάζουμε τις προτάσεις για το εισόδημα με το χρόνο εργασίας και την απόκρουση της εντατικοποίησης στην απασχόληση.

Δηλαδή, παλεύουμε και για αύξηση και για μείωση του χρόνου απασχόλησης με επίκεντρο το 35ωρο και καλούμε τους εργαζόμενους να μη δέχονται μεθόδους και μορφές οργάνωσης της εργασιακής διαδικασίας που στο όνομα της παραγωγικότητας επιβάλλουν οδυνηρή εντατικοποίηση. Για να πάρουμε ένα παράδειγμα: τα Συνδικάτα στην Ευρώπη πρόβαλαν με θέρμη το 35ωρο, ως μέσο μείωσης της ανεργίας και ταυτόχρονα δέχτηκαν το πάγωμα των αμοιβών. Μια τέτοια θέση, χωρίς διόλου να αμβλύνει την άσχημη θέση των εργαζομένων, προσφέρει πρώτης τάξεως ευκαιρία στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις να προωθήσουν ένα ψευδεπίγραφο 35ωρο, το οποίο είναι μια μορφή μερικής απασχόλησης και μέσο επιμήκυνσης του χρόνου εργασίας.

Ορισμένοι θεωρούν ότι το καλό παράδειγμα το δίνει η γαλλική και ιταλική κυβέρνηση. Ομως οι σχεδιασμοί και οι προτάσεις των κυβερνήσεων αυτών δεν αφορούν γενικευμένο 35ωρο και έχουν τον όρο ότι θα δίνονται ειδικά χρηματικά κίνητρα και αποζημιώσεις στους καπιταλιστές, ώστε να μην απειληθούν τα υπερκέρδη τους, επιδοτήσεις που φυσικά θα βγουν από τις τσέπες των λαών, όποτε εφαρμοστεί το νόθο 35ωρο, για να μπουν στις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Τα διάφορα "οράματα" της "κεντροαριστεράς" του κ. Σημίτη, είναι η πάση θυσία ανάπτυξη των κερδών, δηλαδή της υπερεκμετάλλευσης, το "όραμα" της επέκτασης και διείσδυσης σε νέες αγορές, συμμετοχής στην κατανομή της λείας στις νέες αγορές που δημιουργήθηκαν την τελευταία 7ετία, έστω κι από τη θέση του φτωχού συγγενή.

Αυτή η επεκτατική δράση του κεφαλαίου, εκτός του ότι δεν έχει καμία σχέση φυσικά με την αμοιβαία, επωφελή, διεθνή συνεργασία, οδηγεί στη συμμετοχή της Ελλάδας σε τυχοδιωκτικές ενέργειες της "νέας τάξης", ενέργειες ριζικά αντίθετες με τα συμφέροντα του λαού μας και των γειτονικών λαών. Η νέα δομή του ΝΑΤΟ και ό,τι έχει μεσολαβήσει επιβεβαιώνει την εκτίμηση αυτή.

Μαζί με τις αλλαγές συνόρων και την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, έχουμε ταυτόχρονα και την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, που αναμφίβολα σημαίνει περισσότερη εξάρτηση, υποδούλωση, "αποικιοποίηση" της οικονομίας από το κεφάλαιο. Είναι και αυτή εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στη διεθνή πλουτοκρατία. Εδώ φαίνεται πιο καθαρά ότι το εγχώριο κεφάλαιο και οι Ελληνες κεφαλαιούχοι γενικά πατρίδα αισθάνονται τις διεθνείς αγορές. "Πατρίδα" τους είναι η τσέπη και τα κέρδη τους.

Η ιδιωτικοποίηση γίνεται με πολλές μορφές εκχώρησης. Για παράδειγμα, η παραχώρηση της εκμετάλλευσης του αεροδρομίου των Σπάτων από τη ΧΟΧΤΙΦ για πάνω από 30 χρόνια, της γέφυρας Ρίου - Αντίρριου από γαλλική εταιρία, η παραχώρηση εκμετάλλευσης για πάνω από 70 χρόνια του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής από την "TVX Gold" αποτελούν μορφές ιδιωτικοποίησης. Στα πλαίσια της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων εντάσσεται και ο νόμος για τον "εκσυγχρονισμό των ΔΕΚΟ" ο οποίος οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση μεγάλων οργανισμών και επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ενώ ήδη πρόσφατα ψηφίστηκε στη Βουλή η γνωστή τροπολογία για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ, με τις γνωστές μάλιστα "αναταράξεις" στο πολιτικό σκηνικό.

Εμείς τοποθετούμαστε στην πολιτική των "αναδιαρθρώσεων" με άλλα κριτήρια, τα οποία π.χ., είναι:

- Οι συνθήκες δουλιάς και ζωής των εργαζομένων, τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, το αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι βάζουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, εάν είναι πρωταγωνιστές και βασικοί αποδέκτες της ανάπτυξης.

- Κριτήριο είναι αν αξιοποιούνται στο μάξιμουμ οι όποιες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, ιδιαίτερα στον παραγωγικό τομέα, αν οι κοινωνικές υπηρεσίες είναι στην υπηρεσία του λαού, που τελικά ανήκει ο πλούτος και τα παραγωγικά μέσα της χώρας.

- Κριτήριο είναι αν μειώνονται τα καπιταλιστικά κέρδη, αν μπαίνουν φραγμοί και εμπόδια στη δράση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου.

- Κριτήριο είναι αν οι εμπορικές συναλλαγές της χώρας και όλες οι δοσοληψίες της είναι αμοιβαία ωφέλιμες με άλλες χώρες ή οργανισμούς.

- Κριτήριο είναι αν τα όποια δάνεια απαιτούνται να γίνονται, γίνονται προς όφελος της ανάπτυξης ή γίνονται με όρους εκχώρησης δικαιωμάτων στο ξένο κεφάλαιο και στους διεθνείς οργανισμούς.

- Κριτήριο σε τελευταία ανάλυση είναι ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο, ποιος έχει το πάνω χέρι, ποιος δηλαδή κάνει κουμάντο.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Με όσα προηγουμένως παραθέσαμε νομίζουμε ότι γίνεται φανερό ότι η αντίληψη του ΚΚΕ είναι ότι σήμερα δύο δρόμοι επιλογής ορθώνονται μπροστά στο λαό, που αφορούν την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας:

- Ο δρόμος που υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών, του κεφαλαίου, σε βάρος του λαού, ο δρόμος της προσαρμογής και υποταγής στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ, και

Οπως στην αρχή υπογραμμίσαμε, στις γραμμές του Μετώπου θα συσπειρώνονται οι εργατοϋπάλληλοι, η αγροτιά που υποφέρει, τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης, τα κινήματα της νεολαίας, των γυναικών, της ειρήνης και του περιβάλλοντος, του πολιτισμού, της αλληλεγγύης και φιλίας των λαών.

Το Μέτωπο πάλης δε θα οικοδομηθεί από τους κομμουνιστές και μόνο. Θα κτίζεται από τους κομμουνιστές χέρι χέρι με τις πιο μαχητικές, πρωτοπόρες δυνάμεις της κοινωνίας μας.

Το Μέτωπο δε θα είναι ψευδώνυμο ή υποκατάστατο του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα στηρίξει το Μέτωπο, θα είναι ψυχή και αιμοδότης του, αλλά ταυτόχρονα θα διατηρεί την αυτοτέλειά τους ως Κόμμα.

Το Μέτωπο, ως συμμαχία δράσης για βαθιές αλλαγές, θα έχει οργανώσεις παντού εκεί όπου δουλεύει και ζει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, στις επιχειρήσεις, στις γειτονιές, στους χώρους ψυχαγωγίας της νεολαίας. Μπορεί να συμμετέχουν συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις, πανελλαδικοί και τοπικοί φορείς, κινήσεις και ομάδες που προβάλλουν λαϊκά προβλήματα και αντιστρατεύονται την πολιτική των μονοπωλίων και της "νέας τάξης πραγμάτων". Να συμμετέχουν ή να το στηρίζουν πολιτικά κόμματα, κινήσεις και ομάδες που υιοθετούν βασικά αιτήματα του λαού σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, που συμφωνούν ότι μοχλός των εξελίξεων είναι ο λαϊκός αγώνας, η ταξική πάλη.

Μας κατηγορούν ότι αρνούμαστε διάλογο και συνεργασία για τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν το λαό και τη χώρα. Μας λένε ότι η πολιτική μας πρόταση δεν είναι πειστική, γιατί δεν αναφέρεται σε πολιτική συνεργασία με τα σημερινά κόμματα. Λες και η ζωή τελειώνει με τις σημερινές πολιτικές δυνάμεις. Η ταξική πάλη, ο ενωτικός αγώνας θα καλλιεργήσει το έδαφος και για νέες πολιτικές δυνάμεις με θετική στάση στα λαϊκά προβλήματα.

Το ΚΚΕ θα ήταν πρώτο που θα έπαιρνε την πρωτοβουλία αν πίστευε ότι υπάρχει έστω και υποψία συμφωνίας και συνεργασίας με ένα ή περισσότερα από τα σημερινά κόμματα στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων του λαού. Δε φτάνει η φλυαρία περί προβλημάτων και κρίσης. Τα προβλήματα και η κρίση δεν είναι ούτε υπερκομματικά φαινόμενα, ούτε υπεράνω ιδεολογιών. Δεν υπάρχει σήμερα πρόβλημα οικονομικό, κοινωνικό που δεν είναι προϊόν του δικομματισμού, που δεν είναι προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης με κύριο μοχλό το ξένο κεφάλαιο και πιλότο τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι σήμερα είναι η στιγμή που ο καθένας μας πρέπει να αναλάβει ευθύνες.

Σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα δραστηριοποιούνται στους αγώνες, προβληματίζονται, αναζητούν τον αποτελεσματικό δρόμο συσπείρωσης και πάλης, δεν ανέχονται εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, θέλουν να κάνουν το πατριωτικό τους χρέος απέναντι στους σχεδιασμούς της "νέας τάξης" και στη ληστεία που επιβάλλουν οι πολυεθνικές, δεν ανέχονται τον περιορισμό των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών ελευθεριών. Ανθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού που θέλουν να υπηρετήσουν και με τις γνώσεις τους την υπόθεση του λαού, άνθρωποι με οράματα, που δε βολεύονται με τα απατηλά συνθήματα, τα ψέματα, τους μύθους, που δε συμβιβάζονται με τη μοιρολατρία, με μια ζωή μίζερη και χωρίς αξιοπρέπεια.

Σήμερα δεν ωφελούν συναισθηματικές εξαρτήσεις από πρόσωπα, κόμματα και αναμονές λόγω της συνήθειας χρόνων.

Είναι επιτακτική η ανάγκη ο καθένας να αποφασίσει "με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει". Σήμερα, που έχει γίνει ολοφάνερο ότι η γραμμή πλεύσης που υποστηρίζουν τα άλλα κόμματα, αλλά και η ίδια η πρακτική τους δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια ελπίδας για θετικά μέτρα και λύσεις υπέρ των εργαζομένων.

Ο δρόμος βρίσκεται στη συμπαράταξη και κοινή δράση όλων αυτών, άσχετα με το σε ποια κόμματα ή κινήσεις δραστηριοποιούνται μέχρι σήμερα.

Η αναμονή και η συναισθηματική εξάρτηση, η διστακτικότητα να κάνει κάποιος ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα έξω από τα "συνηθισμένα", πολύ φοβούμαστε ότι οδηγεί σε χειρότερους εγκλωβισμούς, σε αρνητικές εξελίξεις για την πρόοδο, αφού ουσιαστικά ισοδυναμεί με ενεργητική ή παθητική υποστήριξη καταδικασμένων αντιλαϊκών πολιτικών.

Η διέξοδος "χτίζεται". Δεν αποτελεί μια πράξη σε μονόπρακτο έργο. Εχει διάφορες φάσεις, θα περάσει από διαδικασίες μέσα στη δράση, στην πράξη. Δεν πρόκειται για μια "συμφωνία κυρίων" μακριά ή έξω από τις κοινωνικές διεργασίες, τον ίδιο το λαό. Σήμερα είναι η στιγμή να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου πάνω σε συγκεκριμένα πεδία κοινωνικοπολιτικής δράσης. Εκεί θα δοκιμαζόμαστε όλοι, εκεί θα αναπτύσσεται η πρωτοβουλία, εκεί θα κατακτήσουμε την πείρα.

Πεδία που εμείς οι κομμουνιστές θεωρούμε ότι μπορούν να δημιουργηθούν συσπειρώσεις και να γίνει η αρχή, είναι όλα όσα αφορούν τα λαϊκά προβλήματα, τα προβλήματα εθνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατίας.

Ιδιαίτερα όμως ξεχωρίζουμε, λόγω της σημασίας τους και της επικαιρότητας:

- Τη δράση για διατήρηση, διεύρυνση και πραγματικό εκσυγχρονισμό των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων στην απασχόληση, ενάντια στις πολιτικές που έχουν στόχο τη "μείωση του εργατικού κόστους", που συνεπάγονται μόνο πισωγύρισμα στη βαρβαρότητα των εργασιακών σχέσεων, αφού συνοδεύονται από νέες μεθόδους εντατικοποίησης και εκμετάλλευσης.

- Τον αγώνα για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, ενάντια στους αντιεκπαιδευτικούς νόμους που θέλουν να υπηρετήσουν μόνο το νέο μοντέλο των πολυεθνικών, του σύγχρονου μισοειδικευμένου, μισομορφωμένου, μισοάνεργου εργάτη.

- Την πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας.

- Το κίνημα για την ειρήνη στην περιοχή, στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο, ενάντια στο ΝΑΤΟ και τη νέα δομή του. Πάλη κατά της διχοτόμησης και αμερικανοποίησης τους Αιγαίου, της παραβίασης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Στη δράση ώστε κανένας Ελληνας φαντάρος να μη συμμετέχει σε δυνάμεις ταχείας επέμβασης.

- Τον αγώνα για τα κοινωνικά δικαιώματα, την υγεία, τα δικαιώματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες, για την κοινωνική προστασία των λαϊκών στρωμάτων. Τον αγώνα ενάντια στη μάστιγα των ναρκωτικών, για την πολιτιστική ανάταση, την υπεράσπιση των παραδόσεων, του πολιτισμού και της γλώσσας μας.

- Ιδιαίτερα φέτος, που έχουμε τη μάχη των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, είναι ανάγκη να γεννηθεί μια πλατιά λαϊκή συσπείρωση πάνω σε προγράμματα που θα υπηρετούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους δημότες σε αντίθεση με την κυρίαρχη πολιτική.

Υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις σε όλους τους χώρους. Ολοι αυτοί, κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες, κινήσεις, επιτροπές αγώνα, μπορούν να αποτελέσουν τη μαγιά ευρύτερων αγωνιστικών κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων. Αν θα θέλαμε να συνοψίσουμε αγαπητοί φίλοι και φίλες, θα λέγαμε ότι στην αντιλαϊκή επίθεση που έχουν εξαπολύσει, πρέπει άμεσα να αντιτάξουμε όλοι μαζί, μια μεγάλη Λαϊκή Αντεπίθεση!