Στο απροχώρητο έχει φτάσει το φαινόμενο της κατάληψης πεζοδρομίων, πλατειών και άλλων ελεύθερων χώρων από τραπεζοκαθίσματα στην Αθήνα. Γεγονός, που οδήγησε χτες σε σχετική παρέμβαση τον υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων Λεων. Αυδή,επικεφαλής της "Συμπαράταξης για την Αθήνα".Ο Λεων. Αυδής κάλεσε τους κατοίκους της πόλης - από τους οποίους στερείται ο δημόσιος χώρος -"να αντιδράσουν, αποδοκιμάζοντας εκείνους που αξιοποιούν το δημόσιο χώρο για δικό τους όφελος".

Κάποτε τα λαϊκά "τραπεζάκια έξω" γίνονταν τραγούδι, αλλά σήμερα τα πανάκριβα "τραπεζοκαθίσματα" αποτελούν, όπως έχει επισημάνει επανειλημμένα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ως επικεφαλής της "Αγωνιστικής Συνεργασίας για την Αθήνα", στο Δημοτικό Συμβούλιο ο Λεων. Αυδής, έκφραση της επέκτασης της δράσης των ιδιωτικών συμφερόντων, ακόμη και στο μικρό χώρο της γειτονιάς, με τη συνδρομή - αλλά και την κάλυψη, όταν παρανομούν - των δημοτικών αρχών, που υπηρετούν και προωθούν αυτά τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Με τη νέα παρέμβασή του, χτες, για το θέμα, ο Λεων. Αυδής κάλεσε τους κατοίκους της πόλης - αυτούς, που, ουσιαστικά, αποκλείονται πλέον από τη χρήση του δημόσιου χώρου - με την ευκαιρία και των επερχόμενων δημοτικών εκλογών, να φράξουν με την ψήφο τους την επέκταση των "τραπεζοκαθισμάτων", που "έχουν καταλάβει σχεδόν όλους τους κοινόχρηστους χώρους των πεζοδρομίων και των πλατειών - όσους θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν για την ανέξοδη αναψυχή, ή έστω απλώς για την άνετη κυκλοφορία των πεζών - ενώ, παράλληλα, δημιουργούν εστίες θορύβου και όχλησης για τους περιοίκους".

Κι αυτό γιατί, όπως επισήμανε ο υποψήφιος δήμαρχος της "Συμπαράταξης για την Αθήνα", η παραχώρηση των πλατειών και των πεζοδρομίων προωθείται με τρόπο παράνομο και αδιαφανή.

"Κατά το νόμο, οι κοινόχρηστοι χώροι που μπορούν να παραχωρηθούν - σημείωσε ο Λεων. Αυδής - καθορίζονται με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Η δημοτική αρχή, όμως, προχωρεί σε αθρόες παραχωρήσεις, χωρίς το Δημοτικό Συμβούλιο να έχει προβεί σε καθορισμό χώρων τραπεζοκαθισμάτων. Επιπλέον ακόμα και οι πιο προκλητικές υπερβάσεις των "αδειών" γίνονται ανεκτές στην πράξη με ποικίλες μεθοδεύσεις. Η δημοτική αρχή παραλείπει τη λήψη διοικητικών μέτρων, όπως κυρίως η ανάκληση της άδειας, ακόμα και όταν οι περίοικοι προσφύγουν στα δικαστήρια και δικαιωθούν με δικαστικές αποφάσεις"!

Ετσι, η δημοτική αρχή διαθέτει, κατά την αυθαίρετη κρίση της και ενόψει των δικών της επιδιώξεων και σκοπιμοτήτων, τους ελεύθερους χώρους της πόλης για χάρη ιδιωτικών συμφερόντων.

"Καταγγέλλουμε - κατέληξε ο υποψήφιος δήμαρχος - την απαράδεκτη αυτή κατάσταση που έχει φτάσει στο απροχώρητο και καλούμε τους κατοίκους της πόλης να αντιδράσουν, αποδοκιμάζοντας εκείνους που αξιοποιούν το δημόσιο χώρο για δικό τους όφελος".

Η ιδιωτικοποίηση είναι η αφετηρία, αλλά και ο τελικός προορισμός του νομοσχεδίου για τις αστικές συγκοινωνίες που έχει καταρτίσει η κυβέρνηση και, ήδη, βρίσκεται στα χέρια των διοικήσεων όλων των εμπλεκόμενων φορέων. Με το νομοσχέδιο αυτό, που αποκαλύπτει σήμερα ο "Ρ", οι αστικές συγκοινωνίες της πρωτεύουσας παραδίδονται βορά στις εκμεταλλευτικές ορέξεις του ιδιωτικού κεφαλαίου, και μαζί ως προίκα, αλυσοδεμένοι από τους νόμους της αγοράς, τα εκατομμύρια των επιβατών.

Μια βασική αρχή που διέπει το νομοσχέδιο είναι ο διαχωρισμός του σχεδιασμού και της εποπτείας των συγκοινωνιών από το εκτελεστικό έργο.Τα πρώτα ανατίθενται στον ΟΑΣΑ, περιορίζοντας έτσι το ρόλο του, άρα και τις υποχρεώσεις του Δημοσίου απέναντι στους πολίτες μόνο στο σχεδιασμό, ενώ το καθημερινό παραγωγικό έργο παραχωρείται στους εκτελεστικούς φορείς, οι οποίοι θα λειτουργούν με τους νόμους της αγοράς και ό,τι αυτό συνεπάγεται για το επιβατικό κοινό.

Από το πρώτο κιόλας άρθρο, διατυμπανίζεται ότι, εκτός από τους υπάρχοντες εκτελεστικούς φορείς ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ, ΕΘΕΛ, ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, ο "ΟΑΣΑ μπορεί να ιδρύει ανώνυμες εταιρίες, στις οποίες να συμμετέχει η Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση ή και ιδιωτικοί φορείς...".

Ομως, η ιδιωτικοποίηση δε σταματά εδώ. Με το άρθρο 3, παράγραφος 6, σαφώς ορίζεται ότι "ποσοστό (μέχρι 50%) του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΑΣΑ και των ΕΦΣΕ (Εκτελεστικοί Φορείς Συγκοινωνιακού Εργου) μπορεί να μεταβιβαστεί υπό τη μορφή μετοχών από το ελληνικό Δημόσιο, μέσω της διαδικασίας εισαγωγής τους στο Χρηματιστήριο Αθηνών κατά την περί ανωνύμων εταιριών νομοθεσία". Ανοίγει, έτσι, και νομοθετικά ο δρόμος του Χρηματιστηρίου και του τζόγου, για άλλη μια υπηρεσία, που αποτελεί κοινωνικό αγαθό και υποχρέωση του κράτους προς τους πολίτες του.

Αλλά η γραμμή της ιδιωτικοποίησης εξυπηρετείται και μέσω του εύρους του έργου, που ανατίθεται κάθε φορά στον ΟΑΣΑ ή στο συγκεκριμένο εκτελεστικό φορέα, αφού με Προεδρικά Διατάγματα η κυβέρνηση θα μπορεί να περιορίζει τη γεωγραφική αρμοδιότητά τους, αφήνοντας "ανοιχτό πεδίο" για οποιαδήποτε άλλη εταιρία και ειδικότερα για τις δραστηριότητες του ιδιωτικού ΚΤΕΛ Αττικής (Αρθρο 1 παρ. 4).

Σε ιδιώτες θα μπορεί να ανατίθεται ο έλεγχος του εισιτηρίου και η επιβολή προστίμου (άρθρο 16. 3α), αλλά και το τεχνικό έργο - έλεγχος, συντήρηση - αφού, σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 5, ο ΟΑΣΑ και οι ΕΦΣΕ δεν υποχρεώνονται να διατηρούν δικά τους αμαξοστάσια.

Σχολιασμού χρήζει και η διάταξη 2.27 του άρθρου 1, σύμφωνα με την οποία "η αστυνόμευση της παράνομης στάθμευσης στις οδούς που διέρχονται μέσα μαζικής μεταφοράς, περιλαμβάνονται στους σκοπούς και στις αρμοδιότητες του ΟΑΣΑ"! Από το παραπάνω προκύπτει ότι, πέραν της προκλητικής άρνησης της πολιτείας να αναλάβει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της απέναντι στον πολίτη, έχουμε άλλον έναν έμμεσο τρόπο για να παραδοθούν δραστηριότητες στα ιδιωτικά συμφέροντα, αφού είναι προφανές πως ο ΟΑΣΑ δε θα διαθέτει τα μέσα για μια τέτοια αποστολή.

Η καταιγιστική εισβολή των ιδιωτικών συμφερόντων στις αστικές συγκοινωνίες, όπως ήταν επόμενο, εξοβελίζει από τη διοίκηση των επιχειρήσεων αυτών τον όποιο εργατικό έλεγχο, έστω και με τη μορφή που τον γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Ετσι, στο νομοσχέδιο (άρθρο 5 παρ.8 και 9) ορίζεται στις μεν θυγατρικές εταιρίες του ΟΑΣΑ, οι εργαζόμενοι θα μπορούν να έχουν μόνο έναν εκπρόσωπό τους στα ΔΣ,στον δε ΟΑΣΑ, ένας εκπρόσωπος θα εκλέγεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους σ' αυτόν, ενώ άλλος ένας θα προέρχεται από το σύνολο των εργαζομένων στις θυγατρικές. Με τον τρόπο αυτό, στα ΔΣ εξασφαλίζεται η μονοπαραταξιακή εκπροσώπευση,απαλλάσσοντας την κυβέρνηση και τους διευθύνοντες από κάθε αντιπολιτευτική φωνή!..

Εκεί που με σαφήνεια αποτυπώνεται η αντικοινωνική πολιτική της κυβέρνησης και το δικαίωμα των πολιτών για προσιτές και σύγχρονες συγκοινωνίες μετατρέπεται σε εμπόρευμα, που θα το αποκτούν όσοι έχουν βαλάντιο, είναι στην τιμολογιακή πολιτική.Σύμφωνα με το άρθρο 11 του νομοσχεδίου, "η κάθε φορά εφαρμοζόμενη τιμολογιακή πολιτική πρέπει να είναι τέτοια, ώστε τα έσοδα από το κόμιστρο να καλύπτουν το 50% τουλάχιστον του λειτουργικού κόστους των φορέων". Κάτι, που, στην περίπτωση του ΟΑΣΑ και των άλλων φορέων, μεταφράζεται σε μεγάλες αυξήσεις των εισιτηρίων για το επιβατικό κοινό, με δεδομένο ότι το σημερινό κόστος είναι περίπου τριπλάσιο του εισιτηρίου. Τάση, που δε φαίνεται να ανακόπτεται, στο βαθμό που η υποδομή και τα μέσα για όλους τους συγκοινωνιακούς φορείς θα παραμένουν απαρχαιωμένα. Οσο για την πρόβλεψη περί ισοσκελισμού του προϋπολογισμού εκμετάλλευσης, η μέχρι τώρα κυβερνητική πολιτική έχει αποδείξει ότι η κάλυψη μέσα από "τον τακτικό προϋπολογισμό ή τους ειδικούς λογαριασμούς", που υπόσχεται η κυβέρνηση, δεν έχουν φτάσει ποτέ στα ταμεία των φορέων. Αυτή, άλλωστε, η πρακτική και ο καταναγκασμός των φορέων να καταφεύγουν σε δανεισμό, είναι και η βασική αιτία των ελλειμματικών προϋπολογισμών τους.

Μάλιστα, για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις, για την κοινωνική πολιτική που προτίθεται ν' ακολουθήσει ο ΟΑΣΑ, μετά την υιοθέτηση του νομοσχεδίου, στην παράγραφο 6 του ίδιου άρθρου διασαφηνίζεται: "Οι φορείς που επιθυμούν την άσκηση ιδιαίτερης (!) κοινωνικής πολιτικής με τη χορήγηση δελτίου ελεύθερης κυκλοφορίας ή μειωμένης τιμής εισιτηρίων, συνάπτουν προγραμματική συμφωνία με τον ΟΑΣΑ". Εχοντας κατά νου την ασκούμενη πολιτική και στ' άλλα αρμόδια υπουργεία και ειδικότερα αυτή που αφορά τις ασθενέστερες τάξεις και κοινωνικές ομάδες, είναι εύκολα να προβλέψουμε ποιος, τελικά, θα επιβαρυνθεί από την εφαρμογή της συγκεκριμένης διάταξης.

Για πλεονάζον προσωπικό, κάνει λόγο το άρθρο 14 του νομοσχεδίου και προβλέπει μέχρι και 700 αποσπάσεις ή μεταθέσεις ανάμεσα στους συγκοινωνιακούς φορείς που επιβλέπονται από τον ΟΑΣΑ. Ταυτόχρονα, εργαζόμενοι, που η ειδικότητά τους κρίνεται ως πλεονάζουσα, μπορούν να υποβάλουν αίτηση εθελούσιας εξόδου από την υπηρεσία τους, στο διάστημα ενός μήνα από την έκδοση σχετικής απόφασης του υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών.

Οσο για την πολυδιαφημισμένη "ρύθμιση χρεών",και στο νομοσχέδιο προβλέπεται η κάλυψη μόνο των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων, ενώ οι τρέχουσες υποχρεώσεις τους (120 περίπου δισ. και για τους 3 φορείς), αλλά και το ζήτημα των επενδύσεων παραμένουν ουσιαστικά στο κενό ή συνδέονται με την ιδιωτικοποίηση, όπως "την αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του ΟΑΣΑ και κάθε ΕΦΣΕ" (άρθρο 10 παρ. 2ε).

Με το τελευταίο άρθρο του νομοσχεδίου, προδιαγράφεται η κοινή λειτουργία του ΗΣΑΠ και του ΜΕΤΡΟ και επί της ουσίας ανοίγει ο δρόμος για απορρόφηση του πρώτου από το δεύτερο, ενισχύοντας κατ' αυτόν τον τρόπο και τη χρηματιστηριακή αξία του ΜΕΤΡΟ.

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Μύθος αποδείχτηκε χτες - με αφορμή τη συνέντευξη Τύπου της οικολογικής πολιτικής κίνησης "Πράσινη Πολιτική" - η δικαιολογία των πολιτικών εκπροσώπων των κυρίαρχων κύκλων ότι σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος υπάρχει και... καλός καπιταλισμός, αλλά φταίνε στην Ελλάδα οι "κακοί" διαχειριστές, που δεν απολαμβάνουμε τους... καρπούς του - όσους υπόσχονται να μας προσφέρουν, οι ίδιοι, ως "καλοί" διαχειριστές αυτοί, αν τους επιλέξουμε.

Οι περιγραφές της Σοφίας Αναστασιάδου - μετανάστριας εδώ και 20 χρόνια στη Γερμανία, μέλους του κόμματος των Πράσινων και σήμερα δημοτικής συμβούλου στο Δήμο Βερολίνου - για την πόλη που "στήνεται" εκεί, αλλά και τα περιβαλλοντικά ζητήματα στη χώρα ολόκληρη, μας έκαναν να νομίζουμε πως ακούμε κάποιον να μας μιλάει για την... καθυστερημένη Αθήνα και τα προβλήματά της. Την πόλη - που όπως υποστηρίζουν τόσο ο Δ. Αβραμόπουλος όσο και η Μ. Δαμανάκη έχει χρέος να τρέξει για να προλάβει, έστω και την ύστατη ώρα, τα... επιτεύγματα των "αδελφών" της ευρωπαϊκών μητροπόλεων!

Μα ακριβώς η ταχύτητα - είπε η Σοφία Αναστασιάδου - η λογική "ποιος θα πάει, θα τρέξει, σωστότερα θα... αρπάξει" και ο γιγαντισμός που συνεπάγεται αυτή η τάση, είναι το πρόβλημα. Και αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στον εναέριο σιδηρόδρομο - τον τρανσραπίντ - που θέλεικαι θα κατασκευάσει η "Siemens" στο Βερολίνο. Ακόμη πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι οι "αναπλάσεις" που βρίσκονται σε εξέλιξη στη νεκρή ζώνη, μεταξύ του Δυτικού και Ανατολικού Βερολίνου. Η περιοχή αγοράζεται από το κράτος και ανοικοδομείται από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις και τις τράπεζες, που στήνουν εκεί τα κεντρικά καταστήματά τους, εκδιώκοντας μέσω κρατικών ρατσιστικών επιθέσεων τους Τούρκους μετανάστες, οι οποίοι, ως φτωχότεροι όλων, έμεναν εκεί που άλλοτε βρισκόταν η πλέον υποβαθμισμένη συνοικία της πόλης.

Αλλά το ίδιο - με τη μορφή ταξικής, αντί φυλετικής εκκαθάρισης - συμβαίνει στην Αθήνα, όπου οι γειτονιές του κέντρου χάνονται κάτω από φώτα, κάγκελα και άλλους εξωραϊσμούς... Με στόχο την απομάκρυνση κατοίκων και παραδοσιακών δραστηριοτήτων, ώστε να παραδοθεί αντίστοιχα το "φιλέτο" της πόλης σε τράπεζες και πολυεθνικές ως έδρα για τις δραστηριότητές τους στην περιοχή.

Σε αυτές τις συνθήκες οι εκπρόσωποι της πολιτικής ομάδας "Πράσινη Πολιτική" - η δημοτική κίνηση της οποίας "Αθήνα - Πράσινη Πόλη" είναι μια απ' τις παρατάξεις που συναποτελούν τη "Συμπαράταξη για την Αθήνα" - αναφέρθηκαν χτες στην πόλη που λειτουργεί γύρω μας - ένα ενεργοβόρο, σπάταλο, καταναλωτικό τέρας - τους υπεύθυνους για αυτήν την κατάντια και τις προτάσεις της "Πράσινης Πολιτικής" για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση. Κυρίως αναφέρθηκαν όλοι στην ανάγκη ενεργοποίησης του κατοίκου της πόλης, αυτού που δέχεται παθητικά τις επιπτώσεις της πολιτικής που εφαρμόζεται, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι είναι και ο μόνος που μπορεί να τη σταματήσει...

Η Μελίτα Γκουρτσογιάννη αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στην επονομαζόμενη ιδεολογία των "μεγάλων έργων", που αφορούν στην πραγματικότητα ορισμένους μόνο χρήστες, ενώ ο Γιάννης Σχίζας και ο Νίκος Χρυσόγελος σημειώνοντας ότι ο τρέχον πολιτικός σχεδιασμός των τελευταίων 30 χρόνων "δεν έχει στοχεύσει να φτιάξει μια πόλη βιώσιμη περισσότερο απ' τους ανθρώπους της", ανέφεραν σειρά στοιχείων που φωτογράφισαν μια πόλη αβίωτη, η κατάσταση της οποίας θα επιδεινώνεται με γεωμετρική πρόοδο, όσο δεν αλλάζει αυτή η πορεία.

Στις δομές που θεσμικά έχουν κατοχυρωθεί για να μονιμοποιήσουν τη σημερινή κατάσταση, στερώντας από τους κατοίκους της πόλης και τις όποιες συλλογικότητές τους ακόμα και την παραμικρή δυνατότητα να παρέμβουν, αναφέρθηκε τέλος ο Κώστας Διάκος,σημειώνοντας σχετικά ότι εμφανίζονται ειδικά στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης "σκαστά παράδειγμα αντιδημοκρατικότητας", που οδηγούν από τον περιορισμό ως την εξαφάνιση της φωνής του πολίτη...

Στη συνέντευξη παραβρέθηκε και ο γραμματέας της ΑΚΟΑ, Γ. Μπανιάς,ο οποίος αναφέρθηκε στην ανάγκη ενεργοποίησης του κόσμου, τον οποίο όπως είπε"πρέπει να ενημερώσουμε για τις αιτίες των πραγμάτων που συμβαίνουν και να τον πείσουμε ότι έχει νόημα η παρέμβασή του".

Στη συνάρτηση του φυσικού περιβάλλοντος με το αστικό αλλά και το ιδεολογικό περιβάλλον, που αλλάζει επίσης προς το χειρότερο - αναφέρθηκε με παρέμβασή του, στη διάρκεια της συνέντευξης, ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Λεων. Αυδής,επικεφαλής της Αγωνιστικής Αριστερής Οικολογικής "Συμπαράταξης για την Αθήνα".

Ετσι ο υποψήφιος δήμαρχος αναφέρθηκε - ανάμεσα σε άλλα - παράλληλα με την αποχαλίνωση της κατασπατάλησης των φυσικών πόρων, στην αποχαλίνωση του φασισμού και του ρατσισμού, με πιο πρόσφατο και αποκρουστικό παράδειγμα το βασανισμό των δύο Αλβανών από αστυνομικούς στη Στυλίδα, όπου έφτασαν στο σημείο να κάψουν με οινόπνευμα τον έναν στην κοιλιά.

Η ένταση αυτών των φαινομένων δεν είναι άσχετη με τη γενικότερη ένταση της επίθεσης σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, όπως αυτή εκδηλώνεται στο επίπεδο της πόλης, για παράδειγμα στο κέντρο της όπου ολόκληρες συνοικίες κυριολεκτικά "ξεπατώνονται", προκειμένου οι άνθρωποί τους και οι δραστηριότητές τους - παραδοσιακές συνήθως - να απωθούνται στην περιφέρεια. Ο Λ. Αυδής αναφέρθηκε ακόμη στα "μεγάλα έργα" και το κέρδος που εξασφαλίζουν στους εργολάβους, την ώρα που καλλιεργούν "αντίληψη μηδαμινότητας του ανθρώπου" απέναντι σ' αυτά και κατά συνέπεια υποτίμησης της δυνατότητάς του να παρέμβει και να επιβάλει τα δικά του "θέλω".

Σε αυτές τις συνθήκες, όπως είπε ο Λ. Αυδής, δεν είναι απλώς ότι τα 2/3 το πληθυσμού της Αθήνας δεν έχουν το δικαίωμα να εκλέξουν ή και να εκλεγούν στο δήμο και τα διαμερίσματά του καθώς είναι κάτοικοι αλλά όχι και δημότες... Είναι ακόμη οι χιλιάδες δημότες της πόλης, που έτυχε να γεννηθούν σε κάποιο απ' τα διαμερίσματά της αλλά να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους σε κάποιο άλλο. Αυτοί, λοιπόν, δεν μπορούν να έχουν γνώμη για το χώρο που γνωρίζουν, αυτόν που ζουν και εργάζονται, αφού εγγεγραμμένοι στην ενορία που γεννήθηκαν είναι υποχρεωμένοι να ψηφίζουν στο διαμέρισμα που αυτή βρίσκεται, χωρίς να μπορούν να μεταφέρουν τα δικαιώματά τους από το ένα διαμέρισμα στο άλλο. Παράλληλα, το Δημοτικό Συμβούλιο απαξιώνεται και ο εκάστοτε δήμαρχος μπορεί να διαχειρίζεται τα κοινά ως απόλυτος άρχοντας.

Ετσι φθάνουμε - είπε ο υποψήφιος της "Συμπαράταξης για την Αθήνα" - να λειτουργεί και να ζει από την Τοπική Αυτοδιοίκηση ενός εσμός ανθρώπων, οι οποίοι αποτελούν πελατεία των κυρίαρχων δυνάμεων και δε λογοδοτούν, δεν ελέγχονται από κανέναν...