Για νέα "Διαπλασόπουλα"

Το σημερινό σημείωμα απευθύνεται στα παιδιά, προσχολικής και σχολικής ηλικίας και στους γονείς τους, αφού εκείνοι μόνο μπορεί να ξέρουν και να πουν στα παιδιά τους ότι... μια φορά και έναν καιρό - αυτό δεν είναι παραμύθι - υπήρχαν κάτι παιδιά που λέγονταν "Διαπλασόπουλα". Ηταν κάποια τυχερά παιδιά, που με είκοσι λεπτά για κάθε φύλλο ή με ετήσια συνδρομή 2 φράγκων, έπαιρναν ένα "μυθικό", θα λέγαμε, λογοτεχνικό και εμμέσως παιδαγωγικό περιοδικό για παιδιά και μέσα από αυτό, διαβάζοντας ή και συμμετέχοντας με δικά τους γραφτά στην ύλη του, "επικοινωνούσαν" και μεταξύ τους και με λογοτέχνες αξιότατους. Το όνομα του περιοδικού: "Η Διάπλασις των Παίδων","άπαξ του μηνός εκδιδομένη". Δημιουργός της, και επί δεκαετίες διευθυντής της, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος.Συνδημιουργοί του, δόκιμοι λογοτέχνες, καλλιτέχνες, αλλά και πολλά παιδιά - συνδρομητές του περιοδικού. Παιδιά, που καθώς από την τρυφερή τους ηλικία "κοινωνούσαν" με "νάματα" ενός βαθύτατα ανθρωπιστικού ήθους, ανοιχτόμυαλου παιδαγωγικού στόχου, πολύμορφου και υψηλής ποιότητας λογοτεχνικού λόγου, μερικά... προσβλήθηκαν αθεράπευτα από αυτά τα "νάματα" και κατέληξαν ποιητές, πεζογράφοι κ. ο. κ. Ενα μέσα σε πολλά τέτοια "Διαπλασόπουλα", ο Γιάννης Ρίτσος.Δυστυχώς μια "Διάπλασις των Παίδων" και ένας Ξενόπουλος στον καιρό μας δεν υπάρχουν. Πολλοί παιδαγωγοί και λογοτέχνες, αναφερόμενοι κατά καιρούς στην ανησυχητικά περιορισμένη έως ελάχιστη σχέση των νεότερων γενεών με το βιβλίο, γενικά, και ενθυμούμενοι το θρυλικό περιοδικό, έχουν τονίσει αυτή την έλλειψη και αδυναμία του καιρού μας.

Είτε λόγω αυτής της επισήμανσης, είτε λόγω της συνεχώς αυξανόμενης αναγνωσιμότητας των 50 μυθιστορημάτων αλλά και των θεατρικών έργων (9) του Ξενόπουλου από νέους, οι εκδόσεις Αδελφοί Βλάσση (έχουν εκδώσει όλο τον Ξενόπουλο), κυκλοφορούν μια νέα σειρά βιβλίων για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά. Για νέα, εν μέρει, "Διαπλασόπουλα". Η σειρά άντλησε λογοτεχνικούς "θησαυρούς" του Ξενόπουλου, δημοσιευμένους μόνο στη "Διάπλαση των Παίδων" και θαυμάσια εικονογραφημένους από εκλεκτούς ζωγράφους - χαράκτες, συνεργάτες του περιοδικού. Ιστορίες, μικρά λογοτεχνήματα, διηγήματα, γραμμένα ειδικά για τα "Διαπλασόπουλα". Κείμενα, που επιμελήθηκε φιλολογικά ο - καταλληλότατος για την περίπτωση του Ξενόπουλου - συγγραφέας Κυριάκος Ντελόπουλος και που σίγουρα θα μάθουν πολλά τα παιδιά της... ξεχαρβαλωμένης κοινωνίας μας. Θα τέρψουν, θα συγκινήσουν, θα ενισχύσουν την έμφυτη αγνότητά τους, θα καλλιεργήσουν την έφεσή τους στο καλό και το ωραίο.

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ

Γκέρχαρντ Σρέντερ

Ευελπιστεί να είναι ο επόμενος καγκελάριος της Γερμανίας, ενώ πολλοί αναλυτές θέλουν να πιστεύουν ότι μαζί με το κόμμα του, το "Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα", θα ηγηθούν και θα καθοδηγήσουν μία "μεγάλη ευρωπαϊκή και παγκόσμια δύναμη" στο πέρασμα του αιώνα και στην αυγή της νέας χιλιετίας, έστω και σε αγαστή συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες του Χέλμουτ Κολ αν αυτό καταστεί αναγκαίο.

Οι ελπίδες του δε γνωρίζουμε αν θα αποδειχτούν φρούδες αλλά η κρισιμότητα και η αμφισημία της σημερινής εκλογικής αναμέτρησης είναι δεδομένη, παρά το γεγονός ότι μέχρι πριν λίγο καιρό φερόταν ως ο "μεγάλος θριαμβευτής" που με "σαρωτικό" τρόπο θα εκθρονίσει τον Κολ μετά από 16 συναπτά έτη στο ύπατο αξίωμα της χώρας. Το να αντιμετωπίσεις όμως, τον μακροβιότερο Ευρωπαίο ηγέτη, τον "δεινόσαυρο" της πολιτικής, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, αποδείχτηκε μία εξαιρετικά δύσκολη και στρυφνή υπόθεση, παρά την εύλογη "κούραση" - τόσο του ιδίου όσο και των Γερμανών - τόσων χρόνων. Ιδιαίτερα όταν δεν έχεις πρόγραμμα, απλά δίνεις υποσχέσεις για μια καλή διαχείριση της χώρας σύμφωνα πάντα με τις επιταγές των διευθυντηρίων της ΕΕ, ενώ την ίδια στιγμή η γερμανική κοινωνία "νοσεί" βαρύτατα. Η ανεργία που συνοδεύεται με απέραντες ουρές στα γραφεία ευρέσεως εργασίας, την πανεπιστημιακή κοινότητα να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου λίγο πριν την τελική κατάπτωσή τους, τα κεκτημένα με πολύχρονους αγώνες εργασιακά δικαιώματα, να εξανεμίζονται και το "ρατσισμό" να καραδοκεί στη γωνία να αρπάξει οτιδήποτε μπορεί.

Σε όλα αυτά δεν έχει καμία απάντηση, απλά προτείνει μια σύνθεση "ετερόκλητων" ιδεών, κλεμμένων φυσικά από όλο το πολιτικό φάσμα. Τόσο κλεμμένες και κοινότοπες που οι υπόλοιποι της "παγκόσμιας ηγετικής κεντροαριστερής ομάδας" δεν τον κάνουν "παρέα" και αναμένουν την εκλογή του και κυρίως τις πράξεις του για να τον εντάξουν.

Χρ. Μ.

Ο πρωθυπουργός δε δέχτηκε τις παραιτήσεις "ευθιξίας" του υπουργού Δημόσιας Τάξης Γ. Ρωμαίου και του γενικού γραμματέα του υπουργείου Γ. Παπαδογιαννάκη, γιατί - όπως εξήγησε, "αντ' αυτού", ο Β. Γιαννόπουλος - δεν είχαν ουδεμία ευθύνη για το νέο "φιάσκο" της Αστυνομίας με τον Ματέι Σορίν και το μακελειό σε βάρος ανύποπτων κι αθώων πολιτών και αστυνομικών. Φαίνεται ότι τούτη η κυβέρνηση θέλει να μείνει στην ιστορία ως η κυβέρνηση, της οποίας κανένας υπουργός της δεν παραιτείται, ό,τι και να γίνει στην Ελλάδα. Αυτή η"εκσυγχρονιστική" αντίληψη και, μάλλον, πρωτοφανής πολιτική πρακτική δυο τινά μπορούν να δηλώνουν: Η ότι όλοι οι υπουργοί είναι υπεύθυνοι για όσα "κακά κι ανάποδα" συμβαίνουν στο χώρο ευθύνης του καθένα και δεν παραιτούνται, για να μην παραδεχτούν την ενοχή τους και πληρώσει το πολιτικό κόστος η κυβέρνηση, ή ότι όλοι τους είναι ανεύθυνοι και κάθονται στις πολυθρόνες τους, χωρίς να "παίρνουν χαμπάρι" τι γίνεται στο υπουργείο τους και στην κοινωνία.

Οποια εκδοχή κι αν ισχύει, είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση, όχι μόνο ανευθυνο-υπεύθυνη και αδιάφορη, αλλά, εν πολλοίς, επικίνδυνη για την ασφάλεια και τη ζωή των Ελλήνων πολιτών.

Μέσ' στο σάλο

και στη δίνη,

φραπ, το έσκασ'

η ευθύνη

και την ψάχνουν,

καθ' ομάδες,

της ΕΛΑΣ

οι γαλονάδες

και την ψάχνουν

υπουργίσκοι

και κανένας

δεν τη βρίσκει!

"Βρε πού πήγε

που να πάρει,

πού να ρίξουμε

τα βάρη;".

Ψάχνουν, ψάχνουν

πολισμάνοι

και ταγοί

μικροί σαν νάνοι

ερευνούν, τάχα,

οι ίσκιοι

και κανείς τους

δεν τη βρίσκει!

Ο οίστρος

Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου! Εκεί φτάσαμε. Να μετριούνται οι ζωές των ανθρώπων με κριτήριο το πόσες ψήφοι χάθηκαν! Κι όμως, όχι μόνο έτσι μετρούνται οι ανθρώπινες ζωές και οι κοινωνικές τραγωδίες, αλλά και όσοι προβαίνουν σε τέτοιου είδους "προσθαφαιρέσεις", ομολογούν θρασύτατα τον τρόπο που "μετρούν" τα πράγματα.

Οποιος δεν το γνωρίζει, ας το μάθει, λοιπόν. Ο κ. Σημίτης, στο Υπουργικό Συμβούλιο της Παρασκευής, είπε, μιλώντας στους υπουργούς του, ότι την περασμένη βδομάδα είχαμε την παρουσία μιας "θετικής" όψης της ζωής, αλλά και μιας "αρνητικής". Ποια ήταν η "θετική"; Μα, η φιέστα του κ. Μπιρσίμ στην Καλλιθέα... Ποια ήταν η "αρνητική"; Μα, το μακελειό της Αχαρνών. Ετσι. Τόσο απλά. Δηλαδή, στο ίδιο ζύγι - σύμφωνα με τον κύριο πρωθυπουργό - μπορεί να μπει η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά και η εγκληματική κρατική συμπεριφορά! Στο ίδιο ζύγι, τόσο οι αθώες ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν, όσο και οι εντυπώσεις που κερδήθηκαν από μια φιέστα!

Τι άλλο σημαίνουν όλα αυτά, από το εξής απλό, σύμφωνα με το ...λογιστικό ισολογισμό της κυβέρνησης: Τόσες ψήφους κερδίσαμε από την Καλλιθέα, τόσες ψήφους χάσαμε από το μακελειό, ίσον τόσο! Οχι. Μη σπεύσετε να μιλήσετε για "μπακάλικη" αριθμητική. Πρόκειται για την απάνθρωπη αριθμητική μιας απάνθρωπης εξουσίας.

Στο προχτεσινό φύλλο της "Καθημερινής", όμως, υπάρχει ακόμη μια άποψη, σχετικά με τα "αίτια της αποσυνθέσεως", όπως τιτλοφορείται το σχετικό σημείωμα. Σημειώνει συγκεκριμένα: "Ο μόνος τρόπος αποκαταστάσεως της αξιοπιστίας, τόσο της Αστυνομίας, όσο και των Ενόπλων Δυνάμεων είναι η πλήρης αποκομματικοποίησή τους, ώστε να καταστεί δυνατόν να λειτουργήσουν με βάση αποκλειστικώς επαγγελματικά κριτήρια, προσβλέποντας στην απόλυτη επάρκεια και όχι στον εξευμενισμό των πολιτικών πατρώνων τους".

Ο αρθρογράφος έχει δίκιο, σχετικά με το γεγονός πως η Αστυνομία, οι Ενοπλες Δυνάμεις και το κράτος, γενικότερα, αποτελούν - εκτός των άλλων - ένα τεράστιο πεδίο άσκησης των ρουσφετολογικών ...ικανοτήτων των εκάστοτε κυβερνώντων, μαζί και των σημερινών. Εχει δίκιο, επίσης, πως η κατάσταση αυτή αποτελεί μια από τις αιτίες της σημερινής κατάστασης. Είναι μία, όμως, και όχι η βαθύτερη. Και όχι μόνον αυτό, αλλά η βαθύτερη ρίζα του προβλήματος είναι αυτή, που υποχρεώνει τους εκάστοτε κυβερνώντες να χρησιμοποιούν τις ρουσφετολογικές μεθόδους. Αν εφάρμοζαν φιλολαϊκή πολιτική - εκτός των άλλων - δε θα είχαν και την παραμικρή ανάγκη των πελατειακών σχέσεων.

"Μία ημέρα μετά, όμως, η κοινή γνώμη διερωτάται, πλέον, με ανησυχία γιατί σε κάθε τραγωδία, από τα εγκλήματα μέχρι τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες, αναδύεται η ίδια εικόνα ανικανότητας και χάους. Και είναι δύσκολο να μην καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σε κάθε τέτοια κρίση, οι καλούμενοι να την αντιμετωπίσουν αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Παντού. Σε όλες τις βαθμίδες. Αλλά, κυρίως, στην κορυφή".

Θα μας βρει σύμφωνους η προαναφερόμενη κατακλείδα του προχτεσινού, κύριου άρθρου της "Καθημερινής", αλλά μόνο, ως προς το σημείο των ευθυνών της κορυφής ή με άλλα λόγια της κυβέρνησης. Οι ρίζες, όμως, των προβλημάτων δε βρίσκονται στην έλλειψη ικανοτήτων των κυβερνώντων. Αλλωστε, άνθρωποι που καταφέρνουν να αναρριχηθούν στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας δεν μπορεί να μην έχουν ικανότητες. Εύκολο το 'χεις, να ξεγελάς έναν ολόκληρο λαό;

Αλλού βρίσκεται το πρόβλημα και ιδιαίτερα, προς όφελος ποιας πολιτικής και για ποιους σκοπούς και στόχους χρησιμοποιούνται οι ικανότητες αυτές. Η, για να μεταφέρουμε την ίδια λογική σ' έναν άλλον τομέα, προς όφελος ποιας πολιτικής, με ποιους στόχους και σκοπούς λειτουργεί και ξεδιπλώνει ο κρατικός μηχανισμός τις δραστηριότητές του.

Ας το ψάξει καλύτερα η "Καθημερινή" το ζήτημα, όσο της επιτρέπει, βέβαια, η ταξική της τοποθέτηση... Η νομίζει, μήπως, ότι μια κυβέρνηση της ΝΔ ή μιας κεντροδεξιοαριστερής συνεργασίας θα είχε διαφορετικά αποτελέσματα;

Και, βέβαια, δεν είναι μόνον οι πελατειακές σχέσεις, που οδηγούν αναπόφευκτα στη σημερινή κατάσταση "αποσυνθέσεως". Ακόμη κι αν ήταν δυνατόν αυτές να εξαλειφθούν και είχαμε Ενοπλες Δυνάμεις και Αστυνομία, που λειτουργούν με "αποκλειστικώς επαγγελματικά κριτήρια", πάλι θα είχαμε μια παρόμοια κατάσταση. Για παράδειγμα, οι Ενοπλες Δυνάμεις θα ήταν υποχρεωμένες - όπως είναι σήμερα άλλωστε - να υπηρετούν τους στόχους και τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και της προωθούμενης "Νέας Τάξης πραγμάτων", να εξυπηρετούν τις κερδοσκοπικές ορέξεις των πολυεθνικών των όπλων, να συνθλίβονται στις μυλόπετρες μιας κυβερνητικής εξωτερικής πολιτικής, που εναποθέτει την επίλυση των προβλημάτων στην "καλή διάθεση" των "συμμάχων" κλπ. κλπ. Ολα αυτά, όμως, όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, που οι Ενοπλες Δυνάμεις πρέπει να υπερασπίζουν, ως ιερό και αποκλειστικό τους καθήκον, αλλά και λειτουργούν τουλάχιστον υπονομευτικά στο ρόλο τους αυτό.