ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

Οι μισομαρξιστές "εξηγούν" τον Μαρξ

"Ο Μαρξ ξαναχτυπά σ' έναν κόσμο απέραντης σιωπής".

"Οι "νικητές" υποκλίνονται, η πραγματικότητα τον δικαιώνει".

"Κάρολος χωρίς ...οικονομία: Περιβάλλον, αποξένωση, στρες, έγκλημα, χρήμα".

"Η ρεβάνς ενός ουτοπιστή".

"Η θυελλώδης ζωή ενός φλογερού επαναστάτη".

"Ξανά Μανά Μαρξ".

"Δεν ήταν ΙΝ, ήταν φευγάτος".

"Μαρξισμός άνευ ...διδασκάλου".

"Το βιβλίο που άρχισε ο Μαρξ γράφεται ακόμα...".

Τα παραπάνω αποφθέγματα διακοσμούν και χαρακτηρίζουν ως τίτλοι ένα σύνολο άρθρων και ρεπορτάζ του περιοδικού "ΜΕΤΡΟ" (τεύχος του Μάρτη '98), που αποτελούν ένα αφιέρωμα στον Κ. Μαρξ, με αφορμή τα 150 χρόνια από την πρώτη δημοσίευση του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος (Φλεβάρης του 1848). Ενα αφιέρωμα, που αναφέρεται περισσότερο στους συντάκτες του, παρά στον ίδιο τον Μαρξ και το έργο του.

Ο Μαρξ ...τη γλιτώνει φτηνά, θεωρείται χρήσιμος έως αναγκαίος για την ανάλυση και την κριτική της σημερινής πραγματικότητας γενικά και της καπιταλιστικής οικονομίας ειδικότερα. Ωστόσο, και αυτό το αφιέρωμα, όπως οι περισσότερες σύγχρονες ενασχολήσεις, προσεγγίσεις, αναλύσεις του Μαρξ και του μαρξισμού είναι ενασχολήσεις, προσεγγίσεις και αναλύσεις για τον Μαρξ χωρίς το μαρξισμό. Η συνταγή γνωστή: Κουβεντιάζοντας για τον Μαρξ, αποφεύγεται επιμελώς - εκτός από μια αραιή υπενθύμιση, ίσως - η ουσία του μαρξισμού, δηλαδή η ανάγκη ανατροπής του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Μια και όχι λίγοι από τους συντάκτες του αφιερώματος έχουν προσχωρήσει - ή ήταν πάντα - στις πολιτικές δυνάμεις συντήρησης του καπιταλισμού, κατανοούμε πολύ καλά το βασικό κίνητρο αυτού του κοψίματος των φτερών του Μαρξ, δηλαδή του ανατρεπτικού περιεχομένου της διδασκαλίας του. Με τον Μαρξ, η Φιλοσοφία έχασε το θεωρητικό χαρακτήρα της και έγινε το θεωρητικό όπλο της πρακτικής δράσης. Τον περιορίζουν όμως στην ιδιότητα του κριτικού αναλυτή, του επιβεβαιωμένου ακόμα από τα ανώτερα στελέχη του τραπεζικού, του επιχειρησιακού, του οικονομικού, βιομηχανικού καπιταλιστικού κόσμου. Με διάφορα τσιτάτα αποφθεγμάτων τους αποδείχνεται πόσο δίκιο είχε ο Μαρξ.

Στο ρεπορτάζ "Ξανά Μανά Μαρξ" περνάει μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη ένα φάσμα από διανοούμενους, που "ανακάλυψαν πάλι" τον Μαρξ: Γάλλοι, Βρετανοί, Αμερικάνοι, Ελληνες εκφράζονται για τη σημερινή χρησιμότητα του Μαρξ ως εργαλείου ανάλυσης των κοινωνιών μας. "Ο Μαρξ έχει ζήτηση", "ο Μαρξ είναι μεγαλειώδης", "ο Μαρξ είναι ο πιο καίριος". "Χωρίς το Μαρξ δεν μπορείς να αναλύσεις τις πολλές πτυχές της σημερινής πραγματικότητας του καπιταλισμού, τις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας, τις επιδράσεις της τεχνολογίας στην κουλτούρα". Η ουτοπία έχει το λόγο σε μια εποχή, στην οποία η υπάρχουσα τάξη είναι ανορθολογική κλπ., κλπ. Και η "ανακάλυψη των διανοουμένων" διακοσμείται με ένα φωτογραφικό υλικό, που δείχνει ουρές και ουρές ανέργων, τότε και τώρα...

Η σύνδεση, όμως, αυτών των στοιχείων με την πραγματικότητα, που με βάση τη θεωρία, την οποία όλοι λένε ότι πρεσβεύουν, ζητάει ανατροπή, πέφτει θύμα στο βωμό της εκλεκτικιστικής χρησιμότητας του Μαρξ.

Αντί αυτού, η λεζάντα των φωτογραφιών είναι παρμένη από τη μεγάλη οικονομική εφημερίδα "Γουόλ Στριτ Τζόρναλ", λέγοντας τα εξής: "Ο Μαρξ επινόησε έναν τρόπο έρευνας, προορισμένο να αναλύσει μια πραγματικότητα θαμμένη κάτω από την επιφάνεια της ιστορίας... Ο συνδυασμός από τον Μαρξ διόρασης και μεθόδου άλλαξαν μόνιμα τον τρόπο με τον οποίο η πραγματικότητα θα γίνεται αντιληπτή".

Ο Μαρξ χλευάζει τους ημιμαθείς μαθητές του, λέγοντάς τους: "Κι όμως, δε με καταλάβατε", θα πει ένας πρώην μαθητής του Μαρξ, που τα κατάλαβε όλα τώρα και γι' αυτό, σήμερα, δε δηλώνει μαρξιστής, όπως κάποτε, γιατί "κινδυνεύεις να ταυτιστείς με κάποιους, που ενδεχομένως δηλώνουν και αυτοί μαρξιστές, αλλά σας χωρίζει χάος". Ωστόσο, κατά τ' άλλα, επίκαιρος ο Μαρξ.

Ενας άλλος, που θυμάται ότι τον καιρό της χούντας διαβάζανε στα φοιτητικά διαμερίσματα τα παράνομα βιβλία των Μαρξ - Ενγκελς, λέει: "... είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε μαρξιστές. Εφ' όρου ζωής". Πώς εκδικείται όμως ο "ουτοπιστής" Μαρξ ή πώς παίρνει ρεβάνς; Με το ότι μεγάλοι των χρηματιστηρίων και των τραπεζών καταφεύγουν στο "Κεφάλαιο" για να ερμηνεύσουν το δικό τους κόσμο. "Από την Μπούντεσμπανγκ μέχρι τον Σόρος, τσιτάρει Μαρξ όλος ο χώρος", είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος του εν λόγω άρθρου.

Εκεί διαβάζουμε πολλά και διάφορα αποφθέγματα μεγαλοεπιχειρηματιών, χρηματιστηριακών και τραπεζικών παραγόντων, έγκυρων οικονομικών εφημερίδων κλπ., που επιβεβαιώνουν τις διορατικότατες αναλύσεις του Μαρξ, σχετικά με τον κόσμο τους.

Τα στοιχεία, όντως, είναι πολύ ενδιαφέροντα. Γιατί, όμως, το έκπληκτο ύφος, που διέπει όλο το άρθρο; Ο αρθρογράφος προειδοποιεί τον αναγνώστη ότι μπορεί και να πάθει εγκεφαλικό, μόλις μάθει σε ποιους ανήκουν οι δηλώσεις, που αναφέρονται.

Γιατί, όμως, να κάνουν τόση εντύπωση τα "μαρξιστικά" λόγια των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου;

Από τότε, που υπάρχει ο Μαρξ, το καπιταλιστικό κατεστημένο έχει δείξει, όχι μόνο μια φορά, ότι διαβάζει Μαρξ. Με την πράξη του έχει δείξει ότι μελετά τις αναλύσεις του Μαρξ, σχετικά με την κοινωνία του καπιταλισμού. Οχι βέβαια για να βοηθήσει στην ανατροπή του, αλλά για να γίνει πιο εξειδικευμένο στα μέσα και στους τρόπους καταπολέμησης της μελλοντικής ανατροπής του. Με λίγα λόγια: Για να γίνει μανούλα στην αντιμετώπιση της ταξικής πάλης, την οποία το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα γεννάει.

Χρειάζεται το κατεστημένο μαρξιστικές γνώσεις, διότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος αναστολής της ιστορικής νομοτέλειας έχει σαν απαραίτητη προϋπόθεση τη γνώση αυτής της νομοτέλειας.

Επομένως, δεν πρέπει να κάνει εντύπωση ή έκπληξη, ούτε να γεννήσει ερωτηματικά το γεγονός ότι οι διάφοροι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου διαπιστώνουν την ορθότητα των αναλύσεων και των επιστημονικά θεμελιωμένων προβλέψεων του Μαρξ ότι γνωρίζουν τον Μαρξ όσο λίγοι μαρξιστές, ιδιαίτερα σήμερα που συσσωρεύονται επικίνδυνα οι αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού.

Το εγκεφαλικό, που θα πάθαινε ο αναγνώστης, μόλις μάθει ποιανών είναι οι "μαρξιστικές" δηλώσεις, θα το πάθουν μάλλον ευκολότερα εκείνοι που κάνουν τις δηλώσεις, μπροστά στα συσσωρευμένα αδιέξοδά τους και μπροστά στην όλο και αυξανόμενη λαϊκή αγανάκτηση, η οποία στο κάτω - κάτω της γραφής μπορεί να εκραγεί.

Εδώ, όμως, θα τους χρειαζόταν και η ενασχόληση με τον πολυαποσιωπημένο Λένιν, το κομματιασμένο άγαλμα του οποίου στην ταινία του Θ. Αγγελόπουλου "Το βλέμμα του Οδυσσέα" ταξιδεύει με πλοίο φορτηγό από τη Ρουμανία στη Γερμανία, το τεντωμένο χέρι να δείχνει προς τον ουρανό. Ενα πλάνο, το οποίο αναφέρεται και στο αφιέρωμα στο "ΜΕΤΡΟ".

Θα αφήσουμε την ερμηνεία αυτής της εικόνας σ' όσους την έχουν δει. Τι θέλει, όμως, να συμβολίσει το αφιέρωμα μ' αυτήν την εικόνα, ότι ο Λένιν επιστρέφει στις ρίζες του μαρξισμού; Οτι δεν είναι ο λενινισμός, ο μαρξισμός της εποχής μας, της εποχής του ιμπεριαλισμού, ή να χρεώσουν στον Λένιν την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων;

Ενα είναι γεγονός: Ο μαρξισμός της σύγχρονης εποχής, ο λενινισμός, η θεωρία της ανατροπής του καπιταλισμού στις σημερινές συνθήκες και όχι μόνο στις "καθυστερημένες" χώρες, η επεξεργασία της τακτικής και στρατηγικής για να πραγματοποιηθεί αυτή σήμερα, είναι εκείνο το οποίο αποσιωπάται στον κόσμο, στον οποίο "ο Μαρξ ξαναχτυπά". Είναι εκείνο που απουσιάζει, όχι μόνο από τις δηλώσεις των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και των όψιμων "εγκωμιαστών" των "επιβεβαιωτών" του μαρξισμού. Η αναφορά - δειλά - δειλά - στο όνομα του Λένιν, η υπενθύμιση - ανάμεσα στις γραμμές - των ταξικών αγώνων ή η μνεία της θέσης του Μαρξ "δε φτάνει μόνο να εξηγήσουμε τον κόσμο, πρέπει και να τον αλλάξουμε" επιβάλλει να επικεντρώνουμε το ζήτημα στο "πώς" θα τον αλλάξουμε. Κι αυτό σημαίνει: Οχι ακαδημαϊκή συζήτηση για τον Μαρξ, όχι εγκωμιαστικά αφιερώματα γεμάτα από βολικές επιβεβαιώσεις του Μαρξ χωρίς συνέπειες, αλλά πρακτική εφαρμογή της ανατρεπτικής και ανοικοδομητικής για τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία θεωρίας του.

Αννεκε ΙΩΑΝΝΑΤΟΥ

ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ιστορία αλληλεξάρτησης και επεμβάσεων

Μετά το θάνατο του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, μαζί με το θέμα της διαδοχής, έρχεται και πάλι στην επιφάνεια το θέμα των σχέσεων Εκκλησίας και κράτους. Η αναγκαιότητα πλήρους διαχωρισμού έχει ωριμάσει πλέον περισσότερο από ποτέ. Ομως, οι "πειρασμοί" και για τις δύο πλευρές είναι μεγάλοι. Το μεν κράτος θέλει να ασκεί πολιτική μέσω της Εκκλησίας και χρησιμοποιείται για το λόγο αυτό η θρησκεία, η δε Εκκλησία προσδοκά σε οφέλη από το κράτος, αλλά κυρίως αποβλέπει στο να χρησιμοποιεί το κράτος για την επίτευξη των δικών της στόχων.

Η αναγκαιότητα μιας τέτοιας μεταρρύθμισης είναι παλιά. Είχε τεθεί κατά τις συζητήσεις για την επεξεργασία του ισχύοντος Συντάγματος, αλλά και σε αυτές που γίνονται ενόψει της αναθεώρησής του. Ολα δε τα προηγούμενα χρόνια βγήκε στην επιφάνεια με διάφορες ευκαιρίες. Αυτό έγινε όταν στις αρχές της δεκαετίας του '80 καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος, στην απόπειρα ρύθμισης της εκκλησιαστικής περιουσίας, στο θέμα που προέκυψε με την αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες κλπ. Με το διαχωρισμό θα εκλείψουν οι τριβές, που κατά καιρούς εκδηλώνονται μεταξύ Εκκλησίας και κράτους. Η ανάγκη επανακαθορισμού των σχέσεων προβάλλει και μέσα από τους κόλπους της Εκκλησίας, με τον όρο, όμως, ο διαχωρισμός να είναι σταδιακός. Αυτό που επιθυμεί η Εκκλησία είναι, σε πρώτη φάση, να αποκτήσει ανεξαρτησία κινήσεων απέναντι στο κράτος. Επίσης σε μια παραπέρα πορεία διαχωρισμού αυτό που επιθυμεί είναι να μην διαταραχτεί το σημερινό καθεστώς μισθοδοσίας των κληρικών από το κράτος.

Η νεότερη ιστορία της Εκκλησίας είναι γεμάτη επεμβάσεις του κράτους στη διοίκησή της, αλλά και επεμβάσεις της Εκκλησίας στα πολιτικά πράγματα. Πολλές φορές οι επεμβάσεις του κράτους εκδηλώνεται με τη μορφή ενδοεκκλησιαστικών κρίσεων. Μια τέτοια κρίση ήταν και αυτή με τους ιερωνυμικούς μητροπολίτες, που ζητούσαν να αποκατασταθούν στις έδρες τους, απ' όπου είχαν εκπέσει το 1974, επειδή είχαν τοποθετηθεί αντικανονικά από τη χούντα. Το ανώμαλο εκκλησιαστικό καθεστώς είχε ξεκινήσει το 1967, όταν η χούντα κατήργησε τη νόμιμη ιεραρχία και διόρισε οχταμελή Σύνοδο που εξέλεξε ως αρχιεπίσκοπο τον Ιερώνυμο. Στη συνέχεια, τοποθετήθηκαν άνθρωποι των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων σε πάνω από τριάντα μητροπόλεις. Το 1974, επί χούντας Ιωαννίδη, παραιτείται ο Ιερώνυμος και καλείται η παλιά ιεραρχία για να εκλέξει νέο αρχιεπίσκοπο. Εκλέγεται ο Σεραφείμ και στη συνέχεια απομακρύνονται οι 12 από τους αντικανονικά εκλεγμένους μητροπολίτες, ανάμεσά τους και αυτοί που έκαναν το 1993 την προσφυγή στο ΣτΕ.

Οι σχέσεις Εκκλησίας και κράτους είναι τόσο παλιές, όσο και το ελεύθερο ελληνικό κράτος. Είναι σχέσεις αλληλεξάρτησης και αλληλοεπέμβασης. Σχέσεις κατοχυρωμένες και συνταγματικά. Στο Σύνταγμα, στο άρθρο 3, αναφέρεται ότι επικρατούσα θρησκεία είναι η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού και σε αυτό ορίζονται τα του τρόπου διοίκησής της. Δηλαδή η Ελλάδα είναι από τις λίγες στην Ευρώπη, που έχει επίσημη θρησκεία κατοχυρωμένη και από το Σύνταγμα. Το ΚΚΕ ήταν πάντα και είναι υπέρ του διαχωρισμού Εκκλησίας και κράτους με την αναγκαία τροποποίηση του Συντάγματος. Εξάλλου και στην πρόταση που έχει καταθέσει, ενόψει της συνταγματικής αναθεώρησης, επιμένει στον πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας από το κράτος και στην κατάργηση του άρθρου 3 του Συντάγματος.

Ενα ακόμα ανοιχτό θέμα, που συνδέεται με το όλο πλέγμα των σχέσεων Εκκλησίας και κράτος και το οποίο αναζητά λύση, είναι αυτό των σχέσεων μεταξύ Εκκλησίας της Ελλάδας και Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.Οι σχέσεις αυτές έχουν χαρακτήρα χρόνιας ρήξης, που κατά βάση είναι πρόβλημα νομής της εκκλησιαστικής εξουσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος από το 1991 που ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο δεν έχει δεχτεί ακόμα επίσημη πρόσκληση για επίσκεψη από την Εκκλησία της Ελλάδας, η οποία πάντα βλέπει με καχυποψία τις κινήσεις του Πατριαρχείου, φοβούμενη ότι μπορεί αυτό, λόγω της άμεσης επικοινωνίας που έχει με τους Ελληνες χριστιανούς ορθόδοξους, να την υποκαταστήσει σε πνευματικό - θρησκευτικό, αλλά και σε επίπεδο γενικότερης επιρροής.

Διάσταση, όμως, έχει εκδηλωθεί και μεταξύ Φαναρίου και ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών,επειδή σε κάποιες περιπτώσεις ο πατριάρχης αγνοεί τις υποδείξεις της ελληνικής διπλωματίας, κυρίως σε θέματα που αφορούν το ρόλο του Πατριαρχείου και την ανάμειξή του στα θέματα της διαδοχής του Αμερικής Ιακώβου, της απόσχισης από το Πατριαρχείο Μόσχας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Εσθονίας, κάτι που ο Θ. Πάγκαλος θεώρησε ότι θέτει σε κίνδυνο τις ελληνορωσικές σχέσεις. Ετσι, λοιπόν, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών υπέκυψε στον "πειρασμό" να χρησιμοποιήσει την Εκκλησία της Ελλάδας, ώστε να ασκηθεί πίεση στον πατριάρχη.

Κ. Ζ.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Είναι όλοι τους... ΟΝΕδίτες

Ο κ. Σημίτης θα κάνει πρόωρες εκλογές;". Να το ερώτημα, που, υπό μορφή απειλής, τίθεται ποικιλοτρόπως από ορισμένους. Είναι αυτονόητο ότι οι πελαγοδρομούντες σε τέτοιους λεωφόρους ερωτημάτων που άπτονται της "υψηλής πολιτικής", καθόλου δεν αναρωτιούνται αν και πώς θα κάνουν Πάσχα οι εργαζόμενοι των κατά 14% υποτιμημένων εισοδημάτων ή το 25% των κατοίκων της χώρας, που έχουν... συγκλίνει με τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων πολιτών, και το επίπεδο διαβίωσής τους κινείται κάτω του ορίου της φτώχειας.

Αδιαφορώντας πλήρως για την αυθάδεια εκείνων, που, όταν ακούν για φτώχεια και ανέχεια σουφρώνουν τη μυτούλα τους και, κάνουν λόγο για... λαϊκισμό, συνεχίζουμε: "Ο κ. Σημίτης θα φέρει σε πέρας την πολιτική του ή θα παραμείνει "όμηρος" της εσωκομματικής του "αντιπολίτευσης" (εδώ γελάνε), όπως συνέβη με την υπόθεση της "Ολυμπιακής";",διερωτώνται οι ίδιοι αναλυτές. Φυσικά, καμία απορία δεν τους γεννά το ερώτημα πώς θα τα βγάλουν πέρα τα εκατομμύρια των μισθωτών, που, σύμφωνα με τις διατάξεις του ΠΑΣΟΚικώς ομόφωνα ψηφισθέντος νόμου, καλούνται να εργάζονται πέραν των δυνάμεών τους, χωρίς να τους αναγνωρίζονται υπερωρίες, αργίες και στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα.

Σε αυτή την κατηγορία των ερωτημάτων που κατακλύζουν την πολιτική επικαιρότητα εντάσσονται και εκείνα που τίθενται ώστε να απαντηθούν αγωνίες, όπως: "Θα μπούμε στην ΟΝΕ;". "Θα επιτευχθεί η πλήρης κατάλυση των εργασιακών σχέσεων για να μπούμε στην ΟΝΕ;". "Θα γίνει κατορθωτό να επεκταθεί σε όλους τους τομείς της οικονομίας το πάγωμα των μισθών ώστε να μπούμε στην ΟΝΕ;". Κατά το κοινώς λεγόμενο, θα τα κάνει όλα στάχτη και μπούρμπουλι η κυβέρνηση, ώστε να εκπληρωθεί η "Μεγάλη Ιδέα" των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλοεργολάβων, των τραπεζιτών και λοιπών... "μη εχόντων και κατεχόντων", που θέλουν κι αυτοί, πιστοί υπηρέτες και "εταίροι" των πολυεθνικών, να πλασαριστούν στο ευρω - ενωσιακό τραπέζι των "κανιβάλων" της καπιταλιστικής ολοκληρωτικής αδηφαγίας;

Φυσικά, το ερώτημα "γιατί να μπούμε στην ΟΝΕ;",αφού προϋπόθεση για να μπούμε και κατόπιν για να μη βγούμε είναι να πάψουμε να ζούμε, δεν εντάσσεται, και λογικά, στην προπαγανδιστική φαρέτρα της κυβέρνησης, των συμπολιτευόμενών της και των αφεντικών τους. Οπως δεν εντάσσεται το ερώτημα γιατί ο ελληνικός λαός να αγωνιά για την επίτευξη μιας πολιτικής, που με έμβλημα το "μονόδρομο" της Μπούντεσμπανγκ, καθιστά σαφέστατο πως είτε οι κεφαλαιοκράτες μπουν στην ΟΝΕ, είτε δεν μπουν, τα λαϊκά στρώματα δεν πρόκειται να βγουν από το τούνελ της όλο και βαθύτερης λιτότητας, της όλο και εντονότερης αμφισβήτησης των κατακτήσεών τους, της όλο και περισσότερης εκμετάλλευσης.

Είναι πρόδηλο, ότι η καταγραφή των ερωτημάτων που μετατρέπονται σε κεντρικό ζήτημα της επικαιρότητας το τελευταίο διάστημα, αλλά, και κυρίως, εκείνων που αποσιωπώνται πλήρως, αποτελεί μια πρώτη αφετηρία για να προσεγγίσει κανείς τα τεκταινόμενα στην κυβέρνηση και την πολιτική ζωή γενικότερα, δεδομένου ότι ο κ. Σημίτης κατέχει σήμερα το ρόλο του διαχειριστή των συμφερόντων εκείνων που τον σιγοντάρουν, μέσω των μηχανισμών πλύσης εγκεφάλου της λαϊκής συνείδησης.

***

Η κυβέρνηση, λοιπόν, καλείται μετά την υπόθεση της "Ολυμπιακής" να απαντήσει αν είναι "ικανή" να ολοκληρώσει το έργο που της έχει ανατεθεί, ή αν θα υποκύψει μπροστά στη λαϊκή αγανάκτηση. Οποιος δει τον ελεγχόμενο από το μεγάλο κεφάλαιο Τύπο των ημερών, θα διαπιστώσει ότι η πίεση που ασκείται για "πάση θυσία" προώθηση της πολιτικής των "διαρθρωτικών αλλαγών" στις εργασιακές σχέσεις, στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΔΕΚΟ, στο ασφαλιστικό σύστημα, στον τομέα τον εισοδηματικό, είναι εξαιρετικά προωθημένη.

Από την πλευρά της η κυβέρνηση απαντά πως και βέβαια είναι "αποφασισμένη" να ολοκληρώσει το έργο της. Ο πρωθυπουργός, υποκλινόμενος προς την άρχουσα τάξη, δηλώνει σε όλους τους τόνους πως δε διαπραγματεύεται την πολιτική του. Αλληθωρίζοντας προς την "εσωκομματική αντιπολίτευση" (εδώ ξαναγελάνε), λέει πως δε θα δεχτεί να του θέσει "όρους" κανείς. Υπαινισσόμενος το "χαρτί" των εκλογών, απειλεί πως, τελικά, δεν τον ενδιαφέρει η διατήρηση της εξουσίας, αλλά η εφαρμογή της πολιτικής του.

Πρόκειται για σταράτες κουβέντες, πέρα από τις κορόνες εσωκομματικής κατανάλωσης, που πρέπει να λάβει υπόψη του ο ελληνικός λαός. Διότι, ο Κ. Σημίτης μπορεί να μην σκέφτεται προσφυγή στις εκλογές τώρα, αλλά αν παραστεί ανάγκη να καταφύγει η ολιγαρχία στις κάλπες για να ξεπεράσει τα εμπόδια που ενδεχομένως της δημιουργήσει το λαϊκό κίνημα, πρέπει να έχει προετοιμάσει το έδαφος και κυρίως τους έτοιμους (ροζ, μπλε και πράσινο -μπλε)... ΟΝΕδίτες, να σιγοντάρουν σε "οικουμενικές" λύσεις.

***

Την ίδια ώρα, αυτή η περιβόητη "εσωκομματική αντιπολίτευση" έδειξε με την περίπτωση της "Ολυμπιακής" τον πραγματικό της ρόλο. Οχι μόνο ψήφισε το νομοσχέδιο, συμβάλλοντας ομόφωνα στην προώθηση του ευρω - ενωσιακού Μεσαίωνα, αλλά λειτούργησε και ως η "αριστερή" πτέρυγα της αντιλαϊκής σταυροφορίας. Προσφέρθηκε ασμένως και ασμένως αξιοποιήθηκε από τους σφαγιαστές της αλήθειας, σαν η ασπίδα μιας αντιδραστικής πολιτικής. Πίσω από τις δικές της "αντιπολιτευτικές".... τζιριτζάντζουλες, οι οποίες φωταγωγήθηκαν προκλητικά από τα ΜΜΕ, επιχειρείται να μείνει στο σκοτάδι το είδος των διατάξεων που ψηφίστηκαν και γυρίζουν την Ελλάδα στον 19ο αιώνα!Τα "γεύματα" στο σπίτι του Γ. Χαραλαμπόπουλου, τα διαδικαστικά τερτίπια των 17 βουλευτών, οι "απορίες ψάλτου βηξ" των "Τσοχατζοπουλικών", έγιναν το προπέτασμα καπνού πίσω από το οποίο συντελέστηκε το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό αντεργατικό τερατούργημα. Με τις πειθαρχημένες ψήφους όλων! Η απεικόνιση της παραπάνω πραγματικότητας, δε σημαίνει φυσικά ότι εντός του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης δεν υπάρχει πρόβλημα. Σαφώς και προκαλεί τριβές και αναταράξεις η λαϊκή δυσφορία. Αλλωστε οι δηλώσεις των μελών της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης", που ούτε λίγο, ούτε πολύ λένε πως "εμείς ό,τι κάνουμε το κάνουμε γιατί ως βουλευτές δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τον κόσμο, όπως κρύβονται οι υπουργοί",ή οι ανησυχίες του Γ. Χαραλαμπόπουλου, ότι χάνει το ΠΑΣΟΚ κόσμο από τ' αριστερά, λένε πολλά... Αν προστεθούν οι προσωπικές φιλοδοξίες, η αναζήτηση ανταλλαγμάτων για πόστα από την ηγετική ομάδα, η προσπάθεια ατομικής διάσωσης από το κόστος που προκαλεί η στήριξη της ακολουθούμενης πολιτικής, καθώς και η ιδεολογικο - πολιτική προσήλωση σε σοσιαλδημοκρατικές μεθόδους εξαπάτησης της περασμένης δεκαετίας, προκύπτει σε σημαντικό βαθμό η αφετηρία των "διαφωνούντων". Οι δραστηριότητές τους, δε, αναμένεται να γνωρίσουν νέες "δόξες" ενόψει δημοτικών εκλογών και συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, που επίσης θα προκαλέσουν νέα γενικότερα σενάρια.

Οσο για τα "ψυχικά χάσματα" εντός της "εκσυγχρονιστικής" ομάδας, και τις ανταλλαγές... φιλοφρονήσεων του τύπου "είστε καραγκιόζηδες" - "είσαι βάρβαρη",μεταξύ Β. Παπανδρέου και Μεγάρου Μαξίμου, η ύπαρξή τους ας αναζητηθεί επίσης στη σύγχυση που προκαλεί η κοινωνική αγανάκτηση, οι προσωπικές φιλοδοξίες του μέλλοντος, και, γιατί όχι, η πολεμική σχέση που αναπτύσσεται για το μοίρασμα της λείας ανάμεσα στα διαφορετικά... μετερίζια της διαπλοκής...

***

Για όλους τους παραπάνω πρωταγωνιστές της "υψηλής πολιτικής" ένα είναι σαφές. Οτι έχουν κατατάξει το λαό στο περιθώριο των... ενδιαφερόντων τους. 'Η για την ακρίβεια, έχουν τάξει εαυτόν στην υπηρεσία του ποιος θα εξαπατήσει καλύτερα τα λαϊκά στρώματα και θα συμβάλει για την επιβολή του "μονόδρομου" της ΟΝΕ. Ο μεν κύριος Σημίτης και η κυβέρνησή του προσπαθεί να μας πείσει ότι η επιβίωσή μας ως έθνος περνάει μέσα από την κατοχύρωση της χώρας σαν οικόπεδο του Κολ και του Κλίντο,ν καθώς από το αν οι κ.κ. Κόκκαλης, Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Κοπελούζος κλπ. θα ενταχθούν στην "πρώτη" ταχύτητα των αρπακτικών της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.

'Η δε, "εσωκομματική αντιπολίτευση" (μην ξεχνάτε το γέλιο εδώ) επιδιώκει να χριστεί ως ο "Δούρειος Ιππος" της ακολουθούμενης πολιτικής, παίζοντας το παιχνίδι της ενίσχυσης των αυταπατών στα λαϊκά στρώματα για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ και ενεργώντας ως το "αριστερό κερασάκι" του εγχώριου θατσερισμού.

Ο ελληνικός λαός απέναντι σε αυτή την ομοφωνία των αντιλαϊκών επιτελείων δεν έχει περιθώρια για αυταπάτες και αναστολές. 'Η θα βγει στους δρόμους, ή οι εργάτες θα συστρατευτούν με τους αγρότες, και εκείνοι με τους άνεργους και όλοι μαζί με τα μικρομεσαία στρώματα, συγκροτώντας ένα παλλαϊκό Μέτωπο Πάλης, που με τον αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό του προσανατολισμό θα θέτει σε αμφισβήτηση τα ίδια τα θεμέλια του συστήματος, ή θα κατακρεουργηθεί στις γκιλοτίνες του "μονόδρομου" της ολιγαρχίας.

Το ΚΚΕ έχει προ πολλού δείξει και πορεύεται αυτό το δρόμο. Ενα δρόμο που το νικηφόρο τέλος του περνάει μέσα από σημαντικούς σταθμούς, όπως οι μάχες μέσα και έξω από τη Βουλή για να μην περάσουν τα μέτρα που θυμίζουν πνεύμα Σπράου (σε όλους τους τομείς) ή οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Σταθμοί όπου η λαϊκή συσπείρωση μπορεί και πρέπει να αποτυπωθεί στην κοινωνική ζωή και να βάλει τη σφραγίδα της στην πολιτική ζωή του τόπου.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ