ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

Διεύρυνση κερδών, διεύρυνση εκμετάλλευσης

Ισως η Σύνοδος Κορυφής του Κάρντιφ να ήταν η τελευταία για τον Γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Κολ. Το ερχόμενο Φθινόπωρο γίνονται οι εκλογές στη Γερμανία και οι δημοσκοπήσεις δίνουν προβάδισμα στον ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γκ. Σρέντερ. Αυτές οι εκλογές, λοιπόν, έριξαν τη σκιά τους στο Κάρντιφ, αφού η πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης εξαρτάται από την"ατμομηχανή" της. Μπορεί να μην αναμένονται αλλαγές στην "ευρωπαϊκή" πολιτική της Γερμανίας, όμως πολλά από τα θέματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν εμπλακεί στην προεκλογική μάχη εμποδίζοντας τη συζήτηση στη Σύνοδο των"δεκαπέντε". Ετσι για τα κρίσιμα θέματα της διεύρυνσης, της "Ατζέντας 2000", του κοινοτικού προϋπολογισμού, οι αποφάσεις παραπέμφθηκαν για το πρώτο εξάμηνο του 1999, όταν η Γερμανία θα έχει την προεδρία της Ενωσης. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι η Σύνοδος του Κάρντιφ ήταν άνευ ενδιαφέροντος. Οι συζητήσεις που έγιναν προσδιόρισαν το πλαίσιο των μελλοντικών αποφάσεων και έδωσαν τη δυνατότητα να μετρηθούν οι συσχετισμοί δυνάμεων.

Ωστόσο, ο Χ. Κολ φρόντισε, καλού - κακού, να αφήσει μια "υποθήκη" στο Κάρντιφ. Με την κοινή επιστολή του Γερμανού καγκελάριου και του προέδρου της Γαλλίας επανεγγράφεται το θέμα της "πολιτικής ενοποίησης" στην ημερήσια διάταξη. Για να μην λησμονούν οι "εταίροι" ότι το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο περιορίζεται στην ΟΝΕ, όσο δεν αποκτά πολιτική θωράκιση, είναι εύθραυστο όχι μόνο εξαιτίας της πάλης των εργαζομένων, της πάλης των λαών, αλλά και εξαιτίας των εσωτερικών ανταγωνισμών.

* * *

Η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς την Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη είναι μια επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα για το "ευρωπαϊκό" κεφάλαιο. Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις έχουν κάνει, προ καιρού, την εισβολή τους σ' αυτά τα κράτη, λεηλατώντας πλουτοπαραγωγικές πηγές, βιομηχανικά συγκροτήματα, υποδομές, βάζοντας υπό το ζυγό της πιο άγριας εκμετάλλευσης εκατομμύρια εργαζόμενους. Γνώριζαν όμως ότι αυτή η δραστηριότητα παραμένει επισφαλής όσο συνεχίζεται η "πολιτική αστάθεια", όσο δεν υπάρχει μια ισχυρή κεντρική εξουσία, που να εξασφαλίζει τα κέρδη και τα συμφέροντά τους. Αυτό επιχειρούν, εκτός των άλλων, να πετύχουν με τη διεύρυνση, με την ένταξη αυτών των χωρών κάτω από την ομπρέλα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η διεύρυνση όμως είναι και μια κατ' εξοχήν γερμανική επιλογή. Τα υπό ένταξη κράτη αντιμετωπίζονται από τη Γερμανία σαν "ενδοχώρα", και όχι άδικα. Σύμφωνα με στοιχεία της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας J. P. Morgan, η Ανατολική Ευρώπη απορρόφησε το 1997 περίπου το 10% των γερμανικών εξαγωγών. Κατά μέσο όρο, καθένα από τα 12 κράτη της περιοχής, αντλεί το 30% των εισαγωγών του από τη Γερμανία, που είναι ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος τους. Από τα 112 δισεκατομμύρια δολάρια των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ανατολικής Ευρώπης, η Γερμανία κάλυψε το 52%.

Πάνω σ' αυτήν την προοπτική στηρίζεται η "Ατζέντα 2000" με την οποία επιχειρείται η προσαρμογή στα δεδομένα που δημιουργούνται αφ' ενός από την πορεία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης και το ΕΥΡΩ, αφ' ετέρου από την αύξηση των κρατών - μελών με την ένταξη των νέων κρατών. Δυο είναι τα κρίσιμα ζητήματα που προωθούνται με την "Ατζέντα": Η αναμόρφωση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και τα κοινοτικά ταμεία.

* * *

Οπως είναι γνωστό τα κοινοτικά ταμεία χρηματοδοτούνται από τα κράτη - μέλη. Κάθε κράτος οφείλει να δίνει το 1,27% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Οπως γίνεται αντιληπτό το 1,27% του γερμανικού ΑΕΠ αντιπροσωπεύει ένα ποσό πολύ μεγαλύτερο απ' αυτό που αντιπροσωπεύει το 1,27% του ελληνικού ΑΕΠ. Αυτό έχει οδηγήσει στην άρνηση της Γερμανίας, αλλά και άλλων "πλούσιων" κρατών - μελών όπως είναι η Ολλανδία και η Σουηδία να συνεισφέρουν πλέον για τα ταμεία από τα οποία, όπως δηλώνουν οι εκπρόσωποί τους, χρηματοδοτούνται κυρίως τα φτωχότερα κράτη της Ενωσης. Η άρνηση αυτή αδυνατίζει πολύ τα Διαρθρωτικά Ταμεία, αδειάζει το "πακέτο Σαντέρ" που αφορά κυρίως την Ελλάδα, αλλά και άλλα κράτη, ίδιου περίπου επιπέδου ανάπτυξης όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία. Θα πρέπει βεβαίως να υπενθυμίσουμε ότι τα Διαρθρωτικά Ταμεία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας μηχανισμός μέσω του οποίου τα μεγάλα και πλούσια κράτη επιστρέφουν στα μικρά και φτωχότερα ένα μόνο μικρό μέρος απ' αυτά που παίρνουν μέσω των εμπορικών συναλλαγών. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και η Ευρωπαϊκή Ενωση στο σύνολό τους θέλουν να εμφανίζουν τα Διαρθρωτικά Ταμεία κάτι σαν ελεημοσύνη των πλούσιων προς τους φτωχούς, σαν δέλεαρ προς τους λαούς για να δεχτούν τις σκληρές συνέπειες από τη συμμετοχή των χωρών τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση.Μιλώντας με τη γλώσσα των αριθμών, όπως αποκάλυψε ο "Ριζοσπάστης" σε δημοσίευμα της 10ης Μάη, από τη σύγκριση των καθαρών εισπράξεων που είχε η Ελλάδα από τα κοινοτικά ταμεία με το εμπορικό έλλειμμα προκύπτει ζημιά σε βάρος της χώρας μας, ύψους 1.105 εκατομμυρίων δολαρίων!

* * *

Συνοψίζοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Σύνοδος του Κάρντιφ αφ' ενός επιβεβαίωσε την προσήλωση των "δεκαπέντε" στην πορεία προς την ΟΝΕ που είχε χαραχτεί από την προηγούμενη Σύνοδο των Βρυξελλών και προσδιόρισε το πλαίσιο των αποφάσεων που θα ληφθούν το πρώτο εξάμηνο του '99, ένα πλαίσιο που αφορά αφ' ενός στην προσπάθεια διεύρυνσης και κατοχύρωσης των κερδών των πολυεθνικών και της ασυδοσίας τους και αφ' ετέρου στη διεύρυνση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στα σημερινά δεκαπέντε κράτη - μέλη αλλά και των εργαζόμενων στα νέα κράτη - μέλη.

"Χαρτί" στα χέρια των ιμπεριαλιστών

Καλύτερη απόδειξη για την "αιχμαλωσία" της χώρας, στα πολλά "ταμπλό" της συμμετοχής και ενσωμάτωσης στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δε θα μπορούσε να υπάρξει από αυτή που δόθηκε στο Κάρντιφ. Τα όσα διαμείφθηκαν στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, αποκαλύπτουν, δε, το μέγεθος της διαπλοκής των ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας με τα γενικότερα σχέδια και τις αντιπαραθέσεις των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Μια διαπλοκή που συνιστά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της πολιτικής της σχέσης με "συμμάχους" και "εταίρους", οι οποίοι παίζουν το "παιχνίδι" των σφαιρών επιρροής τους πάνω στην πλάτη του ελληνικού και των γειτονικών λαών, αξιοποιώντας (και) το γεγονός ότι η άρχουσα τάξη της Ελλάδας επιδιώκει να πρωταγωνιστήσει σε ένα βαλκανικό ανταγωνισμό με την Τουρκία, διεκδικώντας το "σιρίτι" του "καλύτερου χωροφύλακα" των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Τόσο οι τηλεφωνικές απειλές Κλίντον, που λειτούργησε ως πληρεξούσιος και προπομπός της τουρκικής προκλητικότητας (σ.σ. απειλές, οι οποίες ο πρωθυπουργός δεν αντιλήφθηκε να δημιουργούν πρόβλημα στις σχέσεις ΗΠΑ - Ελλάδας, αφού τώρα, όπως είπε, οι Αμερικάνοι μας παίρνουν τουλάχιστον ένα τηλέφωνο πριν αρχίσουν τα "γκαγκστεριλίκια"!), όσο και η τακτική των Ευρωπαίων, γύρω από τα ζητήματα που αφορούν την Τουρκία, είναι δηλωτικά της ομηρίας στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, λόγω του δόγματος "ανήκομεν εις την Δύσιν".

Τα παραπάνω, δεν αποτελούν παρά ένα σταθμό μόνο στο τούνελ της ενσωμάτωσης στην ιμπεριαλιστική πολιτική που πορεύεται η χώρα, με ευθύνη των κυβερνώντων, και όχι βέβαια το τέλος των πιέσεων ή της τακτικής του "διαίρει και βασίλευε", που ακολουθούν οι ιμπεριαλιστές. Πρόκειται για ένα τούνελ που δεν έχει "έξοδο", αλλά, εφόσον δεν ανατραπεί η ακολουθούμενη πολιτική, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παγιοποίηση του καθεστώτος περιορισμένης κυριαρχίας της χώρας, οδηγεί στη διχοτόμηση του Αιγαίου και της Κύπρου.

***

Πριν φτάσουμε στο Κάρντιφ, οι Ελληνες κυβερνώντες είχαν δώσει, εντός του πλαισίου της ΕΕ, σαφή δείγματα της "προσαρμοστικότητάς" τους απέναντι στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Μια "προσαρμοστικότητα" που... λαμπρή στιγμή της ήταν η 6η Μάρτη του 1995, όταν η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε στην άρση του "βέτο" για την τελωνειακή σύνδεση ΕΕ - Τουρκίας. Τότε, ακριβώς, ανατρέπεται μια πολιτική δεκαετιών, στο όνομα του "δίνουμε κάτι στους "εταίρους" που θέλουν, τόσο ως ιμπεριαλιστικό κέντρο να ενισχύσουν τη θέση τους στην Τουρκία έναντι των ΗΠΑ, όσο και κατά μόνας να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, με... αντάλλαγμα την αναβάθμιση του ρόλου μας στην περιοχή". Ετσι, έλεγαν, είμαστε "συνεπείς" και έναντι των ΗΠΑ, που επίσης θέλουν - για τους δικούς τους λόγους - την περαιτέρω πρόσδεση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τότε, λοιπόν, επί... υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής του Α. Παπανδρέου, μπήκαν στο περιθώριο, τόσο το Κυπριακό, όσο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ στη θέση τους δέσποζε η προπαγάνδα για την ανάγκη να παρασχεθεί ελληνική βοήθεια στον "ευρωπαϊκό προσανατολισμό" της Τουρκίας...

Το πόσο ενδιαφέρεται η ελληνική πλουτοκρατία για τα λεγόμενα εθνικά συμφέροντα και τα κυριαρχικά δικαιώματα, φάνηκε ακριβώς την επόμενη, οπότε και η κυβέρνηση κατέφυγε σε ένα νέο "βέτο", επί του χρηματοδοτικού πρωτοκόλλου αυτή τη φορά. Ηταν την επομένη της 6ης Μάρτη, που η Τουρκία απείλησε με κατάληψη όλης της Κύπρου (!), για να ακολουθήσουν λίγο αργότερα τα Ιμια, οι "γκρίζες ζώνες" στο Αιγαίο και οι επελάσεις των "Γκρίζων Λύκων" στην Κύπρο. Το γιατί δεν είναι ανεξήγητο: Η γεωστρατηγική θέση της Τουρκίας είναι "αναγνωρίσιμη" από όλους τους "φίλους" μας και το έχουν διαμηνύσει παντοιοτρόπως στην κυβέρνηση.

Στο Κάρντιφ, απλώς, της το είπαν και δημοσίως. Τουτέστιν, "θα φάτε κι εσείς, αλλά με μέτρο" και αφού πρώτα δοθούν στην Αγκυρα όσα δικαιούται με βάση τη σκακιέρα της "νέας τάξης"...

***

Ο επόμενος "ευρω-ενωσιακός" σταθμός της εμπλοκής των ελληνο-τουρκικών σχέσεων στο ευρύτερο σύστημα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων ήταν το Λουξεμβούργο. Εκεί σημειώθηκε άλλη μια "εθνική επιτυχία" της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, στο πλαίσιο της ΕΕ, όταν η Τουρκία δε συμπεριλήφθηκε στις υπόλοιπες 11 προς ένταξη χώρες.

Να θυμίσουμε απλώς, ότι πριν αυτή την... ανυποχώρητη στάση της κυβέρνησης στο Λουξεμβούργο, είχε προηγηθεί εκείνο το πατριωτικό "μάλιστα κυρία Ολμπράιτ", κατά την υπογραφή της συμφωνίας της Μαδρίτης από τους Σημίτη - Ντεμιρέλ. Εκεί, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση επέδειξε το δέοντα "σεβασμό" στα αφεντικά του υπερατλαντικού οργανισμού, τους Αμερικάνους, αναγνωρίζοντας τα "ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα" της Αγκυρας στο Αιγαίο...

Εξι μήνες αργότερα, στο Λουξεμβούργο, και στο πλαίσιο της ΕΕ, ήταν η στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να κάνει το "λαγό" της Γερμανίας. Η τελευταία, επ' ουδενί θα ήθελε μια θεσμική αναβάθμιση της Τουρκίας, σε μια ΕΕ που τελεί υπό θεσμική αναμόρφωση και που μια σειρά κριτήρια (πληθυσμιακά, αλλαγή συστήματος προεδρίας υπέρ "μεγάλων" κρατών κλπ) μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ σημαντικό "μάτι" των Αμερικανών στο εσωτερικό της ΕΕ, μαζί με τη Βρετανία...

Στο Λουξεμβούργο, επομένως, οι ελληνοτουρκικές διαφορές έγιναν η "ασπίδα" των "εταίρων" για να εμποδιστεί, σε αυτή τη φάση της προνομιακής σχέσης της με τις ΗΠΑ, μια "ευρω-ενωσιακή" πολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας. Οσο για την κυβέρνηση, έμεινε με το άλυτο πρόβλημα του πώς να ισορροπεί μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ και με την καταγραφή ενός "ηρωικού ενσήμου" στην προσπάθεια της εγχώριας ολιγαρχίας, να μην καταθέσει, ακόμα, τα όπλα έναντι της καθεστηκυίας τάξης της άλλης πλευράς του Αιγαίου.

***

Το Κάρντιφ έφερε στο προσκήνιο με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια όλα τα παραπάνω. Τώρα, πλέον, ο ίδιος ο προεδρεύων της ΕΕ και "αδερφοποιτός" του Κλίντον, ο Τ. Μπλερ, καλεί δημοσίως την Ελλάδα να αναγνωρίσει την "ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία" της Τουρκίας. Τώρα, πλέον, είναι ο ίδιος ο Κλίντον που ξυπνά στα άγρια μεσάνυχτα τον Σημίτη για να του επισημάνει ότι τα περιθώρια στενεύουν και πως πρέπει η κυβερνητική πολιτική, της "βήμα προς βήμα προσέγγισης" με την Αγκυρα, να αρχίσει να επιταχύνει το βήμα. Οσο για τον Κολ σιωπά... Αλλωστε ξέρει ότι η Ελλάδα είναι σε τόσο δύσκολη θέση... η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας έχει φέρει σε τέτοια διαπλοκή τα Ελληνοτουρκικά με τη γενικότερη θέση της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που δε χρειάζεται κάποια δική του αντίδραση για να επαναληφθεί ένα "όχι" από τον Κ. Σημίτη. Ενα "όχι" που τον συμφέρει και δεν του "καίει το χαρτί" να εμφανιστεί "ευρύχωρος" και "φιλότουρκος" σε επόμενη φάση, όταν θα ταχθεί πιεστικά υπέρ της οικονομικής ενίσχυσης της Τουρκίας και υπέρ της αποδέσμευσης του χρηματοδοτικού πρωτοκόλλου.

Στα πλαίσια, βέβαια, του Κάρντιφ υπάρχει και η διάσταση ενός παιχνιδιού που είναι "σικέ". Ενα παιχνίδι όπου όλοι δηλώνουν ευτυχείς...

Ο Κλίντον, ευτυχής, αφού, με τις ανοιχτές παρεμβάσεις για ανατροπή της απόφασης του Λουξεμβούργου και τη μετατροπή της Τουρκίας από "επιλέξιμη" σε "εντάξιμη" χώρα, αφ' ενός έδειξε πόσο λογαριάζει, για το συμφέρον των ΗΠΑ, το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο και αφ' ετέρου ενίσχυσε την "εκτίμηση" που του τρέφει η Τουρκία "της ιδιαίτερης γεωστρατηγικής θέσης".

Ο Μπλερ, επίσης ευτυχής, αφού έδειξε ότι "έκανε ό,τι περνά από το χέρι του", επιστρατεύοντας μέχρι και τον Κλίντον για να νουθετήσει τον Σημίτη.

Η Τουρκία, επίσης ευτυχής, αφού η Ελλάδα απομονώθηκε και λιγόστεψαν τα περιθώρια για επανάληψη των αντιρρήσεών της.

Ο Σημίτης, επίσης ευτυχής, αφού μπορεί να εμφανίζεται σαν... Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, που κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία και με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό μέτωπο είπε "όχι" σε ολόκληρο πλανητάρχη (!) και εξέφρασε την ελπίδα της άρχουσας τάξης να συνεχίσει να διεκδικεί ρόλο πρωτοκαθεδρίας στην περιοχή (άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία).

***

Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι τι σημαίνουν όλα αυτά για τον ελληνικό λαό. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ' το ότι είναι έρμαιο μιας εξαιρετικά επικίνδυνης πολιτικής, που καθιστά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις προνομιακό πεδίο για να ασκούν οι ιμπεριαλιστές τα πολεμοχαρή παιχνίδια τους στην περιοχή.

Ο λαός μας πρέπει να γυρίσει την πλάτη, με την πάλη του, στις αυταπάτες που δημιουργεί η κυβέρνηση περί "τίμιων διαιτητών", μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, όπως ανακηρύσσει κατά περιόδους την ΕΕ και τις ΗΠΑ.

Πρέπει να απαγορεύσει με την πάλη του στην κυβέρνηση και στην ολιγαρχία να καταστήσουν το Αιγαίο και την Κύπρο "λάφυρο" μιας "μικρο-ιμπεριαλιστικής" αντιπαράθεσης στην περιοχή, που η διεξαγωγή της συμβαδίζει με την αναγόρευση του πλιάτσικου, που επιδιώκει το μεγάλο κεφάλαιο στα Βαλκάνια, σε "εθνικό συμφέρον".

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ

Σε ρόλο σωσίβιου της κυβέρνησης

Πολύ θόρυβο σήκωσε, το τελευταίο διάστημα, η ηγεσία του ΣΥΝ σχετικά με την επιδιωκόμενη, από το κόμμα αυτό, συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας την πρόταση για προγραμματική κυβερνητική συνεργασία. Ασφαλώς, δεν είναι τυχαία η στιγμή που ξαναπροβάλλει η ηγεσία του ΣΥΝ τα περί συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ: Σήμερα, που η γενικευμένη δυσαρέσκεια μετατρέπεται, πια, σε αγωνιστική αντιπαράθεση ενάντια στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και αμφισβητούνται έντονα οι αντιλαϊκές επιλογές της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ και οι εφαρμοζόμενες στο όνομά τους πολιτικές και μέτρα ιδιωτικοποιήσεων και ξεπουλήματος των ΔΕΚΟ, ανατροπής των εργασιακών και κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων, η ηγεσία του ΣΥΝ έρχεται, αντικειμενικά, και με διάφορες μορφές και τρόπους, να δώσει "δεκανίκι" στη "στριμωγμένη", από τις γενικευμένες λαϊκές αντιδράσεις, κυβέρνηση Σημίτη.

***

Είναι γνωστό ότι, από την αρχή της εκλογής Σημίτη στην προεδρία της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, η ηγεσία του ΣΥΝ στήριξε τους "εκσυγχρονιστές" του ΠΑΣΟΚ, ενάντια στους "λαϊκιστές" της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Οπως κατά κόρον έλεγε στο πρώτο κυρίως διάστημα. Αυτό, φυσικά, δεν την εμποδίζει καθόλου σήμερα να αποκτά προνομιακούς συνομιλητές τα στελέχη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ.

Ανοιχτά, επίσης, η ηγεσία του ΣΥΝ και μεγάλο μέρος των στελεχών του, ατομικά είτε ομαδικά (π.χ. Δαμανάκη, ομάδα Παπαγιαννάκη κλπ.), επιδίδονται στον εξωραϊσμό της κυβερνητικής πολιτικής, υποστηρίζοντας, με παρόμοια μάλιστα επιχειρήματα με αυτά της κυβέρνησης, πως αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος και "εθνικός στόχος η ΟΝΕ" και το "ΕΥΡΩ". Στη βάση αυτή προωθείται η ιδέα της κεντροαριστερής ΣΥΝεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, καθώς αυτή όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται ως απάτη και εκδηλώνονται έντονες αντιδράσεις ανάμεσα στους οπαδούς του, η ηγεσία του ΣΥΝ επιχειρεί να ελιχθεί. Εμφανής είναι εδώ η πίεση από την αγωνιστική αντίδραση των εργαζομένων στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική. Ταυτόχρονα, όμως, δε σταμάτησε ούτε στιγμή να προβάλλει την πρότασή του για κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ- ΣΥΝ και... άλλων δημοκρατικών δυνάμεων, για "αξιοποίηση της ιταλικής και γαλλικής εμπειρίας" και στην Ελλάδα!

Είναι γνωστό, επίσης, ενόψει των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών ότι ο ΣΥΝ προωθεί συνεργασία, χωρίς αρχές και στη βάση της συναλλαγής με το κυβερνητικό Κόμμα για αλληλοϋποστήριξη "κεντροαριστερών" υποψηφίων σε δεκάδες πόλεις και νομούς της χώρας. Την ίδια στιγμή, αλλάζοντας τα "επιχειρήματα" και τις κατηγορίες για "λαϊκισμό" και άλλα πολλά, σε άλλες πόλεις και περιοχές, συζητά συνεργασία και με "αντάρτες - λαϊκιστές" της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, κόντρα στους επίσημους υποψήφιους! Ταυτόχρονα, οξύνει τη φραστική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση όσον αφορά τις... διαδικασίες επιβολής της αντιλαϊκής πολιτικής, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ουσία, που είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις κι ένα σωρό άλλα γνωστά μέτρα των αναδιαρθρώσεων του συστήματος που τα θυσιάζει όλα στο βωμό του κέρδους!

Η επιφανειακά "αντιφατική" και "αλλοπρόσαλλη" τακτική του ΣΥΝ απέναντι στο κυβερνητικό κόμμα σαν σύνολο, αλλά και στις επιμέρους εκφράσεις της - σημιτική πλευρά και εσωκομματική αντιπολίτευση - αποκαλύπτεται ακόμα περισσότερο με αφορμή τις δημοτικές εκλογές καθώς - όπου δεν μπορούν να τα βρουν στο αλισβερίσι με το ΠΑΣΟΚ ή με άλλα "αντάρτικα" σχήματα - κατεβαίνουν και "αυτόνομα" σε ορισμένες πόλεις και νομαρχίες. Κι ενώ κατεβαίνουν έτσι, την ίδια ώρα συνεχίζουν να συμμετέχουν από θέσεις πλειοψηφίας και ευθύνης με μέλη και στελέχη τους να παραμένουν σε θέσεις αντιδημάρχων, προέδρων δημοτικών και νομαρχιακών συμβουλίων κλπ. - στηρίζοντας και εφαρμόζοντας και με αυτόν τον τρόπο την κυβερνητική πολιτική στην πράξη! Καμιά διαφοροποίηση, δηλαδή, επί της ουσίας, καμιά νέα πρόταση, κόντρα στην κυρίαρχη πολιτική των δημαρχων και νομαρχών της κυβέρνησης!

***

Πρόκειται, πραγματικά, για τραγέλαφο, όπως, εύστοχα, χαρακτήρισε αυτή την τακτική του ΣΥΝ, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην ομιλία της στο Περιστέρι. Λένε δεν πάει άλλο μ' αυτή την κυβέρνηση και την ίδια ώρα κάνουν συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Με το κόμμα που έχει νεοφιλελεύθερη πολιτική συνεργάζονται και στηρίζουν αυτή την πολιτική. Και την ίδια ώρα, κοροϊδεύοντας τους εργαζόμενους και τους οπαδούς τους, κάνουν "σκληρή κριτική", έστω στις διαδικασίες της εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής.

Φυσικά, η αντιφατική, φαινομενικά, τακτική του ΣΥΝ δεν είναι τυχαία, αφού είναι υποχρεωμένο, να στηρίζει την αντιλαϊκή πολιτική της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ, που υλοποιεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Είναι ακριβώς, η ανάγκη της στήριξης αυτής της πολιτικής που κάθε φορά που ογκώνεται η λαϊκή αντίδραση και φουντώνουν οι αγώνες του λαού ενάντια στη βάρβαρη αυτή πολιτική, η ηγεσία του ΣΥΝ παρεμβαίνει πυροσβεστικά, για να εκτονωθούν οι αγώνες αυτοί. Αυτή είναι η μια πλευρά. Από την άλλη, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί και απομονωθεί ολοκληρωτικά από τους εργαζόμενους και για να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις, καταφεύγει, στη φραστική "σκληρή" αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Επιδιώκει, στην πράξη, να "θολώσει τα νερά" και να αποπροσανατολίσει ώστε, αν αυτό είναι δυνατόν, να μη χρεώνεται, ο ΣΥΝ, το πολιτικό κόστος της στήριξης που παρέχει στην κυβέρνηση για την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Μ' αυτήν την τακτική, η ηγεσία του ΣΥΝ επιχειρεί να εισπράξει, την ογκούμενη δυσαρέσκεια κατά της κυβέρνησης. Μόνο που ο λαός, οι αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι, όλο και περισσότερο, αντιλαμβάνονται το ρόλο αυτό του ΣΥΝ...

Γιάννης ΖΑΓΓΑΝΑΣ

ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΣΤΟ ΚΑΡΝΤΙΦ

Αποκάλυψη επικίνδυνων ειλημμένων αποφάσεων

Το ευρωπαϊκό συμβούλιο στο Κάρντιφ ίσως να μην πρόσθεσε τίποτα το συνταρακτικό για μια Σύνοδο Κορυφής των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η επιβεβαίωση της προσήλωσης στην ΟΝΕ και η προετοιμασία της διεύρυνσης σύμφωνα με την "Ατζέντα 2000", ήταν αναμενόμενα χωρίς να παρουσιάζουν καινούρια στοιχεία. Παρ' όλα αυτά, το γεγονός και μόνο της σταθερής προσήλωσης στις προαποφασισμένες επιλογές, είναι ένα ακόμη δείγμα για την ανάγκη έντασης της αντίστασης των λαών. Ταυτόχρονα όμως, το Κάρντιφ έδωσε και ένα ακόμη στοιχείο σχετικά με τη δεινή θέση που έχει οδηγήσει τον ελληνικό λαό η κυβέρνηση. Είναι το περίφημο τηλεφώνημα Κλίντον στον Σημίτη και οι υποτιθέμενοι λεονταρισμοί του Ελληνα πρωθυπουργού έτσι για το θεαθήναι. Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι η νέα ωμή παρέμβαση των Αμερικανών και η στάση του Ελληνα πρωθυπουργού προμηνύουν ένα θερμό καλοκαίρι για το λαό μας. Απ' αυτή την άποψη, ο "Ρ" παρουσιάζει σήμερα ένα απάνθισμα της συνόδου του Κάρντιφ, μαζί με το τι προηγήθηκε και τις συνέπειες των κυβερνητικών επιλογών.

Κείμενα: Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ - Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ